Atlas Of Migration In Europe Olivier Clochard Migreurp

Atlas Of Migration In Europe Olivier Clochard
Migreurp download
https://ebookbell.com/product/atlas-of-migration-in-europe-
olivier-clochard-migreurp-51877626
Explore and download more ebooks at ebookbell.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
The Atlas Of Migration In Europe A Critical Geography Of Migration
Policies Migreurop
https://ebookbell.com/product/the-atlas-of-migration-in-europe-a-
critical-geography-of-migration-policies-migreurop-10536586
Atlas Of Amazing Migration Matt Sewell Megan Lee
https://ebookbell.com/product/atlas-of-amazing-migration-matt-sewell-
megan-lee-47557392
The Atlas Of Environmental Migration Dina Ionesco Franois Gemenne
https://ebookbell.com/product/the-atlas-of-environmental-migration-
dina-ionesco-franois-gemenne-42804892
The Atlas Of Environmental Migration 1st Edition Dina Ionesco
https://ebookbell.com/product/the-atlas-of-environmental-
migration-1st-edition-dina-ionesco-10880142

Atlas Of Amazing Migrations Matt Sewell Megan Lee
https://ebookbell.com/product/atlas-of-amazing-migrations-matt-sewell-
megan-lee-49003914
Atlas Of Cytopathology A Pattern Based Approach Christopher J
Vandenbussche Erika F Rodriguez Derek B Allison M Lisa Zhang
Christopher J Vandenbussche
https://ebookbell.com/product/atlas-of-cytopathology-a-pattern-based-
approach-christopher-j-vandenbussche-erika-f-rodriguez-derek-b-
allison-m-lisa-zhang-christopher-j-vandenbussche-46192002
Atlas Of Touch Preparation Cytopathology Liron Pantanowitz Juan Xing
https://ebookbell.com/product/atlas-of-touch-preparation-
cytopathology-liron-pantanowitz-juan-xing-46192054
Atlas Of Lasers And Lights In Dermatology Giovanni Cannarozzo
https://ebookbell.com/product/atlas-of-lasers-and-lights-in-
dermatology-giovanni-cannarozzo-46208926
Atlas Of Exfoliative Cytopathology With Histopathologic Correlations
Ali Md Frcpath Fiac Syed Z Syed Z Ali
https://ebookbell.com/product/atlas-of-exfoliative-cytopathology-with-
histopathologic-correlations-ali-md-frcpath-fiac-syed-z-syed-z-
ali-46209498

ATLAS OF
MIGRATION
IN EUROPE
ATLAS OF
MIGRATION
IN EUROPE
ATLAS OF
MIGRATION
IN EUROPE
New Internationalist
newint.org
UK: £19.99 US: $29.95
New Internationalist
New Internationalist
The politics of migration have exploded into the headlines
– and Europe has become the laboratory for policies and practices aimed
at excluding and expelling migrants from wealthy countries. As the
inﬂ ammatory rhetoric rises, so the machinery for resisting migration
becomes ever more effective and all-embracing, from high-tech
surveillance to detention camps and military patrols.
This unique atlas, packed with full-colour maps and infographics
explaining and elucidating the scale of the European Union’s clampdown
on immigration over the last decade, is a key resource for academic
researchers, lawyers, journalists and campaigners. It is also invaluable
to anyone seeking to understand the current prominence of migration as
an issue and concerned about the implications for society.
In addition to the wealth of statistical and graphic information it
contains, the Atlas of Migration in Europe brings home the tragedies of
many of the individuals who run up against the walls around Fortress
Europe. It presents a chillingly comprehensive picture of a continent that
increasingly sees itself as under siege.
A critical geography of migration policies

ATLAS OF
MiGrAtiOn
IN EUROPE
A critical geography
of migration policies

Atlas of Migration in Europe: A Critical Geography of Migration Policies
Published in the UK by New Internationalist Publications Ltd
55 Rectory Road
Oxford OX4 1BW, UK
newint.org
Co-ordinated by Olivier Clochard for Migreurop with the collaboration of Emmanuel Blanchard, Violaine Carrère, Alain Morice,
Pierre-Arnaud Perrouty and Claire Rodier
The right of Migreurop to be identified as the author of this work has been asserted in accordance with the Copyright, Designs
and Patents Act 1998
All rights reserved. No part of this book may be reproduced, stored in a retrieval system or transmitted, in any form or by any
means, electronic, electrostatic, magnetic tape, mechanical, photocopying, recording or otherwise, without prior permission in
writing of the Publisher.
Cartography: Olivier Clochard, Thomas Honoré and Nicolas Lambert, with the collaboration of Françoise Bahoken, Agathe
Etienne, Frédéric Piantoni, David Lagarde, Nicolas Pernet, Julie Person and Laurence Pillant.
Translation of texts: Katie Booth and Alexandra Pomeon O’Neill. Migreurop is grateful for the support of the European
Programme for Integration and Migration (EPIM) in making the English translation of the Atlas possible.
Translation of maps: Jasper Cooper (Migreurop); Agathe Etienne; Olivier Clochard; Thomas Honoré; David Lagarde; Nicolas
Lambert; Martin Marie (migration policy analyst, Statewatch, Migreurop); Alain Pierre; Eleanor Staniforth (Migreurop).
Migreurop would like to thank Barbara Harrell-Bond for her helpful editing of the Atlas of Migration in Europe.
Printed by PBtisk s.r.o., Czech Republic, who hold environmental accreditation ISO 14001.
British Library Cataloguing-in-Publication Data.
A catalogue record for this book is available from the British Library.
Library of Congress Cataloging-in-Publication Data.
A catalog record for this book is available from the Library of Congress.
ISBN 978-1-78026-083-9

Introduction .................................................................................5
A critical chronology of European migration
policies ..........................................................................................6
Part 1
Migration: globalized but impeded
Migrants in the world
.............................................................12
Exiles, refugees, displaced people, rejected
applicants… Towards a world without asylum? ...........16
The ecological crisis: an increasing factor in migration
.............................................................................20
Vexed freedom of movement .............................................22
Unaccompanied migrant children in Europe ...................6
Labour migration: communitizing precariousness ....29
Part 2
Controlling international migration:
towards greater protectionism?
The Schengen system: highly problematic
freedom of movement
..........................................................36
Implications of European visa policies
..........................40
Liaison officers: intervention and “co-operation” to control migration
..............................................................44
The European Neighbourhood Policy and migration: the cases of Moldova and Ukraine
............48
Frontex: at the margins of Europe and the law ...........52
Libya: an outpost of externalized migration controls
......................................................................................56
Dublin II: asylum in orbit ......................................................61
Biometric databases and border controls ....................65
The border security economy ............................................69
French fortresses in faraway seas ....................................73
What do we know about the International Organization for Migration?
...............................................78
Part 3
Detention at the heart of asylum
and immigration policies
Developing open and closed camps in Europe
and beyond ...............................................................................82
Increasing detention of migrants: analysis of the 2008 Directive
..................................................................86
Permanent protest in the camps .......................................91
EU readmission policy: co-operation to increase removals
.....................................................................................95
“Voluntary returns”: European consensus around a numerical and political artifice
....................100
Detention of migrants in France: words hide the reality
................................................................................104
“Detention centres” in Belgium: state-sponsored violence against human rights
........................................107
In the EU but outside Schengen: the United Kingdom detains migrants without shame
................109
Detention of migrants in Eastern Europe: human and financial costs
.................................................112
Exiles in Greece: scapegoats for the economic crisis
...........................................................................................114
European Islands: the Canaries, Malta and Sicily
...........................................................................................116
Migrant holding centres in Spain: a story of human rights abuses
...........................................................118
Part 4
Impact on departure and transit areas
Buffer zones around Morocco: Oujda, the
enclaves of Ceuta and Melilla, and Western
Sahara
.......................................................................................122
Wanderings and encampments ......................................126
In Africa, the EU disrupts migration that does not concern it
.........................................................................130
Three to four million Afghan exiles held hostage by international power relations
....................................132
International conventions called into question?
.................................................................................136
Counting migrant deaths ...................................................140
List of maps ............................................................................145
Authors .....................................................................................147
Contents

4
Demonstration demanding the closure of the detention
centre in Madrid, Spain, November 2010.
Photo: Olmo Calvo RodriguezATLS OTFINELUFR UTParERtOET1Marar

5
Introduction
This second edition of the Atlas on asylum and immigration
policies in the European Union cannot ignore the dramatic
events that have taken place at its borders, on a daily basis,
throughout 2012. Each year hundreds of migrants die,
through drowning or exhaustion, stranded at sea on
overcrowded and ill-equipped vessels. Migrants fleeing
countries in crisis or at war are unable to use legal routes, as
a result of tightened surveillance of European borders,
especially to the south and east. International law is often
applied restrictively, or not applied at all. The beginning of the
21st century, marked by the global economic crisis, has brought
little hope of improvement: policy makers, lacking solutions,
promote the militarization of borders and the reinforce-
ment of controls. This hostile climate is illustrated by mass
arrests of immigrants in the streets of Athens and Rabat, as
well as declarations made by political leaders, across Europe
and neighbouring States, on the “dangers” presented by
immigration.
For the past 10 years, the Migreurop network has been
closely following this tragic demonstration of the selfish
approach of European States to the movement of migrants
and has regularly alerted EU bodies to violations of migrants’
human rights. The fieldwork on which this publication is based
has enabled us to discover, measure and comprehend the
factors that have marked European asylum and immigration
policies since the 1980s. For example, increasing obstacles
to obtaining “Schengen” visas from consulates; tightened
controls at internal and external borders and their relocation
to neighbouring countries, including Libya, Turkey and
Ukraine; the creation of the European agency Frontex and the
gradual increase in operations aimed at intercepting “illegal”
migrants; the construction of walls, as in the Spanish enclaves
of Ceuta and Melilla in northern Morocco and along the Evros
River in the northeast of Greece; the multiplication of means
of detaining migrants; the regular organization of “charter”
flights for deportations; and the marked reduction in the
exercise of the right to asylum. All these processes create ever
greater obstacles to legal immigration into EU territory.
The measures taken by European States to control migratory
flows do not operate independently: they are linked by various
mechanisms, with detention centres playing a pivotal role.
Frontex, which co-ordinates surveillance operations at the
EU’s external borders and organizes joint flights for deportees
(euphemistically referred to as “joint returns operations”), is
also in charge of establishing links between various control
units. The same applies to computer networks such as the Visa
Information System (Vis), the Schengen Information System
(Sis) and Eurodac.
Thus, in response to a supposed “migratory risk”, the
European border system follows an increasingly reticular
pattern, with the establishment of surveillance measures all
along the routes taken by potential migrants. These develop-
ments are causing the conventional border model to be called
into question. The combination of various methods of control
sometimes makes us forget this, while allowing the EU to drive
forward its networking logic on a large scale.
This publication is structured around four main themes:
■■Migration: globalized but impeded
■■Controlling international migration: towards greater protec-
tionism?
■■Detention at the heart of asylum and immigration policies
■■Impact on departure and transit areas
On each theme, the Atlas brings together texts, maps,
charts, graphics and photographs in an attempt to change
the way borders are traditionally represented, to contribute
to an understanding of the displacement and externalization
of controls, to reveal the infrastructure established to serve
European migration policies and to illustrate the deployment
of security measures around migration, based on observations
in Europe and beyond.

