Economics 3rd Edition Hubbard Solutions Manual

Visit https://testbankfan.com to download the full version and
explore more testbank or solutions manual
Economics 3rd Edition Hubbard Solutions Manual
_____ Click the link below to download _____
https://testbankfan.com/product/economics-3rd-edition-
hubbard-solutions-manual/
Explore and download more testbank or solutions manual at testbankfan.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
Essentials of Economics 3rd Edition Hubbard Solutions
Manual
https://testbankfan.com/product/essentials-of-economics-3rd-edition-
hubbard-solutions-manual/
Economics 3rd Edition Hubbard Test Bank
https://testbankfan.com/product/economics-3rd-edition-hubbard-test-
bank/
Economics 2nd Edition Hubbard Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-2nd-edition-hubbard-
solutions-manual/
Economics 4th Edition Hubbard Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-4th-edition-hubbard-
solutions-manual/

Economics 5th Edition Hubbard Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-5th-edition-hubbard-
solutions-manual/
Economics 6th Edition Hubbard Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-6th-edition-hubbard-
solutions-manual/
Economics 7th Edition Hubbard Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/economics-7th-edition-hubbard-
solutions-manual/
Essentials of Economics 3rd Edition Hubbard Test Bank
https://testbankfan.com/product/essentials-of-economics-3rd-edition-
hubbard-test-bank/
Macroeconomics 3rd Edition Hubbard Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/macroeconomics-3rd-edition-hubbard-
solutions-manual/

©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
CHAPTER 13| Oligopoly: Firms in
Less Competitive Markets
Brief Chapter Summary and Learning Objectives
13.1 Oligopoly and Barriers to Entry (pages 432–435)
Show how barriers to entry explain the existence of oligopolies.
▪ Oligopolies are industries with only a few firms. Most economists believe that a four-firm
concentration ratio of greater than 40 percent indicates that an industry is an oligopoly.
13.2 Using Game Theory to Analyze Oligopoly (pages 435–443)
Use game theory to analyze the strategies of oligopolistic firms.
▪ Economists use game theory to analyze oligopolies. The interactions among firms are
crucial in determining profitability.
13.3 Sequential Games and Business Strategy (pages 443–446)
Use sequential games to analyze business strategies.
▪ In many business situations one firm will act first, then other firms will respond. These
situations can be analyzed using sequential games.
13.4 The Five Competitive Forces Model (pages 446–449)
Use the five competitive forces model to analyze competition in an industry.
▪ Michael Porter developed a model that shows how five competitive forces determine the
overall level of competition in an industry. These five forces are: (1) competition from
existing firms, (2) the threat from potential entrants, (3) competition from substitute
goods or services, (4) the bargaining power of buyers, and (5) the bargaining power of
suppliers.
Key Terms
Barrier to entry, p. 433. Anything that keeps
new firms from entering an industry in which
firms are earning economic profits.
Business strategy, p. 435. Actions taken by a
firm to achieve a goal, such as maximizing
profits.
Cartel, p. 441. A group of firms that collude by
agreeing to restrict output to increase prices and
profits.
Collusion, p. 436. An agreement among firms to
charge the same price or otherwise not to
compete.
Cooperative equilibrium, p. 436. An
equilibrium in a game in which players
cooperate to increase their mutual payoff.
Dominant strategy, p. 436. A strategy that is
the best for a firm, no matter what strategies
other firms use.

302 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
Economies of scale, p. 433. The situation when
a firm’s long-run average costs fall as it
increases output.
Game theory, p. 435. The study of how people
make decisions in situations in which attaining
their goals depends on their interactions with
others; in economics, the study of the decisions
of firms in industries where the profits of each
firm depend on its interactions with other firms.
Nash equilibrium, p. 436. A situation in which
each firm chooses the best strategy, given the
strategies chosen by other firms.
Noncooperative equilibrium, p. 436. An
equilibrium in a game in which players do not
cooperate but pursue their own self-interest.
Oligopoly, p. 432. A market structure in which a
small number of interdependent firms compete.
Patent, p. 434. The exclusive right to a product
for a period of 20 years from the date the
product is invented.
Payoff matrix, p. 435. A table that shows the
payoffs that each firm earns from every
combination of strategies by the firms.
Price leadership, p. 440. A form of implicit
collusion in which one firm in an oligopoly
announces a price change and the other firms in
the industry match the change.
Prisoner’s dilemma, p. 436. A game in which
pursuing dominant strategies results in
noncooperation that leaves everyone worse off.
Chapter Outline
Competition in the Computer Market
Many of the largest corporations in the U.S. began as small businesses, including Microsoft, Apple and
Hewlett-Packard. Today, fewer than 10 firms account for the majority of sales in the software and
computer industries. An industry with only a few firms is called an oligopoly. In these industries firms
must develop business strategies which involve what price to charge, how much to advertise, which
technologies to adopt, how to manage relations with suppliers and which new markets to enter.
>>Teaching Tips
At the end of this chapter, An Inside Look describes how Hewlett-Packard is attempting to use new
technology to increase its market share. Economics in YOUR LIFE! asks students to consider why the
price of a PlayStation3 game system is very similar regardless of where it is sold. The authors answer this
question at the end of the chapter.
See the end of this Instructor’s Manual chapter for unique coverage of the kinked demand curve,
including several graphs, that does not appear in the main book.

13.1
Oligopoly and Barriers to Entry (pages 432–435)
Learning Objective: Show how barriers to entry explain the existence of oligopolies.
An oligopoly is a market structure in which a small number of independent firms compete. One measure
of the extent of competition in an industry is the concentration ratio. Four-firm concentration ratios
measure the fraction of an industry’s sales accounted for by its four largest firms. Most economists
believe that a four-firm concentration ratio of 40 percent indicates an industry is an oligopoly. The ratios
do not include sales in the United States by foreign firms and are calculated for the national market, even
though competition in some markets is mainly local. Despite their shortcomings, concentration ratios
provide a general idea of the extent of competition in an industry.

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 303
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
A. Barriers to Entry
New firms have difficulty entering an oligopoly because of barriers to entry. A barrier to entry is
anything that keeps new firms from entering an industry in which firms are earning economic profits.
The most important barrier to entry is economies of scale. Economies of scale exist when a firm’s long-
run average costs fall as it increases output. Another type of entry barrier is ownership of a key input. A
third type of barrier to entry is a government-imposed barrier. Firms sometimes employ lobbyists to
convince state and national legislators to pass laws favorable to their economic interests. Examples of
government-imposed barriers are patents, licensing requirements, and barriers to international trade. A
patent gives the exclusive right to a product for a period of 20 years from the date the product is
invented. The government also restricts competition through occupational licensing. The justification of
these laws is to protect the public from incompetent practitioners, but by restricting the number of people
who can enter licensed professions the laws also raise prices. Governments also impose barriers by
imposing tariffs and quotas on foreign competition.
>>Teaching Tips
Table 13-1 lists several concentration ratios for 2002. These ratios change over time. Industries with high
ratios in one year may have lower ratios in a subsequent year and vice versa. Current and historic values
for concentration ratios are available from the web site of the U.S. Census Bureau.
http://www.census.gov/epcd/www/concentration.html
Extra Solved Problem 13-1
Entry Barriers in the Beer Industry in the U.S. and Germany
Supports Learning Objective 13.1: Show how barriers to entry explain the existence of
oligopolies.
The textbook lists the beer industry among the most concentrated manufacturing industries in the U.S.
The concentration ratio in this industry has increased dramatically from 1958 (25 percent) to 2002 (91
percent). Among the reasons for this increase are: (1) National brewers increased their market share at the
expense of regional and local breweries through television advertising. (2) Economies of scale resulted
from technological change: automation of brewing and packaging. Though packaging in bottles has
become faster, packaging in aluminum cans has become faster still. These events have created substantial
advantages for the incumbent brewers and created large entry barriers in the industry. The proliferation of
craft breweries since the 1980s has not reduced the national concentration ratio because craft breweries
produce relatively small quantities of beer for local or regional markets.
In contrast, the concentration ratio in the German beer industry was only 49 percent in 2005, though this
represented a substantial increase from 12 percent in 1958. Among the reasons for the lower level of
concentration in the German beer industry are (1) Unlike the U.S., Germany does not allow its lagers to
be produced with preservatives; this increases their perishability and limits the advantages of large-scale
brewing. (2) Most German beer is sold in bottles rather than in cans. Bottled beer is more costly to
transport especially, as in Germany, bottles are reusable and must be returned to the brewery.
(3) Germans traditionally have preferred local beers to beers brewed from other regions. This preference
has been reinforced by the greater cost of transporting beers brewed without preservatives: “…strong
brand loyalties permit hundreds of small… breweries to survive serving very limited local markets
and…make penetration by regional and national breweries difficult.”
Source: William James Adams, “Beer in Germany and the United States,” Journal of Economic Perspectives, vol. 20, no. 1, Winter
2006, pp. 198-205.

304 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
a. How did the popularity of television beginning in the 1950s enable beer manufacturers such as
Anheuser-Busch and Miller to increase their market share at the expense of local and regional
breweries?
b. Assume that the German government passed a law that allowed German firms to use
preservatives in the brewing of their beers. What impact would this have on the concentration
ratio?
SOLVING THE PROBLEM:
Step 1: Review the chapter material.
This problem is about barriers to entry, so you may want to review the section “Oligopoly
and Barriers to Entry,” which begins on page 432 in the textbook.
Step 2: How did the popularity of television beginning in the 1950s enable beer
manufacturers such as Anheuser-Busch and the Miller Brewing Company to
increase their market share at the expense of local and regional breweries?
Advertising on television enabled beer manufacturers to reach a national audience. The name
brand recognition that resulted from advertising gave these firms a cost advantage over local
and regional manufacturers. Firms such as Anheuser-Busch and Miller were able to achieve
economies of scale and produce more beer at lower prices than smaller firms could. Many
local and regional breweries went out of business.
Step 3: Assume that the German government passed a law that allowed German firms to
use preservatives in the brewing of their beers. What impact would this have on
the concentration ratio?
German firms that used preservatives would be able to sell their beer throughout the country
at a lower cost – they would take advantage of economies of scale – but the impact on the
concentration ratio in the German beer industry is uncertain. The “strong loyalties” that
Germans have had for local beers could mean they would buy local beers, even if the price of
the local beer was greater than the price of a national brand. The concentration ratio would
increase only if Germans were willing to buy a national brand that was produced using
preservatives.

Extra Making
the
Connection
Keeping the Paralegals—and Their Low Fees—Out
Government licensing of certain occupations, ostensibly to protect consumers from inadequately trained
practitioners often serves to protect established practitioners from competition that would lower their
prices and profits. Most states have laws that limit the number of law schools and, therefore, the number
of lawyers. Less restrictive federal bankruptcy laws in the 1990s caused the number of personal
bankruptcies to soar. LeRoy Miller, et.al., note that “A typical personal bankruptcy case costs about $750
when done by a lawyer, but…paralegals…[can offer the same services] for, say, $269.” Passage of
Section 110 of the Bankruptcy Reform Act gave judges the power to cap fees that paralegals charge. The
caps have often run from $50 to $100 per case, effectively making the service unprofitable. Paralegals
who charge more than the legal cap are subject to fines. Without competition from paralegals to worry
about, lawyers are free to legally charge fees well above $750.
Source: Miller, LeRoy, Daniel K. Benjamin, Douglas C. North, “Keeping the Competition Out,” in The Economics of Public Issues,
14
th
ed. Pearson Education, Inc. 2005.

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 305
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall

13.2
Using Game Theory to Analyze Oligopoly (pages 435–443)
Learning Objective: Use game theory to analyze the strategies of oligopolistic firms.
Game theory is the study of how people make decisions in situations in which attaining their goals
depends on their interactions with others; in economics, the study of the decisions of firms in industries
where the profits of each firm depend on its interactions with other firms. In business situations, the rules
of the game include not just the laws that a firm must obey but also matters beyond a firm’s control. A
business strategy is a set of actions by a firm to achieve a goal, such as maximizing profits. Game theory
uses a payoff matrix to help explain the behavior of firms.
A. A Duopoly Game: Price Competition between Two Firms
A payoff matrix is a table that shows the payoffs that each firm earns from every combination of
strategies by the firms. One strategy firms may use is to collude. Collusion is an agreement among firms
to charge the same price or otherwise not to compete. Collusion is against the law in the United States. A
dominant strategy is a strategy that is the best for a firm, no matter what strategies other firms use. A
Nash equilibrium is a situation in which each firm chooses the best strategy, given the strategies chosen
by other firms.
B. Firm Behavior and the Prisoner’s Dilemma
Sometimes an equilibrium reached between two firms is not satisfactory. Cooperation may result in a
better outcome. A cooperative equilibrium is an equilibrium in a game in which players cooperate to
increase their mutual payoff. A noncooperative equilibrium is an equilibrium in a game in which
players do not cooperate but pursue their own self-interest. A prisoner’s dilemma is a game in which
pursuing dominant strategies results in noncooperation that leaves everyone worse off.
C. Can Firms Escape the Prisoner’s Dilemma?
The prisoner’s dilemma seems to show that cooperative behavior breaks down, but that is because it
assumes the game is played only once. Most business situations are repeated; a repeated game is a game
in which players can employ retaliation strategies against those who don’t cooperate. Price leadership is
a form of implicit collusion in which one firm in an oligopoly announces a price change which is matched
by the other firms in the industry.
D. Cartels: The Case of OPEC
In the United States, firms cannot legally meet to agree on what prices to charge and how much to
produce. But the example of the Organization of Petroleum Exporting Countries (OPEC), an 11 member
cartel, suggests that collusion is not always successful. A cartel is a group of firms that collude by
agreeing to restrict output to increase prices and profits. OPEC has had difficulty sustaining high oil
prices. Once the price has been driven up, each OPEC member has an incentive to stop cooperating and to
earn higher profits by increasing output beyond its quota.
>>Teaching Tips
Solved Problem 13-2 shows how a payoff matrix can be used to analyze a business situation involving
Coca-Cola and Pepsi. See related problems 2.11, 2.12 and 2.13. There are two Making the Connection
features in this section. The first describes a strategy to use when bidding for items auctioned on eBay.
See related problem 2.15. The second Making the Connection concerns the difficulty airlines have in
making decisions to set ticket prices. See related problems 2.17 and 2.18. Don’t Let This Happen to
YOU! will help your students understand the payoff matrix in Figure 13-2. See related problem 2.14.

