Die welle
sofiekdg
5,153 views
31 slides
Apr 24, 2015
Slide 1 of 31
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
About This Presentation
Die Welle
Slide Content
1
!!!!!!
| Film en onderwijs
!!!!!!!!!!
!!!!!!!
De cinema heeft haar plaats veroverd in het onderwijs. Via films kunnen we zorgvuldiger leren kijken:
naar kleuren, contrasten en camerastandpunten. Maar bovenal kunnen films onze blik verruimen: film
geeft ons toegang tot onbekende werelden en zet ons aan het denken over onze eigen wereld.
Open Doek wil alles in het werk stellen om die zoektocht nog boeiender te maken. Wie de werking van
Open Doek volgt, weet dat we regelmatig uitpakken met nieuwe initiatieven. Na talrijke enthousiaste
reacties op onze brochure bij de onderwijsfilm ENTRE LES MURS, besloten we daar een vervolg aan te breien.
Bedoeling is dat we alle leerkrachten vier maal per jaar trakteren op een dergelijke brochure bij een film
die aanzet tot reflectie over onderwijs…
Als tweede film in de reeks kozen we DIE WELLE. Het verhaal – gebaseerd op reële feiten – observeert een
leerkracht in zijn dagelijkse omgeving en gunt ons een blik op de dilemma’s waarmee hij worstelt. De
film focust op de relatie tussen een populaire leerkracht en zijn leerlingen, toont hoe snel die verhouding
kan omslaan en wijst op de grote pedagogische verantwoordelijkheid van de leraar.
Deze brochure biedt geen pasklare antwoorden noch zaligmakende methodieken. Zij wil via achter-
grondinformatie en prikkelende vragen een aanzet geven om het gesprek tussen leraars onderling of
tussen leerkrachten en leerlingen te verrijken. Dit boekje biedt heel wat aanknopingspunten om met DIE
WELLE aan de slag te gaan tijdens een pedagogische studiedag of tijdens de lessen geschiedenis, maat-
schappijleer en media. We hopen dat ook leerkrachten Duits de film mogen ontdekken.
DIE WELLE stelt ons mensbeeld op de proef en toont meteen ook aan dat men democratie moet blijven
verdedigen. Veel stof tot nadenken dus, met brandend actuele raakpunten.
We wensen je een aangename bioscoopervaring en vurige discussies achteraf!
DIGITAAL
Op www.opendoek.be kun je een digitale versie van deze brochure downloaden. Je vindt er ook een brochure bij de
film Entre Les Murs en pasklare lesmappen bij een groot aantal wereldfilms.
RESERVERINGEN
Scholen die de film willen bekijken met hun leerkrachtenteam of leerlingen kunnen een voorstelling boeken via
fi[email protected], 014 47 23 32
FEEDBACK
We horen graag je reactie op de film en de brochure. Mail naar fi[email protected]
Projectleiding: Greet Stevens ([email protected]) en Marc Boonen ([email protected])
Redactie: Lotte Voeten en Gert Hermans
Spiegels van macht is geschreven door Evelien van Vessem (hoofdredacteur van Cinemagie en coördinator van Cinemagie Educatief)
Vormgeving: Stokken&Staarten: [email protected]
Druk: Van Gompel, Odyse
Open Doek wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap, Provincie Antwerpen, Provincie Limburg, Stad Turnhout, het Directie-
Generaal Ontwikkelingssamenwerking van de Federale Overheidsdienst Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelings-
samenwerking,
Open Doek woont in de Warande, net als kinderkunstenfestival Storm op Komst, stripwerking Strip Turnhout, kunsteducatie Kunst in
Zicht, volwassenenvorming Dinamo, kunstuitleen Kunst in Huis en architectuurvereniging Ar-Tur.
Projectpartners: www.jekino.be, www.lesseninhetdonker.be, www.filmmagie.be
OPEN DOEKvzw
Warandestraat 42
2300 Turnhout
014 47 23 30
[email protected]
www.opendoek.be
PARADISO FILMED ENTERTAINMENT
Noordkustlaan 18
1702 Groot-Bijgaarden
[email protected]
www.paradisofilms.eu
!!!!!!
| Film en onderwijs
!!!!!!!!!!
!!!!!!!
De cinema heeft haar plaats veroverd in het onderwijs. Via films kunnen we zorgvuldiger leren kijken:
naar kleuren, contrasten en camerastandpunten. Maar bovenal kunnen films onze blik verruimen: film
geeft ons toegang tot onbekende werelden en zet ons aan het denken over onze eigen wereld.
Open Doek wil alles in het werk stellen om die zoektocht nog boeiender te maken. Wie de werking van
Open Doek volgt, weet dat we regelmatig uitpakken met nieuwe initiatieven. Na talrijke enthousiaste
reacties op onze brochure bij de onderwijsfilm ENTRE LES MURS, besloten we daar een vervolg aan te breien.
Bedoeling is dat we alle leerkrachten vier maal per jaar trakteren op een dergelijke brochure bij een film
die aanzet tot reflectie over onderwijs…
Als tweede film in de reeks kozen we DIE WELLE. Het verhaal – gebaseerd op reële feiten – observeert een
leerkracht in zijn dagelijkse omgeving en gunt ons een blik op de dilemma’s waarmee hij worstelt. De
film focust op de relatie tussen een populaire leerkracht en zijn leerlingen, toont hoe snel die verhouding
kan omslaan en wijst op de grote pedagogische verantwoordelijkheid van de leraar.
Deze brochure biedt geen pasklare antwoorden noch zaligmakende methodieken. Zij wil via achter-
grondinformatie en prikkelende vragen een aanzet geven om het gesprek tussen leraars onderling of
tussen leerkrachten en leerlingen te verrijken. Dit boekje biedt heel wat aanknopingspunten om met DIE
WELLE aan de slag te gaan tijdens een pedagogische studiedag of tijdens de lessen geschiedenis, maat-
schappijleer en media. We hopen dat ook leerkrachten Duits de film mogen ontdekken.
DIE WELLE stelt ons mensbeeld op de proef en toont meteen ook aan dat men democratie moet blijven
verdedigen. Veel stof tot nadenken dus, met brandend actuele raakpunten.
We wensen je een aangename bioscoopervaring en vurige discussies achteraf!
DIGITAAL
Op www.opendoek.be kun je een digitale versie van deze brochure downloaden. Je vindt er ook een brochure bij de
film Entre Les Murs en pasklare lesmappen bij een groot aantal wereldfilms.
RESERVERINGEN
Scholen die de film willen bekijken met hun leerkrachtenteam of leerlingen kunnen een voorstelling boeken via
fi[email protected], 014 47 23 32
FEEDBACK
We horen graag je reactie op de film en de brochure. Mail naar fi[email protected]
Projectleiding: Greet Stevens ([email protected]) en Marc Boonen ([email protected])
Redactie: Lotte Voeten en Gert Hermans
Spiegels van macht is geschreven door Evelien van Vessem (hoofdredacteur van Cinemagie en coördinator van Cinemagie Educatief)
Vormgeving: Stokken&Staarten: [email protected]
Druk: Van Gompel, Odyse
Open Doek wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap, Provincie Antwerpen, Provincie Limburg, Stad Turnhout, het Directie-
Generaal Ontwikkelingssamenwerking van de Federale Overheidsdienst Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelings-
samenwerking,
Open Doek woont in de Warande, net als kinderkunstenfestival Storm op Komst, stripwerking Strip Turnhout, kunsteducatie Kunst in
Zicht, volwassenenvorming Dinamo, kunstuitleen Kunst in Huis en architectuurvereniging Ar-Tur.
Projectpartners: www.jekino.be, www.lesseninhetdonker.be, www.filmmagie.be
OPEN DOEKvzw
Warandestraat 42
2300 Turnhout
014 47 23 30
[email protected]
www.opendoek.be
PARADISO FILMED ENTERTAINMENT
Noordkustlaan 18
1702 Groot-Bijgaarden
[email protected]
www.paradisofilms.eu
3
Synopsis
Technische kaart
Leerling Tovenaar
Commentaren
Wat aan de film vooraf ging
- Het experiment, 1967
- Gefictionaliseerd: The Wave
- In Duitsland: Die Welle
Spiegels van macht
Verhaalstructuur
Personages: de klasgezichten
Verantwoordelijkheid van het onderwijs
- Rainer Wenger, de leraar
- Vragen over het onderwijs
Macht & gehoorzaamheid
- Het is des mensen...
- Macht door discipline | Macht door gemeenschap | Macht door actie
- Machtsmisbruik
- In de politiek
- Tijdsgeest
Maatschappelijke tendensen
Bibliografie
| Inhoudstafel
4 —
5 —
7 —
9 —
11 —
17 —
27 —
33 —
37 —
43 —
49 —
55 —
Synopsis
Technische kaart
Leerling Tovenaar
Commentaren
Wat aan de film vooraf ging
- Het experiment, 1967
- Gefictionaliseerd: The Wave
- In Duitsland: Die Welle
Spiegels van macht
Verhaalstructuur
Personages: de klasgezichten
Verantwoordelijkheid van het onderwijs
- Rainer Wenger, de leraar
- Vragen over het onderwijs
Macht & gehoorzaamheid
- Het is des mensen...
- Macht door discipline | Macht door gemeenschap | Macht door actie
- Machtsmisbruik
- In de politiek
- Tijdsgeest
Maatschappelijke tendensen
Bibliografie
| Inhoudstafel
4 —
5 —
7 —
9 —
11 —
17 —
27 —
33 —
37 —
43 —
49 —
55 —
5
Een projectweek over ‘autocratie’ moet een aangename
afwisseling worden in de schoolse routine. Maar Rainer
Wenger, een populaire leraar aan een Duitse middelbare
school, heeft er weinig zin in. Ook bij de leerlingen is wei-
nig enthousiasme te bespeuren: “Ja, we weten het nu wel.
De nazi’s waren stom. Maar vandaag zou een dictatuur in
Duitsland niet meer mogelijk zijn. Wij zijn slimmer dan
dat.” Verbaasd door de arrogantie van de jongeren, besluit
Wenger van de projectweek een onorthodox pedagogisch
experiment te maken: de klas zal zelf ervaren wat het is
om te leven en te werken in een autoritair, autocratisch sy-
steem.
Zonder de leerlingen in te lichten over zijn werkelijke in-
tenties, begint hij aan een rollenspel waarbij hij de klas
onderwerpt aan de totalitaire beginselen van gelijkheid en
discipline. In plaats van zich te verzetten, laten de leerlin-
gen zich graag meevoeren op een golf van enthousiasme.
Ze groeperen zich tot een beweging: Die Welle. Deze ont-
plooit een ongekende creativiteit en begint op een angst-
aanjagende manier een eigen leven te leiden. De beweging
palmt andere klassen in, vervolgens de hele school en ten-
slotte treedt Die Welle ook buiten de schooloevers. Wenger
heeft een monster gecreëerd dat hij niet langer onder con-
trole heeft. Te laat wil hij het experiment stopzetten… Hij
verliest de controle over Die Welle en over zichzelf.
Synopsis | | Technische kaart
Duitsland | 2008 | 108 min. | Duits gesproken,
Nederlands ondertiteld | distributie: Paradiso
Filmed Entertainment
Die We�e
regie
Dennis Gansel
scenario
Dennis Gansel en Peter Thorwarth
gebas�rd op
Ron Jones’ verslag van waargebeurde feiten.
producent
Christian Becker
met o.a.
Jürgen Vogel Rainer Wenger
Frederick Lau Tim
Max Riemelt Marco
Jennifer Ulrich Karo
Christiane Paul Anke Wenger
Elyas M’ Barek Sinan
camera
Torsten Breuer
muziek
Heiko Maile
Een projectweek over ‘autocratie’ moet een aangename
afwisseling worden in de schoolse routine. Maar Rainer
Wenger, een populaire leraar aan een Duitse middelbare
school, heeft er weinig zin in. Ook bij de leerlingen is wei-
nig enthousiasme te bespeuren: “Ja, we weten het nu wel.
De nazi’s waren stom. Maar vandaag zou een dictatuur in
Duitsland niet meer mogelijk zijn. Wij zijn slimmer dan
dat.” Verbaasd door de arrogantie van de jongeren, besluit
Wenger van de projectweek een onorthodox pedagogisch
experiment te maken: de klas zal zelf ervaren wat het is
om te leven en te werken in een autoritair, autocratisch sy-
steem.
Zonder de leerlingen in te lichten over zijn werkelijke in-
tenties, begint hij aan een rollenspel waarbij hij de klas
onderwerpt aan de totalitaire beginselen van gelijkheid en
discipline. In plaats van zich te verzetten, laten de leerlin-
gen zich graag meevoeren op een golf van enthousiasme.
Ze groeperen zich tot een beweging: Die Welle. Deze ont-
plooit een ongekende creativiteit en begint op een angst-
aanjagende manier een eigen leven te leiden. De beweging
palmt andere klassen in, vervolgens de hele school en ten-
slotte treedt Die Welle ook buiten de schooloevers. Wenger
heeft een monster gecreëerd dat hij niet langer onder con-
trole heeft. Te laat wil hij het experiment stopzetten… Hij
verliest de controle over Die Welle en over zichzelf.
Synopsis | | Technische kaart
Duitsland | 2008 | 108 min. | Duits gesproken,
Nederlands ondertiteld | distributie: Paradiso
Filmed Entertainment
Die We�e
regie
Dennis Gansel
scenario
Dennis Gansel en Peter Thorwarth
gebas�rd op
Ron Jones’ verslag van waargebeurde feiten.
producent
Christian Becker
met o.a.
Jürgen Vogel Rainer Wenger
Frederick Lau Tim
Max Riemelt Marco
Jennifer Ulrich Karo
Christiane Paul Anke Wenger
Elyas M’ Barek Sinan
camera
Torsten Breuer
muziek
Heiko Maile
7
“Oh nee, niet wéér over Het Derde Rijk. We weten het nu wel. De naziʼs waren
stom. Maar we kunnen ons niet schuldig blijven voelen voor iets dat wij niet gedaan
hebben. En een dictatuur in Duitsland is nu niet meer mogelijk. Wij zijn intussen
slimmer geworden.”
(Uit DIE WELLE: reactie van een leerling die te horen krijgt dat er in de klas
een politieke discussie zal gevoerd worden.)
De leerling tovenaar
Een oude tovenaar verlaat op een dag zijn werkplaats en geeft zijn
leerling tijdens zijn afwezigheid een klusje: het atelier is dringend aan
een poetsbeurt toe.
