Facets of Corporate Identity Communication and Reputation 1st Edition Tc Melewar

Facets of Corporate Identity Communication and
Reputation 1st Edition Tc Melewar pdf download
https://ebookfinal.com/download/facets-of-corporate-identity-
communication-and-reputation-1st-edition-tc-melewar/
Explore and download more ebooks or textbooks
at ebookfinal.com

We have selected some products that you may be interested in
Click the link to download now or visit ebookfinal.com
for more options!.
Corporate Reputation 12 Steps to Safeguarding and
Recovering Reputation 1st Edition Leslie Gaines-Ross
https://ebookfinal.com/download/corporate-reputation-12-steps-to-
safeguarding-and-recovering-reputation-1st-edition-leslie-gaines-ross/
Corporate Responsibility for Cultural Heritage
Conservation Sustainable Development and Corporate
Reputation 1st Edition Starr
https://ebookfinal.com/download/corporate-responsibility-for-cultural-
heritage-conservation-sustainable-development-and-corporate-
reputation-1st-edition-starr/
Essentials of Corporate Communication Cees Van Riel
https://ebookfinal.com/download/essentials-of-corporate-communication-
cees-van-riel/
Elgar Encyclopedia of Corporate Communication 1st Edition
Klement Podnar
https://ebookfinal.com/download/elgar-encyclopedia-of-corporate-
communication-1st-edition-klement-podnar/

A Handbook of Corporate Communication and Public Relations
1st Edition Sandra Oliver
https://ebookfinal.com/download/a-handbook-of-corporate-communication-
and-public-relations-1st-edition-sandra-oliver/
Culture Performance and Identity Paths of Communication in
Kenya Paths of Communication in Kenya 1st Edition Kimani
Njogu
https://ebookfinal.com/download/culture-performance-and-identity-
paths-of-communication-in-kenya-paths-of-communication-in-kenya-1st-
edition-kimani-njogu/
Facets Of Facebook Use And Users 1st Edition Kathrin
Knautz
https://ebookfinal.com/download/facets-of-facebook-use-and-users-1st-
edition-kathrin-knautz/
Virtual Worlds and Metaverse Platforms New Communication
and Identity Paradigms 1st Edition Nelson Zagalo
https://ebookfinal.com/download/virtual-worlds-and-metaverse-
platforms-new-communication-and-identity-paradigms-1st-edition-nelson-
zagalo/
Delivering Effective Social Customer Service How to
Redefine the Way You Manage Customer Experience and Your
Corporate Reputation 1st Edition Martin Hill-Wilson
https://ebookfinal.com/download/delivering-effective-social-customer-
service-how-to-redefine-the-way-you-manage-customer-experience-and-
your-corporate-reputation-1st-edition-martin-hill-wilson/

Facets of Corporate Identity Communication and
Reputation 1st Edition Tc Melewar Digital Instant
Download
Author(s): TC Melewar
ISBN(s): 9780203931943, 0415405270
Edition: 1
File Details: PDF, 1.73 MB
Year: 2008
Language: english

Facets of Corporate Identity,
Communication, and Reputation
Corporate branding and communication is big business. Companies throughout the world
invest millions in strategies which aim to reinvent their proﬁle in subtle yet important
ways. The investment must be working, but what is it being spent on, and how do these
rebranding exercises work?
Including contributions from academics and practitioners, this important collection
unravels the complexities of this growing ﬁeld of study. The text is split into three co-
herent parts, focusing in turn on identity, communication, and reputation. Case studies
are used throughout the book to illustrate important issues, such as the basic principles
of visual communication, the importance of reaching both internal and external stake-
holders, and the challenges faced by companies working in multi-cultural environments.
This book brings clarity and new theoretical insights to an important aspect of
modern business. It is an invaluable companion for all students, researchers, and
practitioners with an interest in marketing, communications, and international business.
Professor T. C. Melewar is Professor of Marketing and Strategy at Brunel Business
School, Brunel University, London. He teaches on a range of undergraduate, MBA, and
executive courses with companies such as Nestlé, Safeway, Corus, and Sony, and is a
Visiting Professor at Groupe ECS Grenoble, France, and Humboldt University, Berlin,
Germany.
He is also the Joint Editor-in-Chief for the Journal of Brand Management, and on
the Editorial Advisory Board for the Journal of Marketing Communications, Corporate
Reputation Review, the Journal of International Consumer Marketing, Corporate Com-
munications: An International Journal, and the Journal of Euro-Marketing.

Facets of
Corporate Identity,
Communication,
and Reputation
Edited by
T. C. Melewar

First published 2008 by Routledge
2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon OX14 4RN
Simultaneously published in the USA and Canada
by Routledge
270 Madison Ave, New York, NY 10016
Routledge is an imprint of the Taylor & Francis Group, an informa business
© 2008 T. C. Melewar for selection and editorial matter; individual contributors, their
contributions
All rights reserved. No part of this book may be reprinted or
reproduced or utilized in any form or by any electronic, mechanical, or
other means, now known or hereafter invented, including photocopying
and recording, or in any information storage or retrieval system,
without permission in writing from the publishers.
British Library Cataloguing in Publication Data
Facets of corporate identity, communication, and reputation / edited by T. C. Melewar.
p. cm.
ISBN 978–0–415–40527–0 (hardback)—ISBN 978–0–415–40528–7 (pbk)
1. Corporate identity. 2, Corporate image. 3. Communication in marketing.
4. Industrial publicity. 5. Corporations—Public relations. I. Melewar, T. C. II. Title.
HD59.2.F33 2007
659.2—dc22
2007032018
Library of Congress Cataloging in Publication Data
A catalog record for this book has been requested
ISBN13: 978–0–415–40527–0 (hbk)
ISBN13: 978–0–415–40528–7 (pbk)
ISBN13: 978–0–203–93194–3 (ebk)
This edition published in the Taylor & Francis e-Library, 2008.
“To purchase your own copy of this or any of Taylor & Francis or Routledge’s
collection of thousands of eBooks please go to www.eBookstore.tandf.co.uk.”
ISBN 0-203-93194-7 Master e-book ISBN

Contents
List of illustrations vii
Notes on contributors ix
Acknowledgements xiii
Part I CORPORATE IDENTITY 1
1 Explicating the relationship between identity and culture:
a multi-perspective conceptual model 3
Kevin James Vella and T. C. Melewar
2 An epiphany of three: corporate identity, corporate brand management,
and corporate marketing 35
John M. T. Balmer
3 Non-traditional expressions of organizational visual identity: reaching
consumers through alternative means 55
Sue Westcott Alessandri
4 Illustrations of the internal management of corporate identity 66
Cláudia Simões and Sally Dibb
Part II CORPORATE COMMUNICATIONS 81
5 Corporate communications and corporate reputation: understanding how
(best) practices make a difference 83
Tibor van Bekkum, Joep P. Cornelissen, and Betteke van Ruler
6 How speciﬁc should corporate communication be? The role of advertising
language in establishing a corporate reputation for CSR 96
Guido Berens and Johan van Rekom
v

7 Corporate Communication: reputation in action 121
Tom Watson and Philip J. Kitchen
8 Employing effective leadership in a crisis: a case study of Malden Mills,
corporate reputation, and the limits of socially responsible public relations 141
Richard Alan Nelson and Ali M. Kanso
Part III CORPORATE REPUTATION 161
9 Projecting corporate character in the branding of business schools 163
Gary Davies and Rosa Chun
10 Creating better corporate reputations: an Australian perspective 178
Grahame Dowling
11 An attitudinal measure of corporate reputation 197
Albert Caruana
12 Corporate reputation building: an Asian perspective 211
Nopporn Srivoravilai and T. C. Melewar
Index 229
vi
CONTENTS

Illustrations
FIGURES
1.1 Melewar’s corporate identity taxonomy 10
1.2 Hatch’s cultural dynamics model 21
1.3 The IFMD model: identity formation, maturation, and dissemination at
the cultural level of analysis 26
2.1 Balmer’s corporate marketing mix 49
4.1 Corporate identity management triangle 70
6.1 The inﬂuence of perceived CSR ad factualness on diagnostic value, ad
credibility, and corporate associations 105
6.2 The factual (above) and impressionistic ads (below) used in the experiment 107
6.3 Results 111
8.1 Factors inﬂuencing corporate reputation 143
8.2 A model of how corporate reputation develops 144
8.3 A more comprehensive model of the corporate identity and reputation
management process 145
9.1 The image and identity of MBS as seen in 1998 172
9.2 Final version of the MBS logo 174
9.3 Example of sub-logo signage 174
9.4 Example of sub-branding: the Center for Business Research logo 175
10.1 The family of corporate reputation constructs 184
10.2 Creating a desired corporate image 187
11.1 Matrix indicating domains of corporate identity and corporate image 200
vii

TABLES
2.1 Comparing corporate with product brands 47
5.1 A practice perspective versus traditional perspectives on corporate
communications 85
5.2 The differences between best practice and signature practices 89
5.3 Signature practices in three European corporations 90
6.1 Examples of advertisements in corporate communication 97
6.2 Overview of hypotheses 105
6.3 Means, standard deviations, and correlations for the impressionistic ad 109
6.4 Means, standard deviations, and correlations for the factual ad 110
7.1 What % of your company’s corporate reputation is based on the CEO’s
reputation? 133
9.1a Mission 169
9.1b Vision 169
9.2 The seven dimensions of corporate character 171
9.3 Correlations of the seven dimensions of corporate character with
respondent satisfaction 171
12.1 Drivers of corporate reputation suggested by respondents 221
viii
ILLUSTRATIONS

Contributors
Sue Westcott Alessandri (Ph.D., University of North Carolina at Chapel Hill)
is an Assistant Professor at the S. I. Newhouse School of Public Communica-
tions at Syracuse University. She holds a joint appointment with the adver-
tising and public relations departments. Dr. Alessandri’s research has been
published in a variety of books and journals.
John M.T. Balmer (BA, MBA (Dunelm), Ph.D.) is Professor of Corporate
Marketing at Brunel University, London. Previously, he was Professor of
Corporate Identity at Bradford University School of Management and then
Professor of Corporate Brand/Identity Management at the same school.
Earlier on he was Director of the International Centre for Corporate Identity
Studies at Strathclyde Business School, Glasgow. His work has appeared in
the California Management Review, European Journal of Marketing, Long Range
Planning, and the British Journal of Management, among others. He is the
founder/chairman of the International Corporate Identity Group (ICIG)
which regularly holds conferences on identity as well as co-founder of the
International Centre for Corporate and Organisational Marketing Studies.
Guido Berens is Assistant Professor of Corporate Communication at the
department of Business-Society Management at RSM Erasmus University,
Rotterdam, the Netherlands. His research interests include corporate
branding, corporate social responsibility, and reputation management
Albert Caruana is Professor of Marketing at the University of Malta. His
research interests include marketing communications and services marketing.
He was Fulbright Scholar at San Diego State University, in the U.S.A., in
2004. He sits on the editorial board of several journals and has published in
numerous refereed journals.
ix

Rosa Chun is Professor of Business and Ethics and Corporate Social Responsi-
bility at Manchester Business School, England. Her work on testing the link
between corporate reputation, stakeholder satisfaction, and performance;
aligning image and identity; and virtue ethics, appears in over thirty publica-
tions including the Journal of Academy of Marketing Science (JAMS), Harvard
Business Review, and a co-authored book, Corporate Reputation and Competitive-
ness. She serves on the editorial boards of Corporate Reputation Review and
Creativity and Innovation Management.
Joep P. Cornelissen is Professor in Corporate Communication at Leeds
University Business School, University of Leeds. He is the author of Corporate
Communication: Theory and Practice.
Gary Davies is Professor of Corporate Reputation at Manchester Business
School, England. He has published inter alia in the Journal of the Academy of
Marketing Science, Journal of International Business Studies, Journal of Advertising
Research, and Industrial Marketing Management. His books include What Price
Reputation?, a study of how companies manage their corporate reputations
and Corporate Reputation and Competitiveness, the latter covering much of the
work of the Corporate Reputation Group at MBS.
Sally Dibb is Professor of Marketing at the Open University Business School,
UK. She graduated in Management Science and has a research master’s from
the University of Manchester and a Ph.D. in marketing from Warwick Uni-
versity. She has published widely in U.S. and European marketing journals
on the marketing of services, marketing planning, market segmentation, and
corporate identity, as well as textbooks and practitioner-oriented workbooks
on these themes.
Grahame Dowling is a Professor in the Australian School of Business at the
University of New South Wales and the Australian representative of the U.S.
and European think tank, the Reputation Institute. He has published over ﬁfty
academic papers and two books: Creating Corporate Reputations and The Art &
Science of Marketing.
Ali M. Kanso (Ph.D., Ohio University) is a Professor in the Department of
Communication at the University of Texas at San Antonio. Kanso’s research
focuses on international advertising, marketing, and public relations strategies.
His work has appeared in the Journal of Advertising Research, International
Journal of Advertising, International Marketing Review, Journal of Marketing Com-
munication, Journal of Promotion Management, and elsewhere.
x
CONTRIBUTORS