306 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall

Extra Making
the
Connection
A Beautiful Mind: Game Theory Goes to the Movies

John Nash is the most celebrated game theorist in the world, partly because of his achievements and
partly because of his dramatic life. In 1948, at the age of 20, Nash received bachelor’s and master’s
degrees in mathematics from the Carnegie Institute of Technology (now known as Carnegie Mellon
University). Two years later, he received a Ph.D. from Princeton for his 27-page dissertation on game
theory. It was in this dissertation that he first discussed the concept that became known as the Nash
equilibrium. Nash appeared to be on his way to a brilliant academic career until he developed
schizophrenia in the 1950s. He spent decades in and out of mental hospitals. During these years, he
roamed the Princeton campus, covering blackboards in unused classrooms with indecipherable writings.
He became known as the “Phantom of Fine Hall.” In the 1970s, Nash gradually began to recover. In 1994,
he shared the Nobel Prize in Economics with John Harsanyi of the University of California, Berkeley, and
Reinhard Selten of Rheinische Friedrich–Wilhelms Universität, Germany, for his work on game theory.
In 1998, Sylvia Nasar of the New York Times wrote a biography of Nash, titled A Beautiful Mind. Three
years later, the book was adapted into an award-winning film starring Russell Crowe. Unfortunately, the
(fictitious) scene in the film that shows Nash discovering the idea of Nash equilibrium misstates the
concept. In the scene, Nash is in a bar with several friends when four women with brown hair and one
with blonde hair walk in. Nash and all of his friends prefer the blonde to the brunettes. One of Nash’s
friends points out that if they all compete for the blonde, they are unlikely to get her. In competing for the
blonde, they will also insult the brunettes, with the result that none of them will end up with a date. Nash
then gets a sudden insight. He suggests that they ignore the blonde and each approach one of the
brunettes. That is the only way, he argues, that each of them will end up with a date.
Nash immediately claims that this is also an economic insight. He points out that Adam Smith had argued
that the best result comes from everyone in the group doing what’s best for himself. Nash argues,
however, “The best result comes from everyone in the group doing what’s best for himself and the
group.” But this is not an accurate description of the Nash equilibrium. As we have seen, in a Nash
equilibrium, each player uses a strategy that will make him as well off as possible, given the strategies of
the other players. The bar situation would not be a Nash equilibrium. Once the other men have chosen a
brunette, each man will have an incentive to switch from the brunette he initially chose to the blonde.
Question: Convert the scene from the bar into a game. There are two players John and Steve. They each
have the same possible strategies: “approach the blonde” or “approach the brunette.” Think of the payoffs
in the matrices as measures of utility. Choose payoffs so that there is no Nash equilibrium.
Answer: John’s payoffs appear first in each cell. For example, if both John and Steve approach the
blonde, John receives 12 utils and Steve receives 11 utils. Whichever cell they initially start in, at least
one of them has incentive to change his choice—that is, approach the blonde if he initially approached the
brunette, or approach the brunette if he initially approached the blonde. Therefore, the game does not
have a Nash equilibrium.
A Note on the Bar Scene in A Beautiful Mind
The Extra Making the Connection: A Beautiful Mind: Game Theory Goes to the Movies suggests
that “the bar scene” in the Ron Howard movie A Beautiful Mind misstates the concept of the Nash
equilibrium because it does not represent a mutual best response. The Making the Connection also

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 307
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
correctly states that the movie’s equilibrium would not pass “the announcement test.” That is, once it is
revealed that the other men had chosen a brunette, each of the lads would have an incentive to choose the
blonde.
Professor Craig Marcott of the University of St. Thomas has a different interpretation of this movie scene.
If you want to delve more deeply into a discussion of game theory, you can present this alternative view
in class to spark discussion. According to Professor Marcott, the bar scene should be interpreted as an
illustration of the Nash bargaining solution, rather than as an illustration of Nash equilibrium. The scene
also suggests the so-called “Nash Program,” introduced by Nash’s laconic comment at the very end of the
paper, “Noncooperative Games”:
“The writer has developed a “dynamical” approach to the study of cooperative games
based upon reduction to noncooperative form. One proceeds by constructing a model of
the pre-play negotiation so that the steps of negotiation become moves in a larger
noncooperative game [which will have an infinity of pure strategies] describing the total
situation. This larger game is then treated in terms of the theory of this paper [extended to
infinite games] and if values are obtained they are taken as values of the cooperative
game. Thus the problem of analyzing a cooperative game becomes the problem of
obtaining a suitable, and convincing, noncooperative model for the negotiation.”
Economists sometimes speak of this pre-play negotiation as occurring during a “bull session” at a bar the
night before the bargaining game takes place. For example, two football teams may agree to let a coin toss
determine who will receive the kickoff, or as in the movie, Reinhard fetchingly suggests that “swords or
pistols at dawn” be used to determine the winner of the blonde.
In his 1950 Econometrica paper, “The Bargaining Problem,” Nash presents a set of axioms for which a
single-point solution (in the core) to the bargaining problem is selected. The solution has the property that
it maximizes the product of the utilities of the participants. If you think about it, isn’t this what is
happening in the blonde scene? The four men are equally rational (i.e., satisfying the symmetry axiom),
and each must come away from the bargaining process receiving something. Russell Crowe’s talk of
“blocking each other” certainly has the flavor of cooperative, rather than noncooperative, game theory.
His statement that the best result will come when everyone does what is best for himself and the group
sounds almost like a definition of the core: the set of all allocations that cannot be improved upon by any
coalition. The solution that Nash proposes—each of the four players should ignore the blonde—
maximizes the product of their utilities: If one of the men gets no utility, the product of their utilities will
not be maximized.
As further support for his position, Professor Marcott notes that careful examination of the diagrams and
equations that Crowe is shown drawing in his notebook in the film are precisely the drawings from the
paper “The Bargaining Problem,” and are not from either of the two papers showing the existence of the
Nash equilibrium (i.e., “Equilibrium in N-Person Games” or “Noncooperative Games”). Specifically,
Crowe is shown drawing the article’s figure 2 and writing axioms 7 and 8. It is also worth noting that
“The Bargaining Problem” was published before the papers on the existence of mixed-strategy solutions
to any N-person game—although it’s not clear which result Nash actually obtained first.
Source: Courtesy of Craig Marcott, Department of Economics, University of St. Thomas

308 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall

13.3
Sequential Games and Business Strategy (pages 443–446)
Learning Objective: Use sequential games to analyze business strategies.
In many business situations, one firm will make a decision and other firms will respond. These situations
can be analyzed by using sequential games. Sequential games can be used to analyze strategies designed
to deter entry by new firms and bargaining between firms.
A. Deterring Entry
We can analyze a sequential game by using a decision tree, which uses decision nodes. Decision nodes
are points when firms must make decisions. Terminal nodes show the results of decisions made by firms.
B. Bargaining
The success many firms have depends on how well they bargain with other firms, such as their suppliers.
Managers use decisions trees to provide a systematic way of thinking through the implications of a
strategy and of predicting the reactions of rivals.
>>Teaching Tips
Solved Problem 13-3 applies the use of a decision tree to evaluate the efficacy of a firm deterring entry
into its market. See related problem 3.3.

Extra Making
the
Connection
A Real Xs and Os Game
Economists use examples of games that do not involve business decisions to explain how business-related
decisions are made. These examples are useful because the strategy used in one type of game is often
similar to that used in another. In the textbook, Hubbard and O’Brien explain sequential games by using
the example of Hewlett-Packard and Apple deciding whether to enter the market for netbooks. This is an
example of a sequential game with two players. Other sequential games with two players include tic-tac-
toe, checkers, and chess. Although tic-tac-toe is a simple game, it has a complex decision tree. “To
illustrate [the game] with a decision tree, we would have to show that the first player has nine possible
actions at the initial node, the second player has eight possible actions at each of the nine decision nodes
and then the first player…has seven possible actions at each of 7 x 8 x 9 nodes…Drawing the complete
tree for this game requires a very large piece of paper…” The complexity for even a simple game arises
because the winning strategy for players to follow is to anticipate where their initial moves will lead and
use this information to determine the best current choice; this reasoning is referred to as “looking forward
and reasoning back.” For a more complex game, such as chess, the calculations required to describe all
possible moves are too complicated even with the use of computers. As a result, expert chess players
anticipate their own and their opponent’s next few moves and their own experience in playing the game to
compose a winning strategy.
Source: Avinash Dixit and Susan Skeath, Games of Strategy, New York: W.W. Norton & Co. 1991. pp. 64-67.

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 309
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall

13.4
The Five Competitive Forces Model (pages 446–449)
Learning Objective: Use the five competitive forces model to analyze competition in an
industry.

Michael Porter of the Harvard Business School has developed a model that shows how five competitive
forces determine the level of competition in an industry.
A. Competition from Existing Firms
When there are only a few firms in a market, it is easier for them to collude and to charge a price close to
the monopoly price. Competition can be in the form of advertising, better service, or longer warranties.
B. The Threat from Potential Entrants
Firms face competition from firms that might enter the market. Managers often take actions aimed at
deterring entry.
C. Competition from Substitute Goods or Services
Firms are vulnerable to competitors that introduce a new product that fills a need better than the current
product does.
D. The Bargaining Power of Buyers
If buyers have enough bargaining power, they can insist on low prices and higher quality products. Large
retailers such as Wal-Mart have required their suppliers to alter their distribution systems.
E. The Bargaining Power of Suppliers
When there are only a few suppliers of a product, the purchasing firm may be forced to pay a high price.
>>Teaching Tips
Making the Connection in this section concerns the difficulty associated with identifying business
strategies that will lead to future profits. See related problem 4.5.
Extra Solved Problem 13-4
Analyzing Competition in the Music Industry
Supports Learning Objective 13.4: Use the five competitive forces model to analyze competition
in an industry.
Until 2004, the music industry was dominated by the Big Five major record companies, which accounted
for about 75 percent of a $25 billion market in CDs and related products. A merger in 2004 between Sony
Music Entertainment and BMG Entertainment reduced the Big Five to the Big Four: EMI, Sony Music
Entertainment, Warner Music Group, and Universal Music Group. The following is a competitive
analysis of the music industry prior to the late 1990s; that is, before consumers began to download music
on a wide scale over the Internet. The competitive analysis follows Michael Porter’s five competitive
forces model that is designed to assess the degree of competition in an industry.
1. Competition from existing firms. Significant competition existed among the largest firms, but little
between the Big Five and smaller firms. Little change occurred over time in the market share of the
Big Five firms.
2. The threat from new entrants. Barriers to entry made the potential threat from new entrants
negligible. The financial resources required to establish a recording artist or group were substantial.

310 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
Sound and video recordings had to be made and distributed, and contracts had to be made with
venues where the artists would perform. It was difficult for a new firm to become established.
3. Competition from substitute goods or services. Music was essentially available and playable in one
format, the CD, and from one source—the music company that owned the rights to an artist’s
recordings. Therefore, few substitutes were available.
4. Bargaining power of buyers. Buyers’ options were limited. They could only obtain music from one
format, and the Big Five had considerable control over CD prices.
5. Bargaining power of suppliers. Since recording artists were compelled to work with one of the Big
Five, they had little negotiating power. Terms included in record contracts for new performers were
very standardized.
Changes in the degree of competition in the industry have come about since the late 1990s, primarily due
to new technology. Widespread access to personal computers, MP3 encoding, and the Internet have made
it possible for consumers to copy and distribute music at low cost.
Source: Google Answers: April 5, 2004. http://answers.google.com/answers/threadview?id=325373
Analyze the competitiveness of the music industry in the early 21
st
century using Porter’s model.
SOLVING THE PROBLEM:
Step 1: Review the chapter material.
This problem is about Porter’s five competitive forces model, so you may want to review the
section “The Five Competitive Forces Model,” which begins on page 446.
Step 2: Competition from existing firms.
New music technology has reduced the start-up costs for new artists. High quality recordings
can be made, copied, and marketed directly through the Internet. Some artists have even
established their own companies, bypassing the Big Four. Competition is likely to erode the
market share of the Big Four in the future.
Step 3: The threat from new entrants.
New technologies have lowered entry barriers. New artists are less dependent on the
traditional marketing network. An artist can advertise and sell music directly from his or her
web site. The threat from entrants has increased.
Step 4: Competition from substitute goods or services.
More substitutes are available for consumers. If the format used by record companies is not
what consumers want or if music is sold at high prices, consumers can easily download it
through the Internet. Consumers who want only two or three songs from a CD with 10 or
more songs can download only those songs they want.
Step 5: Bargaining power of buyers.
As the availability of substitutes has grown, so has the bargaining power of consumers. Since
consumers can download songs at little cost beyond their time, the Big Four companies have
had to offer consumers lower prices and different formats.
Step 6: Bargaining power of suppliers.
As noted in the previous steps, musicians and consumers can use the Internet to bypass the
traditional distribution networks and are less dependent on established companies, in
particular the Big Four. Therefore, the bargaining power of suppliers has waned.

