Solution Manual for Employment Law for Human Resource Practice, 5th Edition

Read Anytime Anywhere Easy TestBank Download at testbankmall.com
Solution Manual for Employment Law for Human
Resource Practice, 5th Edition
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-
employment-law-for-human-resource-practice-5th-edition/
OR CLICK HERE
DOWLOAD EBOOK
Visit and Get More TestBank Download Instantly at https://testbankmall.com

Instant digital products (PDF, ePub, MOBI) ready for you
Download now and discover formats that fit your needs...
Start reading on any device today!
Test Bank for Employment Law for Human Resource Practice,
5th Edition
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-employment-law-for-
human-resource-practice-5th-edition/
testbankmall.com
Solution Manual for Employment Law for Human Resource
Practice 6th Edition David J. Walsh
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-employment-law-
for-human-resource-practice-6th-edition-david-j-walsh/
testbankmall.com
Test Bank for Employment Law for Human Resource Practice,
3rd Edition: Walsh
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-employment-law-for-
human-resource-practice-3rd-edition-walsh/
testbankmall.com
Test Bank for Employment Law for Human Resource Practice
4th Edition by Walsh
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-employment-law-for-
human-resource-practice-4th-edition-by-walsh/
testbankmall.com

Test Bank for Employment Law for Human Resource Practice
6th Edition David J. Walsh
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-employment-law-for-
human-resource-practice-6th-edition-david-j-walsh/
testbankmall.com
Solution Manual for Strategic Human Resource Management
5th Edition by Mello
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-strategic-human-
resource-management-5th-edition-by-mello/
testbankmall.com
Solution Manual for Human Resources Law, 5/E 5th Edition :
0132568896
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-human-resources-
law-5-e-5th-edition-0132568896/
testbankmall.com
Employment Law for Business 8th Edition Bennett-Alexander
Solutions Manual
https://testbankmall.com/product/employment-law-for-business-8th-
edition-bennett-alexander-solutions-manual/
testbankmall.com
Solution Manual for Human Resource Management, 14th
Edition
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-human-resource-
management-14th-edition/
testbankmall.com

CASE QUESTIONS

NARAYAN v. EGL, INC.
616 F.3d 895 (9
th
Cir. 2010)

Three truck drivers who resided in California performed freight pick-up and delivery
services for EGL in California. All three Drivers signed "Leased Equipment and
Independent Contractor Services" agreements. The agreements stated that it was the
intention of the parties to create a vendor/vendee relationship and acknowledged that
Contractors were not considered to be employees of EGL. The agreements also contained
a “choice of law” provision stating that Texas law would be controlling in any disputes
between the company and the Contractors. Alleging that they were in fact employees, the
drivers filed claims under California state law for unpaid overtime wages, business
expenses, meal compensation and unlawful deductions from wages. The district court
held that the law of Texas applied, and that declarations in the Agreements that the
Drivers were independent contractors rather than employees, compelled the holding that
they were independent contractors as a matter of law. Thus, the district court granted
EGL's motion for summary judgment and the drivers appealed.

1. What issues did the court consider in this case? What was its decision?

The appeals court dealt with two main issues. First, should the case be decided under
Texas or California law? The court decided that California law should be applied because
the dispute was about statutory rather than contractual rights. Second, under California
law, was the district court correct in determining that the drivers were independent
contractors rather than employees? The appeals court decided that the district court had
not considered the appropriate factors in deciding the employment status of the drivers.
The district court’s grant of summary judgment was reversed and the case was remanded.

2. What factors did the appeals court consider to determine the employment status of the
drivers? How do these compare to the economic realities test? Common law test?

The court mentions numerous factors, although many are duplicative. Factors
corresponding to the economic realities test included the skill required in the particular
occupation; whether the principal or the worker supplies the instrumentalities, tools, and
the place of work for the person doing the work; the length of time for which the services
are to be performed; the method of payment, whether by the time or by the job; whether
or not the work is a part of the regular business of the principal; the alleged employee's
opportunity for profit or loss depending on his managerial skill; the alleged employee's
investment in equipment or materials required for his task, or his employment of helpers;
whether the service rendered requires a special skill; the degree of permanence of the
working relationship; whether the service rendered is an integral part of the alleged
employer's business; and whether the one performing services is engaged in a distinct
occupation or business.
Common law test criteria, as set out by the Supreme Court, are also found among
the factors cited by this court. Regarding right of control, the court points to the relevance

of considering the kind of occupation and whether such work is usually done under
supervision. The court also says that the "right to discharge at will, without cause” is the
most important single indicator of employment status. Furthermore, the court points to
the California Labor Code (Sec. 2750.5) itself as another source of criteria. Criteria listed
in the labor code and not already mentioned above include that the individual has the
right to control the manner of performance of the contract for services; the result of the
work and not the means by which it is accomplished is the primary factor bargained for;
and the individual's independent contractor status is bona fide and not a subterfuge to
avoid employee status. Bona fide independent contractor status is evidenced by holding
out to be in business for oneself, bargaining for a contract to complete a specific project
for compensation by project rather than by time, control over the time and place the work
is performed, hiring employees, holding a license pursuant to the Business and
Professions Code, and the intent by the parties that the work relationship is of an
independent contractor status.

3. How did the appeals court apply these factors to the facts of this case?

The court pointed to a numerous case facts that could support the conclusion that the
drivers were really employees. Relevant facts included that the delivery services provided
by the EGL drivers were an essential part of the regular business of EGL (an instructional
video told drivers that they “have the key role in the shipping process”); the EGL Safety
and Compliance Manual and Drivers' Handbook instructed drivers on numerous aspects
of their work including receiving assignments and packages, responding to customer
complaints and handling damaged freight. The drivers used EGL-supplied forms,
received company memoranda and attended meetings on company policies. The
Handbook also provided guidelines on how to communicate with EGL's dispatch,
instructing drivers to notify the dispatcher before leaving EGL's facility dock, to contact
the dispatcher after each delivery stop to report that the delivery was completed, and to
immediately report any traffic delays. Indeed, the EGL drivers were told that
communicating with dispatch was the single most important aspect of their services.
Drivers were ordered to report to the EGL station at a set time each morning--whether or
not packages were available to be delivered. One of the plaintiffs had been disciplined for
showing up late. Drivers also had to submit advance notice of vacation days. While the
drivers’ contracts purportedly gave them the right to pick and choose assignments, in
practice, EGL presented them with batches of deliveries that they generally had to accept
as an all-or-nothing proposition. In some circumstances, standard operating procedure
agreements between EGL and many of its customers determined the manner in which
drivers made deliveries. Moreover, the drivers drove exclusively for EGL during their
period of employment. Their ability to drive for other companies was compromised by
the fact that EGL required them to affix EGL logos to their trucks. EGL regulated their
drivers' appearance--requiring them to wear EGL-branded shirts, safety boots and an
EGL identification card.

Drivers supplied some of the equipment used to deliver packages (e.g., hand trucks, lift
gates, etc.), but EGL provided other supplies such as EGL-branded boxes and packing
tape to their drivers for package pick-ups. While EGL's drivers retained the right to

employ others to assist in performing their contractual obligations, EGL required all
helpers to be approved by it. The same rule applied to passengers. None of the plaintiff
drivers hired helpers to perform their duties for EGL. Consistent with an at-will
employment relationship, the contracts could be terminated by either party upon thirty-
days’ notice or upon breach of the agreement. The occupation that the drivers were
engaged in did not require a high level of skill. Drivers were not required to possess any
special license beyond a normal driver's license, and no skills beyond the ability to drive.
Drivers worked at EGL for several years, and their Agreements were automatically
renewed. There was no contemplated end to the service relationship at the time that the
plaintiff Drivers began working for EGL.

4. Why had the district court ruled for the employer? Why does the agreement that the
drivers signed not matter?

The lower court had not engaged in a detailed examination of the relevant criteria. It
confined itself to an examination of a related case involving drivers in which an
employment relationship was found, distinguishing it from the present case because there
was no contractor’s agreement in that case and the drivers worked regular schedules,
drove regular routes, and were paid on scheduled pay days. The appeals court said that
there were disputed questions of fact about whether the EGL drivers were really free to
choose their own schedules and routes. But most importantly, the lower court’s heavy
reliance on the existence of an independent contractor agreement (consistent with its
erroneous decision to apply Texas law) was misplaced: “[t]hat the Drivers here had
contracts "expressly acknowledging that they were independent contractors" is simply not
dispositive under California's test of employment.” Even though California courts
consider “whether or not the parties believe they are creating the relationship of
employer-employee” to be a relevant factor, employment status is mainly determined by
examining the nature of the working relationship.

5. Does the business model of this logistics firm, including an emphasis on teamwork,
customer service, and real time tracking of parcels, fit with the use of independent
contractors? Why or why not?

This is an interesting case to consider in light of the on-going litigation against Federal
Express over its designation of drivers as independent contractors. Certainly, this type of
business model entails considerably more than just driving and implies a desire to
monitor and control how the work gets done. The essential problem in misclassification
cases is that employers desire the legal and tax advantages of using independent
contractors, while they still want to retain the prerogatives of an employer.

GLATT V. FOX SEARCHLIGHT PICTURES
2013 U.S. Dist. LEXIS 82079 (S.C.N.Y.)

This case involved a class of unpaid interns who worked for Fox Searchlight Pictures and
Fox Entertainment group, asserting violations of the federal Fair Labor Standards Act

(FLSA) and state laws because they were classified as unpaid interns and not as paid
employees. Plaintiffs moved for summary judgment alleging they should have been
classified as employees entitled to pay.

1. What issues did the court consider in this case? What did the court decide?

The court considered the classification of these workers based on the FLSA. Plaintiffs
argued they were employees. Defendant employer argued they were akin to “trainees”
not entitled to pay. The court decided that the workers should have been classified as
employees, and were entitled to be paid for their work.

2. What “factors” does the Department of Labor use to decide whether an intern is an
employee covered by the Fair Labor Standards Act? How did the court apply these
factors in this case?

The Department of Labor fact sheet lists 6 criteria for determining whether an internship
at a for-profit business may be unpaid. These criteria are: 1) Is the training similar to
training which would be given in an educational institution? 2) Is the internship
experience for the benefit of the intern? 3) Did the intern displace regular employees, or
work under close supervision of existing staff? 4) Did the employer derive any immediate
advantage from the activities of the interns, or on occasion were its operations actually
impeded? 5) Was the intern entitled to a job at the end of the internship? 6) Was there a
mutual understanding by employer and intern that the intern was not entitled to wages for
time spent in the internship? The court addressed each of the 6 criteria in turn, noting that
no one criteria controlled, and that the test required consideration of all of the
circumstances. It concluded that the interns were in fact employees entitled to pay.

3. Do these factors – derived from an early Supreme Court decision that did not deal with
interns per se – make sense in light of contemporary circumstances? Why or why not? Do
they require employers to be entirely selfless and altruistic in establishing internships?
Are there other factors that should be considered when drawing a line between interns
who can be unpaid and employees who must be paid, including the primary beneficiary
test dismissed by this court? What other factors?

It may seem that in today’s employment climate, where internships have become quite
common, that the use of the Walling case was not appropriate. But the court began with
the fact that the FLSA established the criteria used in Walling, and that they were a
reasonable application of the agency’s authority. Also, the court noted that the FLSA has
an expansive definition of “employee,” and unless an exception has been carved out, the
worker is an employee entitled to pay. The Walling case carved out an exception for
trainees, but they are not the equivalent of interns.

Employers have perhaps looked on unpaid interns as free labor, and no doubt would
prefer to continue to do so. But they need not be entirely selfless and altruistic with
regard to internships. If an internship was created to address the 6 criteria, and benefit the
intern as well as the firm, that internship might qualify as unpaid.

One other factor that might be considered is whether the intern is a student seeking to
further her education with practical skills. In that case, it might make more sense to
permit those positions to be unpaid, as the skills the intern learns would benefit her in
eventually seeking a job. The primary benefit test dismissed by the court might be helpful
in determining the parameters of this exception, designed to meet the “trainee” exception
to the coverage of FLSA.

4. Have you ever had an unpaid internship? If so, did you get what you wanted from the
experience or did you feel exploited? Why do you say that?

Students experiences will differ, and their answers may provide a lively discussion.

ZHENG v. LIBERTY APPAREL CO.
355 F.3d 61 (2d Cir. 2003)

Twenty-six garment workers who worked in a factory in New York City’s Chinatown
sued six contractors that used the factory and an apparel manufacturer for violations of
the Fair Labor Standards Act and state law. Because the contractors could not be located
or had ceased doing business, the plaintiffs sought damages only from the manufacturer
(“Liberty Apparel”). The manufacturer sub-contracted the last phase of the production
process to the contract firms, relying on them to do the assembly work of stitching,
sewing, cuffing, and hemming the garments. The garment workers were paid a piece rate
for their labor.

1.) What is the legal issue in this case? What did the appeals court decide?

The issue is whether the apparel manufacturer is a joint employer of garment workers
who performed assembly work for the manufacturer, but who had been hired and paid by
contract firms. The appeals court concluded that the lower court did not consider all of
the necessary factors when it determined that the manufacturer was not a joint employer
of the garment workers. The judgment in favor of the manufacturer was vacated and the
case was remanded for the lower court to apply the proper criteria.

2.) What criteria had the district court applied to determine whether the manufacturer
was an employer of the garment workers? What additional criteria does the appeals
court say must be applied? How do these criteria help determine whether an employment
relationship exists?

The district court based its decision on the fact that the defendants did not hire and fire
the garment workers; supervise the workers or control their work schedules and
conditions of employment; determine the rate and method of payment; and maintain
employment records. The appeals court says that these indicators of formal right of

control are insufficient to determine whether the manufacturer is a joint employer. On
remand, the court also needs to consider whether work was performed on the
manufacturer’s premises; whether the contract firms had businesses that could shift as a
unit from one putative joint employer to another; the extent to which the workers
performed discrete line jobs integral to the manufacturer’s production process; whether
responsibility under the contracts could shift from one contract firm to another without
material changes; the degree to which the manufacturer or its agents supervised the work;
and whether the workers performed work exclusively or predominantly for the
manufacturer.
Control over the work, and hence joint employer status, is more likely when the
work is performed in the manufacturer’s facility. Contract firms that serve a single client
rather than seek business from a variety of firms are more likely to be part of joint
employment relationships. When employees of contract firms perform work that is
integral to the manufacturer’s production process, the manufacturer is more likely to be a
joint employer. However, since sub-contracting is common to many production
processes, the court cautions that the extent of sub-contracting of integral tasks has to be
judged against industry custom. If responsibility for contracts could pass from one
contractor to another without material changes – such as by a new contractor continuing
operations with the same set of employees – the manufacturer is likely to be deemed a
joint employer. Extensive supervision also suggests joint employment, but only to the
extent that such supervision demonstrates effective control over the employees’ terms
and conditions of employment - and not merely verification of contractual production
standards. If the employees perform work exclusively or predominantly on behalf of the
manufacturer, that is also evidence of a joint employment relationship. De facto control
by the manufacturer over pay and work hours often accompanies such arrangements, as
distinct from situations in which the subcontractor performs “merely a majority” of its
work for a single customer.
In applying these criteria, the court takes considerable pains to distinguish
legitimate, arms-length contracting relations between business partners based on
economic considerations from relationships that look more like a “subterfuge to avoid
complying with labor laws.”

