Ancient Astronomy India Egypt China Maya Inca Aztec Greece Rome Genesis Hebrews Christians The Neolithic And Paleolithic Juan Antonio Belmonte

Ancient Astronomy India Egypt China Maya Inca Aztec Greece Rome Genesis Hebrews Christians The Neolithic And Paleolithic Juan Antonio Belmonte
Ancient Astronomy India Egypt China Maya Inca Aztec Greece Rome Genesis Hebrews Christians The Neolithic And Paleolithic Juan Antonio Belmonte
Ancient Astronomy India Egypt China Maya Inca Aztec Greece Rome Genesis Hebrews Christians The Neolithic And Paleolithic Juan Antonio Belmonte

1. Ancient Astronomy India Egypt China Maya Inca
Aztec Greece Rome Genesis Hebrews Christians The
Neolithic And Paleolithic Juan Antonio Belmonte
download
https://ebookbell.com/product/ancient-astronomy-india-egypt-
china-maya-inca-aztec-greece-rome-genesis-hebrews-christians-the-
neolithic-and-paleolithic-juan-antonio-belmonte-57521568
Explore and download more ebooks at ebookbell.com

2. Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
Ancient Astronomy India Egypt China Maya Inca Aztec Greece Rome
Genesis Hebrews Christians The Neolithic And Paleolithic Juan Antonio
Belmonte Helge Kragh David W Pankenier Nicholas Campion Cndido
Marciano Da Silva Steven R Gullberg Stanisaw Iwaniszewski Subhash Kak
Yash Aggarwal J Mckim Malville https://ebookbell.com/product/ancient-astronomy-india-egypt-china-
maya-inca-aztec-greece-rome-genesis-hebrews-christians-the-neolithic-
and-paleolithic-juan-antonio-belmonte-helge-kragh-david-w-pankenier-
nicholas-campion-cndido-marciano-da-silva-steven-r-gullberg-stanisaw-
iwaniszewski-subhash-kak-yash-aggarwal-j-mckim-malville-58645512
The Ryabhatya Of Ryabhata An Ancient Indian Work On Mathematics And
Astronomy 1st Edition Walter Eugene Clark Notes And Translation
https://ebookbell.com/product/the-ryabhatya-of-ryabhata-an-ancient-
indian-work-on-mathematics-and-astronomy-1st-edition-walter-eugene-
clark-notes-and-translation-2356466
Beneath A Vedic Sky A Beginners Guide To The Astrology Of Ancient
India 2nd William R Levacy
https://ebookbell.com/product/beneath-a-vedic-sky-a-beginners-guide-
to-the-astrology-of-ancient-india-2nd-william-r-levacy-55519634
Beneath A Vedic Sky A Beginners Guide To The Astrology Of Ancient
India William R Levacy
https://ebookbell.com/product/beneath-a-vedic-sky-a-beginners-guide-
to-the-astrology-of-ancient-india-william-r-levacy-58435746

3. Ancient Astronomy And Celestial Divination Swerdlow N M
https://ebookbell.com/product/ancient-astronomy-and-celestial-
divination-swerdlow-n-m-56387772
Ancient Astronomy An Encyclopedia Of Cosmologies And Myth Clive Ln
Ruggles
https://ebookbell.com/product/ancient-astronomy-an-encyclopedia-of-
cosmologies-and-myth-clive-ln-ruggles-2512272
Under Ancient Skies Ancient Astronomy And Terrestrial Catastrophism
Dunbavin
https://ebookbell.com/product/under-ancient-skies-ancient-astronomy-
and-terrestrial-catastrophism-dunbavin-36447856
Under Ancient Skies Ancient Astronomy Terrestrial Catastrophism Paul
Dunbavin
https://ebookbell.com/product/under-ancient-skies-ancient-astronomy-
terrestrial-catastrophism-paul-dunbavin-58979960
The Remarkable Science Of Ancient Astronomy Bradley E Schaefer
https://ebookbell.com/product/the-remarkable-science-of-ancient-
astronomy-bradley-e-schaefer-6865916

7. Ancient Astronomy of India,
Egypt, China, Maya, Inca,
Aztec, Greece, Rome,
Genesis, Hebrews, Christians,
the Neolithic and Paleolithic

By
Yash P. Aggarwal, Juan Antonio Belmonte
William P. Brown, Nicholas Campion
Cândido Marciano da Silva, Steven R. Gullberg
Stanisław Iwaniszewski, Subhash Kak,
Helge Kragh, R. Gabriel Joseph
David W. Pankenier, Emília Pásztor,
Giulio Magli J. McKim Malville, Ivan Šrajc,

Cosmology Science Publishers (Cambridge)

8. Copyright © 2011, 2012, 2015 / Cosmology Science Publishers

Published by: Cosmology Science Publishers, Cambridge, MA
All rights reserved. This book is protected by copyright. No
part of this book may be reproduced in any form or by any
means, including photocopying, or utilized in any information
storage and retrieval system without permission of the copyright
owner.

The publisher has sought to obtain permission from the
copyright owners of all materials reproduced. If any copyright
owner has been overlooked please contact: Cosmology Science
Publishers at [email protected], so that permission can
be formally obtained.
Cosmology Science Publishers
Cosmology.com
Contents
Prologue: Ancient
Cosmologies: The Paleolithic
and Neolithic Universe
1. Finding Our Place in the
Cosmos: The Role of
Astronomy In Ancient

9. Cultures
2. Prehistoric Astronomers?
Ancient Knowledge Created
By Modern Myth
3. The Cosmology of the
Paleolithic
4. Neolithic Cosmology: The
Equinox and the Spring Full
Moon.
5. Ancient Greek-Roman
Cosmology: Infinite, Eternal,
Finite, Cyclic, and Multiple
Universes
6. Astronomy and Psyche in
the Classical World: Plato,

10. Aristotle, Zeno, Ptolemy
7. “Let There Be Light!” The
Genesis of Biblical
Cosmology
8. The Cosmic Landscape in
the Age of the Pyramids
9. Was There A Ptolemaic
Revolution in Ancient
Egyptian Astronomy? Souls,
Stars & Cosmology
10. Ancient Cosmologies:
Understanding Ancient
Skywatchers, Mayas, and
their Worldviews
11. Astronomy in Ancient

11. Mesoamerica:

12. Cosmology in the Inca
Empire: Huaca Sanctuaries,
State-Supported Pilgrimage,
and Astronomy
13. Inca Solar Orientations
in Southeastern Peru
14. Cosmic Cycles of Hindu
Cosmology: Scientific
Underpinnings and
Implications
15. Visions of the Cosmos:
Archaeoastronomy in
Ancient India

12. 16. Cosmic Capitals and
Numinous Precincts in Early
China
17. Cosmology and the
Death of Gods: New Age
Religions, Anti-Christ, and
Precession of the Equinox

13. Prologue: Ancient
Cosmologies: The Paleolithic
and Neolithic Universe


Abstract
The origins of astronomy and cosmology may have a history
which extends thousands and possibly tens of thousands of years
into the past. Evidence of this awareness can be found in ancient
caves and underground cathedrals dating from the Paleolithic, in
the orientation of Neolithic monuments, and by the design of
temples from ancient India and Egypt. This article briefly
reviews some of this evidence.


What impresses human’s soul the most is the night sky above
him and the moral law inside him. --I. Kant

1. Introduction

Astronomy may be a very ancient science, with a history
extending so far into the dim past that it origins are all but
concealed. However, tantalizing clues have been left deep
within the recesses of paleolithic underground cathedrals,
caverns which are adorned with symbolic images of the night
sky.
Unlike modern humans, where the night sky is shrouded by

14. reflected artificial light, the stars above dominated the world
view of Paleolithic humans, as the night was a tapestry of starry
light, the meaning of which could only be discerned by their
symbolic patterns. Our ancient ancestors, of even a few
centuries ago, and certainly during the Paleolithic, lived in the
“sublunary world”, encapsulated into celestial spheres
illuminated by patterns of light.
How the ancients may have conceived of the celestial
sphere, is unknown to us, and all we may do is speculate.
However, it is clear that the ancient skies were of profound
significance, for the peoples of the Paleolithic reproduced the
night sky in their paintings and drawings, perhaps eve as long
ago as 30,000 BP (Joseph 2010). It is this symbolic “language
of sky” which is of the primary interest to us here and this
language was first written by prehistoric man, who adorned his
underground cathedrals with stars that were filled with life. And
not just stars, but constellations, and perhaps symbolic
representations of the solstice and equinox (the sign of the cross,
Figure 1) and an understanding that the moon (Figure 2)
underwent 13 cycles during the course of a solar year (Joseph
2010) and that this was correlated with the female menstrual
cycle.

15. Figure 1. According to Joseph (2010), the cross, painted in
bold red ochre upon the entryway to the Chauvet Cave, and

16. dated to over 30,000 years, could be interpreted as a
representation of the solstice and equinox which marks the
shortest and longest days of the year (December and June) and
the beginning of Autumn and Spring and thus an awareness of
these solar cycles during the Paleolithic.




Figures 2 and 3 (below). There are 13 new moons in a solar
year, and females have 13 menstrual cycles in a year. According
to Joseph (2010), the pregnant goddess, the Venus of Laussel,
holds the crescent moon in her hand, and the 13 cuts in the
crescent moon represent the 13 menstrual cycles and 13 lunar
cycles during a solar year, thus demonstrating an awareness of

17. this association 20,000 years ago.






The correlations between earthly events, in particular
periodic changes and astral collective movements have been
noted surely very early, perhaps over 30,000 years ago, and
certainly before as well as during and after the Neolithic. We
shall consider here a number of instances where particular
toponyms are coupled with celestial objects, mainly with the

18. most prominent of them, the stars and Sun.