De leerling tovenaar houdt het saaie werk al gauw voor bekeken en neemt
zelf de touwtjes in handen: met een spreuk uit het toverboek wekt hij de
bezem tot leven. Zo kan die al het werk voor hem opknappen. Maar de
leerling heeft het toveren nog niet onder de knie; hij kan de bezemsteel
niet in bedwang houden. De bezem blijft maar water aanvoeren. Al gauw
staat het atelier onder water. En er komt nog steeds geen einde aan de
watervloed.
Ten einde raad grijpt de leerling een bijl en hakt de bezem in stukken. Maar
dat is het begin van nog meer ellende: elk stuk komt apart tot leven, grijpt
een emmer, en het water stroomt nu nog overvloediger dan voorheen. Het
hele atelier, inclusief de leerling, dreigt ten onder te gaan in een enorme
vloedgolf.
Net op tijd komt de oude tovenaar terug. Hij verbreekt de betovering en
de rust keert terug in het atelier. Bij het zien van de ravage twijfelt de
tovenaar: zal hij de leerling woedend de laan uitsturen of hem minzaam
een vermaning geven, omdat hij de gevolgen van zijn ijdele enthousiasme
niet kon inschatten?
Die Welle vertelt een klassiek ‘leerling-tovenaar’-verhaal met een sterke politieke bijklank.
++
++
| Leerling Tovenaar
“Oh nee, niet wéér over Het Derde Rijk. We weten het nu wel. De naziʼs waren
stom. Maar we kunnen ons niet schuldig blijven voelen voor iets dat wij niet gedaan
hebben. En een dictatuur in Duitsland is nu niet meer mogelijk. Wij zijn intussen
slimmer geworden.”
(Uit DIE WELLE: reactie van een leerling die te horen krijgt dat er in de klas
een politieke discussie zal gevoerd worden.)
De leerling tovenaar
Een oude tovenaar verlaat op een dag zijn werkplaats en geeft zijn
leerling tijdens zijn afwezigheid een klusje: het atelier is dringend aan
een poetsbeurt toe.
De leerling tovenaar houdt het saaie werk al gauw voor bekeken en neemt
zelf de touwtjes in handen: met een spreuk uit het toverboek wekt hij de
bezem tot leven. Zo kan die al het werk voor hem opknappen. Maar de
leerling heeft het toveren nog niet onder de knie; hij kan de bezemsteel
niet in bedwang houden. De bezem blijft maar water aanvoeren. Al gauw
staat het atelier onder water. En er komt nog steeds geen einde aan de
watervloed.
Ten einde raad grijpt de leerling een bijl en hakt de bezem in stukken. Maar
dat is het begin van nog meer ellende: elk stuk komt apart tot leven, grijpt
een emmer, en het water stroomt nu nog overvloediger dan voorheen. Het
hele atelier, inclusief de leerling, dreigt ten onder te gaan in een enorme
vloedgolf.
Net op tijd komt de oude tovenaar terug. Hij verbreekt de betovering en
de rust keert terug in het atelier. Bij het zien van de ravage twijfelt de
tovenaar: zal hij de leerling woedend de laan uitsturen of hem minzaam
een vermaning geven, omdat hij de gevolgen van zijn ijdele enthousiasme
niet kon inschatten?
Die Welle vertelt een klassiek ‘leerling-tovenaar’-verhaal met een sterke politieke bijklank.
++
++
| Leerling Tovenaar
9
| Commentaren van pers en publiek
“Fazit: DIE WELLE ist ein verdammt starker und überzeugender Film geworden, der
während der gesamten Spieldauer zu packen mag und dessen Darsteller den Eindruck
von Authenzität in jeder Minute vermitteln können. Ein herausragendes Stück neues
deutsches Kino, das sich jeder anschauen sollte, der wieder mal so richtig gepackt,
schockiert und gefesselt werden will.”
— (outnow.ch) —
“DIE WELLE literally gathers powerful momentum, taking you by surprise as the full
and horrific impact on impressionable young minds crashes over you. (…) Socially
psychologically gripping in an educational but disturbing way, Gansel’s
influential film will have you arguing whether we have seen the last of an autocracy in
the modern and civilised world, long after the end credits roll.”
— (lisa keddie op real.com) —
“DIE WELLE is a cautionary tale about the roots of fascism. Seductive and horrifying at
the same time, it suggests that anything is possible in today’s unstable environment.”
— (james greenberg, the hollywood reporter) —
Op 13 maart 2008 ging DIE WELLE in première in Berlijn. Na afloop kwamen
het publiek enigszins geshockeerd de bioscoop uit. Sommige bezoekers vroegen zich
geschrokken af of ze zich zelf, zovele jaren geleden, hadden kunnen verzetten tegen de
beweging en tegen Hitler.
“Superbly directed and sharply written, this is a gripping thriller that comes complete
with its own “Could it happen here?” debate. The Wave is a thought-provoking and
thoroughly gripping thriller that will doubtless become a huge hit with politics teachers
everywhere. Highly recommended.”
— (Matthew Turner, The ViewLondon Review) —
“In probing the underpinnings of fascism, DIE WELLE is far from a social studies lesson.
Dennis Gansel fashions an energetic, gripping drama that cuts through superficial
ideological interrogatives and goes straight for the veins – the human psychologies
and individual behaviours that contribute to collective movements. In unpeeling
the emotional layers and contradictions of his characters (the need to belong, to be
empowered, to escape social distinctions), Gansel offers a humanistic perspective on the
terrifying irony that these students may welcome the very things they denounce.”
— (JOhn nein, sundance film festival 2008) —
“Here is the winner of this week’s No Shit Sherlock award: a prime example of the kind of
film dead set on telling you what you know already.”
— (peter bradshaw, the guardian) —
| Commentaren van pers en publiek
“Fazit: DIE WELLE ist ein verdammt starker und überzeugender Film geworden, der
während der gesamten Spieldauer zu packen mag und dessen Darsteller den Eindruck
von Authenzität in jeder Minute vermitteln können. Ein herausragendes Stück neues
deutsches Kino, das sich jeder anschauen sollte, der wieder mal so richtig gepackt,
schockiert und gefesselt werden will.”
— (outnow.ch) —
“DIE WELLE literally gathers powerful momentum, taking you by surprise as the full
and horrific impact on impressionable young minds crashes over you. (…) Socially
psychologically gripping in an educational but disturbing way, Gansel’s
influential film will have you arguing whether we have seen the last of an autocracy in
the modern and civilised world, long after the end credits roll.”
— (lisa keddie op real.com) —
“DIE WELLE is a cautionary tale about the roots of fascism. Seductive and horrifying at
the same time, it suggests that anything is possible in today’s unstable environment.”
— (james greenberg, the hollywood reporter) —
Op 13 maart 2008 ging DIE WELLE in première in Berlijn. Na afloop kwamen
het publiek enigszins geshockeerd de bioscoop uit. Sommige bezoekers vroegen zich
geschrokken af of ze zich zelf, zovele jaren geleden, hadden kunnen verzetten tegen de
beweging en tegen Hitler.
“Superbly directed and sharply written, this is a gripping thriller that comes complete
with its own “Could it happen here?” debate. The Wave is a thought-provoking and
thoroughly gripping thriller that will doubtless become a huge hit with politics teachers
everywhere. Highly recommended.”
— (Matthew Turner, The ViewLondon Review) —
“In probing the underpinnings of fascism, DIE WELLE is far from a social studies lesson.
Dennis Gansel fashions an energetic, gripping drama that cuts through superficial
ideological interrogatives and goes straight for the veins – the human psychologies
and individual behaviours that contribute to collective movements. In unpeeling
the emotional layers and contradictions of his characters (the need to belong, to be
empowered, to escape social distinctions), Gansel offers a humanistic perspective on the
terrifying irony that these students may welcome the very things they denounce.”
— (JOhn nein, sundance film festival 2008) —
“Here is the winner of this week’s No Shit Sherlock award: a prime example of the kind of
film dead set on telling you what you know already.”
— (peter bradshaw, the guardian) —
11
| Wat aan de film vooraf ging, de bronnen
Het experiment
Die Welle is gebaseerd op waargebeurde feiten. Hier volgt het verhaal…
APRIL 1967
PALO ALTO, CALIFORNIA
De jonge Ron Jones is net begonnen als leerkracht geschiedenis aan Cubberley High School. Tijdens
een les over het nationaal socialisme stellen enkele vijftienjarige leerlingen pertinente vragen. “Hoe
kon het Duitse volk zich zo laten misleiden door Hitler?” “Hoe konden bevriende buren plots vijanden
worden en elkaar verraden?” “Hoe konden diezelfde mensen achteraf beweren dat ze van niets wisten?”
Terechte vragen, beseft Ron Jones, maar hij vindt niet de juiste woorden om ze accuraat te beantwoorden.
Impulsief beslist hij dat zijn leerlingen het zelf zullen ondervinden. Zonder hen in te lichten, sleept hij de
klas mee in een akelig rollenspel.
Het experiment begint met de instelling van een strikte discipline: recht zitten, goed ademen,
klaar en duidelijk praten, enz. De beperking van hun individuele vrijheid moet leiden tot een groter
gemeenschapsgevoel. Initieel zou Ron Jones het spel maar één dag laten duren. Hij is echter verbaasd
wanneer de leerlingen zich ook de volgende dag nog strikt aan de afgesproken regels houden.
Op korte tijd ontstaat er een hechte beweging die uitzwermt over de hele school. Ze noemen zichzelf
‘The Third Wave’ en worden steeds fanatieker: leerlingen die het spel niet willen meespelen, worden
uitgesloten. Ze gaan elkaar bespioneren en verklikken. ‘Vijanden’ worden met geweld geïntimideerd.
Mark Hancock, één van Rons oud-leerlingen, herinnert zich: “We basically had a mini police state going.
You couldn’t trust your best friend. You were scared to death because if you did something, you’d get
caught, and if you got caught, you got a bad grade. You were ruled by fear.”
Leerkrachten en ouders beginnen zich ernstig zorgen te maken. Op de vijfde dag van het experiment
lopen de spanningen zo hoog op dat Ron Jones de hele onderneming moet stopzetten.
Ron Jones: “It was very spontaneous and very improvisational. My own curiosity got the best of me and
I started playing with it. The first day was structured, but the other four were not, although events were
tumbling down on top of us.”
{ {
“
!!!
Gemotiveerde leden
Het experiment vond plaats tijdens de woelige jaren ’60, toen veel jongeren elke vorm van revolutie
gretig omarmden. Ron Jones stelde zijn nieuwe beweging voor als een gezamenlijk streven naar radicale
vernieuwing in de Amerikaanse politiek. Daar waren heel wat jongeren onvoorwaardelijk voorstander
van; velen van hen hing immers een vertrek naar de Vietnam-oorlog boven het hoofd.
Oud-leerling van Jones en toenmalig lid van The Third Wave, Philip Neel: “I was just beginning to
feel bitter about Vietnam, and part of the experiment seemed like we could change the government
responsible for hurting us. There was a feeling something really remarkable was going to happen, going
on throughout the country – that the movement was going to change politics, change the structure of
school.”
Controverse
Er bestaan verschillende versies van de feiten die in 1967 plaatsvonden. Van vele bronnen wordt de
authenticiteit betwijfeld. Ron Jones zelf deed pas in 1972 voor het eerst verslag van zijn experiment.
Vandaag is zijn artikel echter niet meer terug te vinden op het web…
Op volgende site staat de schoolkrant van Cubberley High School. In de editie van 21 april 1967 (p.3) kun
je een beknopt verslag lezen over het experiment van Mr. Ron Jones.
www.cubberleycatamount.com/Content/66-67/Catamount%20Pages/V11No14/670421.pdf
Gefictionaliseerd: THE WAVE
In 1972 schreef Ron Jones zelf een eerste verslag over het sociale experiment, getiteld ‘The Third Wave’.
Op basis van dit essay uit de eerste hand werd in 1981 zowel een boek als een tv-film gemaakt. Beide
waren getiteld THE WAVE en hadden een educatief doel.
Onder het pseudoniem Morton Rhue bewerkte auteur Todd Strasser het verhaal van geschiedenisleraar
Ron Jones tot een roman. De verfilming door Norman Lear resulteerde in een ongeveer 45 minuten
durende tienerfilm. Zowel de film als het boek werden een internationaal succes. Ook vandaag nog
worden ze wereldwijd gebruikt als illustratie tijdens de (geschiedenis)lessen.
Noch de film, noch het boek konden echter rekenen op de goedkeuring van Ron Jones. Hij vond dat
de waarheid geen recht werd gedaan, dat men de gebeurtenissen had gedegradeerd tot een teenager
romance. De kritiek van Jones: de film doet ons geloven dat een heftige verliefdheid tussen twee studenten
hen plots verlichting zou verschaffen en dat de liefde hen de kracht zou geven om het experiment een
halt toe te roepen. Echter: “Love didn't stop The Wave and it sure didn't stop the Holocaust!”
TIP
Je kunt de tv-film The Wave uit de jaren ‘80 legaal bekijken en downloaden op www.xenutv.com/us/wave.htm.
| Wat aan de film vooraf ging, de bronnen
Het experiment
Die Welle is gebaseerd op waargebeurde feiten. Hier volgt het verhaal…
APRIL 1967
PALO ALTO, CALIFORNIA
De jonge Ron Jones is net begonnen als leerkracht geschiedenis aan Cubberley High School. Tijdens
een les over het nationaal socialisme stellen enkele vijftienjarige leerlingen pertinente vragen. “Hoe
kon het Duitse volk zich zo laten misleiden door Hitler?” “Hoe konden bevriende buren plots vijanden
worden en elkaar verraden?” “Hoe konden diezelfde mensen achteraf beweren dat ze van niets wisten?”
Terechte vragen, beseft Ron Jones, maar hij vindt niet de juiste woorden om ze accuraat te beantwoorden.
Impulsief beslist hij dat zijn leerlingen het zelf zullen ondervinden. Zonder hen in te lichten, sleept hij de
klas mee in een akelig rollenspel.
Het experiment begint met de instelling van een strikte discipline: recht zitten, goed ademen,
klaar en duidelijk praten, enz. De beperking van hun individuele vrijheid moet leiden tot een groter
gemeenschapsgevoel. Initieel zou Ron Jones het spel maar één dag laten duren. Hij is echter verbaasd
wanneer de leerlingen zich ook de volgende dag nog strikt aan de afgesproken regels houden.
Op korte tijd ontstaat er een hechte beweging die uitzwermt over de hele school. Ze noemen zichzelf
‘The Third Wave’ en worden steeds fanatieker: leerlingen die het spel niet willen meespelen, worden
uitgesloten. Ze gaan elkaar bespioneren en verklikken. ‘Vijanden’ worden met geweld geïntimideerd.
