19 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

19 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

2. Τίτλος Βιβλίου: 19 ποιήματα
Συγγραφέας: Παύλος Θ. Μπογέας
Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2025 Εκδόσεις Βακχικόν & Παύλος Θ. Μπογέας
ISBN: 978-618-231-246-9
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση
Αριθμός Σειράς: 452/284
Πρώτη Έκδοση: Αύγουστος 2025
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού
Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβά-
σεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη
κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμί-
σθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή
(ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΕΚΔOΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚOΝ
Βερανζέρου 13, 106 77 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: [email protected]
e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
ΒΑΚΧΙΚΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Πατησίων 14, 106 77 Αθήνα (Στοά Φέξη)

3. [ 3 ]
1
Άνθρωπε κοιτάς, θέλεις
Γιατί άραγε; Η αόρατη τροχιά σου
είναι η συνέχεια και το μεγάλωμα
μιας άλλης. Τα αχνάρια σου
στην παγωμένη έρημο είναι το
κελάηδισμα των πουλιών. Οι παλμοί
τής καρδιάς σου είναι το φως το άπειρο
που αναζητάς, το γκρίζωμα
των μαλλιών σου είναι οι φωνές των
παιδιών. Το αστέρι που πέφτει είναι
η άδεια η ζωή σου, είναι ο αέρας
που παίρνει την στερνή την πνοή σου.
Ο ιδρώτας του προσώπου σου είναι ο
ήλιος που δύει. Η ορμή των ονείρων
σου είναι το ανθισμένο λιβάδι. Η
πορεία στην άβυσσο πιο ψηλά θα πηγαίνει.
Η μοίρα σου είναι στο φως να κοιτάς.

4. [ 4 ]
2
Όταν ο αέρας σείει τα φύλλα των
δένδρων, όταν το χέρι μου μένει
μετέωρο ξεχνώντας τι ψάχνει, με
τυλίγει το μυστήριο. Είναι οι στιγμές
που θέλω να αφήνω την ψυχή
μου ελεύθερη. Να ταξιδέψει εδώ και
εκεί, πάνω από το ακρογιάλι το ερημικό.
Να πλησιάσει τα αχνάρια
των βημάτων, πριν τα σβήσει ο
αέρας και η βροχή. Να νιώσει την
ύπαρξη τής ομορφιάς στο ήρεμο
ίσκιωμα. Θέλω να ακούσω γιατί
ταξιδεύουν τα σύννεφα. Θέλω να βλέπω
να λιώνουν τα χιόνια στα ψηλά
τα νεφοσκέπαστα βουνά, και να
έρχονται άλλα και άλλα και όταν
ξέρω πως η εναλλαγή σκότους και
φωτός θα είναι η ίδια, πώς να
μην ψάξω να βρω κάτι που να
ανήκει μόνο σε σένα και σε μένα;

5. [ 5 ]
3
Σε βλέπω που με τη σκιά κινείσαι,
σε παρατηρώ που με τον ήλιο χαιρείκι,
σε στοχάζομαι που με το κρύο το
σκοτάδι χάνεσαι. Σε αισθάνομαι όταν
παλεύεις στο αντιπάλεμα της φύσης. Και
όταν πάλι κουρασμένος κάθεσαι, και
συλλογιέσαι αυτά που έχασες, αυτά που
κέρδισες, αυτά που θα ήθελες. Και όταν
είναι ξαστεριά κλείνεις τα μάτια να μην σε
θαμπώσει το φως των αστεριών.
Κοιτάζεις πέρα μακριά, μέχρι εκεί που
φτάνει η σκέψη, μέσα από τα σύννεφα
που έρχονται τον ήλιο και τον κρύβουν.
Και προσπαθείς να ακούσεις το βόμβισμα
των μελισσών, στην κουρασμένη αντηλιά
του απομεσήμερου. Και τότε παρακαλάς
να γίνεις ορμητικός αέρας
σε απέραντο λιβάδι, αχτίδα που από το
άπειρο έρχεται, στερνή πνοή
που χάνεται.

6. [ 6 ]
4
Κοιτάζω το απόμακρο τοπίο, του μεγαλείου,
Της ρουτίνας, της θλίψης, της
έκστασης. Ζω σε βαγόνι που κινείται.
Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να κάνω για
να ξεφύγω. Θέλω να ζήσω, όχι όμως
ναρκωμένος. Όταν τα μαλλιά μου ασπρίσουν
η θλίψη να είναι κάτι ξένο. Ο κύκλος
της τροχιάς με τη φθορά της ύλης να
είναι κάτι ξένο. Ο κύκλος της τροχιάς
με τη φθορά της ύλης να είναι η
ευτυχία η απέραντος. Και τώρα ξέρω
πως πρέπει να ανοίξω το παράθυρο
στον κόσμο. Η πανδαισία του ήλιου, των
μαγευτικών συννέφων, σε χίλια μύρια
σχέδια, οι φωνές της γης. Και όταν το
ουράνιο τόξο, η αστραπή, το ίσκιωμα
στο φως, το οργισμένο πρόσωπο,
η αγάπη στην ένωση της ζωής,
φανούν μαζί, θα πρέπει να διαλέξω.