2. Megaliths Most of the Paleolithic culture has been
preserved in the form of cave paintings and megalithic
structures. We shall first consider the issue of extant megalithic
sites, with brief case study of several cases, and then analyze
some of the most prominent caves and their artistic and/or
magical contents.
Whatever their original purpose was, megalithic structures
are for the modern archeology considered as messages from our
Paleolithic ancestors, a sort of language, just as myths are for
anthropologists and (pre)historians. Two phases may be
discerned with regard to the technical characteristics of these
constructions: (i) Stone age period and (ii) Bronze age phase. In
the first undressed stones were used and it was only their mutual
positions which were used to convey their purpose and
meaning. With the advent of metallurgy, and production of metal
tools, Neolithic man was able to shape the megaliths and
construct more elaborate structures. It was a sort of historical
irony that the metallic tools enable stone as a material to
become dominant element of early civilizations. Metallic tools
and artifacts have in the meantime vanished, due to corrosion,
except under exceptional circumstances, as illustrated by
Antikythera mechanism, for instance (Freeth, 2010). We shall
briefly analyze a number of the characteristic cases relevant for
the astronomy.

3.1. Stonehenge. This complex structure has attracted great
interest from the side of astronomers, anthropologists, historians
etc. And yet, with accumulation of data and even more of

19. interpretations, our knowledge can hardly be considered
advancing. The consensus as to the original (or otherwise)
purpose of this imposing structure has been changed from
generation to generation, at least as our historical records show.
The most popular interpretations appear: (i) religious site, a
prehistoric temple; (ii) astronomical observatory, of still
unknown complexity. (ii) medical healing centre, something like
Hypocration on Kos. But before we go on, it must be stressed
that one has to distinguish between the purpose (of constructing)
and usage of a ready construction. We are pretty sure today that
religious ceremonies like those ascribed to Druids, had nothing
to do with the primary purpose of the structure, in particular
with the Aubrey’s holes. Similarly, if the site was used for
curing, as the name of Heel stone (which might well be written
as Healstone) might suggest, it could well be a derived usage,
profiting from already high reputation of the site.
For our purpose it is worth noticing that the present-day
extant (and modeled) structure had undergone several phases of
construction, which belonged to generations well separated in
time by periods measured by centuries (Brown, 1976). The
question arises: if these consecutive additions had different
purpose with regards to their astronomical use, why they were
fixed to the unique, present-day geographical position? What is
so special with the place where Stonehenge was erected?
According to our modern inference into astronomical
phenomena, if there is something special about this location, it
must refer to the geographical altitude. We know that at
Stonehenge altitude and only at this one, sighting lines of largest
southerly monthly swing of Moon and midsummer sunrise or
sunset appear at right angle (Hoyle, 1977). This altitude

20. singularity is somehow connected with the uniqueness of
Stonehenge among known Neolithic sites. It raises, on the other
hand, the question of completeness of our insight into the
prehistory, according to the material remains. Stonehenge
appears as unique among other megalith structures as the
abovementioned Antikythera mechanism is an extraordinary
relict of the ancient civilization and technology. Does it mean
that both constructions were unique at their time or they just
happened to be persevered up to our time, unlike others from
their class? With single pieces of evidence it would be risky to
estimate probability single item to be preserved by chance, of
course.

3.2. Romania. Uniqueness of a prehistoric object leaves us
with much uncertainty as regards its purpose. Otherwise, one
might be able to infer from the rest of environment some features
hidden from the direct inspection (contextual information).
Fortunately for Stonehenge there is another prehistoric
monument, at Sarmizegetusa, in southwest Romania, with
similar structure.

21. Figure 5. Sarmizegeusa.


Figure 6. Sarmizegeusa.

There the axis of the horseshoe points towards midwinter
sunrise, as compared with the same axis at Stonehenge, which
points in the midsummer sunrise direction. No direct connection
between Stonehenge and Sarmizegeusa constructions has been
established.

3.3. India. Neolithic structures can be found all around India
and Pakistan. In Figure 7 we show the megalithic stone circles
at Brahmagiri from South India, dated to 900 BC (Rao, 1999;
Kak 2010).

22. Figure 7. Megalithic stone circles at Brahmagiri (from Kak,
2010).

3.4. Australia In Figure 8 we show Wurdi Youang pre-
European stone circle, built by the Wathaurung people, with the
major axis pointing East-West. It has been estimated that looking
from three prominent waist-high stones some outlying stones
indicate the setting positions of the Sun at the equinoxes and
solstices (Norris and Hamacher 2009).

23. Figure 8. Wurd Youang stone circle.

3.5. Armenia At the Zorats Karer is situated a prehistoric
site in Syunic Region. A stone circle, dated from the second
millennium BC, see Figure 5, was probably used for the
astronomical observations. The largest of the boulders weigh
more than 50 tons.

24. 3.4. Australia In Figure 8 we show Wurdi Youang pre-
European stone circle, built by the Wathaurung people, with the
major axis pointing East-West. It has been estimated that looking
from three prominent waist-high stones some outlying stones
indicate the setting positions of the Sun at the equinoxes and
solstices (Norris and Hamacher 2009).

25. 4. The Cosmology of Caves

Caves are linked with night sky for obvious reason – they

26. appear filled with darkness. If heavenly objects are to be
reproduced, caves turn out to be the best places to choose. Their
role was at least twofold: (i) as the canvas for paintings and (ii)
as container which can “catch the sun-beam” at particular yearly
instances, like equinoxes or solstices. Usually both instances
used to be combined, so that “chosen cave” was decorated with
figures, which we may interpret with astronomical or other
meaning.
The earliest connections of the prehistoric man with night
sky date from the Upper Paleolithic. At that time, the painted
walls caves flourished in several localities, including the
North-West Europe. The principal caves are found at south-east
of France, in Vezere and Dordogne Valleys, as well as in the
Cantabria, Spain. Some of them seem to be occupied by man
from -35 000 years. (- sign means before present - BP.)
But before discussing the cave paintings, let us mention an
artifact dating also from the Stone Age, the -32 500 old
mammoth ivory tablet found 1979 in a cave in Ach Valley in
Germany. The carving of a human figure on the tablet, with legs
apart, a sword between legs, and arms raised, would
correspond to the stars of Orion (Rappenglueck, 2001). The
proportion of the human figure would correspond to the pattern
of stars of the Orion constellation, representing a part of the
prehistoric Cosmos. (Orion was a hunter in Greek mythology).
4.1. Lascaux Cave: This is actually a complex of caves
near the village of Montignac, in Dordogne. The wall paintings,
estimated -17 000 years old (belonging to the Magdalenien
period), consist mainly of realistic images of large animals,
mainly horses, bulls (aurochs) and deers. It is important to
notice that there are no images of reindeers, the principal source

27. of food for contemporary hunters. Hence the images do not
represent hunted animals.
Several wall paintings were related to the night sky by some
prehistory researchers. In the Hall of Bulls there are four black
bulls or aurochs (a species of an extinct large wild cattle). The
largest one is over 5 m long. According to the Spanish
researcher Luz Antequera Congregado (doctoral thesis, 1992)
the set of painted dots above the shoulder of the bull depicts the
Pleiades cluster and the set of dots on the bull face represents
the Hyades constellation. Similar interpretations, including the
correlations with the constellation of Taurus, are due to
Rappenglueck and the American astronomer Frank Edge, as
well as to some other researchers. Rappenglueck (1997) has
also identified a star map from another painting, in the Shaft of
the Dead Man. The eyes of the lying birdman, the bull and the
bird represented on this image would correspond to the three
stars which were prominent in the spring 17 000 years ago.
These are Vega, Deneb and Altair, known as the Summer
Triangle, nowadays seen in the middle of the northern summer.
Another idea of Rappenglueck is that some of the animal
paintings are symbolic representations of the phases of the
Moon. The old lunar calendar would consist of groups of dots
and squares painted alongside images of bulls, horses and
antelopes, depicting the 29-day cycle of the Moon.

28. Figure 12. The prehistoric sky-map from Lascaux cave.

Lascaux paintings appear another proof that the beginning of
the astronomical science dates before Babylonians (about 5000
BP). French ethno-astronomer, Chantal Jègues-Wolkiewiez
noticed that the architectural structure of the Hall of Bulls makes
an observer feels encapsulated, as if one watches the night sky
motion from a hill. Looking at the various animals painted on the
walls she claims one can recognize the zodiacal constellation of
the Paleolithic sky (see Figure 10). Making use of computer
programs to reconstitute the map of the Magdalenian sky Jègues-
Wolkiewiez carried out orientation measurements of the sets of
dots and lines represented the painted animals, comparing the
archeological and the astronomical data (Jègues-Wolkiewiez,
2005). According to her one can recognize on the cave walls the
stars forming the Capricorn, the Scorpio and the Taurus

29. constellations. In the last case, the image of a bull was
completed with the stars clusters Pleiades and Hyades. Jègues-
Wolkiewiez. finds that the orientation of the cave was of
primary importance. The plan and the section of the Lascaux
cave entrance show that before the landslide blocked the access
to the rotunda, at the time of summer solstice the rays of the
setting sun would enter the cave and shine on the walls of the
Great Hall of Bulls and on the axial diverticulum.
During the summer solstice 1999 Chantal Jègues-
Wolkiewiez, and the Lascaux curator Jean-Michel Geneste,
confirmed the above hypothesis: the setting sun illuminated
completely the interior of the rotunda at the time of the creation
of the images. This permitted painting under light during about
one hour for several days in the beginning of the summer.
Further, Jègues-Wolkiewiez verified that the similar phenomena
occurred in other caves beside Lascaux. Actually, she found that
the sunlight played the same role in 137 other painted caves as
in Lascaux (Jègues-Wolkiewiez, 2007). These caves were
aligned with the sunrise or sunset on key days of the year -
solstices or equinoxes. The Paleolithic man could keep track of
changing seasons by observing the sun sliding along the horizon
as the months went by. This was important in connection with
the migrations of the large mammal herds that they hunted. The
accumulated astronomical knowledge passed from generation to
generation without writing, in the “mythological” language of
the Paleolithic art. Not only astronomy, but also the mythology
and legends of later periods, in Sumeria, Babylonia, Mycenaean
and Minoan civilizations and Egypt were most likely derived
from the Paleolithic proto-types represented in Lascaux
paintings (Brown, 1976).