Mark Hancock, één van Rons oud-leerlingen, herinnert zich: “We basically had a mini police state going.
You couldn’t trust your best friend. You were scared to death because if you did something, you’d get
caught, and if you got caught, you got a bad grade. You were ruled by fear.”
Leerkrachten en ouders beginnen zich ernstig zorgen te maken. Op de vijfde dag van het experiment
lopen de spanningen zo hoog op dat Ron Jones de hele onderneming moet stopzetten.
Ron Jones: “It was very spontaneous and very improvisational. My own curiosity got the best of me and
I started playing with it. The first day was structured, but the other four were not, although events were
tumbling down on top of us.”
{ {
“
!!!
Gemotiveerde leden
Het experiment vond plaats tijdens de woelige jaren ’60, toen veel jongeren elke vorm van revolutie
gretig omarmden. Ron Jones stelde zijn nieuwe beweging voor als een gezamenlijk streven naar radicale
vernieuwing in de Amerikaanse politiek. Daar waren heel wat jongeren onvoorwaardelijk voorstander
van; velen van hen hing immers een vertrek naar de Vietnam-oorlog boven het hoofd.
Oud-leerling van Jones en toenmalig lid van The Third Wave, Philip Neel: “I was just beginning to
feel bitter about Vietnam, and part of the experiment seemed like we could change the government
responsible for hurting us. There was a feeling something really remarkable was going to happen, going
on throughout the country – that the movement was going to change politics, change the structure of
school.”
Controverse
Er bestaan verschillende versies van de feiten die in 1967 plaatsvonden. Van vele bronnen wordt de
authenticiteit betwijfeld. Ron Jones zelf deed pas in 1972 voor het eerst verslag van zijn experiment.
Vandaag is zijn artikel echter niet meer terug te vinden op het web…
Op volgende site staat de schoolkrant van Cubberley High School. In de editie van 21 april 1967 (p.3) kun
je een beknopt verslag lezen over het experiment van Mr. Ron Jones.
www.cubberleycatamount.com/Content/66-67/Catamount%20Pages/V11No14/670421.pdf
Gefictionaliseerd: THE WAVE
In 1972 schreef Ron Jones zelf een eerste verslag over het sociale experiment, getiteld ‘The Third Wave’.
Op basis van dit essay uit de eerste hand werd in 1981 zowel een boek als een tv-film gemaakt. Beide
waren getiteld THE WAVE en hadden een educatief doel.
Onder het pseudoniem Morton Rhue bewerkte auteur Todd Strasser het verhaal van geschiedenisleraar
Ron Jones tot een roman. De verfilming door Norman Lear resulteerde in een ongeveer 45 minuten
durende tienerfilm. Zowel de film als het boek werden een internationaal succes. Ook vandaag nog
worden ze wereldwijd gebruikt als illustratie tijdens de (geschiedenis)lessen.
Noch de film, noch het boek konden echter rekenen op de goedkeuring van Ron Jones. Hij vond dat
de waarheid geen recht werd gedaan, dat men de gebeurtenissen had gedegradeerd tot een teenager
romance. De kritiek van Jones: de film doet ons geloven dat een heftige verliefdheid tussen twee studenten
hen plots verlichting zou verschaffen en dat de liefde hen de kracht zou geven om het experiment een
halt toe te roepen. Echter: “Love didn't stop The Wave and it sure didn't stop the Holocaust!”
TIP
Je kunt de tv-film The Wave uit de jaren ‘80 legaal bekijken en downloaden op www.xenutv.com/us/wave.htm.
13
In Duitsland: DIE WELLE
BIO REGISSEUR
Dennis Gansel (°1973, Hannover) trok als jonge twintiger naar de filmschool in München. Behalve de
gebruikelijke kortfilms draaide hij enkele televisiefilms. Zo maakte hij in 2000 DAS PHANTOM, een politieke
thriller met Jürgen Vogel in de hoofdrol. Na de tienerkomedie MÄDCHEN MÄDCHEN begon Dennis Gansel
aan het ernstige werk. Zijn twee jongste films onderzoeken de mechanismen van het nazisme, telkens
vanuit een ander standpunt.
Cineast Dennis Gansel was steeds erg geïnteresseerd in zijn vaderlandse oorlogsverleden. Dat heeft
wellicht te maken met zijn persoonlijke familiegeschiedenis: “Mijn grootvader was een officier tijdens
het Derde Rijk. Daar hadden mijn vader en mijn beide ooms veel problemen mee. Maar als jonge man
vroeg ik mezelf vaak af hoe ik me in die situatie zou gedragen hebben.”
In de historische film BEFORE THE FALL (Duitse titel: NAPOLA) schetste Gansel een beeld van het
functioneren van het nazisme in de jaren ’30 en ’40 van de vorige eeuw. We volgen de ontwikkeling van
een jongen op een school waar destijds het kruim van de nazi’s gevormd werd.
De hoofdrol in BEFORE THE FALL werd vertolkt door Max Riemelt.
Die samenwerking werd een succes, want dezelfde acteur speelt het personage Marco in Die Welle.
Het nazi-verleden liet hem niet los. Toen Dennis Gansel het boek THE WAVE las, riep dat heel wat nieuwe
vragen bij hem op. “Ik vroeg me voortdurend af of zoiets ons nu nog kon overkomen. In het moderne
Duitsland, dat zo liberaal en goed geïnformeerd is en waar we zo vaak praten over het nazisme en het
Derde Rijk? Zouden we er nog altijd intrappen? Ik vond de vraag zo fascinerend dat ik er dieper op in
wou gaan.”
Het idee om iets met die fascinerende ‘Wave’ te doen, bleef in het achterhoofd van de cineast rondspoken.
Uiteindelijk was het filmproducent – en oude schoolmakker– Christian Becker die erin slaagde de rechten
op het verhaal te bemachtigen. De filmproductie werd een vriendenkransje: op initiatief van Becker zou
Dennis Gansel samen met zijn kameraad Peter Thorwarth het scenario schrijven en de film regisseren.
Op zoek naar het antwoord op de vraag of het nazisme hier en nu nog voet aan de grond zou krijgen,
kozen ze er bewust voor om de actie te situeren in het hedendaagse Duitsland. Producent Christian
Becker: “We wilden de film in Duitsland situeren en jongeren in het moderne Duitsland aanspreken.
We wilden hen laten aanvoelen: ‘hé, dit herken ik, die kerels zijn net zoals de jongens die ik ken.’ Door
het verhaal in de VS of in het verleden te situeren, zou het nooit zo direct herkenbaar en vertrouwd zijn
geworden.”
Bovendien wilden ze de actie situeren in een veilige omgeving waar mensen comfortabel leven en zich
vrij ontwikkelen. Kortom: een context waarin je zulk verhaal niet zou verwachten.
Christian Becker: “Iedereen die de film ziet, moet het gevoel hebben: ‘oei, dat kan mij ook overko-
men’.”
{
{
In Duitsland: DIE WELLE
BIO REGISSEUR
Dennis Gansel (°1973, Hannover) trok als jonge twintiger naar de filmschool in München. Behalve de
gebruikelijke kortfilms draaide hij enkele televisiefilms. Zo maakte hij in 2000 DAS PHANTOM, een politieke
thriller met Jürgen Vogel in de hoofdrol. Na de tienerkomedie MÄDCHEN MÄDCHEN begon Dennis Gansel
aan het ernstige werk. Zijn twee jongste films onderzoeken de mechanismen van het nazisme, telkens
vanuit een ander standpunt.
Cineast Dennis Gansel was steeds erg geïnteresseerd in zijn vaderlandse oorlogsverleden. Dat heeft
wellicht te maken met zijn persoonlijke familiegeschiedenis: “Mijn grootvader was een officier tijdens
het Derde Rijk. Daar hadden mijn vader en mijn beide ooms veel problemen mee. Maar als jonge man
vroeg ik mezelf vaak af hoe ik me in die situatie zou gedragen hebben.”
In de historische film BEFORE THE FALL (Duitse titel: NAPOLA) schetste Gansel een beeld van het
functioneren van het nazisme in de jaren ’30 en ’40 van de vorige eeuw. We volgen de ontwikkeling van
een jongen op een school waar destijds het kruim van de nazi’s gevormd werd.
De hoofdrol in BEFORE THE FALL werd vertolkt door Max Riemelt.
Die samenwerking werd een succes, want dezelfde acteur speelt het personage Marco in Die Welle.
Het nazi-verleden liet hem niet los. Toen Dennis Gansel het boek THE WAVE las, riep dat heel wat nieuwe
vragen bij hem op. “Ik vroeg me voortdurend af of zoiets ons nu nog kon overkomen. In het moderne
Duitsland, dat zo liberaal en goed geïnformeerd is en waar we zo vaak praten over het nazisme en het
Derde Rijk? Zouden we er nog altijd intrappen? Ik vond de vraag zo fascinerend dat ik er dieper op in
wou gaan.”
Het idee om iets met die fascinerende ‘Wave’ te doen, bleef in het achterhoofd van de cineast rondspoken.
Uiteindelijk was het filmproducent – en oude schoolmakker– Christian Becker die erin slaagde de rechten
op het verhaal te bemachtigen. De filmproductie werd een vriendenkransje: op initiatief van Becker zou
Dennis Gansel samen met zijn kameraad Peter Thorwarth het scenario schrijven en de film regisseren.
Op zoek naar het antwoord op de vraag of het nazisme hier en nu nog voet aan de grond zou krijgen,
kozen ze er bewust voor om de actie te situeren in het hedendaagse Duitsland. Producent Christian
Becker: “We wilden de film in Duitsland situeren en jongeren in het moderne Duitsland aanspreken.
We wilden hen laten aanvoelen: ‘hé, dit herken ik, die kerels zijn net zoals de jongens die ik ken.’ Door
het verhaal in de VS of in het verleden te situeren, zou het nooit zo direct herkenbaar en vertrouwd zijn
geworden.”
Bovendien wilden ze de actie situeren in een veilige omgeving waar mensen comfortabel leven en zich
vrij ontwikkelen. Kortom: een context waarin je zulk verhaal niet zou verwachten.
Christian Becker: “Iedereen die de film ziet, moet het gevoel hebben: ‘oei, dat kan mij ook overko-
men’.”
{
{
15
Duits regionalisme
Producent Christian Becker: “Het is een cruciaal punt dat we nooit tonen waar het verhaal zich precies
afspeelt. We willen niet struikelen over Duitse regionale clichés – ‘Berlijn is nu eenmaal een social
kruitvat’ of, als we voor Beieren hadden gekozen, ‘natuurlijk, daar wonen enkel boerenpummels.’ Elke
stad, elke regio kent z’n eigen vooroordelen. Maar ik wou dat iedereen zich aangesproken voelde door de
film. Iedereen die DIE WELLE ziet, moet het gevoel hebben: ‘oei, dat kan mij ook overkomen’.”
Cameo:
Regisseur Dennis Gansel is heel kort te zien in een gastrolletje in z’n eigen film, een zgn. cameo. Pratend
aan de bar heeft hij slechts één quote: “Weet je wie vandaag de meest gegooglede persoon is? Paris
Hilton verdomme!”
Opnameweetjes
DIE WELLE werd tijdens de zomermaanden opgenomen in het Marie Curie Gymnasium net buiten Berlijn. Veel leerlingen van
die school vonden het een hele belevenis om te mogen figureren in de film.
De waterpoloscènes bleken erg lastig om op te nemen. Tijdens de zomer kon de temperatuur in het binnenzwembad oplopen
tot 38°C, met een vochtigheid van rond de 80%. Daar werd enorm gezweet…
Ron Jones werd als raadgever betrokken bij het Duitse filmproject. Voor de opna-
mes begonnen, onderhield hij een warme correspondentie met regisseur Dennis
Gansel. Toen Jones in de zomer van 2007 de filmset van DIE WELLE bezocht, was
hij erg onder de indruk. Hij voelde zich teruggekatapulteerd naar het jaar 1967:
“Being here on the set and watching the actors is like watching ghosts from my
past.”
{ {
Duits regionalisme
Producent Christian Becker: “Het is een cruciaal punt dat we nooit tonen waar het verhaal zich precies
afspeelt. We willen niet struikelen over Duitse regionale clichés – ‘Berlijn is nu eenmaal een social
kruitvat’ of, als we voor Beieren hadden gekozen, ‘natuurlijk, daar wonen enkel boerenpummels.’ Elke
stad, elke regio kent z’n eigen vooroordelen. Maar ik wou dat iedereen zich aangesproken voelde door de
film. Iedereen die DIE WELLE ziet, moet het gevoel hebben: ‘oei, dat kan mij ook overkomen’.”
Cameo:
Regisseur Dennis Gansel is heel kort te zien in een gastrolletje in z’n eigen film, een zgn. cameo. Pratend
aan de bar heeft hij slechts één quote: “Weet je wie vandaag de meest gegooglede persoon is? Paris
Hilton verdomme!”
Opnameweetjes
DIE WELLE werd tijdens de zomermaanden opgenomen in het Marie Curie Gymnasium net buiten Berlijn. Veel leerlingen van
die school vonden het een hele belevenis om te mogen figureren in de film.
De waterpoloscènes bleken erg lastig om op te nemen. Tijdens de zomer kon de temperatuur in het binnenzwembad oplopen
tot 38°C, met een vochtigheid van rond de 80%. Daar werd enorm gezweet…
Ron Jones werd als raadgever betrokken bij het Duitse filmproject. Voor de opna-
mes begonnen, onderhield hij een warme correspondentie met regisseur Dennis
Gansel. Toen Jones in de zomer van 2007 de filmset van DIE WELLE bezocht, was
hij erg onder de indruk. Hij voelde zich teruggekatapulteerd naar het jaar 1967:
“Being here on the set and watching the actors is like watching ghosts from my
past.”
{ {
17
| Spiegels van macht
Rainer Wenger: anarchist of dictator?
De film begint in een auto waar loeiend harde muziek uit komt. De opgewekt meezingende chauffeur is
Rainer Wenger, die met zijn kortgeschoren haar en afgebroken tand weggelopen lijkt uit een neonazistische
skinheadbende. Zijn Ramones-T-shirt spreekt die indruk dan weer tegen. Bij de schooldirectrice zal hij
zich even later outen als (voormalig) anarchist. Op zijn brievenbus is trouwens een sticker met “Fuck
Bush” geplakt.