199219911990198919671951 19571948 1979 19851986
Setting up of working groups to
prevent the opening of borders
affecting internal security
The disparity of practices
in the field of asylum is
already regretted at this point:
only harmonization will make
it possible to prevent “the
policy of a member state
from negatively affecting that
of others”.
Exponential rise in the
association of crime with
“illegal” immigration
Total suppression of
border controls is
announced for
1993.
The thorny issue of
foreigners living in
the EU remains.
Fall of the
Berlin Wall
EVENTS
Declarations, Announcements
Events
A critical chronology of European migration policies
Conclusion of the UNHCR Executive Committee
It provides “transfer request [to a third State] if
it appears that a person, before seeking asylum, had close ties to [the] State.” However, “a
country can not refuse to grant asylum on the
sole ground that the refugee could apply for asylum elsewhere” (30th session)
Adoption by the UNHCR Executive Committee of the concept of “first country of asylum” (40th session)
Denmark asks the United Nations to develop text permitting the
creation of camps in states close to crisis regions to process applications for asylum.
Universal Declaration of Human Rights
“Everyone has the right to leave any country, including
his own, and to return to his country. (...) Everyone has
the right to seek and to enjoy in other countries asylum
from persecution.”
Rome Treaty
- Creation of six-country EEC - Freedom of movement for workers
The Convention relating to the Status of Refugees
-country EEC
ement for
New York Protocol
Extension of the right of asylum
Schengen Agree- ment between five member states
- Internal “Schengen” Area of free movement
- Adjournment of external border controls
Dublin Convention
Establishing that a single European state is responsible for an asylum application (to avoid “asylum shopping”)
Dublin Convention
Establishing that a single
European state is responsible
for an asylum application (to
oid “asylum shopping”)
Schengen Convention
(Implementation of the 1985 agreement)
First agreement with a third country on readmission
The countries of the Schengen Area sign an agreement with Poland on readmission.
Meeting of the interior ministers
of the 12 member states of the European Economic Community.
Maastricht Treaty
Establishment of the
European Community (EC)
1
Single European Act
Free movement of “people” (this term implicitly refers only to European citizens)
Resolutions to harmonize asylum and immigration policies
- On “safe countries”
- On notions of “manifestly unfounded” [asylum] applica - tions and “deliberate fraud”
against asylum - Restricting family reunion and
the entry of workers
LEGAL FRAMEWORK
Dublin Convention
Establishing that a single
European state is responsible
for an asylum application (to
oid “asylum shopping”)
Schengen Convention
(Implementation of the 1985 agreemen
1. First step towards (art. 7A) a space without internal borders, ensuring the free movement of goods, capital and people.
London

1999 2000199819971996199519941993
The conclusion that Europe will need more
migrants is the signal for numerous statements
in favour of a revival of immigration. Italian
and Irish authorities voice this opinion.
Creation of the Sangatte centre for migrants in Pas-de-
Calais, France). This camp will serve as a point of passage
for between 63,000 and 80,000 people, first Kosovans, then
Kurds, Iraqis, Afghans, and others, heading for the UK.
The French interior
minister, Charles Pasqua,
announces: “The goal that
we set ourselves,
considering the
seriousness of the
economic situation, is to
head towards zero
immigration.”
The context of
unemployment
leads EU member
states to set aside
a policy of “active
immigration”.
55 Chinese
who died of asphyxia are
discovered in Dover (UK) in a
lorry that came from the
Netherlands.
Over ten years, the number of
deaths at the border has
increased from a few dozen to
several hundreds per year.
The EU heads of state pretend to be
moved, to the point where comment-
ators criticize their “crocodile tears”.
Later, an NGO will say: “The state and
smugglers are objectively allies.”
European Commissioner Vitorino
pleads for a Directive to set “minimum
standards for a managed migration”
and calls for “new legal procedures to
allow migrants to enter Europe”.
Commission President
Romano Prodi calls for an end
to setting immigration policies
“with emotions as a starting
point”, and explains: “We
need immigrants, but they will
have to be chosen, controlled
and bound to a place”, (scelti,
controllati e collocati). It is
the birth of the slogan of
“chosen immigration”.
A draft ILO report and then a study by the
Population Department of the UN estimate
Europe’s need for migrants at 70 million
during the first 50 years of the century.
EVENTS
The Commission justifies this postponement through the wish to “reconcile the require-
ments of the mobility of [European] people with the need to control international crime and to reduce immigration”.
Resolution “on limitations of
admission of third-country
nationals for employment”
Implementation of the “Community
preference” in employment, unless there
are contrasting sectoral needs or
economic junctures
Schengen
Convention
comes into force
Decision on “internal asylum”
Keeping refugees in “safe regions” of their own countries
Dublin Convention
It applies to 12 member states.
Amsterdam Treaty
(implementation: 1999-2004)
The immigration and asylum bloc switches from
inter-governmental co-operation to developing
common EU policies over five years.
Amsterdam Treaty comes into force
Setting common norms by 2004 on: - asylum - the movement of people - the integration of migrants (The 2nd goal will soon become dominant: that is, border controls)
The EU postpones the total suppression of border controls.
Cotonou Agreement
between the EU and 79 ACP
(Africa Caribbean Pacific) countries
As a provider of development aid, the EU imposes the
principle of a readmission clause applying to their
nationals on ACP countries, and envisages extending it
to migrants who have passed through their territory.
Proposal by the Commis-
sion for a Directive on
asylum “Procedures”
It will take over five years for
the rights of asylum seekers
to be set on an increasingly
restrictive basis.
Treaty, agreements, programmes, conventions
Schengen
Convention
Directives, regulations, resolutions (meetings)
Decision on
“internal asylum”
EU summitTampere
TampereAmsterdam
LEGAL FRAMEWORK
Declarations, Announcements
Events
Source: Alain Morice (2012) A Critical Chronology of European Migration Policies, available in four
languages (English, Spanish, French and Italian) on the website of Migreurop: www.migreurop.org

2005 20062004200320022001
Some States will
repeatedly recall that
the policy of allowing
the entry of foreign
workers must fall
within each country’s
sovereignty.
9/11 attacks in
New York
From now on,
terrorism and
migration will be
closely linked in
public discourse.
The Commission declares that the
fight against terrorism has
become a priority: as a result of
this, the legislative process on
European migration policy must be
reviewed.
The interior ministers decide to establish a European border guard force.
Its duties and
intervention capability will soon be deemed insufficient.
The camp
of Sangatte
is closed.
UNHCR launches an operation named “Convention Plus”, questioning the Geneva Convention.
It calls for the need to “share the burden” of refugees and to keep them as close as possible to their departure points.
Secret agreement between Switzerland and Senegal, which makes a commitment to accept, receiving indemnity payments, any Africans returned to its territory. The deal will not be struck after news of it is reported
The UK proposes to set up transit and screening centres for asylum candidates outside of the EU’s territory.
UNHCR expresses its interest, then rejects the idea.
Start of dialogue, secret at first and then open, between the EU and Libya.
The German and Italian interior ministers re-launch the British proposal [cf. Feb. and June 2003] and invite the EU to create and manage “immigration platforms”, or “processing centres”, in order to screen migrants and asylum seekers outside of the EU.
The UNHCR proposes the creation of “reception centres” at the EU’s internal borders, aiming to “relieve congestion in the asylum systems”
Attacks in
Madrid
Cap Anamur case: 37 African refugees rescued by a German humanitarian boat off the coast of Africa are initially rejected by Malta and Italy.
The German interior minister relaunches a proposal to create camps to examine asylum applica- tions at the EU’s gates.
Libya threatens to flood the EU with Africans present in its territory.
Joint declaration by
German and Italian interior
ministers on the need for
co-operation with Libya.
In Tripoli, Berlusconi
declares that he is in
favour of “reception
centres”
In violation of international law,
Italy organizes collective returns
of migrants to Africa.
Over ten people shot dead during
attempts to cross the border
fences in Ceuta and Melilla,
Spanish enclaves in northern
Morocco. Moroccan authorities
summon the media, then deport
sub-Saharans to the desert.
Overall, in spite of efforts by the Commission, member states will ignore the Green Paper. Each member state’s sovereignty in the field of immigration linked to employment is reaffirmed.
Senegalese president Wade announces the introduction of a “REVA” programme for the reintegration of migrants sent back from Europe. He will make readmission dependent on the payment of financial compensation by the EU.
The Egyptian police opens fire on 2,000 Sudanese refugees crowded outside the UNHCR offices in Cairo.
Frontex coordinates maritime interception operations along the west and north African coasts: Hera (Canary Islands) and Nautilus (Malta and Sicily).
Before the French Senate, European Commissioner Frattini states that the negotiation of readmission agreements is difficult as, in spite of their being theoreti- cally reciprocal, “it is clear that, in practice, they basically serve the Community’s interests”. He mentions the need for the EU to find some “carrots”, that is, “incentives that are powerful enough to obtain the cooperation of the concerned third country”.
The French interior minister Sarkozy frames his new draft law under the message of “immigra- tion that is chosen and no longer suffered”.
The East Sea, carrying
around 910 “illegals” runs aground on a beach near Fréjus (France)
Certain member states, including the UK and Spain, call for sanctions against countries that pose a migration threat. France and Germany oppose this.
Failure to agree an “Employment” Directive
Member states fail to define a common policy for the admission of migrant workers
Directive aimed at carriers travelling by air, sea and land
Heavy financial penalties are introduced against carriers that transport people whose documents are not in order towards the EU.
The Council asks the
Commission to define the
mechanisms of co-operation
to strengthen the control of
external borders and
eventually to create common
services.
Sets two main goals: - absolute priority for the plan to fight illegal immigration - from now on, develop- ment aid will depend on the goodwill that countries of emigration will display in stopping departures towards Europe and in readmitting their nationals.
Seville
Thessaloniki
Laeken
French minister Sarkozy announces the closure of the camp in Sangatte.
French-British negotiations about the fate of the camp’s residents
Dublin II Regulation
“Reception” Directive
- Setting of minimum standards for receiving asylum seekers - Countries are free to limit applicants’ movements and access to employment
Postpones, without clearly rejecting it, the British proposal to set up centres to process asylum applications outside of the EU’s borders.
Eurodac Regulation
(comes into force) Unified database (of fingerprints) for the purpose of making the Dublin II Regulation enforceable
European Regulation creating a body of “immi- gration liaison officers”
These officers from member states will be deployed to «assist» their colleagues in the airports of emigration countries.
The Nice Treaty (2001) comes into force: co-decision principle (EU Commission and Parliament)
.
From now on, decisions on border controls, asylum and immigration (except for access to employment) will be adopted by qualified majority voting.
Sri Lanka
Macao
Hong- Kong
The European Parliament severely condemns Italy over its collective expulsions.
The Commission publishes a Green Paper on migrant workers, “on an EU approach to managing economic migration.”
The Nice Treaty (2001)
comes into force:
co-decision principle (EU
Commission and Parliament)
From now on, decisions on
border controls, asylum and
immigration (except for access
to employment) will be adopted
by qualified majority voting.
Council Regulation creating “Frontex” (European
Agency for the Management of Operational Co-operation at the External Borders of the Member States of the EU)
Directive on asylum “procedures”
1
condemns Italy over its
collective expulsions.
The European Council (EC) approves a “comprehensive approach” on migration
2
.
Brussels
Conference of the interior ministers of the western Mediterranean (CIMO), termed “5 + 5”, in Nice, under Sarkozy’s presidency.
African Union-EU summit on migration and development in Tripoli
The Libyan
president subordinates his
wish to control Libya’s borders to the EU’s economic co-operation
Albania
“Reception” Directive
- Setting of minimum standards
for receiving asylum seekers
- Countries are free to limit
applicants’ movements and
access to employment
Dublin II
RegulationRegulation
The Hague Programme (implementation: 2005-2010)
Creating an area of “freedom, justice and security” (FJS) around two approaches: promoting a common policy and developing the external dimension of immigration and asylum policy
3
.
Start of the “European Neighbourhood Policy” (ENP)
Co-management of borders with neighbouring countries (especially to the east) for surveillance, information exchange and training of officers.
“Family reunion” Directive
After three years of discussion on a project that was initially liberal, some very restrictive rules will frame the right to family life.
1st Euro-African “Migration and Development” confe- rence in Rabat
Adoption of an “action plan” that binds “co-development” to the joint fight against irregular migration.
1. (2005) States may detain applicants in special facilities. Asylum requests may not result in the right to reside in the country. Exceptional procedures are envisaged: rejection of manifestly unfounded applications, fast-track and priority procedures. Among the criteria for rejection, notions of “safe countries of origin”, “first countries of asylum” and “safe third countries” are placed in the spotlight. The right to an effective appeal clashes with the fact that this does not suspend deportation. 2. (2005) Spain commits to exchange readmission agreements for the opening of its employment market with quotas for migrants from the concerned countries (Africa Plan 1). The EC approach is based on work in partnership with third countries, co-development and the fight against illegal immigration. 3. (2004) Issues related to security will be predominant. The principle that the issue of the immigration of workers falls within the competency of each member state is recalled.
EVENTS
LEGAL
FRAMEWORK
Declarations, Announcements
Events

2011 20122010200920082007
Seven Tunisian
fishers who rescued
44 people in
distress dock in
Italy, where they
are imprisoned and
prosecuted for
“assisting illegal
immigration”.
Death of three
young Chechen
girls who got lost
in the Polish
mountains after
crossing them, in
the hope of
reaching
Slovakia.
Through this “historic”
treaty, Italy accepts to
“pay damages” to Libya
for its 30-year coloniz-
ation from 1911 onwards.
Italy commits to paying
Libya $5 billion in
investments over 25
years, that is, 250 million
euros per year
Silvio Berlusconi: “In this
way we will have more oil
and fewer illegals.”
The Commissioner in charge
of the EPN states:
“Countries (…) in the
neighbourhood are
interested in facilitatiing the
issuing of visas as well as
the prospects of temporary
legal migration, but the EU
also has some expectations
concerning readmission and
international protection.” In a letter to the Commission
President signed by 82 NGOs
from 20 countries, the
Migreurop network expresses
its concern over the lack of
transparency in the
negotiation and implementa-
tion of Community
readmission agreements.
Deadly
shipwreck off
the Libyan
coast.
Italian and European
authorities announce
the deployment of joint
patrols involving
Libyan coastguards to
put an end to this sort
of tragedy.
467 migrants are stopped
at sea by the Italian navy
and repatriated to Libya
without their situation as
regards the right to
asylum being examined –
that is, illegally.
3
On presenting its “Africa Plan
2009-2012”, Spain calls for
migration controls and
announces the delivery to
Mauritania of a military
aircraft to strengthen coastal
surveillance. This is in
addition to previous gifts (4
patrol boats and a helicopter).
President Qadafi is received with great pomp by the Italian
government, which calls upon EU countries to provide a
joint response to the problems of illegal immigration.
The Brussels Summit
evokes “the possibility
of regularly chartering
flights for joint returns
financed by the
Frontex agency”.
It is announced that the EU is
negotiating a review of Article
13 of the Cotonou agreements
(cf. June 2000): an ACP
country will now have to prove
that an expellable person is
not its national, otherwise the
expulsion will be lawful. In this
way, readmission agreements
could be avoided.
The UNHCR demands
that Dublin II should
not be applied “when
a state faces
particular pressures
that its asylum
system cannot
manage”.
Starting point for a
campaign to dismantle
camps and enact mass
expulsions of Romanian
and Bulgarian Roma
people.
President Sarkozy publicly
rails against “the conduct
of some Travellers and
Roma”.
170 Frontex border
guards (RABIT) from all
the EU countries are at
work on the Greek
-Turkish border.
Commissioner
Malström welcomes
this agreement
– she estimates that
1.5 million “illegals”
are waiting in Libya
to travel to Europe.
The UNHCR office in Athens
deplores the “humanitarian”
crisis affecting migrants,
particularly in camps
4
.
Nearly 30,000 people land
in Lampedusa from Tunisia
after the fall of dictator
Ben Ali.
Widespread popular
revolt in Libya.
Libya threatens not to
co-operate in the fight against
“irregular” immigration any
longer if the EU continues to
“encourage” demonstrators.