30. 5. Monuments

That the cave orientation choice was not accidental
corroborate other extant structures. We mention here a few of
the most famous in that respect.

5.1. Newgrange. This prehistoric building in Ireland,
estimated to be constructed about 3000 BC (i.e. somewhat
before Stonehenge), is oriented to allow the Sun beam on the
winter solstice to pass along the roof elongated space (Brown,
1976).



Figures 13 (above, 14, 15 (below). Newgrange, Ireland.

31. 5.2. Abu Simbel. This monumental rock-cut temple erected
by Ramesses II appears a “modern” variant of prehistoric

32. caves. The orientation was chosen with precision allowing the
first rays of the rising Sun to illuminate the innermost halls and
the sanctuary of the seated statues of the four gods twice a year
(22 February and 22 October).



Figures 16 (above) 17, 18 (below). The rock-cut temple
erected by Ramesses II and the illumination of the four gods

34. 6. Concluding Remarks

To ancient man, the sky was a book to read, to copy,
symbolize and translate into monuments and paintings of living
celestial light. Archaeoastronomy, based on observational as
anthropological research, examines the roots of our awareness
of the Universe, and these roots extend deep into human history,
from thousands to tens of thousands of years into the long ago.

Acknowledgements. We thank V. Panković for a number of

35. references and useful discussions. Thanks are also due to S.
Lefebvre for her kind interest and many useful references.



References
Antequera Congregado, L. (1992). Arte y astronomia:
evolución de los dibujos de las constelaciones. PhD thesis.
Brown, P. L. (1976). Megaliths, Myths and Men, An
Introduction to Astro-Archaeology, Blandford Press Ltd, Dorset
BH15 1LL, England
Freeth, T. (2010). L’horloge astronomique d’Anticythere,
Pour la Science, No 389, Mars, pp. 64-71.
Hoyle, F.(1977). On Stonehenge, Heineman Eucational
Books, London.
Jègues-Wolkiewiez, Ch. (2005). Aux racines de
l’astronomie, ou l’ordre caché d’une oeuvre paléolithique (in
Les Antiquités Nationales, tome 37, pp 43 – 52).
Jègues-Wolkiewiez, Ch. (2007). Chronologie de
l’orientation des grottes et abris ornés paléolithiques français,
Symposium d’Art Rupestre, Val Camonica, pp. 225 - 239.
Joseph, R. (2010). Paleolithic Cosmology. Journal of
Cosmology, 9. In press.
Kak, S. (2010). Archaeoastronomy in India. Journal of
Cosmology, 9, In press.
Rao, K. (1999). Astronomical orientations of the megalithic
stone circles of Brahmagiri, Bulletin Astr. Soc. India. 21, pp.
67-77.
Rappenglück, M. (1997). The Pleiades in the “Salle des
Tareaux”, Grotte de Lascaux. Actas del IV Congreso de la

36. SEAC “Astronomía en la Cultura”. Proceedings of the IVth
SEAC Meeting “Astronomy and Culture”, Jaschek, C. and
Barandela, F. (Eds), pp 217-225).
Rappenglück, M. (2001). The anthropoid in the sky: Does a
32,000-year old ivory plate show the constellation Orion
combined with a pregnancy calendar? In: Calendars, Symbols
and Orientations: Legacies of Astronomy in Culture.
Proceedings of the 9th annual meeting of the European Society
for Astronomy in Culture (SEAC), Stockholm, 27-30 August
2001.
Ray P. Norris and Duane W. Hamacher, (2009). The
Astronomy of Aboriginal Australia, The Role of Astronomy in
Society and Culture, Proceedings IAU Symposium No. 260, (D.
Valls-Gabaud & A. Boksenberg, Eds.)

37. 1. Finding Our Place in the
Cosmos: The Role of
Astronomy In Ancient
Cultures

Juan Antonio Belmonte, Ph.D.
Instituto de Astrofísica de Canarias, Vía Láctea S.N., 38200 La
Laguna, Tenerife, Spain.


Abstract
Mircea Eliade (1992) argued that a single view of the starry
celestial vault would be sufficient to awake a religious
experience. This idea is as true today as in the remote past.
Hence, the starry sky has often served as a source of inspiration
not just for science, but metaphysics, art, and the creation of
symbols of power and identity. Ancient astronomer priests
found that uncovering their mysteries allowed, through the
mapping of heavens, made possible the development of
calendars and navigation. Consequently, astronomy developed
as the best tool for determining an accurate and predictable
orientation in time and space. Today, as yesterday, starry nights
are able to awake our imagination and continue to inspire a
desire to discover our place in the cosmos.

38. 1. Finding Our place in the Cosmos: the Role of Cultural
Astronomy

Today as in ancient times, astronomers seeking to observe the
heavens have journeyed to the summits of the highest mountains,
because these are the places where conditions are best suited
for astronomical observation. Be it lonely mountain top, or
desert, these sites are places which inspire feelings of awe and
majesty; a fitting back drop to admire the wonders of the
universe. Few specialists have not rested at these ancient
observational outposts, under the seemingly endless tapestry of
stars, and have not been amazed by their beauty and splendour,
because a single view of the starry celestial vault would be
sufficient to awake a religious −I would rather say spiritual−
experience.
Our ancestors also selected high mountains to study the stars,
ideal places from where communication between Earth and Sky
was believed possible: the Axes Mundi where feelings of
cosmic reality could be experienced. These stars in their
endless cycle, returning again and again as they circled the
heavens, provided a sense of security, inferring by similarity,
rebirth and the transcendence of death. For these and other
reasons ancient peoples mapped the firmament in an attempt to
find the order where, only in appearance, chaos reigned.
From the mists of time emerged the fully “modern” Cro-
Magnon people, Homo sapiens sapiens, with a brain larger on
some occasions than modern humans, and the males standing 6
foot tall compared to the shorter Homo Sapiens
Neanderthalensis with their apparent inability to produce any
semblance of art (Joseph 2002). Cro-Magnon were burying their

39. dead, and creating “Venus” figurines, some representing Earth
goddess pregnant with swollen belly, one of them holding a
symbol of what might be the moon in her hand (see Fig. 1).
Joseph (2002) has argued that the 13 lines cut in this presumable
lunar symbol may represent an understanding of the link
between women and moon; a woman having nearly 13 menstrual
periods and the 13 new-moon cycles in a solar year.

40. Figure 1. The Venus of Laussel is a 1.5 foot high figurine cut
in limestone, between 25,000 to 30,000 years in age. Image
courtesy of Joseph (2002).

Thus, we should not be surprised that the rock art in Lascaux

41. (French Dordogne) depict what may be the oldest drawings of
the constellations (Antequera, 1994; Rappenglueck, 1999),
created more than 16,000 years ago, with the ubiquitous
Pleiades −the most international asterism of the firmament (see
Fig. 2)− already riding on the back of the great celestial bull
(see Fig. 3).


Figure 2. The asterism of the Pleiades. Easily observable at
naked-eye, this object has been recognized possibly since the
Palaeolithic by every human culture on Earth from Greenland to
New Zealand. Image from IAC Archive.

42. Figure 3. The main freeze of the bulls in the Lascaux Cave in
Dordogne. There is a group of dots on the back of the great bull
that has seldom and tentatively been identified with the
Pleiades. The bull itself would be the earliest representation of
Taurus constellation. Photograph by courtesy of M.
Rappenglueck.

43. Figure 4. General view of the remains of Göbekli Tepe, in
Turkish Mesopotamia, the oldest stone temple ever erected by
human hands. Several of the big excavated circles are visible
together with the huge, decorated T-pillars which are most
representative of the site. Photograph by courtesy of M. Sanz de
Lara.