Philip J. Kitchen (Ph.D.) is Professor of Strategic Marketing at Hull University
Business School, Hull, UK. He is editor of the Journal of Marketing Communica-
tions. He has published 11 books and over 100 articles in leading journals
around the world. He was listed in “The Top 50 Gurus who have inﬂuenced
the Future of Marketing,” Marketing Business, December 2003, pp. 12–16.
He is a Fellow of CIM, the RSA, and Member of the Institute of Directors. A
recent report for the CIPR, UK, was A Marketing Communications Scenario for
2010. Recent co-authored books which relate to the topic of public relations
and marketing are: Raising the Corporate Umbrella: Corporate Communications in
the 21st Century and Integrated Marketing Communications: A Primer.
T. C. Melewar is Professor of Marketing and Strategy at Brunel University
London. He has previous experience at Warwick Business School, University
of Warwick, MARA Institute of Technology in Malaysia, Loughborough
University, UK, and De Montfort University, UK. T. C. teaches Marketing
Management, Marketing Communications, and International Marketing on a
range of undergraduate, MBA, and executive courses with companies such
as Nestlé, Safeway, Corus, and Sony. He is a Visiting Professor at Groupe ECS
Grenoble, France, and Humboldt University, Berlin, Germany. His research
interests are global corporate identity, corporate branding, corporate
reputation, marketing communications, and international marketing strategy.
Richard Alan Nelson (Ph.D., Florida State University) is a Professor in the
Manship School of Mass Communication at Louisiana State University and
editor of the Journal of Promotion Management and Journal of Website Promotion.
His public relations and integrated marketing communications research
appears in the Journal of Advertising Research, International Marketing Review,
Journal of Marketing, Journal of Marketing Communications, Public Relations
Review, and other leading journals.
Cláudia Simões is an Assistant Professor in the Department of Management at
the University of Minho, Portugal. She holds a Ph.D. in Business and Indus-
trial Studies from Warwick Business School. Her research interests and publi-
cations are in corporate identity, image, brand, and reputation, as applied to
service organizations.
Nopporn Srivoravilai is a Lecturer in Marketing and Strategic Management at
the Faculty of Business Administration, Dhurakij Pundit University, Thailand.
He received his doctorate in industrial and business administration from
Warwick Business School, the University of Warwick, UK. His research
interests include corporate reputation and identity, brand management,
entrepreneurship, and the social dimension of strategic management. He also
xi
CONTRIBUTORS

has ten years of industry experience in the banking sector and is currently a
consultant to various Thai SMEs.
Tibor van Bekkum (M.Sc.) is a senior consultant for the Positioning Group
(www.positioneringsgroep.org): a European brand strategy consultancy
based in the Netherlands. His main focus is on positioning strategy issues for
corporate brands. In 2005 he published a booklet on the development of
positioning strategy: “Analyze This!”
Johan van Rekom is Assistant Professor at the Department of Marketing
Management at RSM Erasmus University in Rotterdam, the Netherlands,
where he received his Ph.D. His research interests include organizational
identity, its eﬀects on employee motivation, cognitive structures at the
individual and at the organizational level, and brand essence.
Betteke van Ruler is full Professor of Communication and Organization at the
University of Amsterdam and member of the Amsterdam School of Com-
munications Research (ASCoR). Her research focuses on the inﬂuence of
public relations on journalism and the mediatization of organizations, on the
practice of communication management, and on the organization of the
communication of the organization. She has published in Public Relations
Review, Journal of Communication Management, Journal of Public Relations Research,
and in many Dutch scientiﬁc and professional journals. Recent books include
Communication Management: A Communication Scientiﬁc Approach and Career in
Communication (both in Dutch).
Kevin James Vella has an extensive track record in international sales and
marketing for several IT blue-chip brands, and is presently VP Sales and
Operations for Acunetix, a global web-security vendor. Kevin graduated
in Business Management with Honours from the University of Malta and
read an MBA in e-business from the Grenoble Graduate School of Business
(France).
Tom Watson is Deputy Dean (Education) and Reader in Communications at
Bournemouth University’s Media School. Before becoming a full-time
academic, he was managing director of a public relations consultancy and
chaired the U.K.’s Public Relations Consultants Association from 2000 to
2002.
xii
CONTRIBUTORS

Acknowledgements
INTRODUCTION
The facets of corporate identity, corporate communications, and reputation
management have become increasingly important in theory and practice.
In theory, the volume of literature contributing to corporate identity, corporate
communications, and reputation through academic journals and conferences is
increasing exponentially. There is now a rise in the number of academics research-
ing these concepts at some well-reputed business schools since the 1980s. Many
research-led institutions, notably Brunel Business School, Birmingham Business
School, RSM Erasmus, Manchester Business School, Copenhagen Business School,
Queens School of Business, McIntire School of Commerce, Corporate Communi-
cations Institute, William S. Spears School of Business, Leeds University Business
School, Australian Graduate School of Management (just to mention a few) have
now become the hub of world-class research in these disciplines.
In practice, these facets are now recognized as strategic tools driving and
enhancing the achievement of competitive advantage. It is now certain that the
presentation of corporate identity through corporate communications is inﬂuen-
tial and bears on corporate reputation. Thus, many national, multinational, and
even SMEs that are smart enough to quickly recognize the beneﬁts and impor-
tance of the management of these tools, are devoting millions of dollars to them.
The rising importance of these tools reﬂects the enormous amount of resources
devoted to them. For instance, after a consolidation exercise in 2000 with Amoco
and ARCO, BP committed a whopping sum of $US7m on researching and
preparing its new corporate identity and corporate communications and pro-
tecting its corporate reputation around the world. The sum of $US25m was
further proposed to support the changes in BP’s retail signage. In 2003, BT
(British Telecom) dedicated about £5m to the development of a new visual
identity (i.e. connected world) to represent its incursion into a wide range of
xiii

business activities, project its multimedia capabilities and express its inter-
nationalization.
Increasingly, ﬁrms have realized that the management of these tools can
increase return on investment, motivate employees, attract the most intelligent
and talented executives, and serve as a means of diﬀerentiating their products and
services. Many ﬁrms that would never have included the management of these
tools within the corporate strategy framework are now taking greater interest in
them. Consequently, the facets of corporate identity, corporate communications,
and reputation, have attracted the interest of many senior managers—and these
facets are increasingly becoming one of the key responsibilities of the CEO.
In spite of the rising prominence of the facets of corporate identity, corporate
communications, and reputation, many issues surround them remains ambiguous.
For instance, it is not clear how corporate identity functions within the context of
organizational culture; neither is theoretical literature clear on the quintessential
nature of corporate identity, corporate branding, and corporate marketing and
these have not been fully explored. In another vein, there is limited understanding
of how integrated marketing communications (IMC) frames non-traditional
expressions of identity; neither are we clear on how corporate internalities can be
deployed to enhance the eﬀective management of a ﬁrm’s visual identity.
This book bridges these gaps and attempts to ﬁll several other vacuums in
literature by providing readers with insights into a range of exciting dialogues
taking place across the facets of corporate identity, corporate communications, and
corporate reputation management. Contributions to this book are momentous in
implication, reﬂecting the currency of thought, ideas, analysis, and practices
taking place within these disciplines. The debate in this book does not only
unsettle the conceptual landscape within the disciplines of corporate marketing
but it also complements existing theory, oﬀering unparallel opportunities for
further academic deliberation in the future. This book invites readers to view
new theories from which a greater understanding of the management of these
disciplines can emerge.
The ﬁrst part of this book contains four chapters, which squarely addresses
the facet of corporate identity. Chapter 1 provides a focus on the understanding
of corporate identity within the context of organizational culture. It fertilizes
corporate identity literature within cultural theory perspectives in order to
amplify present understanding of the concept of identity. The chapter attempts to
achieve these objectives by proposing a conceptual model, which explains identity
formation, maturation, and dissemination at the cultural level of analysis. Chapter
2 explores the quintessential natures of corporate identity, corporate branding
and corporate marketing. The chapter explains the importance and practical
utility of adopting an identity-based view of the corporation and identity-based
view of corporate branding. It addresses the paradigm shift that has led to the
introduction and adaptation of the marketing orientation and corporate marketing
xiv
ACKNOWLEDGEMENTS

philosophy in business organizations. The chapter draws attention to the six
elements of corporate marketing mix, namely, character, culture, constituencies,
communications, conceptualization, and covenant.
Chapter 3 addresses how IMC can be deployed in the framing of non-
traditional expressions of identity. Additionally, this chapter traces the historical
roots of non-traditional expressions of identity in order to establish how and why
organizations depend on non-traditional expressions. The chapter also attempts to
explain the meaning of non-traditional expressions of visual identity and addresses
how these expressions can be strategically deployed to reach customers. Speciﬁc
examples are drawn to illustrate the relevance of non-traditional expressions of
corporate identity and how they reinforce visual identity. Chapter 4 (the last
chapter in this part) concerns the internalities of managing a corporate identity.
Speciﬁcally it considers how diﬀerent aspects of corporate identity (including
visuals) can be internally managed by organizations. In addition, the chapter
examines corporate identity together with other related concepts and gives focus
to the features of corporate identity management.
The second part contains four chapters and it addresses the facet of corporate
communications and the management of this discipline. The ﬁfth chapter in this
part of the book is devoted to how best practices (within corporate brand
management and corporate communications framework) can be deployed to
focus on describing and understanding the ways that organizations build and
maintain strong corporate reputations with stakeholders. In so doing, the chapter
attempts to distinguish between best practices and signature practices, highlight-
ing why signature practices make a diﬀerence. The chapter also attempts to
explain the issues and challenges facing corporate communication professionals.
The main objective in Chapter 6 is to establish whether factual information (in
corporate advertisements) about an organization’s corporate social responsibility
(CSR) activities inﬂuences corporate reputation. More importantly, the chapter
addresses the importance of providing factual information in relation to the
advertisement of an organization’s corporate social responsibilities. In addition,
trade-oﬀs between the persuasion of external stakeholders through factual infor-
mation and the fostering of the identiﬁcation of internal stakeholders through
impressionistic information is comprehensively addressed.
Chapter 7 takes a look at ‘reputation in action’ as a key driver of corporate
communication and explores case studies of reputation. The chapter aims to
create a better understanding of the various notions and deﬁnition of corporate
reputation by giving insight into the nature of the current debates about this
concept. The chapter highlights the nature of corporate reputation management
and underscores its relationship with corporate communications strategy. In
addition an attempt is made in this chapter to explain the factors enhancing best
practices in reputation-led corporate communication. Chapter 8 determines how
corporate reputation is understood and evaluated and explores the importance
xv
ACKNOWLEDGEMENTS

and limitations of public relations in the management of business crises. The
chapter also applies a case study method to corporate identity challenges as
witnessed by organizations.
Part III draws together contributions towards the corporate reputation facet—
and it begins with an insight into the practicalities of implementing a new direc-
tion for the corporate reputation of an organization by drawing from a study of
Manchester Business School, repositioning experience and using the corporate
character scale to measure an organization’s corporate reputation. In addition, this
chapter also provides insight into how organizations can use visual identity as
part of their reputation management process together with how a visioning pro-
cess can work collaboratively with market research on the reputation perceptions
of internal and external stakeholders.
Chapter 10 looks at how organizations can build and restore their good names
in a multicultural society like Australia. It highlights some aspects of the Australian
business culture that aﬀect the creation of corporate reputations and provides a
blueprint for corporate reputation development. The chapter also discusses some
of the challenges and issues facing corporate reputation managers.
Chapter 11 considers the concept of corporate reputation from an attitudinal
approach drawing on Ajzen’s (1991) theory of planned behavior. By drawing
together an established theory with recognized questionnaire-building procedures,
the chapter provides a platform for a better understanding the role of corporate
reputation in relation to other corporate marketing concepts. In addition, this
chapter addresses the concepts of corporate identity, corporate image, and
corporate reputation, highlighting the main ways in which corporate reputation is
currently measured. Importantly, the introduction and inclusion of an alternative
attitudinal measure within the theory of planned behavior is advocated. The
chapter maps this theory to the development of questionnaires in order to
measure corporate reputation. The advantage and implications of the study are
highlighted and possible limitations are discussed. This book ends with Chapter
12, which addresses the gap in understanding the development and maintenance
of corporate reputation in organizations outside Europe and the United States. A
qualitative research approach (including a semi-structured interview and focus
group) was deployed to investigate the determinants of corporate reputation
of companies in Asia. This chapter attempts to give an insight into the nature of
economic and non-economic determinants of corporate reputation together
with the importance of long-term corporate reputation, particularly in Asia.
It highlights cultural complexities and how they impinge on the understanding of
corporate reputation.
It has been a highly challenging and stimulating experience to edit this book.
I have gathered a collection of refreshing views on corporate identity, emanating
from a diverse spectrum of perspectives. Academics and practitioners have con-
tributed to this collection and to this diversity through the diﬀerent countries that
xvi
ACKNOWLEDGEMENTS

are included in their research. Special thanks go to Francesca Heslop, senior
commissioning editor, whose enthusiasm for the ﬁeld and constant encourage-
ment have contributed to the high caliber the publication has achieved. A note of
thank you to Tayo Otubanjo and Suraksha Gupta for assisting in compiling the
book. We hope you will ﬁnd the book interesting and thought-provoking. This
collection of research material aims to push the boundaries of our knowledge and
understanding of corporate branding, identity, and communication, and to steer
future research agendas towards newer horizons.
REFERENCES
Ajzen, I. (1991) “The theory of planned behaviour.” Organizational Behaviour and
Human Decision Process, 50: 179–211.
xvii
ACKNOWLEDGEMENTS

