Henri de fatsoenlijke het 2025 CDA verkiezingsprogramma

Henri de fatsoenlijke het 2025 CDA verkiezingsprogramma, verteld door Gemini AI

1. Henri de Beheerder en de Fatsoenlijke
Volkstuin

En me DEE

2. n het hart van een rustig stadje lag

‘De Fatsoenlijke Volkstuin', een oase

van rust en orde. De beheerder,
Henri, was een man van de regels. Zijn
tuin was zijn trots: perfecte rijen
tulpen, keurig aangeharkte paden en
geen onkruidje te bekennen.

3. Op een zonnige ochtend meldde zich
een nieuwe tuinier, Willem. "Welkom!"
zei Henri hartelijk. "Ik zie dat u
tulpenbollen bij u heeft. Uitstekende
keuze! Die passen perfect in onze
fatsoenlijke tuin."

4. Willem ging meteen aan de slag. Hij
plantte zijn tulpen in keurige rijen,
precies zoals Henri het graag zag. Henri
knikte goedkeurend. "Zo hoort het,"
mompelde hij tevreden. "Een aanwinst
voor onze gemeenschap."

5. Een week later kwam er nog een
nieuwe tuinier, genaamd Fatima. Ze
had een vrolijke glimlach en een zak vol
zonnebloemzaden. "Goedemorgen!" zei
ze opgewekt. "Ik kan niet wachten om
deze prachtige zonnebloemen te
planten."

6. Henri's glimlach verstijfde.
"Zonnebloemen?" herhaalde hij
langzaam. "Die worden zo... hoog. En
ze trekken allerlei insecten aan. Dat
verstoort de orde. Wij zijn hier van de
tulpen, ziet u."

7. "Maar zonnebloemen zijn zo mooi en
vrolijk," protesteerde Fatima. "Ze
brengen wat variatie. Een beetje anders
is toch niet erg?" Henri schudde zijn
hoofd. "Fatsoen en orde, mevrouw. Dat
is waar wij voor staan. Tulpen zijn
voorspelbaar en netjes."

8. Henri wees naar een veldje buiten de
omheining van de volkstuin. Het was
een dor stukje grond, vol onkruid en
distels. "Kijk," zei hij op een
vriendelijke, bijna zalvende toon. "Daar
is een speciaal plekje voor... andere
soorten planten."

9. Fatima keek van het dorre veldje naar
de perfecte tulpen in de volkstuin. Ze
begreep het. Haar zonnebloemen waren
niet 'fatsoenlijk' genoeg. Ze waren
anders, en dus hoorden ze er niet bij.

10. Zonder een woord te zeggen, draaide
Fatima zich om en liep weg, de zak met
zonnebloemzaden stevig in haar hand
geklemd. Henri keek haar na met een
uitdrukking die hij zelf als 'redelijk' zou
omschrijven. Hij had haar immers een
alternatief geboden.

11. Terug in zijn perfecte tuin, tussen de
rijen identieke tulpen, voelde Henri
zich tevreden. De orde was hersteld. De
Fatsoenlijke Volkstuin was weer precies
dat: fatsoenlijk. Voor iedereen die het
met hem eens was.

(start again»)

10