Until very recent times, the megalithic monuments in Europe,
and in particular Stonehenge, were believed to be the earliest
evidence that ancient peoples of the Neolithic sought to link the
heavens with Earth and to understand the cosmos. However, in
the steppes of Southeast Turkey, on a barren isolated hill called
Göbekli Tepe −Hill of the Navel−, a team of German and
Turkish archaeologists (Schmidt, 2006) have discovered and
are excavating a cluster of stone monuments erected with large
pillars in the form of a T and dry-stone walls which suggest that
a completely unknown hunter-gatherer society more than 11,000

44. years ago also sought to create monumental structures linked to
the heavens. These series of sanctuaries, built presumably one
after the other and even upon one another, may have been used
for centuries, perhaps millennia to chart the heavens. However,
for reasons which are unknown, the constructors deliberately
buried the structures, creating conditions which contributed to
their excellent state of preservation in spite of their great
antiquity.
These monuments are mostly ellipsoidal in form. Although a
favourite orientation may be established for the monument gates,
there is no apparent selected pattern (see Fig. 4). However,
between the group of monuments, there is one with nearly
rectangular walls which were almost perfectly aligned
according to the four cardinal points. These discoveries suggest
that over 11,000 years ago, an ancient society had gazed into the
heavens and used the sky to guide them in the appropriate ways
of orientation in space and in time.
Although admittedly speculative, the profuse decoration of
the T-pillars may represent yet other astronomical observations,
such as the crescent and the star, so common in later cultures of
the Middle East and beyond, and an earlier version of which
might appear in the Venus figurine which may have been carved
over 15,000 years earlier. Then there are what could be
interpreted as totemic representations of animals which, if we
may continue to speculate, could symbolize constellations, as
Leo, Taurus or Scorpios. Certainly these constellations were
recognized in the skies of other evolved cultures in the region
such as the Sumerians, and their Assyrians and Babylonians
heirs, thousands of years later (see Fig. 5).
However, when analyzing the date of Göbekli Tepe, we are

45. facing a problem: their singularity. There is no other preserved
monument of the same type where data can be contrasted. From
my point of view, scientific research −as jurisprudence, from
where the expression is original− should be guided by the
premise testis unus, testis nullus. This rule confirms that a single
proof of something is like a proof of nothing and we must be
very cautious of risking in too adventurous conclusions.
Stonehenge was a typical example of this reality. Its singularity
made of it, at the beginning in the 1960s, a Neolithic calculator,
a predictor of eclipses, or, in short, the oldest “observatory”
known (see Ruggles, 1999, for a critical discussion on the
topic). However, more recent archaeological studies carried out
on site, and in other similar planimetry monuments, have forced
contemporary researchers to be much more cautious about their
conclusions. Now Stonehenge is interpreted as a funerary
monument which includes astronomical alignments among its
design, linked to possible ritual purposes associated with the
cosmovision of its builders (Parker Pearson, 2008).

46. Figure 5. A well-preserved kudurru of King Melishipak of
Babylon showing several celestial bodies and some of the
earliest unmistakable representations of constellations such as
the goat-fish, ancestor of Capricornus. Photograph by Juan A.
Belmonte by courtesy of the Louvre Museum.

47. Figure 6. A beautiful snapshot of the Cueva de Menga, the
largest megalithic tomb of Europe. Topographically aligned to a
distant conspicuous peak −perhaps also according to the moon−,
it belongs, however, to a group of monuments with undoubted
astronomical orientations. Photograph by courtesy of M.A.
Checa Torres, Parque Arqueológico de los Dólmenes de
Antequera.

Actually, when we look at illiterate, extinct cultures, the only
way to get a certain degree of confidence in our conclusions is
when we analyze multiple but similar items −either monuments
or portable objects− within a same archaeological or cultural

48. context, especially when we are able to find a pattern. In this
sense, the earliest unmistakable evidence of an interest in the
local landscape, including the sky, can be found throughout the
megalithic monuments of the Iberian Peninsula (see Fig. 6),
notably in the south-western area. In these regions, Neolithic
settlers built a series of monuments with a very similar
architectural structure −they almost are clones of each other.
These are known as Alentejan antas, for the name of the
Portuguese region where they are a majority. They have been
dated in the fourth millennium B.C. Most important, they show a
pattern of orientation that clearly speaks to us of a unmistakable
astronomical interest, because all the studied exemplars,
without exception (more than 170, Hoskin 2001), are pointing at
sunrise −or moonrise in a naïve alternative interpretation
(González García and Belmonte, 2010)− at a certain moment in
the annual cycle. It is difficult to uniquely establish if the pattern
is solar or lunar, as the only movable elements found in the
antas, the “plaque idols” −small schist plates with elaborated
geometrical decoration−, show patterns illustrating the interest
of their builders in both the sidereal month and the seasonal
cycle. Summarizing, Alentejan antas certainly show a clear,
statistically significant, intention for an orientation in space −for
whatever purposes possibly related to an astral eschatology.
They also show an orientation to time −perhaps associated with
the existence of a lunisolar calendar (Belmonte and Hoskin,
2002).

49. Figure 7. The large deer of Laxe dos Carballos in Campo
Lameiro. The number of tips in their antlers, and the way in
which they are distributed, could be a sort of astronomical
count. For example, we might postulate a three-year lunisolar
cycle (37 lunar months in 3 solar years) if we take into account
the three isolated stripes, close to the top of the right horn.
Photograph by Juan A. Belmonte.

The existence of a lunisolar calendar related to prehistoric
populations of the west façade of the Iberian Peninsula has been
recently confirmed by the work carried out in the rock
engravings of Galicia, the north-western, Celtic origin, region of
Spain. There, among beautiful representations of abstract
figurative elements and animals such as deers of different sizes
and typologies, our team has conducted an extensive
investigative analysis. For example, a collection of large deers,
with horns of exceptional proportions with too many tips,

50. suggests that this could be a symbolic representation of
astronomical counts −a sort of lunisolar calendar−, showing a
fairly accurate knowledge of the movements of the Sun and the
Moon (see Fig. 7). The existence of multiple representations
with a similar symbology further supports this hypothesis
(González García, García Quintela and Belmonte, 2008;
Belmonte, García Quintela and González García, 2010).
However, the lack of written texts, or any other sort of
ethnographic or ethnohistoric information, prevents us from
going much further in our conclusions.
Fortunately, there are cultures where we are lucky enough to
have such important information. In this respect, the partnership
between archaeoastronomical fieldwork along with decades of
ethnographic information, collected by anthropologist Edmundo
Edwards in Easter Island, has allowed us to establish, without
doubt, the importance of certain asterisms in the culture of Rapa
Nui −singularly Matariki (the Pleiades) or Tautoru (Orion’s
Belt, see Fig. 8). This circumstance would be reflected in the
related orientation of some of Rapa Nui’s major ceremonial
platforms, the ahus, with their huge statues called moais. The
celestial symbolism of the local art and the creation of a
calendar that, both in its sacred and profane character, came
determined by the visibility or invisibility of these celestial
bodies at certain epochs of the year (Edwards and Belmonte,
2004). Part of these conclusions may be nuanced by the
chronological difference between the last ahu constructors, in
the 17th century, and their current descendants. Unfortunately,
the original texts in rongorongo tablets, remain undeciphered so
that we can not “speak” to the own sculptors of the moais.

51. Figure 8. The seven moai of Ahu A Kivi facing the sea at the
helical setting of Tautoru (Orion´s Belt) as seen c. 1300 A.D.
This astronomical event was one of the markers of the New
Year starting in the following new moon of the rapanui calendar.
Image by J.A. Belmonte & SMM/IAC. (From Edwards and
Belmonte, 2004).

52. Figure 9. The evocative “descent of Kukulkan” produced
each equinox on one of the steps of American’s most famous
pyramid, El Castillo, at Chichen Itza. The monument had to be
orientated accordingly. Photograph by courtesy of Jesús Galindo
Trejo.


Figure 10. Three Mayan glyphs representing Star Wars.
These were normally related to certain attacks upon an enemy
city when Venus was at a significant position in the sky.
Diagram by courtesy of I. Šprajc.

However, there are a certain number of ancient civilizations,
with close ties to sky-watching practices, which fortunately left
written texts that thanks to the expertise of linguists we are now
able to read and understand. Two unique and illustrative cases
would be the Mayan culture and the civilization of ancient
Egypt. Based on recently deciphered glyphs, we now know that
the Mayan civilization was obsessed by the concept of and the
desire to control time. Moreover, most of this civilizations
sacred buildings follow orientation patterns which are governed
by their most sophisticated calendar system (see Fig. 9); and
these celestial calendars promoted actions, as the so-called Star
Wars (see Fig. 10), in conjunction with unique events associated
with the movement of planets and stars in the heavens (Šprajc,

53. 2001 and 2005).



Figure 11. Schematic diagram where we show the
astronomical and topographical relationships between the
different monuments erected in the Giza Plateau, notably the
Sphinx and the pyramids, and certain elements of the sky or
nearby geography. The topographic relation with Letopolis and
Heliopolis is quite suggestive. However, in this diagram, we
additionally relate the original northern orientation of the
pyramids, based on the observation of Meskhetyu’s meridian
transit, to the similar name of the province which had Letopolis
as capital, the Bull’s Foreleg. Astronomical connections of the
Sphinx with equinox sunrise and summer solstice sunset (behind
Akhet Khufu, the Horizon of Khufu) are also stressed. Finally,

54. the alignment of Khufu’s causeway to Wepet Renpet −New
Year’s Eve− during his reign is emphasized. Photographs by
Juan A. Belmonte. (From Belmonte and Shaltout, 2009).