Part I
Corporate identity

Discovering Diverse Content Through
Random Scribd Documents

wratten of kussentjes, die soms naakt, soms met haren of doornen bezet zijn en bij het
kruipen goede diensten bewijzen. Borstgraat noemt men een chitinestaafje, dat de
larven van de Galmuggen aan de buikzijde van het 3e rompsegment kunnen te
voorschijn brengen.
Over ’t algemeen is de larve rol-, kegel- of spoelvormig, soms van boven naar onderen
afgeplat, soms van aanhangselen voorzien. Het hoogst ontwikkeld zijn de
“eucephale” larven van sommige Langsprietigen Muggen. Haar goed ontwikkelde
kop draagt sprieten, kaken, die zijwaarts op elkander werken, en dikwijls ook oogen; hij
is bekleed met een chitinepantser, dat ook de voorste centrale deelen van het
zenuwstelsel (den slokdarmring) beschut.—Bij de (“hemicephale”) larven van alle
overige Langsprietige Muggen en van een groot aantal Kortsprietige Vliegen gelijkt de
voorste lichaamsafdeeling op een kop, doordat zij van sprieten en kaken, soms ook van
oogen voorzien is; haar skelet is echter veel minder volkomen; het omgeeft den
slokdarmring niet en wordt kaakkapsel genoemd.—Zelfs deze eenvoudige
beschutting missen de koplooze (acephale) larven van de Zweefvliegen en van
alle Echte Vliegen (Eumyidae). Haar eerste ring draagt geen andere aanhangselen dan
korte beginseltjes van sprieten en ook deze ontbreken zeer dikwijls. De zachte huid, die
dit segment bekleedt, bevat hoogstens eenige chitine-strookjes om de hoornachtige
mondhaken te steunen, die bij het losscheuren van voedseldeeltjes en bij het kruipen
te pas komen, doch niet met de kaken der overige larven vergeleken kunnen worden. Bij
de larven van de Luisvliegen zijn ook de mondhaken afwezig.
Bij sommige Dipteren-larven zijn alle rompsegmenten, met uitzondering van het 2e en
het 3e, van ademgaten voorzien, bij andere alleen het eerste en het laatste. De achterste
ademgaten komen dikwijls voor op groote, duidelijk in ’t oog vallende chitineplaten,
soms aan ’t einde van een enkelvoudige of dubbele buis. Tracheeën-kieuwen vindt men
bij larven, die voortdurend in ’t water verkeeren.
De orde der Tweevleugeligen omvat 2 onderorden—de Rechtnadigen
(Orthorhapha) en de Kringnadigen (Cyclorhapha)—zoo genoemd naar den vorm
van de spleet, die in de laatste larvehuid ontstaat. Deze is T-vormig bij de leden der
eerste onderorde, welker larven alle “eucephaal” of “hemicephaal” zijn en in
mummiepoppen veranderen, die door de genoemde spleet naar buiten komen. Deze
poppen kunnen haar achterlijf vrijer bewegen dan de Vlinderpoppen; vooral geldt dit van
die, welke in ’t water verblijf houden, daar zij tot zwemmen in staat zijn. Sommige
Rechtnadigen, o.a. de Doornruggen (Stratiomyidae), blijven gedurende den
poptoestand in hun laatste larvehuid, die zich eerst opent, nadat de laatste
gedaantewisseling heeft plaats gehad en het gevleugeld Insect zijn intrede in de wereld
doet. De Doornruggen vertoonen dus een toenadering tot de Kringnadigen. Bij
deze komt, evenals bij de Kevers, een vrije pop voor. Zij blijft omhuld door de laatste
larvehuid, die zich samentrekt tot een “tonnetje”, welks ademgaten met de luchtbuizen

van de pop in directe verbinding staan. Zoodra de Vlieg gereed is, oefent zij drukking uit
op het voorste deel van ’t tonnetje, dat hierdoor een kringvormige spleet verkrijgt,
zoodat een dekseltje wordt afgestooten. Naar de wijze waarop dit geschiedt, verdeelt
men de kringnadigen in twee groepen. Sommige Vliegen (Aschiza) blazen, voordat hun
huid hard geworden is, den geheelen kop op; nadat hierdoor het gewenschte gevolg
bereikt werd, herkrijgt de kop zijn oorspronkelijke grootte. Een voorbeeld leveren
hiervan de Zweefvliegen (Syrphida). Bij andere Kringnadigen, n.l. bij de Echte Vliegen
(Eumyidae) en de Luisvliegen (Pupipara), komt uit een dwarse spleet, die boven de
sprieten gelegen is, een eigenaardig orgaan, de voorhoofdsblaas, te voorschijn;
later herkrijgt deze blaas haar oorspronkelijken stand en kan alleen na het doorsnijden
van den kop waargenomen worden; de voorhoofdspleet blijft echter van buiten zichtbaar,
hoewel niet altijd duidelijk. De Vliegen, welke haar bezitten, heeten daarom
“Spleetdragers” (Schizophora).
In volkomen ontwikkelden toestand voeden de Tweevleugeligen zich hoofdzakelijk met
vloeistoffen, die direct beschikbaar zijn; vooral geldt dit van die, welke hun voedsel aan
planten ontnemen en voor ’t meerendeel alleen van den honig der nectariën gebruik
maken. Vele soorten evenwel, die op dierlijke vochten azen, kunnen deze naar buiten
doen komen door met de monddeelen te steken. Alleen de wijfjes zijn hiertoe in staat.
Vele maken door het uitwerpen van speeksel oplosbare, vaste stoffen voor opzuiging
geschikt, gelijk b.v. de Huisvlieg doet met een korreltje suiker. Verscheidene, bloemen
bezoekende Vliegen kunnen zelfs stuifmeel fijn wrijven om zich van voedsel te
voorzien.
Alle Tweevleugeligen zijn echte lucht- en landdieren, die over dag hun arbeid verrichten.
De meeste zijn klein. Zelfs de grootste zijn in vergelijking met de Kevers en de Vlinders
niet meer dan middelmatig. Om deze en andere redenen is de studie der Dipteren minder
ver voortgeschreden dan die der vroeger beschouwde Insecten-orden. De meeste
werelddeelen zijn in dit opzicht te weinig onderzocht. Bêaueê schat het aantal bekende
soorten op ongeveer 30000, waarbij ongeveer 10000 Europeesche. De alleroudste
fossiele Tweevleugeligen zijn uit de tweede formatie van het secundaire tijdvak, uit de
lias-lagen, afkomstig. Talrijke overblijfselen, vooral van Muggen, heeft men in tertiaire
lagen gevonden, vooral in barnsteen (850 soorten).
Hoewel men het aantal soorten bij het naderen van de poolgewesten aanmerkelijk ziet
afnemen, zijn toch de Tweevleugeligen gelijkmatiger over de aarde verbreid dan andere
Insecten-orden. Geen enkele familie is geheel tot de tropische gewesten beperkt. In
noordelijke landen wordt de geringere verscheidenheid van vormen dikwijls opgewogen
door de meerdere talrijkheid der individuën. Als voedsel voor dieren spelen vele Vliegen
en Muggen, zoowel de larven als de volkomen Insecten, een zeer belangrijke rol in de
huishouding der natuur. Vele gevleugelde Dipteren hebben bovendien door het
bevorderen van de kruisbestuiving een grooten invloed op de vermenigvuldiging der

planten en indirect dus ook op het leven der dieren. Eenige, b.v. de Roofvliegen
(Asilidae) en de Dansvliegen (Empidae) maken, als roofdieren jacht op andere Insecten.
Ook de larven spelen dikwijls een belangrijke rol. Vele voeden zich met rottende
overblijfselen van planten en dieren en bespoedigen hierdoor de omzetting en den
kringloop der organische stoffen. Andere leven parasitisch in andere Insecten, de
Tachininen b.v. in Vlinderlarven, en beperken op deze wijze dikwijls aanmerkelijk de al
te snelle vermenigvuldiging van schadelijke dieren. Een aantal larven, b.v. van Horzels,
parasiteeren in Zoogdieren en brengen hierdoor nadeel teweeg. Andere beschadigen of
vernielen planten; de Hessenvlieg (Cecidomyia destructor) b.v. is een van de
gevaarlijkste vijanden van den graanbouw. Vele Dipterenlarven, b.v. die van de
Galmuggen, veroorzaken de vorming van gallen. De bloedzuigende Vliegen en Muggen,
de Steekmuggen en de Dazen b.v., behooren tot de lastigste vijanden van menschen en
vee. Sommige, zooals de Afrikaansche Tsetse-vlieg (Glossina morsitans) kunnen zelfs
den dood van sommige onzer huisdieren veroorzaken.
De meest bekende vertegenwoordigers van de onderorde der Rechtnadigen
(Orthorhapha) en van de afdeeling der Langsprietigen (Nematocera) zijn
ongetwijfeld de Steekmuggen (Culicidae). Deze slanke, langpootige Insecten
hebben 14-ledige, bij het mannetje met lange haren, bij het wijfje met korte borstels
begroeide sprieten en een (soms zeer langen) steeksnuit. Zij missen de bijoogen. Het
rugschild van het borststuk is bol en vertoont geen dwarsnaad. De smalle, aan de spits
afgeronde vleugels zijn in rust horizontaal boven het slanke, 8-ledige achterlijf gelegen;
zij worden gesteund door minstens 6 in dikte overeenstemmende, overlangsche aders; de
randader omgeeft den geheelen vleugel en heeft bijna overal dezelfde dikte; de aders en
de achterrand zijn dicht bezet met haren, die duidelijk den vorm van schubben hebben.
De larven leven in ’t water; zij hebben een duidelijk begrensden kop, waarop oogvlekjes
voorkomen; het borststuk is dik, uit 3 vergroeide ringen samengesteld en niet van een
voetstompje voorzien; het achterlijf is slank en eindigt dikwijls in een adembuis. Al naar
de larven en de poppen voortdurend onder water blijven, of nu en dan (door het achterlijf
ruksgewijs te krommen en te strekken) naar de oppervlakte stijgen, ademen zij door
tracheeënkieuwen of door adembuizen. Gene kunnen den vorm hebben van gewimperde
haren of van plaatjes en komen gewoonlijk aan het eerste en aan het laatste
rompsegment voor. De adembuizen bevinden zich bij de larven aan het laatste, bij de
poppen aan het eerste rompsegment.
De “Muggen” of “Neefjes” zijn gedurende de zomermaanden, vooral bij vochtig, warm
weer, op vele plaatsen buitengewoon talrijk. In Holland is de meest gewone soort de 6
mM. lange Piepende Mug (Culex pipiens), die lichte en donkere ringen op het
achterlijf, doch geen donkere teekening op de pooten en vleugels heeft, behalve de

Mug met geringde pooten (Culex annulatus):
(a) Wijfje. (b) Larve. (c) Pop. Vergroot.
bruine aders. In sommige streken van
andere provinciën schijnt een andere
soort, de Zingende Mug (Culex
cantans), die door de ongevlekte
vleugels met de vorige, in andere
opzichten, ook in grootte, met de
volgende overeenstemt, algemeener te
zijn. In het najaar ziet men veelal de
hiervoren afgebeelde, 8 mM. lange
Ringpootige Mug (Culex
annulatus), welke, behalve aan de
witte ringen op bruinen grond, die de
pooten en het achterlijf versieren,
licht herkend wordt aan de 2 donkere
strepen op den rug van het borststuk
en aan de 5 donkere vlekjes op de
vleugels. Hoe lastig deze 3 soorten door haar bloeddorst zijn, weet ieder, die in een
warmen, vochtigen zomer eenigen tijd in een waterrijke streek heeft vertoefd. Minder
algemeen bekend is het misschien, dat de bedoelde kwelgeesten uitsluitend wijfjes zijn;
de mannetjes schijnen zich alleen met dansen te vermaken.
Dezelfde en andere soorten vormen gedurende den korten, doch warmen zomer van het
hooge noorden boven de meren van de toendra zwermen, die op wolken gelijken.—In de
heete gewesten van Zuid-Amerika noemt men de Steekmuggen “Mosquitos”, een
Portugeesch woord, dat Mug of Vlieg (Musca) beteekent en bij ons vervormd is tot
Muskieten. Hiermede worden niet de leden van één bepaalde soort aangeduid, maar
allerlei bloedzuigende Dipteren, voor een deel leden van het geslacht Culex (op het
eiland Barbados b.v. vooral Culex molestus, C. trifurcatus en C. pulicaris).—In
Suriname heeten zij “Duivelstrompetters”. Vele oorden, vooral rivieroevers, zijn wegens
de Muskieten letterlijk onbewoonbaar.—Aan den Orinoko is de eerste vraag, waarmede
men des morgens een vriend begroet, veelal: “Hoe hebt gij het van nacht gehad met de
Jankudos en Mosquitos?”—Bijna op iederen tijd van den dag wordt men door deze
diertjes gekweld, nu eens door de eene, dan weer door een andere soort. Alexandeê
von Humboldt zeide reeds bijna een eeuw geleden: “Tegenwoordig zijn niet de gevaren
van de scheepvaart in kleine bootjes, ook niet de wilde Indianen en de Slangen, de
Krokodillen en de Jaguars, de grootste verschrikkingen van een reis op den Orinoko,
maar de Mosquitos.”
Het geslacht der Steekmuggen i.e.z. (Culex) kenmerkt zich door een
draadvormigen steeksnuit, die gedurende het vliegen recht vooruitsteekt, bij het
mannetje korter is dan bij het wijfje, doch bij beide langer dan kop en borst te zamen. De