3.) From the limited, disputed facts presented, how would you decide the case?

Many important facts are in dispute. However, the trial court did find that the
manufacturers did not hire or fire the garment workers, supervise and control their work
schedules or conditions of employment, determine the rate and method of payment, and
maintain employment records. The work appears to not have been carried out in Liberty’s
own facility, as Liberty delivered cut fabric to be sewn together by assemblers and sent
its representatives out to check on how the work was being done. The amount of work
being done for a single manufacturer is disputed, with the plaintiff’s saying perhaps as
much as 75% and Liberty’s owner saying as little as 10%. The plaintiff’s claims that the
quality control inspectors from Liberty were in the factory numerous times each week for
hours at a time and that they gave orders directly to employees (including general urgings
to work harder) are potentially significant, although the owner suggests a much more
limited role for company representatives. The assembly work is certainly integral to the

production process, although heavy use of sub-contractors is common in the industry.
[Years after this appeals court decision, the case went to trial and a jury found for the
plaintiffs – 2009 U.S. Dist. LEXIS 41624 (S.D.N.Y.)]

4.) What are the practical implications of this case? For workers who are victims of
unscrupulous contractors? For firms that subcontract or otherwise outsource parts of
their operations?

This decision signals a willingness on the part of the courts to look beyond formal, direct
indicators of an employment relationship to the underlying economic realities when
determining whether joint employer liability should be placed with companies that sub-
contract aspects of their production process. Once again, employers are not safe assuming
that the sub-contracting of work or procuring labor from staffing services ends any legal
responsibilities to the persons performing that work. As contracting out becomes more
widespread throughout the economy and corporate actors become more closely entwined
within supply chains, these issues of legal (and social) responsibility for the actions of
contractors should loom ever larger. For employees of small contract companies that
might disappear overnight, establishing the joint employer status of client companies may
be the only chance to recover damages for violations of the law.

JUST THE FACTS

Stan Freund installed home satellite and entertainment systems for a company that sold
these systems. The company scheduled installations, although Mr. Freund could
reschedule them. The installer worked on his own, but was required to wear a company
shirt, follow certain minimum specifications for installations, not perform any additional
services for customers without the company’s approval, and call the company to confirm
that installations had been made and to report any problems. Mr. Freund was paid a set
amount per installation. He used his own vehicle and tools. Mr. Freund was free to
perform installations for other companies and to hire others to do installations.
However, while other installers did accept jobs from other companies, Mr. Freund
worked six days a week for this company. Is Mr. Freund an employee with rights under
the Fair Labor Standards Act? Freund v. Hi-Tech Satellite, 185 Fed. Appx. 782 (11th
Cir. 2006).

The issue is whether Mr. Freund is an employee or an independent contractor. Since this
case was brought under the Fair Labor Standards Act, the economic realities should be
used to decide this question. The appeals court affirmed the trial court’s ruling that the
installer was an independent contractor. In doing so, both court’s relied heavily on
testimony from other installers who had set up their own companies, hired assistants,
worked for other installation brokers, and did not work six days a week for one company.
In the absence of compelling evidence that this installer’s relationship with Hi-Tech was
unique, evidence of how it treated its other installers was probative of the working
relationship. In terms of right of control, the lower court had concluded that it favored
contractor status because the installer was able to do the work as he saw fit, to re-
schedule appointments, and to work for other companies. This conclusion is debatable,
since there were also numerous indicia of employer control, including the initial
scheduling of jobs, the required wearing of a company shirt, the prohibition against
providing any other services to customers, and the requirement that installations be
reported immediately. However, the court asserted that the control exercised over the
installer was “the end result of customer satisfaction” rather than “day to day regulation”
of his work – and that this distinction matters for purposes of assessing right of control.
He was seen as able to realize a profit or loss based on payment per job, the number of
jobs accepted, his efficiency, and his ability to hire assistants (even though he did not
actually do so). He used his own vehicle, tools, and supplies. He had a special skill at
installation, which included troubleshooting and dealing effectively with customers. The
only factor that the lower court said was consistent with employment was that the
installer’s work was integral to the business.

A full-time safety and security assistant at a public school also coached the high school
golf team. His coaching duties included supervising tryouts, coaching players during
tournaments, conducting daily practices, transporting team members to matches,
scheduling matches, communicating with parents, handling the team’s finances, and
fundraising. In all, the coach spent an estimated 300 to 450 hours per year on his

coaching activities, in addition to his full-time employment with the school district. For
his services as coach, he received a “stipend” of a little over $2,000 per year,
reimbursement for travel and other expenses, and paid administrative leave for coaching
activities that occurred during school hours. He was paid separately and on an hourly
basis for his work as a safety and security assistant. His continued employment was not
predicated on his also agreeing to coach. He sought overtime pay for weeks in which the
combination of his school duties and coaching required him to work more than 40 hours.
The school contended that in his capacity as a golf coach, he was a volunteer with no
entitlement to overtime pay. Was the coach an employee or volunteer with respect to his
coaching activities? Purdham v. Fairfax County School Board, 2011 U.S. App. LEXIS
4644 (4th Cir.).

The court decided that the golf coach was a volunteer rather than an employee. Thus, he
was not entitled to overtime pay under the FLSA. The court relied first on the fact that
Congress explicitly exempted persons who do volunteer work for public agencies from
the FLSA’s requirements. Such individuals are exempt from FLSA coverage if: “(i) the
individual receives no compensation or is paid expenses, reasonable benefits, or a
nominal fee to perform the services for which the individual volunteered; and (ii) such
services are not the same type of services which the individual is employed to perform
for such public agency.” The court determined that the coach’s decision to coach had
been made freely and without coercion. He accepted an offer to become coach, his
employment as a security assistant was not dependent on his coaching, and he was free to
stop coaching at any time without placing his job in jeopardy. The fact that the coach was
motivated, in part, by the stipend he received did not render him a volunteer. Even though
DOL regulations defining volunteers refer to performing “hours of service for a public
agency for civic, charitable, or humanitarian reasons, without promise, expectation or
receipt of compensation for services rendered,” this does not mean that volunteers must
be motivated solely by non-pecuniary considerations or that they cannot receive, as the
coach did, nominal fees or reimbursement for their expenses. The court also asserted that
“[i]t is the culture of high school athletics for the coaches to consider themselves
volunteers.”

Luann Lepkowski is one of about two hundred employees of Telatron Marketing, a
company that provides “customer relationship management services” to corporate
clients nationwide. Since early 2006, Ms. Lepkowski has been assigned to work
exclusively on the Bank of America account. The computer, software programs, and
databases that she uses in performing this work are owned and supplied by Bank of
America. The operators identify themselves as representatives of the bank when dealing
with customers. The bank provides training on bank products and procedures to Ms.
Lepkowski and the other operators. The bank oversees day-to-day operations by
monitoring phone calls to ensure that their procedures are being followed. Ms.
Lepkowski works in a call center owned by Telatron. She was hired and is paid and
scheduled by Telatron, which also maintains her personnel records. Ms. Lepkowski and
the other operators brought a class action lawsuit against both Telatron and the Bank of
America, alleging improper compensation. Is the Bank of America a joint employer of

these call center workers? Lepkowski v. Telatron Marketing Group and Bank of America
Corp., 2011 U.S. Dist. LEXIS 9388 (W.D. Pa.).

The court dismissed the plaintiff’s claim that the Bank of America was a joint employer
who should also be a defendant in a class action wage and hour suit. The court pointed
out that “[t]here is no unanimity of opinion … as to the appropriate factors to be
considered in analyzing whether a joint employment relationship exists. The Second
Circuit, as illustrated by Zheng v. Liberty Apparel, takes a relatively expansive view and
looks at (1) whether the premises and equipment of the purported joint employer are used
for the plaintiffs' work; (2) whether the contractors had a business that could or did shift
as a unit from one putative joint employer to another; (3) the extent to which plaintiffs
performed a discrete line-job that was integral to the process of production for the
purported joint employer; (4) whether responsibility under the contracts could pass from
one subcontract to another without material changes; (5) the degree to which the
purported joint employer or their agents supervised the plaintiffs' work; and (6) whether
plaintiffs worked exclusively or predominantly for the purported joint employer.” In
contrast, courts in the Ninth Circuit focus primarily on whether the proposed employer
(1) had the power to hire and fire employees, (2) supervised or controlled employee work
schedules or conditions of employment, (3) determined the rate or method of payment,
and (4) maintained employment records. The Third Circuit, in which this case arose, has
not set out explicit criteria for deciding when joint employment exists. The district court
in this case chose to examine the totality of the circumstances and asserted that the same
outcome would be obtained under either test.

Regarding the Ninth Circuit criteria, the court found that Bank of America did not
have the power to terminate the plaintiffs’ employment. It did not set work schedules,
hours of work, or otherwise influence the day-to-day conditions of employment. The
court dismissed the significance of the training provided by Bank of America and its’
monitoring of calls because “these measures reflect precisely the type of quality control
and customer service supervision that courts have consistently held to be ‘qualitatively
different’ from the control exercised by an employer over an employee.” On the other
two factors, the plaintiffs did not contend that Bank of America determined their
compensation or maintained their employment records. Applying the Second Circuit’s
test, the court focused on the questions of whether the premises and equipment of the
putative joint employer were used, whether the contractors had a business that could shift
as a unit from one putative joint employer to others, and whether there was any evidence
that responsibility could pass from one subcontractor to another without any material
changes. The court deemed the other criteria to be either duplicative with the Ninth
Circuit’s test or geared specifically to manufacturing contexts. The employees worked in
call centers operated by the contractor and not Bank of America. They did use equipment
and programs provided by the bank. The court deemed ownership of the premises on
which work is performed to be a stronger indicator of supervisory control than ownership
of equipment (There is some confusion in the decision, as the court states “On balance,
therefore, I conclude that this factor weighs in favor of joint employment.” However
from the tenor of the discussion, and because the court subsequently states that “the
Amended Complaint fails to plead sufficient factual allegations to satisfy any [italics

added for emphasis] of the seven joint employment factors analyzed above,” I assume
that this is an error.] The court also concluded that because the contractor had contracts
with numerous other companies and there was no evidence that “Plaintiffs would
continue to perform the same customer management services for BoA in the same
manner, even if BoA terminated its relationship with Telatron and engaged another
customer relationship company to handle their client accounts,” evidence of joint
employer status was lacking.

PRACTICAL CONSIDERATIONS

Try your hand at drafting an independent contractor agreement that a company that sells
carpeting might use for its installers. Don’t worry about making your agreement sound
like legalese. Focus instead on what such an agreement should specify.

The point is to try to incorporate as many of the criteria for establishing independent
contractor status as possible. The independent contractor agreement should specify what
the person performing the work is expected to accomplish and any deadline for doing so,
but should not specify hours of work, methods, requirements to attend meetings,
supervisory relationships, or other provisions that indicate the contracting entity is
substantially retaining its right of control. The agreement should make it clear that the
contractor is in business for him or herself by placing responsibility for tools, materials,
equipment, the hiring of assistants, and other expenses on the contractor. The agreement
should generally leave the contractor free to perform services for others and should
pertain only to the performance of some particular project or piece of work. The
agreement should state that the contractor is responsible for payment of employment
taxes and is not entitled to benefits. Payment should be related to completion of the
agreed upon project and not be based on hours of work. The agreement should be for a
limited period of time and not open-ended as to duration. A new agreement should be
drawn up if additional projects are desired, and this should not be done on a continuous
basis

How should companies that use temp workers supplied by temp agencies deal with those
workers if performance problems emerge? If temp workers complain about inequitable
treatment? If temp workers request leave under the Family and Medical Leave Act?

A tricky balance must be maintained if client companies do not wish to face potential
liability as joint employers. That balance involves refraining from exercising employer-
like control, while still taking steps to integrate temporary workers into the workplace.
Performance problems sometimes have to be dealt with on the spot, but for the most part,
unsatisfactory performance by temps should be brought to the attention of the temporary
staffing firm and dealt with by them. The client company should refrain from any attempt
to “discipline” individual temps or to request/require that particular temps not be
assigned. Ultimately, if the quality of temps is not satisfactory, the client company should
find another source for temporary workers. If inequitable treatment is complained of and
relates to protected class characteristics, the client company has an obligation to do what
is within its power to end any discriminatory treatment. Complaints about unequal
treatment of temps in comparison to the client firm’s “permanent” employees are not so
much a legal problem as an issue of employee relations. Efforts should be made to treat
temporary workers with dignity and to not needlessly reinforce the perception of second
class status. However, it also has to be made clear to temps that the staffing firm is their
employer and that they are working under different arrangements than the client
company’s own employees. If teamwork and close working relationships over a period of

time are important, those are indicators that a company would be much better off not
staffing these positions with temps. Under the Family and Medical Leave Act, the
temporary staffing firm is typically the “primary employer” – even when there is joint
employment. Thus, staffing firms are typically responsible for responding to temps’
requests for leave and providing required notices.

END OF CHAPTER QUESTIONS

1.) A company sells health insurance policies. The company has a large sales force
comprised of independent contractors. Some of its sales agents, usually after a significant
period of service, are promoted to the position of “sales leader.” Sales leaders agree to
remain as independent contractors when they are promoted. Sales leaders do little selling
of policies; instead, their main responsibilities are recruiting, training, and managing
sales agents. The income of sales leaders is mainly derived from overwrite commissions
on their subordinates’ sales. The company retains control over the hiring, firing,
assignment, and promotion of sales agents. The company determines sales leaders’
territories and does not permit them to sell other insurance products or operate other
businesses. Sales leads are distributed by the company and sales leaders are prohibited
from purchasing leads from outside sources. Sales leaders set their own hours and
conduct their day-to-day activities largely free from supervision. Attendance at company
meetings and training sessions is generally considered optional for sales leaders. Sales
leaders receive no benefits and the company does not withhold any of their pay for tax
purposes. Several sales leaders sued for overtime pay under the Fair Labor Standards
Act. Are the sales leaders employees or independent contractors? (Hopkins v.
Cornerstone America, 545 F.3d 338 [5th Cir. 2008], cert. denied, 2009 U.S. LEXIS
2005)

The trial court had found that the sales leaders were employees under the FLSA and the
appeals court affirmed. The court set out the Fifth Circuit’s version of the economic
realities test: “we consider five non-exhaustive factors: (1) the degree of control exercised
by the alleged employer; (2) the extent of the relative investments of the worker and the
alleged employer; (3) the degree to which the worker's opportunity for profit or loss is
determined by the alleged employer; (4) the skill and initiative required in performing the
job; and (5) the permanency of the relationship. No single factor is determinative..
Rather, each factor is a tool used to gauge the economic dependence of the alleged
employee, and each must be applied with this ultimate concept in mind.” Regarding the
degree of control, the court observed that Cornerstone controlled the hiring, firing,
assignment, and promotion of the Sales Leaders' subordinate agents, on whom the Sales
Leaders relied for their primary source of income. Cornerstone at least partially
controlled the advertising for new recruits by providing the Sales Leaders with approved
ads and monitoring their placement. Cornerstone exclusively determined the type and
price of insurance products that the Sales Leaders could sell. Cornerstone also controlled
the number of sales leads received, prevented Sales Leaders from purchasing leads from
other sources, and determined the geographic territories where the Sales Leaders and
their subordinates could operate. Regarding investment in the business, the court found
that Cornerstone's investment--including maintaining corporate offices, printing
brochures and contracts, providing accounting services, and developing and underwriting
insurance products--outweighed the personal investments of Sales Leaders, even though .
Sales Leaders made substantial investments in their individual offices. Regarding
opportunity for profit or loss, the court dismissed found that the key drivers of Sales
Leaders’ compensation were all determined by Cornerstone. The likes of controlling
office costs and motivating subordinates paled in comparison. Regarding skill, the court

found that while the Sales Leaders exhibited certain skills, they were primarily general
management skills and the use of those skills was constrained by the high degree of
control maintained by Cornerstone. Finally, regarding permanency, most of the Sales
Leaders worked for a number of years and provided their services exclusively to
Cornerstone.