The culture that the author has devoted much of his time
seeking to understand and to research, as reflected in his
writing, and which includes several archaeoastronomical
missions in the country, is the Pharaonic civilization of ancient
Egypt. Thanks to the texts of the pyramids −collection of
religious literature of the Old Kingdom− it is known that the
ancient Egyptians had already mapped the sky, recognized
constellations, asterisms and unique stars, early in the historic
period. Furthermore, they saw these objects as celestial
destinations of the late king in a real paradigm of stellar
eschatology. One of these groups of stars was Meskhetyu,
equivalent to the Plough −or Big Dipper− asterism in the
constellation Ursa Major. This group of stars was circumpolar
during the Old Kingdom and the ancient Egyptians recognized
this nature by including it among the “imperishable” stars (the
ikhemu sek of the texts) par excellence. They associated this fact
to the transcendence of the afterlife, and to such an extent that
the two interchangeably recognized elements in the asterism (a
bull’s foreleg or an adze) were intimately related to certain
funerary cult ceremonies such as the “opening of the mouth”,
which was believed to provide immortality for the deceased.
Our fieldwork in the country (Belmonte and Shaltout, 2009),
particularly in the fields of pyramids, seem to confirm this fact,
especially as Meskhetyu may be the principal celestial object
used to align these imposing monuments. Consequently, the
architectural arrangement of the pyramids could be a realization

55. Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:

56. —Ik strijd volstrekt niet voor de vrouwmenschen, maar voor de rechten der
vrouw, die ik gezworen heb te verdedigen.
—Weg met... Sitnikof maakte zijn zin niet af. Hij viel zich zelf in de rede:
ik heb niets tegen ze!
—Ik zie, dat u slavofiel bent!
—Heelemaal niet. Ik ben geen slavofiel, maar...
—Jawel u bent slavofiel. U bent het eens met de Domostroi, (een 17e-
eeuwsch werk over huishoudelijke toestanden) nogal patriarchaal! Het
mankeert er nog maar aan, dat u de vrouwen met de zweep te lijf gaat!
—Een mooi ding, de zweep, zei Bazarof,—maar we zijn aan den laatsten
droppel.
—Waarvan? vroeg Eudoxia.
—Van de champagne, niet van uw bloed.
—Ik kan het niet verdragen, als men de vrouwen aanvalt, dat is
afschuwelijk. Men moest liever eens het boek van Michelet lezen: De
l’Amour. Een heerlijk werk! Laten we over de liefde spreken, ging Eudoxia
voort en haar hand liet ze smachtend rusten op een kussen. Het werd
plotseling stil in de kamer.
—Waarom, vroeg Bazarof, over de liefde? Mevrouw Odintsof zal wel
interessanter zijn! Zoo heet ze immers? Wie is ze?
—Bekoorlijk, bekoorlijk! riep Sitnikof uit, ik zal haar jullie voorstellen. Ze
is geestig, rijk en weduwe. Ongelukkig is ze geestelijk nog niet volkomen
ontwikkeld, ze moest wat meer met onze Eudoxia omgaan! Ik drink op je
gezondheid, Eudoxia! Aanstooten! Et toc, et toc, et tin, tin tin. Et toc, et toc
et tin-tin-tin!
—Victor, je bent een grappenmaker!

57. De maaltijd duurde nog lang. De eene flesch champagne volgde op de
andere. Eudoxia praatte maar door. Sitnikof niet minder. Ze kibbelden over
het huwelijk, of het een vooroordeel was of een misdaad. Ze behandelden
de kwestie, of de menschen met denzelfden aanleg geboren werden, of niet,
en wat eigenlijk individualiteit was. Het kwam zoover, dat Eudoxia, roode
vlekken in het gezicht, met haar nagels op de ontstemde piano begon te
hameren en met heesch geluid eerst zigeunerliederen zong en toen de
romance van Seymour Shiff: Granada droomt in haren sluimer.
Sitnikof speelde den minnaar. Hij had een lint om zijn voorhoofd gebonden.
Toen zij de woorden galmde:
In mijner kussen heeten gloed
Vereenen zich, lief, onze lippen,
kon Arkadiej zich niet langer goed houden:
—Dat krijgt hier iets van een gekkenhuis, riep hij uit.
Bazarof had zich ertoe bepaald, nu en dan een spottend woord te lanceeren
en stelde het meest belang in de champagne. Hij gaapte hardop, stond op en
ging weg met Arkadiej, zonder afscheid te nemen. Maar Sitnikof holde hen
achterna.
—En, vroeg hij, van den één naar den ander ziende, heb ik u niet gezegd,
dat zij een merkwaardige persoonlijkheid is? Dat is een vrouw, zooals wij er
veel moesten hebben. Ze is in haar soort een fenomeen van hoogere
zedelijke orde!
—Hoort deze inrichting van je vader ook tot die hoogere orde? vroeg
Bazarof en wees op een kroeg, waar ze juist langs kwamen.
Sitnikof antwoordde met zijn gewonen valschen glimlach. Hij schaamde
zich over zijn afkomst en wist niet, of hij zich gevleid of beleedigd moest
voelen over Bazarofs gemeenzaamheid.

59. XIV.
Het bal bij den goeverneur had eenige dagen later plaats. Mathias Ilitsj
bleek inderdaad de koning van het feest. De predwodietjel1 verklaarde
ieder, die het wilde hooren, dat hij uitsluitend te zijner eer was gekomen. De
goeverneur zelf ging gedurende het bal, met de grootste nauwgezetheid
voort, regeeringszaken af te handelen. Mathias Ilitsj' opgewekte stemming
deed niets af aan den adel zijner houding. Voor ieder had hij een vriendelijk
woord, voor den een met een nuance van hoogachting, voor den ander min
of meer uit de hoogte. „En vrai chevalier français” overstelpte hij de dames
met beleefdheden en lachte voortdurend in dien fijnen, geluidloozen
toonaard, zooals dat voor een man van aanzien past. Hij klopte Arkadiej op
den schouder en noemde hem duidelijk hoorbaar zijn besten neef. Bazarof,
die een eenigszins kalen rok aan had, mocht zich gelukkig achten met een
verstrooiden, maar welwillenden blik nu en dan en een minzaam
gemompel, waarin alleen den superlatief-uitgang en het voornaamwoord
„ik” verstaanbaar waren. Sitnikof kreeg een vinger toegestoken, waarbij hij
glimlachte zonder hem aan te zien. En zelfs mevrouw Koeksjin, die zonder
crinoline en met vuile handschoenen, maar met een grooten paradijsvogel in
het haar verschenen was, wist hem een enchanté te ontlokken. Er waren
veel menschen en vooral veel heeren. De gerokte stonden meest tegen de
muren, maar de militairen dansten hartstochtelijk. Onder deze blonk één uit,
die zes weken in Parijs was geweest en derhalve uitdrukkingen als ah!
fichtre! pst! mon bibi! had meegebracht, welke hij dan ook volmaakt, met
echt Parijsch flair uitsprak, hetgeen echter niet verhinderde, dat hij si
j’aurais, in plaats van si j’avais zei en abolument voor „zeer zeker”. Hij
sprak dus Russisch-Fransch, waar mee de Franschen, den spot drijven,
zoolang zij ons niet verzekeren, dat wij hun taal spreken comme des anges!
Arkadiej danste weinig en Bazarof in ’t geheel niet. Met Sitnikof trokken zij
zich in een hoekje terug. Deze maakte opmerkingen, die zoogenaamd
scherp waren en glimlachte daarbij verachtend, terwijl hij uitdagend
rondkeek en bizonder met zich zelf ingenomen was. Maar op een gegeven

60. oogenblik veranderde zijn houding en fluisterde hij Arkadiej opgewonden
toe:
—Daar is mevrouw Odintsof.
Arkadiej keek en zag een slanke, in het zwart gekleede vrouw
binnenkomen. Het voorname in haar wezen verraste hem. Haar bloote
armen rondden teêr langs de ranke lichaamslijn, lichte fochsiabloesem
vielen van haar glanzend kapsel over de mooie schouders. Haar klare oogen
waren meer verstandig en rustig dan peinzend. Een blank voorhoofd welfde
zich zacht daarboven. Heel even glimlachte haar mond. Beminlijke en
teedere kracht ademde heel haar wezen.
—Kent u haar? vroeg Arkadiej.
—Heel goed. Zal ik u voorstellen?
—Gaarne... na dezen dans.
Bazarof merkte mevrouw Odintsof ook op.
—Wie is die daar? vroeg hij. Dat is heel iets anders als de rest.
Na den dans bracht Sitnikof Arkadiej bij mevrouw Odintsof. Maar hij
scheen lang niet zoo bevriend met haar als hij gezegd had. Hij kon niet goed
uit zijn woorden komen en zij keek hem met eenige verbazing aan. Er
kwam echter iets vriendelijks in haar gezicht, toen zij Arkadiej’s
familienaam hoorde. Ze vroeg, of hij de zoon van Nikolaas Petrowitsj was.
—Ja, antwoordde hij.
—Ik heb uw vader tweemaal gezien en dikwijls over hem hooren spreken.
Ik ben verheugd, u te hebben leeren kennen.
Op dit oogenblik kwam een adjudant haar vragen voor een quadrille en ze
nam aan.
—U danst dus? vroeg Arkadiej eerbiedig.

61. —Ja, maar waarom denkt u, dat ik niet zou dansen? Vindt u mij te oud om
te dansen?
—Hoe kunt u dat veronderstellen? Mag ik misschien de volgende mazurka?
Zij glimlachte.
—Heel graag, antwoordde ze en keek hem aan zooals gehuwde zusters hun
jongere broeders aankijken. Ze was wat ouder dan Arkadiej. Negen en
twintig. Maar Arkadiej voelde zich in haar tegenwoordigheid als een jong
student, een schooljongen, alsof het verschil in leeftijd nog veel grooter
was. Mathias Ilitsj kwam met majestueus gebaar op haar toe en begon zijn
complimenten. Arkadiej trad terug. Maar volgde haar met de oogen
gedurende den dans. Ze praatte even natuurlijk met haar danser als met
Mathias Ilitsj, en daarbij bewoog ze hoofd en oogen langzaam van de eene
zijde naar de andere. Arkadiej hoorde haar twee of driemaal zachtjes lachen.
Ze had, zooals bijna alle Russische vrouwen, een misschien wat grooten
neus en haar teint was niet volkomen blank. Toch moest Arkadiej zich zelf
bekennen, dat hij nooit een meer volmaakte schoonheid had gezien.
Voortdurend hoorde hij den toon van haar stem. Hij vond zelfs, dat de
plooien van haar kleed anders vielen als bij andere vrouwen, rijker, meer
harmonisch, doordat al haar bewegingen van zulk een edele, natuurlijke
gratie waren.
Bij de eerste tonen der mazurka beefde Arkadiej. Hij ging naast haar zitten
en omdat hij niet wist, wat te zeggen, streek hij verlegen met de hand door
het haar. Maar dat duurde niet lang. Haar kalmte bracht hem tot zich zelf.
En weldra keuvelde hij onbevangen over zijn oom en vader, van hun
levenswijs in Petersburg en op het land. Mevrouw Odintsof luisterde met
welwillende oplettendheid, terwijl ze haar waaier op en neer bewoog.
Alleen door de komst van cavaliers, die hun dans verzochten, werden zij nu
en dan gestoord. Sitnikof kwam tweemaal. Daarna keerde zij weer terug en
speelde weer met den waaier, zonder dat eenige opwinding haar borst
sneller deed kloppen. En Arkadiej vertelde verder, gelukkig, haar naast zich
te weten, haar oogen en voorhoofd, haar ernstig, lief gezicht te kunnen zien.
Zij sprak weinig, maar als een vrouw met zekere levenswijsheid. Arkadiej