Hij stapt uit en de beelden geven ons meteen een hoop informatie: Rainer is leraar, en blijkbaar populair
op de koop toe (hij loopt vrolijk leerlingen te groeten op de speelplaats). Later blijkt dat de leerlingen
zelfs de gewoonte hebben hem met de voornaam aan te spreken. Dat behoort nochtans niet tot de
schoolcultuur: zijn collega en concurrent wordt netjes met Herr Wieland aangesproken. Dat Rainer de
voorkeur geeft aan het thema ‘anarchie’ boven ‘autocratie’, lijkt vanzelfsprekend.
Maar in de beelden geeft de regisseur ons een andere boodschap. Wanneer Rainer uitstapt, wordt hij
immers gefilmd vanuit een laag camerastandpunt. Dat roept onmiddellijk herinneringen op aan de
manier waarop voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog de nazikopstukken in beeld werden gebracht
om hen imposanter te doen overkomen (zie het kaderstukje over Leni Riefenstahl). Rainer wordt ons
meer dan eens vanuit de laagte getoond, vooral als hij alleen door de gangen van de school loopt. Ook
zijn laatste toespraak, wanneer hij eerst een neonazispeech van jewelste houdt en dan het project
afblaast, is hier een mooi voorbeeld van. Heel griezelig is daarbij de gedisciplineerde Wellegroet van de
withemden, waarbij we alleen het geruis van hun kleren horen. Ook Rainers intonatie bij de toespraak
is die van een ware volksmenner, met zware klemtonen aan het einde van zijn zinnen (“Duitsland wordt
PLATGEWALST!”). Bijzonder imposant is ook het moment waarop Rainer boos naar de klas stapt, omdat
hij in de krant de foto van de klokkentoren met het logo van Die Welle heeft gezien. Hij gaat met ferme
pas (in tegenlicht) vanuit een heel laag standpunt gefilmd door een groenige gang. De camera gaat
omhoog als hij dichterbij komt, hij marcheert haast en kijkt grimmig; links achter hem zien we het
ernstige gezicht van ‘lijfwacht’ Tim.
Als kijker hebben we meer dan eens het gevoel dat Rainer zijn rol van dictator
wel heel overtuigend speelt.
| Spiegels van macht
Rainer Wenger: anarchist of dictator?
De film begint in een auto waar loeiend harde muziek uit komt. De opgewekt meezingende chauffeur is
Rainer Wenger, die met zijn kortgeschoren haar en afgebroken tand weggelopen lijkt uit een neonazistische
skinheadbende. Zijn Ramones-T-shirt spreekt die indruk dan weer tegen. Bij de schooldirectrice zal hij
zich even later outen als (voormalig) anarchist. Op zijn brievenbus is trouwens een sticker met “Fuck
Bush” geplakt.
Hij stapt uit en de beelden geven ons meteen een hoop informatie: Rainer is leraar, en blijkbaar populair
op de koop toe (hij loopt vrolijk leerlingen te groeten op de speelplaats). Later blijkt dat de leerlingen
zelfs de gewoonte hebben hem met de voornaam aan te spreken. Dat behoort nochtans niet tot de
schoolcultuur: zijn collega en concurrent wordt netjes met Herr Wieland aangesproken. Dat Rainer de
voorkeur geeft aan het thema ‘anarchie’ boven ‘autocratie’, lijkt vanzelfsprekend.
Maar in de beelden geeft de regisseur ons een andere boodschap. Wanneer Rainer uitstapt, wordt hij
immers gefilmd vanuit een laag camerastandpunt. Dat roept onmiddellijk herinneringen op aan de
manier waarop voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog de nazikopstukken in beeld werden gebracht
om hen imposanter te doen overkomen (zie het kaderstukje over Leni Riefenstahl). Rainer wordt ons
meer dan eens vanuit de laagte getoond, vooral als hij alleen door de gangen van de school loopt. Ook
zijn laatste toespraak, wanneer hij eerst een neonazispeech van jewelste houdt en dan het project
afblaast, is hier een mooi voorbeeld van. Heel griezelig is daarbij de gedisciplineerde Wellegroet van de
withemden, waarbij we alleen het geruis van hun kleren horen. Ook Rainers intonatie bij de toespraak
is die van een ware volksmenner, met zware klemtonen aan het einde van zijn zinnen (“Duitsland wordt
PLATGEWALST!”). Bijzonder imposant is ook het moment waarop Rainer boos naar de klas stapt, omdat
hij in de krant de foto van de klokkentoren met het logo van Die Welle heeft gezien. Hij gaat met ferme
pas (in tegenlicht) vanuit een heel laag standpunt gefilmd door een groenige gang. De camera gaat
omhoog als hij dichterbij komt, hij marcheert haast en kijkt grimmig; links achter hem zien we het
ernstige gezicht van ‘lijfwacht’ Tim.
Als kijker hebben we meer dan eens het gevoel dat Rainer zijn rol van dictator
wel heel overtuigend speelt.
19
Niet alleen Rainer wordt vaak vanuit de laagte gefilmd: ook de leerlingen die deel uitmaken van Die Welle
krijgen af en toe die behandeling. In het begin zien we Sinan en Kevin: ook zij worden vanuit een kikker-
perspectief getoond, als een vooruitwijzing naar hun latere positie in de groep. Een mooi voorbeeld is te
vinden tijdens de strandfuif: Sinan en Marco staan op een auto om de andere leerlingen aan te sporen om
de volgende dag naar hun waterpolowedstrijd te komen kijken – liefst in witte hemden, natuurlijk. Ook
zij worden vanuit een laag standpunt gefilmd: omdat ze in een medium close-up (vanaf de borst) getoond
worden, heeft dat duidelijk minder te maken met het lagere standpunt van hun toehoorders dan met de
poging om ook in de beelden naar de nazi’s te verwijzen. Hun uitspraak: “Morgen zullen onze vijanden de
macht van Die Welle voelen” (ze hebben het over een waterpolowedstrijd!) versterkt die indruk nog.
Leni Riefenstahl (1902-2003)
Leni Riefenstahl was een Duitse regisseur en fotografe. Ze is nu nog vooral bekend om twee films: OLYM-
PIA uit 1936, waarin ze de Olympische Spelen in Berlijn verfilmde en zo de schoonheid van het Arische
ras wilde benadrukken; en TRIUMPH DES WILLENS uit 1934, waarin ze een ‘verslag’ gaf van het partijcongres
van de nazi’s in Neurenberg. Hoewel de film gepresenteerd werd als een documentaire, zit er heel wat
geënsceneerd materiaal in.
Riefenstahl filmde de hoogwaardigheidsbekleders van het nazisme zoals Hitler en Goebbels vanuit een
laag camerastandpunt, zodat ze imposanter leken. Ook wisselde ze scènes uit het officiële gedeelte
met de toespraken en de rondritten af met beelden van soldaten die zich lachend en dollend met de
dagelijkse activiteiten bezig houden, zoals eten of zich uit emmers wassen. (Dennis Gansel doet iets
vergelijkbaars in DIE WELLE, waar hij de schoolactiviteiten afwisselt met beelden van fuiven.)
Hoewel vele van haar films pure nazipropaganda waren, heeft Riefenstahl steeds beweerd dat ze nooit
geweten heeft wat er gebeurd is tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze werd op de Neurenbergprocessen
na de oorlog dan ook vrijgesproken en enkel als meeheulster bestempeld. We weten nu dat haar betrok-
kenheid bij het regime veel groter was dan ze altijd volhield.
Niet alleen Rainer wordt vaak vanuit de laagte gefilmd: ook de leerlingen die deel uitmaken van Die Welle
krijgen af en toe die behandeling. In het begin zien we Sinan en Kevin: ook zij worden vanuit een kikker-
perspectief getoond, als een vooruitwijzing naar hun latere positie in de groep. Een mooi voorbeeld is te
vinden tijdens de strandfuif: Sinan en Marco staan op een auto om de andere leerlingen aan te sporen om
de volgende dag naar hun waterpolowedstrijd te komen kijken – liefst in witte hemden, natuurlijk. Ook
zij worden vanuit een laag standpunt gefilmd: omdat ze in een medium close-up (vanaf de borst) getoond
worden, heeft dat duidelijk minder te maken met het lagere standpunt van hun toehoorders dan met de
poging om ook in de beelden naar de nazi’s te verwijzen. Hun uitspraak: “Morgen zullen onze vijanden de
macht van Die Welle voelen” (ze hebben het over een waterpolowedstrijd!) versterkt die indruk nog.
Leni Riefenstahl (1902-2003)
Leni Riefenstahl was een Duitse regisseur en fotografe. Ze is nu nog vooral bekend om twee films: OLYM-
PIA uit 1936, waarin ze de Olympische Spelen in Berlijn verfilmde en zo de schoonheid van het Arische
ras wilde benadrukken; en TRIUMPH DES WILLENS uit 1934, waarin ze een ‘verslag’ gaf van het partijcongres
van de nazi’s in Neurenberg. Hoewel de film gepresenteerd werd als een documentaire, zit er heel wat
geënsceneerd materiaal in.
Riefenstahl filmde de hoogwaardigheidsbekleders van het nazisme zoals Hitler en Goebbels vanuit een
laag camerastandpunt, zodat ze imposanter leken. Ook wisselde ze scènes uit het officiële gedeelte
met de toespraken en de rondritten af met beelden van soldaten die zich lachend en dollend met de
dagelijkse activiteiten bezig houden, zoals eten of zich uit emmers wassen. (Dennis Gansel doet iets
vergelijkbaars in DIE WELLE, waar hij de schoolactiviteiten afwisselt met beelden van fuiven.)
Hoewel vele van haar films pure nazipropaganda waren, heeft Riefenstahl steeds beweerd dat ze nooit
geweten heeft wat er gebeurd is tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze werd op de Neurenbergprocessen
na de oorlog dan ook vrijgesproken en enkel als meeheulster bestempeld. We weten nu dat haar betrok-
kenheid bij het regime veel groter was dan ze altijd volhield.
21
Spiegels
Wanneer een regisseur een personage toont dat in een spiegel kijkt, of dat weerspiegeld wordt, heeft
dat vrijwel altijd betekenis. In de Hollywoodmelodrama’s uit de jaren vijftig worden vooral vrouwen
vaak getoond terwijl ze in spiegels kijken. Die vrouwen zijn meestal ongelukkig omdat ze niet gezien
worden zoals ze zijn, en omdat ze om allerlei redenen verplicht zijn zich anders voor te doen. Als enkel
iemands spiegelbeeld getoond wordt, zonder diens werkelijke gezicht, kan dat erop wijzen dat er een
omkering in het gedrag of het karakter van het personage volgt.
De eerste spiegelbeelden in de film hebben precies die betekenis. Eerst wordt het woord ‘maandag’
gespiegeld op het water waar Rainer in zwemt – die maandag zal de aanzet zijn van het project dat het
leven van heel wat mensen grondig zal veranderen. Wat later is Rainer net met zijn lessen over autocratie
begonnen. Zijn leerlingen hebben net nogal overtuigd van hun gelijk gesteld dat een dictatuur als die van
Hitler nooit meer kan gebeuren. Omdat hij daarover wil nadenken, heeft hij ze voor tien minuten de klas
uitgestuurd. Hij staat in een gang voor een groot raam. We zien alleen zijn weerspiegeling in het glas.
Meteen daarna zal hij de rol van dictator aannemen (hij laat heel ironisch de leerlingen nog stemmen
voor hij dat doet) en geeft hij de aanzet voor Die Welle. Zijn rol als dictator is een totale omkering van de
opvattingen die hij tot dan toe aangehangen heeft.
Wanneer Karo verontrust naar Rainer toestapt met het verzoek met Die Welle te stoppen, neemt hij
haar mee naar het biologielokaal. We zien Karo’s gezicht, de camera filmt over Rainers schouder. Zijn
gezicht wordt weerspiegeld in de ruit achter Karo, waar een opgezette wezel (of een fret) staat; de weer-
spiegeling van Rainers gezicht overlapt gedeeltelijk de kop van het beest. Rainer is op dat moment nog
volkomen overtuigd van de juistheid van zijn aanpak – hij weigert immers het project af te blazen. Door
de overlapping met het beest wordt Rainer ermee geassocieerd – het roept bij ons een idee op van iets
kruiperigs, iets dat gevaarlijk is maar ook snel wegvlucht als er gevaar voor hemzelf dreigt. Vluchten is
precies wat Rainer hier doet: hij weigert immers het gevaar van zijn project onder ogen te zien.
Nog een voorbeeld, maar nu omgekeerd: op zaterdag, net voor Rainer het project gaat stopzetten, doet
hij zijn hemd aan (we zien hem een voor een de knopen dichtdoen voor we zijn gezicht zien), waarna hij in
de spiegel kijkt. Hier zien we alleen hem en niet zijn spiegelbeeld: hij wordt geconfronteerd met zichzelf,
en aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien is dat niet zo’n prettige ervaring. Nu zal hij weer zichzelf
worden, voor zover dat nog mogelijk is tenminste.
Als Rainer in de politieauto zit, komt zijn vrouw Anke naar hem toe. Ze was de dag ervoor thuis vertrok-
ken, na een ruzie waar wel heel kwetsende woorden gevallen waren. We zien hem achter de autoruit: de
weerspiegeling van haar gezicht valt over het zijne zodat hun gezichten lijken te versmelten. Een mooi
beeld van verzoening.
In het laatste beeld van de film kijkt Rainer recht in de camera. Zo houdt hij de
kijker een spiegel voor. Hij lijkt ons te zeggen: “Oké, ik ben in de val getrapt.
Maar wat hadden jullie gedaan in mijn geval? Of in dat van de leerlingen? Weten
jullie zeker dat je het recht hebt over mij te oordelen?”
Spiegels
Wanneer een regisseur een personage toont dat in een spiegel kijkt, of dat weerspiegeld wordt, heeft
dat vrijwel altijd betekenis. In de Hollywoodmelodrama’s uit de jaren vijftig worden vooral vrouwen
vaak getoond terwijl ze in spiegels kijken. Die vrouwen zijn meestal ongelukkig omdat ze niet gezien
worden zoals ze zijn, en omdat ze om allerlei redenen verplicht zijn zich anders voor te doen. Als enkel
iemands spiegelbeeld getoond wordt, zonder diens werkelijke gezicht, kan dat erop wijzen dat er een
omkering in het gedrag of het karakter van het personage volgt.