2.) An attorney and member of the New York Bar Association became actively involved
with international environmental issues. She proposed, developed, and presented a
program that was presented under the auspices of the association. She engaged in other
efforts, including creating a new Bar Association committee on international
environmental law, making presentations, and participating at the first United Nations
Conference on Environment and Development. In return, the association provided her
with workspace, clerical support, publicity, and reimbursement for out-of-pocket
expenses. The attorney experienced harassment by a Bar Association official and sued.
Was she a volunteer or an employee? (York v. Association of the Bar of the City of New
York, 286 F.3d 122 (2
nd
Cir. 2002)

When the issue is whether someone performing work is an employee or a volunteer, the
nature of any payments received is usually a key fact. There must be wages or benefits,
or a promise to provide these, beyond some minimum level of significance or
substantiality. The court concluded that the benefits that the lawyer received, including
clerical support, workspace, networking opportunities, and reimbursement for out-of-
pocket expenses did not constitute significant reimbursement of the sort that would signal
an employment relationship in the absence of any contractual agreement. The court
opined that holding otherwise would transform a wide variety of efforts undertaken on
behalf of voluntary member organizations into employment.

3) The exotic dancers at a nightclub sign independent contractor agreements at the
beginning of their employment and are paid entirely by the tips they receive from
appreciate customers. The club does not recruit dancers. Instead, women interested in
working there come in for a dancing audition and “body check.” If selected, dancers
must obtain, at their own cost, an adult entertainment license ($350 per year). Dancers
must remit a house fee to the club for each night of work (between $30 and $100
depending on the day of the week and time of arrival) and tip the DJ (at least $20) and
“house mom” ($5-10). On slow nights, dancers can suffer a net loss for the evening.
Dancers also spend thousands of dollars a year on costumes, shoes, cosmetics, and hair
care. However, they are not investors in the club and do not pay any of the other
expenses associated with operation of the club, including facilities, advertising, the sound
system, and food and drink. Schedules are worked out between dancers and the club,
although there is a strong expectation that dancers will work at least four nights a week.
The club has a rule book for contractors and employees, and dancers have been
disciplined for violations of these rules. There are elaborate procedures for checking in
and out of work, including appearance inspections by the house mom and a breathalyzer
test at the end of shifts. A number of the dancers have worked at the club for at least a
year, but shorter periods of employment are also common. Are the dancers of the club

entitled to the protections of the Fair Labor Standards Act or are they independent
contractors? Why? (Clincy v. Galardi South Enterprises, 808 F. Supp. 2d 1326 (N.D. Ga.
2011).

The court held that the dancers were employees because of the degree of control exerted
by the Club over the work of the dancers, the dancers’ opportunity for profit and loss, the
dancers’ relative investment, the lack of specialized skill required to be a dancer, and the
integral nature of nude entertainment to the Club’s business.

4.) A surgeon worked as part of the medical staff at a hospital. The surgeon leased his
own office space, scheduled his own operating room time, employed and paid his own
office staff, billed patients directly, received no benefits, and did not receive tax
documents (W-2 or 1099) from the hospital. The doctor performed all of his surgeries at
this hospital and could use its nurses and other staff to assist in the treatment of patients.
Medical staff membership required the doctor to follow medical staff bylaws, keep
medical records, attend an orientation program, participate in continuing education
programs, and agree to take calls from the emergency room. After the doctor was
diagnosed with and treated for bi-polar disorder, he was reinstated with numerous
conditions. These included submitting to close review of all of his surgical cases, meeting
periodically with a monitoring physician, and providing extensive personal and medical
information. When the surgeon subsequently had an acute manic episode while
performing open-heart surgery, his medical staff privileges were rescinded. He sued for
disability discrimination and the hospital argued that he was an independent contractor.
What should the court decide? (Wojewski v. Rapid City Regional Hospital, 450 F.3d 338
(8th Cir. 2006)

The appeals court affirmed the lower court’s ruling that the doctor was an independent
contractor. Therefore, he had no standing to sue under the employment provisions of the
ADA. Both courts applied versions of the common law test. The court noted that the
surgeon performed highly skilled work, leased his own office space, hired and paid his
own staff, billed patients directly, and did not receive any benefits or tax documents from
the hospital. Although the 2003 letter of agreement subjected the surgeon to an extensive
set of controls and (in the words of the appellant) “perhaps rendered him the most
controlled doctor in America,” the court saw these stipulations as still falling within the
normal tension that exists between hospital administrators and staff physicians. The
hospital could “take reasonable steps to ensure patient safety and professional liability
while not attempting to control the manner in which [the doctor] performed operations.”
Right of control is particularly difficult to assess for professionals. Not all cases involving
staff physicians find them to be independent contractors (e.g., Salamon v. Our Lady of
Victory Hospital, 514 F.3d 217 (2d Cir. 2008)).

5.) A waitress at a diner sued for sexual harassment. The employer argued that it had
fewer than 15 employees and was thus not subject to Title VII. Whether the diner had the
requisite number of employees depended on whether the two managers in charge of the
diner were “employees.” The diner is owned by a woman who is the sole proprietor.
However, she has delegated virtually all responsibility for the operation of the restaurant

to these two managers. Without the owner’s input, the managers decide who to hire and
fire, work schedules, work rules, and all of the other operational decisions of the
restaurant. The two managers do not have ownership interests in the restaurant
(although one is married to the sole proprietor) or hold positions as board members
(there is no board). Should the two managers be counted as employees? (Castaways
Family Diner, 453 F.3d 971 (7
th
Cir. 2006).

The appeals court reversed the lower court’s entry of summary judgment for the
employer. The lower court erred in concluding that the managers were partners or
principals in the firm, rather than employee agents. The appeals court expressed
considerable doubt as to whether the criteria advanced by the EEOC and endorsed by the
Supreme Court in its Clackamas decision (538 U.S. 440) for distinguishing partners from
employees were relevant to a situation where the actors exercised control at the pleasure
of an owner who delegated those responsibilities, rather than as a matter of right. The
court held that if Clackamas is still applicable, it must be applied with consideration of
the source of the authority exercised by the managers. The court concluded that “a small
business owner like Gonzalez has the option of running the business herself … . In that
way, she might keep the number of employees below Title VII’s threshold. If instead, she
chooses to engage another person to run the business on a day-to-day basis for her,
without giving him a stake in the business that lets him share the power to control it, then
she is taking on an additional employee that may put her workforce over the statutory
threshold, just as if she had taken on an additional cook, server, cashier, or busboy.”

6.) A farm labor contractor recruited and hired workers to detassel and remove
unwanted corn plants in the fields of the Remington Seed Company. Detasseling is
necessary for the growing of hybrid plants and must be performed several times during a
season. The workers were paid by the labor contractor. They took instructions from the
labor contractor but also followed Remington’s work rules. Remington had supervisors
in the fields to inspect work and determine when jobs needed to be redone. The labor
contractor had no clients other than Remington Seed. Remington advanced several
payments to the contractor so that the workers could be paid and covered by workers’
compensation insurance. Tools and portable toilets were supplied by Remington. The
workers brought suit under the Fair Labor Standards Act against both the labor
contractor and Remington Seed Company. Is Remington a joint employer liable for
violations of these workers’ rights? (See Reyes v. Remington Hybrid Seed Company, 495
F.3d 403 [7th Cir. 2007]).

The district court had granted summary judgment to Remington. The appeals court
vacated the decision on the grounds that Remington was a joint employer of the farm
workers. Relevant facts included that the farm labor contractor had no business
organization that shifted from one place to another. Instead, he put together crews for
Remington alone. The workers took instructions from the farm labor contractor, but also
followed work rules established by Remington. They started employment at company
headquarters and received a briefing about pesticide safety. Remington supplied tools and
outhouses. Remington had supervisors in the fields that inspected the work and decided if
jobs needed to be re-done. However, any liability for Remington was limited to unpaid

wages and did not reach the farm labor contractor’s unfulfilled promises of more work
hours and better housing.

7). A logistics company used a subcontractor to deliver packages. The contract company
owned the vehicles used by drivers to deliver packages, while the logistics firm owned the
warehouse facilities and all other equipment. Drivers were hired and paid by the contract
company. Every morning, the logistics company had packages delivered to one of its
warehouses. Drivers could not begin work until the logistics company informed them that
their packages had been received, coded, and were ready for pickup. After receiving the
go-ahead, drivers sorted, scanned, and loaded the packages. The contract company
leased the scanners from the logistics company. As drivers loaded their vehicles at the
warehouse, a logistics company employee would often inspect the vehicles and drivers’
uniforms to ensure that they conformed to the standards specified in the company’s
agreement with the contractor. The uniforms and the vehicles bore the names of both
companies. Drivers spent the majority of their days making pickups and deliveries.
Throughout the day, the logistics firm sent information regarding customer complaints,
requests for re-deliveries, and other nonroutine matters to drivers. Using scanners,
drivers logged the time at which each package was picked up or delivered. When drivers
finished their delivery routes for the day, they unloaded any remaining packages at one
of the warehouses and returned their scanners to be charged overnight. The information
that the scanners had collected during the day about package locations was transmitted
to a data server of the logistics company. The drivers allege that they were improperly
denied overtime pay. Is the logistics company a joint employer potentially liable for wage
and hour violations? Why or why not? (Layton v. DHL Express (USA), 686 F.3d 1172
(11
th
Cir. 2012).

No, the logistics company (DHL) was not a joint employer with the subcontractor (Sky
Land). The court applied 8 criteria: 1) the degree of control of the workers; 2) the degree
of supervision, direct or indirect, of the work; 3) the power to determine the pay rates or
methods of payment of workers; 4) the right, directly or indirectly, to hire, fire, or modify
the employment conditions of the workers; 5) preparation of payroll and payment of
wages; 6) ownership of the facilities where work occurred; 7) performance of a specialty
job integral to the business, and 8) the relative investments of DHL and Sky Land in the
enterprise.

Although DHL did engage in some small level of supervision of the drivers, most of the
time the drivers were unsupervised. Further, DHL did not hire or fire, had no power to set
pay rates, and did not pay the drivers. DHL did not control the method of performing
daily tasks. In addition, Sky Land’s contract with DHL was not exclusive, so that the
drivers were not economically dependent on DHL.

8.) Regardless of the eventual outcome of the Northwestern University case, should
student-athletes be considered employees of the universities they attend? Why or why
not? (See Taylor Branch. “The Shame of College Sports.” Atlantic (October 2011), 81-
110)

Student-athletes are actively recruited and sign contracts to participate in activities that
consume much of their time. They receive substantial payment in the form of
scholarships and sometimes generate substantial revenues and publicity for their
universities. Arguably, athletics is less central to what universities do than are the
teaching and research performed by graduate assistants. Further, the mode of payment of
athletes is less obviously a wage for services rendered. Nevertheless, the concept of the
“student-athlete,” devised by the NCAA to legitimize the amateur, non-employee status
of athletes, is increasingly being challenged, as major school sports programs grow ever
larger and top athletes treat college as brief internships on the path to professional
careers.

9.) What are the consequences of denying back pay and other individual remedies to
undocumented workers? Justice Breyer, dissenting from the majority opinion in Hoffman
Plastic Compounds, Inc. v. NLRB, writes that denying the NLRB the power to award back
pay “… lowers the cost to the employer of an initial labor law violation … It thereby
increases the employer’s incentive to find and to hire illegal-alien employees.” Does
denying remedies to undocumented workers reinforce or undermine national immigration
policies?

At first blush, it appears entirely consistent with public policy on immigration to deny
remedies under employment law to persons who do not have legal status to be employed
and who are unlawfully in this country. However, doing so might actually increase the
incidence of illegal immigration, because the potential cost to employers of employing
these workers might be reduced. This decision appears to increase the vulnerability of
undocumented workers. If they try to organize unions or otherwise assert their rights
under the law (e.g., recover unpaid wages), they can be terminated with little
consequence for the employer, beyond perhaps a court order to not engage in such
behavior in the future. And given the lack of a meaningful remedy for the affected
individuals, who would bring such a case in the first place?

10.) Commenting on the increasingly widespread use of labor contractors by large
companies, attorney Della Bahan claimed “These companies are pretending they’re not
the employer. The contractor is willing to work people seven days a week, not pay payroll
taxes, not pay workers’ comp taxes. The companies don’t want to do that for themselves,
but they’re willing to look the other way when their contractors do it.” Do you agree? To
what extent should companies be held responsible for the employment practices of
companies with which they contract? (Steven Greenhouse. “Middlemen in the Low-
Wage Economy.” New York Times (December 28, 2003), Wk-10)

Companies that use their leverage to negotiate low-bid contracts with small contractors
set in motion a process under which exploitation of workers is likely. Firms do not have
to be privy to the details of their contractors’ employment arrangements to know that it is
low-wage workers who are going to bear the brunt of these arrangements. Yet, it is
difficult to blame companies for seeking the best deal from contractors and to clearly

identify when a firm has sufficient knowledge of its contractor’s employment practices
and/or control to warrant holding the firm liable.

11.) Legally, it makes a great deal of difference whether someone performing work is an
employee or an independent contractor. But should it make a difference? What is the
justification for excluding independent contractors from protection of antidiscrimination
and other laws? (Danielle Tarantolo, “From Employment to Contract: Section 1981 and
Antidiscrimination law for the Independent Contractor Workforce,” 116 Yale Law
Journal 170, 202-04 (2006).

As a general matter, the argument is that the ability of independent contractors to sell
their services to other users gives them greater bargaining power than that possessed by
most employees and makes them less subject to mistreatment or exploitation. However,
as the use of independent contractors to perform a wide range of tasks increases and
distinguishing between independent contractors and employees becomes more difficult,
there might be good reason to re-think the exclusion of independent contractors. This
would seem particularly true for the likes of anti-discrimination laws which, in contrast to
wage and hour laws, would reinforce basic societal values without unduly infringing on
freedom of contract. Tarantolo notes that independent contractors already receive some
protection from discrimination under 42 U.S.C § 1981 which prohibits discrimination in
"making and enforcing contracts." However, this protection is limited to claims of
disparate treatment based on race or national origin. She proposes to use this venerable,
Reconstruction-era statute, “to modernize the workplace antidiscrimination regime.”

