San. Daer is een keerel.
Don Quichot, tegen Jochem.
Riept gy strak om hulp, myn zoon?
Verhaal me uw’ avontuur, myn arm zal u beschermen.
Joc. Och ja, ik riep om hulp. Don Qu. ’k Moet me over u erbermen!
Wie is uw vyand? is ’t die schelmse Tovenaar,
In schyn van Splandor? Joc. Neen. Don Qu. In ’t uiterste gevaar,
Zal ik met dezen arm den reus zyn kop afhouwen,
Die u geweld deed. Joc. Dat je ’em maar wat af kon touwen.
Dat ging nog zo wat heen: de kop af is te veel.
Don Qu. Zeg is ’t een reus of niet? Joc. Wel neen het, by myn keel,
’k Heb nooit geen reus gezien, want hier in deze landen
Zyn nu geen reuzen meer. Don Qu. Wie dorst u dan aanranden?
Was ’t dan een ridder, of een schildknaap? Joc. Neen, myn heer,
Het was een boer. San. Een boer! ja wel, ik zeg niet meer.
Wel maatje, laet je jou van boeren overbluffen?
Van boeren? foei, ’t is schand; daer moet je niet voor suffen.
Joc. ’k Hou niet van vechten: ’k ga graag heel huids na myn bed.
San. Konfrater, daer ’s myn hangt, ik ook, jy lyktme net.
Don Qu. Hoe heet de boer, die u zoo even heeft geslaegen?
Joc. De boer? Kamacho. San. Ho! je hoeft niet meer te vraegen,
Dat is die Tovenaer, die ons op knuppelsop
Te bruiloft heit ’enoot. Wel langs, ’k voel nog men kop,
Men gat, men rug, men hals, men armen, en myn beenen;
Die tovenaer is jou voorzeeker ook verschenen.
Jochem. Neen, ’t is geen tovenaer; ik ken hem al te wel.
San. Ja wel een tovenaer; bezie maer iens men vel,
Dat hy me flusjes, schoon ’t me in ’t allerminst niet jeukte,
Maer puur uit kortswil, al zo murf als stokvis beukte.
Jochem. Neen, ’t is geen tovenaer; Kamacho hiet de schelm.
San. Kamacho met zyn muts of alias een helm?