De eerste spiegelbeelden in de film hebben precies die betekenis. Eerst wordt het woord ‘maandag’
gespiegeld op het water waar Rainer in zwemt – die maandag zal de aanzet zijn van het project dat het
leven van heel wat mensen grondig zal veranderen. Wat later is Rainer net met zijn lessen over autocratie
begonnen. Zijn leerlingen hebben net nogal overtuigd van hun gelijk gesteld dat een dictatuur als die van
Hitler nooit meer kan gebeuren. Omdat hij daarover wil nadenken, heeft hij ze voor tien minuten de klas
uitgestuurd. Hij staat in een gang voor een groot raam. We zien alleen zijn weerspiegeling in het glas.
Meteen daarna zal hij de rol van dictator aannemen (hij laat heel ironisch de leerlingen nog stemmen
voor hij dat doet) en geeft hij de aanzet voor Die Welle. Zijn rol als dictator is een totale omkering van de
opvattingen die hij tot dan toe aangehangen heeft.
Wanneer Karo verontrust naar Rainer toestapt met het verzoek met Die Welle te stoppen, neemt hij
haar mee naar het biologielokaal. We zien Karo’s gezicht, de camera filmt over Rainers schouder. Zijn
gezicht wordt weerspiegeld in de ruit achter Karo, waar een opgezette wezel (of een fret) staat; de weer-
spiegeling van Rainers gezicht overlapt gedeeltelijk de kop van het beest. Rainer is op dat moment nog
volkomen overtuigd van de juistheid van zijn aanpak – hij weigert immers het project af te blazen. Door
de overlapping met het beest wordt Rainer ermee geassocieerd – het roept bij ons een idee op van iets
kruiperigs, iets dat gevaarlijk is maar ook snel wegvlucht als er gevaar voor hemzelf dreigt. Vluchten is
precies wat Rainer hier doet: hij weigert immers het gevaar van zijn project onder ogen te zien.
Nog een voorbeeld, maar nu omgekeerd: op zaterdag, net voor Rainer het project gaat stopzetten, doet
hij zijn hemd aan (we zien hem een voor een de knopen dichtdoen voor we zijn gezicht zien), waarna hij in
de spiegel kijkt. Hier zien we alleen hem en niet zijn spiegelbeeld: hij wordt geconfronteerd met zichzelf,
en aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien is dat niet zo’n prettige ervaring. Nu zal hij weer zichzelf
worden, voor zover dat nog mogelijk is tenminste.
Als Rainer in de politieauto zit, komt zijn vrouw Anke naar hem toe. Ze was de dag ervoor thuis vertrok-
ken, na een ruzie waar wel heel kwetsende woorden gevallen waren. We zien hem achter de autoruit: de
weerspiegeling van haar gezicht valt over het zijne zodat hun gezichten lijken te versmelten. Een mooi
beeld van verzoening.
In het laatste beeld van de film kijkt Rainer recht in de camera. Zo houdt hij de
kijker een spiegel voor. Hij lijkt ons te zeggen: “Oké, ik ben in de val getrapt.
Maar wat hadden jullie gedaan in mijn geval? Of in dat van de leerlingen? Weten
jullie zeker dat je het recht hebt over mij te oordelen?”
23
Opbouw
Er worden niet alleen spiegels gebruikt in letterlijke zin, maar ook in de opbouw van het verhaal. De
rijdende politieauto maakt de omgekeerde weg die Rainer in de beginscène aflegde, maar nu zit hij ver-
slagen op de achterbank en niet luid zingend achter het stuur. De omkering is volkomen.
De relatie van Rainer en Anke wordt gespiegeld in die van Marco en Karo, hoewel die laatste van in het
begin minder goed lijkt dan die van het lerarenkoppel. Toch zien we in het begin Marco Karo passioneel
kussen, waarbij hij even naar Jens kijkt, als om te zeggen: “Van mij!” Net zo’n kus geeft Rainer de eerste
avond aan Anke als hij thuiskomt. Op vrijdag maken Rainer en Anke hevig ruzie: Anke maakt zich zorgen
over Die Welle, Rainer verwijt haar dat ze jaloers is op zijn succes, en geeft haar verbaal een klap in het
gezicht door haar te verwijten dat ze pillen nodig heeft om de school aan te kunnen. Meteen daarna zien
we Marco en Karo ruzie maken. Ook Karo is ongerust over wat er gebeurt met Die Welle (de vechtpartij
tijdens de polowedstrijd is net aan de twee gesprekken vooraf gegaan). Marco geeft Karo een echte klap
in haar gezicht – haar lip bloedt ervan. Dat schokt hem zo dat hij naar Rainer gaat en hem ervan probeert
te overtuigen met het project te stoppen.
Regisseur Dennis Gansel slaagt er ook op andere manieren in om eenheid in de opbouw van de film
te creëren. Na de eerste dag van de projectweek is iedereen enthousiast. De regisseur benadrukt het
ontstaan van dat groepsgevoel door ons de indruk te geven dat alle deelnemers op hetzelfde ogenblik
hun verhaal doen en dan ook nog eens ongeveer hetzelfde vertellen. Rainer komt thuis (we hebben eerst
Marco naar de deur van Karo’s huis zien lopen, maar het is Rainer die we zien binnenkomen, die dus de
beweging afmaakt). Hij vraagt aan Anke: “Zou je niet eens vragen hoe het geweest is?” Anke doet dat
opgewekt, maar in het volgende shot is het niet Rainer maar Tim die de vraag beantwoordt. Gansel ge-
bruikt dat moment om Tims huis te tonen: hij woont met zijn ongeïnteresseerde en neerbuigende vader
en zijn betuttelende moeder in een kast van een huis met wanden vol boeken. De woonkamer maakt
een kille en donkere indruk. Karo neemt zijn verhaal over tegen haar sceptische moeder. Ook zij woont
in een huis met veel boeken, maar het ziet er veel lichter en gezelliger uit dan het steriele huis van Tim
– opnieuw een spiegel. Dan gaan we terug naar Rainer, die vertelt dat hij Kevin uit de klas gegooid heeft.
Meteen daarna zien we Kevin, die beweert dat Rainer iets tegen hem heeft omdat hij niet meedoet met
waterpolo. “Wat doen jullie daar eigenlijk?” vraagt hij, en nu is het Marco die de vraag beantwoordt: maar
hij is niet bij Kevin, hij zit met Karo’s stiefvader naar het wielrennen te kijken.
Telkens als de leerlingen in groep iets buitenschools doen, is de stijl gelijkaardig: op fuiven, of wanneer
ze het logo van Die Welle over de stad verspreiden, wordt er nerveus gefilmd, met een sterk bewegende
camera, die heen en weer flitst tussen de leerlingen en die soms slechts stukken van personages toont.
Af en toe krijgen we even een shot van bovenaf. Ook zijn die scènes vrij donker. Zowel de fuiven als het
spuiten van de graffiti heeft iets anarchistisch, wat de opvattingen van de jongeren ook mogen zijn: dat
wordt weerspiegeld in de stijl van die scènes. Wel valt op dat we alleen bij de eerste fuif een obsceen
dansje zien en een overgevende leerling, terwijl op het strandfeestje toch duidelijk ook genoeg gedron-
ken wordt. Het lijkt alsof de leerlingen zich op dat moment al beter onder controle hebben.
Tenslotte helpen de vooruitwijzingen bij het structureren. Een eerste element is hier het pistool. Tim
wordt twee keer met het pistool getoond voor de noodlottige afloop. De eerste keer als hij het fotogra-
feert voor de homepage van Die Welle. De tweede keer haalt hij het boven als een groepje van Die Welle
wordt lastiggevallen door de jongens die het Tim moeilijk maakten in het begin; ze hebben de hulp inge-
roepen van oudere anarchisten, die boos zijn dat de jongens van Die Welle over hun eigen graffiti heen
geverfd hebben. Tim haalt zijn pistool boven. Even later zegt hij: “Het is maar een luchtpistool” – een
uitspraak die helaas niet blijkt te kloppen.
Maar dat is niet de enige vooruitwijzing naar Tims dood. Op de strandfuif vertelt Bomber over de zes
‘zwervers’: zes verdronken lijken met kleren uit de jaren tachtig die steeds naar dezelfde plek drijven. Er
wordt verteld dat ze zelfmoord gepleegd hebben. Dat verhaal kunnen we lezen als een verwijzing naar
Tims zelfmoord aan het einde, maar ook naar de geschiedenis die zich onverbiddelijk voortdurend lijkt
te herhalen, of toch die mogelijkheid heeft, zoals het succes van Die Welle aantoont.
Opbouw
Er worden niet alleen spiegels gebruikt in letterlijke zin, maar ook in de opbouw van het verhaal. De
rijdende politieauto maakt de omgekeerde weg die Rainer in de beginscène aflegde, maar nu zit hij ver-
slagen op de achterbank en niet luid zingend achter het stuur. De omkering is volkomen.
De relatie van Rainer en Anke wordt gespiegeld in die van Marco en Karo, hoewel die laatste van in het
begin minder goed lijkt dan die van het lerarenkoppel. Toch zien we in het begin Marco Karo passioneel
kussen, waarbij hij even naar Jens kijkt, als om te zeggen: “Van mij!” Net zo’n kus geeft Rainer de eerste
avond aan Anke als hij thuiskomt. Op vrijdag maken Rainer en Anke hevig ruzie: Anke maakt zich zorgen
over Die Welle, Rainer verwijt haar dat ze jaloers is op zijn succes, en geeft haar verbaal een klap in het
gezicht door haar te verwijten dat ze pillen nodig heeft om de school aan te kunnen. Meteen daarna zien
we Marco en Karo ruzie maken. Ook Karo is ongerust over wat er gebeurt met Die Welle (de vechtpartij
tijdens de polowedstrijd is net aan de twee gesprekken vooraf gegaan). Marco geeft Karo een echte klap
in haar gezicht – haar lip bloedt ervan. Dat schokt hem zo dat hij naar Rainer gaat en hem ervan probeert
te overtuigen met het project te stoppen.
Regisseur Dennis Gansel slaagt er ook op andere manieren in om eenheid in de opbouw van de film
te creëren. Na de eerste dag van de projectweek is iedereen enthousiast. De regisseur benadrukt het
ontstaan van dat groepsgevoel door ons de indruk te geven dat alle deelnemers op hetzelfde ogenblik
hun verhaal doen en dan ook nog eens ongeveer hetzelfde vertellen. Rainer komt thuis (we hebben eerst
Marco naar de deur van Karo’s huis zien lopen, maar het is Rainer die we zien binnenkomen, die dus de
beweging afmaakt). Hij vraagt aan Anke: “Zou je niet eens vragen hoe het geweest is?” Anke doet dat
opgewekt, maar in het volgende shot is het niet Rainer maar Tim die de vraag beantwoordt. Gansel ge-
bruikt dat moment om Tims huis te tonen: hij woont met zijn ongeïnteresseerde en neerbuigende vader
en zijn betuttelende moeder in een kast van een huis met wanden vol boeken. De woonkamer maakt
een kille en donkere indruk. Karo neemt zijn verhaal over tegen haar sceptische moeder. Ook zij woont
in een huis met veel boeken, maar het ziet er veel lichter en gezelliger uit dan het steriele huis van Tim
– opnieuw een spiegel. Dan gaan we terug naar Rainer, die vertelt dat hij Kevin uit de klas gegooid heeft.
Meteen daarna zien we Kevin, die beweert dat Rainer iets tegen hem heeft omdat hij niet meedoet met
waterpolo. “Wat doen jullie daar eigenlijk?” vraagt hij, en nu is het Marco die de vraag beantwoordt: maar
hij is niet bij Kevin, hij zit met Karo’s stiefvader naar het wielrennen te kijken.
Telkens als de leerlingen in groep iets buitenschools doen, is de stijl gelijkaardig: op fuiven, of wanneer
ze het logo van Die Welle over de stad verspreiden, wordt er nerveus gefilmd, met een sterk bewegende
camera, die heen en weer flitst tussen de leerlingen en die soms slechts stukken van personages toont.
Af en toe krijgen we even een shot van bovenaf. Ook zijn die scènes vrij donker. Zowel de fuiven als het
spuiten van de graffiti heeft iets anarchistisch, wat de opvattingen van de jongeren ook mogen zijn: dat
wordt weerspiegeld in de stijl van die scènes. Wel valt op dat we alleen bij de eerste fuif een obsceen
dansje zien en een overgevende leerling, terwijl op het strandfeestje toch duidelijk ook genoeg gedron-
ken wordt. Het lijkt alsof de leerlingen zich op dat moment al beter onder controle hebben.
Tenslotte helpen de vooruitwijzingen bij het structureren. Een eerste element is hier het pistool. Tim
wordt twee keer met het pistool getoond voor de noodlottige afloop. De eerste keer als hij het fotogra-
feert voor de homepage van Die Welle. De tweede keer haalt hij het boven als een groepje van Die Welle
wordt lastiggevallen door de jongens die het Tim moeilijk maakten in het begin; ze hebben de hulp inge-
roepen van oudere anarchisten, die boos zijn dat de jongens van Die Welle over hun eigen graffiti heen
geverfd hebben. Tim haalt zijn pistool boven. Even later zegt hij: “Het is maar een luchtpistool” – een
uitspraak die helaas niet blijkt te kloppen.
Maar dat is niet de enige vooruitwijzing naar Tims dood. Op de strandfuif vertelt Bomber over de zes
‘zwervers’: zes verdronken lijken met kleren uit de jaren tachtig die steeds naar dezelfde plek drijven. Er
wordt verteld dat ze zelfmoord gepleegd hebben. Dat verhaal kunnen we lezen als een verwijzing naar
Tims zelfmoord aan het einde, maar ook naar de geschiedenis die zich onverbiddelijk voortdurend lijkt
te herhalen, of toch die mogelijkheid heeft, zoals het succes van Die Welle aantoont.
25
Hoe alleen Karo is, merken we na de vergadering voor de schoolkrant. Karo wil actie ondernemen te-
gen Die Welle. Om de spanning van het gesprek duidelijk te maken, flitst de camera van spreker naar
spreker. De hoofdredacteur vindt het allemaal maar onzin; alleen Mona wil helpen, maar zij heeft nog
koorrepetitie. Dan zien we Karo in een lange, lege gang, met groenachtig licht. Ze staat te kopiëren. Door
de afstand en de gebruikte lens lijken haar contouren wat wazig. Dat in combinatie met de kleur van het
licht brengen ons de manier in gedachten waarop aliens wel voorgesteld worden in science-fictionseries
en -films: net zo’n alien is Karo nu binnen de groep van Die Welle.