FOR A CHANGE OF PACE

Students might critique an actual independent contractor agreement if one is available. If
not, they might be presented with a hypothetical example like the following:

“I agree to provide services to the XYZ Company as an independent contractor. These
services include writing software, “trouble shooting” computer network problems, and
other tasks that might be assigned. I agree to respond to requests for my services in a
timely fashion. I realize that I am free to consult for other companies and to use my own
best professional judgment in determining how to provide these services to XYZ Co. I
agree that I will be paid at the rate of $35/hr for all time spent performing services for the
XYZ Corp.”

What, if anything, is good about this agreement? What, if anything is problematic about
this agreement? Should it say other things?

This can be used as another way to get students to think about the criteria for
distinguishing between employees and independent contractors and how contractor
relationships must be structured in order to retain contractor status.
The sample IC agreement is inadequate from the standpoint of ensuring that the
person doing the work will not be deemed an employee. On the plus side, it explicitly
states that the individual is free to offer her services to other users and refers generally to
her right of control over how the work is done. However, the wording that allows the
company to “assign” unspecified other tasks without additional negotiation and
agreement reads like the “and any other tasks assigned” language typically found on an
employee job description. The language about responding in a “timely fashion” also
suggests right of control, and hence employee status, particularly considering that the task
is writing software. Independent contractor status does not preclude payment on an
hourly basis if other aspects of the relationship are clearly more contractor-like, but it
seems possible to arrange payment on a project or per call basis that would be more
consistent with IC status. Without loading the agreement with excess verbiage, it would
be useful to elaborate further on the contractor’s right of control, to specify that any
training, manuals, supplies, or other materials are the responsibility of the IC, to specify
that the payment cited is the sole payment for work performed and that the IC is
responsible for any benefits as well as payment of all employment taxes, and to make the
contract less open-ended in terms of duration.

Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:

kenmerken uitmuntend geschikt voor de onderscheiding van familiën en geslachten. De
verschillende gedaante en rangschikking van de tandjes, staat in verband met de soort
van voedsel en de levenswijze. De wrijfplaat kan gemakkelijk bewaard en nog na vele
tientallen van jaren uit het intusschen verdroogde dier afgezonderd worden.—Op het
slokdarmhoofd volgt de dunne slokdarm, die in de onverdeelde maag eindigt. Hierop
liggen de speekselklieren. Onmiddellijk achter de maag bevindt zich de lever;
deze omhult eenige kronkelingen van den darm, die zich als endeldarm naar voren
richt en naast het ademgat eindigt. Hier mondt ook de afvoerbuis van de nier uit. De
toestellen tot het bevredigen van gastronomische neigingen zijn dus bij de Slakken goed
ontwikkeld.—De oogen aan den top der groote voelhorens werden reeds door
Swammerdam zorgvuldig beschreven. Twee gehoorblaasjes liggen tegen den
onderkant van den slokdarmring. Deze bevat 3 paar zenuwknoopen: de
bovenslokdarmknoopen, de voetknoopen en de kieuwknoopen; de beide laatste paren
bevinden zich onder den slokdarm.—Alle Longslakken zijn tweeslachtig
(hermaphrodiet) en leggen na paring eieren.
Ook voor de levensverrichtingen der Landslakken is een vochtige omgeving volstrekt
noodig. De Naakte Slakken—en de Slakken welker schelp het lichaam slechts voor een
klein deel bedekt (b.v. Testacella)—bezwijken spoedig in een droge ruimte; in een
kartonnen doos b.v. kunnen de kleine soorten geen 24 uur in ’t leven blijven. Over ’t
algemeen schijnen de bewoners van glanzige, doorschijnende schelpen (Vitrina b.v.) veel
vocht noodig te hebben. Ook alle Slakken welker huisjes een harige opperhuid hebben
(b.v. vele Helix-soorten van de groep Fruticicola), houden van een natte woonplaats.
Daarentegen onderscheiden zich de Landslakken, die goed aan de droogte weerstand
bieden, door een ondoorzichtige, doffe schelp, waaraan de opperhuid nagenoeg
ontbreekt.
Over ’t algemeen oefent de warmte, binnen zekere grenzen, op de Slakken een gunstigen
invloed uit, voorzoover zij het uitdrogen niet bevordert. In enkele warme bronnen leven
sommige soorten nog bij een temperatuur van meer dan 50° C., andere kunnen een zeer
lagen warmtegraad verdragen. In koude en gematigde gewesten weten de Slakken aan
den schadelijken invloed van den winter te ontkomen door het afsluiten van de schelp
met deksels en door het verblijf in een doelmatige schuilplaats, waar zij in winterslaap
verkeeren. Een hierop gelijkende zomerslaap hebben de Landslakken der
keerkringsgewesten evenals vele Reptiliën en Insecten. Ook in dit geval kruipen zij in
den grond of maken gebruik van toevluchtsoorden onder steenen en takken.
Daar alle slakkenhuizen verkalkt zijn en de hiervoor benoodigde materiaal in het voedsel
aan het organisme moet worden toegevoerd, kunnen op plaatsen waar de bodem
volkomen vrij van kalk is, geen Huisjesslakken bestaan. Op den omvang van het
verbreidingsgebied der soort, op de talrijkheid der individuën, op de stevigheid, kleur en
doorschijnendheid van de schelp heeft daarom de geaardheid van den bodem grooten

invloed. De Slakken, die op graniet en dergelijke weinig kalk bevattende gesteenten
leven, hebben huisjes, die wegens hun grooter gehalte aan organische stoffen levendiger
gekleurd, doorschijnender en dunwandiger zijn, dan die van leden van dezelfde soort,
welke op kalkvrije gronden leven. De opperhuid, die veel meer organische stof bevat dan
de daaronder liggende parelmoerlaag, is bij beide nagenoeg even sterk, de parelmoerlaag
daarentegen bij exemplaren op granietgrond veel minder sterk ontwikkeld.
De schelpenverzamelaar vindt nuttige wenken in hetgeen Roëzmäëzler van de
verblijfplaatsen en van het verzamelen der Landslakken zegt: „Vele soorten kruipen bij
voorkeur op planten rond en houden zich het meest op aan de onderzijde van bladen en
in de hoekpunten van takken; andere leven op en onder afgevallen bladen, nog andere
meer verborgen onder het dichte moskleed, dat steenen en boomstammen bedekt; eenige
treft men zelfs aan in gezelschap van Aardwormen en Duizendpooten, dikwijls onder een
zoo grooten steen, dat het moeielijk te begrijpen is, hoe een teer dier met brooze schelp
onder dit zware voorwerp geraakt. Sommige Slakken schijnen zich hier nog niet veilig te
achten en leiden een volkomen onderaardsch leven.
„Daar de Landslakken bijna geen ander dan plantaardig voedsel gebruiken, komen de
meeste op of althans bij planten voor; zij zijn merkbaar talrijker in bosschen met
breedbladige dan in de met naaldbladige boomen. Ook hier geldt de regel, dat vlakke
gewesten rijker zijn aan Slakken dan bergstreken. Steeds vond ik ze minder veelvuldig
in bergwouden dan in vochtige bosschen van de vlakte.—Nooit leven de Slakken op
aanzienlijke hoogte in de boomen; liever bewonen zij laag kreupelhout, of vestigen zich
in bosschen op kruiden of op den bodem. Hoe dichter en schaduwrijker het struikgewas
is, hoe gedekter en vochtiger de plaats, waar het groeit, des te meer kans heeft men er
Slakken te vinden. Het liefst bewonen zij echter boschjes, waar b.v. kornoeljes,
braamstruiken, eschdoornen en hazelaars, door hopstengels omrankt en met andere
hoogopschietende kruiden als ’t ware doorgroeid zijn. Bij droog weer zijn zij hier niet
gemakkelijk te vinden, wel na een warme regenbui. Alle komen dan uit hare
schuilhoeken te voorschijn, om zich te laven aan de regendruppels, die van de bladen en
takken afhangen, en zich te verfrisschen in de heerlijke koelte. Wie zich niet bekommert
om de vallende druppels, de schrammende doornen en de brandende netels, kan nu een
groote menigte Slakken verzamelen.
„Na het afzoeken van de takken en bladen van zulke struiken, verzuime men niet, den
bodem er om heen, die gewoonlijk met mos, steenen en afgevallen bladen bedekt is,
zorgvuldig te doorzoeken: verscheidene hier levende zeldzame soorten, o.a. de
Glashorenslakken (Vitrina), komen niet dikwijls te voorschijn. De levende heggen
komen nog het meest overeen met de zooeven genoemde boschjes, wat rijkdom aan
Slakken betreft. Vooral heggen van vochtige en laag gelegen tuinen zijn in den regel, en
meer bepaaldelijk na een regenbui, sterk bevolkt. In tuinen kan men echter ook wel op
andere plaatsen met goed gevolg Slakken zoeken. De buksboom- (of zoogenaamde

„palm”-) randen rondom bloemperken verschaffen vooral bij warm en droog weer een
koele verblijfplaats aan deze dieren, die men ook vindt in hoeken, waar onkruid groeit en
afval ligt, op plaatsen waar het uitgewiede onkruid neergeworpen wordt, kortom op alle
rommelige, donkere en vochtige plekken.”
Van de 6000 levende soorten, die (behalve ongeveer 700 fossielen) de orde der
Longslakken vormen, behooren 5800 tot de onderorde der Landslakken
(Stylommatophora), die al of niet een huisje bezitten en oogen hebben aan den top van
twee (in den regel door instulping terugtrekbare) „oogvoelers”; verder naar voren en
naar onderen staan gewoonlijk nog twee kleinere „lipvoelers”.
Tot de familie der Heliciden (Helicidae) brengt men niet minder dan 5000 levende
soorten, waarvan meer dan 1800 behooren tot het geslacht der Echte Slakken
(Helix), dat in een groot aantal ondergeslachten verdeeld wordt. Alle Heliciden hebben
een goed ontwikkelde, spiraalswijs gewonden, uitwendige schelp, die bij de meeste
(althans bij alle leden van het typische geslacht) ruim genoeg is om het geheele dier te
bevatten, maar overigens allerlei vormen kan vertoonen: bij sommige plat (nagenoeg
schijfvormig), bij andere spits en lang (torenvormig) is. De kop draagt 4 voelers. De
bewapening van de mondholte bestaat uit een stevige, boogvormige, geribde kaak en een
wrijfplaat met zeer talrijke, gelijke, min of meer vierkante tandjes. Bij Helix is de mond
van de schelp scheef, halvemaanvormig of rondachtig; de mondranden zijn gescheiden,
de binnenlip wordt door den voorlaatsten omgang gevormd. De grootste Europeesche
soort is de reeds genoemde Wĳngaardslak [Helix (Helicogena) pomatia]. Haar
groote, bolvormige, buikige, geelachtige of bruinachtige schelp is „bedekt doorboord”,
heeft een nauwen „bedekten navel”, daar deze door een binnenwaartsche uitbreiding van
den spilrand gesloten is. Zij bepaalt zich volstrekt niet tot de wijngaarden, hoewel zij
zich in ’t voorjaar gaarne vergast op de knoppen der wijnstokken en op deze wijze een
aanzienlijke schade kan aanrichten; men vindt haar overal in de droge, vooral in
heuvelachtige oorden, waar grassen en struiken groeien. Omdat zij groot is en gegeten
wordt, heeft deze Slak veelvuldiger dan andere leden van haar geslacht voor
onderzoekingen gediend. Zij en de meer zuidwaarts wonende Ruige
Wĳngaardslak (Helix adspersa) behooren tot die soorten, welke in den herfst, bij
voorkeur op een met mos bedekte plaats, 20 à 30 cM. diep in den grond kruipen en den
mond van het huisje met een stevig verkalkt deksel sluiten. Het dier trekt zich
vervolgens nog tamelijk ver achter het deksel in de schelp terug en brengt in de
tusschenruimte een of meer vliezige dwarsschotten aan. Gedurende den minstens 6
maanden aanhoudenden tijd van afzondering, duren de ademhaling en de hartwerking
onverpoosd voort. Wel mist het kalkdeksel de opening, die men er bij eenige andere
soorten in aantreft, maar het is zoo poreus, dat door dezen wand en door de overige
dunne vliezen de gasuitwisseling ongehinderd kan plaats hebben. De warmte van de
maanden April en Mei wekt de Slak tot nieuw leven op; het hart begint vlugger te slaan;
vermoedelijk noopt de vermeerderde behoefte aan lucht het (zeer zeker ook door een

hevigen honger gekwelde) dier tot het openen van het huisje; dit geschiedt door den voet
tegen de vliezige deksels te plaatsen, waardoor deze niet stukgestooten, maar zonder
moeite losgeweekt worden; ook het oplichten van het kalkdeksel vereischt geen groote
inspanning.
In ’t laatst van den zomer graaft de Wijngaardslak een kuiltje van 7 à 8 cM. diepte voor
het bergen van de 60 à 80 eieren, die zij in 1 of 2 dagen legt. Het eierennest is niet
gemakkelijk te vinden, tenzij onmiddellijk na het leggen aan de kleur van den grond,
waarmede het kuiltje dichtgemaakt is. Ieder ei heeft 6 à 8 mM. middellijn en is omgeven
door een witte, met kalkkristallen doormengde en hierdoor stevige schaal. De
ontwikkeling van de kiem duurt ongeveer 26 dagen.
De Wijngaardslak is sinds lang in Zwitserland, Zuid-Duitschland en Oostenrijk, vooral
in den vastentijd, een zeer gezochte spijs. Nog steeds wordt zij in Zwitserland en langs
den Donau opzettelijk voor dit doel in zoogenaamde „slakkentuinen” met koolbladen
enz. gemest. Gewoonlijk brengt men haar eerst op de markt, nadat zij de schelp met een
winterdeksel gesloten heeft. De handel in dit artikel is echter niet meer zoo levendig als
vroeger, toen uit de omstreken van Ulm iederen winter meer dan 4 millioen
Wijngaardslakken in vaten van 10000 stuks langs den Donau tot voorbij Weenen
stroomafwaarts werden gevoerd.
Zeer algemeen komen hier te lande drie groote soorten voor, die ongeveer hetzelfde
verbreidingsgsbied hebben als de Wijngaardslak, maar aanmerkelijk kleiner zijn. De
Heesterslak [Helix (Arionta) arbustorum] heeft een bedekt doorboord, zeer
gedrongen bolvormig, glanzig huisje, van (gemiddeld) 21 mM. middellijn en 18 mM.
hoogte; de 5 à 6 bolle omgangen nemen snel in grootte toe. De mond is maanvormig en
gerond; zij wordt door den voorlaatsten omgang weinig uitgesneden; de mondrand is
omgeslagen, verdikt en aan de binnenzijde glanzig wit. Van buiten is de schelp
kastanjebruin met een groot aantal kleine, onregelmatig verspreide (soms op
dwarsreeksen geplaatste), stroogele vlammetjes en zigzagstrepen; gewoonlijk loopt iets
boven het midden van den laatsten omgang en langs den naad der winding een bruine
band. Het dier is blauwzwart met lichtere, bruingrijze zool; twee donkere strepen op den
rug gaan van de oogvoelers uit; deze zijn aan den top lichter van kleur. De Heesterslak
wordt, evenals de beide volgende soorten, in tuinen, kreupelhout en heggen op
beschaduwde, vochtige plaatsen gevonden, ook op den grond en op lage planten.
De Tuinslak [Helix (Tachea) nemoralis] heeft een breeder en minder bolvormig
huisje dan de vorige soort (gemiddelde middellijn 23, hoogte 17 mM.); het is
ongenaveld en heeft 5 à 6 geleidelijk in grootte toenemende, tamelijk bolle omgangen.
De mond is breed, eenigszins afgerond en wordt door den voorlaatsten omgang zwak
boogvormig uitgesneden: de mondrand is een weinig omgeslagen; de mondzoom
kastanjebruin met een bijna zwarte lip. Van buiten is de schelp meestal citroengeel (soms