5-ledige tasters zijn bij het wijfje veel korter, bij het mannetje langer dan de snuit en ruig
behaard. Het mannetje heeft dus, daar ook zijne sprieten vedervormig zijn, op den kop
een weelderigen haardos. Nooit zult gij dezen opmerken aan de Mug, die op uw hand
gaat zitten en haar hol, hoornachtig steekorgaan, dat uit 5 samengevoegde, beweegbare,
draadvormige monddeelen (boven- en onderkaken en onderlip) bestaat, in uw huid boort,
totdat zij een bloedvat bereikt heeft, terwijl de zachte, gootvormige onderlip, die als
scheede dient voor het rustende wapen, knievormig naar achteren wordt gebogen. Wel
zult gij opmerken, dat het achterlijf van uw nu met volle teugen zwelgende kwelgeest
(die gij aan de zooeven genoemde eigenschappen als een wijfje hebt herkend) al rooder
en dikker wordt. Ieder weet ook, dat de jeukte heviger, de wonde pijnlijker zal zijn,
wanneer de Mug gedurende haar bedrijf wordt doodgeslagen, dan wanneer men haar
rustig laat begaan, omdat in ’t eerstgenoemde geval de spits van den snuit in de wonde
achterblijft.
Legerworm-Rouwmug (Sciara militaris):—a. Larve.—b. Pop.— c, d. Wijfje.—e. Laatste
segmenten van het achterlijf van het mannetje.—f. Sprietleden.—Behalve d, zijn alle afbeeldingen
vergroot.
De larven van onze stekende Muggen leven bij millioenen in stilstaande wateren. Een
merkwaardig schouwspel leveren deze teere schepseltjes op, wanneer zij met
benedenwaarts gerichten kop aan den waterspiegel hangen, zoodat de adembuis, die van
het voorlaatste segment zijwaarts uitgaat, lucht kan opnemen. De geringste beweging
van het water is voldoende, om hen van de oppervlakte te verdrijven; met slangsgewijze
kronkelingen van het lichaam begeven alle zich naar de diepte. Hier blijven zij echter
niet lang. Op dezelfde wijze als bij het onderduiken, komt weldra de eene larve na de
andere weder naar boven en gaat op nieuw met de adembuis aan de oppervlakte hangen.
—Te rechter tijd kromt haar lichaam zich hier in den vorm van een vraagteeken; door
een overlangsche spleet, die achter den kop in het te nauw geworden chitine-skelet
ontstaat, kruipt een diertje van denzelfden vorm, doch iets grooter van afmetingen, naar
buiten. Elke larve moet 3-maal vervellen, voordat zij haar volle grootte, 8.75 mM.
bereikt heeft. Nadat de huid in den nek voor de 4e maal opengebarsten is, krijgt men de

pop te zien, die een minder slanke, meer ineengedrongen gedaante vertoont en in
zijdelingsche richting eenigszins saamgedrukt is (fig. c). Zij hangt met 2 adembuizen,
die achter den kop aanvangen, aan den waterspiegel en beweegt zich, evenals de larve,
doch nu uitsluitend tot tijdverdrijf en om zich in veiligheid te stellen, naar boven en naar
beneden, door het achterlijf naar het voorste deel van ’t lichaam om te buigen en daarna
plotseling te strekken. Ook haar laatste uur slaat weldra: het barsten der huid bevrijdt de
Mug van haar masker; 6 lange pooten gaan voor, een slank, tweevleugelig lichaam volgt
hen na. Het diertje blijft eenigen tijd op de drijvende pophuid rusten en verheft zich
vervolgens in de lucht om, bij zijn leven althans, nooit meer in het water terug te keeren.
Alleen het wijfje komt, kort voor haar dood, aan den waterkant om eieren te leggen. Te
dien einde gaat zij zitten op een oeverplant of op een drijvend voorwerp, zoodat zij met
de spits van het achterlijf het water kan bereiken; de langwerpige, van boven spits, van
onder breeder eindigende eieren worden gelegd tusschen de gekruiste, achter het lichaam
uitstekende achterpooten; zij kleven met de zijden aaneen en drijven rechtstandig in ’t
water. Op deze wijze ontstaat een voorwerpje, dat op een spits toeloopend, platboomd
schuitje gelijkt en uit 250 à 300 eieren is samengesteld. Wanneer men bedenkt, dat een
wijfje gemiddeld 300 eieren legt, waaruit in 4 à 5 weken geslachtsrijpe Muggen
ontstaan, kan men zich een voorstelling vormen van den oorsprong der ontzaglijke
zwermen, die vooral in vochtige jaren, als er geen gebrek is aan poelen en plassen, de
lucht vullen. De wijfjes van de laatste generatie overwinteren in allerlei schuilhoeken,
vooral in kelders, en zorgen in ’t volgende jaar voor het instandhouden der soort.
De Zwammuggen (Mycetophilidae), zoo genoemd naar de planten, waarmede vele
soorten van deze familie zich in den larvetoestand voeden, hebben 2 of 3 bijoogen; de
12- à 17-ledige sprieten zijn meestal langer dan het borststuk en steken gewoonlijk
boogvormig vóór den kop uit; de snuit is meestal kort en draagt 3- of 4-ledige tasters. De
rug van het borststuk is bol en zonder dwarsnaad; de vleugels zijn groot, de heupen
meestal sterk verlengd. Het rolvormige of zijdelings samengedrukte achterlijf bestaat uit
6 of 7 ringen. Deze Insecten ontwikkelen zich uit rolvormige, “eucephale” larven
(zonder voetstompjes en meestal ook zonder oogen), die in een gewoonlijk vrij liggende,
rustende pop veranderen. De meeste Zwammuggen zijn roestgeel; de Rouwmuggen
(Sciara) echter heeten zoo wegens de donkere kleur der vleugels. Deze zijn in rust
horizontaal boven het zijdelings samengedrukte achterlijf gelegen. De dunne, fijn
behaarde sprieten bestaan uit 16, de tasters uit 3 leden; het laatste tasterlid is verbreed.
De heup is middelmatig lang, de scheen van 2 korte eindsporen voorzien. De pooten zijn
in vergelijking met die der Muggen kort.
De merkwaardigste soort van dit geslacht is de Legerworm-Rouwmug (Sciara
militaris), zoo genoemd, omdat hare bleeke, doorschijnende, zwartkoppige, 11 mM.

Zwarte Vlieg (Bibio Marci) met larve (a) en
pop (b). a en b vergroot.
lange maden (fig. a) soms tot groote scharen vereenigd door de wouden trekken. Zij is
zwart, op den rug van het borststuk glanzig met uiterst korte, zwarte haren, op het
achterlijf dof; de kleur der pooten wisselt af van pekbruin tot vuil bruingeel; de vleugels
zijn roetkleurig bruin en iriseerend. Het wijfje (fig. c en d) is 4 à 4.5, het slankere en
zeldzamere mannetje 2.5 à 3.5 mM. lang.—De nauw verwante Thomas-
Rouwmug (Sciara Thomae) wordt veelvuldiger, des zomers op bloeiwijzen van
Schermbloemigen, waargenomen.
Het trekken van groote scharen van maden door de bosschen heeft dikwijls aanleiding
gegeven tot allerlei bijgeloovige voorstellingen. De eerste berichten hierover (1603) zijn
uit Silezië afkomstig, de latere uit de Saksische hertogdommen, Thuringen, Hannover,
Noorwegen en Zweden. Sommigen voorspelden op grond van de verschijning van den
Legerworm oorlog, andere den uitslag van den oogst. Volgens de Silezische
bergbewoners waren de vooruitzichten van den landman gunstig, als het madenleger
zich naar het dal begaf, en stond hem misgewas te wachten, als het zich in de
tegenovergestelde richting bewoog; bijgeloovige lieden in het Thuringerwoud
beschouwden de eerstgenoemde beweging als een voorteeken van vrede, de andere als
een voorteeken van oorlog. Nog anderen maakten het verschijnsel tot een orakel, dat op
hun eigen leven betrekking had. Om het te raadplegen, wierp men een kleedingstuk of
eenvoudig een band vóór de trekkende schare en achtte zich gelukkig, wanneer zij er
overheen kroop; het uitwijken voor zulk een voorwerp voorspelde een spoedigen dood
aan den eigenaar.
Gewoonlijk hebben de verhuizingen van
Rouwmuglarven van Juni tot Augustus
plaats. Stel eens, dat ons de aanwezigheid
van den Legerworm in een naburig bosch
werd aangekondigd, zooals in Juli 1756 en
Augustus 1774 aan de bewoners van
Eisenach, en wij ons naar de aangeduide
plaats begaven, wat zouden wij daar dan
zien?—Een grijze Slang, die soms niet
minder dan 376 cM. lang is, op de eene
plaats drie vingers, op de andere een hand
breed, beweegt zich langzaam als een
Slak, over den bodem van het duistere
woud en maakt wel degelijk een eenigzins
spookachtigen indruk. Zij bestaat uit
duizenden en nogmaals duizenden van
bleeke maden, die, door de slijmerige oppervlakte van haar lichaam bijeengehouden, te
zamen als ’t ware één vreemdsoortig wezen vormen, welks staartgedeelte men voor een
oogenblik met een stokje kan opheffen. Doordat iedere made, die van dit leger deel

uitmaakt, op de gewone wijze zich bewegend, de achterste helft van lichaam bijtrekt en
daarna tastend de voorste uitstrekt, ontstaat de verplaatsing van de geheele schare,
welker oppervlakte bij den toeschouwer een soortgelijken indruk teweegbrengt als een
langzaam vlietende waterstroom. De gesteldheid van den bodem en andere
omstandigheden, kunnen aanleiding geven tot allerlei wijzigingen van den optocht. Over
kleine hinderpalen trekt het leger heen, grootere veroorzaken een tijdelijke splitsing in
twee kolommen. Soms verdwijnt een deel onder de bladerenlaag, die den bodem bedekt,
zoodat de processie gedurende eenigen tijd schijnt te bestaan uit twee afdeelingen, die
denzelfden weg volgen; wanneer zulk een scheiding werkelijk plaats heeft, b.v. door de
hoeven van een paard of de wielen van een wagen, sluiten de verbroken gelederen zich
spoedig weer, geheel op dezelfde wijze als bij de optochten der processierupsen. Ook
heeft men opgemerkt, dat verscheidene scharen zich na verschillende zwenkingen ten
slotte vereenigden.
Uit zorgvuldige onderzoekingen in de vrije natuur, die vele jaren achtereen werden
voortgezet en uit proefnemingen met maden, die in de gevangenschap werden gekweekt,
is gebleken, dat het trekken het opsporen van geschikte voederplaatsen ten doel heeft. De
larven ontstaan uit hoopjes eieren, die onder een vochtige bladerenlaag liggen, op
plaatsen waar de zonnestralen niet kunnen doordringen. Deze dieren zijn van nature tot
een gezellig leven geneigd. Zij hebben voor haar ontwikkeling een bepaalden
vochtigheidsgraad noodig: te veel vocht heeft op haar een niet minder verderfelijken
invloed als te groote droogte. Zij voeden zich met de onderste, reeds eenigszins in
ontbinding verkeerende bladerenlaag. Hare eigenlijke geboorteplaatsen zijn gelegen in
oorden, die van nature vochtig zijn door het uit den bodem opstijgende water en waar de
afgevallen bladen van vele jaren zich hebben opgehoopt. Op dergelijke plaatsen komen
de larven 8 à 12 weken na het leggen van het ei tot volledige ontwikkeling; zij
veranderen in poppen (fig. b), die 8 à 12 dagen rusten en daarna Muggen opleveren,
waarbij altijd veel meer wijfjes (fign. c, d) zijn dan mannetjes.
Vroeg in ’t voorjaar, wanneer men nog ternauwernood van lente kan spreken, ziet men
aan de nog dorre grassprietjes, waarlangs de gure Maartlucht strijkt, plompe, zwarte
Vliegen hangen of traag over het struikgewas wandelen, vooral op plaatsen waar de
Bladluizen zich beginnen te vertoonen; bij warm zonnig weer ziet men ze ook wel log
rondvliegen, waarbij zij de pooten stijf naar beneden laten hangen. Deze 11 à 18 mM.
lange Insecten verdienen den naam van Zwarte Vliegen (Bibio Marci), die men
hun gewoonlijk geeft, niet slechts door hun glimmend zwarte huid, maar ook door de
zwarte haren, waarmede zij bekleed is. Zij zijn de grootste inheemsche
vertegenwoordigers van de familie der Vliegmuggen (Bibionidae), die, behalve aan
de meestal duidelijk zichtbare beharing van het lichaam, ook kenbaar zijn aan de
kortheid der 9- à 12-ledige laag aan den kop gezeten sprieten, die bij het borststuk in