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 311
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
Extra Economics in YOUR LIFE!
How Big is Too Big?
Question: The textbook mentions that a four-firm concentration ratio of 40 percent or higher can be used
to classify an industry as an oligopoly. Economists believe that competition in markets with lower
concentration ratios is usually sufficient to ensure that firms do not engage in collusion or otherwise not
compete with rival firms. But for oligopoly markets, how can you evaluate whether or not firms are using
market power to charge high prices and avoid competition that would benefit consumers?
Answer: Although a high concentration ratio is enough to suggest that firms may charge high prices and
collude, it is not enough to prove that these actions will take place. In addition to looking at concentration
ratios, you should consider the following factors: (1) Does high concentration persist over time? In
growing industries, it is often the case that a highly concentrated industry in one year becomes less
concentrated in later years. Slow-growing industries are more likely to remain highly concentrated. (2)
Are the smallest firms in the industry as profitable as the largest firms in the industry? If profit rates are
similar, this may be evidence that large firms do not have lower average costs due to economies of scale.
Smaller firms benefit from the prices the larger firms charge and may be reluctant to get involved in a
price war with the largest firms. (3) Is the rate of profit in this industry greater than the profit rates in less
concentrated industries? If the profit rate is greater in the high concentration industry, is this due to lower
costs and better quality products or a lack of competition? Big might be “bad” but a firm, and its industry
concentration, may become big because it has become successful at providing goods and services that
consumers want. In this case big can be “good.”
Extra INSIDE LOOK News Article to Use in Class
Visit www.myeconlab.com for current Inside Look news articles.
SUPPLEMENTAL CONTENT
The Kinked Demand Curve
Another approach to analyzing oligopoly is known as the kinked demand curve model. To understand this
approach, first suppose that Toyota is considering offering a $3,000 rebate on its Highlander sports utility
vehicle (SUV). This should cause its sales of Highlanders to increase, but its total costs will also increase
as it produces more SUVs. We know from Chapters 11 and 12 that Toyota’s profits will rise if the
marginal revenue earned from selling the additional Highlanders is greater than the marginal cost of
producing them. To calculate marginal revenue and marginal cost, Toyota must accurately forecast the
effect of the rebate on sales. But this may not be easy to do, because the effect of the rebate on Toyota’s
sales will depend on whether Toyota’s competitors also begin to offer rebates.
Figure 1 illustrates the problem facing Toyota. If Toyota offers the $3,000 rebate and the other car
companies ignore it, Toyota will have succeeded in lowering the price of the Highlander relative to the
prices of competing SUVs. This situation is represented by demand curve D1. The price of Highlanders
falls from $31,000 to $28,000, and sales rise from 60,000 per year to 72,000. But suppose that the other
car companies do not want to lose sales to Toyota, so they all decide to also offer $3,000 rebates. In that
case, Toyota will not have lowered the price of the Highlander relative to other SUVs, because they will
all now be $3,000 cheaper. This situation is represented by demand curve D4. Toyota’s sales will now rise
only from 60,000 to 61,000. Of course, Toyota may find that some, but not all, other companies match its
rebate. Demand curve D2 shows what happens if a few firms match the rebate and demand curve D3

312 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
shows what happens when most firms match the rebate. Notice that the more firms that match the rebate,
the more price inelastic Toyota’s demand curve becomes
Figure 1: What Does the Demand Curve for an Oligopolist Look Like?

Figure Caption: How many Highlander SUVs Toyota sells after a price cut depends on how the
other car companies react. If no other companies match the price cut, Toyota faces demand curve
D1, and cutting the price of Highlanders from $31,000 to $28,000 will increase sales from 60,000
SUVs per year to 72,000. At the other extreme, if all its competitors match the price cut, then
Toyota faces demand curve D4, and its sales will increase only from 60,000 to 61,000. Demand
curves D2 and D3 show intermediate cases where some, but not all, of Toyota’s competitors match
the price cut.
Clearly, how effective the rebate is in increasing sales depends upon how many of Toyota’s competitors
decide to match it. Toyota is facing the basic problem of oligopoly: it can only estimate its demand curve
by accurately predicting its competitors’ reactions to a price change. How can the managers of a
company accurately predict their competitors’ reactions? Economists, marketing managers, and business
strategists have struggled with this problem for many years.
One approach is the kinked demand curve model, which uses a demand curve and cost curves to
determine the profit-maximizing level of output and price. As we will see, the kinked demand curve
model suffers from the drawback that it can accurately predict the behavior of oligopolistic firms only in
certain situations. To begin our analysis of the kinked demand curve model, suppose, as we showed in
Figure 1, that Toyota is currently selling 60,000 Highlanders per year at a price of $31,000 each. How
should Toyota take into account the reactions of its competitors if it changes the price of Highlanders?
One possibility is that a company in an oligopolistic industry will expect other firms to react differently to
a price cut than to a price increase. For instance, Toyota might expect all of its competitors to match a
rebate, because they don’t want to lose sales to Toyota, but to ignore a price increase, because they hope
to gain some of Toyota’s customers.
If these expectations are correct, Toyota will face the strange looking demand curve shown in Figure 2. If
Toyota’s competitors ignore any change it makes in the price of Highlanders, then it faces the more
elastic demand curve, D1. Price increases will cause many potential buyers of Highlanders to buy a

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 313
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
competing SUV, and price cuts will attract many customers who might have bought a competing SUV.
But if Toyota’s competitors match any price change, then the effect of the price change on Highlander
sales is fairly small. In this case, Toyota faces the less elastic demand curve, D2. But if Toyota’s
competitors ignore price increases and match price cuts, the company will face the kinked demand curve
shown by the solid line in Figure 2, made up of the segment of D1 above the current price of $31,000 and
the segment of D2 below $31,000.
Figure 2: A Kinked Demand Curve

Figure Caption: If an oligopolist’s competitors ignore its price changes, it faces demand curve D1. If
an oligopolist’s competitors match its price changes, it faces demand curve D2. If its competitors
match its price cuts and ignore its price increases, then it will face a kinked demand curve (shown
by the solid line in the figure) made up of demand curve D1 for prices above the current price and
demand curve D2 for prices below the current price.
What difference will having a kinked demand curve make to Toyota’s decision about how many
Highlanders to produce and what price to charge? Figure 3 helps provide the answer by adding marginal
revenue and marginal cost curves.

314 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
Figure 3: A Kinked Demand Curve Leads to Stable Prices

Figure Caption: Because of the kink in the oligopolist’s demand curve, the marginal revenue curve
will have a gap in it, shown by the vertical line between points A and B. As long as marginal cost
stays within this gap and demand doesn’t change, the firm will continue to produce the same
amount and charge the same price.
Because the demand curve for Highlanders is composed of segments of two demand curves, the marginal
revenue curve will be composed of the corresponding segments of two marginal revenue curves. As
Toyota moves down demand curve D1, MR1 will be the marginal revenue curve. When it reaches the kink
—at output of 60,000— and starts to move down demand curve D2, MR2 becomes the marginal revenue
curve. But notice that there is a gap between the two segments, shown in the figure by the vertical line
between points A and B. At point A, marginal revenue drops from MR1 down the vertical line to point B
on MR2. So, the marginal revenue curve for Highlanders consists of a segment of MR1, the gap or vertical
line between A and B, and a segment of MR2. (To prove to yourself that there must be a gap in the
marginal revenue curve, try drawing this figure. Keep in mind that for a linear, or straight-line demand
curve, the marginal revenue curve will be twice as steep as the demand curve.)
Remember from Chapters 11 and 12 that to maximize profits a firm will produce the level of output
where marginal revenue equals marginal cost. Figure 3 shows that to maximize profits, Toyota should
produce 60,000 Highlanders and charge a price of $31,000. The gap in the marginal revenue curve leads
to the following interesting result: increases and decreases in marginal cost may not lead to changes in the
output and price combination that maximizes profits. As long as the marginal cost curve intersects the
marginal revenue curve somewhere between A and B, a quantity of 60,000 and a price of $31,000 still
maximizes profits.
The kinked demand curve model helps to explain why firms in oligopolistic industries keep their prices
constant in circumstances where firms in more competitive industries would raise or lower them. But the
model falls short of being a complete story of oligopoly for two reasons:
1. In our example, it does not explain how Toyota initially decided to produce 60,000 Highlanders and
charge a price of $31,000. The analysis focuses instead on explaining why, once the firm has already
decided on a combination of output and price, it may not change output and price very frequently.
2. The assumption that all competitors match price cuts and all competitors ignore price increases is hard
to justify. It happens some of the time in some industries, but it cannot be used as a general rule.
A

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 315
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
3. In recent years, economists have turned away from trying to fully explain the behavior of oligopolies
using graphs like Figures 3. Instead they have used the game theory approach described in Chapter 13.
SOLUTIONS TO END-OF-CHAPTER EXERCISES
Answers to Thinking Critically Questions
1. A sluggish economy could reduce the demand for touch-sensitive computers. The popularity of laptop
computers could reduce consumer demand for the more expensive computers that Hewlett-Packard is
offering. Rival firms, such as Dell Computer, IBM and Apple, may market their own touch-sensitive
computers. These firms may be able to offer computers that have superior technology or sell for lower
prices.
2. Competition from existing firms—the article mentions that IBM and Dell have begun to offer
consumers their own touch-sensitive computers.
The threat from potential entrants—other computer firms, such as Apple, may decide to sell touch-
sensitive computer models if Hewlett-Packard is successful.
Competition from substitute goods or services—consumers can choose to buy traditional desktop
computer or laptops that have lower prices.
The bargaining power of buyers—the article points out that Shawn Thomas, CEO of Uniguest and
Gregary Nasto CEO of Konsyerzh LLC, buyers of multiple Hewlett-Packard touch sensitive computers,
are hoping to use their buying power to negotiate purchases at lower prices.
The bargaining power of suppliers—although suppliers are not mentioned in the article, suppliers of the
screens and computer chips used to make Hewlett-Packard computers may have bargaining power if these
inputs are specialized.

13.1
Oligopoly and Barriers to Entry
Learning Objective: Show how barriers to entry explain the existence of oligopolies.
Review Questions
1.1 Oligopoly is a market structure in which a small number of interdependent firms compete.
Examples include cigarettes, beer, aircraft, breakfast cereals, autos, and pet food.
1.2 Barriers to entry keep new firms from entering an industry, reducing the extent of competition in
the industry. The important barriers to entry are economies of scale, ownership of a key input, and
government-imposed barriers.
1.3 Government-imposed barriers to entry include patents, occupational licenses, barriers to international
trade (like tariffs and quotas), and franchises. One reason governments are willing to erect barriers to entering
an industry is that these barriers may improve the standard of living in the long run; for example, granting
patents encourages the development of new products and technologies. Another reason is that firms do favors
for politicians who enact such provisions (for example, contributing to campaigns).

316 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
Problems and Applications
1.4 Economic structure would include whether there are economies of scale in the industry, whether
one or more firms owns a key input or raw material, whether there are government-imposed barriers to
entry or competition, the threat of substitute goods or services, the bargaining power of buyers and the
bargaining power of suppliers. Most economists agree that economic structure is the main determinant of
the intensity of competition in an industry, but other factors, like the personalities of the managers in the
different companies, as well as the board of directors might occasionally play a role.
1.5 By offering different iPhones with “very different specs,” Apple’s long-run average costs would
increase because economies of scale would decrease. The increase in average costs would likely increase
the prices Apple charges for its iPhones. The increase in average costs would make it easier for other
firms to compete against the iPhone.
1.6 Entrepreneurs hope to increase profitability by creating “big businesses.” Unless there are
significant economies of scale, they will not be successful, however. In the figure, firms producing Q1
have the lowest average costs. If a firm tries to grow to a larger size, say Q2, its average costs will rise –
from C1 to C2 in this case. An entrepreneur in this industry will be most competitive with a firm of size
Q1. Attempting to “grow” the firm to Q2 will increase costs and prices, probably leading to the demise of
the firm if the industry is at all competitive.

1.7 The position of the market demand curve plays a critical role in this market because market
demand determines the total number of cars that buyers are willing to buy at various prices. That,
in turn, limits the available strategies for the firm, as well as limiting the extent to which it can
take advantage of economies of scale. It may help to think of the market demand curve as a
constraint on the firm.
a. There would be one or more firms like Little Auto. Since the demand curve slopes downward
we know the firm(s) will achieve the lowest ATC by building assembly lines the size of Little
Auto. At output below 1,000 units, the ATC of Big Auto is more than the ATC of Little Auto.
b. A single firm like Big Auto will probably dominate the market. In this range, the ATC of Big
Auto is less than the ATC of Little Auto.
c. There will probably be two or more firms like Big Auto, depending on the position of the demand
curve (the quantity at which it intersects the horizontal axis). Note that no firm will build an
assembly line with a capacity greater than 10,000 autos because at quantities above that the ATC
rises.

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 317
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
1.8 LRAC1 would most likely be associated with a perfectly competitive industry and LRAC2 with an
oligopoly. LRAC2 suggests that there are economies of scale that would characterize an oligopoly
industry. There are no economies of scale associated with LRAC1 which means that many relatively small,
competitive firms would be able to survive in this industry.
1.9 As Chandler suggests, there are many firms in these industries because smaller firms can produce
at a lower long-run average cost than larger firms. Diseconomies of scale occur when long-run average
cost increases as firm size increases.
1.10 Low barriers to entry meant that it was easy for new firms to enter the cotton textile industry at
low cost. Frequent technological innovation meant that firms’ costs would be falling and firms would
have an incentive to cut prices. Frequent firm bankruptcies meant that exit from the industry was also
common. Competition is more likely when the cast of players in the industry is changing more rapidly
and when some firms have inherent advantages over others (such as new technology).