bruinrood, geelgroen, olijfbruin of wit), gewoonlijk met donkerder banden (meestal 5 op
den laatsten, van deze alleen de 3 bovenste op iederen vroegeren omgang); ook door de
afwezigheid, het samenvloeien of het afgebroken zijn van sommige of van alle banden
onderscheiden zich de talrijke variëteiten, die men van deze soort aantreft. Met haar
komt door vorm, kleur en teekening van het huisje de eveneens sterk varieerende
Witlippige Tuinslak [Helix (Tachea) hortensis] overeen; zij is kenbaar aan den
bijna altijd zuiver witten mondzoom van het in den regel dunnere huisje, wordt vooral in
tuinen en in de vlakte minder talrijk gevonden dan de vorige soort en houdt over ’t
algemeen van vochtiger oorden; noordwaarts en bovenwaarts strekt haar
verbreidingsgebied zich verder uit; ten zuiden van de Alpen en de Pyreneën komt zij niet
voor.
*
De Veelvraatslakken (Bulimus) komen in levenswijze met de Echte Slakken
overeen, doch zijn over ’t algemeen grooter; het huisje is langwerpiger (ei- of
torenvormig), de mond meer verlengd; ook dit geslacht is zeer rijk aan soorten (meer dan
1000). Slechts enkele bewonen Europa, vele daarentegen de keerkringsgewesten, vooral
Zuid-Amerika, o.a. de Eivormige Veelvraatslak (Bulimus ovatus), die te Rio
de Janeiro gegeten wordt en een horen van 12 cM. hoogte heeft, en de
Langwerpige Veelvraatslak (Bulimus oblongus), welker 10 cM. hooge
schelpen in Paraguay zoo talrijk zijn, dat men er kalk van brandt.
Agaathorenslak van Mauritius (Achatina mauritiania). Ware grootte.

1) Doorzichtige Glashorenslak (Vitrina pellucida). 2)
Gewone Amberhorenslak (Succinea putris).—Ware
grootte.
Nog grootere Landslakken bevat het geslacht der Agaathorens (Achatina), dat meer
nog dan het vorige tot de warme luchtstreken beperkt is. Het dier onderscheidt zich door
den plat en spits eindigenden voet, zijn woning door de vrije, van onderen afgeknotte
spil. De Patrĳsslak (Achatina perdix), die op vette weiden in West-Afrika leeft,
wordt 16 cM. hoog; de helft van deze hoogte bereikt de hierboven afgebeelde soort, die
op Mauritius en Madagaskar door zijn vraatzucht in tuinen en plantages schade aanricht.
Evenals van vele andere Bulimus- en Achatina-soorten, is haar schelp fraai gekleurd en
geteekend; de van geelachtig wit tot geelachtig bruin varieerende grond heeft
roodbruine, afgebrokene, overlangsche vlammen; de mond is wit, met bruin gerande
buitenlip.
Onder afgevallen bladen, mos, rottend hout of steenen en in het gras leeft bij ons op
vochtige, beschaduwde plaatsen de geelachtig hoornkleurige, 6 mM. hooge Glanzige
Agaathoornslak (Achatina lubrica, Bulimus lubricus), welker langwerpig
eivormig, zeer glad, doorschijnend schelpje een scheef peervormigen mond en een
weinig afgeknotte spil heeft. Zij is een van de weinige soorten, welker
verbreidingsgebied zich rondom de pool, n.l. over geheel Europa, Siberië en Noord-
Amerika, uitstrekt.
Zeer vochtige oorden bewonen de meeste Amberhorenslakken (Succinea); dit
blijkt reeds uit de zeer wijde opening van de dunne, uit weinige omgangen bestaande
schelp. De behoefte aan water is ongelijk en evenredig aan de grootte van den
schelpmond. Deze is het grootst bij de goudgele Succinea Pfeifferi, die niet, gelijk de
barnsteenkleurige Gewone Amberhorenslak (Succinea putris, fig. 2) aan
waterkanten en op vochtige weiden blijft, maar dikwijls te water gaat en hier als een
Poelslak rondzwemt.
Een soortgelijke betrekking
tusschen de levenswijze en den
vorm der schelp merkt men op
bij de inheemsche
Glashorenslakken
(Vitrina), die zich met rottende
stoffen (vermoedelijk met de
hierin levende bacteriën en
diertjes) voeden en soms
elkander verslinden. De
winding van het dunne,
doorzichtige schelpje is min of
meer bedekt door een ver buiten
den schelp tredenden lob van den mantel, die aan de rechterzijde naar boven en achteren
omgeslagen is. De kleinste schelpmond heeft Vitrina pellucida (fig. 1), de grootste

Vitrina elongata. De laatstgenoemde bewoont uitsluitend zeer vochtige bosschen en
houdt zich het meest op aan de oevers van beken, tusschen het mos en de bovenste
humuslaag, waarin zij gedurende de heete zomermaanden zeer diep doordringt. Vitrina
pellucida daarentegen wordt ook nog wel gevonden op veel ongunstiger plaatsen, die in
tijden van droogte gedurende den geheelen dag aan de zonnehitte blootgesteld zijn.
De beide volgende geslachten geven aan droge oorden de voorkeur en zijn in de
kalksteengebergten van de Alpen en van Zuid-Europa het sterkst vertegenwoordigd. De
meeste Tonhorentjes (Pupa) zijn niet langer dan 10 à 15 mM., niet weinige
microscopisch klein, geen hunner hooger dan 25 mM. De schelp is ei- of rolvormig, de
mond meestal door tandvormige uitwassen vernauwd. Deze strekken zich in den vorm
van plooien bovenwaarts uit in het langere, slankere en spitsere huisje van de
Spoelhorenslakken (Clausilia), dat, zoodra het dier zich terugtrekt, gesloten
wordt door een kalkplaatje, het „luikje”, dat precies in den mond past en aan den
spilrand een opening overlaat, waardoor de lucht de ademholte kan bereiken. Het luikje
is door een veerkrachtig, naar boven gericht „steeltje” aan de spil bevestigd en wordt bij
het naar buiten komen van het dier opgenomen in de „nis”, een tusschenruimte van twee
plooien der spil. Voor het bewonen van oorden, waar langdurige tijdperken van droogte
voorkomen, zijn deze Slakken uitmuntend geschikt, daar zij maanden achtereen in haar
huisje verborgen kunnen blijven. Exemplaren van de Dalmatische Clausilia amissana,
die in Mei ingezameld en tot in den herfst van het volgende jaar op een droge plaats
bewaard werden, bleken toen na bevochtiging nog in leven te zijn. Hier te lande vindt
men het 3 mM. hooge Mos-tonhorentje (Pupa muscorum) op droge weiden en
heigrond, den 16 à 20 mM. hoogen Tweetandigen Spoelhoren (Clausilia
biplicata) onder mos op muren en in bosschen.

Gewone Aardslak (Arion empiricorem). Ware grootte.—De soortnaam (empiricus beteekent
hier „kwakzalver”) doelt op het gebruik, dat van dit dier gemaakt wordt (of werd) als geneesmiddel.
Simroth zegt, dat ook thans nog in de Hartz van Slakken met suiker bestrooid een stroop bereid en bij
borstaandoeningen ingenomen wordt.—Deze soort is op jeugdigen leeftijd witachtig groen, in
volwassen toestand rood (Arion rufus) of zwartbruin tot zwart (Arion ater); de zoom van den voet
blijft gewoonlijk rood. De grootste exemplaren zijn 100 mM. lang en 25 mM. breed.
*
Onder den naam van Naakte Slakken (Limacidae) vatten wij alle Longslakken
samen, die in ’t geheel geen schelp bezitten, of, verborgen in het mantelschild, dat het
voorste deel van den romp aan de rugzijde bedekt, een klein kalkplaatje (Limax) of
eenige onsamenhangende kalkkorrels (Arion) hebben. Door het maaksel van de tong en
de ligging van het ademgat en van de geslachtsopening stemmen de Limaciden met de
Heliciden volkomen overeen. Ter vervanging van de uitwendige schelp, die de Heliciden
tegen plotselinge weersveranderingen beveiligt, wordt bij de Limaciden door
besproeiing van de oppervlakte een vermindering van het vochtgehalte der huid door
verdamping voorkomen. Deze eigenaardige inrichting is bij een groot exemplaar van de
Gewone Aardslak (Arion empiricorum) duidelijk waar te nemen. Het
mantelschild is taai en korrelig, omgeven door een groeve, van voren verwijd tot een
soort van muts, waaronder de kop geborgen kan worden. Van de rand van het
mantelschild gaan straalsgewijs diepe groeven uit, die op den rug de grootste diepte en
lengte hebben en door scherp gekielde kammen gescheiden zijn. Zij eindigen boven den
bodem in de groeve, die den zoom van den voet begrenst; het vocht, dat door deze
kanalen stroomt, vloeit dus niet onmiddellijk weg. Het geheele stelsel is bedekt met
slijm, dat door de tallooze eencellige slijmklieren van de huid afgescheiden wordt, maar
bevat ook nog een andere vloeistof, die men bij onzachte aanraking van een rustig
kruipende Slak als een melkachtige stroom naast het ademgat (uit de nieropening) naar
buiten ziet komen. Dit vocht, dat, behalve het product van de nier, ook water bevat (daar
de nier water uit de lichaamsholte kan opnemen) en misschien ten deele direct uit de
bloedvaten afkomstig is, stroomt door de groeven naar beneden en (ten gevolge van een
capillaire werking), ook in de ringvormige goot om het mantelschild en van hier in het
kanalenstelsel op den rug. De geheele oppervlakte van de Slak wordt dus door tal van
greppels van vocht voorzien, dat, langzaam naar beneden vloeiend, verdampt. Door
samentrekking van het lichaam worden de groeven nauwer en dieper, hetgeen de
verdamping vertraagt. Niet bij alle Naakte Slakken is het bevloeiingsstelsel zoo
volkomen als bij de bovengenoemde soort. De schadelijkste van alle, de 3 à 4 cM. lange
Grauwe Veldslak of Akkeraardslak (Limax agrestis) heeft geen uitpuilende
rimpels, maar een gladde, door fijne groefjes in veelhoekige velden verdeelde huid, en is
daarom minder dan andere tegen droogte bestand. Alleen bij vochtig weer verlaat zij,
over dag zoowel als ’s avonds en ’s nachts, hare schuilplaats om zich te voeden met

allerlei jonge gekweekte planten; als de zon schijnt verbergt zij zich onder steenen,
planken, bladen en in den grond.—De beide belangrijke geslachten Limax en Arion
verschillen, behalve door de mate van ontwikkeling van de schelp, ook door de plaatsing
van het ademgat, dat bij Arion vóór, bij Limax achter het midden van het mantelschild
gelegen is; bovendien komen bij het laatstgenoemde geslacht op het mantelschild
concentrische golflijnen voor en is het achterste deel van den rug gekield. De Groote
Aardslak (Limax maximus) is op witachtig grijzen of zwarten grond met donkerder
of lichtere overlangsche strepen of reeksen van vlekken geteekend; de kiel op den rug is
witachtig, geel of roodachtig. Zij bereikt dezelfde grootte als de Gewone Aardslak. Deze
komt vooral in bosschen voor, ’t zij dan in de zwarte, ’t zij in de roode verscheidenheid.
„In Groningen,” schrijft Prof. Ritzema Boë , „ziet men bijna altijd eerstgenoemde, in
Gelderland meer laatstgenoemde verscheidenheid. In bosschen komt evenzeer de Groote
Aardslak voor, welke Slak tevens degene is, welke in vochtige kelders het meest wordt
aangetroffen. In tuinen vindt men zoowel de Akkeraardslak als de Tuinaardslak
(Arion fuscus) en de Gewone (zwarte of roode) Aardslak. Op bouwland is de
Akkeraardslak verreweg het meest algemeen. In ’t algemeen kan gezegd worden, dat op
alle mogelijke vochtige plaatsen elke soort van Slakken aangetroffen kan worden. Alle
kunnen schadelijk worden, vooral wanneer zij jonge gewassen aantasten. Sommige
soorten leven doorgaans in bosschen van paddestoelen en uitwerpselen, terwijl zij
daarnevens boombast of verschillende onkruiden (paardenbloem, weegbree) vreten.”
De Slakken zijn zeer vruchtbaar. De Grauwe Veldslak begint in Augustus eieren te
leggen en zet dezen arbeid, zoolang het vochtig weer blijft, gedurende den herfst voort.
In ’t geheel brengt zij er wel 400 ter wereld, die men, slechts dun bedekt, bij hoopjes van
6 tot 15, vooral in de schaduw, aan den voet van tuinmuren b.v., aantreft. In Augustus
komen de jongen na 3 of 4 weken uit; de eieren, die laat in het jaar gelegd worden,
overwinteren, gelijk ook de Slakken zelve doen.
De Ongesteeldoogigen (Basommatophora) hebben geen oogvoelers, wel 2
lipvoelers, die niet ingestulpt kunnen worden.
Tot deze onderorde behoort de familie der Oorslakken (Auriculidae), welker leden
(voor het meerendeel in den heeten aardgordel), behalve aan de oevers van zout- en
zoetwatermeeren en van de zee, ook op andere zeer vochtige plaatsen, doch niet in het
water leven.
Belangrijker is voor ons de familie der Waterlongslakken (Limnaeidae). Bij het
typische geslacht der Poelslakken (Limnaeus) merkt men afgeplatte, driehoekige
voelers op. De schelp is rechts gewonden, meestal dun en doorschijnend; de omgangen
nemen zeer snel in wijdte toe; de laatste maakt meestal het aanzienlijkste deel van het