62. begreep, dat haar jaren niet zonder ontroeringen waren geweest, dat ze had
leeren nadenken.
—Wien had u straks bij u, toen Sitnikof u voorstelde? vroeg ze.
—Hebt u hem opgemerkt? Een typische kop, vindt u niet? Dat is mijn
vriend Bazarof.
En Arkadiej begon nu over hem te spreken. Hij verviel daarbij in allerlei
bizonderheden en raakte zoo in vuur, dat mevrouw Odintsof met veel
belangstelling naar hem omkeek. Toen was de mazurka afgeloopen. Het
speet Arkadiej, dat hij zich nu verwijderen moest. De tijd was zoo
aangenaam vergaan. Wel had hij voortdurend gevoeld, dat ze hem met
zekere kleinachting behandelde maar hij was daar dankbaar voor. Want
jonge harten voelen zich niet vernederd door de beschermende
welwillendheid eener schoone vrouw.
De muziek zweeg.
—Dank u, zei mevrouw Odintsof, en stond op, u hebt beloofd, mij te
bezoeken. Ik hoop, dat u dan uw vriend meebrengt. Ik ben zeer benieuwd,
een man te leeren kennen, die den moed heeft aan niets te gelooven.
De goeverneur trad op mevrouw Odintsof toe, deelde haar mede, dat het
souper wachtte en bood haar zakelijk den arm. Zij keek bij het weggaan nog
eens naar Arkadiej om en knikte hem glimlachend toe. Hij boog diep,
volgde haar met de oogen, hoe elastisch-elegant die gestalte in de zwarte
zijde—en dacht: ze heeft me allang vergeten! En meteen kwam een gevoel
van vrede door zijn ziel, streelend...
—En, vroeg Bazarof hem, zoodra hij terug was in hun hoekje, heb je geluk
gehad? Ik heb me laten vertellen, dat die vrouw... nu ja... Trouwens, de
man, die het me verzekerde, kan wel een idioot zijn. Wat denk jij? Zou ze
werkelijk... hm... hm...
—Ik weet niet, wat je bedoelt met hm, hm, antwoordde Arkadiej.

63. 1
—De lieve onschuld!
—Als ’t zoo bedoeld is, begrijp ik je zegsman niet. Mevrouw Odintsof is
charmant, maar zoo koel en stil, dat...
— Stille wateren hebben diepe gronden, zei Bazarof. Is ze koud? Dat maakt
haar belangrijk. Hou je niet van ijs, en zoo?
—Dat is best mogelijk, zei Arkadiej, ik wil daar niet over oordeelen. Maar
ze wil kennis met je maken en heeft me gevraagd, je mee te brengen.
—Je hebt haar zeker fijne dingen van me verteld. Maar dat neem ik je niet
kwalijk. Maar wie ze ook is, een gewone kokette of een geëmancipeerde als
mevrouw Koeksjin, mooie schouders heeft ze!
Het cynische in deze woorden deed Arkadiej pijn, maar zooals meestal
gooide hij het over een anderen boeg en verweet zijn vriend iets geheel
anders:
—Waarom gun je den vrouwen hun recht op denken niet? vroeg hij
fluisterend.
—Omdat ik gemerkt heb, dat alle vrouwen, die van dat recht gebruik
maken, ware vogelverschrikkers zijn.
Hiermede eindigde het gesprek. De vrienden gingen weg onmiddellijk na
het souper. Madame Koeksjin wierp hem een boos lachje toe. Zij hadden
haar niet de minste oplettendheid bewezen en haar ijdelheid was beleedigd.
Zij bleef tot het einde en danste nog om vier uur ’s morgens met Sitnikof
een polka op parijsche manier.
En met dit hartverheffende tooneel eindigde het bal bij den goeverneur.
De oudste, voorzitter, des adels van het goevernement. ↑

65. XV.
—Ik ben nieuwsgierig te zien tot welke klasse van zoogdieren je nieuwe
vriendin hoort, zei Bazarof den volgenden dag tot Arkadiej, terwijl ze de
stoep van het hotel opgingen, waar mevrouw Odintsof woonde.—Ik weet
het niet, maar de zaak schijnt mij niet geheel en al in den haak.
—Hoe heb ik het nu met je! riep Arkadiej uit, jij werpt je op tot het
verdedigen van een burgerlijke moraal, die...
—Wat ben je toch een gekke kerel, antwoordde Bazarof onverschillig,
begrijp je niet, dat „niet in den haak” juist het tegendeel beteekent?
Namelijk dat er wel wat te eten zal zijn! Je hebt toch gezegd, dat ze een
verstandig huwelijk gedaan heeft met een ouden rijkaard. Ik geef niets om
praatjes, al neem ik aan, dat ze wel niet geheel en al zonder grond zullen
zijn.
Arkadiej antwoordde niet en klopte aan de kamerdeur van mevrouw
Odintsof. Een jong bediende in livrei bracht hen in een groot, slecht
gemeubeld vertrek, zooals dat in Russische hôtels garnis gewoonte is.
Alleen stonden hier en daar bloemen. Mevrouw Odintsof kwam spoedig
binnen in morgenkleed. Ze scheen nog jonger in het morgenlicht. Arkadiej
stelde haar aan Bazarof voor en tot zijn verwondering zag hij, dat zijn
vriend in verwarring geraakte, terwijl zij zoo rustig was als op den avond
van het bal. Bazarof gevoelde zelf, dat zijn onzekerheid zichtbaar werd en
dit ergerde hem.
—Een mooie boel, dacht hij, die vrouw maakt me onrustig, en nadat hij met
een air van onverschilligheid in een leunstoel plaats had genomen, zooals
Sitnikof het hem niet verbeterd zou hebben, begon hij met overdreven
vastheid te praten, terwijl mevrouw Odintsof hem rustig bleef aanzien.
Anna Sergejevna Odintsova was de dochter van Sergeej Nikolajevitsj
Loktef, een edelman, bekend door zijn schoonheid, zijn hartstocht voor het

66. spel en zijn handigheid in geldzaken, die na een schitterend leven, vijftien
jaren lang, in Petersburg en Moscou, door allerlei bedrog en zwendel
hooggehouden, volkomen geruïneerd werd en zich op het land terugtrok.
Hij stierf kort daarop en liet zijn beide dochters Anna en Katharina, twintig
en twaalf jaar oud, een matig inkomen na. Hun moeder, uit een vervallen
vorstelijke familie gesproten, was al eerder, in den rijken, Petersburgschen
tijd van haar echtgenoot gestorven. Bij den dood van haar vader bevond
Anna Loktef zich in zeer moeilijke omstandigheden. De deftige opvoeding,
die ze in Petersburg genoten had, was geenszins bedoeld voor de huiselijke
zorgen, die haar wachtten in het armzalige provincieplaatsje. Ze kende geen
buren en kon dus bij niemand om raad komen. Haar vader had alle omgang
met naburige eigenaars zorgvuldig gemeden. Hij verachtte hen en zij
daarom hem, ieder op zijn eigen manier. Toch verloor zij den moed niet,
schreef onmiddellijk de zuster harer moeder, vorstin Avdotia Stepanovna
Ch., een kwaadaardige, trotsche, oude, ongehuwde vrouw, wie zij vroeg, bij
haar te komen wonen. De dame kwam en installeerde zich in het beste
gedeelte van het huis. Zij maakte den geheelen dag ruzie en ging nooit uit
zonder het gezelschap van haar eigen bediende, een stille, tot kamerdienaar
afgerichte lijfeigene in een gele livrei met blauwe omslagen en een
driekanten hoed. Anna verdroeg de grillen van haar tante geduldig, zorgde
zoo goed mogelijk voor de opvoeding van haar zusje en scheen volkomen
te berusten in dit eenzame, leege leven. Maar het lot wilde anders. Een zeer
rijk man, zekere Odintsof, een veertiger, hypochondrisch en zonderling, dik
en grof, maar niet zonder geest en overigens een eenzaam mensch, leerde
haar kennen, werd verliefd en vroeg haar ten huwelijk. Zij stemde toe. Na
een huwelijk van zes jaar stierf hij en vermaakte haar zijn vermogen. Anna
Sergejevna bleef nog een jaar in de provincie; toen maakte ze met haar
zuster een Europeesche reis, die zich echter niet verder dan Duitschland
uitstrekte en keerde weldra naar het geliefde dorp Nikolskoi, in de buurt van
de stad terug.
Ze bewoonde een ruim landhuis, goed gemeubeld en omgeven door een
grooten tuin met oranjerie. Haar overleden echtgenoot hield van een leven
op grooten voet. Anna Sergejevna verscheen zelden in de stad, alleen voor
geldelijke aangelegenheden. Men hield niet van haar in het goevernement,
haar huwelijk had nog al wat opschudding verwekt. De booze wereld wist