The president of the French
Office for Immigration and
Integration (OFII) deems that
the agreements between the EU
and Libya “must be respected
regardless of the regime”.
Around 100 organizations from
Europe, Africa and Turkey
issue an “Appeal for a
humanitarian intervention by
the European Union in the
Mediterranean”.
Dispute between the
French and Italian
authorities. The Italians
are giving residence
permits to Tunisian exiles
who want to go to France.
Migreurop launches
a call for a flotilla in
the Mediterranean.
Since January 2011, more
than 1,500 migrants have
died in the Mediterranean,
according to UNHCR.
The European Ombuds-
man, informed of
Frontex’s abusive
practices by several NGOs
which emphasized the
“growing concern of civil
society”, launches an
inquiry into this agency.
The Greek government
announces the
construction of 30 closed
reception centres for
irregular migrants, with a
capacity of 1,000 each.
In the course of the year, the
Choucha camp has hosted
tens of thousands of people
fleeing the war in Libya.
The European Ombuds
man, informed of
Frontex’s abusive
practices by several NGOs
which emphasized the
“growing concern of civil
society”, launches an
inquiry into this agency.
The Greek government
announces the
construction of 30 closed
reception centres for
irregular migrants, with a
The FIDH and
Migreurop
denounces the
“hounding of
migrants” and the
“clean-up of
illegals”, as well as
ill-treatment in the
camps, xenopho-
bia, forced labour
and the lack of
legal protection.
The Oloferne
schooner sets sail
from Cecina for
Sicily and Tunisia.
Treaty, agreements, programmes, conventions
Schengen
Convention
Decision on
“internal asylum”
Directives, regulations, resolutions (meetings)
Paris
EU summitSeville
Sri Lanka
Readmission agreement between the EU
and the countries shown (the date of the Official Journal)
Ukraine
Bosnia-H.
Moldova
Serbia
Macedonia
Georgia
Pakistan Turkey
Commission communication “on circular migration and mobility partnerships between the EU and third countries”.
“RABIT” Regulation (Rapid Border Interven- tion Team) Allows the urgent deployment of border guards from different member states when there is a risk of a “mass influx” of migrants.
Friendship and co-op-
eration treaty between
Italy and Libya
A European Parliament
Resolution severely
criticizes the
functioning of the
Dublin II system.
Algeria introduces the
crime of illegal emigration.
This measure seeks to
blocks the mass departure
of harragas (migrants).
The Council adopts the European
Pact on immigration and asylum.
The Pact calls for the negotiation of
readmission agreements to be pursued,
“both at a Community and bilateral level”.
Euro-African migration-development conference
in Paris
entitled “Rabat II”, it continues work
undertaken during the first conference in July 2006
2
.
“Returns” Directive, referred to as
“shameful”
It sets out conditions for the
prior detention and removal of foreigners.
Between collective
expulsions and Qadafi’s
visit to Rome, the Italian
parliament adopts a law
that creates an “offence of
[‘illegal’] immigration and
residence”.
Greece-Turkey
Agreement
Return to Turkey
of irregular
migrants
The EU signs a co-opera-
tion agreement with Libya
to fight illegal immigration
and "strengthening" the
rights of refugees, and 50
million euros are allocated by
the EU to Libya for this
The Europe-Africa summit
opens in Tripoli (Libya)
It is attended by 80 officials
from both continents
5
.
Extraordinary meeting of
the European Council on
the situation in the
Mediterranean
Agreement between
the Italian government
and the Libyan NTC
on a common management
of migration flows. The
agreement allows the
deportation of irregular
migrants arriving from
Libya as well as support for
the country to set up
preventive patrols
6
.
Reinforcement and widening
of Frontex’s role and
operational capacities: the
agency will now be able to
acquire its own equipment.
Amendment of Frontex regulation, after the Council of the EU and the European Parliament reached a compromise
.
Reinforcement and widening
of Frontex’s role and
operational capacities: the
agency will now be able to
acquire its own equipment.
Amendment of Frontex
after the
Council of the EU and the
European Parliament
reached a compromise
In the European Court
of Human Rights
(ECHR), 17 judges agree
unanimously on
collective expulsions.
The EU signs a
co-operation
agreement with
Iraq
7
.
Agreement
between Italy
and Libya on
illegal
immigration is
publicized.
Montenegro
Russia
EVENTS
LEGAL FRAMEWORK
Declarations
Announcements
Events
1. Among other things, this treaty decides: a reinforced joint action against "illegal" immigration, the establishment of an electronic surveillance system for Libyan sea borders,
50% of which would be financed by Italy (i.e., around $500 million) and the other 50% by the EU.
2. The implementation of the European Neighbourhood Policy (ENP) and readmission agreements are at the core of discussions.
3. The number of expelled people will reach 2,000 in September.
4. It notes that the Greek government claims it no longer controls the situation, neither on land, nor on the islands of the Aegean Sea.
5. Qadafi ups the stakes: he demands “at least five billion euros per year” from the EU to stop illegal immigration, otherwise “Libya will no longer act as Europe’s border guard”.
6. Italian decree-law extending the maximum length of detention to 18 months, in line with what is authorized by the “shameful directive”.
7. Among other things, allows the readmission of Iraqis present illegally in EU and resolves to open negotiations for a readmission agreement applicable to Iraqis, third-country
nationals and the stateless.

10
Migrants waiting for transfer from the camp on the
Italian island of Lampedusa, February 2012.
Photo: Sara PrestianniATLS OTFINELUFR UTParERtOET1Marar

11
Part 1
Migration:
globalized but
impeded
Linked to specific historical and largely regionalized
routes, migration flows today are also a consequence and
a symptom of unequal globalization. International media,
telecommunication methods and the reduced costs of air travel
have reduced distances and contributed to making the world
smaller. But new barriers (physical, regulatory, police, military,
etc.) have been erected in order to curtail the movements
of today’s “undesirables”. In the context of globalization,
based on differentials in living standards and rights between
interconnected individuals and spaces (“North” and “South”),
the capacity to migrate and choose one’s place of residence
appears powerfully subversive. Responding to a range of
factors – from individual border-crossings to recommendations
made by certain international organizations – this economic,
social and legal segregation relies on militarized means and
increasingly warlike violence.

12
In less than two decades, migration has become a major theme
of international relations. As a result of the first Global Forum
on Migration and Development, held in Brussels in July 2007,
UN Member States decided to establish a “high-level dialogue”
and to maintain this item on the General Assembly’s permanent
agenda. Their aim was to “foster co-operation and dialogue
at the regional and global levels” and to “strengthen States’
capacities […] to design and implement migration policies and
recommend practices that promote development”.
Fear of migrants: a fatal spiral
Behind this conventional language, with its reference to hypo-
thetical “development”, there seems to hide an increasingly
obsessive fear, held by rich and dominant countries, of invasion
by hordes of poor people who will snatch away their prosperity.
For those governing these countries, human migration, in
contrast to the movement of goods and capital, is not a
historical reality but a threatening problem. Across the world,
border controls are tightened, to the point where any migrant
is potentially “illegal”. Henceforth, it is not only “our jobs” and
“our social services” that are under attack, as in the common
xenophobic fantasy, but the very identity and security of the
host country. Following the terrorist attacks in New York in
September 2001, warlike terminology tends to amalgamate
uncontrolled migrations, Islamist terrorism and various forms
of criminality, including cross-border trafficking in human
beings.
In June 2002, in Seville, Heads of State of the European
Union (EU) made the fight against irregular immigration
a priority, while underlining the desirability of “selective”
immigration. Since then, Member States have opened
and closed their doors as their national contexts dictate.
Sometimes, the rigidity of public discourse conceals a genuine
interest in the demographic, economic and social benefits
brought by migrants. Thus, in the United States of America,
President George W. Bush’s last mandate was marked by
vigorous demonstrations, including within his own party, in
favour of a liberal policy towards introducing migrant labour
in sectors such as agriculture and construction, while other
citizens formed voluntary patrols to hunt down Chicanos along
the Mexican border.
Throughout the world, migrants are subjected to an
alternating push-pull mechanism, depending on utilitarian and
In 2010, one third of the world population lived in Asia
Source : United Nations, Department of Economic and Social Affairs, Population Division, World Population Prospect, the 2010 Revision, 2011.
This map is a cartogram made with the Gastner-Newman method:
the surface of the countries is proportional to the population in 2010.
Most densely populated
countries in 2010
(inhabitants per km²)
No data
0 - 10
10 - 50
50 - 100
100 - 200
200 - 17 703
Brazil
Nigeria
United States
India
China
Russia
Japan
Bangladesh
Indonesia
A third of the world’s population lives in Asia
Inequalities in the world: a factor affecting migration
Source: The World Bank, 2011.
Gross national income
per capita in 2010
1
(Atlas method²,
current US dollars)
No data
$170-$1,800
$1,800-$5,000
$5,000-$16,000
$16,000-$50,000
$50,000-$183,150
1 2009 for the following
countries: Saudi Arabia,
Australia, Bahamas, Barbados,
Brunei, Canada, Cyprus,
Djibouti, Greenland, Iran, Libya,
Liechtenstein, Malta, Monaco,
New Zealand, Oman, Sudan,
Suriname, Yemen.
2 The Atlas method is a method
used by the World Bank to
estimate the size of economies
in terms of gross national
income (GNI) in US dollars.
Brazil
France
United States
India
China
Japan
AFRICA
This map is a cartogr am made with the Gastner-Newman method:
the surface of the countries is proportional to the population in 2010.ATLS OTFINELUFR UTParERtOET1Marar
Migrants in the world

13
Whata migrant?
Inequalities in the world: a factor affecting migration
Source: The World Bank, 2011.
Gross national income
per capita in 2010
1
(Atlas method²,
current US dollars)
No data
$170-$1,800
$1,800-$5,000
$5,000-$16,000
$16,000-$50,000
$50,000-$183,150
1 2009 for the following
countries: Saudi Arabia,
Australia, Bahamas, Barbados,
Brunei, Canada, Cyprus,
Djibouti, Greenland, Iran, Libya,
Liechtenstein, Malta, Monaco,
New Zealand, Oman, Sudan,
Suriname, Yemen.
2 The Atlas method is a method
used by the World Bank to
estimate the size of economies
in terms of gross national
income (GNI) in US dollars.
Brazil
France
United States
India
China
Japan
AFRICA
This map is a cartogram made with the Gastner-Newman method:
the surface of the countries is proportional to the population in 2010.
Inequalities in the world: a factor in migration
There is no precise definition of the word “migrant”, necessi-
tating a cautious approach to statistics. The UN only defines the
notion
of “migrant worker”. According to UNESCO, a migrant is
a person who “leaves a country to settle in another where he
or she creates social ties”. Internal migration is not taken into
account, despite the fact that such migration is significant in
countries such as China, Brazil and the Democratic Republic of
Congo (DRC), for example. The explosion of the Soviet Union
created new categories of migrants.
Migration is a right recognized by various international
documents, including the Universal Declaration of Human
Rights of 1948, which states in Article 13 that every person is
free to leave any country. However, this principle is permanently
infringed, owing to States’ concerns to exert sovereign rights
over their borders, on entry and sometimes exit.
For a traveller to be defined as a “migrant”, the combined
factors of length of stay and exercising a remunerated activity in
the host country are applied: children, tourists, students, even
business people and young people from dominant countries
working abroad in lieu of military service, are generally not
considered to be “migrants”. Likewise, the word reveals a
significant asymmetry between rich and poor countries.
In the modern age, we can distinguish between three major
types of migratory movements:
■■Historical pioneer fronts, aimed at colonizing territories
deemed unexploited, with, if necessary, the massacre,
deportation or submission of local populations. Such was the
case
of the “New World”, Australia, South Africa, various Soviet
and Chinese territories, Palestine, etc. Immigrants are invited to
settle and become full-fledged citizens. For the most part, this
type of movement, which prolonged the Barbarian population
of the planet, has come to an end;
■■Contemporary migration, driven by economic, environmental,
family and/or protection factors. These are the targets of
restrictive policies introduced by prosperous countries,
including the United States, the EU and the Gulf oil-producing
countries. Seeking to attract workers corresponding to quan-
titative and qualitative needs, but reluctant to grant them the
status
of permanent citizens, host countries attempt to strictly
condition migrants’ right to residency to the validity of their
employment contracts. Undocumented migrants who work on
the black market are included in this contingent;
■■Massive displacements as a result of conflicts. Dominant
countries use any means to prevent such migrants from
behaving like ordinary migrants or refugees. Kept at a distance
in temporary camps which often become permanent, these
“forced migrants” are confined to closed or semi-open
areas, which are the object of substantial transfers of money
and goods, (the price to be paid for the tranquillity of donor
countries). International aid is coupled with a parallel economy
based on trafficking and the exploitation of the most vulnerable,
including children and women.
Migrants in the world