13.2
Using Game Theory to Analyze Oligopoly
Learning Objective: Use game theory to analyze the strategies of oligopolistic firms.
Review Questions
2.1 a. Game theory is the study of how people make decisions in situations in which attaining their
goals depends on their interactions with others.
b. A cooperative equilibrium is one in which players in a game cooperate to increase their mutual
payoff.
c. A noncooperative equilibrium is one in which players don’t cooperate but pursue their own
self-interest.
d. A dominant strategy is one that is best for a player, no matter what strategies other players use.
e. A Nash equilibrium is a situation in which each player chooses the best strategy, in light of the
strategies chosen by the other player or players.
2.2 Because there are so few firms in markets which are oligopolies, each firm must pay attention to
the moves (strategies) of the other firms. Game theory is the methodology that examines how to make
decisions when attaining one’s goals depends on interactions with others, so it is natural to use game
theory when studying oligopoly.
2.3 A prisoners’ dilemma is a game in which pursuing dominant strategies results in a noncooperative
equilibrium that leaves everyone worse off than they would be if they could achieve the cooperative
equilibrium. The outcome of noncooperative pricing (competition, in other words) will leave firms worse
off than if they cooperated and set higher prices.
2.4 Explicit collusion involves making an agreement about not competing. In implicit collusion no
formal agreement is reached, but firms tacitly avoid competing with each other. An example of explicit
collusion is the OPEC oil cartel. An example of implicit collusion is a firm advertising it will match a
competitor’s lower price.
2.5 The prisoners’ dilemma is a one-shot game that can result in the players ending up at a
noncooperative equilibrium. The outcome of a repeated game can be cooperation, especially if there is
some enforcement mechanism that punishes a player who doesn’t cooperate.

318 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
Problems and Applications
2.6 a.

b. Confessing is a dominant strategy for Bob.
c. Confessing is a dominant strategy for Tom.
d. They will both confess, so they will both serve 10-year sentences. In this situation, this
outcome is difficult to avoid, but if they had both refused to confess, they would both have
served only 3-year sentences.
2.7 Collusion makes firms better off because if they act as a single entity, like a monopoly, they can
reduce output, increase prices, and increase profits. Among the reasons that every industry doesn’t
become a cartel are that the high profits caused by collusion will induce new firms to enter the industry;
because each member of the cartel has an incentive to “cheat” on the collusive agreement, earning the
highest profit by producing more than its share when everyone else sticks with the collusive agreement;
and because collusion is illegal in the United States and many other countries.
2.8 You should agree with the conclusion that early decision plans may have put “big-name” colleges
in a prisoners’ dilemma. As game theory shows, if one school has an early admission plan and another
school does not, the school without the early admission plan stands to lose out on enrolling talented
students. Even though students may be better off if these schools did not offer early admission and
therefore had more time to make the best decision regarding which college best fits their education goals
and needs, the dominant strategy for the colleges is to offer early admission plans to be able to attract the
most talented students.
2.9 a. Each player would benefit if all players avoided steroids, as this would eliminate health risks.
But each player improves his relative standing if he continues taking steroids, whether or not
other players do. As a result, the Nash equilibrium is for all players to take steroids, and we get
an outcome that is worse for all. This is indeed a case of a prisoners’ dilemma.
b. Testing will make all players better off. This would enforce the cooperative equilibrium.
2.10 The practice of decimation will change the payoff matrix, increasing the payoff from staying
relative to the payoff from running away for individual soldiers. If the increase in the relative payoff from
staying is high enough, the practice will induce some soldiers to stay who might otherwise have run away.
There is a positive feedback effect. As fewer run away, the incentive for any single individual to run away
goes down, as well. However, if the odds of getting killed in battle are too high, decimation won’t change
the decision to run away. A ten percent chance of death after the battle won’t dissuade many soldiers from
running away if they face nearly certain death on the battlefield. The policy of decimation also had the
drawback that if any soldiers in a unit ran away, then every soldier in the unit was subject to the same

CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets 319
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
penalty whether he had run away or not. Thus, soldiers with greater skills were killed as often as soldiers
with lower skill levels.
2.11 If advertising is a prisoners’ dilemma, as in Solved Problem 13-2, then a ban on advertising beer
on television is likely to increase the profits of beer companies.
2.12 a. The Nash equilibrium occurs when both companies bid $4 billion and each earns profits of
$0.75 billion.
b. If they expect to be bidding on many similar projects in the future, they are more likely to
avoid the prisoners’ dilemma outcome by both bidding $5 billion.
2.13 a. Wal-Mart doesn’t have a dominant strategy. If Target uses bar codes, Wal-Mart earns more
profit when it also uses bar codes, but if Target uses RFID tags, Wal-Mart’s best strategy is to
use RFID tags.
b. Target doesn’t have a dominant strategy. If Wal-Mart uses bar codes, Target earns more profit
when it uses bar codes, but if Wal-Mart uses RFID tags, Target earns more by using RFID
tags.
c. Recall the definition of a Nash equilibrium: A situation in which each firm chooses the best
strategy, given the strategies chosen by other firms. In this problem there are two Nash
equilibria: Both firms choosing bar codes or both firms choosing RFID tags. In either of these
situations, neither firm can increase its profits by changing its strategy, given the strategy
chosen by the other firm. An important point to note is that it is possible to have a Nash
equilibrium even when neither firm has a dominant strategy.
2.14 The argument is incorrect. The best strategy for each player is to not cooperate, no matter what
the other player does.
2.15 a. The analysis in the text assumes that the auction is a private value auction where each person’s
value of the good is independent of other bidders’ values. But this may be wrong: you may
learn about the value of a good through other people’s bids. This would be the case if, for
example, you are thinking of buying the Stones tickets in order to resell them. In that case you
want to find out the market value of the tickets and the other bids may disclose some of this
information. Or, if you were interested in a collectible, the fact that a well-known collector or
dealer was bidding more than your highest bid might lead you to reevaluate how valuable the
collectible was.
b. In such a case sniping may be useful: You learn the market value without disclosing your
private information. Many dealers looking for undervalued collectibles use automated sniping
programs so that collectors and other dealers are not able to use their private information about
the true value of the collectible.
2.16 The airline industry is an oligopoly, and as game theory demonstrates, the other airlines were
“forced” into lowering their fares in order to compete with Southwest. By matching Southwest’s lower
fares, the other airlines were choosing the best strategy for maximizing profits given Southwest’s strategy.
Your answer would not change if the fare decrease took place during a recession, because the airlines
would still be choosing the best strategy given Southwest’s strategy.
2.17 a. A dominant strategy is a strategy in which a player is better off playing regardless of which
strategy the other player chooses. To analyze Northwest’s strategy: Suppose Northwest knew
that Continental was going to charge a high price. In that case, Northwest could also charge a

320 CHAPTER 13 | Oligopoly: Firms in Less Competitive Markets
©2010 Pearson Education, Inc. Publishing as Prentice Hall
high price and receive a payoff of $20 thousand, or it could charge a low price and receive a
payoff of $30 thousand. Clearly, Northwest would be better off charging a low price if it knew
Continental was going to charge a high price. Now suppose that Northwest knew that
Continental was going to charge a low price. In that case, Northwest could charge a high price
and receive a payoff of −$10 thousand, or it could charge a low price and receive a payoff of
$0. Clearly, Northwest would be better off charging a low price if it knew Continental was
going to charge a low price. Because Northwest’s best strategy is to charge a low price
regardless of what Continental does, charging a low price is a dominant strategy for Northwest.
To analyze Continental’s strategy: Suppose Continental knew that Northwest was going to
charge a high price. In that case, Continental could also charge a high price and receive a
payoff of $20 thousand, or it could choose a low price and receive a payoff of $30 thousand.
Clearly, Continental would be better off charging a low price if it knew Northwest was going
to charge a high price. Now suppose Continental knew that Northwest was going to charge a
low price. In that case, Continental could charge a high price and receive a payoff of −$10
thousand, or it could charge a low price and receive a payoff of $0. Clearly, Continental is
better off charging a low price if it knew Northwest was going to charge a low price. Because
Continental’s best strategy is to charge a low price regardless of what Northwest does,
charging a low price is a dominant strategy for Northwest.
Both players have a dominant strategy of charging a low price, so the equilibrium of the game
is the outcome in the southeast quadrant.
b. A prisoner’s dilemma exists when there is a possible outcome that makes both players better
off, but the players end up at a different outcome. In this game there is a prisoner’s dilemma
because the outcome in the northwest quadrant (both firms charging a high price) results in a
higher payoff for both firms. However, this outcome will not occur because each firm has an
incentive to change strategies. Northwest has an incentive to switch from charging a high price
to charging a low price to increase its payoff from $20 thousand to $30 thousand. Continental
has the same incentive to charge a low price rather than a high price, so the equilibrium is one
in which both firms charge a low price so that each has a payoff of $0. Charging a low price
leads to a worse outcome for both airlines. So, this game is a prisoner’s dilemma.
c. Repeated playing would add a possibility of punishing the other firm for charging a low price
and increase the prospects of cooperation and high prices (and profits) for both firms.
2.18 By posting prices before they went into effect, an airline could see what the reaction of its
competitors to the price change would be. If firms matched a price cut or failed to match a price increase,
the airline could cancel the price change before it had actually taken effect.
2.19 a. A dominant strategy is a strategy where a player is better off playing regardless of which
strategy the other player chooses. To analyze Microsoft’s strategy: Suppose Microsoft knew
that Apple was going to charge a high price. In that case, Microsoft could also charge a high
price and receive a payoff of $1 billion, or it could choose to charge a low price, and receive a
payoff of $8 billion. Clearly Microsoft would be better off charging a low price if it knew
Apple was going to charge a high price. Now suppose that Microsoft knew that Apple was
going to charge a low price. In that case, Microsoft could charge a high price and receive a
payoff of $10 billion, or it could charge a low price and receive a payoff of $4 billion. Clearly,
Microsoft would be better off charging a high price if it knew Apple was going to charge a low
price. Because Microsoft’s best strategy depends upon the strategy Apple chooses, Microsoft
doesn’t have a dominant strategy.

Exploring the Variety of Random
Documents with Different Content

Laubenstein-Apfenroder Luipaard keek met onverminderde
grimmigheid rechts en links, en riep:
„Hendrik! sta je daar nog zoo te luieren? Heb je de freule Mina
gezegd, dat ik haar wachtte aan 't ontbijt?”
„De freule heeft hoofdpijn, meneer!”
„Kuren!”
En de heer de Bruyn van Oudenhoven stampte met zijne verlakte
laarzen op het tapijt, terwijl hij een woedenden blik door de kamer
wierp, doch plotseling het hoofd deed zinken, daar hij het portret
van zijne overledene vrouw gewaarwerd.
De deur werd op dat oogenblik eerbiedig geopend. Eene
dienstbode kwam vragen, of meneer thuis was voor den heer Adolf
Weber.
„Wel zeker! Laat hem binnen! Paquita, ma chère! Een beroemd
kladschilder vraagt gehoor!”
Met vlugge schreden trad een jongmensch de kamer binnen. Toen
hij bemerkte, dat de heer des huizes niet alleen was, bleef hij met
eene uitdrukking van onaangename teleurstelling staan. De heer de
Bruyn wenkte met de hand en riep:
„Ga zitten, Weber! Geneer je niet, kerel! Hendrik, geef een stoel!
Een glas champagne, he?”
Adolf Weber aarzelde. Zijn gelaat was bleek, eene zekere
ontroering was zichtbaar in al zijne bewegingen.
Eindelijk sprak hij met blijkbaren tegenzin:
„Reeds een paar weken heb ik getracht u te ontmoeten, meneer
de Bruyn. Altijd tevergeefs. Nu meende ik gelukkiger te zijn, maar
wederom is u niet alleen, en ik wilde u om de gunst van een
vertrouwelijk onderhoud onder vier oogen verzoeken!”
„Met plezier, kerel! De dame daar is M
lle Duflos, eene
kunstenares.... M
lle Paquita Duflos, monsieur Weber, un des
nos meilleurs peintres!”