67. allerlei verhalen, dat ze bij voorbeeld de hand had gehad in speculaties van
haar vader, de buitenlandsche reis moest als dekmantel dienen en om
gevolgen te ontgaan en zoo verder...
—U begrijpt, zeiden de brave lieden dan, die is al door alle wateren
gewasschen... En een grappenmaker, die een patent op zeker soort
aardigheden meende te hebben, voegde er dan altijd bij: en door de koperen
leidingen ook! Zij wist wel van die praatjes. Maar die deerden haar
allerminst. Ze bezat karaktervastheid en geestelijke vrijheid.
In haar stoel, de handen over elkaar gevouwen, luisterde ze naar Bazarofs
woorden. Tegen zijn gewoonte was hij nog al spraakzaam en deed blijkbaar
zijn best, haar te imponeeren. Arkadiej merkte dit zeer duidelijk, maar hij
kon niet uitmaken, of zijn toeleg hem lukte. Zij wist haar gevoelens
volkomen te beheerschen en haar gelaat gaf niets te lezen, als dienzelfden
beminnelijken, fijnen glimlach. Haar verstandige oogen bleven
geïnteresseerd, maar deze oplettendheid werd nooit enthousiasme. Het
ongewone wezen van Bazarof had haar in ’t eerst onaangenaam getroffen,
zooals een schel geluid of een sterke geur pijnlijk kunnen zijn; maar toen ze
merkte, dat hij niet onbevangen was, gevoelde ze zich gevleid. Banaliteit
was haar onverdragelijk, en banaal was Bazarof zeker niet. Ongetwijfeld
was het van te voren aldus bestemd, dat Arkadiej van de eene verbazing in
de andere zou vallen. Hij dacht, dat Bazarof met zulk een intelligente vrouw
over zijn denkbeelden en overtuigingen zou spreken. Ze had immers het
verlangen te kennen gegeven, een man te ontmoeten, die „aan niets meer
geloofde”. Maar in plaats daarvan sprak Bazarof over medische,
homoeopatische en botanische kwesties. Mevrouw Odintsof had in de vele
uren harer eenzaamheid goede boeken gelezen en sprak mooi Russisch.
Toen ze even de muziek aanraakte, hoorde ze, dat Bazarof niet hield van
kunst in het algemeen en zoo kwam het gesprek weer op de botanie,
ofschoon Arkadiej reeds een verhandeling over het volkslied gereed had.
Mevrouw Odintsof bleef hem als een broeder behandelen, ze schatte in hem
blijkbaar uitsluitend zijn goedigheid en de vrijmoedigheid van zijn jongen
leeftijd.

68. Het rustige, afwisselend-levendige gesprek duurde bijna drie uren. Toen
stonden de beide vrienden op, om heen te gaan. Mevrouw Odintsof reikte
beiden haar fijne, blanke hand en zei na eenige aarzeling met een
welwillenden glimlach:
—Als u niet bang bent, u te vervelen, komt u mij dan eens opzoeken in
Nikolskoi.
—Denkt u, dat ik mij niet overgelukkig zou achten... begon Arkadiej.
—En u, monsieur Bazarof?
Bazarof boog alleen maar en Arkadiej zag tot zijn verwondering, dat zijn
vriend rood werd.
—En, vroeg hij, toen ze buiten waren, denk je nog altijd, dat ze hm... hm...?
—Wie weet? Ze is zoo gesloten, antwoordde Bazarof en na een oogenblik:
Een geboren vorstin! Een prinses! Alleen de kroon op het hoofd ontbreekt
haar.
—Onze vorstinnen spreken haar moedertaal niet zoo zuiver als zij!
—Ze heeft een harde school doorloopen, kerel. Ze heeft hetzelfde geleden
als wij.
—Maar daarom is ze niet minder betooverend, vond Arkadiej.
—Een heerlijk lichaam! antwoordde Bazarof. Een schitterend exemplaar
voor de operatietafel!
—Stil toch, Jevgenij, je bent een verschrikkelijk mensch!
—Wees maar niet boos, teedere ziel! Ik geef immers toe, dat ze van eerste
kwaliteit is. Wij moeten haar opzoeken.
—Wanneer?

69. —Overmorgen, als je wilt. Wat hebben we hier nog te doen? Champagne
drinken met juffrouw Koeksjin? Of de geest van je waarden neef, den
liberalen grootwaardigheidsbekleeder bewonderen? Laten we overmorgen
gaan. Te meer, omdat het vlak bij mijn vader in de buurt is. Nikolskoi ligt
op den weg naar D.
—Ja.
—Optime. We moeten geen tijd verliezen. Alleen zwakkelingen aarzelen.
Een pracht van een lichaam!
Drie dagen later waren de vrienden op weg naar Nikolskoi. Het was een
mooie dag, matige hitte en de goed doorvoede paarden zwiepten met de
gevlochten staarten, Arkadiej keek voor zich uit en lachte zonder te weten
waarom.
—Wensch me geluk, riep Bazarof plotseling. Het is vandaag 22 Juni, de dag
van mijn beschermheilige. We zullen eens zien, of hij me beschermt... Ze
verwachten me vandaag thuis, zei hij op anderen toon... ze zullen vergeefs
wachten... maar dat hindert niet.

71. XVI.
Het huis, dat mevrouw Odintsof bewoonde, lag tegen een open heuvel dicht
bij een steenen kerk met groen dak en witte zuilen, in den gevel een fresco-
voorstelling van de Opstanding in Italiaanschen stijl. Vooral een door de
zon gebruinde welgedane soldaat op den voorgrond, wekte de bewondering
der boeren het meest. Achter de kerk stonden twee rijen boerenwoningen
met schoorsteenen hier en daar boven de rieten daken uitstekend. Het
heerenhuis was gebouwd in denzelfden stijl als de kerk, den zoogenaamden
alexandrijnschen. Het was eveneens geel geverfd, had ook een groen dak,
witte zuilen en een gevel met een wapen. De goevernementsarchitect had
beide gebouwen ontworpen en de heer Odintsof was hiermede zeer
ingenomen, want van die waardelooze nieuwigheden hield hij niet. Het huis
stond te midden van boomen in den ouden tuin. Een laan met stijf
besnoeide dennen voerde naar den hoofdingang.
De vrienden troffen in de zijkamer twee forsche livreiknechten, waarvan de
éene den huisbewaarder ging roepen. Deze, een dik man in zwarten rok,
verscheen onverwijld en geleidde de gasten langs een met breeden looper
bekleede trap naar een ruim vertrek, waar reeds twee bedden en
toiletbenoodigdheden aanwezig waren. Het huis bevond zich in goed
onderhouden staat. Overal zindelijk, ordelijk en er hing iets als van de
officieele geur in de ontvangzalen der ministeriën.
—Anna Sergejevna verzocht u over een half uur beneden te komen, zei de
hofmeester, is er voor het oogenblik nog iets van uw dienst?
—Heelemaal niets, waardige dienaar, antwoordde Bazarof, behalve indien u
de goedheid zoudt willen hebben, een borrel te laten brengen.
—Heel wel, antwoordde de hofmeester, eenigszins onthutst, en verwijderde
zich met krakende laarzen.

72. —Daar zit lijn in, grand genre! riep Bazarof. Noemen jullie, menschen van
adel, dat niet zoo? Zij is een hertogin, dat moet ik zeggen.
—Een deftige hertogin, die zoo maar twee aristocraten van ons soort te
logeeren vraagt! zei Arkadiej.
—Vooral een aristocraat als ik, een dokter in spe, zoon van een dokter en
kleinzoon van een koster. Ik weet niet, of ik je dat al eens heb gezegd. Maar
ik ben de kleinzoon van een koster, net als Speranski, zei Bazarof minder
luid. Maar in ieder geval is onze dame verwend door de fortuin. En hoe
verwend! Moeten we niet onzen rok aantrekken?
Arkadiej trok alleen maar de schouders op, maar in waarheid gevoelde hij
zich niet bizonder op zijn gemak. Een half uur later ging hij met Bazarof
naar den salon. Dit was een hoog, groot vertrek, zonder veel smaak
overdadig-rijk ingericht. Kostbare, massale meubels, met traditioneele
regelmatigheid langs de wanden opgesteld, met bruin-goud-doorstikt trijp
overtrokken, waren uit Moscou afkomstig. De heer Odintsofzaliger had ze
door bemiddeling van een vriend, een franschen wijnhandelaar, laten
maken. Boven de sofa in het midden hing het portret van een blonden man
met gezwollen gezicht, die nogal boos op de bezoekers neer keek.
—Dat moet man zaliger zijn, fluisterde Bazarof zijn vriend in het oor en hij
voegde erbij: zullen we maar weer inpakken?
Maar op dit oogenblik trad de vrouw des huizes binnen. Ze droeg een
lichtkleurig kleed, het haar had ze glad achter de ooren gekamd, waardoor
ze met het frissche van haar gezicht op een jong meisje leek.
—Ik ben u dankbaar, dat u woord hebt gehouden, zei ze, ik hoop, dat u hier
eenigen tijd zult blijven. U zult zien, dat het leven hier niet onaangenaam is.
Ik zal u aan mijn zuster voorstellen, ze speelt heel goed piano. Dat zal u
vrijwel onverschillig zijn, mijnheer Bazarof, maar u houdt geloof ik van
muziek, mijnheer Kirsanof. Behalve mijn zuster is er nog een tante in huis,
en éen van onze buren komt wel eens een spelletje spelen. Zooals u ziet, is
ons gezelschap dus niet groot. Maar wilt u niet gaan zitten?