14
shifting interests. Yet we also observe that human movements
are increasingly framed by laws aimed at asserting the
sovereignty of States, rather than at protecting individuals. In
view of the diversity of the situations and interests at stake,
developing a global and coherent approach to these issues
remains wishful thinking. In practice, and taking into consid-
eration the unequal relations between countries, calls for the
co-ordinated management of migration policies lead to the
creation of spaces for bilateral and multilateral haggling (which
reinforces such inequalities), with migrants as bargaining chips.
They also contribute to the ineffective and increasingly costly,
in both financial and human terms, militarization of borders,
with the support of dominant countries. In parallel, this warlike
mechanism has placed the notion of “illegal migration” at the
heart of political programmes, justifying an endless increase in
the means used in the war against migrants.
The limits of the push-pull effect
According to a common approach, migratory flows are
perceived as being driven upstream (the push effect) or drawn
downstream (the pull effect).
On the one hand, countries with a high gross national income
(GNI) have, by constructing barriers to entry, paradoxically
reinforced their attractiveness. In certain sectors, preference
for a flexible, available and cheap workforce pushes employers
to recruit migrants, including undocumented migrants, who are
expected to be docile. In dominated countries, these oppor-
tunities are well known, as are the possibilities (increasingly
restrictive) of obtaining asylum. Migrants who are already
present in a territory can act as vectors of this pull effect.
On the other hand, human movements are a reaction to any
form of distress: sub-Saharan Africans prepared to face death
in the desert or at sea, in order to escape their countries
“without futures” and reach the doors to Europe; Central
Americans embarking on perilous journeys across Mexico
to reach the United States; these examples feed into
images of desperate migrants seeking El Dorado. Wars,
ethnic killings, famines and violations of human rights, the
de facto legacy of the Cold War period and colonialism, in
addition to economic deadlocks, provoke individual and
collective departures. Examples include ex-Yugoslavia,
Central and Eastern Africa, Iraq, Afghanistan, Ceylon, Haiti,
Chechnya and Zimbabwe. In the spring of 2011, the uncer-
tainties that followed the Tunisian revolution sparked
migration towards Italy and France. Soon afterwards,
Libya was the scene of the forced departure of several
hundred thousand black Africans, formerly attracted to the
Source: United Nations Conference on Trade and Development, UNCT ADstat, 2011.
Funds received from nationals abroad (2010)
(in millions of US dollars)
$55,000
$20,000
$8,000
$1,000
Under $15 million received
No data
India
Pakistan
Nigeria
Egypt
Lebanon
Jordan
China
BangladeshMexico
Philippines
France
Spain
Belgium
Germany
Poland
EUROPE
$121,251
There is not only rich countries that host (net migration between 2005 and 2010)
Source : United Nations, Department of Economic and Social Affairs,
Population Division : International Migration 2009.
Average annual net migration (2005–10)
(annual number of immigr ants minus emigrants, in thousands)
1,110
500
200
50 Net migration close to zero
No data
Positive net migration
Negative net migration
South
Africa
United States
Canada
Mexico
China
Spain
Italy
Sudan
Liberia
Angola
Indonesia
Afghanistan
Remittances from residents overseas ATLS OTFINELUFR UTParERtOET1Marar

15
country and suddenly driven out by the cruelties of the civil
war. It should be noted that this exodus was directed towards
neighbouring countries and not towards Europe.
Thus, a simple binary push-pull model hides the diversity of
historical situations, causes and modalities of migration, and
more generally the social and political dimensions which make
it a more complex phenomenon than a mere refl ection of the
principle of supply and demand.
The pull effect of countries that require workers is
undoubtedly a relevant factor of immigration, although it is
not that simple. For example, in 2000, Germany offered 20,000
employment contracts in Information Technology to Indian
nationals, but only 8,700 visas were issued and the majority
were granted to Eastern Europe nationals. Yet the “misery in the
world” is not itself suffi cient to trigger the exile of populations to
better-off countries. Accurate studies are required to explain why
populations in comparable countries or groups are, at any given
time, likely to emigrate or not. Numerous authoritarian States
have, offi cially or unoffi cially, made the export of their citizens
a resource for the import of currency, based on the transfer
of money from emigrants. Examples include the Philippines,
Morocco and some States or regions of Mexico and China.
According to UN data (which must be treated with caution),
in 2007, out of 210 to 220 million international migrants
(i.e. approximately 3.3% of the world population), two-fi fths
headed towards an OECD country. Almost one half left for
another poor or autocratic country, such as the Emirates or
Singapore, where this workforce without rights represents
up to a third of the total population. Furthermore, migratory
projects can lead to the abuse of others (including the exploita-
tion of children and pimping) and may end in disillusion (some
highly qualifi ed migrants end up begging and homeless in
European capitals).
Migration in precarious conditions is increasing, resulting
either in permanent wandering, or in settlement initially believed
to be temporary but which becomes lasting, in particular in
so-called “transit” countries, where nothing is done to provide
shelter to migrants who fi nd themselves trapped. Such is the
case, for example, in Morocco, Turkey and Ukraine as “transit
countries” towards Europe. Finally, migratory projects can be
very fl exible, depending on the obstacles confronted and the
successes experienced. This is the case of the “adventurers” or
“ants” who, alone or in networks, travel along migratory routes,
adjusting stays and movements in response to prospects of
productive and commercial activity. This variability contrasts
with the strictness of visa and residency permit systems, which
currently rule the planet.
Alain MOriCE
Source: United Nations Conference on Trade and Development, UNCT ADstat, 2011.
Funds received from nationals abroad (2010)
(in millions of US dollars)
$55,000
$20,000
$8,000
$1,000
Under $15 million received
No data
India
Pakistan
Nigeria
Egypt
Lebanon
Jordan
China
BangladeshMexico
Philippines
France
Spain
Belgium
Germany
Poland
EUROPE
$121,251
There is not only rich countries that host (net migration between 2005 and 2010)
Source : United Nations, Department of Economic and Social Affairs,
Population Division : International Migration 2009.
Average annual net migration (2005–10)
(annual number of immigrants minus emigrants, in thousands)
1,110
500
200
50 Net migration close to zero
No data
Positive net migration
Negative net migration
South
Africa
United States
Canada
Mexico
China
Spain
Italy
Sudan
Liberia
Angola
Indonesia
Afghanistan
rich countries are not the only ones hosting migrants
Migrants in the world

Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:

hoor, daar stond het met groote letters boven aan de verlanglijst: „een ijzeren slee
zooals Vic heeft.”
„Dat ’s gemeen,” bromde Wim nog eens. Otto kwam weer boven water en gooide een
handvol snippers uit de prullenmand op de tafel.
„Och, mannetje, heb toch niet zoo’n praats! Je hebt zeker wel een half dozijn
verlanglijsten op klad gemaakt en op iedere lijst stond ’t met letters als koeien; als ’t
zoo’n geheim was, hadt je maar wat beter op de snippers moeten passen. Hier heb je
ze! Kan ik ’t helpen, dat ik ’t zoo heb gelezen?”
„Nou ja,” mompelde Wim nog, maar verder hield hij zich stil. Hij wou maar liever niet
verder over de slee praten; hij schaamde zich eigenlijk voor de anderen, dat hij met
zoo’n grooten wensch voor den dag kwam. Gewoonlijk kregen ze op hun jaardagen
van Ma een boek en verder een paar kleinigheden.—Maar een slee—dat was zoo iets
groots,—Wim had ’t bijna niet durven opschrijven—en toch, en tòch—hij wilde er zoo
dolgraag een hebben. De tijd voor sleden op den Bergweg kwam nu weer aan.
Heerlijk, zoo met een lange rist achter elkaar van boven af te komen, en als de baan
goed was en er niets in den weg kwam, hadt je zoo’n vaart, dat je heelemaal tot aan het
Corversbosch, daar waar de weg ombuigt naar de Schuttershei, doorgleedt.—Heerlijk!
Wim vond ’t nog prettiger dan schaatsenrijden!—Maar dit jaar zou hij niet kunnen
meedoen, behalve misschien den enkelen keer, dat Otto hem zijn prikker wilde leenen,
want de zijne had ’t verleden winter afgelegd, er was geen herstellen meer aan. Wim
was er ál te woest mee omgegaan; daarvan had hij nu spijt genoeg, maar dat was een
schrale troost en ’t hielp hem niet aan een nieuwe slee!—Zijn eenige hoop was nu op
zijn jaardag gevestigd. Zou Ma misschien?? In elk geval kon hij ’t probeeren, en zoo
kwam het, dat op Wims verlanglijst met groote letters bovenaan stond: een ijzeren slee.
„Zou je er een krijgen van Ma?” vroeg Nette nieuwsgierig aan Wim, die de lijst in zijn
zak had gestoken en nu met de handen onder ’t hoofd zoogenaamd in zijn
aardrijkskundeboek verdiept zat.
Wim haalde zijn schouders op.
„Och.”
„Och, wel nee,” zei Otto; „dat kan je begrijpen, zoo’n ijzeren slee is veel te duur. Ik
snap niet hoe Wim ’t durft vragen—als ’t nu nog een prikker was....”
„Als ik geen slee krijg, wil ik geen prikker ook,” mompelde Wim zonder op te zien.
Hij werd boos, omdat Nette en Otto er maar niet over wilden uitscheiden, en daarom
zei hij meer dan hij eigenlijk wel meende.

En stond toen met kloppend hart te wachten.
„Bijna alle jongens hebben een ijzeren slee. Zoo’n lompe prikker! Ze zouden er je nog
om uitlachen!”
„Nou, dan leen ik jou van den winter den mijne ook niet! Dan wordt je tenminste niet
uitgelachen!—’t Kan mij niet schelen! Ik sleed liever lekker, al lachen ze dan ook
eens, dan dat ik er enkel maar naar kijken mag. Dat zeg ik je!”
In zijn hart was Wim het met Otto eens, maar hij was in een booze bui en hield nu
maar vol, dat niet sleden verre te verkiezen was boven sleden met een prikker—en
beide jongens raakten zoo in vuur, dat ’t weinig scheelde of het was op een kibbelpartij
uitgeloopen.
Zoo gauw Wim Ma een oogenblikje
alleen vond, gaf hij zijn lijst en stond
toen met kloppend hart te wachten,
totdat Ma haar had ingezien. Hij
verfrommelde den kwast van den
grooten stoel tusschen zijn vingers en
had hem er bijna afgepeuterd, toen Ma
met lezen klaar was.
„Wim, jongen, Ma is bang, dat je dat
bovenste zult moeten schrappen. Dat is
wel een erg groote wensch, vindt je
niet?—Je weet wel, dat Ma zulke groote
cadeaux niet kan geven!”
Wim knikte. Dat had hij wel gevreesd.
Eén poging waagde hij nog: „Maar in
plaats van ’t boek, Ma?”
„Ma vindt ’t erg naar je te moeten
teleurstellen, beste jongen, maar heusch,
het gaat niet. Het is toch beter, dat je er nu dadelijk je zinnen maar afzet, dan dat je je
vleit met een hoop, die ik toch niet kan verwezenlijken. We moeten heel zuinig wezen,
Wim, dat weet je wel; en er is zooveel noodig voor jullie leeren en voor allerlei andere
noodzakelijke dingen!”
Wim liet ’t hoofd hangen.—Ma gaf hem een kus en vervolgde op opgewekten toon:
„Kom Wim, Otto zal je van den winter bepaald zijn prikker wel eens leenen, en wie
weet, als je nu eens flink je best doet op school en thuis wat minder wild bent, of je

dan ’t volgend jaar niet zelf weer een prikker kunt hebben. Maar dan er voorzichtiger
mee omgaan, hoor!” en Ma dreigde hem lachend met den vinger.
Wim gaf een flauw lachje terug. ’t Volgend jaar een prikker—och, en hij wou nù een
ijzeren slee!
Verdrietig sloop Wim weg.
Lag er al een aardig laagje in den tuin.
Tot overmaat van ramp begon het te sneeuwen; eerst kwamen er slechts enkele
vlokjes, maar tegen den avond werden ze grooter en volgden elkaar sneller op, en toen
de jongens voor het naar bed gaan nog eens uitkeken, lag er al een aardig laagje in den
tuin.
„Dat gaat goed,” zei Otto tevreden, want hij dacht aan zijn prikker, dien hij vanmiddag
van den zolder had gehaald. Wim antwoordde er niets op; hij dacht aan de ijzeren slee,
waarvan hij nu zijn zinnen moest afzetten, en aan Otto’s prikker, dien hij nu niet kon
leenen. Dit maakte hem knorrig en den volgenden morgen, toen alles in ’t rond dik
onder de sneeuw lag, had hij eerst recht een bokkepruik op. Nu zouden de anderen
natuurlijk gaan sleden om twaalf uur en om vier uur en hij zou mogen toekijken!
Ze zaten maar met hun vieren aan ’t ontbijt: Ma, de groote zussen, Truus en Cato, en
Wim, want Nette en Otto waren al weg; die hadden gauw voortgemaakt om naar den
Bergweg te komen.
Wim haastte zich niet. Waarom zou hij ook? Stilletjes at hij zijn boterhammen en zijn
gezicht stond o zoo donker.