Kolum‐
batcz’‐
lengte achterstaan en hierdoor aan de sprieten der Vliegen herinneren. Voorts hebben zij
krachtige pooten met dikke dijen en groote, weinig geaderde vleugels. Zij ontwikkelen
zich uit “eucephale”, volkomen pootlooze, doch dikwijls dwarsreeksen van borstels
dragende larven (fig. a), die van plantaardig voedsel leven en in vrij rustende (niet door
een cocon omhulde) mummiepoppen (fig. b) veranderen.
Het wijfje van de genoemde soort legt hare 120 à 150 eieren op bladaarde of andere
rottende, plantaardige stoffen, gaarne echter ook op mest van Runderen of Schapen. De
larven overwinteren gezellig in de losse bladaarde en veranderen eerst in Februari of in
het begin van Maart in een eenigszins bultige, in twee spitsen eindigende pop van 8.75 à
11 mM. lengte. Ongeveer 14 dagen later verlaten de Vliegen den grond; op tuinbedden
vallen de gaten, waardoor zij naar boven kwamen, licht in ’t oog; gewoonlijk verschijnen
de wijfjes het eerst, een week later de mannetjes.
Bij de Tuin-vliegmug (Bibio hortulanus), welker zwartachtige larven soms in
tuinen schade aanrichten door het afknagen van de fijnste worteltjes van allerlei
gekweekte planten, bestaat een groot verschil tusschen de beide seksen: het mannetje is
zwart, het wijfje steenrood.
Ook de Krieuwelmugjes (Simulidae), die slechts één geslacht (Simulia) omvatten,
behooren tot de kleinste Muggen en naderen door hun bultigen vorm tot de Vliegen. De
breede, melkwitte vleugels hebben een bijna hoekige spits en zeer bleeke, slechts bij den
zoom duidelijker zichtbare aders. Korte, 11-ledige sprieten, 4-ledige tasters, een voor ’t
steken geschikte snuit en het gemis van bijoogen zijn de belangrijkste eigenaardigheden
van den kop. Dikwijls bestaat er tusschen de mannetjes en wijfjes van dezelfde soort een
belangrijk verschil in kleur en andere eigenschappen. De Krieuwelmugjes komen in
ontzaglijk groote zwermen voor en zouden, wegens hun kleinheid, allicht onopgemerkt
blijven, indien niet de pijnlijke steken van de bloeddorstige wijfjes onze aandacht
trokken. Vele Zuid-Amerikaansche Muskieten (b.v. Simulia pertinax) behooren tot dit
geslacht, welks “eucephale” larven in ’t water leven, evenals de poppen, die een
kokervormig huisje bewonen en van voren tracheeënkieuwen dragen.
De meest beruchte Europeesche soort is de Kolumbatcz’sche Mug
(Simulia Columbaczensis), zoo genoemd naar een dorp in het Servische
district Passarowitz, waar zij volgens het volksgeloof ontstaan zouden in een
rotshol, dat het tooneel was van den strijd tusschen St. Joris en den Lintworm.
In dergelijke holen zoeken n.l. de Muggen bij onweersbuien een schuilplaats,
waaruit zij, zoodra de lucht opklaart, in zwermen, die op wolken gelijken, te
voorschijn komen. In de landstreken langs den geheelen benedenloop van den

sche
Mug
(Simulia
Columbac‐
zensis).
Vergroot.
Donau verbreiden zij vrees en schrik onder menschen en vee. Zoo werd b.v.
den 26en Juni 1813 uit Weenen bericht, dat in het Banaat en in een deel van
Hongarije vele honderden stuks Runderen en Zwijnen gedurende de maanden
April en Mei door deze vreeselijke kwelgeesten (die zich in Augustus voor de
tweede maal vertoonen) om ’t leven waren gekomen. De bedoelde Muggen
zijn niet grooter dan Vlooien; zij kruipen in de neus, de ooren, den bek en den
aars van het grazende vee, steken het om bloed te zuigen en martelen de
ongelukkige dieren zoo hevig, dat zij als dol door de weide loopen en, door
het jeuken van de spoedig verhardende gezwellen op de gestoken lichaamsdeelen
uitgeput, spoedig bezwijken; het krachtigste dier kan zich binnen 6 uren doodgehold
hebben. Bij den mensch kruipen de Krieuwelmugjes bij voorkeur in de ooghoeken. De
wijfjes, de eenige, die zich aan bloedzuigen schuldig maken, zijn veel talrijker dan de
mannetjes; zij zijn zwartachtig, over het geheele lichaam dicht bedekt met stofjes en
messing-gele haartjes; het achterlijf is van boven bruinachtig, van onderen geelachtig
wit, de rug van het borststuk zwartbruin. De sprieten zijn geel. De lengte van dit Insect
varieert van 3.37 tot bijna 4 mM.
De tot dusver behandelde Langsprietige Rechtnadige Tweevleugeligen stemmen in vele
opzichten, vooral ook door den bouw der larven zoozeer overeen, dat men ze soms onder
den naam van Eucephalen samenvat. De beide familiën van Muggen, die wij nu nog
zullen bespreken, zou men wegens het eenvoudiger maaksel der larven gezamenlijk
Hemicephalen kunnen noemen.
Om verschillende redenen verdienen de Galmuggen (Cecidomyidae) ten zeerste
onze aandacht. Het zijn kleine, dikwijls zeer kleine, zeer teere mugjes met een
middelmatig grooten kop, lange sprieten, waarvan het aantal leden van 10 tot 36
afwisselt, een korten snuit, een aan de rugzijde niet door een dwarsnaad verdeeld
borststuk, weinig geaderde vleugels met 3 à 5 overlangsche aderen en zonder
discoïdaalcel, ongespoorde scheenen; het mannetje heeft een uit 9 ringen samengesteld,
in een tang eindigend achterlijf, dat bij het wijfje uit 7 ringen bestaat en zich voortzet in
een legbuis.
De breede, stompe, dikwijls behaarde, aan den rand altijd lang gewimperde vleugels van
de Galmuggen i.e.z. (Cecidomyia) hebben 3, hoogstens 4 overlangsche aders,
waarvan de middelste vóór de vleugelspits in den voorrand eindigt. De larven van vele
(doch op verre na niet alle) soorten brengen aan planten misvormingen, gallen
(cecidiën), teweeg. De uivormige, roodwangige uitwassen op de bovenzijde van
beukenbladen ontstaan door den steek van de Beukengalmug (Cecidomyia fagi),

de bijna bolvormige, die aan weerszijden van het blad van den ratelpopulier zichtbaar
zijn, worden veroorzaakt door de Espengalmug (Cecidomyia polymorpha). De
Vruchtengalmug (Cecidomyia pericarpiicola) brengt kersroode bolletjes voort in
de bloeiwijze van de wilde peen en zoo kunnen allerlei andere plantenteelen van
verschillende planten aan larven van andere soorten van Galmuggen een woonplaats
leveren.
De meeste soorten van Galmuggen ontwikkelen zich uit een bedekte pop, die na het
afwerpen van de laatste larvehuid vrij ligt of nog door een fijn spinsel omhuld is.
Sommige soorten, welker larven meestal op grassen leven, hebben evenwel een vrije
pop, die in de tot een tonnetje vervormde laatste larvehuid blijft liggen. Dit tonnetje
opent zich echter niet met een deksel, zooals bij de Kringnadige Echte Vliegen, maar
door een overlangsche spleet.
Een van de meest beruchte der op grassen levende Galmuggen is de in Nederland niet
voorkomende Hessenvlieg (Cecidomyia destructor), zoo genoemd, omdat de
landbouwers in Noord-Amerika, die in 1778 hun oogst door dit Insect zagen vernielen,
ten onrechte meenden, dat het naar hun land was overgebracht in het bedstroo van de
door Fêedeêik II , landgraaf van Hessen-Cassel, voor 40 millioen gulden
aan Engeland verkochte 12000 soldaten, die in 1776 onder aanvoering van generaal
Heiëteê op Long-Island landden. De volwassen made (fig. f) is 3.37 mM. lang. Men
vindt dit zeer trage dier tusschen den halm en de bladscheede van de rogge- of
tarweplant, hetzij aan haar onderste gedeelte of onmiddellijk boven een der beide
onderste knoopen; soms bevat elk dezer ruimten één made, soms een aantal van deze
dieren, hoogstens 9 stuks; alle hebben het voorste deel van ’t lichaam naar onderen
gericht. De aanvankelijk kort spoelvormige made verkrijgt later een meer eivormige
gedaante en trekt zich een weinig van de lichaamshuid terug, waarna deze in een
tonnetje verandert, welks bewoner nu “schijnpop” heet, en in dezen toestand
overwintert. Ongeveer 14 dagen vóór het verschijnen van de Vlieg vindt men in het
tonnetje (d) de pop (c). De wijfjes (a, a′) zijn veel talrijker dan de mannetjes; deze zijn
vrij geregeld 3, gene 2.7 à 3.75 mM. lang. Het wijfje is grootendeels fluweelachtig
zwart; bijna de geheele buik, met uitzondering van een nagenoeg vierkante, zwarte vlek
op elk van de 6 middelste leden, is bloedrood; dezelfde kleur hebben op den rug de
geledingsvliezen en een overlangsche middenstreep. Korte, zwarte haren bedekken
bovendien het lichaam, roodachtig gele de 16-ledige sprieten. Het mannetje is meer
bruinachtig en langer behaard, doch is het gemakkelijkst te herkennen aan den vorm van
het achterlijf (fig. b). In de tweede helft van April begint de zwermtijd, die ongeveer 5
weken duurt; waarmede niet bedoeld wordt, dat de Mug zoo lang leeft, maar alleen, dat
gedurende dezen tijd, bij de eene vroeger, bij de andere later, de overgang in den imago-
toestand plaats heeft; de levensduur van het geslachtsrijpe dier bedraagt slechts weinige
dagen; regen en koude kan het niet verdragen. Het wijfje legt 80 à 100 eieren

achtereenvolgens, zonder merkbare rustpauzen, ieder afzonderlijk of paarsgewijs
tusschen 2 overlangsche nerven van een blad. Na weinige dagen verlaat de larve de
eischaal en glijdt langs de bladschijf tot in de bladscheede, waar zij zich voor goed
vasthecht. Gewoonlijk worden de planten door de maden niet gedood; het onderste deel
van den halm wordt echter zoo beschadigd door het zuigen der parasieten, dat hij later de
aar, die zich dikwijls ook minder goed ontwikkelt, niet goed kan dragen en door den
wind gemakkelijk geknikt wordt; de akker ziet er daarom in den oogsttijd uit, alsof hij
door hagelslag vernield werd. Vóór den langsten dag zijn de meeste maden volwassen,
de oudste reeds in tonnetjespoppen veranderd, waaruit in September of reeds in het einde
van Augustus de zomergeneratie te voorschijn komt. De maden van de tweede of
wintergeneratie, die aan de nu zwermende mugjes het leven danken, tasten het jonge
winterkoorn aan, waarvan zoo goed als niets terechtkomt. Vooral in dezen tijd richt de
Hessenvlieg de groote schade aan, waardoor zij zich berucht heeft gemaakt.
Herhaaldelijk, vooral van 1850 tot 1857, heeft zij in Noord-Amerika, dikwijls ook in
Posen, Silezië en andere streken van Duitschland, in Hongarije en andere landen den
oogst doen mislukken.
Hessenvlieg (Cecidomyia destructor):—a a′. Wijfje (a vergroot, a′ ware grootte).—b. Achterlijf van
het mannetje (met donkerrooden hechttang aan het zeer korte, geelbruine, 9e segment).—c. Pop (de beide
onderste hoorntjes aan den kop zijn adembuizen, de beide bovenste borstels).—d. Pop in haar tonnetje.—e,
f. Larven van verschillenden leeftijd.—g. Schijnpoppen in haar winterkwartier.—h, i. Tarwe: h, in gaven
toestand, i, aangetast door de made van de Hessenvlieg. Behalve a′, g, h en i, alle afbeeldingen vergroot.