73. Deze kleine „inleiding” werd met volmaakte gemakkelijkheid
voorgedragen. Mevrouw Odintsof scheen de woorden uit het hoofd geleerd
te hebben. Ze begon daarop een gesprek met Arkadiej. Het bleek, dat haar
moeder een intieme vriendin van de zijne was geweest en dat deze haar
vriendin deelgenoot had gemaakt van haar liefde tot Nikolaas Petrowitsj.
Arkadiej sprak vol bewondering van zijn moeder. In dien tijd bladerde
Bazarof in een album.
—Wat ben ik tam geworden, dacht hij.
Een mooie windhond met licht-blauw halslint kwam binnen. Zijn nagels
tikten op de parketvloer. Een jong meisje van achttien jaar, met donkere
oogen en zwart haar volgde het dier. Haar gezichtje was niet volkomen
regelmatig, maar had iets treffends. Ze droeg een mandje vol bloemen.
—Dat is mijn Katja, zei mevrouw Odintsof en wenkte haar zuster naderbij.
Het meisje kwam dicht bij haar zitten en begon de bloemen te schikken. De
hond, die Fifi heette, maakte kennis met de gasten éen voor een, kwispelde
met zijn krulstaart en drukte zijn kouden neus tegen hun hand.
—Heb je die allemaal zelf geplukt? vroeg mevrouw Odintsof.
—Ja, zei Katja.
—Komt tante thee drinken?
—Ze komt dadelijk.
Bij het spreken glimlachte ze, schuchter, maar met iets opens in haar blik,
terwijl ze met aardige onbeholpenheid van beneden naar boven keek. Alles
aan haar sprak van jeugd: de stem, het lichte dons langs de wangen, de mat-
roode handen en de nog tenger-smalle schouders. Ze bloosde telkens en
haalde haastig en diep adem.
Mevrouw Odintsof richtte zich tot Bazarof:

74. —Dat is alleen beleefdheid, Jevgenij Wassiljewitsj, dat u dat album zoo
oplettend bekijkt. Het kan u volstrekt geen belang inboezemen. Kom toch
bij ons zitten en laten we over het een of ander gaan kibbelen.
Bazarof kwam.
—Graag, waarover zullen we het hebben?
—Dat kan me niet schelen. Ik zeg u vooruit, dat ik van tegenspreken houd.
—U?
—Ja, verwondert u dat? Waarom?
— Omdat u een koele en rustige natuur hebt, voor zoover ik dat kan
beoordeelen. Wie strijden wil, moet zich ook kunnen laten meesleepen.
—Hoe hebt u me in zoo korten tijd leeren kennen? U moet in de eerste
plaats weten, dat ik ongeduldig en vasthoudend ben. Vraagt u Katja maar.
En dan laat ik mij heel gemakkelijk meesleepen.
Bazarof keek haar zwijgend aan.
—Kan zijn, antwoordde hij, dat zult u beter weten, dan ik. U wilt dus
volstrekt kibbelen? Goed. Ik heb in uw album natuurgezichten van Saksisch
Zwitserland bekeken en u beweert, dat me die onverschillig zijn. U zei dat,
omdat u veronderstelde, dat ik geen gevoel voor het schoone heb. En daarin
hebt u gelijk. Maar die tafereelen konden mij toch van geologisch standpunt
interesseeren, bijvoorbeeld voor de berg-formaties.
—Dat geef ik niet toe. Als geoloog zoudt u eerder een boek, een
wetenschappelijk werk raadplegen en geen teekeningen.
—Een teekening geeft mij met éen oogopslag, wat in een boek tien
bladzijden beschrijving eischt.
Zij antwoordde niets.

75. —U hebt dus geen kunstzin, ging ze voort en leunde met den arm op de
tafel, zoodat haar gezicht dichter bij dat van Bazarof kwam. Hoe speelt u
het klaar zonder dien?
—Mag ik vragen, waar kunstzin goed voor is?
—Alleen al, om de menschen te bestudeeren.
Bazarof glimlachte.
—In de eerste plaats, ging hij voort, hebben we levenservaring, in de
tweede plaats, moet ik u zeggen, dat ik het volstrekt niet noodig vind,
iedereen te leeren kennen. Alle menschen lijken op elkaar, naar lichaam en
ziel. Iedereen heeft een stel hersens, een hart, een milt, longen, alles op
dezelfde wijze ingericht. En ook de zoogenaamde psychische
eigenschappen zijn vrijwel dezelfde. Er zijn maar kleine verschillen. Eén
enkel exemplaar is genoeg, om de rest te beoordeelen. De menschen zijn als
de boomen in het woud. Geen botanicus zal het in zijn hoofd krijgen, ze
allemaal te gaan bestudeeren.
Katja, die langzaam met haar bloemen bezig was, keek verwonderd op naar
Bazarof, maar bloosde tot achter de ooren, toen hij zijn sterken,
vrijmoedigen blik op haar richtte. Mevrouw Odintsof schudde het hoofd.
—De boomen van het woud! herhaalde ze. Er is dus volgens u geen
onderscheid tusschen een goed en een slecht mensch, tusschen dom en
geestig?
—O zeker! Zooals tusschen gezond en ziek. De longen van een teringlijder
zijn anders als bij u of bij mij. Maar de bouw is dezelfde. We kennen zoo
ten naaste bij de oorzaken van sommige physieke kwalen. De psychische
vinden hun ontstaan in de opvoeding, in de vele dwaasheden, waarmee men
ons het hoofd volstopt, in de onwijze gesteldheid van ons maatschappelijk
rechtssysteem. Gaat u de maatschappij hervormen en die ziekten zullen
verdwijnen.

76. Bazarof zei dit alles op een toon, waarin lag: of je me gelooft of niet, dat is
me volkomen onverschillig. Hij streek met zijn lange vingers door zijn
baard en zijn blik doorliep de geheele kamer.
—En denkt u, dat er geen dommen en slechten meer bestaan, zoodra de
maatschappij hervormd is? vroeg mevrouw Odintsof.
—Dit staat in ieder geval vast, dat zoodra de maatschappij eenmaal redelijk
is ingericht, het er niets meer toe doet, of een mensch dom of slim, goed of
slecht, is!
—Ik begrijp wat u bedoelt, de milt zal bij iedereen gelijk zijn!
—Juist, mevrouw.
Mevrouw Odintsof wendde zich tot Arkadiej.
—En hoe denkt u hierover? vroeg ze hem.
—Ik ben het met Jevgenij eens, antwoordde hij.
Katja keek hem aan, zoo van onder op.
—Ik ben verwonderd over u, heeren, zei mevrouw Odintsof. We zullen op
dit alles terugkomen. Ik verwacht tante met de thee. Oude menschen
moeten we sparen.
Haar tante, vorstin Ch., een kleine, schrale, oude vrouw met een
uitgedroogd gezicht, en strenge, harde oogen, trad binnen, verwaardigde
zich nauwelijks de gasten toe te knikken en zette zich in een breeden,
fluweelen fauteuil, die uitsluitend voor haar bestemd was. Katja bracht haar
een voetkussen, de oude dankte niet eens met een blik, haar handen
bewogen even onder den gelen sjaal, die haar dorre leden bijna geheel
bedekte. Ze hield van het geld en had dan ook goud-gele linten aan haar
kapje.
—Hoe hebt u geslapen, tante? vroeg mevrouw Odintsof gedwongen.

77. —De hond is er nog, antwoordde ze onvriendelijk en toen ze zag, dat Fifi
angstig op haar toe kwam, riep ze: Vort! Vort!
Katja riep het dier en deed de deur open. De hond sprong vroolijk op haar
toe, daar hij dacht, dat hij uit zou gaan. Maar toen hij zich in zijn eentje
buitengesloten zag, begon hij tegen de deur te krabben en te keffen. De
oude vrouw fronste de wenkbrauwen. Katja wilde gaan.
—De thee is klaar, zei mevrouw Odintsof. Mag ik u verzoeken, heeren?
Tante, komt u?
De vorstin stond langzaam op en ging het eerst naar de eetkamer. Een klein
knechtje in kozakkenuniform schoof luidruchtig een grooten stoel vol
kussens bij de tafel en de vorstin ging zitten. Katja, die de thee schenken
moest, bediende haar eerst in een met wapens versierden kop. De oude
vrouw deed honig in haar thee, want het gebruik van suiker beschouwde ze
als een misdaad en buitendien vond ze die te duur, al kostte het haar geen
kopeke. Meteen vroeg ze met een heesche stem:
—Wat zegt vorst Ivan in zijn brief?
Niemand antwoordde en de gasten bemerkten al spoedig, dat men met al dat
eerebetoon weinig om haar gaf. Bazarof dacht: die dient als decoratie, een
vorstin, dat staat goed in een salon...
Na de thee stelde de gastvrouw een wandeling voor. Maar het begon wat te
regenen en men ging terug naar den salon, de vorstin uitgezonderd. De
buurman kwam om zijn partijtje. Hij heette Porfijriej Platonitsj, een kort,
dikbuikig mannetje, kaalhoofdig, met korte beentjes, die wel op een
draaibank gefabriceerd leken. Overigens was hij een vriendelijk, opgewekt
heertje. Anna Sergejevna, die voortdurend met Bazarof praatte, vroeg hem
of hij niet een spelletje préférence mee wilde doen. Bazarof stemde toe met
de opmerking, dat hij zich oefenen moest in de bezigheden van een
plattelandsdokter.
—Past u maar op, zei Anna Sergejevna, u zult uw meester vinden. En jij,
Katja, moest wat spelen voor Arkadiej Nikolajitsj. Hij houdt van muziek en

78. Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
ebookbell.com