De danseres nam Weber met een lorgnet langzaam op, de schilder
maakte eene halve buiging, waarin vrij wat bedwongen wrevel om
den hoek gluurde. De heer de Bruyn van Oudenhoven ging voort:
„We kunnen zeer vertrouwelijk spreken, Weber! Ze verstaat geen
enkel woord Hollandsch! Je hoeft je niet te geneeren! Hendrik geef
de flesch hier, en maak als de weerga, dat je weg komt! Niemand
mag ons komen storen.”
Adolf Weber scheen een besluit te nemen, want hij plaatste zich
niet ver van den heer des huizes, met den rug voor driekwart naar
de Fransche danseres. Deze trok den schotel met oesters naar zich
toe, en ving aan ze met grooten eetlust te verslinden. Een blik van
onverholen minachting op de beide mannen vergezelde ieder harer
bewegingen.
De schilder Adolf Weber had uiterlijk zeer weinig van datgene, 't
welk men soms kunstenaars-„chique” noemt. Niemand kon aan zijn
gezicht of kleeding iets opmerkelijks bespeuren. Hij was rijzig, had
onverschrokken blauwe oogen, eene gezonde kleur en eene zekere
fierheid in zijne gebaren, die een aangenamen indruk maakte. Als
zoodanig leverde hij een volmaakt verschil met den vervallen,
bleekgelen Maecenas tegenover hem, die zich ongelooflijke moeite
gaf, om iets ontzagwekkends in toon en manieren aan te nemen,
maar niets dan de lompe driestheid van een grofzinnelijken geldman
in 't oog deed vallen.
De kunstenaar ving aan:
„Ik doe een beroep op uw geduld, meneer de Bruyn! Lang al heb
ik u willen zeggen, wat ik u nu ga mededeelen—maar altijd hielden
uwe.... zaken u bezig!”
„Natuurlijk! Gisteren een souper gegeven aan de beste artisten
van de Opera! Laat geworden! Van morgen met Paquita getoerd, die
er nu eens op stond bij mij aan huis te ontbijten!”
„Ik herinner u, meneer! dat in vroegere jaren, toen u nog op de
kleine bovenwoning van de Zuilingstraat gevestigd was, mijne
ouders zeer vriendschappelijk met u en mevrouw uwe echtgenoote

hebben omgegaan. Menig avond was u met vrouw en dochter bij
ons.”
„Ja, kerel! Die tijden zijn voorbij! Mijne goede nicht Daalberg heeft
mij eenig vermogen vermaakt—ik heb mijn ontslag gevraagd als
adjunct-commies bij Koloniën, en ben zoo langzamerhand in andere
kennissen gekomen.”
„Mijne familie beklaagt zich daarover niet. Ik matig mij geen
oordeel aan over uwe handelingen! Maar u zal het mij niet euvel
duiden, dat ik mij op die vriendschap beroep!”
„Wil je eene schilderij verkoopen? Heb je geld noodig? Adolf!
spreek vrij, kerel!”
Adolf Weber beet zich met drift op de lippen. Eene donker roode
kleur trok over zijn voorhoofd. Zijn oog fonkelde. Hij bedwong zich
evenwel, en ging voort:
„Ik wilde mij op uwe vriendschap beroepen, meneer de Bruyn!
met een geheel ander doel! Ik zal kort zijn. Nog eene vergissing als
de vorige, en ik zou moeten zwijgen! U weet, onze gezinnen hebben
jarenlang met elkander omgegaan. Ik heb de zekerheid, meneer de
Bruyn! dat uwe dochter Mina mij innig en hartelijk liefheeft—gelijk ik
het van het eerste oogenblik onzer ontmoeting deed. Toen begon ik
als kunstenaar, mijn naam was onbekend. Ik durfde haar niet van
mijne liefde spreken—thans ga ik de toekomst met hoop te gemoet,
mijn werk in de kunst is niet ongelukkig geslaagd. Mina heeft mij
liefde en trouw beloofd, alles hangt af Van uwe toestemming!”
De heer de Bruyn van Oudenhoven schonk langzaam de glazen in,
sprak een paar woorden Fransch met Paquita, en vestigde toen zijne
grijze oogen door de glazen van zijn gouden lorgnet met zekere
grappige verwondering op Weber. Deze zag strak voor zich, en bleef
wachten.
„Weet je, wat ik er van denk, kerel!”—begon de heer de Bruyn—
„Ik geloof dat je een beetje al te sentimenteel bent. Liefde en zulke
kuren gaan goed op in de Opéra Comique, maar bij mij aan huis wil
ik er niemendal van weten! Op zijn tijd zal Mina trouwen, natuurlijk!

Maar dan zal ik er me mee bemoeien! Ze zal een aardig stuivertje
erven, en er zijn liefhebbers genoeg!”
Adolf Weber stond langzaam op. Zijn oog fonkelde opnieuw. Zijne
ademhaling was hoorbaar.
„Is dit uw laatste woord?”—vroeg hij fluisterend.
„Wel neen, kerel! Ik zal er nog wat bij zeggen! Je bent een
voortreffelijke, beste jongen, als je nog eene mooie teekening hebt,
zooals laatst, neem ik ze dadelijk voor 't zelfde geld!”
Weber sidderde, maar bedwong zich nog. Uiterlijk kalm sprak hij:
„U kan mijn aanzoek weigeren, meneer! Ik had mij er op
voorbereid. Maar uwe grofheden duld ik niet!”
Luidkeels lachend wierp de ex-adjunct-commies zich achterover in
zijn stoel, en riep in 't Fransch:
„Luister, Paquita! meneer maakt me eene scène! Meneer wil met
mijne dochter trouwen, en is niet in zijn humeur, omdat ik weiger!”
„Wel, dat is zeer grappig!” antwoordde de danseres, die hare
laatste oesterschelp nauwkeurig bekeek.
Wat Adolf Weber zou antwoorden was gemakkelijk te voorspellen,
voor wien de aderen op zijn hoog voorhoofd had zien zwellen—maar
in ditzelfde oogenblik opende zich eene zijdeur, en trad de dochter
des huizes doodsbleek te voorschijn. IJlings trad ze op den schilder
toe en riep:
„Zwijg, Adolf! Laat u niet beleedigen door dat....”
Het woord stokte op hare kleurlooze lippen, maar ze wees met
eene beweging vol toorn en minachting naar de Française.
Sprakeloos van verbazing had de heer de Bruyn van Oudenhoven
zijne dochter zien binnentreden—nu barstte hij eensklaps los:
„Is er hier een komplot, of wat duivel, mankeert je, Mina? Denk je,
dat ik zoo stom zal wezen, om je met dien kladschilder te laten
trouwen? Heb je bij de deur staan luisteren als eene keukenmeid, en

denk-je, dat ik om al dat gejank een zier geef? Ik ben hier de baas
in mijn eigen huis, is het niet waar, Charles?”
Deze laatste woorden werden tot den veelbelovenden zoon des
huizes gezegd, die met een wijsje uit de Duchesse de kamer
binnenstormde.
„Zoo, is er een scène? Bonjour, Paquita! Wat wil Weber?”
De aangesprokene had gedurende de weinige seconden, waarin
dit alles geschiedde, een zwaren strijd gestreden. De bleekheid van
zijn gelaat scheen ieder oogenblik doffer te worden: met de armen
over elkaar geslagen, het hoofd gebogen, wierp hij een blik naar het
meisje, dat hij liefhad.
„Wat ik wil?”—vroeg hij.—„Ik wil de waarheid zeggen, die mij
reeds jaren op de lippen ligt, maar die ik smoorde uit eerbied voor
haar!”
Hij strekte zijne hand naar Mina uit. Deze deed vastberaden eene
schrede vooruit, en greep Adolfs hand.
De ex-adjunct-commies vloog uit zijn leunstoel op, en
schreeuwde:
„Geene familiariteiten, als-je-blieft!”
De schilder trok zijne hand zachtjes terug, en antwoordde:
„Ik zal u de waarheid zeggen, meneer de Bruyn, bijgenaamd van
Oudenhoven! Dat U u zelven niet ontziet en jaarlijks dieper zinkt in
het slijk uwer liederlijkheid, dat U het huis, waarin uwe edele
overledene vrouw eens leefde, en uwe arme dochter hare wettige
plaats bezit, bezoedelt door de tegenwoordigheid eener beschilderde
deerne, als daar ginds—dat is laag! Dat U uw zoon meesleept in uwe
eigen onreinheden, dat U hem dagelijks meer verdierlijkt door uw
heerlijk voorbeeld, zoodat hij van de knechts der Haagsche
koffiehuizen kleine sommen leent, om ze heimelijk in handen
dierzelfde deerne te storten, om u zooveel mogelijk uwe grofheden
en ellende te vergelden door list en bedrog—dat is laag! Dat U een
kunstenaar, op wiens eer en goeden naam ook door de
bekrompenste zielen niets valt af te dingen, voorbedachtelijk uittart

en beleedigt in uw huis—U, de armzalige parasiet onzer
hoogaanzienlijke, Haagsche maatschappij, U, de ijdele leeglooper en
lafhartige verkwister, ijdeler en lafhartiger dan de heele schitterende
gilde der Haagsche leege pronkers en leege praters—dat is laag!
Maar, dat U uwe eigene dochter, uwe vlekkelooze, reine dochter in 't
bijzijn van deze creatuur durft te verdenken en te lasteren, dat is
meer dan laag, dat is de daad van een godvergeten schoft!”
De heer des huizes schreeuwde luide vloekwoorden, Charles greep
naar zijn rotting. M
lle Paquita begon luide te fluiten. Eensklaps vliegt
de oude schurk naar de bel, en doet haar luide overgaan. Hendrik
stort binnen.
„Hei daar, Hendrik! smijt dien ploert de deur eens uit!”
Weber maakte eene korte beweging. Hendrik stond oogenblikkelijk
aan den grond genageld. Nu trad Mina op den schilder toe, greep
zijne hand, en sprak zoo luide mogelijk:
„Adolf! misschien zien wij elkaar nooit weer. Het is mijn treurige
plicht mijn vader te gehoorzamen! Maar wees gerust! Ik heb je
trouw beloofd. Ik zal mijn woord houden!”
III.
M
lle Paquita Duflos bewoont een zeer prachtig bovenkwartier in de
Wagenstraat.
Ruim een jaar is verloopen, nadat zij des ochtends ging
dejeuneeren ten huize van den hoogedelgeboren heer de Bruyn van
Oudenhoven, senior. Omstreeks acht uren des avonds vinden wij
haar in een overdadig rijk gemeubeld salon, waar alles
bijeengebracht is, wat de luim der kunstenares dag op dag aan haar
gegoeden Maecenas ontfutselde, maar waarin alle orde, netheid en
zorg volkomen ontbreken. Midden in het vertrek staat eene tafel met
een nauw aangeroerd, kostelijk maal. Eene gaskroon werpt een hard
licht op kristallen vazen en allerlei soort van wijnglazen—enkele zijn

half gevuld, één is omgeworpen en verspreidt eene breede wijnvlak
over het witte tafelkleed. Behalve de wanorde en dwaze overlading
van dit vertrek is niets in 't oog vallender dan de ongewone menigte
van photographieën aan den wand, op den schoorsteenmantel en op
alle zeer kleine, sierlijke meubelen in 't ronde. Deze photographieën
zijn portretten en stellen niet alleen de danseres in alle mogelijke
tooneel-kostumen en poses, maar ook haar beschermer, den heer de
Bruyn van Oudenhoven in velerhande houdingen voor. Levensgroote
borstbeelden van dezen kunstlievenden operabezoeker in fraaie
vergulde lijsten bedekken den muur naast andere portretten, die
hem afzonderlijk of in gezelschap der danseres voorstelden.
M
lle Paquita Duflos, in een peignoir van witte zijde en kant, met
den volledigen voorraad zwarte vlechten aan het onbeschilderd
hoofd, waardoor ze een geelbleek, ziekelijk gelaat vertoont, M
lle
Paquita rust in bijna liggende houding op eene sofa voor den
helderbrandenden haard. Aan hare voeten knielt onze waardige
vriend Charles, de melomaan, die juist met nog rauwer stem, dan
vroeger, aanheft:
„Pour tant d'amour ne soyez pas ingrate,
Lorsqu'il n'aura que vous pour seul bonheur!”
M
lle Paquita geeuwt, en gaapt, en gebiedt Charles te zwijgen.
Deze maakt wanhopige gebaren volgens tooneeltrant, en staart in
de vlammen. Een oogenblik later vangt een gesprek aan, waarbij
Charles de Bruyn van Oudenhoven even nauwkeurig Fransch
spreekt, als de eerste kappersbediende der residentie.
„Ik verzeker u, Paquita! dat ik het sleuteltje bezit!”
„'t Is mogelijk! Maar ik geef het kistje niet in je handen!”
„Ik begrijp je niet meer, mijn lieve demon! Je wordt behandeld als
eene slavin, je klaagt en schreit soms avonden lang, en je wilt van
geene rede hooren! Doe wat ik je raad, en je wordt het gelukkigste
schepsel van den aardbodem!”

„Alles zeer wel, maar wij Fransche vrouwen hebben een zeker idee
van fatsoen. Hij heeft het mij vertrouwd, als een bewijs van zijne
edelmoedigheid—en het dan uit mijne handen te geven....”
De deur van het salon ging op een kier open, het spichtig, mager
gezichtje van een kamenier gluurde naar binnen, en riep:
„Il vient!”
Aanstonds greep er eene groote verandering plaats. De heer
Charles vloog als een krankzinnige naar de deur, keerde terug, daar
een stap op de trap klonk, en bedekte zich eensklaps met de zware
roode damasten gordijnen voor de vensters. Gelukkig, dat de
vensterbank breed genoeg was, om hem eene veilige schuilplaats te
verleenen. M
lle Paquita Duflos vlijde zich nog kwijnender tegen de
sofa. Nu klonk de stap op het portaal—de heer de Bruyn van
Oudenhoven, het origineel van al de portretten aan den wand, trad
binnen.
Hij liep aanstonds op den haard toe—stak zijne met witte
handschoenen bekleede vingeren naar het vuur uit, en knoopte
vervolgens een pelsjas open, waaronder een galakostuum verborgen
was. Hij vestigde intusschen een doordringenden blik op Paquita, die
onverschillig in den haard bleef staren. Beiden zwegen eene geruime
poos. Nadat de heer de Bruyn zich genoegzaam verwarmd had,
begon hij de kleine ruimte van de kamer tusschen den haard en de
tafel op en neer te loopen. Zijne gelaatskleur was hoogrood, 't zij
van uitwendige ontroering, 't zij van wijn. Eindelijk stond hij weer stil
en sprak, iets beter Fransch gebruikend dan zijn zoon:
„Ik heb er over nagedacht, en ik blijf bij mijn besluit! Je kunt je
engagement verbreken met de directie, maar dan nemen wij
afscheid van elkaar!”
„'t Is me volmaakt onverschillig!”—riep Duflos met iets krijschends
in hare stem.
De oude man stampte woedend op den vloer, en schreeuwde:
„Dat is gelogen! Je hebt het me zoo even ook gezegd aan tafel en
me razend gemaakt, maar nu zal ik oppassen. Ik heb een uur in de