Het gevoel van angst dat Karo krijgt door haar eenzame positie wordt prachtig overgebracht op de kij-
ker in de scène waar ze de pamfletten voor de lokalen legt. Het licht valt ineens uit (eerder kon ze al
geen mails versturen, waarbij de kijker al kwaad opzet vermoedt). Wanneer ze wil vertrekken, blijken er
deuren op slot te zitten. We zien haar voeten door de turnzaal gaan, en de camera neemt haar angstige
blik over als ze buiten omkijkt door naar achter te zwiepen. Een beklemmende evocatie van het leven
in een dictatuur waar geen vrijheid van meningsuiting meer is en waar je zonder reden opgepakt kunt
worden.
De stapels pamfletten die Karo voor de lokalen legt, vormen een duidelijke verwijzing naar Sophie Scholl.
In de verfilming van diens verhaal door Marc Rothemund (SOPHIE SCHOLL – DIE LETZTEN TAGE, 2005) komt een
gelijkaardige scène voor. Ook wanneer Karo en Mona de pamletten over de supporters van het waterpo-
loteam uitstrooien, doet dat sterk denken aan de scène uit SOPHIE SCHOLL waarin zij haar pamfletten naar
beneden gooit in de universiteit. Karo wordt hier gespiegeld aan een ander moedig meisje dat bereid is
risico’s te nemen om tegen een verderfelijk regime in te gaan.
De uitgestotene
Niet alle leerlingen laten zich meeslepen met Die Welle. Mona protesteert al van het begin en weigert
uiteindelijk op te staan als ze wat zegt. Zij verdwijnt dan van het toneel, totdat ze Karo gaat helpen met
de pamfletten.
Karo is een ander geval. Aanvankelijk is ook zij enthousiast. Ze is al gedisciplineerder dan de meeste
van haar medeleerlingen. Ze is heel ernstig met haar latere studie bezig (ze wil naar Barcelona). Ze
stak al voor Rainer dat eiste haar hand op als ze iets wilde vragen, ook al kwam ze dan toch later aan
de beurt dan de anderen die gewoon iets zeiden als dat in hen opkwam (dat wordt visueel duidelijk ge-
maakt door haar met haar opgestoken hand helemaal rechts in beeld te plaatsen, uit focus dan nog).
Het disciplineaspect bevalt haar in het begin wel. Haar moeder en stiefvader vinden een vrije opvoeding
blijkbaar de beste methode, Karo vindt dat minder geslaagd. Wanneer ze een opmerking maakt over het
afschuwelijke gedrag van haar broertje, zegt haar moeder vriendelijk: “Je broer moet zijn grenzen kun-
nen aftasten”.
Maar al vrij snel voelt Karo toch dat er iets niet klopt. Ze doet geen wit hemd aan, ook al heeft ze er een.
Laat ze zich beïnvloeden door haar moeder, die vindt dat ze er in die bloes uitziet als een kostschool-
meisje, of vindt ze het idee van een uniform zelf niet zo geweldig? In elk geval komt ze de volgende dag
in het felrood naar school. Eerst moet ze al Marco aanhoren die haar actie egoïstisch noemt, dan zien
we haar geschokte blik als ze de klas binnenkomt; en inderdaad, al dat wit heeft iets griezeligs. De klas
reageert erg negatief op haar. Rainer negeert haar hand als ze een voorstel wil doen voor de naam van de
groep. Net als hij lijkt de kijker haar aanvankelijk nauwelijks op te merken: we zien haar onscherp achter
Lisa. Als verder iedereen aan de beurt is geweest, zegt Rainer: “Nog iemand? Niemand?” Pauze, terwijl
Karo met een ongelukkig gezicht blijft volhouden. “Karo?” Waarna hij wat neerbuigend haar voorstel
herhaalt, zonder verder commentaar te geven. We zien aan haar gezicht dat ze heel goed begrijpt dat ze
uitgesloten wordt van de groep. De dag erna doet ze een kleine toegeving: ze draagt iets beigeachtigs.
Hoe alleen Karo is, merken we na de vergadering voor de schoolkrant. Karo wil actie ondernemen te-
gen Die Welle. Om de spanning van het gesprek duidelijk te maken, flitst de camera van spreker naar
spreker. De hoofdredacteur vindt het allemaal maar onzin; alleen Mona wil helpen, maar zij heeft nog
koorrepetitie. Dan zien we Karo in een lange, lege gang, met groenachtig licht. Ze staat te kopiëren. Door
de afstand en de gebruikte lens lijken haar contouren wat wazig. Dat in combinatie met de kleur van het
licht brengen ons de manier in gedachten waarop aliens wel voorgesteld worden in science-fictionseries
en -films: net zo’n alien is Karo nu binnen de groep van Die Welle.
Het gevoel van angst dat Karo krijgt door haar eenzame positie wordt prachtig overgebracht op de kij-
ker in de scène waar ze de pamfletten voor de lokalen legt. Het licht valt ineens uit (eerder kon ze al
geen mails versturen, waarbij de kijker al kwaad opzet vermoedt). Wanneer ze wil vertrekken, blijken er
deuren op slot te zitten. We zien haar voeten door de turnzaal gaan, en de camera neemt haar angstige
blik over als ze buiten omkijkt door naar achter te zwiepen. Een beklemmende evocatie van het leven
in een dictatuur waar geen vrijheid van meningsuiting meer is en waar je zonder reden opgepakt kunt
worden.
De stapels pamfletten die Karo voor de lokalen legt, vormen een duidelijke verwijzing naar Sophie Scholl.
In de verfilming van diens verhaal door Marc Rothemund (SOPHIE SCHOLL – DIE LETZTEN TAGE, 2005) komt een
gelijkaardige scène voor. Ook wanneer Karo en Mona de pamletten over de supporters van het waterpo-
loteam uitstrooien, doet dat sterk denken aan de scène uit SOPHIE SCHOLL waarin zij haar pamfletten naar
beneden gooit in de universiteit. Karo wordt hier gespiegeld aan een ander moedig meisje dat bereid is
risico’s te nemen om tegen een verderfelijk regime in te gaan.
De uitgestotene
Niet alle leerlingen laten zich meeslepen met Die Welle. Mona protesteert al van het begin en weigert
uiteindelijk op te staan als ze wat zegt. Zij verdwijnt dan van het toneel, totdat ze Karo gaat helpen met
de pamfletten.
Karo is een ander geval. Aanvankelijk is ook zij enthousiast. Ze is al gedisciplineerder dan de meeste
van haar medeleerlingen. Ze is heel ernstig met haar latere studie bezig (ze wil naar Barcelona). Ze
stak al voor Rainer dat eiste haar hand op als ze iets wilde vragen, ook al kwam ze dan toch later aan
de beurt dan de anderen die gewoon iets zeiden als dat in hen opkwam (dat wordt visueel duidelijk ge-
maakt door haar met haar opgestoken hand helemaal rechts in beeld te plaatsen, uit focus dan nog).
Het disciplineaspect bevalt haar in het begin wel. Haar moeder en stiefvader vinden een vrije opvoeding
blijkbaar de beste methode, Karo vindt dat minder geslaagd. Wanneer ze een opmerking maakt over het
afschuwelijke gedrag van haar broertje, zegt haar moeder vriendelijk: “Je broer moet zijn grenzen kun-
nen aftasten”.
Maar al vrij snel voelt Karo toch dat er iets niet klopt. Ze doet geen wit hemd aan, ook al heeft ze er een.
Laat ze zich beïnvloeden door haar moeder, die vindt dat ze er in die bloes uitziet als een kostschool-
meisje, of vindt ze het idee van een uniform zelf niet zo geweldig? In elk geval komt ze de volgende dag
in het felrood naar school. Eerst moet ze al Marco aanhoren die haar actie egoïstisch noemt, dan zien
we haar geschokte blik als ze de klas binnenkomt; en inderdaad, al dat wit heeft iets griezeligs. De klas
reageert erg negatief op haar. Rainer negeert haar hand als ze een voorstel wil doen voor de naam van de
groep. Net als hij lijkt de kijker haar aanvankelijk nauwelijks op te merken: we zien haar onscherp achter
Lisa. Als verder iedereen aan de beurt is geweest, zegt Rainer: “Nog iemand? Niemand?” Pauze, terwijl
Karo met een ongelukkig gezicht blijft volhouden. “Karo?” Waarna hij wat neerbuigend haar voorstel
herhaalt, zonder verder commentaar te geven. We zien aan haar gezicht dat ze heel goed begrijpt dat ze
uitgesloten wordt van de groep. De dag erna doet ze een kleine toegeving: ze draagt iets beigeachtigs.
27
| Verhaalstructuur
De film is ingedeeld volgens de dagen van de week. Zo zien we hoe, naargelang de week vordert, Die Welle
groeit. We kunnen de escalatie van de situatie duidelijk op het scherm inschatten. Zoals in een reportage
verschijnt elke nieuwe dag als titel in beeld. We volgen de gebeurtenissen tijdens vijf schooldagen met
een proloog (vrijdag) en een ontknoping (zaterdag).
De gebeurtenissen volgen elkaar chronologisch op zonder tijdsprongen. Het publiek bevindt zich in de
comfortabele positie van observator; wij zijn bevoorrechte getuigen. Men houdt zich zelfs aan het aloude
filmadagium dat “een geweer dat getoond wordt in act 1 ook zal afgevuurd worden in act 3.”
Vrijdag
Een doordeweekse dag op een doordeweekse school. We maken kennis met Rainer Wenger, een leraar
die met z’n vrouw op een woonboot woont. Hij lijkt een goede band te hebben met de leerlingen, maar
scoort minder goed bij de directie.
We zien onvrede: een toneelrepetitie loopt in het honderd omdat acteur Ferdi het op een improviseren
zet. Zijn tegenspeelster Karo reageert boos: “Het heeft geen zin als iedereen zo maar doet waar hij zin in
heeft.” En het egoïsme van Marco zet kwaad bloed bij het waterpoloteam en bij trainer Wenger.
In de openingsscène worden we twee keer op het verkeerde been gezet:
- Een auto uit de jaren ’70. Uit de boxen schalt een hit (weliswaar niet de oorspronkelijke versie) uit
1980. Alsof dit verhaal zich 30 jaar geleden afspeelt. Een verwijzing naar de tijd waarin de originele
film THE WAVE gedraaid werd?
- We zien de bestuurder. Een leerling die per auto naar school rijdt? Pas later blijkt Rainer Wenger
een leraar te zijn. Via deze verwarring benadrukt de film hoe dicht Wenger bij zijn leerlingen staat.
is maakbaar’
‘Autocratie
| Verhaalstructuur
De film is ingedeeld volgens de dagen van de week. Zo zien we hoe, naargelang de week vordert, Die Welle
groeit. We kunnen de escalatie van de situatie duidelijk op het scherm inschatten. Zoals in een reportage
verschijnt elke nieuwe dag als titel in beeld. We volgen de gebeurtenissen tijdens vijf schooldagen met
een proloog (vrijdag) en een ontknoping (zaterdag).
De gebeurtenissen volgen elkaar chronologisch op zonder tijdsprongen. Het publiek bevindt zich in de
comfortabele positie van observator; wij zijn bevoorrechte getuigen. Men houdt zich zelfs aan het aloude
filmadagium dat “een geweer dat getoond wordt in act 1 ook zal afgevuurd worden in act 3.”
Vrijdag
Een doordeweekse dag op een doordeweekse school. We maken kennis met Rainer Wenger, een leraar
die met z’n vrouw op een woonboot woont. Hij lijkt een goede band te hebben met de leerlingen, maar
scoort minder goed bij de directie.
We zien onvrede: een toneelrepetitie loopt in het honderd omdat acteur Ferdi het op een improviseren
zet. Zijn tegenspeelster Karo reageert boos: “Het heeft geen zin als iedereen zo maar doet waar hij zin in
heeft.” En het egoïsme van Marco zet kwaad bloed bij het waterpoloteam en bij trainer Wenger.
In de openingsscène worden we twee keer op het verkeerde been gezet:
- Een auto uit de jaren ’70. Uit de boxen schalt een hit (weliswaar niet de oorspronkelijke versie) uit
1980. Alsof dit verhaal zich 30 jaar geleden afspeelt. Een verwijzing naar de tijd waarin de originele
film THE WAVE gedraaid werd?
- We zien de bestuurder. Een leerling die per auto naar school rijdt? Pas later blijkt Rainer Wenger
een leraar te zijn. Via deze verwarring benadrukt de film hoe dicht Wenger bij zijn leerlingen staat.
is maakbaar’
‘Autocratie
29
De leden van de beweging laten zich gelden: ze rekruteren leerlingen, palmen de skateramp in en die
nacht overspoelt Die Welle de stad. Overal worden affiches, stickers en tags met het logo aangebracht.
Het wordt een opwindende nacht, een nacht voor lefgozers. Tim grijpt zijn kans om zich te bewijzen
wanneer hij op de duizelingwekkende steigers van de klokkentoren klimt om er een reusachtig Welle-
logo achter te laten. Over zijn schouder kijkt een standbeeld mee, alsof een reusachtige beschermengel
over hem waakt.
Intussen krijgt de strijd ook een persoonlijk tintje. In een ruzie tussen boezemvriendinnen gebruikt Lisa
Die Welle om Karo te muilkorven. Persoonlijke rivaliteit krijgt een politieke kleur.
Soms verraadt de regisseur zijn ervaring als maker van videoclips. Tijdens de nachtelijke raid veroorzaken
razende auto’s, opzwepende technomuziek, zwaaiende koplampen en het geratel van skateboards een
gevoel van opwinding en actie. Een snel en flitsend gemonteerde pure adrenalinekick. Dit is duidelijk het
werk van een man met videoclip-ervaring.
Donderdag
Karo beschuldigt Wenger: hij heeft de zaak niet langer onder controle. Maar de leraar weigert het project
af te blazen. Integendeel: Die Welle krijgt een eigen herkenningsgroet en opereert steeds nadrukkelijker
en agressiever. Aan de schoolpoort worden niet-leden geïntimideerd en er volgt een schermutseling met
een groep anarchisten. Tim jaagt hen op de vlucht met een (gas)pistool. De ogen van de groep op hem,
de loop van de revolver op ‘de vijand’... hij geniet van zijn nieuw verworven positie.
Tim dringt zich op aan Wenger als bodyguard.
Karo probeert Marco de ogen te openen, maar hij minimaliseert het probleem. Ook op de redactie van de
schoolkrant stuit ze op onverschilligheid. Het democratisch persorgaan laat het afweten... Terwijl Karo
moederziel alleen op school anti-Welle pamfletten opstelt, houden haar medeleerlingen een nachtelijke
strandparty. Karo voelt zich niet veilig in het schoolgebouw; het lijkt alsof er overal dreiging loert.
Vanaf donderdag slaat het weer om. Tijdens deze laatste dagen hult een druilerige motregen alle
gebeurtenissen in een trieste mist.