huisje uit; met hem vergeleken is de winding soms zeer onbeduidend. De Poelslakken
bewonen bij voorkeur zeer zacht water, in welks slijkerigen bodem allerlei waterplanten
welig groeien. Behalve op stengels of bladen en over den bodem, ziet men deze dieren
dikwijls ook langs den waterspiegel kruipen, waaraan zij met den voet hangen, terwijl
het huisje naar beneden gericht is; deze beweging merkt men ook bij vele andere
Buikpootigen op.
De Gewone Poelslak (Limnaeus stagnalis), die in stilstaand water overal
veelvuldig gevonden wordt, is de grootste van haar geslacht en van alle inheemsche
Zoetwaterslakken; haar huisje is 6 à 7 cM. hoog. Dit dier, welks grondkleur van vuil
geelachtig grijs tot donker olijfgroen afwisselt, is met geelachtige stipjes als bezaaid; de
voet heeft steeds een donkerder kleur, met lichten rand.
Gewone Poelslak (Limnaeus stagnalis). Ware grootte.
Bij de Poelslakken merkt men tusschen de grootte van den schelpmond en de
levenswijze een soortgelijk verband op als bij de Vitrinen en de Succiniden. De huisjes
van de Gewone en van de Moeras-poelslak (Limnaeus palustris), die beide
moerassen en ander stilstaand water bewonen, hebben een betrekkelijk kleine opening en
een betrekkelijk groote winding. Bij andere soorten is de schelpmond grooter en de
winding in dezelfde verhouding kleiner; aan ’t einde van deze reeks staat bij ons de
Oorvormige Poelslak (Limnaeus auricularis), met een schelp, die nagenoeg
geheel door den laatsten omgang wordt gevormd en waarvan de mond een nagenoeg 4-
maal zoo grooten omtrek heeft als de overige schelp. De laatstgenoemde soort wordt in
meer bewogen water gevonden; hare verwanten, die nog verder in dezelfde richting
voortgeschreden zijn, bewonen de stille bochten van de Zwitsersche meeren en de
zoogenaamde doode armen van rivieren.
Alle Limneën hechten hare eieren in samenhangende, wormvormige of ovale scholen
aan allerlei in ’t water liggende voorwerpen, meestal aan de onderzijde van drijvende
bladen van waterplanten. Dikwijls brengt één dier, van Mei tot Augustus, een 20-tal van

deze scholen voort, die ieder 20 à 130 eieren bevatten. Zoowel het eierenleggen als de
ontwikkeling van de met trilhaarorganen uitgeruste en zich bewegende kiemen kan men
gemakkelijk bij exemplaren in een aquarium waarnemen.
Overal waar Limneën zich ophouden, zal men ook Schĳfhorenslakken
(Planorbis) aantreffen. Het huisje heeft de gedaante van een schijf, waaraan men zoowel
van boven als van onderen de omgangen kan onderscheiden, daar zij een vlakke spiraal
vormen. De winding steekt niet of weinig uit; soms zelfs is de bovenzijde hol, de
onderzijde vlak. Enkele hebben een wijd genavelden horen, zooals de grootste en meest
voorkomende, inheemsche soort—de Gewone Schĳfhoren (Planorbis corneus)
—, die een middellijn van 31 en een hoogte van 12 mM. kan bereiken. Bij vele soorten
heeft de laatste omgang een meer of minder scherpe kiel. Het tamelijk slanke dier heeft
een van voren afgeronden kop met twee samentrekbare, lange, borstelvormige voelers.
De tamelijk korte voet is van voren afgeknot, van achteren afgerond. Van haar
woonplaats, levenswijze en beweging valt ongeveer hetzelfde te zeggen als van
Limnaeus. De Schijfhorenslakken bewonen voor ’t meerendeel het noordelijk halfrond
en den gematigden aardgordel. Zij leggen de eieren op soortgelijke wijze als de
Limneën, doch vereenigen ze niet tot langwerpige, maar tot ronde, platte scholen.
De Beek-kaphoren (Ancylus fluviatilis) en de Poel-kaphoren (Acroloxus
lacustris), die beide ook tot onze fauna behooren, hebben een napvormig huisje, dat
slechts zwakke sporen van asymmetrie vertoont, doordat bij de eerstgenoemde soort de
spits een weinig naar rechts, bij de laatstgenoemde zeer weinig naar links afwijkt; bij
gene is de eivormige schelpmond 5 mM. lang en 4 mM. breed, bij deze 7.5 mM. lang en
gemiddeld 3 mM. breed, doch van achteren smaller dan van voren. Zij leiden een zeer
eenvormig en lui leven, de eerste in stroomend, de tweede in stilstaand zoetwater:
gewoonlijk vindt men het huisje stijf aangedrukt tegen bladen en steenen. Geen der
overige Land- en Zoetwaterslakken heeft een schelp van zulk een vorm; wel komen
soortgelijke huisjes bij Slakken in Spanje, Amerika, Cuba en Nieuw-Zeeland voor.
VIERDE ORDE.
DE KIELSLAKKEN (Heteropoda).

Atlanta Peronii. 7-voudig vergroot.
Evenals de Vinpootigen, bewonen de Kielslakken de open zee. Haar geleiachtig,
doorzichtig lichaam is naakt, of wordt door een teere, doorzichtige schelp beschut. Deze
orde omvat slechts een 60-tal soorten en biedt veel minder verscheidenheid van vormen
aan dan de beide vorige groepen van Slakken, die op het land, in het zoetwater en op de
plantenwereld van de kustzee veel meer verschillende levensomstandigheden hebben
ontmoet. In de nabijheid van deze past nog het best de familie der Atlanten
(Atlantidae), diertjes van eenige mM. middellijn, die iedereen op het eerste gezicht als
Slakken herkennen zal. De kop is verlengd tot een snuit, aan welks einde zich de
mondopening bevindt. Het bovenste, aan een kruin herinnerende deel van den kop geeft
de belangrijkste zenuwcentra en de zintuigen van dit bijna waterheldere dier te
aanschouwen, n.l. de bovenslokdarmknoopen, de gehoorblaasjes, de hoog ontwikkelde
oogen en (vóór deze) de voelers. Daar wij reeds bij vele Vinpootigen en Voorkieuwigen
een voet leerden kennen, die door overlangsche of dwarse groeven in afdeelingen is
gesplitst, hebben wij slechts één stap verder te doen om de voor ’t kruipen dienende zool
der meeste Buikpootigen te vervormen in het op een geheel andere wijze werkende
bewegingsorgaan van Atlanta en van de meeste Kielslakken. Wij zien hier—in plaats
van den breeden, meestal onmiddellijk met den kop samenhangenden voet—van den kop
door een diepe bocht gescheiden, een lichaamsdeel, waaraan drie afdeelingen zijn op te
merken. De eerste is zijdelings samengedrukt tot een voor ’t zwemmen geschikt orgaan,

dat kiel wordt genoemd. Het kan zich uitmuntend bewegen; het dier roeit zich er op
soortgelijke wijze mede voort als de matroos, die achter in een boot met één riem staat te
pagaaien. Onmiddellijk achter de kiel bevindt zich een zuignap, waarmede de
Kielslak zich aan den bodem, in de regel echter aan voorwerpen, die vrij in ’t water
drijven, vooral aan wieren, vasthecht. De derde of achterste afdeeling is bij Atlanta
eveneens zeer sterk ontwikkeld; het is de staart met het platte hoornachtige deksel op
den rug, waarmede onze Heteropode, evenals vele andere Slakken, haar schelp kan
sluiten.
De Atlanten komen in alle zeeën tusschen de keerkringen en van de beide gematigde
aardgordels in grooten getale voor. Het best bekend zijn de beide soorten, die (met vele
andere bewoners van de open zee) door storm en strooming dikwijls in de straat van
Messina worden gedreven, n.l. Atlanta Peronii, welker schelp licht hoorngeel gekleurd
en eenigszins buigzaam is, en Atlanta Kerandsenii, met een bijna glasheldere, brooze
schelp. De middellijn van de grootste huisjes bedraagt bij deze soort 10, bij gene 9 mM.
Als de Atlanten verontrust worden, of om een andere reden zich naar de diepte willen
begeven, trekken zij zich geheel in de schelp terug. De kop wordt het eerst geborgen,
dan volgt, na plooiing, de kiel en ten slotte het achterste deel van den voet, dat met zijn
deksel den mond der schelp geheel aanvult. De eieren drijven tot lange snoeren
vereenigd, in ’t water.
Carinaria gelijkt in sommige opzichten op Atlanta, maar nadert door andere belangrijke
eigenaardigheden meer tot den derden hoofdvorm der Kielslakken. Ook bij dit geslacht
is een schelp aanwezig, die echter buitengewoon dun en glasachtig is. Zij bestaat uit
omgangen, die alle in één vlak gelegen zijn en zoo snel in wijdte toenemen, dat de
laatste veel meer ruimte inneemt dan alle overige te zamen genomen. Hierin is echter
alleen plaats voor de zoogenaamde „kern”, die uit de lever en den kluwenvormige darm
bestaat; de kieuwen steken voorbij den rand der schelp uit. Een spoelvormige massa, aan
welker voorste uiteinde de kop voorkomt en waarvan het achterste stuk met de derde
afdeeling van den voet van Atlanta vergeleken moet worden, maakt het grootste deel van
het lichaam uit. Bij den oorsprong van den kop ziet men twee lange, spitse voeldraden,
waarachter de oogen liggen.
Dat de liefhebbers van conchyliën zich, evenals andere verzamelaars, soms groote
opofferingen getroosten, om in het bezit van een zeldzaam voorwerp te geraken, blijkt
uit de prijs van f 1200, die indertijd voor een schelp van een Indische Carinaria werd
betaald.
Volkomen naakt zijn de Kielslakken van het geslacht Pterotrachea; de ingewandenkern,
die bij haar den vorm van een tarwekorrel heeft, wordt niet door een afzonderlijke,
breukzakvormige uitstulping van den mantel omgeven en is niet door een schelp bedekt.

Overigens gelijken deze Slakken veel op de leden van het vorige geslacht. Het lange,
cilindervormige lichaam loopt van voren uit in een dunnen, meestal knievormig gebogen
snuit en eindigt van achteren in een spitsen staart. De onderzijde is van een bijlvormige
vin voorzien.
De Pterotracheën zijn, evenals al hare verwanten, vraatzuchtige roofdieren. Meestal tot
groote scholen vereenigd en bij ’t zwemmen den rug naar onderen, de kiel naar boven
richtend, bewegen zij, naar buit zoekend, den snuit heen en weer; de tong wordt
beurtelings uitgestoken en in opgerolden toestand teruggetrokken, hare zijtanden als
tangen vóór de mondopening geopend en gesloten. Met deze grijporganen wordt de buit,
die vooral uit Visschen, kleine Schaaldieren en Kwallen bestaat, gegrepen, vastgehouden
en langzamerhand in het spijskanaal getrokken.
VIJFDE ORDE.
DE VOORKIEUWIGEN (Prosobranchia).
Deze orde, die alle overige in omvang overtreft, daar er ongeveer 9000 levende en 6000
fossiele soorten van bekend zijn, omvat nagenoeg alle door een stevig huisje omhulde
Zeeslakken, bovendien echter eenige honderden Zoetwaterslakken (Paludinidae) en een
duizendtal op het land levende, door longen ademende soorten (Neurobranchiata). Met
uitzondering van de laatstgenoemde, hebben alle leden dezer orde kieuwen. Ter
beschutting van de ademhalingswerktuigen vormt de mantel een plooi of een holte, die
door een gat, een inham of een buis met de buitenwereld in gemeenschap staat. Ieder, die
met den lichaamsbouw van een Longslak kennis heeft gemaakt, begrijpt zonder moeite
de ligging der organen van andere Buikpootigen. Ter verklaring van de eigenaardigheden
der Voorkieuwigen kan de nevenstaande afbeelding van een uit haar huisje genomen
Zeeslak dienen.
Voor aan den kop zien wij een tamelijk langen snuit (a), aan welks einde zich de
mondopening bevindt. Zulk een snuit, die niet ingestulpt, maar gewoonlijk wel verkort
kan worden, komt bij vele leden dezer orde voor. De (soms zeer lange) buisvormige
slurf, die bij andere Voorkieuwigen uit den snuit te voorschijn kan komen en aan ’t
einde de mondopening draagt, is van spieren voorzien, die haar kunnen terugtrekken. De
voet (p) is verbonden met de spilspier (m), waardoor het dier aan zijn schelp
bevestigd is. Daar de mantelholte aan de rechterzijde opengesneden is, kan men de
belangrijke organen zien, die aan de binnenste oppervlakte van den (hier naar links
omgeslagen) mantel (c) voorkomen. Wanneer de organen nog op hun gewone plaats
liggen, vindt men het meest naar rechts den endeldarm met de aarsopening (d).

Litoridina Gaudichaudii (mannetje); de kieuwholte
is opengesneden en de mantel c naar links
omgeslagen:—a) Mond. p) Voet. m) Spilspier. c)
Mantel. d) Aarsopening. f) Slijmklier. e) Nier. g)
Kieuw (hiernaast de bijkieuw). h) Hart. b, b)
Voortplantingsorganen—Ware grootte.
Daarnaast ligt een klier, die gewoonlijk
slĳmklier (f) wordt genoemd. Zij kan
bij deze Slakken een buitengewoon groote
hoeveelheid van een taaie, slijmerige stof
afscheiden, die soms als verdedigingsmiddel
dienst doet. Meer naar links ligt de
kamvormige kieuw (g), die eigenlijk bij
de rechterlichaamshelft behoort, maar sterk
naar de linkerzijde verschoven is; de
linkerkieuw of „bijkieuw” is weinig
ontwikkeld; het hart (h) is achter de kieuw
gelegen en uit een kamer en een voorkamer
samengesteld. Alle Slakken, waar, zooals
hier, de kieuw vóór het hart—en dus de
voorkamer, die het bloed uit de kieuw
ontvangt, vóór de kamer—geplaatst is,
worden Voorkieuwigen genoemd. Bij
een groot aantal geslachten bezit de voet een
opening, waardoor dit lichaamsdeel, zoodra
het buiten de schelp te voorschijn komt,
water opneemt in een sterk vertakt
kanalenstelsel, dat ook met de
lichaamsholte, die veneus bloed bevat, in
gemeenschap staat. Hierdoor verkrijgt de
voet een omvang veel grooter dan die van
het huisje, waarin hij, na het laten
wegvloeien van het water, gemakkelijk
geborgen kan worden. Met uitzondering van
de Pluimdragers (Valvata) zijn alle leden der orde éénslachtig.
Verreweg de meeste Voorkieuwigen (ongeveer 5800 levende en 4000 fossiele soorten)
behooren tot de onderorde der Kamkieuwigen (Ctenobranchiata). Deze hebben,
evenals het zooeven tot voorbeeld gekozen dier, in de op den nek liggende ademholte
een groote kieuw en daarnaast een kleinere, de bijkieuw. Bij vele Kamkieuwigen (o.a. bij
Murex) is de mantel aan de linkerzijde verlengd tot een „adembuis” of „sipho”, die het
water naar de mantelholte geleidt. Zij, die dit aanvoerkanaal missen, hebben in den regel
geen terugtrekbare slurf (wel een niet terugtrekbaren snuit) en voeden zich met
plantaardige stoffen. De overige, die dierlijk voedsel gebruiken, zijn meestal in het bezit
van een adembuis en van een slurf. Het eerst zullen wij die familiën bespreken, welke,

wegens het gemis van een sipho, aan de schelp een gaafrandigen mond, zonder kanaal of
insnijding hebben (Holostomata). Voor ’t meerendeel zijn deze Slakken planteneters.
De Moeras-kieuwslakken (Paludinaceae) bewonen stilstaand en stroomend
zoetwater; zij hebben een korten, niet terugtrekbaren snuit, gelegen tusschen twee lange
en slanke voelers, naast welker oorsprong (aan de buitenzijde), meestal op zeer korte
steeltjes, de oogen geplaatst zijn. De lange, smalle wrijfplaat bestaat uit 7 overlangsche
reeksen van tanden (1 middelplaat en aan weerszijden 3 zijplaten in elke dwarsreeks).
Alle Slakken met zulk een tong heeten Bandtongigen (Taenioglossa).
De Moerashorenslakken (Paludina) hebben een eivormige of buikig-
kegelvormige schelp met zeer bolle, door een diepen naad vereenigde omgangen en een
hoornachtigen, concentrisch gestreepten deksel. De Paludinen leven in slooten, poelen,
plassen en rivieren, vooral in het noordelijk halfrond. Meestal vindt men ze op den
bodem van ’t water, kruipend over den modder of langs de stengels en bladen van de hier
groeiende planten. Bij warm, zonnig weer komen zij ook wel aan de oppervlakte, waar
zij soms, evenals de Poelslakken, met naar beneden gericht huisje langs den waterspiegel
kruipen. Het lichaam kan niet zoo ver als bij deze buiten de schelp komen; op het deksel,
dat boven het achterste deel van den voet vastzit, rust dan het bolle gedeelte van den
laatsten omgang. Bij het terugkeeren in het huisje wordt de voet middendoor gevouwen
en als een boek dichtgeslagen. De grootste inheemsche soort, de Levendbarende
Moerashorenslak (Paludina vivipara) is bijna 4 cM. hoog. Gedurende den
geheelen zomer vindt men den eierenzak van het wijfje gevuld met kiemen en eieren, die
op zeer verschillende trappen van ontwikkeling verkeeren, daar er slechts één jong te
gelijk ter wereld wordt gebracht; dit heeft bij de geboorte een huisje van 4 omgangen,
dat 6 mM. hoog en even breed is; de bovenzijde van iederen omgang heeft een kiel,
waarop lange borstelige haren staan, die in den regel zeer spoedig geheel verdwijnen.