De familie der Langpootmuggen (Tipulidae) bevat de grootste van alle Muggen.
Door haar lange, veeladerige vleugels en buitengewoon lange en brooze pooten trekken
zij de aandacht, terwijl zij op weiden, struiken of boomstammen rondloopen. Zij zijn
grijs, geel of zwart van kleur, hebben een rondachtigen kop, groote samengestelde, doch
geen enkelvoudige oogen, veelledige sprieten en een (gewoonlijk korten) snuit zonder
steekborstels, maar met 4-ledige tasters, waarvan het eindlid steeds langer dan de 3
andere te zamen en dikwijls zweepvormig verlengd is. Het rugschild van het borststuk is
zeer bol en door een dwarsnaad middendoor gedeeld; het slanke, 3-ledige achterlijf
eindigt bij het mannetje in een hechttang, bij het wijfje in een legbuis. De rolronde,
hemicephale larven, welker 12 rompsegmenten dikwijls weeke knobbels of borstels,
doch geen “buikpoot” dragen, leven gewoonlijk in den grond van plantaardige stoffen.
Zij hebben stevige, dikke, getande, niet ver beweeglijke, voor ’t knagen geschikte kaken,
die onder de bovenlip verborgen zijn, en 2-ledige sprieten. Het laatste segment is
afgeknot en vertoont 4 bovenste en 2 onderste kegelvormige, meer of minder harde
knobbeltjes, waartusschen 2 groote, rondachtige, donkergekleurde chitine-platen, ieder
met 1 ademgat; het geheel gelijkt dikwijls op een “duivelsmasker”. De poppen leven
vrij, gelijken op lange vlinderpoppen, hebben adembuizen aan het voorborststuk,
kransen van doornen aan de achterlijfsringen en knobbels aan het uiteinde van ’t
lichaam.
De 22 à 26 mM. lange Kool-langpootmug (Tipula oleracea) heeft, evenals de
andere leden van haar geslacht, 12-ledige korte sprieten en 4-ledige, in een lange draad
eindigende tasters. Het rugschild van het borststuk is bij haar grijs met bruine striemen,
het achterlijf roodbruin; de lichtbruinachtige vleugels hebben een steenrooden voorrand.
De achterpooten zijn bijna 3 maal zoo lang als het achterlijf. Dit Insect ontwikkelt zich
eerst in Juli en Augustus uit een rolronde, lichtbruine pop, welker op een masker
gelijkend aangezicht aan het voorhoofd 2 bijna knotsvormige hoornen draagt. Als men in
September over een weide loopt, ziet men deze Muggen overal op haar lange
spinnenpooten tusschen het gras aan den arbeid; door elken voetstap wordt er een
opgejaagd, die bij het bewegen van de lange vleugels een eenigszins ratelend gedruisch
maakt, dat gedeeltelijk veroorzaakt wordt door het fladderen tusschen de grassprieten, en
na een korte vlucht langs den bodem dadelijk weer in haar graskreupelbosch neerstrijkt.
Overal steekt zij, het lichaam bijna rechtstandig houdend, de legbuis in den lossen grond,
om één of twee eieren aan den schoot der aarde toe te vertrouwen. Binnen 8 dagen
verlaten de maden, die men emelten of hemelten, in sommige streken ook wel
hamels of grauwe wormen noemt, de eischaal. Nadat zij iets grooter geworden
zijn, kan men ze in den bodem van het weiland, in vruchtbaren tuingrond en op
eenigszins vochtige plaatsen van bosschen in de bovenste aardlagen zonder moeite
opsporen. Zij zijn lei- of loodkleurig, van voren dunner dan van achteren, maar toch aan
weerszijden stomp. Zoolang de weersgesteldheid het toelaat, voeden zij zich met de
rottende plantaardige stoffen van den grond, vervallen daarna in een toestand van

verstijving en hervatten in ’t volgende voorjaar dezelfde levenswijze, totdat zij weinige
weken vóór het verschijnen van de Mug in poppen veranderen. De emelten knagen ook
aan fijne wortelvezels en aan de kiemplantjes en zijn hierdoor, vooral in het voorjaar,
schadelijk voor den landbouw. Dit geldt ook van de larven van andere soorten, o.a. van
Tipula maculosa en T. paludosa, die eveneens “emelten” worden genoemd.
De Kortsprietige Rechtnadigen hebben meestal 3- (soms 5-)-ledige
sprieten; evenals de leden der beide laatstgenoemde familiën, ontwikkelen zij zich uit
“hemicephale” larven, welker kaken evenwel niet in zijwaartsche richting op elkander
werken, niet geschikt zijn om te bijten, maar wel om te steken, zich vast te haken en te
boren.
Hoewel de Dazen of Bremsen (Tabanidae) door haar uitwendig voorkomen op
Echte Vliegen gelijken, stemt haar ontwikkelingsgeschiedenis in hoofdzaken met die der
Langsprietigen overeen. Hare wijfjes zijn even bloeddorstig als die van vele Muggen en
kunnen menschen en vee erg kwellen. De beschrijving van de Runderdaas of
Runderbrems (Tabanus bovinus), een der meest voorkomende soorten, moge
dienen om den aard van de geheele familie te leeren kennen. De houding van het
lichaam en de vorm zijner deelen blijken uit de afbeelding. Als men den kop van ter
zijde beschouwt (fig. b), ziet men de ver daarbuiten uitstekende, als scheede voor den
zuigsnuit dienende, groote, weekhuidige onderlip, die in rust eenigszins teruggetrokken
kan worden. Zij bevat bij de wijfjes 6, bij de mannetjes, die de bovenkaken, de echte
steekorganen, missen, 4 steekborstels. Bovendien merkt men de 2-ledige kaaktasters en
de sprieten op. Van deze vertoont het derde of laatste lid ringen, die soms zoo duidelijk
zijn, dat men de geheele spriet 6-ledig kan noemen. De betrekkelijk korte, dikke pooten
zijn niet met borstels bezet en dragen aan ’t laatste voetlid drie hechtlapjes,
een eigenaardigheid van alle leden dezer familie. De genoemde soort is een van de
grootste inheemsche Vliegen; zij heeft onbehaarde oogen, die bij het mannetje elkander
altijd op de kruin ontmoeten. Het grootendeels somber waskleurig gele, 7-ledige
achterlijf heeft op de meeste leden een driehoekige, witachtige rugvlek. Het zwartbruine
borststuk is onder de geelachtige beharing nagenoeg verborgen. De halvemaanvormig
uitgesneden sprieten zijn nooit geheel zwart; de vleugels hebben een bruinachtig grijze,
hunne aders een geelachtig bruine kleur.
Evenals de andere leden van het Dazengeslacht, kondigt de Runderdaas door een luid
gegons haar ongewenschte tegenwoordigheid aan; zij verdwijnt even schielijk als zij
gekomen is, vliegt met plaaglustige dartelheid in kringen om haar buit, de grazende
Runderen, die soms, wanneer de onverzadelijke wijfjes-Dazen in grooten getale hare
scherpe dolken door hun huid boren en haar zuigtoestel laten werken, druipend van
bloed en schuimbekkend van woede, ten einde raad, uit de weide wegloopen. Het wild

Runderdaas (Tabanus
bovinus): (a) Wijfje; (b) de
kop van ter zijde gezien.
Ware grootte.
zoekt het schaduwrijke kreupelhout op om aan den aanval der
gevleugelde kwelgeesten te ontkomen; deze volgen het niet
daarheen, omdat zij van zonneschijn en bijgevolg van open
terreinen houden. Tegenover den mensch gedragen de Dazen
zich veel minder stoutmoedig; gewoonlijk strijken zij eerst dan
op hem neer, als hij bewegingloos blijft staan. Op gure dagen
blijven zij liefst op boomstammen zitten, maar letten dan toch
wel degelijk op hetgeen er in haar omgeving voorvalt; dit blijkt,
als men er een wil vangen; zelfs wanneer iemand ze zeer
behoedzaam nadert, sluipen zij hem onder de hand weg. Op
gewonde eikenstammen kan men ze soms in menigte het
uitvloeiende sap zien opzuigen.
De larve gelijkt op die van de Langpootmug en leeft, evenals
deze, gezellig in den lossen grond van weiden, waar zij zich waarschijnlijk met wortels
van grassen voedt. Nadat zij hier den winter heeft doorgebracht, in Mei, is de tijd voor
de gedaantewisseling aangebroken; de made werpt haar huid af en verandert in
een ongeveer 25 mM. lange mummiepop. Hieruit ontwijkt in Juni de Vlieg. Nadat het
wijfje op de hierboven aangeduide wijze haar tijd heeft besteed, legt zij 300 à 400 eieren
bij hoopen op grashalmen; 10 à 12 dagen later worden de larven geboren, voor zoover de
eieren niet door de kleine Sluipwespen, die de te sterke vermenigvuldiging van deze
Dazen beperken, zijn aangestoken.
Op geheel andere wijze dan de brutale, geraasmakende Runderdazen, stil en arglistig,
overvallen twee andere Vliegen, die tot dezelfde familie behooren en bijzonder veel van
menschenbloed houden, hare slachtoffers. Een daarvan is de Blinde
Goudoogbrems (Chrysops coecutiens), die deze tegenstrijdige namen dankt aan de
werkelijk fraaie kleur harer oogen en aan de blindheid voor gevaar, die zij laat blijken,
telkens als er kans bestaat om haar bloeddorst te bevredigen. Vooral op drukkend heete
dagen is men bij het bewandelen van een breeden boschweg blootgesteld aan de voor
niets terugdeinzende vervolgingswoede van deze fraaie Vlieg. Niet slechts op
onbekleede lichaamsdeelen, maar ook door de kleederen heen tracht zij, dikwijls met
goed gevolg, de scherpe dolken van haar snuit heen te boren en een bloedvat te bereiken;
op de dikke huid van Runderen en Paarden gaat zij op dezelfde wijze te werk. Zij is
slechts 8.75 mM. lang en komt in vorm nagenoeg overeen met de vorige soort; haar
achterlijf is even sterk platgedrukt, maar tevens bijna overal even breed en van achteren
meer afgerond. Men kan haar gemakkelijk herkennen aan den zwarten voorrand van de
vleugels, die bovendien met een zwarten dwarsband geteekend zijn, en aan de lichte
kleur van de voorste helft van het achterlijf. Met eenige verwanten, die moeilijk van
deze soort onderscheiden kunnen worden, vindt men haar in Mei en Juni bezig met

honig te zuigen uit bloemen. Vooral door de zwoele weersgesteldheid gedurende den
tijd, die aan een donderbui voorafgaat, schijnt zij bloeddorstig te worden.
Weinig grooter dan de vorige, maar slanker, is de donkerbruine, op het achterlijf grijs
gevlekte Regenbrems of Regendaas (Haematopota pluvialis). Men heeft haar
zoo genoemd, omdat zij gedurende een plasregen en ook wanneer er een onweêr in
aantocht is, de menschen lastig valt en zich het bloeddorstigst toont. Tien, twintig van
deze diertjes zetten zich neer op de onderzijde van een uitgespannen parapluie en zijn
zoo onbeschroomd, dat de persoon, dien zij vergezellen, moeite heeft, hen van zich af te
houden; allicht weet een van hen, zij het ook door de kleeren heen, met zijn steekorgaan
een bloedvat te treffen. Op ongeloofelijke wijze worden, naar men zegt, de Rendieren in
Lapland door deze Dazen gekweld; soms is hun geheele huid door talrijke steken met
korsten bedekt.
Bloed is, gelijk wij zooeven zagen, een lekkernij voor de vrouwelijke Dazen; met bloed
voeden zich ook de talrijke Tweevleugeligen, die tot de familie van de Roofvliegen
of Moordvliegen (Asilidae) vereenigd zijn, niet slechts de wijfjes, maar ook de
mannetjes.
Zij verlangen echter geen rood en warm bloed, maar het kleurlooze, dat in het lichaam
van de Insecten circuleert. Te recht dragen de Roofvliegen dus haar naam. Zij zijn
kenbaar aan het meestal slanke, langwerpige lichaam, aan de krachtige pooten, die
tusschen de klauwen van het laatste voetlid meestal twee hechtkussentjes dragen, aan
den knevel- en wangbaard en aan het meestal langwerpige, derde of laatste sprietlid, dat
in een borstel of in een uit leden samengestelden draad eindigt; de korte, spitse snuit
heeft een horizontalen of schuinschen stand.
De larven leven in den grond of in rottend hout en voeden zich met de hier aanwezige
Insecten, vooral met keverlarven, waarin de jonge vliegenmade soms geheel en al
doordringt; zij hebben een rolronde gedaante, een kaakkapsel, die op een volledig
kopskelet gelijkt en betrekkelijk goed ontwikkelde monddeelen draagt, ademgaten aan
het voorste en het voorlaatste rompsegment en dikwijls een krans van ronde wratten op
elk der segmenten 4–9. Als mummiepop verlaten zij de laatste larvehuid door een T-
vormige spleet.
De 15 mM. lange, slanke Ölandsche Haviksvlieg (Dioctria oelandica), die
haar naam ontleent aan het eiland Öland bij de Zweedsche kust, en over geheel Europa,
met uitzondering van het zuidwestelijkste deel, verbreid is, komt ’s zomers dikwijls in ’t
kreupelhout voor. Loerend zit zij op een blad en valt aan op de vermoeide Mug, de
nieuwsgierige Vlieg, die zich argeloos in haar nabijheid neerzet; ook de vette Spin is niet