Boterham in den mond stak.
Ze zaten maar met hun vieren aan ’t ontbijt.
Op een wenk van Ma lieten de zussen, die anders wel eens bazig konden zijn, hem
vanochtend met rust, en Ma deed zelf ook net alsof ze niets van zijn booze bui merkte.
„Wim, jongen,” zei ze, zoo opgewekt mogelijk, „Otto en Net zijn zoo gauw
weggeloopen, wil jij nu straks nog even een boodschap voor me doen? Enkel maar een
briefje bij Nicht Saar brengen!”
„Bij Nicht Saar!” herhaalde Wim langzaam. „Moet ik er naar binnen?” en zijn gezicht
werd nog langer, want Nicht Saar, die pas in ’t dorp op kamers was komen wonen, was
geen bizondere vriendin van de jongens. Zij was een ietwat zonderlinge oude dame,
die volstrekt geen kinderdrukte gewend was en nogal gauw met haar op- en
aanmerkingen klaar was, wanneer ze eens een enkelen keer kwam. Wim had een
streepje bij haar voor, omdat hij de naamgenoot van haar overleden man was, maar
toch kreeg hij even goed, zoo niet meer zijn deel van Nichts aanmerkingen, want ’t
scheen dat Nicht ’t zich in het hoofd had gezet, dat Wim, omdat hij Willem heette, nu
ook een volmaakte jongen moest wezen, en—dat was niet het geval!
„Neen,” zei Ma, „je hoeft het alleen maar aan de deur af
te geven. Denk er aan, ’t niet in de bus te stoppen! Ik
ben er niet heel zeker van of Nicht wel thuis is, en
mocht dit niet zoo zijn, dan moet je haar adres aan de
juffrouw vragen.”
„Ja Ma,” zei Wim landerig, terwijl hij zijn laatste reepje
boterham in den mond stak.
„Je mag wel wat voortmaken,” maande Truus aan,
„anders kom je nog te laat.”

En legde zijn oor tegen den kier van de
deur.
Wim stond op, stopte ’t briefje in zijn blouse en verdween met een halfluid: „Dag Ma,
Truus, To,” in het aangrenzend kabinetje, waar de jongens ’s avonds hun schoolwerk
maakten. Dood op zijn gemak begon Wim zijn boeken in ’t zeiltje te pakken; haast had
hij niet. Hij zag er tegenop door de sneeuw te moeten loopen en uit de verte het gejoel
en gejuich der vroolijke bende op den Bergweg te moeten aanhooren, hij zonder slee!
Het riempje zat vastgesjord en Wim was op ’t punt
weg te gaan, toen Cato iets zei, dat zijn aandacht
trok.
„Bedoelt u zoo’n mooie ijzeren slee met
omgekrulde ijzers?” vroeg ze tamelijk luid.
„Sst,” zei Ma.
„O, maar Wim is al weg,” zei Truus nu.
Wim stond als een standbeeld met zijn boeken
onder den arm en toen deed hij iets, dat hij op elk
ander oogenblik schandelijk zou hebben gevonden:
hij kwam voorzichtig een paar stapjes nader en
legde zijn oor tegen den kier van de deur.
„De jongen heeft er zijn hart zoo op gezet,” hoorde
hij Ma nog zeggen. Toen begonnen zij binnen over
andere dingen te praten en Wim sloop, wel wat
beschaamd over zijn luisteren, behoedzaam weg.
Onderweg moest hij gedurig denken aan wat hij had gehoord en hij was er zoo mee
vervuld, dat hij ’t briefje aan Nicht Saar glad vergat. Zou Ma tòch nog...? Of misschien
Ma en de meisjes samen? Zijn hoop leefde weer op—ja, nog voordat hij bij zijn school
was, had hij al de vaste overtuiging, dat zijn groote wensch toch nog vervuld zou
worden. Weg boos humeur, weg bokkepruik—geen vroolijker jongen nu dan Wim!
Om twaalf uur liep hij zelfs mee met de anderen naar den Bergweg, en met een zeker
medelijden keek hij naar broer Otto en zijn prikker, die hoogst vergenoegd naar
beneden sulden.

Keek hij naar broer Otto en zijn prikker.
Daar hadt je Vic met de mooie slee! Wacht maar, vriendje, kijk maar niet pedant—’t
zal te bezien staan of jouw slee de mooiste blijft van de heele baan!
Met een omweg ging Wim naar huis; in de Kerkstraat bij den smid stonden zulke
mooie sleden; die moest hij nog even zien. En terwijl hij zich daar stond te verlustigen
en al vast in gedachte een keus deed, schoot hem plotseling de boodschap aan Nicht te
binnen.
Nicht woonde in de Langestraat—als hij hard liep, kon ’t nog net.
Als een pijl uit den boog vloog Wim door de Korenstraat en de kleine zij straatjes van
de Heerenstraat, kwam buiten adem aan ’t huis, waar Nicht Saar en pension was, trok
aan de bel alsof er brand was, en stopte ’t briefje gauw in de bus.
Pas toen hij thuis was en in de gang zijn cape afdeed, herinnerde hij zich, dat Ma nog
zóó had gezegd ’t briefje niet in de bus te stoppen, maar af te geven. Och kom, zou dat
er nu zooveel toe doen? Zoo’n dringende boodschap zou ’t toch wel niet zijn en
mogelijk was Nicht niet eens uit. Wim besloot er maar niets van te zeggen en
antwoordde volmondig „ja”, toen Ma hem aan de koffietafel vroeg, of hij zijn
boodschap goed had gedaan. Verder praatte hij vroolijk mee met de anderen, en toen
Otto en Nette over zijn jaardag begonnen en hem plaagden wat hij wel zou krijgen, ja,
en òf hij wel wat zou krijgen, lachte Wim fijntjes en dacht: „Praat maar toe, ik weet
wat ik weet.” Als hij aan zijn jaardag dacht, zag hij alleen maar de slee; alle andere
wenschen vielen daarbij weg; hoe dichter ’t aan den gewichtigen dag toe kwam, des te
mooier en sierlijker werd de slee en op den jaardag zelf was ’t al een pronkjuweel
geworden, waarbij die van Vic maar een prul leek.
Wim was vroeg op en haastte zich naar beneden om zijn schat nu in werkelijkheid te
kunnen zien. Maar hoe vroeg hij ook kwam, Ma was nog eerder geweest en kwam nog
juist bijtijds om hem te beletten, de huiskamer binnen te gaan.

Trok aan de bel alsof er brand was.
„Even nog wachten, vent,” zei Ma, nadat ze
hem hartelijk gepakt en gefeliciteerd had; „ik
ben nog niet heelemaal klaar,” en Ma
verdween weer in de kamer.
Toen kwamen de groote zussen, geheimzinnig
een pakje wegmoffelend onder haar schort—
toen Otto, die hem in ’t voorbijgaan zijn
cadeau vast gaf: een zakmes, waarvoor Wim
werktuigelijk bedankte—en ’t laatst van allen
Nette.
Nu deed Ma de deur op een kier en vroeg, of
de jarige maar wilde komen.
Wims hart bonsde, toen hij over den drempel
stapte.
„Lang zal hij leven, lang zal hij leven, lang
zal hij leven in de gloria, in de gloria, in de
glo-ri-a-aa!” klonk ’t hem tegemoet.
Wat ongeduldig weerde hij de zussen af—dat
gezoen was ’t vervelendste op een verjaardag!
Nu voerden ze hem in triomf naar ’t tafeltje
voor ’t raam, waar Ma de presentjes had neergelegd op gekleurd vloeipapier, zóó dat
ze ’t meest voldeden. Een boek in prachtband, een stempel, potlooden, twee mesjes
voor slöjdwerk, een passer en een stuk chocola;—en dan nog ’t zakmes van Otto, dat
Wim er nu bij legde. Wim bekeek zijn presenten en bedankte, maar hij was niet zoo
blij, als Ma wel gehoopt had. Telkens dwaalde zijn blik van ’t tafeltje door de kamer.
De slee—waar was de slee? Wim durfde er niet naar vragen. Eindelijk troostte hij zich
met de gedachte, dat de slee zeker niet op tijd bezorgd was. Ja, dat zou ’t wezen. Toen
werd hij wat opgewekter.

Naar ’t tafeltje voor ’t raam.
Om twaalf uur was zijn eerste vraag aan Jansje, die hem opendeed: „Is er niets voor
mij gekomen?”
En toen ’t antwoord „Neen” luidde, nam Wim ’t haar bepaald kwalijk, en zij kon ’t
toch allerminst helpen.
Den heelen middag, ’t was Woensdag, bleef Wim thuis. De anderen gingen een fermen
loop doen, maar hij was er niet toe te bewegen, mee te gaan.
Of hij zich dan niet wel voelde?
Och, jawel—en Wim zat lusteloos in den grooten stoel voor ’t raam wat te bladeren in
zijn nieuwe boek, een stukje op te knabbelen van zijn chocola en eigenlijk.... te
wachten op zijn slee, die.... niet verscheen.
„Als de jongens vanavond komen, zal hij wel wat opfleuren,” dacht Ma, die stilletjes
om Wim te verrassen een paar vrindjes had gevraagd. „Zou ’t om de slee wezen? Maar
ik heb ’t hem immers vooruit gezegd, dat hij zich dien wensch maar uit het hoofd
moest zetten.”
Ma begreep er ’t rechte niet van—ze wist ook niets van Wims luistervink spelen. En
dan was er nog iets, waarvan Ma ’t rechte niet begreep en dat hing samen met de
boodschap, die Wim niet zóó gedaan had, als hem was opgedragen.
Wim keek dien middag telkens uit en Ma ook, en beiden verwonderden ze er zich over,
dat hetgeen, waarop ieder voor zich wachtte, maar niet verscheen. ’t Was een saaie

En Wim zat lusteloos in den grooten stoel.
middag.
„Vreemd dat Nicht er heel niet geweest is,” zei
Cato aan tafel.
„Zou ze dan weten, dat Wim jarig is?” vroeg
Nette verbaasd.
„Ja zeker, ze heeft me laatst zelf den datum
gevraagd en ik heb gezien, dat ze hem
opgeschreven heeft.”
„Den mijnen ook?” vroeg Otto.
„Welnee, alleen dien van Wim.”
„Natuurlijk, Wim heeft een streepje voor!”
„Daar heb ik ook wat aan,” bromde Wim, die,
hoewel hij anders niet op Nicht Saar gesteld
was, ’t nu toch wel aardig zou hebben gevonden, als Nicht gekomen was—met een
pakje—nu ja, dat hoorde er natuurlijk bij. ’t Zou tenminste zoo’n klein beetje een
vergoeding zijn geweest voor die teleurstelling over de slee.
„Zou Nicht ’t kwalijk hebben genomen, u weet wel?” vroeg Truus met een wenk aan
Ma.
„’t Kan bijna niet, daar ’t alleen een antwoord was op haar vraag—maar toch, je kunt ’t
nooit weten, Nicht is wat zonderling. Als ik niet zeker wist, dat Wim er ’t briefje zelf
had afgegeven, zou ik denken, dat ’t misschien niet tot haar is gekomen.”
Wim schrikte op uit zijn gesoes. Wat zei Ma? Nog over ’t briefje? Wat was er met dat
briefje? Zou hij het nu nog zeggen? Nee—’t was al zoo lang geleden. Misschien
bedoelden ze dat niet eens. Hij had ’t ook maar half gehoord.
Om zeven uur een harde ruk aan de bel.
„Een verrassing voor jou!” riep Truus uit.
Wim spitste zijn ooren, keek Ma aan. Ma knikte. „Ik hoop tenminste, dat je ’t prettig
zult vinden, jongen. Je bent vandaag niet zoo gauw voldaan.”