Maandag
De projectweek rond autocratie begint. Samen gaan ze op zoek naar de ideale voedingsbodem voor een
autocratisch systeem: controle, ideologie, ontevredenheid, een leidersfiguur, sociale onrechtvaardigheid
en werkloosheid, hoge inflatie, teleurstelling in de politiek, nationalisme,…
Wenger laat de leerlingen op speelse wijze kennis maken met gehoorzaamheid (rechtop zitten, opstaan
als men spreekt, de beleefdheidsvorm gebruiken), gelijkheid en leiderschap… Wengers leiderschap!
Op het bord staat geschreven: ‘macht door discipline’. Sommigen leerlingen keren zich af, anderen
hebben bedenkingen, maar vooral Tim lijkt gepassioneerd.
De voordelen van de nieuwe samenhorigheid laten zich voelen: bij het waterpolo passen de spelers
eindelijk de bal naar elkaar, met succes.
Dinsdag
Vandaag luidt het motto: ‘macht door gemeenschap’. De leerlingen marcheren in de maat en besluiten
een eenvoudig uniform te dragen (wit hemd en jeans). Er wordt gediscussieerd hoe uniformiteit in kleding
de gemeenschapszin verhoogt en sociale verschillen uitvlakt.
Later die avond verbrandt Tim al zijn merkkledij.
Woensdag
De volgende ochtend draagt iedereen het witte hemd, behalve Karo. In haar rode truitje voelt ze zich
vreemd en uitgesloten. Nu heeft de beweging een naam nodig. Er wordt gekozen voor Die Welle. Sinan
ontwerpt een logo. Wanneer Tim op de parking wordt aangevallen, snellen anderen hem ter hulp.
Agressie van de buitenwereld versterkt het solidariteitsgevoel.
De leuze van de dag is ‘macht door handelen’. Wenger roept op tot daden: een beweging zonder actie is
doelloos. Er worden manieren gezocht om de naam en uitstraling van Die Welle te verspreiden.
De leden van de beweging laten zich gelden: ze rekruteren leerlingen, palmen de skateramp in en die
nacht overspoelt Die Welle de stad. Overal worden affiches, stickers en tags met het logo aangebracht.
Het wordt een opwindende nacht, een nacht voor lefgozers. Tim grijpt zijn kans om zich te bewijzen
wanneer hij op de duizelingwekkende steigers van de klokkentoren klimt om er een reusachtig Welle-
logo achter te laten. Over zijn schouder kijkt een standbeeld mee, alsof een reusachtige beschermengel
over hem waakt.
Intussen krijgt de strijd ook een persoonlijk tintje. In een ruzie tussen boezemvriendinnen gebruikt Lisa
Die Welle om Karo te muilkorven. Persoonlijke rivaliteit krijgt een politieke kleur.
Soms verraadt de regisseur zijn ervaring als maker van videoclips. Tijdens de nachtelijke raid veroorzaken
razende auto’s, opzwepende technomuziek, zwaaiende koplampen en het geratel van skateboards een
gevoel van opwinding en actie. Een snel en flitsend gemonteerde pure adrenalinekick. Dit is duidelijk het
werk van een man met videoclip-ervaring.
Donderdag
Karo beschuldigt Wenger: hij heeft de zaak niet langer onder controle. Maar de leraar weigert het project
af te blazen. Integendeel: Die Welle krijgt een eigen herkenningsgroet en opereert steeds nadrukkelijker
en agressiever. Aan de schoolpoort worden niet-leden geïntimideerd en er volgt een schermutseling met
een groep anarchisten. Tim jaagt hen op de vlucht met een (gas)pistool. De ogen van de groep op hem,
de loop van de revolver op ‘de vijand’... hij geniet van zijn nieuw verworven positie.
Tim dringt zich op aan Wenger als bodyguard.
Karo probeert Marco de ogen te openen, maar hij minimaliseert het probleem. Ook op de redactie van de
schoolkrant stuit ze op onverschilligheid. Het democratisch persorgaan laat het afweten... Terwijl Karo
moederziel alleen op school anti-Welle pamfletten opstelt, houden haar medeleerlingen een nachtelijke
strandparty. Karo voelt zich niet veilig in het schoolgebouw; het lijkt alsof er overal dreiging loert.
Vanaf donderdag slaat het weer om. Tijdens deze laatste dagen hult een druilerige motregen alle
gebeurtenissen in een trieste mist.
Maandag
De projectweek rond autocratie begint. Samen gaan ze op zoek naar de ideale voedingsbodem voor een
autocratisch systeem: controle, ideologie, ontevredenheid, een leidersfiguur, sociale onrechtvaardigheid
en werkloosheid, hoge inflatie, teleurstelling in de politiek, nationalisme,…
Wenger laat de leerlingen op speelse wijze kennis maken met gehoorzaamheid (rechtop zitten, opstaan
als men spreekt, de beleefdheidsvorm gebruiken), gelijkheid en leiderschap… Wengers leiderschap!
Op het bord staat geschreven: ‘macht door discipline’. Sommigen leerlingen keren zich af, anderen
hebben bedenkingen, maar vooral Tim lijkt gepassioneerd.
De voordelen van de nieuwe samenhorigheid laten zich voelen: bij het waterpolo passen de spelers
eindelijk de bal naar elkaar, met succes.
Dinsdag
Vandaag luidt het motto: ‘macht door gemeenschap’. De leerlingen marcheren in de maat en besluiten
een eenvoudig uniform te dragen (wit hemd en jeans). Er wordt gediscussieerd hoe uniformiteit in kleding
de gemeenschapszin verhoogt en sociale verschillen uitvlakt.
Later die avond verbrandt Tim al zijn merkkledij.
Woensdag
De volgende ochtend draagt iedereen het witte hemd, behalve Karo. In haar rode truitje voelt ze zich
vreemd en uitgesloten. Nu heeft de beweging een naam nodig. Er wordt gekozen voor Die Welle. Sinan
ontwerpt een logo. Wanneer Tim op de parking wordt aangevallen, snellen anderen hem ter hulp.
Agressie van de buitenwereld versterkt het solidariteitsgevoel.
De leuze van de dag is ‘macht door handelen’. Wenger roept op tot daden: een beweging zonder actie is
doelloos. Er worden manieren gezocht om de naam en uitstraling van Die Welle te verspreiden.
31
Zaterdag
De gebeurtenissen bereiken hun hoogtepunt wanneer Wenger zijn laatste redevoering houdt. Voor het
eerst spreekt hij politieke taal. In vurige retoriek heeft hij het over een verzwakt Duitsland, over de kloof
tussen rijk en arm. Wanneer Marco zich verzet, beveelt hij zijn opgehitste volgelingen om ‘de verrader
te arresteren’.
Plots valt hij uit zijn rol. Op scherpe toon verklaart hij het project ten einde. “Ik ben te ver gegaan. Het is
voorbij.” Een pijnlijk moment. “Dit was fascisme. We dachten dat we beter waren dan de anderen.”
Angst en verbijstering op alle gezichten. Het besef komt hard aan. Té hard voor Tim. Hij schiet een
medeleerling neer en pleegt dan zelfmoord. Verbijsterd blikt Wenger naar het slagveld dat hij heeft
aangericht.
Onder het oog van geschokte omstanders wordt Rainer Wenger afgevoerd door de politie, als in een
droom. Het laatste wat we van hem zien is de radeloosheid op zijn gelaat.
De film eindigt tragisch en gewelddadig. Dat was niet het geval in het werkelijke verhaal, noch in het
boek. Waarom veranderde je het einde?
Denis Gansel: “Ik voelde dat jongeren Die Welle best wel ‘s heel cool zouden kunnen vinden. Ik zag hoe
ze op de filmset de Welle-groet gebruikten om elkaar te begroeten. Ik voelde me als Duits filmmaker
verantwoordelijk om een sterk statement te maken. Ik wil tonen dat fascisme geen spelletje is. Daarom
veranderde ik het einde met de duidelijke bedoeling om het publiek te shockeren.”
We leren de groep leerlingen en hun achtergrond beter kennen tijdens scènes in de discotheek en in
de huiskamers. ‘Buiten de schoolmuren’ ontdekken we nieuwe aspecten van hun leven. Binnen de
klasmuren treffen we arm en rijk naast elkaar; Oost-Duitsers, Turken, rebellen, behoudsgezinden, enz.
Het is in het klaslokaal dat de confrontaties op de spits worden gedreven.
Regisseur Dennis Gansel: “Dit zijn jongens waar co-scenarist Peter Thorwarth en ik mee op school
zaten. Dit zijn de leraars die wij hadden of die we graag gehad zouden hebben. Door het verhaal te
baseren op zulke figuren behielden we een band met de werkelijkheid.”
De groep jongeren wordt tot leven gebracht door een ensemble cast: een groep acteurs die tot één
uniform geheel versmelten. Er werd een jaar gezocht om een cast samen te stellen met charismatische
acteurs die zowel in het klaslokaal als in het waterpoloteam geloofwaardig ogen.
Vrijdag
Tim is niet van Wengers zijde weg te slaan, ook niet wanneer ze onderweg in de auto door anarchisten
worden bekogeld.
De groep onderschept Karo’s pamfletten; Marco wordt vanwege haar gedrag op het matje geroepen.
Tijdens een waterpolowedstrijd tonen eendrachtige supporters van Die Welle hun fanatisme, maar de
wedstrijd ontaardt in geweld. Zowel in de tribune (waar Karo opnieuw pamfletten verspreidt) als in het
zwembad (waar Sinan zijn uitdager molesteert). De wedstrijd wordt afgelast.
Wenger heeft woorden met zijn vrouw Anke. Zij vindt dat hij te fanatiek opgaat in zijn leidersrol. Ze
slingeren elkaar gemene beschuldigingen toe... Dit lijkt het einde van hun relatie. Hij staat nu alleen aan
de top van het monster dat hij creëerde. Ook Marco en Karo maken ruzie. Hij slaat haar. Daar heeft hij zo
ontzettend veel spijt van dat hij Wenger thuis opzoekt en hem vraagt om alles af te blazen. Wenger vraagt
bedenktijd en roept iedereen op voor een grote bijeenkomst op zaterdag.
Zaterdag
De gebeurtenissen bereiken hun hoogtepunt wanneer Wenger zijn laatste redevoering houdt. Voor het
eerst spreekt hij politieke taal. In vurige retoriek heeft hij het over een verzwakt Duitsland, over de kloof
tussen rijk en arm. Wanneer Marco zich verzet, beveelt hij zijn opgehitste volgelingen om ‘de verrader
te arresteren’.
Plots valt hij uit zijn rol. Op scherpe toon verklaart hij het project ten einde. “Ik ben te ver gegaan. Het is
voorbij.” Een pijnlijk moment. “Dit was fascisme. We dachten dat we beter waren dan de anderen.”
Angst en verbijstering op alle gezichten. Het besef komt hard aan. Té hard voor Tim. Hij schiet een
medeleerling neer en pleegt dan zelfmoord. Verbijsterd blikt Wenger naar het slagveld dat hij heeft
aangericht.
Onder het oog van geschokte omstanders wordt Rainer Wenger afgevoerd door de politie, als in een
droom. Het laatste wat we van hem zien is de radeloosheid op zijn gelaat.
De film eindigt tragisch en gewelddadig. Dat was niet het geval in het werkelijke verhaal, noch in het
boek. Waarom veranderde je het einde?
Denis Gansel: “Ik voelde dat jongeren Die Welle best wel ‘s heel cool zouden kunnen vinden. Ik zag hoe
ze op de filmset de Welle-groet gebruikten om elkaar te begroeten. Ik voelde me als Duits filmmaker
verantwoordelijk om een sterk statement te maken. Ik wil tonen dat fascisme geen spelletje is. Daarom
veranderde ik het einde met de duidelijke bedoeling om het publiek te shockeren.”
We leren de groep leerlingen en hun achtergrond beter kennen tijdens scènes in de discotheek en in
de huiskamers. ‘Buiten de schoolmuren’ ontdekken we nieuwe aspecten van hun leven. Binnen de
klasmuren treffen we arm en rijk naast elkaar; Oost-Duitsers, Turken, rebellen, behoudsgezinden, enz.
Het is in het klaslokaal dat de confrontaties op de spits worden gedreven.
Regisseur Dennis Gansel: “Dit zijn jongens waar co-scenarist Peter Thorwarth en ik mee op school
zaten. Dit zijn de leraars die wij hadden of die we graag gehad zouden hebben. Door het verhaal te
baseren op zulke figuren behielden we een band met de werkelijkheid.”
De groep jongeren wordt tot leven gebracht door een ensemble cast: een groep acteurs die tot één
uniform geheel versmelten. Er werd een jaar gezocht om een cast samen te stellen met charismatische
acteurs die zowel in het klaslokaal als in het waterpoloteam geloofwaardig ogen.
Vrijdag
Tim is niet van Wengers zijde weg te slaan, ook niet wanneer ze onderweg in de auto door anarchisten
worden bekogeld.
De groep onderschept Karo’s pamfletten; Marco wordt vanwege haar gedrag op het matje geroepen.
Tijdens een waterpolowedstrijd tonen eendrachtige supporters van Die Welle hun fanatisme, maar de
wedstrijd ontaardt in geweld. Zowel in de tribune (waar Karo opnieuw pamfletten verspreidt) als in het
zwembad (waar Sinan zijn uitdager molesteert). De wedstrijd wordt afgelast.
Wenger heeft woorden met zijn vrouw Anke. Zij vindt dat hij te fanatiek opgaat in zijn leidersrol. Ze
slingeren elkaar gemene beschuldigingen toe... Dit lijkt het einde van hun relatie. Hij staat nu alleen aan
de top van het monster dat hij creëerde. Ook Marco en Karo maken ruzie. Hij slaat haar. Daar heeft hij zo
ontzettend veel spijt van dat hij Wenger thuis opzoekt en hem vraagt om alles af te blazen. Wenger vraagt
bedenktijd en roept iedereen op voor een grote bijeenkomst op zaterdag.
33
| Personages: de klasgezichten
Marco — De meeloper
Voor Marco loopt alles gesmeerd: hij is een ster in het waterpoloteam (hoewel
hij zelfzuchtig voor eigen gewin gaat) en heeft een populair liefje. Maar hij
komt uit een gebroken gezin en vindt in Die Welle de gemeenschapszin
waaraan het hem thuis ontbreekt. Hij laat zich meeslepen door de
groepsroes en zet daarvoor zelfs zijn relatie met Karo op het spel.