sociëteit zitten denken en tobben—de koffie heeft mij bedaard, en ik
kom nu zien, of we vrede kunnen sluiten—maar liefst wat gauw, ik
moet naar de Opera!”
„Men zou er je anders zeker missen!”
„Dat maakt niet uit! Antwoord me op wat ik zeg.”
De heer de Bruyn liep op de tafel toe, en schonk met bevende
vingeren een groot glas rooden wijn in, welke hij in eene rassche
teug verzwolg.
De Française hief het hoofd op. Een glimlach van minachting
speelde om hare lippen.
„'t Is onnoodig je te zeggen, wat ik denk!”—sprak ze.—„Ik heb je
zoo even mijn laatste woord gezegd, en ben deze tooneelen moe,
tot walgens toe! Ga heen, amuseer je, verveel je, doe wat je wilt,
maar hinder mij niet langer!”
De waardige beschermer der kunst zag met verbolgenheid in 't
rond, maar antwoordde niets. Daarna schoof hij een stoel bij de
tafel, trok flesch en glas naar zich toe, en prevelde zacht allerlei
verwenschingen, terwijl hij langzaam een nieuw glas vulde. Daarna
leunde hij met het hoofd in de linkerhand, en sprak zoo bedaard
mogelijk:
„Paquita! luister nu nog eenmaal naar me! Je kunt die kleine
beleefdheid mij ten minste wel bewijzen. Twee jaren zijn we
vrienden geweest. Er is geen dag voorbijgegaan, waarop ik niet mijn
best gedaan heb, om je genoegen te doen. Van schrielheid of
onhoffelijkheid kun je me niet beschuldigen! Ik heb je in alles en
altijd je zin gegeven! Maar op dit eene punt geef ik niet toe! En niet
alleen, dat ik niet toegeef, maar ik vraag bovendien, dat je blijft, wat
je waart—danseres!”
M
lle wuifde met hare hand statig naar den ouden heer, en
antwoordde:
„Dit alles weet ik over en over. Meneer kan niet bestaan zonder
het ballet! M
lle Paquita Duflos is niets, de bohémienne, die
springt voor de voetlichten, is alles. Meneer heeft tot zijne

bijzondere ijdelheid noodig, ruikers op het tooneel te werpen voor
de danseres, welke het parterre toejuicht, en gevoelt zich gelukkig,
als het publiek zijne zonderlingheden beschimpt. Maar wanneer dit
alles zoo gebiedend noodzakelijk is voor het levensgeluk van meneer,
dan behoorde hij ook achting te bewijzen aan de kunstenares, welke
hij zoozeer bewondert. Doch het tegendeel is waar! Lang heeft hij
haar met schoone beloften bezig gehouden, telkens herhaald, dat zij
eene onbezorgde toekomst te gemoet ging, eindelijk heeft hij aan
hare voeten haar zijn naam en hand aangeboden—in duidelijke
woorden, zonder aarzeling, vrij en ongedwongen.... om eenige
dagen later zijne beloften te herroepen, zijn aanbod terug te trekken
en de arme kunstenares achter den rug te bespotten! Geloof mij,
meneer de Bruyn van Oudenhoven! ik bezit een hoofd, dat misschien
wel niet zoo vlug is als mijne voeten, maar dit begrijp ik toch
volkomen goed—je houdt je belofte, of ik vertrek!”
De aangesprokene zat nu met het hoofd in beide handen
gebogen. Hij antwoordde niets, en liet alleen een klagelijk gekerm
aan zijne lippen ontsnappen. Daarna dronk hij weder. De aderen op
zijn purperrood voorhoofd waren gezwollen. Hij haalde diep adem.
„Je zult niet vertrekken, Paquita!”—sprak hij met doffe stem.—„En
jij zult je zin ook niet hebben. Al die praatjes zijn onzin. Je begrijpt
zelve, dat ik niet wist, wat ik zei, toen ik van dat belachelijk
trouwplan begon....”
„Belachelijk? Waarom belachelijk? Wees voorzichtig, en let op je
woorden....”
„Geene isolentiën, Paquita! Mijn geduld is uitgeput!”
„Verdwijn dan, en doe een nieuwen voorraad op!”
„Ellendige deerne! Denk je dat ik me laat uitlachen....”
De heer de Bruyn van Oudenhoven verbleekte plotseling. De
danseres barstte in een stuipachtig gillend lachen uit. Doch de
eerwaardige Maecenas was zich zelven langer geen meester—toorn,
spijt, verbittering en dronkenschap deden hem sidderen. Hij bracht

juist een glas aan zijne lippen, maar bliksemsnel zich bezinnend, hief
hij het op en slingerde het naar de sofa.
't Was of er dien heelen avond wat aan de voorstelling in de Opera
haperde—meende de heer de Bruyn van Oudenhoven. Hij verhaalde
het eerst aan de ouvreuses, welke hem nederig glimlachend en
buigend in zijne meening versterkten. Daarna vertelde hij het aan
het buffet in de koffiekamer, en verscheidene bedienden
verwonderden zich over de juistheid zijner woorden—terwijl hij met
groote graagte eenige glazen van verschillenden inhoud leegdronk.
Daarna zag men hem geeuwen in de loge grillée en wierp hij
tot verbazing van heel het parterre geen enkelen ruiker op het
tooneel.
De waardige kunstbeschermer had zeer onaangename
oogenblikken bij de danseres doorgebracht—hij deed zijn best die
tooneelen te vergeten. Soms duizelde zijn hoofd, en gevoelde hij
eene pijnlijke klopping—maar dan richtte hij zijn kijker op het
tooneel en spande hij zich in, om de vertooning te volgen. De
kunstenaars deden in alle opzichten hun best—zij waren vroolijk en
bezield, daar een der meesterstukken van Offenbach bij het
Nederlandsche publiek moest worden ingeleid. De zaal verkeerde in
opgewekte stemming—de kunstenaars werden herhaaldelijk
toegejuicht. Toch had de heer de Bruyn van Oudenhoven met geene
enkele hunner verrichtingen vrede. De komiek was geesteloos in
plaats van vermakelijk, zooals vroeger—de eerste zangeres had zich
zoo onbehagelijk gegrimeerd, dat zij, trots de hoogste levendigheid
van gebaren, bij hem geene genade kon verwerven en de dames
van het koor droegen zulke fletsche kostumen, dat hare
twijfelachtige bevalligheden hem tot wanhoop brachten. Rust genoot
hij weinig. Hij stond op, veranderde van zetel en was het meest
voldaan, toen het scherm viel.
Men zag hem nu ijverig door de corridors en in de koffiekamer op
en neer wandelen. Met degenen, die hem wilden te woord staan,

knoopte hij een gesprek aan. Tot een oud-gast der opera, een
zeldzaam verdienstelijk man, die vijf en tachtig reizen de Hugenoten
had zien vertoonen, en die de genealogie van alle artisten kende,
sprak hij druk over het verval der kunst. De oud-gast schudde het
hoofd, en beweerde, dat men jaarlijks achteruitging, dat de oude,
goede overleveringen verloren waren, dat men niet meer zong, ziet
u! niet meer zong! En beiden haalden de schouders op. Daarna zette
hij zich bij de kachel, en liet zich bier schenken, toen de bel het
publiek naar de zaal riep! Een bediende met een schenkblad onder
den arm had de eer het lang relaas zijner verveling te mogen
aanhooren, en ontving tot belooning een halven gulden.
Voor geen prijs wilde de edele Maecenas de Opera verlaten. Men
mocht niets buitengewoons aan hem bemerken. Men mocht niet
vermoeden, dat zijne bescherming van het ballet hem met ondank
betaald werd. Wel zoude M
lle Duflos hem de laatste beleediging niet
spoedig vergeven—maar met edelmoedige zelfopoffering van een
aanzienlijk geschenk meende hij haar wel weder te zullen winnen.
Ook dacht hij aan zijne trouwbelofte, maar het denkbeeld op zijn
ouden dag onder de scherpe tuchtroede der Fransche danseres te
moeten zuchten, deed hem eene heftige verwensching slaken. Zoo
bracht hij nog een paar uren in zijne loge en in het foyer door,
totdat eindelijk de vertooning afgeloopen was.
Snel sprong hij in zijn rijtuig. De palfrenier hield het portier vast.
„Wagenstraat!”—fluisterde de Bruyn van Oudenhoven.
In weinige oogenblikken brachten de fraaie schimmels hem aldaar.
't Sloeg juist halftwaalf. De koetsier George kreeg bevel naar den stal
te rijden. Zijn meester klom de trappen van het bovenhuis op. Toen
hij de deur van het salon opende, zag hij met eenige aarzeling naar
binnen. Er vertoonde zich niets ongewoons bij den eersten blik. Het
half gebruikte maal stond nog op tafel—het omgevallen glas, de
wijnvlak op het kleed, alles was nog juist zooals in den vooravond.
De sofa was weggeschoven, de haard brandde niet meer. Op
sommige stoelen lagen kleedingstukken. Er was niemand in het
vertrek. Een onwillekeurig gevoel van schrik maakte zich van den

gullen kunstbeschermer meester. Wat zou er geschied zijn? Doch hij
stelde zich gerust. In menig booze bui had M
lle Duflos zich naar eene
harer ambtgenooten begeven—en nu zat ze daar zeker over haar
treurig lot te klagen. Ze zou stellig terugkomen—mocht het ook nog
een paar uren aanhouden. Maar het vuur is uitgegaan—echter
hindert dit niet bijster veel, de gaskroon verspreidt warmte genoeg.
De heer de Bruyn van Oudenhoven zet daarna in aangrenzende
vertrekken zijn verkenningstocht voort. Alles is verlaten, niemand
antwoordt op zijne stem. Ook hier zwerven kleedingstukken over de
meubels, anders is alles in den ouden toestand. Hij keert naar het
salon terug en schelt luide om de kamenier. Niemand komt. Hij
schelt driftig met forsche rukken—niemand komt. Hij werpt de deur
open en schreeuwt op het portaal. De echo van zijne stem maakt
hem verschrikt. Met stijgende boosheid roept hij luide: „Virginie!”
den naam van den kamenier—niemand komt.
Hij treedt weder het salon binnen en loopt met klimmenden toorn
langs de tafel. Zoo M
lle Paquita uit spijt een bezoek bij vrienden
brengt, moet ze immers wel hare kamenier medenemen. Dit
denkbeeld doet hem plotseling stilstaan en glimlachen over zijn
eigen angst. Hij zet zich bedaard op de sofa, en besluit zoo mogelijk
geduldig een uur te wachten....
Zoo zat hij een geruimen tijd, terwijl de minuten met de uiterste
traagheid voorbijkropen. Het geluid van een rijtuig, dat uit de verte
kwam aanrollen, deed hem plotseling opstaan. Men hield stil voor de
deur. Er werd luid gebeld. Misschien was Paquita ongesteld
geworden—hij spoedde zich naar het portaal en trok aan een koord.
Een mannenstem vroeg:
„Kan ik meneer even spreken?”
Het was zijn huislakei Hendrik. Meermalen zocht men hem zoo in
de Wagenstraat op, om bevelen te vernemen of beschikkingen voor
den volgenden dag te treffen. Hij bromde eene onverstaanbare
toestemming, en trad diep teleurgesteld het salon weder binnen. 't
Was of Hendrik eene buitengewone moeite had om boven te komen
—ten minste het duurde vrij lang eer er op de deur van het vertrek

getikt werd—doch hij lette er niet op in zijne misnoegdheid.
Aarzelend werd nu de deur geopend, en met langzame schreden
trad eene deftige oude vrouw in rouwgewaad binnen, met een
zwarten sluier over het gelaat. Zij sloeg dien echter aanstonds op,
en nam met vastberaden moed al de bijzonderheden der kamer op.
Daarna vestigde zij hare oogen op den edelmoedigen begunstiger
van het ballet. Deze had met ongekunstelde verbazing eerst een
korten vloek uitgestooten, en had haar vervolgens met stomme
verbolgenheid aangestaard.
Nu het gaslicht op die rustige, kalme trekken valt, herkennen wij
de dame, door Charles weleer met den naam van tante Bet begroet.
Juist wilde zij de lippen openen om te spreken, toen de heer de
Bruyn van Oudenhoven met verkropten toorn uitriep:
„Wat beduidt dit, schoonzuster?”
„Ik zal het je in drie woorden zeggen, Jakob! Je bent op
onbeschaamde wijze bedrogen, en ik kom onmiddellijk, ondanks den
nacht, tot je, om te redden wat te redden is!”
„Dat heb ik al meer van je gehoord! Je wilt mij redden, jij, die
mijne dochter versterkt in hare koppigheid tegen mij—die Mina uit
mijn huis hebt weggenomen! Je bent een eigenzinnig, trotsch
mensch, schoonzuster! Doe mij het genoegen je met je eigene
zaken te bemoeien, en laat mij met rust!”
Tante Bet schudde langzaam het hoofd, en hernam zeer kalm,
spijt den dreigenden toon van haren zwager:
„Jakob! dat Mina sedert een jaar bij mij woont, is je werk, nadat je
dat Fransche schepsel bij je aan huis hebt gebracht! Zwijg daarvan,
zwager! De zaak is al te treurig!”
De stem der oude dame klonk zoo ernstig gebiedend, de
uitdrukking van hare trekken was zoo smartelijk en zoo edel, dat de
teleurgestelde lichtmis zijn gelaat afwendde, en zweeg.
„Maar nu”—ging zij voort—„hebben we geheel iets anders te
overleggen. Zou je denken dat ik hier in de kamers van deze deerne