veilig voor haar. Men herkent deze Vlieg gemakkelijk aan de zwarte vleugels, het
glanzig zwarte lichaam en de tamelijk lange, roodgele pooten, waaraan slechts de voet
en de top van de scheen zwartachtig zijn; de knevelbaard, de binnenste rand der oogen,
eenige vlekken aan de zijden van het borststuk en twee striemen op het rugschild hebben
een messing-gelen weerschijn.
Het geslacht der Roofvliegen i.e.z. (Asilus) omvat eenige honderden soorten uit
alle deelen van de wereld, waarvan er alleen in Europa ongeveer 100 leven; nagenoeg
alle dragen een eenvoudig, bruingrijs kleed. Door een grijsgele kleur onderscheidt zich
de 15 à 24 mM. lange Horzelwespachtige Roofvlieg (Asilus
crabroniformis), die over geheel Europa tot diep in Azië verbreid is. Op den kop, de
schouderdeksels, eenige rugstrepen, de onderste deelen der pooten van af de dijen en de
laatste achterlijfsringen gaat de grondkleur in zuiverder geel over; aan den wortel van het
achterlijf is zij vervangen door fluweelachtig bruinzwart. Deze soort ontmoet men niet
zelden, wanneer men langs een stoppelveld loopt. Op weinige schreden afstands vliegt
zij met sterk gonzend gedruisch onverwachts snel op en dicht bij den grond langs en
zoekt zich voor een gevreesden aanval te beveiligen op een stoppel te midden van den
akker. Tegen den avond rust zij gaarne op boomstammen uit. Overal op struikgewas, op
wegen, op zandige hellingen of boomstammen loeren deze Vliegen op buit, die half
vliegend, half springend gegrepen en gedurende het uitzuigen met de voorpooten
vastgehouden wordt.
Hoewel de familie der Dansvliegen (Empidae) zeer uiteenloopende vormen omvat,
is zij door duidelijke kenmerken gescheiden van de haar verwante groepen. Een bijna
bolvormige, kleine en dus zeer scherp begrensde kop, welks hoornachtige, spitse, aan
een snippensnavel herinnerende snuit naar onderen gericht is, de slankheid van ’t
lichaam (vooral van ’t achterlijf), het volkomen gemis van beharing en de lange
achterpooten verschaffen aan de Empiden eenige overeenkomst met Langpootmuggen.
Reeds in ’t begin van de lente ziet men dikwijls geheele zwermen van deze Vliegen, die,
evenals de vorige, van roof leven, onder boomen, in de nabijheid van kreupelhout,
dansen en jagen. Sommige soorten zoeken gaarne de hoofdjes van distels, duizendblad,
korenbloemen en andere samengesteldbloemigen en zijn niet zelden onkenbaar door het
haar bedekkende stuifmeel, wanneer zij er uit komen. Sommige vertoonen zich in ’t
begin van de lente, andere eerst in den herfst; sommige dansen over dag, anderen doen
dit, evenals de Muggen, des avonds; de meeste bewonen koude landen en gebergten. Van
slechts weinige soorten kent men de larven; deze hebben diepe insnoeringen tusschen de
rompsegmenten en leven in den grond. Een van onze grootste soorten, de 13 mM. lange
Gewone Snipvlieg (Empis tesselata) verschijnt in Mei en Juni. Zij is bruinachtig

Gewone
Doornrug
(Stratiomys
chamaeleon) Wijfje.
Ware grootte.
grijs; op den rug van het borststuk komen zwarte striemen voor; de wortel van de
lichtbruine vleugels is geel; het achterlijf heeft vierkante, lichtere vlekken.
De Gewone Doornrug (Stratiomys chamaeleon) is een van de meest verbreide
soorten uit de gelijknamige familie (Stratiomyidae). De kop is op de dikke wangen
heldergeel, zoo ook het aangezicht, met uitzondering van een smalle, glinsterend zwarte,
overlangsche streep. De knievormig gebogen, vleezige snuit wordt in rust ingetrokken,
bevat 2 korte, voor ’t steken ongeschikte borstels en draagt kleine, 1-ledige tasters. Haar
Nederlandschen naam ontleenen deze Vliegen aan het meer of minder geel gekleurde
schildje, dat aan elken afgeronden achterhoek een spiesvormigen, schuins naar boven
gerichten doorn bezit. Ook de teekeningen op het breede achterlijf en de pooten zijn, met
uitzondering van een zwarten ring om de dijen, geel. De vleugels liggen in rust plat op
het lichaam en laten de zijden van het breede achterlijf onbedekt. Hoewel de
Doornruggen zonder geraas te maken van de eene bloem naar de andere vliegen, vooral
op schermbloemigen, brommen zij sterk, wanneer men ze in de hand houdt.
Zeer merkwaardig is de vorm van de in ’t water levende larve
dezer Vlieg. In volwassen toestand is haar lichaam van voren en
van achteren spits en aan de zijden scherp, zoodat de dwarse
doorsnede op die van een lens gelijkt. Van elk der 4 voorste
rompringen bedekt de voorrand den achterrand van den vorigen
ring, de vierde met zijn achterrand ook den voorrand van den
volgenden ring; op de laatstgenoemde wijze bedekken alle overige
ringen elkander. Aan een verrekijker, die deze inrichting vertoont,
zou men dus de 7 laatste kokers in elkander en in de vierde kunnen
schuiven; ook zou deze de 3 ineengeschoven voorste kokers
kunnen bevatten. Aan het achterste segment komt een ademgat
voor, omgeven door een krans van sierlijk gewimperde haartjes.
Zoodra de larve onderduikt, neemt deze krans den vorm van een bol aan en omsluit een
als zilver glinsterende luchtbel; de medegenomen luchtvoorraad stelt het diertje in staat
lang onder water te blijven. Om zich te verpoppen verlaten zij meestal het water.
De Zweefvliegen of Staande Vliegen (Syrphidae) vormen een van de
grootste familiën van de orde der Tweevleugeligen; zij behooren tot de onderorde der
Kringnadigen en meer bepaaldelijk tot de afdeeling der Aschiza, die zich door het gemis
van een voorhoofdsspleet onderscheiden. Tal van zeer in ’t oogvallende, nergens
ontbrekende soorten maken er deel van uit. Deze zijn zeer verschillend van vorm, maar
komen overeen door het bezit van een overtallige overlangsche

vleugelader, die tusschen de 3e en de 4e van den gewonen vliegenvleugel gelegen
is en de kleine dwarsader doorsnijdt. De ader is nooit gegaffeld, soms echter (vooral bij
Eristalis) in het laatste derde gedeelte van haar lengte sterk gekromd. De Zweefvliegen
zijn ijverige bezoekers van bloemen en met Bladluizen bedekte struiken. Zij danken haar
naam aan de gewoonte van verscheidene soorten om met snelle beweging der vleugels
en met afhangende pooten (fig. 2) op dezelfde plaats in de lucht te blijven “staan” of
zweven. Alle onderscheiden zich door haar behendige, soms woeste wijze van vliegen.
“Wormpjes”, die door hun vorm en bewegingen veel op Bloedzuigers gelijken (fig. 3),
grootendeels groen van kleur (sommige zuiver groen, andere meer grijsachtig), ziet men
in den zomer op de met Bladluizen bedekte bladen zitten; het zijn maden van
Zweefvliegen; lenig en behendig kunnen zij het lichaam spits naar voren uitstrekken,
maar ook zoo sterk samentrekken, dat het bijna den vorm heeft van een ei (fig. 4); dit
geschiedt, wanneer men haar aanvat. Met de weeke wratten aan ’t achterlijf houden zij
zich vast, terwijl het grootste, voorste deel van ’t lichaam, tastend en steeds dunner
wordend, door de lucht wordt bewogen. Aan het voorste uiteinde merkt men alleen 2
hoornachtige haakjes en daartusschen een hoornplaatje met 3 spitsen op. Met de haakjes
houdt de made zich vast; het plaatje is als ’t ware de vork, waarmede de buit wordt
opgepikt. Als de zuiger van een pomp, beweegt het voorste deel van ’t lichaam zich naar
voren en naar achteren en pompt het slachtoffer leeg. Opmerkelijk is het, dat deze
schijnbaar ongewapende made zulk een geweldige slachting aanricht onder de argelooze
en weerlooze Bladluizen, die kalm blijven zuigen naast het roofdier, dat zoo even 20 of
30 van hare makkers nauwelijks voldoende achtte voor een zijner talrijke maaltijden.
Slechts weinige weken nadat het vraatzuchtige monster hier als ei werd neergelegd,
zoekt het, geheel volwassen, de onderzijde van een blad, den top van een dennenaald,
een naburigen stengel of grashalm op, waar men het kort daarna vervangen vindt door
een bruinachtig groen, peervormig “tonnetje”, dat met de binnenzijde aan een dezer
rustplaatsen is vastgelijmd (zie de afbeelding bij * en de fign. 5 en 6). Dit tonnetje, de
ineengekrompen larvehuid, bevat een vrije pop, waaruit na eenigen tijd op de reeds
vroeger aangeduide wijze het geslachtsrijpe Insect te voorschijn komt.
De Maanvlekkige Zweefvlieg (Syrphus seleniticus, fig. 1) heeft den kop en
het borststuk metaalachtig blauwgroen (met uitzondering van het bruingele, doorzichtige
schildje), beide (ook de oogen) fijn behaard; het platte, glanzig zwarte achterlijf vertoont
3 paar witte maanvlekjes. Als de zon schijnt, vliegen deze Insecten onvermoeid en
strijken slechts nu en dan voor korten tijd op een blad of een bloem neer. Op donkere,
gure dagen zijn zij, evenals alle Vliegen, loom en vermijden iedere niet volstrekt
noodige beweging.
De Slĳkvlieg, in het noorden van ons land onder den naam van Blinde Bĳ
bekend (Eristalis tenax), wordt gevonden in geheel Europa, in het noorden en zuiden van

Maanvlekkige Zweefvlieg
(Syrphus seleniticus);—1) Vlieg. 2) Vlieg
gedurende het “staan”. 3) Larven op de
bladluizenjacht. 4) Ineengekrompen larve.
* Tonnetjespop aan de benedenzijde van
een blad vastgehecht. 5, 6) Tonnetjespop:
van voren (5) en van ter zijde (6).—1–4:
Ware grootte. 4–6. Vergroot.
Afrika, in China en Japan, sedert eenige tientallen
van jaren ook in alle deelen van de Vereenigde
Staten van Noord-Amerika. Zij verschijnt vroeg in
de lente en is een van de laatste bezoekers van de
weinige bloemen, die nog open zijn, wanneer de
natuur zich tot haar winterslaap voorbereidt. Op
het eerste gezicht zou men haar voor een Bij
kunnen houden, zoozeer gelijkt zij op een “dar”
door haar grootte, haar vorm en het gonzend
geluid, dat zij maakt, als men haar aanvat, b.v.
terwijl zij te midden van een groot gezelschap van
hare soortgenooten op de vensterruiten van een
tuinhuis of van een boerderij zit. Dit sierlijke, veel
van bloemen houdende dier dankt den niet zeer
vleienden naam van “Slijkvlieg” aan zijn
levenswijze gedurende den larvetoestand. Dan
houdt het zich op in het slijk, vooral in het
bezinksel van stinkslooten, bij veestallen en
mesthoopen en op dergelijke vuile plaatsen.
Menigeen zal deze “zwijnsmaden” of
“rattestaartmaden” reeds opgemerkt hebben,
zonder te vermoeden, dat zij zich later zullen
ontwikkelen tot fraaie Vliegen met een bruingrijs
behaard borststuk en een glimmend zwart
achterlijf, op welks 2en ring een roode, in ’t
midden afgebroken band voorkomt. Den naam
“rattestaartmaden” danken zij aan de lange,
staartvormige adembuis van het laatste segment. In
volwassen toestand heeft deze vuilgrijze, rolronde
larve, welker ingewanden door de huid
heenschemeren, een lengte van 17.5 mM., waarbij
nog 19.5 mM. komt voor den “staart”, die in een
dunne, roodachtige, terugtrekbare spits eindigt.
Overal waar de Slijkvlieglarven talrijk zijn, vindt
men later, maar alleen op betrekkelijk droge plaatsen, harde voorwerpjes met vele
dwarse rimpels; deze in tonnetjes veranderde rattestaartmaden hebben een paar
oorvormige aanhangsels, die als ademhalingsorganen dienst doen. Na 12 à 14 dagen
wordt op deze plaats een dekseltje afgestooten en komt de Vlieg voor den dag.