Wim kreeg een kleur. Ja, Ma had gelijk: hij was schandelijk ondankbaar geweest. Och,
maar als nu de slee nog kwam, dan was ’t gauw vergeten, dan kwam alles nog goed en
zou hij zoo vroolijk zijn, als Ma ’t zich maar wenschen kon.
Gepraat in de gang—stappen naar de deur, die Otto met een zwaai opendeed—daar
keken vier vroolijke gezichten naar binnen: Bram, Nico, Piet en Vic.
Bram, Nico, Piet en Vic.
Leuk van Ma ze stil te vragen,—maar, waar was—de slee? Wim wierp achter de
jongens om een blik in de gang. Niets te zien; de voordeur was weer dicht. Zijn gezicht
betrok weer. Zou die slee dan nooit komen? En hij had toch zelf gehoord, dat Ma er
met de meisjes over sprak!
Wim was maar half met zijn hart bij de spelletjes, die ze nu allen met elkaar deden. Hij
praatte en lachte wel mee, maar eigenlijk ging het alles buiten hem om.
Tegen negen uur werd er weer gebeld.
„Nog een verrassing!” riep Nette uit.
„Nee, nee,” zei Ma gauw, met een medelijdenden blik naar Wim; „’k zou niet weten
wat er nu nog moest komen!”
’t Was niet eens noodig geweest, dat Ma dit zoo zei: Wim had nu toch alle hoop laten
varen. Bijna negen uur. Nee, als de slee had moeten komen, was hij er nu al geweest!
Jansje tikte. „De post, Mevrouw!”
„Hé! van Nicht Saar,” zei Ma verrast en toen, even later met een vroolijken blik op
Wim: „Luister eens, jongen, dit geldt jou ook.”
„Vanmiddag laat van een driedaagsch uitstapje thuis gekomen, vond ik je brief met de
inlichtingen—die ik trouwens zelf gevraagd had—van Willems wenschen. ’t Is wel
niet mijn gewoonte cadeaux te geven op verjaardagen, maar met Willem wil ik een
uitzondering maken. ’t Spijt me zeer, dat ik je brief niet eerder in handen heb gekregen

„De post, Mevrouw!”
—nu ben ik niet klaar met mijn cadeau. ’t Is
nu te laat er nog voor te zorgen. Eerlijk
gezegd, was ik ontevreden, omdat ik op mijn
vraag maar geen antwoord kreeg. We hadden
toch afgesproken, dat je zoudt informeeren of
ik nog thuis was; zoo niet, dan zou de juffrouw
je mijn adres geven. Het ontstemde mij, dat ik
geen bericht van je kreeg en daarom kwam ik
ook niet, zooals eerst mijn plan was, vóór
Willems jaardag thuis. Enfin, ik heb den brief
nu en ’t is zeker een misverstand geweest. ’t Is
me nu te laat om zelf nog te komen, bovendien
ben ik moe van de reis; maar ik wil den jongen
zijn cadeau nu toch niet onthouden. Geef hem
inliggenden brief met mijn gelukwenschen.”
Vier, vijf, zes handen tegelijk werden naar het
papiertje uitgestoken, dat Ma omhoog hield.
Wim pakte het en met een kleur als vuur las hij
hardop: „Goed voor een mooie ijzeren slede, uit te kiezen door Willem zelf.”
„O, Ma!” was al wat Wim zeggen kon—de tranen sprongen hem in de oogen, en als hij
zich niet geschaamd had voor de vrindjes, dan...

Hij zocht een prachtslee uit.
Met een kleur als vuur las hij hardop.
Dat werd een heerlijk slot van den dag. Ma verzon het en allen vonden ’t dol. Verbeeld
je, ze gingen met hun zessen en de vier vrindjes er bij, dat was tien, warm ingestopt er
nog op uit, naar de Kerkstraat, om daar bij den smid een slee uit te kiezen. ’t Was Wim
alsof hij droomde, nu hij daar op den laten avond in den winkel stond en zijn vurige
wensch op ’t punt was vervuld te worden.
Hij zocht een prachtslee uit. Zelfs Vic moest bekennen, dat de zijne er niet bij haalde.
Of ze haar dadelijk mee mochten nemen? „Wel ja, hoor!” Nette in de slee—Wim,
Otto, Vic en Piet aan ’t duwen—hei, wat vloog die er overheen! Zoo licht als een veer!
Nu weer terug naar Ma en de anderen, en toen
in vroolijken optocht allen met elkaar de vier
vrinden één voor één thuis gebracht. Het laatste
eind mocht Wim zelf in de slee.
Ma liep er op een drafje bij met de meisjes en
pret dat ze hadden. Wim vooral, hij was door
alles heen.
Maar thuis, toen de nieuwe slee veilig was
opgeborgen en de drie jongsten ook nog even
mochten opblijven om na te praten, werd Wim
weer stil. Hij keek zoo ernstig.
„Jongenlief, wat is er?” vroeg Ma, die zich al ongerust maakte.
„Ma—ik—ik weet wel hoe ’t komt, dat Nicht uw brief zoo laat kreeg.” Ziezoo, nu was
’t begin gemaakt, nu was ’t hooge woord er uit: „’t Was mijn schuld, Ma”—en
haperend en stotterend, maar toch al opgelucht, vertelde Wim de heele geschiedenis,
ook dat van zijn luistervink spelen.
Ma zei er maar niet veel meer van; de jongen had er al narigheid genoeg over gehad.
Maar gelukkig, het eind van den dag was dan toch goed geweest, vond Ma, terwijl ze
haar jongen afkuste en zijn hoofd weer ophief, dat hij erg beschaamd liet hangen.
Nou, òf ’t goed was geweest! Dat vond Wim ook, toen hij in bed lag en den heelen dag
nog eens naging. „Maar de halve waarheid spreken en voor luistervink spelen doe ’k
van mijn leven niet meer,” dacht hij,—„wat een ellende heb ik me daarmee op den hals
gehaald! En—’t scheelde niet veel of ik was er mijn slee nog door misgeloopen ook!”

Ma zei er maar niet veel meer
van.

ER ZIT ZOO’N STOUT, KLEIN MEISJE NAAST ME OP
SCHOOL.
Annie kwam uit school; ze liep natuurlijk op een drafje, al huppelend; ’k geloof, dat ze
heelemaal niet meer gewoon kalm kon loopen. Ma haalde haar, Ma met Hek, den
grooten hond, die zoo goed de school wist te vinden. Geen wonder, want elken dag
mocht hij mee om Annie te brengen en te halen, alleen als ’t regende had Ma ’t liever
niet. Weet je waarom? Hektor kon geen parapluutje ophouden en geen cape omslaan
zooals Annie en als ’t regende werd zijn mooi vachtje dus druipnat, en dan maakte hij
later alles in huis zóó vuil! Nu was ’t droog weer; prettig voor Hek en voor Annie,
want die dacht al aan allerlei prettige plannetjes voor ’s middags; dan had ze geen
school, zie je.
Annie en Hek liepen samen vooruit tot aan den hoek der stille straat; daar moesten ze
op Ma wachten, die veel te bang was dat ze bij het oversteken niet op de electrische
tram zouden letten. Annie gaf Ma nu een arm, terwijl Hek blaffend bij haar opsprong
en de tasch probeerde te pakken, waarmee Annie telkens langs zijn neus zwaaide.

Ik praat heelemaal niet met haar.
Annie gaf Ma nu een arm.
Een paar huizen ver zei Annie niets en anders was ze zoo’n babbeltje. Ma dacht al:
„misschien heeft ze op school iets uitgevoerd en is de juffrouw een klein beetje boos
op haar geweest.” Juist wou Ma er naar vragen, toen Annie haar op eens met een heel
ernstig gezichtje aan den arm trok. „Ma,” fluisterde ze, „vanmorgen is er een nieuw
kind op school gekomen; ze zit naast me, en ’t is toch zoo’n stout, klein meisje.”
„Zoo,” zei Ma, „wat heeft ze dan gedaan?”
„Ze wou heelemaal niet stil zitten en ze luisterde niet,
en toen heeft de juffrouw haar in den hoek gezet.”
Ja, dat was erg, dat vond Ma ook en toen ze thuis
kwamen en Annie er Pa van vertelde, vond Pa het ook
al heel erg om op den eersten dag van je op school zijn
in den hoek terecht te komen. Onder de koffie begon
Annie telkens weer over ’t stoute meisje; hoe ze heette
wist ze niet precies, Koosje of Roosje of misschien
Toosje, morgen zou ze ’t haar eens vragen.
„Pas maar op dat Koosje, Roosje of Toosje jou niet
stout maakt,” zei Pa, maar Annie schudde van neen.
„Ik praat heelemaal niet met haar,” verklaarde ze
beslist.
„Dat vind ik niets lief van je. Onder de les moet je natuurlijk stil zijn, maar onder ’t
spelen kan je toch wel aardig voor haar zijn? Je zit naast elkaar in de klas, en zij zal
zich nog zoo vreemd voelen op school.”
Toen Ma dat zoo zei, moest Annie op eens aan vanmorgen denken hoe ’t nieuwe,
kleine meisje daar zoo verlaten bij de deur had gestaan, terwijl de andere kinderen, die
ze geen van allen kende, met elkaar zulke prettige spelletjes deden.
„Morgen zal ik vragen of ze mee doet”, beloofde ze, terwijl ze ’t laatste hapje van haar
boterham in den mond stak. Hek wachtte daar al op, want hij wou door den tuin hollen
en op z’n eentje vond hij er niets aan.
’s Middags mochten Annie en Hek met Pa en Ma mee naar het bosch en wie denk je,
dat ze toen tegenkwamen op het Plein?—Annie’s buurtje van school.—Ze liep heel
alleen met een grooten zak in haar hand en keek zoo donker uit haar zwarte kijkers.
Annie trok Pa aan zijn jas en knikte toen, wel een beetje verlegen. ’t Kind groette niet

Ze had alleen maar oog voor Hektor.
Ze had Annie toen een tikje op naar
hand gegeven.
terug; ze zag Annie misschien niet
eens, want ze had alleen maar oog voor
Hektor, die op haar af kwam om aan
den zak te snuffelen.
„Hektor, hier”, riep Pa, en toen tegen
het kleine meisje „hij doet je niets hoor
—kijk maar eens hoe goede vrienden
hij met Annie is!” Even keek ze angstig
op naar Pa en naar Annie, en toen
vloog ze weg, het Plein over, met haar
zak stevig tegen zich aangeklemd.
„Dàt was ze nu”, zei Annie,—„dàt was
’t stoute, kleine meisje, dat naast me zit
op school. „Ze deed niet erg
vriendelijk, hè Ma?”
„Ze was nu bang voor den hond—je moet haar morgen maar eens vertellen hoe ’n lief
dier Hek is, dat vindt ze misschien wel aardig”, raadde Ma.
Den volgenden dag kregen Pa en Ma aan de koffie weer
heele verhalen over ’t stoute, kleine meisje; Toosje
heette ze, Annie had ’t haar gevraagd en in ’t
speelkwartiertje had ze ook haar best gedaan Toosje
mee in den kring te nemen, maar Toosje had niet gewild
en ja, dat was wel erg stout geweest, ze had Annie toen
een tikje op haar hand gegeven. Onder de les was
Toosje ook weer zóó lastig geweest, dat de juffrouw
haar school had moeten laten blijven!
„Wat stout, hè?—haar Pa en Ma zijn in Indië en nu
woont ze bij een Mevrouw in de straat, hierachter”,
vertelde Annie verder.
„Van onze slaapkamer kan je precies in hun tuin kijken.
Ik vind Toosje toch niets geen aardig meisje, en als ik
jarig ben, vraag ik haar niet. Mientje en Betty wel, die zijn lief, en Jo en Truusje
mogen ook komen, hè Ma?”
„Hoeveel nachtjes moet je nog slapen?” vroeg Pa.