zou willen komen, als ik gevaar liep er haar zelve te zullen
ontmoeten?”
„Wat meen je?”—schreeuwde de Bruyn van Oudenhoven, terwijl
eenige schorre vloeken tusschen zijne tanden bestierven.
„Ik meen, dat uwe juffrouw Duflos vanavond ongeveer halftien
met den trein naar Rotterdam vertrokken is in gezelschap van je
eenigen zoon—anders niet.”
De oude man zat als door den donder getroffen. Zijne handen
sidderden. Hij vloog met een woedenden sprong naar de tafel, greep
zijn hoed en wilde het vertrek verlaten. Tante Bet snelde hem na, en
zei zeer rustig:
„Luister, Jakob! Je kunt hen toch niet achterhalen! Misschien zijn
zij reeds over de Duitsche grenzen, misschien vertrekken zij morgen
naar Londen! En je moet weten of je de zaak aanstonds ruchtbaar
wilt maken!”
De bedrogen balletvriend stond eensklaps stil voor zijne
schoonzuster, en haar ruw bij den arm grijpend, krijschte hij:
„Je wilt me bang maken, je liegt! Hoe weet je dit?”
Tante Bet schudde den woesteling van hare zijde af en
antwoordde:
„Wees bedaard, zwager! Ik heb Hendrik medegebracht. Hij wacht
mij beneden! Hij heeft de zaak ontdekt. De jongeheer Charles is
omstreeks halfnegen in groote haast thuis gekomen, heeft Hendrik
geroepen, met dezen een koffer gepakt en gezegd, dat hij een
uitstapje deed naar Amsterdam. Daarop is eene vigilante—
waarschijnlijk vooraf besteld—aan de deur verschenen. Hendrik
heeft den koffer helpen opladen, en verklaart daarin duidelijk twee
gesluierde dames te hebben zien zitten. De vigilante is daarop in
allerijl naar het station vertrokken! Hendrik heeft denzelfden weg
ingeslagen, heeft overal gevraagd en onderzocht, en van allerlei lui
vernomen, dat Charles met twee dames, de eene voornaam en
buitengewoon gekleed, de andere veel eenvoudiger, eene kamenier

waarschijnlijk, plaats heeft genomen naar Rotterdam. Zij spraken
voortdurend Fransch!”
De Bruyn van Oudenhoven viel bitter glimlachend op een leunstoel
neer. Hij wreef de handen radeloos ineen, en rukte aan het weinige
grijze haar op zijn schedel. Zijn voorkomen was op dat oogenblik
diep terugstootend en allerellendigst. Een schitterend licht viel juist
op de fraaie decoratie in zijn knoopsgat, op het lichtgroene en
rozeroode lint van het Laubenstein-Apfenroder Luipaard.
Tante Bet zag met statigen ernst op den diepvernederden man.
Wat zij nu ging zeggen, was met zachter, vriendelijker stem, dan
vroeger:
„Zwager! Je bent ongelukkig door eigen schuld! Ik zal je niet
oordeelen! Maar sluit nu het oor niet langer voor mijne
waarschuwingen! Hoor, wat je edele, brave Mina u toeroept! Je hebt
haar leven en geluk verwoest, hare schoone hoop van teedere liefde
en trouw heb je moedwillig verstoord door de ruwe beleedigingen,
den goeden Adolf Weber toegevoegd! Zoo even zeide zij mij: Tante!
ga naar mijn armen papa en zeg hem, dat wij hem zullen liefhebben,
nu ieder hem bedriegt en verlaat!”
De oude dwaas slaakte een kermenden kreet, tranen vloeiden
door de vingeren, die zijn gelaat bedekten. Tante Bet sloeg deze
zenuwachtige droefheid met belangstelling gade, en meende eene
schrede verder te kunnen gaan.
„Kom, Jakob! Wees nu eens weder openhartig en goed, zooals je
voor je grootheid placht te zijn. Verzoen je met Mina—vergeet dat
gemeene creatuur, en wees gerust over Charles! Zoodra zijn geld
verteerd is, laat de danseres hem loopen—en dan zullen we....”
Maar de Bruyn van Oudenhoven slaakte plotseling een woedenden
kreet. Met ingehouden adem liep hij naar een zijvertrek—onder
allerlei toornige dreigementen hoorde de verbaasde, oude dame
hem een kast openen, meubelen omverwerpen, eindelijk kwam hij
terug met eene fraaie cassette van rozenhout. Hij zonk zwijgend en
doodsbleek op een stoel en greep in een ring met sleutels, dien hij
bij zich droeg. Met sidderende vingeren opende hij het kistje, wierp

er eenige papieren uit op den vloer en zocht eenige seconden.
Eensklaps slingerde hij de cassette met een luiden vloek tegen den
wand en schreeuwde:
„Bestolen! Bestolen! Dieven! Dieven, ellendige, gemeene dieven!”
Tante Bet ontstelde hevig. Zij had als een gerucht gehoord, dat
haar zwager zoozeer al de luimen der danseres bevredigde, dat hij
zelfs zijne cassette met effecten, heel zijn fortuin in roerende
goederen naar hare woning had overgebracht. Zij had daarop de
bedienden zooveel mogelijk ondervraagd—doch toen dezen niets
wisten, had zij zich gerust gesteld. Nu echter vreesde zij het ergste.
Zij trad bevende op den ongelukkigen man toe, die beweegloos zijne
oogen naar den grond richtte, terwijl zijne tanden klapperden.
„Jakob, bevatte die cassette geld?”
Geen antwoord.
„Jakob, is het waar, dat je zoo dwaas kondt zijn, om je fortuin in
de handen eener oplichtster te vertrouwen?”
Geen antwoord.
„Zwager! Nog eens, ik wil je niet oordeelen! maar hoe zou je de
stem van je geweten tot zwijgen brengen, als je dochter tot den
bedelstaf was gebracht, nu eene lage lichtekooi met je ellendigen
zoon haar het wettig erfdeel ontsteelt?”
De heer de Bruyn van Oudenhoven lachte bitter.
„Erfdeel”—fluisterde hij met doffe stem.—„Jij vraagt dus ook alleen
naar geld, zooals de anderen—jij, die zoo vroom en edel bent, ha! Ik
heb de sluwe dievegge bedrogen, schoonzuster. Zij waande heel
mijn fortuin tot onderpand van eene trouwbelofte te bezitten, maar
ik hield de cassette gesloten. 't Is waar, een sleutel is voor maanden
zoekgeraakt—zeker eene handigheid van mijn handigen Charles. Stel
je gerust! Mina zal geen schade lijden. Er waren slechts een paar
duizend gulden in bankpapier hier—de rest is bij den Notaris.”

IV.
Hoog in de toppen der beuken ruischte de zoele zuidenwind. Juni
was in 't land. De meidoorns en de linden spreidden zoete geuren in
't rond. Allerlei stemmen van vogels orgelden onder het groen. De
gulden zonnestralen speelden over de frissche takken der boomen,
en teekenden soms breede, trillende gouden schijven over het
zandige pad van de laan. De geheele Zeestraat van Den Haag naar
Scheveningen scheen feest te vieren bij de terugkomst van den
zomer. De stem van den wind en der vogels vormde een lustig
concert, somtijds verdoofd door de talrijke rijtuigen, die van de
residentie naar het Badhuis rolden. De hooge laan ter zijde van den
weg, zoo schilderachtig in 't groen verscholen, was nog niet overdekt
met breede scharen van badhuisbezoekers—want het was midden in
de week, juist tegen twaalf uren, dat we een jongmensch met
langzame schreden naar het zeedorp zien wandelen.
Adolf Weber, wiens stem anderhalf jaar geleden zoo nadrukkelijk
klonk in het prachtige vertrek des heeren de Bruyn van Oudenhoven,
komt van eene reis naar het zonnige Zuiden terug. Hij had Tyrol en
de meren van Noord-Italië bezocht, hij zou naar Florence vertrekken,
toen een brief hem terugriep. Adolf Weber heeft een zwaren strijd
met zijn lot bestaan. Hij had, na de heftige tooneelen bij den
vermogenden balletbegunstiger, Mina niet weer ontmoet. Toen hij er
eene poging voor in 't werk stelde, was die mislukt. Hij had zich
namelijk tot tante Bet gewend, die eene hartelijke vriendschap voor
den jongen, ernstigen kunstenaar koesterde. Aanstonds had deze
zijn vurigste wenschen afgewezen—elk onderhoud met de teeder
geliefde jonkvrouw was nu onmogelijk, had de oude dame verklaard.
Mina was haar vader gehoorzaamheid verplicht, en had Adolf hare
trouw verpand. Elke ontmoeting was nu ongepast, daar zij heimelijk
zou moeten geschieden, en de oude tante kende hare nicht te goed,
om niet te vermoeden, dat de fierheid van deze zoodanige
voorwaarde zou afwijzen. Weber behoefde nimmer te wanhopen—
Mina had haar woord gegeven. Zoolang echter de heer de Bruyn van
Oudenhoven zijne meeningen niet wijzigde, was het onkiesch, 't zij

in persoon, 't zij met een brief, het diepverslagen meisje aan hare
beloften te herinneren.
Wat zoude de teleurgestelde kunstenaar tegen deze logica? Met
onuitsprekelijken weedom onderwierp hij zich geduldig—en
herinnerde zich ieder oogenblik de koene woorden van de kloeke
jonkvrouw, toen een lakei geroepen werd, om hem de deur uit te
werpen, toen haar oog fonkelde van verontwaardiging, en hare
vingeren trilden in zijne hand. Maar toch, in hare nabijheid te leven,
haar niet te mogen naderen, zelfs eene toevallige ontmoeting
zooveel mogelijk te schuwen, was boven zijne kracht. Zijn leven in
de residentie werd hem ondragelijk—zijn werk boezemde hem geen
belang meer in—hij bracht oogenblikken door, waarin hem de
voorzichtige wijsheid der oude dame als iets monsterachtigs
voorkwam, waarin hij zich diets maakte, dat alle hoop verloren was,
dat Mina hem eerlang vergeten zoude. Vandaar zijne reis. Reeds
lang lokte hem het land der beloften voor ieder kunstenaar, nu
eischten de omstandigheden iederen dag luider eene kunstreis naar
Italië. Tante Bet keurde zijn besluit volkomen goed, zelfs beloofde zij
hem voor het geval, dat de heer de Bruyn van Oudenhoven zijn
besluit mocht wijzigen, een onmiddellijk bericht.
Adolf Weber zette zich een oogenblik op eene bank onder het
zonnige lommer van het Scheveningsche hout. Nu klopte zijn hart
luide van de heerlijkste hoop—en toch aarzelde hij het doel van zijne
wandeling te bereiken. Een schrijven van tante Bet had hem naar
Nederland teruggeroepen. Daarin was hij voorbereid op groote
veranderingen. De hoogst ernstige, bijna angstwekkende toon had
hem met den uitersten spoed doen reizen. Den vorigen avond was
hij aangekomen. En uit den mond van zijn spraakzamen huisbaas,
een bolbleek Haagsch koekenbakker, had hij zoo gewichtige dingen
vernomen, dat hij den geheelen nacht in onrustige gepeinzen had
doorwaakt.
Iedereen wist het in de residentie—de rijke heer de Bruyn van
Oudenhoven was op ellendige wijze aan zijn eind gekomen. In den
vorigen winter had hem een zware slag getroffen. Zijn
veelbelovende zoon Charles had hem eenige duizenden guldens

ontfutseld, zei bakker Willemsen, en was daarna op de vlucht
getogen, met zoo'n Fransche „madam” van de komedianten. De
menschen vertellen er bij, dat de Fransche „madam” eigenlijk met
den ouden heer had moeten trouwen, maar dat hij er geen „genie”
voor getoond had. De jongeheer Charles was er nog het ergst
afgekomen, want die was na veertien dagen al weer terug—de
Fransche danseres had hem weggejaagd. Zijn vader deed niet beter.
Er moest al vrij wat zijn voorgevallen, want de oude heer zag er na
dien tijd als een stokoud mannetje uit. De jongeheer had eerst op
zijn krediet geleefd, maar toen men merkte, dat er niet betaald zou
worden, was hij achtervolgd en daarna plotseling verdwenen uit Den
Haag. Iedereen wist, dat hij, voor een maand of vier, als koloniaal
naar de Oost vertrokken was en dat de oude heer gezworen had,
geen cent van 's jonkers schulden af te doen.
Maar, voegde bakker Willemsen er bij, 't was wonderlijk geweest,
zoo woest en „schandalig” die oude heer na dat tijdstip geleefd,
gereden en gedronken had. Bij alle koffiehuizen zag men des nachts
zijn rijtuig met de fraaie schimmels staan, en in het holste van den
nacht rende hij onder woest geschreeuw door de straten. Zijne
bedienden hadden hem meest allen verlaten, en daarom was zijn
laatste koetsier een groote brekebeen geweest. Zoo had deze voor
een groote vier weken, tegen den morgenstond, een toertje met den
heer de Bruyn van Oudenhoven door de stad gemaakt, en was hij
met het rijtuig bij het oprijden van een brug naar het Bosch tegen
een lantaarnpaal aangeslingerd, door welken schok de oude heer
zijn evenwicht verloren had, en uit den open wagen op de steenen
was nedergestort. Zwaar was het achterhoofd gewond en stervende
was hij zijne woning ingedragen, waar hij reeds den laatsten adem
had uitgeblazen, voordat zijne eenige dochter, die bij familie
woonde, aan zijn sterfbed verscheen.
Wel vroeg de jonge kunstenaar zijn huisbaas tal van
ophelderingen, welke deze hem met groote breedsprakigheid
meedeelde, maar van mejuffrouw de Bruyn en van hare familie wist
hij niets meer, dan dat zij op eene villa aan den Scheveningschen
weg woonde. In den vroegen morgen was hij naar de bovenwoning