Levendbarende Moerashorenslak (Paludina vivipara); links: een mannetje; rechts: een
wijfje; in het midden een exemplaar, dat het embryonale stekelkleed veel langer dan gewoonlijk behouden
heeft. Ware grootte.
Ook de 3 cM. hooge Gestreepte Moerashorenslak (Paludina achatina)
brengt levende jongen ter wereld. Zij houdt zich bij voorkeur op in stroomend water en
komt in de Elbe, de Spree, den Rijn en de Donau voor.
De Kogelslakken (Ampullaria), die de Paludinen op het zuidelijk halfrond
vervangen, onderscheiden zich van alle overige Slakken door het gelijktijdig bezit van
een longholte en een kieuwholte, waardoor zij maanden lang buiten het water kunnen
leven. De longholte is boven de kieuwholte gelegen en wordt in het water door een klep
gesloten. De 75 mM. hooge Gestreepte Kogelslak (Ampullaria fasciata), die in
Oost-Indië, zoowel in rivieren als op slijkerige rijstvelden leeft, wordt veelvuldig
ingezameld en als spijs gebruikt.
Tot dezelfde familie en tot onze fauna behooren, behalve sommige Diepslakken
(Bitynia), die, evenals de vorige, een verkalkt deksel hebben, doch overigens veel op
Paludinen gelijken, ook nog eenige Pluimdragers (Valvata); deze zijn merkwaardig
wegens hun tweeslachtigheid en bovendien, doordat de vedervormige kieuw uit de

mantelholte naar buiten treedt en door het kruipende dier omhoog gericht gedragen
wordt.
De nu volgende geslachten, die men gewoonlijk onder den naam van
Oeverslakken (Litorinaceae) samenvat, naderen tot de vorige door den
lichaamsvorm van het volwassen dier; de ontwikkelingsgang is echter samengestelder,
doordat de jongen, evenals nagenoeg alle Zeeslakken, met twee groote, gewimperde
mondlappen (het kopscherm) zijn uitgerust; hiermede kunnen zij vlug zwemmen. Het
soortenrijke geslacht der Zeewier- of Drĳfhorentjes (Rissoa) bevat geen andere
dan kleine vertegenwoordigers, met slurfvormige, van voren ingesneden snuit, die half
zoo lang is als de beide draadvormige voelers. De meeste hebben een kegel- à
torenvormige schelp met eivormigen mond en hierin passend, hoornachtig deksel. Hun
hoofdvoedsel bestaat uit zeewieren; zij worden daarom in de laminariën-zone het
veelvuldigst aangetroffen. Zij bewegen zich flink, kruipen tamelijk vlug en richten
intusschen de voelers beurtelings naar achteren en naar voren. Eenige soorten kunnen
zich met naar beneden gericht huisje en naar boven gerichten voet langs den
waterspiegel bewegen. Het 4 mM. hooge Kleine Zeewierhorentje (Rissoa
parva) spint kleverige draden, waarmede het zich aan waterplanten vasthecht om beter
bestand te zijn tegen den aandrang van het water en om veiliger zijn standplaats te
kunnen verlaten. Deze Slakken worden op zeer verschillende diepten (tot op 105
vademen) gevonden, doch voor ’t meerendeel op geringer afstand van den waterspiegel.
Dat haar eigenlijk vaderland het zuidelijke deel van de noordelijke gematigde zone is,
blijkt uit de talrijkheid, grootte en ontwikkeling van de soorten, die de Middellandsche
Zee bewonen.
Een amphibische levenswijze hebben de Alikruiken (Litorina), daar zij een groot
deel van haar leven doorbrengen boven den waterspiegel in den oevergordel, die slechts
door den vloed (of soms alleen door de toppen der golven bij hoog water) bereikt wordt.
Meer dan 100 soorten van dit geslacht uit alle zeeën zijn bekend. De dikrandige,
porseleinachtige schelp is in den regel nagenoeg bolvormig. Het dier heeft een korten,
ronden snuit en lange, draadvormige voelers, aan welker basis de oogen gezeten zijn.
Een van de algemeenste en verst verbreide Strandslakken van het noordelijk halfrond is
de 25 mM. hooge Gewone Alikruik of Kreukel (Litorina litorea), die in
ondiep water op blaaswieren, steenen en paalwerk leeft. Zij beweegt zich langzaam; bij
’t kruipen werken de beide helften van den voet afwisselend. Haar voedsel bestaat
zoowel uit plantaardige als uit dierlijke stoffen. In de Oostzee vindt men deze soort tot
op de oostkust van Bornholm en Rugen. Verder oostwaards wordt ook voor haar het
zoutgehalte van deze zee te gering. Aan de kusten van Denemarken en Sleeswijk-
Holstein komt zij in menigte voor, zoo ook in den Atlantischen Oceaan, van Groenland
en het noordoosten van Amerika tot Portugal. Men vindt haar in de Witte Zee zoowel als
in de Adriatische Zee. Bij groote hoeveelheden worden deze Slakken o.a. aan onze

kusten gevangen en door de kustbewoners gegeten of naar andere landen uitgevoerd. De
Gewone Alikruik legt eieren; de Ruwe Alikruik (Litorea rudis) brengt gedurende
het geheele warme seizoen levende jongen ter wereld.
Indien alleen op de wijze van ademhaling werd gelet, zouden de Slakken, die men onder
den naam Netkieuwigen (Neurobranchiata) samenvat, bij de Longslakken
geplaatst moeten worden, omdat zij geen kieuw, maar een long bezitten. In alle overige
opzichten stemmen zij echter met de Voorkieuwigen overeen. Zij hebben twee, niet voor
instulping (wel voor verkorting) geschikte voelers, aan welker basis de oogen staan. Een
slurf ontbreekt altijd; maar de snuit is lang en bevat een wrijfplaat, welker maaksel met
die der Bandtongigen overeenkomt. Voor het sluiten van de steeds spiraalswijs
gewonden schelp bezitten zij een hoornachtig of verkalkt deksel, dat door het
uitgestrekte dier op den rug van ’t achterste deel van den voet wordt medegedragen. Zij
zijn geen hermaphrodieten, zooals de Longslakken, maar eenslachtig, zooals nagenoeg
alle Voorkieuwigen. Alle leven op het land, vooral in vochtige keerkringsgewesten.
De belangrijkste familie is die der Kringmondslakken (Cyclostomidae), waarvan
ongeveer 900 levende soorten bekend zijn. Slechts enkele van deze bewonen ook
Midden-Europa, n.l. Frankrijk, Zwitserland en het zuidelijke deel van Midden-
Duitschland. De eenige die ook in Nederland heet voor te komen, is de Sierlĳke
Rondmondhoren (Cyclostoma elegans), zoo genoemd wegens het traliewerk van
zeer regelmatige, uitpuilende spiraallijnen en fijne, daartusschen gelegen dwarsstrepen
op de geelachtig violet-grijze of donker vleeschkleurige, 10 à 15 mM. hooge schelp.
Deze is bij alle leden van haar geslacht dun en uit ronde omgangen samengesteld; de
afgerond eivormige mond is volkomen gaafrandig, wordt in ’t geheel niet ingesneden
door den laatsten omgang, zoodat de binnen- en buitenlip overal samenhangen. De
schelp is meestal kegelvormig, zelden plat; meestal eng genaveld en van een diepen naad
voorzien. De genoemde Slak is zeer schuw, trekt zich bij de minste, haar ongewoon
voorkomende aanraking in haar huisje terug en sluit dit met het zeer stevige, harde
deksel. Alle Cyclostomen zijn over dag werkzaam en begeven zich ’s avonds in het goed
gesloten huisje ter ruste.
Het soortenrijke geslacht der Tepelhorens (Natica) vormt de kern van een
gelijknamige familie (Naticidae). Hoewel zij op planteneters gelijken (daar hun bol- of
eivormige schelp geen kanaal of inham heeft aan den half-cirkelvormigen mond),
voeden zij zich met dierlijke stoffen; de buitenlip is scherp, aan de binnenzijde glad, de
binnenlip eeltachtig verdikt. De zijstukken van den uitgestoken voet, die door het
opnemen van water buitengewoon sterk in omvang kan toenemen, bedekken het geheele
huisje; bovendien gebruikt de Slak dit orgaan om er mede in ’t zand te graven en om er
haar prooi geheel mede te bedekken. Zij valt n.l. dikwijls andere Weekdieren (Slakken
en Mossels) aan, en boort hun met de wrijfplaat een cirkelrond gat in de schelp. Naar
men zegt, helpt zij mede bij het uit den weg ruimen van doode Visschen en andere aan ’t

strand gespoelde dieren. Zeer merkwaardig is haar eierennest, dat men lang voor een
soort van polypenstok heeft gehouden. Het heeft den vorm van een breede schelp, ter
dikte van een sinaasappelschil, die met den mond op den bodem rust en aan de eene
zijde open is; het bestaat uit aaneengekleefd zand en kan gemakkelijk zonder te breken
gebogen worden, zoolang het vochtig is. Wanneer men er doorheen kijkt, ziet men een
menigte kleine cellen op afwisselende reeksen. Elke cel bevat een geleiachtig ei met gele
kern, de schelp van de kiem. In het midden van den zomer kan men op ieder strand,
waarop zich een Natica-soort ophoudt, zulke eierennesten vinden. De Gewone
Tepelhoorn (Natica monilifera) van onze kust is 27 mM. breed.
Ieder die zich op een rotsachtige zeekust met het inzamelen van planten bezig houdt en,
om geen hinder te hebben van ’t water, schoenen en kousen uittrekt, loopt niet zelden
gevaar zich de voeten bloedend te verwonden. Er zijn plaatsen, waar de bodem dicht
bedekt is met meer of minder onregelmatig gewonden, zeer stevige kalkkokers, welker
mond zoo scherp is, dat slechts vurige belangstelling in de wetenschap de pijn leert
verdragen van het loopen op dezen als ’t ware uit doornen en messen samengestelden
weg. De bedoelde schelpen, die men allicht voor woningen van Kokerwormen zou
houden, zijn afkomstig van Wormslakken (Vermetus). Dit valt moeielijk af te
leiden uit de ledige schelpen, die bij de meeste soorten (b.v. bij Vermetus triqueter uit de
Middellandsche Zee) wit en bij de Gewone Wormslak (V. lumbricalis) aan de
westkust van Afrika roodachtig geel en doorschijnend zijn. Het oudste gedeelte is
regelmatig spiraalswijs gewonden en steeds aan den bodem vastgehecht. Met den
bewoner kan men het best kennis maken door een stuk van den rotsachtigen zeebodem,
waaraan eenige van deze dieren vastgehecht zijn, los te rukken en het thuis in een
grooten bak met zeewater te plaatsen. De Wormslak kan zich zeer diep in haar schelp
terugtrekken. Als zij op het punt staat te voorschijn te komen, ziet men eerst boven de
opening een soort van stop uitpuilen, welks afgeronde en gladde bovenvlakte met een
hoornachtig plaatje bedekt is. Bij vele Zeeslakken zien de voet en het deksel er zóó uit,
wanneer het dier zich zoo sterk mogelijk heeft saamgetrokken. De voet van onze soort
behoudt echter dezen vorm ook in gestrekten toestand. Op den voet volgt een plompen,
door de sterk ontwikkelde slikorganen uitgezetten kop, die door het bezit van voelers,
met oogen aan hun basis, den waren aard van het dier verraadt. De beide voorste,
draadvormige organen zijn geen voelers, maar eenvoudig verlengstukken van de lip. De
kop kan gemakkelijk waargenomen worden, omdat dit dier, moediger dan andere
Slakken, zich bij aanraking niet in het huisje terugtrekt, maar van weeke voorwerpen, die
men het voorhoudt, stukken afbijt; harde voorwerpen worden met den mond omvat en
stevig vastgehouden. Waarschijnlijk zijn de Wormslakken diereneters, die de Wormen en
Schaaldieren, welke altijd in haar onmiddellijke nabijheid voorkomen, buitmaken.
De eieren worden door het wijfje ten getale van 10 à 30 in cocons geborgen, die ieder
door tusschenkomst van een kort steeltje, aan den binnenwand van de schelp bevestigd
zijn. De oudste van deze cocons bevindt zich het dichtst bij den mond van het huisje en

Gewone Wormslak (Vermetus lumbricalis). Een
weinig vergroot.
heeft den grootsten omvang, daar
deze toeneemt, naarmate de
ontwikkeling der kiemen
voortschrijdt. Niet bij alle groepen
van Slakken vormen de organen
zich in volkomen gelijke volgorde;
toch ontstaan gewoonlijk de voet en
het zoogenaamde kopscherm het
eerst en vertoonen ook de mantel
en de schelp zich zeer spoedig. Het
kopscherm bestaat uit een paar
halfcirkelvormige lobben aan
weerszijden van den mond; haar
rand is met lange wimpers bezet.
Deze verschaffen reeds aan de kiem
in het ei een spiraalsgewijze
beweging. De voet van de jonge
Wormslak is bij het verlaten van het
ei zoo goed ontwikkeld, als van
eenige Slak verwacht kan worden.
Behalve aan het kopscherm, is zij als een Echte Slak kenbaar aan de sierlijke, rechts
gewonden schelp. Zoo uitgerust verlaat zij de eischaal en den cocon en zwemt, gelijk
alle Zeeslakken, met behulp van het kopscherm vrij rond. Na verloop van eenigen tijd
verdwijnen eerst de wimpers en later de overige deelen van haar zwemorgaan;
waarschijnlijk blijft zij daarna nog een tijdlang kruipen en voegt in deze perioden van
vrij leven nog eenige omgangen aan haar huisje toe. Eindelijk krimpt ook de voet in; de
schelp hecht zich op een nog onbekende wijze aan het gesteente en groeit verder uit tot
een onregelmatig gewonden buis, welker omgangen elkander niet raken.
De Wormslakken worden door sommigen als een afzonderlijke familie beschouwd
(Vermetaceae), door anderen met de Penhorenslakken (Turritellaceae) vereenigd.
Bij het typische geslacht Turritella, waarvan één soort—de Gewone Penhoren
(Turritella communis)—ook (hoewel zeldzaam) in de Noordzee aangetroffen wordt, is
het huisje torenvormig, met talrijke (hoogstens 30), meestal geribde omgangen; ook de
spiraallijn die de vergrooting van het hoornachtige deksel verraadt, vertoont vele
windingen. De kop is tot een langen, platten, van voren uitgesneden en met wratjes
bezetten snuit verlengd; de mantelrand en een huidplooi dwars om den nek zijn met
franje omzoomd. Van deze familie zijn ongeveer 40 soorten bekend; de meeste en de
grootste bewonen de keerkringszeeën. Alle zijn diereneters, maar trage, zelden buiten
haar schelp te voorschijn komende schepsels.