„Laat eens zien—nog drie, nee, nog vier nachtjes! Hè, zoo prettig!” Nu dacht Annie al
niet meer aan Toosje, zooveel had ze te bedenken en te vragen over haar jaardag. Wat
of ze wel krijgen zou? Pa plaagde haar en zei dat hij haar iets heel groots zou geven
omdat ze zelf zoo groot werd—’t moest een plaatsje in de speelkamer krijgen, maar
Annie kon het niet neerzetten.
„Een plakboek dan?” raadde Annie, „dat kan ik in de kast van de speelkamer leggen.”
„Nee, ’t kan niet in de kast, ’t is véél te groot—je kan het ook niet neerleggen.”
Niet neerzetten en niet neerleggen—dat was moeielijk te raden, maar meer wou Pa er
toch niet van zeggen en Annie moest dus stilletjes wachten totdat ze nog vier nachtjes
had geslapen. Vier nachtjes en—drie daagjes, ’t duurde wel lang, maar eindelijk waren
ze toch om.
Op haar jaardag maakte Ma haar wakker met een kus. Annie deed haar oogen open en
—toen wist ze ’t op eens—„vandaag ben ik jarig!” juichte ze.
’t Scheelde niet veel of nu had Annie op school in den hoek moeten staan. Ze kon maar
niet stilzitten, want ze had Truusje, die vóór haar zat, zooveel te vertellen van de mooie
presentjes, die, ze had gekregen. „En weet je wat ik van Pa heb, dat ding, dat ik niet
neer kan zetten of neer kan leggen? Een groot schilderij om in de speelkamer te
hangen! Is dat niet echt? ’t Is zoo mooi, je ziet er twee kleine meisjes op en kippen en
kuikentjes, en een klein katje.”
„Annie, als je nu weer zoo druk babbelt, mag je straks niet mee spelen,” klonk opeens
de stem van de juffrouw.
Truus stak haar vinger op. „Juffrouw, ze is jarig!”
„Ja,” knikte Annie blij, terwijl ze vuurrood werd. Nu moest ze even bij de juffrouw
komen om gefeliciteerd te worden en alle kinderen keken er naar. Annie jarig, wat
prettig, ze hadden allemaal wel jarig willen zijn. Toen Annie weer op haar plaats zat,
gaf Toos haar een stootje. „Krijg je visite?” vroeg ze kortaf.
„Ja,” fluisterde Annie.
„Vraag mij ook.”
Annie schudde van neen en beduidde haar buurtje dat ze stil moest zijn om de
juffrouw. Toos zei toen niets meer, maar in ’t speelkwartiertje kwam ze op Annie toe,

„Krijg je visite?” vroeg ze kortaf.
die met haar vriendinnetjes stond te praten
en ze alle vier voor dien middag op visite
vroeg, en riep hard in haar oor: „Ik kom
toch!” Meteen zette ze ’t op een loopen.
„Dat durft ze toch niet,” zei Mientje zoo
stellig, dat Annie er weer door getroost
werd, want ze vond het een akelige
gedachte dat die stoute Toos, die alle pret
bedierf, vanmiddag op eens zou komen
aanzetten. Nu deden ze nog met de
juffrouw allerlei spelletjes en daar Toos
verder geen woordje meer tegen Annie
zei, vergat deze heelemaal haar
bedreiging.
’t Was een echte smulpartij.
’t Was een middag zoo prettig, als Annie in lang niet had gehad! De vier vriendinnen
Mientje, Betty, Truus en Jo waren precies op tijd gekomen; nadat ze de mooie
cadeautjes bekeken en ’t schilderij bewonderd hadden, dat een groot deel van den
wand in de speelkamer besloeg, hadden ze spelletjes gedaan en pret gemaakt met

Hektor en nu zaten ze op kleine stoeltjes in ’t prieël achter in den tuin bij de
zonnebloemen, waar Ma een tafel vol versnaperingen had laten brengen: voor ieder
een glaasje frambozenlimonade en een schotel vol taartjes. Annie mocht presenteeren;
ze liet de gasten eerst uitzoeken en nam dàn zelf, dat hoorde zoo, zei Ma. ’t Was een
echte smulpartij, waarvan Hek ook zijn deel kreeg omdat ’t vrouwtje jarig was. Toen
de schoteltjes leeg waren, stelde Annie voor een beetje te gaan rondloopen, voordat ze
aan ’t tweede taartje begonnen en in dien tusschentijd ....je moet niet schrikken, ’t is
heusch waar.... wie zat er toen ze terugkwamen in ’t prieël bij de zonnebloemen? Toos?
Ja, ’t was Toos! Ze had een leeg schoteltje voor zich staan en likte haar vingertjes af,
terwijl ze al weer met haar oogen een taartje uitzocht van den schotel.
„Ik zei dat ik zou komen en daar ben ik,” vertelde ze heel kalm, terwijl ze zich nog wat
dieper in haar stoeltje nestelde en de vijf verschrikte meisjes met haar zwarte oogen
donker aankeek; „ik vind visites prettig en ’k houd veel van taartjes.”
„Maar, je bent niet gevraagd,” zei Truus,1 die den meesten „durf” had van de vijf.
„Je mag niet op visite komen als je niet bent gevraagd.”
„Hoe ben je hier gekomen? Door de voordeur?” vroeg Mientje, die achter Jo kroop,
want ’t was net alsof ze nu een beetje bang was voor Toos, wier plotseling dáár zitten
ze zich maar niet kon verklaren.
„Door de heg, ’k heb de takken op zij gebogen,” verklaarde ze kortaf, en peuzelde
onderwijl nog een gebakje op.
De meisjes keken elkaar aan. Gelukkig, daar kwam Ma uit huis om eens te zien of de
kinderen schik hadden. Annie vloog naar haar toe en vertelde onder tranen van de
ongenoode gast. „Nu heb ik heelemaal geen schik meer; die nare Toos ook, u moet
haar wegsturen, ze mag hier niet zijn!”
„Nu, nu,” zei Ma, die ’t niet helpen kon dat ze even moest lachen; „een beetje grappig
is het wel van Toosje, maar je mag daarom niet zoo boos op haar zijn en dat nog wel
op je jaardag.”
Toen Toos de vreemde mevrouw zag aankomen, stond ze op en keek verlegen naar den
grond, terwijl ze haar kleverige handjes op haar rug hield.
„’t Is thuis zoo stil en ’k wou ook zoo graag eens op visite,” mompelde ze toen Annie’s
Ma haar vriendelijk ’t een en ander vroeg. Annie trok Ma telkens aan haar japon; Ma
moest haar nu wegsturen vond ze, maar dit gebeurde niet, nee, Ma zei juist dat Toosje
best mocht blijven. „Kom,” riep Ma vroolijk, „nu gaan we met elkaar een spelletje

’k Wou ook zoo graag eens op visite.
doen van, kruip door, sluip door!”
Meteen nam ze Toos aan de eene en
Annie aan de andere hand, en maakte
ze allemaal zoo aan den gang, dat ’t
vreemde gevoel van zooeven
heelemaal wegging, Annie weer
vroolijk keek en Toosje ook heel
gewoon meedeed, alsof ze er aldoor
bij was geweest; ze was nu heel anders
dan op school, niets plagerig, vonden
de meisjes. „Nu nog even uitrusten in
de speelkamer voordat jullie gehaald
worden,” zei Ma, nadat ze allen
terdege moe en warm waren van ’t
hollen en draven. „Heeft Toosje je
presentjes al gezien, Annie?”
„Nee, kijk Toos!” Allen stonden om
Toos heen bij de tafel, waarop Annie’s
moois was uitgestald en ieder deed haar best haar alles te wijzen. „En kijk nu daar eens
Toos!” zei Mientje, terwijl ze naar den muur wees.
Toos keek en kreeg ’t schilderij in ’t oog.
„Nu, hoe vindt je ’t?” vroeg Annie, toen er niet gauw genoeg een uitroep van
bewondering kwam.
Toos zei nog niets en toen op eens begon ze hard te schreien, zoo hard, dat de meisjes
er bang van werden.
Annie’s Ma kwam toeloopen, nam haar op den schoot en eindelijk vertelde Toosje
onder snikken, dat het op ’t schilderij net was als bij Oma thuis, waar Pa en Ma haar
als een heel klein kindje gebracht hadden, voordat ze naar Indië gingen en waar ze
gewoond had tot nu voor een kort poosje. ’t Was er zoo heerlijk bij Oma buiten en ze
hield zooveel van de kippen en eenden, die ze altijd mocht voeren. Juist waren er
kleine gele kuikentjes uitgekomen, toen ze weg moest naar de stad.
Stilletjes waren de meisjes naderbij gekomen.
„Waarom ben je daar dan niet gebleven?” vroeg Jo.

Annie vloog naar de deur.
1
„Er is geen school en ik moet toch een knap meisje
worden,” zegt Oma, „maar in de vacantie mag ik
weer naar Oma toe en daar hoef ’k niet stil te zitten
zooals op school. Maar dat duurt nog zoo lang!”
voegde ze er met een zucht bij.
„Je moet maar heel veel bij Annie komen spelen,
dan gaat de tijd gauw om,” zei Ma en ze pakte
Toosje alsof ze haar eigen Annie was.
Toen de visite al weg was, kwam Pa thuis. Annie
vloog naar de deur om open te doen en nog voordat
zij in de kamer waren, vertelde ze hem al, dat ’t
stoute kleine meisje, naast wie ze op school zat, nu
haar vriendinnetje was geworden. „’t Komt
eigenlijk door mijn schilderij,” riep ze. „Ra-ra, ra,
hoe kan dàt?”
Zie titelplaat. ↑

PRUL
Als kleine Prul ging wandelen, kreeg ze handschoentjes aan; natuurlijk, want ze was
een jongejuffrouwtje en die moeten in de stad met handschoentjes loopen, zeiden
Mama en Juf allebei. Prul vond ’t vreeselijk. Als ze handschoentjes aan had, spreidde
ze haar tien vingertjes zoo ver mogelijk uit en hield haar armpjes een heel eind van
haar lijfje. Wanneer Mama of Juf dan zei, dat ze niet zoo dwaas moest doen, trok Prul
met haar scherpe, witte tandjes de handschoentjes aan de vingertoppen omhoog en
draaide er punten aan, wat al heel raar stond.
Maar al haalde ze er ook van alles mee uit——de handschoentjes moesten aan blijven;
daar was Mama heel streng op.
Haar parasolletje vond Prul haast even erg als haar handschoentjes. Dat was voor de
zon, maar waarom mocht de zon haar niet in ’t gezichtje schijnen? ’t Zou juist lekker
zijn, meende Prul.
Juf dacht er anders over; ze zei, dat de zon Pruls gezichtje bruin zou maken en dat
mocht niet, want Prul was een stadsjuffertje en geen buitenkind.
„Loopen buitenkinderen altijd zonder parasols en zonder handschoenen?” vroeg Prul
aan Juf en toen Juf „ja” zei, had Prul geen grooter verlangen dan ook een buitenkind te
mogen zijn.
Dienzelfden dag aan de koffietafel kwam ze al met haar wensch voor den dag. Oom
Julius was onverwacht overgekomen en vroeg zoo uit de grap aan Prul, die tegenover
hem zat, wat zij wel zou willen worden.
Prul behoefde zich daar niet lang op te bedenken.
„Een buitenkindje, Oom,” antwoordde ze dadelijk tot groote verbazing van Papa en
Mama, die niet begrepen hoe Prul daarbij kwam.
„Wel kleine meid, dat kan best,” zei Oom; „ga straks maar met mij mee—ik woon
buiten en je mag net zoo lang bij me logeeren als Papa en Mama je kunnen missen.
Wanneer je dan terugkomt, zijn je wangetjes niet meer mager en bleek; dan heb je
dikke, roode koonen.”
„Neen, bruine,” riep Prul, die aan de buitenkinderen dacht, van wie Juf gezegd had,
dat ze zonder parasol mochten loopen.

„Goed, bruine dan,” lachte Oom; „en dan heb je ook meer trek dan nu; in plaats van
één dun boterhammetje niet eens heelemaal te kunnen opeten, wil je er wel graag vier
of vijf hebben en flinke dikke, hoor!”
Prul keek een beetje verlegen, omdat Oom er op gelet had hoe ze met haar boterham
knoeide, maar toen Oom verder van buiten vertelde, luisterde ze weer met allebei haar
oortjes wijd open en wou niets liever dan een buitenkind zijn. Ze vroeg Papa en Mama
of ’t mocht. Beiden vonden ’t goed, dat Prul met Oom mee zou gaan om te probeeren
of ze ’t buiten heusch zoo prettig zou vinden als ze nu dacht.
Een buitenkindje, Oom.
Toen Prul ’s middags werd aangekleed voor de reis, wou Juf haar ook handschoentjes
aandoen. Prul stribbelde tegen: „ik ben nù een buitenkindje,” riep ze.
’t Hielp haar niets; Juf zette het tòch door en bijna zou Prul zijn gaan schreien, als
Oom haar niet had ingefluisterd, dat ze nu nog, totdat ze in den trein zat, een
stadsjuffertje was. Tot zoo lang moest ze, om Juf plezier te doen, die nare dingen maar
aanhouden.
Prul lachte op eens weer en liet zich goed helpen; zelfs haar parasolletje nam ze zonder
pruttelen mee.
Toen Prul een week weg was, konden Papa en Mama het niet langer uithouden, zóó
verlangden ze naar hun kleine meisje. Zij gingen dus eens naar Prul kijken en dachten
ook, dat ’t stadsjuffertje het buiten niets prettig zou vinden, nu ’t nieuwtje er af was en
wel graag mee terug zou willen gaan.
Papa en Mama hadden niet vooruit geschreven, dat zij zouden komen. Ze werden dus
niet afgehaald en wandelden met hun beiden den weg af, die van het station naar het

Zelfs haar parasolletje
nam ze mee.
huis van Oom Julius voerde. Aan den eenen kant van dien weg
was een sloot en aan den anderen kant een groot weiland, waar
druk werd gehooid. Eén wagen stond al volgeladen en een eind
verder op ’t land waren de knechts van Oom Julius bezig het hooi
op hoopen te harken. Een vroolijk troepje kinderen speelde
krijgertje om hen heen; hier gooiden een paar elkaar met hooi,
daar stoeiden en rolden anderen over de kort afgemaaide stoppels
en de drukste van allen was——Prul. Juichend van pret kwam ze
op Papa en Mama toeloopen; die kenden hun bleeke, stille Prul
haast niet meer, zulke dikke wangen had ze gekregen en zoo
vroolijk was ze.