van tante Bet gesneld, en daar had men hem zonder eenige verdere
opheldering het nummer en den naam van het buitenverblijf
meegedeeld. Eenige zijner beste vrienden, die hij daarna om
inlichting raadpleegde, verzekerden hem, dat het relaas van bakker
Willemsen volkomen juist was. Men verhaalde hem zelfs, dat de
oude schelm zijn zoon Charles van diefstal had willen aanklagen,
maar dat hij door tusschenkomst van zijne dochter dit had
opgegeven. Weinig wist men hem van Mina te zeggen—eenigen
hadden haar gezien in den tuin der villa, en verzekerden hem, dat zij
iets lijdends in haar voorkomen vertoonde, en nimmer onder
menschen verscheen.
En terwijl Adolf Weber al deze dingen met groote snelheid
overwoog, klopte hem het hart van angst en verlangen tevens—nog
eenige schreden, en hij zou de dierbare geliefde terugzien. Hoe zou
hij worden ontvangen?
Een lieflijk plekje was het inderdaad.
't Was de tuin der villa, waar tante Bet zich met hare nicht Mina
voor den zomer gevestigd had. Langs de zuidzijde van de woning
strekte zich eene veranda uit, door een afdak en breede guirlandes
van slingerplanten, vooral geurige kamperfoelie, tegen de al te felle
schittering der zon beveiligd. Een rozentuin, in den vollen zin des
woords, strekte zich voor het terras uit. De golvende duinrug stuitte
den blik en sloot dit aan geuren en kleuren zoo rijke oord met een
groenenden muur van de buitenwereld af. Wel klonk het geraas van
den rijweg tot in den tuin, maar geen nieuwsgierig oog van buiten
kon tot in het heiligdom der vrouwen doordringen.
Thans zitten ze te zaam op het terras, tante Bet aan de ijzeren
tuintafel, waarop ze de koffie klaarmaakt, Mina in een der hooge
matten stoelen, die eene eigenaardigheid schijnen te vormen van
het Scheveningsche strand, en die zoo uitmuntend geschikt zijn,
elken hinderlijken tochtwind onschadelijk te maken. Hare liggende
houding en de treffende bleekheid van haar gelaat bewezen, dat ze

veel geleden had, en nog steeds leed. De schittering der zon in den
tuin over de teedere kleuren van rozen en geraniums, scheen haar
zachtblauw oog zelfs te fel—haar hoofd leunde achterover, terwijl zij
de fijne hand boven de oogen beschermend opgeheven hield.
„Kom Mina!”—sprak tante Bet.—„Ik hoor weer geen woord van
morgen! Je zult opnieuw ziek worden, melieve! als je altijd toegeeft
aan dien zin voor mijmeren en zwijgen!”
Mina hief zich eenigszins op, en glimlachte flauw. Zacht klonk hare
stem:
„Tante! U zal nog wat geduld met mij moeten oefenen! Ik heb
zooveel treurigs doorleefd, dat ik mij niet gewennen kan aan eenig
denkbeeld van geluk! Alles om mij heen is gestorven—soms schijnt
het mij, dat hopen en leven voor mij eene zeer zware taak zal
worden!”
De oude dame schudde het hoofd:
„Alles is gestorven!”—mompelde zij zacht.—„Vergeet je dan, dat ik
je liefheb, mijn kind?”
Mina bloosde snel, en de handen uitstrekkende, terwijl een traan
in haar oog glinsterde, fluisterde zij:
„Vergeef me, tante! U alleen weet, wat ik ondervond.... welke
hoop....”
„Nu ja, ik zal je weer moeten beknorren, als een kind. Waarom
altijd het ergste vermoed! Wie zegt je, dat Adolf....”
„Och, tante! Spreek niet van hem! Diep beleedigd heeft hij ons
huis verlaten. Kan hij dat alles vergeten,—vergeten, dat ik de
dochter ben van een man als mijn vader, de zuster.... neen tante!
Adolf is fier! ik ken hem. Nooit heeft hij iets van zich doen hooren in
al dien tijd.... het is voorbij, voor goed voorbij!”
Mina leunde achterover, en weende stil.
De oude vrouw stond op, naderde den grooten stoel, en knielde
op een voetbankje voor de bedroefde jonkvrouw.
Hare hand grijpend, sprak ze snel:

„Plaag je niet langer, mijn kind! Adolf kon, mocht niet komen. Hoe
dikwijls vertelde ik je, dat ik dit zelve met hem heb bepaald. Hij
heeft me immers geschreven!”
„Zeker, tante! Dat is alles zeer goed en waar. Maar er rust nu
schande op mijn naam. Adolf zal in Italië zijne kunst met al de
kracht van zijn geest gaan beoefenen—de nieuwe wereld zal hem
troosten, hij zal u nog eenige reizen schrijven zeker,—maar eindelijk
houdt ook dit op en dan....”
„Ondeugend, zwaarmoedig schepsel! Je spreekt tegen eigen
overtuiging! Adolf heeft je lief, boven alles hartelijk lief!”
Er klonk een zachte tred over het grind van het tuinpad. Tante Bet
zag om, doch bemerkte niemand. Mina had op niets gelet.
„En”—ging tante Bet voort—„geloof me, kind! Adolf verneemt
natuurlijk, zoodra hij terug zal gekomen zijn, alles wat er hier is
voorgevallen. Zijn eerste werk zal zijn ons op te zoeken—want je
kunt hem nu bewijzen, dat je het waarlijk meende, toen je hem
trouw hebt beloofd!”
Mina richtte zich geheel op. Plotseling kwam er gloed in haar oog.
Zij zag de oude dame uitvorschend aan.
„Tante! U weet iets! Uw toon zegt het mij! Tante, spreek toch....!”
Maar de oude dame zag peinzend naar het zijpad bij de villa. Daar
klonk weer de tred. Eensklaps richt zij zich op, en maakt eene
haastige beweging. Adolf Weber stond op het terras. Beiden wilden
spreken, maar stonden beweegloos stil. Doch de jonkvrouw had
haar zetel verlaten. De kunstenaar strekte de armen uit. Met het
diepste stilzwijgen ving hij in een ondeelbaar oogenblik de
sidderende Mina in zijne armen....
„Neen, tante, van vreugd zal ik niet instorten! Ik ben wel,
volmaakt wel! Laat mij toch met Adolf spreken!”

Dat zeide Mina aan den avond van dienzelfden dag, waarop zij des
morgens nog wanhoopte aan de terugkomst van den langverwachte.
Een wonderlijke medicijnmeester is de liefde! De kwijnende bloem is
geheel opgericht, de moedelooze maagd is eene sterke, van vreugde
stralende jonkvrouw geworden. Tante Bet schudt het hoofd wel,
maar wischt toch heimelijk een traan weg. Het geluk van haar
pleegkind, de zaligheid van den edelen, flinken jonkman—dat
schouwspel, zoo lang gewenscht en gehoopt, ze had het nu voor
oogen. En in alle stilte getuigt haar geweten, dat hare
plichtsbetrachting tegenover beiden niet zonder vrucht is gebleven.
De jongelieden spraken, fluisterden, glimlachten en zwegen eene
lange poos, zooals ik hoop, dat ieder, die een gezond menschenhart
met warmte heeft voelen kloppen, eens gesproken, gefluisterd,
geglimlacht en gezwegen heeft, of althans eenmaal spreken,
fluisteren, glimlachen of zwijgen zal.
Slechts een woord uit hun gesprek wordt ter wille der historie hier
vermeld.
„Mijn broer Charles!”—verhaalde Mina—„vertrok naar Indië. Voor
eenige dagen kregen wij een zeer kort bericht, dat hij in het
hospitaal te Batavia aan eene hevige ziekte overleden was!”
„Misschien nog het beste voor hem”—meende Adolf.—„Hij was
ongeschikt voor eene ernstige taak. Zijn hart was diep bedorven in
het best van zijne jonge jaren. Je weet het, melieve! de eenigste
opvoeding, welke hij ooit genoot, ontving hij in de stalles der
Fransche Opera in Den Haag!”

WAT THANS NIET MEER GEBEUREN KAN.
„Vooral is het nepotisme eene steeds invretende kanker,
omdat daarbij het persoonlijk belang van dezen of genen
sollicitant en diens familiebetrekking boven het staatsbelang
wordt gesteld.”
Mr. L. Ed. Lenting .
„Het eigenaardig karakter van de vertegenwoordigers des
volks bestaat daarin, dat zij.... zoo onafhankelijk mogelijk
zijn.”
Mr. C. Van Bell.
I.
Het gezin van den Commies.
„Gaat Moe niet meewandelen?”
„Neen, Betsy!”
„En 't is zulk mooi weer!”
„'k Ben wat vermoeid, kind!”
„Och, kom! ga mee, Moe! ga mee!”
Maar Betsy drong tevergeefs. Moeder schudde zacht het hoofd, en
stond op, om het eenvoudige stroohoedje met zwart fluweel lint van
hare zeventienjarige blonde dochter eenigszins te verschikken op de
fraai krullende lokken. Betsy glimlachte vroolijk, moeder zag ernstig.
De deur van het vertrek werd intusschen geopend. Nog een jong
meisje, een paar jaar ouder dan Betsy en lang zoo opgeruimd en

onschuldig vroolijk niet als deze, trad met een betrokken gelaat
binnen. Betsy keerde zich tot haar, en zei aanstonds:
„Ga je tóch mee, Sofie?”
„Och ja, kind! Vader wil het graag. In Godsnaam dan! Wat zien
jouw handschoenen er nog goed uit! Kijk de mijnen eens!”
En Sofie stak hare lange en magere vingers vooruit, thans bedekt
met heldergele handschoenen van Schotsch katoen.
„Ik heb nog een nieuw paar, Sofie!”—klonk moeders stem—„wil je
die gebruiken?”
„Dank u, moeder! 't Kan er vandaag nog wel mee door! Mijn
parasol is toch zoo verschoten!”
Op dit oogenblik trad een man van ongeveer zestig jaar de kamer
binnen, vrij net in 't zwart gekleed, hoewel zijne zorgvuldig
toegeknoopte jas veel te dikwijls in aanraking was gekomen met den
schuier, om nog eenige aanspraak op glans of fraaiheid te kunnen
maken.
„Komt, kinderen!”—riep hij vriendelijk—„ben jelui klaar!”
En haastig werd moeder toegeknikt door de oudste dochter, terwijl
de jongste ze eerst met kinderlijke hartelijkheid ten afscheid kuste—
en weldra verdween het drietal, om de wandeling te beginnen.
Moeder oogde ze na, want ze kwamen het venster aan de straat
voorbij. Betsy keek naar boven, en groette haar met een liefderijken
glimlach. De achtergeblevene zette zich langzaam aan het venster
neer. Ze liet de armen moedeloos in den schoot vallen. Zacht
schudde ze het hoofd, een traan rolde langzaam over hare bleeke,
vermagerde wang.
't Was maar eene eenvoudige, burgerlijke vrouw, die moeder en
die echtgenoote—in haar effen bruin kleed; met haar onder de muts
weggestreken grijs hair, was er niet veel belangrijks in haar
voorkomen te bespeuren, maar wie hare geschiedenis had gekend,
wie ingelicht ware geweest van al de stormen en zorgen, die op dit
oogenblik haar gemoed beangstigden, hij hadde die gebogen
gestalte met de innigste deernis beschouwd.

Haar leven was een lange strijd geweest, om te kunnen leven, en
hare groote veldslagen had ze bijgewoond in hare laatste
huwelijksjaren. Ze had met buitengewonen moed gestreden tegen
een sterken vijand: de dagelijksche behoefte van een fatsoenlijk
gezin in de residentie.... en haar eenig wapen in dien strijd was de
zeer karige bezoldiging van een commies bij het ministerie van ****
geweest. De behoeften klommen, het loon bleef hetzelfde, eigenlijk
verminderde het, want „de tijden” als men zegt, „werden duurder”.
Maar deze moeder en echtgenoote had met wanhopigen moed den
strijd volgehouden, zij had tot nog toe gezegevierd, en was
gedecoreerd.... door het zilver van hare slapen en door een gerust
geweten.
Maar deze overwinningen waren soms duur gekocht. Ze had drie
dochters en twee zonen. De oudste dochter had reeds de ouderlijke
woning verlaten, om naar de Oost te gaan als gouvernante—de dag
van haar vertrek was eene zware worsteling geweest voor het arme
moederhart! Nog altijd dacht ze aan dat uur van scheiden, toen hare
meest geliefde dochter haar werd ontrukt—doch zelfbeheersching en
berusting in de noodzakelijkheid hadden de felste smart eenigszins
gelenigd. Wat al overleg, welke zuinigheid had zij niet moeten
aanwenden, om die oudste dochter zoo ver te brengen! Onderwijs
van allerlei aard, somtijds duur en boven hare macht, omdat ze ook
hare beide jongere dochters daarin wilde doen deelen—de
opvoeding van een paar knapen, de een nu al geplaatst aan 't zelfde
ministerie, waar zijn vader diende, de ander op zestienjarigen leeftijd
als vrijwilliger in dienst getreden—dit alles had haar jaar aan jaar
beangstigd en bekommerd, maar meestal waren de bezwaren door
hare schranderheid overwonnen of uit den weg geruimd. Zij had
daarbij eene ongemeene bekwaamheid aan den dag gelegd in het
beheer der magere huislijke inkomsten. Haar budget sloot telkenjare
met een klein, zeer klein, bijna onmerkbaar voordeelig saldo, en
daaruit poogde zij een reservefonds saam te stellen voor
buitengewone uitgaven—aan schulddelging behoefde ze niet te
denken, want het gezin kende geen debet of credit. Moeder betaalde

Economics 3rd Edition Hubbard Solutions Manual

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Economics 3rd Edition Hubbard Solutions Manual

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 5

Slide 6

Slide 7

Slide 8

Slide 9

Slide 10

Slide 11

Slide 12

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 24

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 28

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 43

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 49

Slide 50

Slide 51

Slide 52

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

TLE-9-Prepare-Salad-and-Dressing.pptxkkk

LESSON 1 ABOUT MEDIA AND INFORMATION.pptx

GRADE-8-AQUACULTURE-WEEKQ1.pdfdfawgwyrsewru

Feelings PP Game FOR CHILDREN IN ELEMENTARY SCHOOL.pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech_Template.pptx [Autosaved].pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech.pptxvdsvdsvsdvsd