*
Bij de overige Bandtongige Kamkieuwigen is de mantelrand uitgegroeid tot
een voor de ademhaling dienende, gootvormige lob (ademsipho) en de opening van
de schelp bijgevolg voorzien van een insnijding of kanaal; zij heeten daarom
Siphonostomata, hebben een gewonden schelp, die meestal met een (hoornachtig) deksel
gesloten kan worden, leven in de zee en zijn voor ’t meerendeel diereneters.
De familie, waarvan de Porseleinhorenslakken (Cypraea) de kern vormen
(Cypraeidae), zou men met het oog op de economische beteekenis der Kauris de
belangrijkste van de geheele klasse kunnen noemen. De buitenste (jongste) omgangen
bedekken de oudere nagenoeg geheel, zoodat deze niet zichtbaar (ingewikkeld) zijn.
Evenals hare verwanten, hebben deze Slakken een tamelijk dikken kop met korte
slurfen, lange, slanke, dicht bijeen gezeten voelers, aan welker basis, op een knobbel aan
de buitenzijde, de oogen voorkomen. De mantel strekt zich naar weerszijden zeer ver uit
en kan naar boven omgeslagen worden, zoodat het huisje er grootendeels of geheel door
bedekt is. Wegens den eigenaardigen glans, dien de schelp hieraan ontleent en wegens
hare soms zeer schitterende en bonte, soms zeer teere kleuren nemen de Porseleinhorens
een voorname plaats in onder de aantrekkelijkheden eener conchyliënverzameling.
Misschien heeft geen enkel geslacht van oudsher zooveel belangstelling gewekt; de
reden hiervoor is zoowel in de veelvuldigheid dezer conchyliën als in haar werkelijk zeer
fraai uiterlijk te vinden. In alle oorden van de wereld en zelfs bij zeer onbeschaafde
volken dienen zij ter versiering van woningen en van kleederen; op grond van een
overoude conventie zijn sommige soorten in verscheidene landen als pasmunt in
gebruik. Om verschillende redenen verdienen de Porseleinhorens de voorkeur die hun
betoond wordt: zij bekoren het oog door de fijne afronding hunner vormen, kunnen
gemakkelijk een spiegelgladde oppervlakte verkrijgen, doen in hardheid voor marmer
niet onder en prijken met schitterende kleuren. Ook uit een wetenschappelijk oogpunt
trekken zij de aandacht, daar de schelp bij toenemenden leeftijd op in ’t oogvallende
wijze van vorm verandert. Bij het jonge dier is zij dunwandig en heeft een wijden mond
met ongetande lippen; bij de volwassen Slak is de mond lang en smal, aan beide einden
diep ingesneden (tuitvormig); terwijl tevens beide lippen getand zijn.
De belangrijkste soort van het geheele geslacht is de Kauri (Cypraea moneta). Deze
wordt 1½ à 2 cM. lang, is wit- of geelachtig, breed eivormig en van achteren aan
weerszijden van twee stompe knobbels voorzien. Het talrijkst vindt men haar op de kust
der Maledivische eilanden, waar zij, volgens berichten uit vroegeren tijd, 2-maal in de
maand, 3 dagen na nieuwe maan en 3 dagen na volle maan, ingezameld wordt. Van hier
wordt zij gedeeltelijk naar Bengalen en Siam, vooral echter naar Afrika verscheept. De
hoofdstapelplaats voor den Afrikaanschen kauri-handel is Zanzibar. Van Afrika’s
oostkust begeven zich sedert eeuwen groote karavanen met dit artikel, dat geld en

koopwaar is, naar het binnenland. Bij scheepsladingen worden deze schelpjes door
Europeesche schepen van Zanzibar afgehaald en aan de westkust tegen de producten des
lands, stofgoud, ivoor, palmolie, ingeruild. In Goere vertegenwoordigden 700000 Kauris
een waarde van 594 gulden, 1180 stuks dus 1 gulden; de inkomsten van den vorst
bedroegen 30 millioen Kauris per jaar. De waarde is natuurlijk aan koers onderhevig en
hangt af van den aanvoer en van de transportkosten. Gewoonlijk zijn zij bij honderd aan
een koord geregen om het tellen gemakkelijker te maken. Op vele plaatsen is dit echter
niet gebruikelijk; zoodat de duizenden een voor een afgeteld moeten worden. Zoolang de
Nederlanders Ceylon bezaten, was dit eiland de belangrijkste stapelplaats voor den
handel in Kauris; van hier werden zij in korven, in balen die ieder 12000 stuks bevatten,
of (naar Guinea) in vaten verzonden. Een tijdlang werd met behulp van Kauris de
geheele Afrikaansche slavenhandel gedreven. Voor 12000 pond van dit artikel konden
500 à 600 slaven gekocht worden. Tegen het midden van de 8e eeuw was de prijs reeds
verdubbeld; later werden de kustdistricten met Kauri-geld overstroomd en kwamen voor
deze schelpen andere ruilmiddelen in de plaats.
Kauri (Cypraea moneta). Ware grootte.
Merkwaardige soorten uit den Indischen Oceaan zijn: de 10 cM. hooge Argus
(Cypraea argus), welker geelachtig witte schelp van boven met bruine, op oogen
gelijkende ringen, van onderen met 4 groote bruine vlekken geteekend is;—de 8 cM.
hooge Groote Slangenkop (Cypraea mauritiana), welker eivormige schelp van
boven bultig, van achteren neergedrukt, van onderen plat en grootendeels effen
zwartbruin is, doch een roodbruine bovenzijde, met geelachtig witte, verspreide vlekken
heeft;—de 4 cM. hooge Kleine Slangenkop (Cypraea caput serpentis), die van

de vorige verschilt door de dicht bijeenstaande, als ’t ware een netwerk vormende, witte
vlekken;—de 10 cM. hooge Tĳgerslak (Cypraea tigris), welker van boven en van
onderen even sterk gewelfde schelp van onderen wit is, doch een blauwachtig witte
bovenzijde heeft met talrijke, zwartachtig bruine, groote, uitvloeiende vlekken en een
overlangsche, rechte, roestbruine streep in ’t midden.
De Tritonshorenslakken (Tritoniidae) hebben een grooten kop, die tusschen de
lange, kegelvormige voelers vooruitsteekt. Deze dragen de oogen aan de buitenzijde
ongeveer op halverhoogte. Een tamelijk lange snuit kan door de mondspleet, aan de
onderzijde van den kop, uitgestoken worden. De schelp is langwerpig eivormig of bijna
torenvormig, met hooge spiraalwinding, overlangs loopende verdikkingen op iederen
omgang en een tamelijk lang, recht kanaal aan den mond. Het voornaamste geslacht is
dat der Kinkhorens of Trompetslakken (Tritonium). In de Middellandsche
Zee leeft de Knobbelige Kinkhoren (Tritonium nodiferum), welker schelp, de
Buccina der oude Romeinen, door hen als krijgstrompet gebruikt werd en ook thans
nog de trompet is van de Italiaansche jagers en visschers. Voor ’t zelfde doel dient de
even groote Tritonshoren (Tritonium tritonis) bij de kustbewoners van den
Indischen Oceaan. De naam „kinkhoren” is ontleend aan het geluid, dat men hoort,
wanneer men den mond van de schelp voor het oor houdt. Dit geluid, dat ook wel „het
bruischen van de zee” wordt genoemd, hoort men trouwens aan alle niet-te-kleine
Slakkenhuizen, daar deze een goede resonansbodem opleveren voor het mengelmoes van
tonen van ieder gedruisch. Eenig gedruisch moet er zijn, opdat men een geluid zal
hooren; bij absolute stilte zwijgt ook de Tritonshoren. Veelvuldig ziet men deze schelp
voorgesteld op schilderijen, beeldengroepen en reliefs uit den rococo-tijd.
In meer dan één opzicht zijn de Tonhorenslakken (Doliidae) merkwaardig. Haar
schelp is dunwandig, buikig, dikwijls bijna bolrond, de mond wijd, de buitenlip meestal
verdikt en over haar geheele lengte gekorven. Het dier heeft een langwerpig-eivormigen,
grooten en dikken voet, die door het opnemen van water sterk in omvang kan toenemen.
De kop is plat en breed, zijn voorrand tusschen de voelers bijna rechtlijnig. Deze zijn
lang en dragen de oogen aan de buitenzijde op hun verdikt grondstuk. De adembuis is
dik, tamelijk lang en wordt boven de schelp teruggebogen.—De 11 cM. hooge
Tonslak (Dolium perdix) uit de Middellandsche Zee is de grootste Slak van dit
gebied. Toen Prof. Troëchel te Messina met dierkundige onderzoekingen bezig was,
bracht men hem een groot, levend exemplaar van deze soort, dat bij aanraking de slurf
een halve voet ver uitstak en onmiddellijk door de mondopening een straal van een
waterheldere vloeistof een voet ver uitspoot. Tot zijn groote verbazing zag Troëchel ,
dat deze vloeistof overal, waar zij op den uit kalksteen bestaanden vloer neerkwam, een
opbruisching veroorzaakte en dus geen speeksel, maar een sterk zuur was. Het bleek, dat
zij 3 à 4 percent vrij zwavelzuur en 0.3 percent vrij zoutzuur bevat en dat deze zuren
afgescheiden worden door een afzonderlijke klier, die naast de eigenlijke speekselklier
ligt. Het doel van deze verrichting, die, naar Panceri heeft aangetoond, ook bij een

Pelikaansvoet (Aporrhais pes-pelecani).
Ware grootte.
aantal soorten van de geslachten Cassis, Cassidaria en Tritonium voorkomt, is
onbekend.—Onderzoekingen op kunsthistorisch gebied hebben tot het vermoeden
geleid, dat de schelp van de Tonslak het voorbeeld is geweest van de spiraalswijze
versieringen van de Ionische zuil.
De beide nu volgende familiën
(Aporrhaideae en Strombidae) worden, op
grond van den eigenaardigen vorm der
schelp, Vleugelhorenslakken
genoemd, hoewel het onderzoek der weeke
deelen leert, dat zij aanmerkelijk van
elkander verschillen. Van het geslacht
Aporrhais zijn slechts 4 soorten uit de
Europeesche zeeën bekend; één daarvan—de
Pelikaansvoet (Aporrhais pes-
pelecani)—komt overal zeer veelvuldig
voor. Haar huisje is spoelvormig en bestaat
uit 10 bolle omgangen, die op het midden
met naar boven en naar onderen uitloopende
ribben bezet zijn; op den laatsten omgang
vindt men onder deze nog een rij kleinere
knobbeltjes en daaronder een verhoogde,
soms gekorrelde lijn. De geheele buitenste
oppervlakte is verder met fijne, gegolfde strepen bedekt. De binnenlip loopt naar
onderen en naar boven uit in een spits eindigend kanaal; de vrije mondrand is naar buiten
omgeslagen en tot een vleugel verbreed, die in ’t midden vingervormige verlengsels
draagt: een korte en twee lange vingers, op welker buitenvlakte de knobbelrijen der
omgangen als ribben doorloopen, aan de binnenzijde van gleuven voorzien, die zich
zoover uitstrekken als de mondrand omgeslagen is. De buitenlip is aanvankelijk
gaafrandig; eerst langzamerhand ontwikkelt zich de vleugelvormige uitbreiding met hare
uitsteeksels. De kop van den bewoner dezer schelp is tot een platten, van voren
uitgesneden snuit verlengd. De lange, draadvormige voelers dragen de oogen aan de
buitenzijde op een knobbel. De voet is klein, maar geheel voor ’t kruipen ingericht, aan
weerszijden afgerond. De mantel van het geheel volwassen dier is niet sterk verbreed en
op de plaatsen, waar de schelp vingers heeft, slechts slipvormig uitgegroeid.
De Vleugelhorenslakken i.e.z. (Strombus) en de Vingerhorenslakken
(Pterocera) zijn zeer zonderling gebouwd. De voet is bijna rechthoekig geknikt, een
weinig samengedrukt, aan den rand afgerond: het kortere, voorste deel is uitgesneden,
het zeer lange, achterste deel draagt aan ’t einde een bijna sikkelvormig, hoornachtig
deksel, dat de mond van de schelp niet kan sluiten. Deze voet is niet geschikt voor een
kruipende beweging; het dier springt er mede: schuift het achterste deel onder het

Welcome to Our Bookstore - The Ultimate Destination for Book Lovers
Are you passionate about testbank and eager to explore new worlds of
knowledge? At our website, we offer a vast collection of books that
cater to every interest and age group. From classic literature to
specialized publications, self-help books, and children’s stories, we
have it all! Each book is a gateway to new adventures, helping you
expand your knowledge and nourish your soul
Experience Convenient and Enjoyable Book Shopping Our website is more
than just an online bookstore—it’s a bridge connecting readers to the
timeless values of culture and wisdom. With a sleek and user-friendly
interface and a smart search system, you can find your favorite books
quickly and easily. Enjoy special promotions, fast home delivery, and
a seamless shopping experience that saves you time and enhances your
love for reading.
Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and
personal growth!
testbankmall.com

Solution Manual for Employment Law for Human Resource Practice, 5th Edition

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Solution Manual for Employment Law for Human Resource Practice, 5th Edition

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 5

Slide 6

Slide 7

Slide 8

Slide 9

Slide 10

Slide 11

Slide 12

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 24

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 28

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 43

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 49

Slide 50

Slide 51

Slide 52

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

TLE-9-Prepare-Salad-and-Dressing.pptxkkk

LESSON 1 ABOUT MEDIA AND INFORMATION.pptx

GRADE-8-AQUACULTURE-WEEKQ1.pdfdfawgwyrsewru

Feelings PP Game FOR CHILDREN IN ELEMENTARY SCHOOL.pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech_Template.pptx [Autosaved].pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech.pptxvdsvdsvsdvsd