Wegens de beperkte ruimte is het moeielijk een goede keuze te doen uit het ontzaglijk
groote aantal soorten, die onder den naam van Echte Vliegen (Eumyidae) tot één
familie worden samengevoegd. Ondanks de groote verscheidenheid van vormen, die
men in deze familie opmerkt en die, volgens Bêaueê , het best in rekening wordt
gebracht door haar in 36 onderfamiliën te verdeelen, vertoonen alle in sommige
opzichten groote overeenstemming. De algemeen bekende Huisvlieg, de Blauwe
Bromvlieg, de Goudvlieg en honderden andere Insecten, die den ongeoefende als soorten
van Huisvliegen voorkomen, behooren tot deze groep en kunnen ons een denkbeeld
geven van hare eigenaardigheden. Voorzoover deze betrekking hebben op het
vleugeladerstelsel, waarmede wel niet alle, maar toch zeer vele vleugels van Echte
Vliegen overeenkomen. Bovendien hebben deze Insecten de volgende kenmerken
gemeen: De sprieten zijn in meerdere of mindere mate benedenwaarts gericht of tegen
den kop aangedrukt en altijd 3-ledig; het laatste lid is verschillend van vorm, maar steeds
platgedrukt en voorzien van een geleden of ongeleden, naakten of behaarden
rugborstel. De knievormig gebogen snuit is slechts bij enkele soorten hoornachtig
en geschikt om er mede te steken, bij verreweg de meeste voorzien van breede
eindlobben, ongelede tasters en, inwendig, van 2 borstels. Tot haar signalement behoort
ook nog een dwarsnaad op den rug van het borststuk. Het eindlid van den voet draagt,
behalve de enkelvoudige klauwen, twee hechtkussentjes, die bij het mannetje dikwijls
sterker ontwikkeld zijn dan bij het wijfje, dat zich bijna altijd door meerdere grootte
onderscheidt. De Echte Vliegen ontwikkelen zich uit acephale larven, die in echte, met
een deksel zich openende tonnetjes-poppen veranderen (soms geraakt aan weerszijden
een deksel los). In tegenstelling met de Syrphiden en hare verwanten, wordt dit deksel
bij de laatste gedaantewisseling door de Eumyiden en Pupiparen afgestooten tengevolge
van de zwelling der bij haar aanwezige voorhoofdsblaas; de beide laatstgenoemde
familiën worden daarom onder den naam van Schizophora samengevat.
Tot de belangrijkste van alle Vliegen behooren ongetwijfeld de Parasietvliegen of
Rupsenvliegen (Tachininae), die, ondanks haar geringe grootte, bestemd schijnen
te zijn om een verstoring van het evenwicht in de zoo buitengewoon samengestelde
huishouding der natuur te voorkomen, daar hare maden, meestal verscheidene tegelijk,
als parasieten leven in andere larven—o.a. in die van Bladwespen, Oorwormen en
Kevers, vooral echter in die van Vlinders—en haar al te sterke vermenigvuldiging
tegengaan. Een gevolg hiervan is, dat de kleine leden dezer familie licht over ’t hoofd
worden gezien, terwijl zij onophoudelijk zoekend rondsluipen in het gras en struikgewas,
waar de wijfjes hare slachtoffers weten te vinden. De grootste, 10 à 18 mM. lange
soorten trekken eerder de aandacht; men herkent ze aan de haastige, schuwe, woeste
wijze van vliegen. De behandeling, die de larven haar gastheer doen ondergaan, is bij
verschillende soorten ongelijk. Sommige verlaten hem, terwijl hij nog in den
rupstoestand verkeert en verpoppen zich in den grond; andere doen dit eerst, nadat de
rups in een pop is veranderd; nog andere worden tot tonnetjespoppen binnen het lichaam

van de vlinderpop of in het spinsel van de bastaardrups; verscheidene eindelijk verlaten
als larven het lichaam van haar moeder en worden in dezen toestand, en niet in dien van
ei, op den toekomstigen gastheer neergelegd.
Alle Parasietvliegen hebben, evenals de leden van de 4 volgende onderfamiliën, sterk
ontwikkelde vleugelschubjes, die de kolfjes volkomen bedekken; het voorhoofd, dat bij
het wijfje breeder is dan bij het mannetje, vertoont in overlangsche richting een
verdeeling in 3 velden: het middelste is week, de beide andere zijn hoornachtig. De
topdwarsader is duidelijk aanwezig, de sprietborstel geleed en onbehaard (of althans
schijnbaar naakt), het achterlijf uit 4 ringen samengesteld. Slechts bij weinige soorten
ontbreken de macrocheten te midden van het borstelige haarkleed op den rug van het
borststuk en van het achterlijf. Aan deze danken sommige den naam van Egelvliegen
(Echinomyia).
De larven gelijken op gewone Vliegenmaden, hebben 2 weinig gekromde, uitpuilende
mondhaken, kleine ademgaten aan ’t voorste en groote aan ’t laatste rompsegment, op
welks zwak uitgeholde, niet door wratten omringde achterzijde zij zich vertoonen als 3
rechte, convergeerende spleten op elk der 2 groote chitineplaten. De tonnetjes zijn
eivormig en meestal bruin; zij bezitten twee adembuizen aan het achterste deel van ’t
lichaam.
De Parasietvliegen bezoeken dikwijls bloemen, vooral van schermbloemige planten, en
worden dan niet zelden met andere leden van haar familie verward; het meest zal men ze
echter opmerken op boomen of struiken, die veel van de rupsen te lijden hebben.
De grootste inheemsche soort is de ruim 17.5 mM. lange Dikke Egelvlieg
(Echinomyia grossa), welker kort, eivormig achterlijf 11 mM. breed is. Zij is glanzig
zwart, zeer dicht met stekelige borstels begroeid, aan den kop en de vleugelwortels
roodachtig geel. Het roestroode, middelste sprietlid is bij alle leden van haar geslacht
dubbel zoo lang als het vierhoekige, zwarte eindlid. De oogen zijn naakt; wimpers
komen alleen op het onderste gedeelte van het aangezicht voor.—De Wilde
Egelvlieg (Echinomyia fera) is bruin, het achterlijf echter doorschijnend roestrood,
met uitzondering van een zwarte, overlangsche streep.
*
De Vleeschvliegen (Sarcophaginae) verschillen o.a. van de Parasietvliegen door
de vedervormige beharing van het onderste deel van den sprietborstel, die van boven
naakt is.

Wilde Egelvlieg
(Echinomyia ferox) met
larve en tonnetjespop. Ware
grootte.
De Grauwe Vleeschvlieg (Sarcophaga carnaria, fig.
6) ontmoet men gewoonlijk niet binnenshuis, des te vaker
echter van Mei af gedurende het geheele jaar in de vrije natuur
tegen boomstammen, in bloemen, op wegen en vooral op alle
plaatsen, waar rottende, dierlijke en plantaardige overblijfselen
voorkomen. Het mannetje is dikwijls weinig grooter dan een
bijzonder dikke Huisvlieg; het wijfje is altijd grooter en in den
regel 15 mM. lang. Wat de kleur betreft, kenmerkt zich deze
soort door het lichtgele, glinsterende aangezicht, de lichtgrijze,
eveneens glanzige, zwart gestriemde rugzijde van het borststuk,
het bruine, met vierkante, zwart en geel iriseerende vlekken
geteekende achterlijf en de fluweelachtig zwarte
voorhoofdstrepen. Deze Vliegen en alle leden van haar geslacht komen ter wereld als
maden, daar zij reeds in het lichaam van de moeder het ei verlieten. Het is wel mogelijk,
dat niet eens de helft van het ontzaglijk groote aantal eieren (20000), dat door het wijfje
wordt voortgebracht, tot ontwikkeling komt, maar gesteld zelfs, dat zij aan niet meer dan
8000 larven het leven schenkt, dan is haar vruchtbaarheid toch nog verbazend. De maden
groeien zeer snel en hebben 8 dagen na de geboorte reeds haar volle grootte bereikt. In
den een of anderen hoek of in de allerbovenste aardlaag veranderen zij dan in
zwartbruine tonnetjes, waaruit na 4 à 8 weken de Vliegen ontwijken. Uit den naam van
de soort zou men afleiden, dat de larven zich uitsluitend met dierlijke stoffen voeden; dit
is echter volstrekt niet het geval; zulk voedsel is in de vrije natuur in veel te geringe
hoeveelheid voorhanden; de meeste leven in rottende plantendeelen.
*
De Gewone Vliegen (Muscinae) hebben den sprietborstel van onderen tot boven
aan weerszijden behaard en missen de macrocheten.
Zonder overdrijving kan men zeggen, dat geen enkel niet parasiteerend dier den mensch
ongenood zoo trouw vergezelt als de Huisvlieg (Musea domestica, fig. 8). Zoowel
in het koude Lapland als in de tropische gewesten beschouwt zij zijn woning als de hare.
Ieder kent hare onhebbelijkheden; zij is brutaal, snoeplustig en ontziet zich niet alles te
bevuilen; een goede eigenschap zal niemand haar toedichten. Vooral tegen het einde van
den zomer, als zij in grooten getale binnenshuis beschutting zoekt tegen de koele nachten
en morgens, is zij een ware lastpost. Gedurende een deel van ’t najaar en in den winter
schijnt zij totaal verdwenen te zijn; enkele exemplaren blijven evenwel gespaard en
overwinteren in onze woningen, vooral echter in de warme stallen. Zoodra het nieuwe
jaar ons eenige mooie dagen schenkt, begeven zij zich naar buiten om zich door de
stralen van de lentezon te laten beschijnen. Een zeer eigenaardige ziekte onder de
Vliegen trekt in het eene jaar meer, in ’t andere minder de aandacht: met wijd

uitgespreide pooten ziet men ze vastgehecht aan allerlei voorwerpen; haar 4-ledig
achterlijf is gezwollen, de verbindingsvliezen der ringen puilen lijstvormig uit en zijn
met schimmel bedekt, zoodat het achterlijf witte en bruine strepen vertoont (fig. 12).
Wanneer men het opent, blijkt het niets anders te bevatten dan schimmelplantjes. Door
een laagje van dezelfde zwamsoort is het doode dier vastgekleefd aan zijn laatste
rustplaats.
Blauwe Bromvlieg (Musca vomitoria): 1) Vlieg. 2) Eieren. 3) Larven. 4) Tonnetjespop.—5–7)
Grauwe Vleeschvlieg (Sarcophaga carnaria): 5) Pasgeboren larven. 6) Vliegen. 7) Volwassen
larve.—8) Huisvlieg (Musca domestica) met larve.—9) Steekvlieg (Stomoxys calcitrans).—10)
Kop van de Huisvlieg.—11) Laatste lid van den voet van de Grauwe Vleeschvlieg.—12) Door
schimmelziekte gedoode Huisvlieg.—Alleen de fign. 10 en 11 vergroot.
De Huisvlieg heeft geen lange borstels aan de binnenzijde der middelscheenen. Deze
komen wel voorbij de zwartachtig blauwe Groote of Blauwe Bromvlieg
[Musca (Catliphora) vomitoria: fig. 1], algemeen bekend door haar neiging om eieren te
leggen op vleesch, welks aanwezigheid zij reeds op grooten afstand met haar reukorgaan
ontdekt, en door de gewoonte om onder aanhoudend gegons telkens tegen de
vensterruiten te vliegen, alsof zij zich den kop te pletter wil stooten. Zoowel de
Huisvlieg als de Blauwe Bromvlieg vermenigvuldigen zich buitengewoon snel. De
Huisvlieg legt in den tijd van een kwartier 60 à 70 eieren op een hoopje, vooral in mest.
De eieren van de Bromvlieg zijn eenigszins gekromd, ongeveer als een augurk en
worden ten getale van 20 à 100, bij voorkeur op vleesch, eveneens op een hoopje gelegd;
ieder wijfje bevat er ongeveer 200. Geen van beide wijfjes is bijzonder keurig, wat de
legplaats harer eieren betreft; ook de Huisvlieg legt ze op vleesch, op bedorven brood of
graan, op aangesneden meloenen, op doode dieren en zelfs op den inhoud van een
openstaande snuifdoos. De Bromvlieg gaat met dezelfde bedoeling op oude kaas zitten

Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade
Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.
Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and
personal growth!
ebookfinal.com

Facets of Corporate Identity Communication and Reputation 1st Edition Tc Melewar

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Facets of Corporate Identity Communication and Reputation 1st Edition Tc Melewar

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 5

Slide 7

Slide 9

Slide 10

Slide 11

Slide 12

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 28

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 43

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 49

Slide 50

Slide 51

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

DTI BPI Pivot Small Business - BUSINESS START UP PLAN

CATHOLIC EDUCATIONAL Corporate Responsibilities

Karin Schaupp – Evocation; lançamento: 2000

Pillars of Biblical Oneness in the Book of Acts

7-10. STP + Branding and Product &amp; Services Strategies.pptx

Business Legislation PPT - UNIT 1 jimllpkggg

7-10. STP + Branding and Product & Services Strategies.pptx