Waar druk werd gehooid.
„En bruin ben ik ook,” riep ze; „kijk maar, ik ben nu een echt buitenkind, zegt Oom. Ik
laat ook nooit meer mijn boterham staan.”
Wat had die Prul veel te vertellen, nu ze tusschen Papa en Mama in naar het huis van
Oom Julius stapte: van ’t prettige logeeren bij Oom, van de kippen en de andere
dieren, van de aardige kennisjes, die ze gekregen had. Maar op eens hield Prul op en
keek bedrukt.

„Dan moeten jullie ruilen,” zei Papa.
„Wat is er, kindje?” vroeg Mama, die al dacht, dat ze zich te moe had gemaakt in ’t
hooi.
Maar dàt was ’t niet, wat Prul hinderde. Toen Mama nog eens navroeg, kwam ’t hooge
woord er uit:
„Ik heb mijn parasolletje en mijn handschoentjes weggegeven aan een klein meisje.
Betje heet ze en zij wou zoo dolgraag handschoentjes en een echt parasolletje hebben.
’t Mocht wel, hè Ma? ’k Heb ze hier toch niet noodig.—Betje was er zoo blij mee; ze
zei: als stadskinderen zoo mooi gingen wandelen, wou ze veel liever een stadskind
zijn. Hoe vindt u dàt nu—en ik juist veel liever een buitenkind!”
„Dan moeten jullie ruilen,” zei Papa met een ernstig gezicht. „Als we naar huis gaan,
zullen we Betje meenemen naar de stad, en jou hier buiten laten.”
Prul keek met groote oogen of Papa dàt meende.
Toen zag ze Mama aan, die even knipoogde.
„Neen, neen, dat ’s maar een grapje; ik blijf uw
eigen Prul,” riep ze zoo hard ze kon; „’k ben nu
maar voor een poosje een buitenkind.”
„Hoe zou je ’t vinden om voor altijd een
buitenkindje te mogen blijven?” vroeg Papa en nu
maakte hij geen grapje. „Kijk Prul, dan gaan we ook
hier op ’t dorp wonen in net zoo’n prettig huis als
Oom Julius heeft. Dan houdt mijn Prul haar dikke
wangen en haar trek in boterhammen.”
„’k Zou ’t heerlijk vinden,” zei Prul.
„Ik ook,” voegde Mama er bij en toen werd ’t maar meteen afgesproken dat ’t zoo zou
wezen.
Prul werd dus een echt buitenkind en mocht spelen en draven en stoeien, alles zonder
handschoentjes en parasol. Mama en Juf vonden dit nu allebei goed.
Toen Prul evenwel wat ouder werd en wel eens werd meegenomen naar de stad voor
boodschappen en visites, moest ze er toch weer aan gelooven en keurig netjes als een
stadsjuffertje gekleed zijn.—Maar is ’t niet grappig: toen had Prul niet eens zoo’n
hekel meer aan haar handschoentjes en parasol. Dat kwam zeker, doordat ze buiten zoo
groot en verstandig was geworden.—

Midden tusschen de bramen.
EEN VACANTIEMIDDAG.
Jet en Riek waren van plan eens goed van hun eenigen vacantiemiddag te genieten.
Eén vacantiemiddag maar?
Nu ja, van school hadden ze natuurlijk veel langer vacantie: wel drie weken, net als
andere kinderen. Maar ze hadden thuis altijd zooveel te doen met op de kleintjes te
passen als Moeder uit werken was of aan de waschtobbe stond, en alles netjes te
maken tegen dat Vader ’s avonds van het land kwam, dat voor haar beidjes de
vacantietijd nog veel drukker was dan de schooltijd.
Nù had Moeder evenwel haar meisjes eens een heel vrij middagje gegeven. Zij waren
er dadelijk na ’t eten op uitgetrokken en zaten nu op ’t dijkje langs de spoorlijn,
midden tusschen de bramen.
Eén emmertje hadden ze al volgeplukt en nog
zagen ze er een massa, van die donkere,
overrijpe, die loslieten als zij ze maar even
aanraakten.
„Hè, lekker,” zuchtte Jet, terwijl ze er een in
haar mond stak; „prettig wij zoo met ons
beiden en geen kleintjes er bij op wie we
moeten passen. Toe, Riek, waar kijk je zoo
naar? Pluk nu ook weer!”
„Jet, ik geloof vast en zeker, dat die schapen
vreeselijken dorst hebben. Hoor ze eens
blaten. Vanmorgen heb ik ’t ook telkens al
gehoord en nu is ’t nog weer veel warmer
geworden.”
„Ja, gunst, maar daaraan kunnen wij toch
niets doen?” riep Jet ongeduldig terwijl ze
nu, evenals haar zus, naar den afgehaakten waggon op het zijspoor keek, waaruit een
klagend geblaat en gemekker opsteeg.

„Ze komen den waggon misschien straks wel halen om ze verder te vervoeren; dan
hoor je ’t niet meer.”
Maar nu werd Riek boos.
„Al hoor ik ’t niet meer, daarmee gaat hun dorst toch niet over en als ze nu nog een
lange reis in de hitte moeten maken, zal het nog veel erger worden. Ik moet er wat aan
doen!”
Vastberaden schudde Riek het volgeplukte emmertje leeg en liep het dijkje af naar de
pomp, die een eind verder het land in stond.
Jet volgde haar pruttelend van verre, maar toen Riek even later bij den waggon stond
en ze zag hoe de arme schapen hun koppen door het latwerk staken en zich verdrongen
om bij het emmertje te komen, kreeg ’t medelijden ook bij haar de overhand. Zoo hard
ze kon liep ze naar het bleekveld achter hun huisje om het bakje met den langen steel
te halen, waarmee Moeder het waschgoed altijd besproeide en nam meteen een emmer
water mee.
„Hè, heerlijk, dat je me komt helpen,” zei Riek. „Er zijn er zooveel: ik kan ze alléén
niet allemaal een beurt geven. Geen wonder, dat de stumperds zoo’n dorst hebben; de
zon brandt op den waggon. O, het schepbakje, dat is prachtig bedacht! Die kleine
lammetjes, daar achteraan, worden aldoor weggeduwd door de groote schapen.—
Wacht maar, nu krijgen jullie allemaal wat!”
„De emmers zijn leeg; zal ik ze weer vullen?” vroeg Jet en, zonder ’t antwoord af te
wachten, draafde ze er mee naar de pomp.
Oef, wat was het warm. Riek en Jet werden rood gestoofd door de zon. ’t Was bijna
niet uit te houden daar op ’t zijspoor, maar de dappere zusjes hielden ’t wèl uit. Zij
rustten niet, voordat alle, alle schapen en lammetjes zich ruimschoots te goed hadden
gedaan aan ’t frissche water.
Je kunt wel nagaan hoe lang het duurde, want er was een waggon vol van die wollige
reizigers en ze wilden er geen overslaan. Daarbij kwam nog, dat ze gedurig den kluts
kwijt raakten, want de schapen stonden geen oogenblik stil en geleken zóó op elkaar,
dat ’t moeilijk uit te maken was, of zij nu eigenlijk al een beurt hadden gehad of niet.
Maar in zoo’n geval lieten Riek en Jet ze voor alle zekerheid nòg maar eens drinken.
Toen zij eindelijk klaar waren, was de vacantiemiddag juist om. De klok sloeg zes uur
en ze hadden Moeder beloofd niet later thuis te zullen komen om ’t avondeten voor
Vader klaar te maken.

Om bij het emmertje te komen.
Draafde ze er mee naar de pomp.
En Anton stak
de tong uit.
Moe en
warm
kwame
n ze er
met de
leege
emmertj
es aan.
„Schik
gehad?”
vroeg
Moeder, die in den tuin bezig was.
„Schik?”—Even keken de zusjes elkaar aan. „Schik” kon
je ’t eigenlijk niet noemen, maar toch..
„Ja, ’t was een heerlijke middag,” riepen ze
beiden als uit één mond.
„Waar zijn de bramen?” vroeg kleine Jaap,
terwijl hij naar de leege emmertjes keek en
Anton stak de tong tegen die twee luie
pluksters uit. Ze moesten nog maar gauw een
emmervol gaan halen, vond hij.
„De bramen? Die zou ik heel vergeten; ze
liggen nog op ’t dijkje,” antwoordde Riek.
Moeder keek vreemd op. Die kostelijke
bramen zoo maar te laten liggen! Zoo iets
was ze niet van haar meisjes gewoon.
Maar toen Jet haar alles had uitgelegd, knikte Moeder goedkeurend; ze zei, dat ze zelf
wel voor Vaders eten zou zorgen en Anton moest de bramen maar even halen. De
meisjes hadden nu wel wat rust verdiend!

KAREL’S HORLOGE
Er was eens een jongen—Karel heette hij—die dolgraag een horloge wou hebben. Zijn
groote broers hadden er allebei een en nu was ’t dus zijn beurt om er een te krijgen,
vond hij.
„Wacht maar tot je jarig bent,” zei zijn vader; „misschien, als je goed oppast, dan....”
Meer zei Vader niet.
Of Karel ook goed oppaste!
Toen kwam zijn jaardag.—Op de slaapkamer kreeg hij de presenten van de broers en
kleine zus. Vader en Moeder feliciteerden hem ook—maar——er was geen pakje van
hen.
Even keek Karel op zijn neus; toen deed hij direct weer vroolijk—hij was immers
jarig!
Aan ’t ontbijt gekomen zag hij toch nog een pakje op zijn bord liggen.
„Dat heb je van Vader en mij,” zei Moeder.
Gauw maakte Karel het open. Wat er wel in zat?——
Een horloge—ja, een echt stevig jongenshorloge aan een koordje! Wat was Karel blij;
hij vloog Vader en Moeder om den hals en kuste hen dat ’t klapte.
„Mag ik ’t mee naar school?” vroeg hij.
„Vandaag wel, omdat je jarig bent, maar dan niet meer. Je kunt het ’s Zondags dragen,”
antwoordde Vader en hij wees hem hoe hij ’t moest opwinden en hoe hij ’t gelijk kon
zetten.
Niemand blijder dan Karel, toen hij met zijn horloge naar school stapte. Meneer en de
jongens moesten ’t allen zien en onder de les keek Karel er gedurig op of zat er mee te
spelen.
Omdat hij jarig was, zag Meneer het maar door de vingers.

Meneer en de jongens moesten ’t allen zien.
’t Was Karel zoo goed bevallen zijn
horloge mee naar school te hebben, dat hij
het wel graag den volgenden dag weer had
meegenomen. Maar dit mocht niet van
Vader; hij mocht het alleen ’s Zondags
dragen—door de week zou Moeder ’t in
haar groote linnenkast bewaren.
Eenigen tijd later kwam er een nieuwe
burgemeester op het dorp waar Karel
woonde. Die burgemeester had een zoontje
van Karels leeftijd—Felix geheeten.
Felix was een eenig kind en werd erg
verwend; wat hij hebben wou, kreeg hij
van zijn ouders. Natuurlijk had Felix ook
al een horloge.
Karel zag ’t dadelijk, toen Meneer den
nieuwen jongen binnenbracht en hem de
plaats naast Karel aanwees. Felix had er
zelfs een mooien ketting aan; Karel kon er zijn oogen niet afhouden.
„Ik heb óók een horloge,” fluisterde hij hem toe, juist toen Meneer een taaloefening
ging dicteeren.
„Dat jok je,” zei Felix schamper lachend; „als je er een hadt, zou je ’t wel bij je
hebben; ik geloof er niets van.”
„Vanmiddag neem ik ’t mee, dan kan je ’t zelf zien,” riep Karel, die niet velen kon, dat
die vreemde jongen hem niet geloofde, driftig uit.
„Echt waar, hoor!”
„Niet praten,” zei Meneer—„allen opletten!”
Toen hielden zij zich stil.
Aan de koffie had Karel niets te vertellen en anders kon hij toch zoo’n praats hebben.
Dat kwam, omdat hij nu aan niets kon denken dan aan zijn horloge, dat in Moeders
linnenkast lag en dat hij tòch vanmiddag mee naar school wou nemen.

Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
ebookbell.com

Atlas Of Migration In Europe Olivier Clochard Migreurp

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Atlas Of Migration In Europe Olivier Clochard Migreurp

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 5

Slide 6

Slide 7

Slide 8

Slide 9

Slide 10

Slide 11

Slide 12

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 24

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 28

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 50

Slide 51

Slide 52

Slide 54

Slide 55

Slide 56

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

TLE-9-Prepare-Salad-and-Dressing.pptxkkk

LESSON 1 ABOUT MEDIA AND INFORMATION.pptx

GRADE-8-AQUACULTURE-WEEKQ1.pdfdfawgwyrsewru

Feelings PP Game FOR CHILDREN IN ELEMENTARY SCHOOL.pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech_Template.pptx [Autosaved].pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech.pptxvdsvdsvsdvsd