Marco wordt door de groep verantwoordelijk gesteld voor het gedrag van
zijn lief en komt na een – letterlijk – slaande ruzie met haar tot inzicht.
Hij vraagt Wenger om het spel te stoppen. Die Welle heeft hem veranderd
in iemand die hij niet worden wil. Plots heeft hij de kracht gevonden om
zich te verzetten tegen de massa. Van een meeloper verandert hij in een
opstandeling.
Tim — De begeesterde
Sinan: Ben je nu helemaal gek geworden om met zoveel wiet rond te
lopen?
Tim: Ze moeten me maar eens proberen te pakken.
Bomber: Wat wil je ervoor hebben?
Tim: Niks, het is voor jullie. Jullie zijn toch mijn vrienden!
Tim was altijd een buitenstaander – ondergewaardeerd door zijn vader en
klasgenoten – die vocht voor erkenning. Alle middelen zijn goed (leugens,
drugs,...) om zich bij medeleerlingen in de gunst te werken. Maar hoe
harder hij probeert, hoe meer hij wordt uitgesloten.
Tim voelt zich vanaf het eerste moment aangesproken door Die Welle. Hij
gaat er helemaal in op en klampt er zich wanhopig aan vast. Dit is zijn grote
kans om opgenomen te worden in de groep en zich belangrijk te voelen. Hij
verbrandt zijn merkkledij (en daarmee zijn volledige identiteit), aanvaardt
klakkeloos Wengers gezag en dringt zich bij hem op als rechterhand. Hij
opereert als Wengers ‘verlengstuk’ en verspreidt diens bevelen.
Hij laat zich die nieuwe heldenrol welgevallen en geniet van zijn succes.
De ontknoping komt voor hem pijnlijk hard aan. Een droom gaat op in rook.
“Die Welle was mijn leven”. Pijnlijk genoeg is dat ook zo. Gefrustreerd
grijpt hij naar geweld als laatste redmiddel.
Karo — De Golf-breekster
Karo: Ik word behandeld als een buitenbeentje, enkel omdat ik geen wit
hemd draag.
Marco: Waarom trek je er dan geen aan?
Karo: Heel eenvoudig, omdat ik niet wil!
Karo is een kritisch meisje met een groot zelfbewustzijn. Zij voelt weliswaar
de speciale energie die Die Welle teweeg brengt, maar is de eerste die zich
ertegen verzet. Aanvankelijk aarzelend, later vastberaden. Voor de eerste
keer ervaart dit populaire meisje wat het is om een outsider te zijn.
Wanneer ze weigert het uniform te dragen, wordt ze door de groep verstoten
en gebrandmerkt. Ze probeert haar vriend Marco de ogen te openen;
wanneer dat niet lukt, distantieert ze zich van hem. Ondanks dreigende
represailles volhardt ze in haar verzet.
Sinan — De profijtzoeker
Voor Sinan is Die Welle een kans waar hij opportunistisch gebruik van
maakt. Het nieuwe conformisme doet zijn status groeien (hij mag o.a.
het logo ontwerpen); de buitenstaander krijgt plots een heel prominente
plaats in de groep. Sinan neemt het voor anderen op en engageert zich
voor de gemeenschap zoals verlangd wordt, niet meer en niet minder. Hij
is op school geen primus en voelt een zekere dreiging: als hij het niet haalt,
heeft hij geen rijke familie om op terug te vallen. Hij schrijft dat Die Welle
hem helpt bij het uitvlakken van rassen- en klassenverschillen.
Zijn sportieve prestaties worden overschaduwd wanneer hij tijdens een
waterpolowedstrijd volledig door het lint gaat.
Kevin — De opportunist
Wanneer hij wegloopt uit de les zorgt Kevin als eerste voor een breuk in de
groep. Later betreurt hij zijn beslissing. Hij is immers een pure opportunist
die ook ‘zijn deel van de koek’ wil. Zijn doel beperkt zich meestal tot herrie
schoppen en ruzie zoeken, o.a. door anderen de toegang tot de skateramp
te ontzeggen.
Kevin, zoon van een succesvol zakenman, deelt zijn rijkdom (video games,
de luxe-auto van zijn moeder) met zijn vrienden.
| Personages: de klasgezichten
Marco — De meeloper
Voor Marco loopt alles gesmeerd: hij is een ster in het waterpoloteam (hoewel
hij zelfzuchtig voor eigen gewin gaat) en heeft een populair liefje. Maar hij
komt uit een gebroken gezin en vindt in Die Welle de gemeenschapszin
waaraan het hem thuis ontbreekt. Hij laat zich meeslepen door de
groepsroes en zet daarvoor zelfs zijn relatie met Karo op het spel.
Marco wordt door de groep verantwoordelijk gesteld voor het gedrag van
zijn lief en komt na een – letterlijk – slaande ruzie met haar tot inzicht.
Hij vraagt Wenger om het spel te stoppen. Die Welle heeft hem veranderd
in iemand die hij niet worden wil. Plots heeft hij de kracht gevonden om
zich te verzetten tegen de massa. Van een meeloper verandert hij in een
opstandeling.
Tim — De begeesterde
Sinan: Ben je nu helemaal gek geworden om met zoveel wiet rond te
lopen?
Tim: Ze moeten me maar eens proberen te pakken.
Bomber: Wat wil je ervoor hebben?
Tim: Niks, het is voor jullie. Jullie zijn toch mijn vrienden!
Tim was altijd een buitenstaander – ondergewaardeerd door zijn vader en
klasgenoten – die vocht voor erkenning. Alle middelen zijn goed (leugens,
drugs,...) om zich bij medeleerlingen in de gunst te werken. Maar hoe
harder hij probeert, hoe meer hij wordt uitgesloten.
Tim voelt zich vanaf het eerste moment aangesproken door Die Welle. Hij
gaat er helemaal in op en klampt er zich wanhopig aan vast. Dit is zijn grote
kans om opgenomen te worden in de groep en zich belangrijk te voelen. Hij
verbrandt zijn merkkledij (en daarmee zijn volledige identiteit), aanvaardt
klakkeloos Wengers gezag en dringt zich bij hem op als rechterhand. Hij
opereert als Wengers ‘verlengstuk’ en verspreidt diens bevelen.
Hij laat zich die nieuwe heldenrol welgevallen en geniet van zijn succes.
De ontknoping komt voor hem pijnlijk hard aan. Een droom gaat op in rook.
“Die Welle was mijn leven”. Pijnlijk genoeg is dat ook zo. Gefrustreerd
grijpt hij naar geweld als laatste redmiddel.
Karo — De Golf-breekster
Karo: Ik word behandeld als een buitenbeentje, enkel omdat ik geen wit
hemd draag.
Marco: Waarom trek je er dan geen aan?
Karo: Heel eenvoudig, omdat ik niet wil!
Karo is een kritisch meisje met een groot zelfbewustzijn. Zij voelt weliswaar
de speciale energie die Die Welle teweeg brengt, maar is de eerste die zich
ertegen verzet. Aanvankelijk aarzelend, later vastberaden. Voor de eerste
keer ervaart dit populaire meisje wat het is om een outsider te zijn.
Wanneer ze weigert het uniform te dragen, wordt ze door de groep verstoten
en gebrandmerkt. Ze probeert haar vriend Marco de ogen te openen;
wanneer dat niet lukt, distantieert ze zich van hem. Ondanks dreigende
represailles volhardt ze in haar verzet.
Sinan — De profijtzoeker
Voor Sinan is Die Welle een kans waar hij opportunistisch gebruik van
maakt. Het nieuwe conformisme doet zijn status groeien (hij mag o.a.
het logo ontwerpen); de buitenstaander krijgt plots een heel prominente
plaats in de groep. Sinan neemt het voor anderen op en engageert zich
voor de gemeenschap zoals verlangd wordt, niet meer en niet minder. Hij
is op school geen primus en voelt een zekere dreiging: als hij het niet haalt,
heeft hij geen rijke familie om op terug te vallen. Hij schrijft dat Die Welle
hem helpt bij het uitvlakken van rassen- en klassenverschillen.
Zijn sportieve prestaties worden overschaduwd wanneer hij tijdens een
waterpolowedstrijd volledig door het lint gaat.
Kevin — De opportunist
Wanneer hij wegloopt uit de les zorgt Kevin als eerste voor een breuk in de
groep. Later betreurt hij zijn beslissing. Hij is immers een pure opportunist
die ook ‘zijn deel van de koek’ wil. Zijn doel beperkt zich meestal tot herrie
schoppen en ruzie zoeken, o.a. door anderen de toegang tot de skateramp
te ontzeggen.
Kevin, zoon van een succesvol zakenman, deelt zijn rijkdom (video games,
de luxe-auto van zijn moeder) met zijn vrienden.
35
Lisa — intrigante
De nieuwe beweging geeft Lisa de moed om uit de schaduw van haar
vriendin Karo te stappen. Ze ziet in Die Welle ook een mogelijkheid om
een wig te drijven tussen Karo en Marco, op wie ze een oogje heeft. Op het
einde blijft ze teleurgesteld en alleen achter.
Dennis — De begunstigde
Als regisseur van de theatergroep kan Dennis zich nauwelijks handhaven.
In de ban van de nieuwe idee van discipline raapt hij zijn moed bijeen en
durft de touwtjes strakker in handen nemen. Met succes. Ook na afloop van
het project blijft hij de voordelen van Die Welle onderkennen. “Niet alles
wat we deden was slecht.”
Jens — De verveelde
Het was nooit de ambitie van rijkeluiszoon Jens om veel vrienden te maken
in de klasgroep. Maar dankzij Die Welle komt hij midden tussen de anderen
terecht, al gebruikt hij zijn privileges als ‘entreekaartje’.
Kaschi: Maar ik heb geen wit hemd.
Jens: Dan koop je er toch één.
Kaschi: Voor zoiets geef ik geen geld uit hoor.
Jens: Komaan, dat kost toch niets. Ik heb thuis twee witte hemden. Je mag
er één hebben.
Hij lijkt zich vrijwillig te engageren en noemt ‘het verdrijven van de verveling’
zijn belangrijkste beweegreden in Die Welle. Zijn vader is daarover alvast
enthousiast.
Ferdi — De Clown
Ferdi heeft er alles voor over om de aandacht van het publiek te krijgen: op
het theater, in de discotheek (waar hij een smaakloze seksact opvoert) en
in het klaslokaal. Hij is weliswaar een clown, maar gebruikt die positie niet
om de gebeurtenissen te bekritiseren.
Bomber — De onverschillige
Onverschillig zit Bomber op de laatste rij in de klas. Er is weinig waar hij
zich druk om maakt. Maar dankzij Die Welle leert hij zich inzetten voor de
goede zaak, schrijft hij in zijn verslag. Op het einde wordt hij – door toedoen
van Tim – het meest opvallende slachtoffer.
Anke Wegner — De rede
Anke is de partner van Wenger, eveneens een progressieve leerkracht,
maar nuchterder en gematigder dan haar man. Ze lijken een prettige relatie
te hebben en zij is zwanger van hun eerste baby. Als eerste onderkent zij
het gevaar van het experiment van haar man. Ze tracht hem tot rede te
brengen. Haar ergernis groeit en er vallen harde woorden. Wanneer ze
hem niet kan overtuigen, keert ze zich van hem af. Aan het einde van de
film lijken ze volledig van elkaar vervreemd.
Lisa — intrigante
De nieuwe beweging geeft Lisa de moed om uit de schaduw van haar
vriendin Karo te stappen. Ze ziet in Die Welle ook een mogelijkheid om
een wig te drijven tussen Karo en Marco, op wie ze een oogje heeft. Op het
einde blijft ze teleurgesteld en alleen achter.
Dennis — De begunstigde
Als regisseur van de theatergroep kan Dennis zich nauwelijks handhaven.
In de ban van de nieuwe idee van discipline raapt hij zijn moed bijeen en
durft de touwtjes strakker in handen nemen. Met succes. Ook na afloop van
het project blijft hij de voordelen van Die Welle onderkennen. “Niet alles
wat we deden was slecht.”
Jens — De verveelde
Het was nooit de ambitie van rijkeluiszoon Jens om veel vrienden te maken
in de klasgroep. Maar dankzij Die Welle komt hij midden tussen de anderen
terecht, al gebruikt hij zijn privileges als ‘entreekaartje’.
Kaschi: Maar ik heb geen wit hemd.
Jens: Dan koop je er toch één.
Kaschi: Voor zoiets geef ik geen geld uit hoor.
Jens: Komaan, dat kost toch niets. Ik heb thuis twee witte hemden. Je mag
er één hebben.
Hij lijkt zich vrijwillig te engageren en noemt ‘het verdrijven van de verveling’
zijn belangrijkste beweegreden in Die Welle. Zijn vader is daarover alvast
enthousiast.
Ferdi — De Clown
Ferdi heeft er alles voor over om de aandacht van het publiek te krijgen: op
het theater, in de discotheek (waar hij een smaakloze seksact opvoert) en
in het klaslokaal. Hij is weliswaar een clown, maar gebruikt die positie niet
om de gebeurtenissen te bekritiseren.
Bomber — De onverschillige
Onverschillig zit Bomber op de laatste rij in de klas. Er is weinig waar hij
zich druk om maakt. Maar dankzij Die Welle leert hij zich inzetten voor de
goede zaak, schrijft hij in zijn verslag. Op het einde wordt hij – door toedoen
van Tim – het meest opvallende slachtoffer.
Anke Wegner — De rede
Anke is de partner van Wenger, eveneens een progressieve leerkracht,
maar nuchterder en gematigder dan haar man. Ze lijken een prettige relatie
te hebben en zij is zwanger van hun eerste baby. Als eerste onderkent zij
het gevaar van het experiment van haar man. Ze tracht hem tot rede te
brengen. Haar ergernis groeit en er vallen harde woorden. Wanneer ze
hem niet kan overtuigen, keert ze zich van hem af. Aan het einde van de
film lijken ze volledig van elkaar vervreemd.
37
| De rol van het onderwijs: verantwoordelijkheden
Rainer Wenger, de leraar
Rainer Wenger is het prototype van de jonge, vlotte leraar. Door de leerlingen is hij graag gezien; ze
spreken hem met de voornaam aan. Bij zijn collega’s valt hij minder in de smaak, maar daar maalt hij
niet om. Met zijn tatoeages en T-shirts van The Ramones en The Clash oogt hij als een ruige rocker. “Ik
leefde 5 jaar als kraker in Kreuzberg. Ik stond op de eerste rij bij 1 mei demonstraties. Niemand weet
meer over anarchie dan ik.”
Hij lanceert een gewaagd experiment waar zijn leerlingen zich verrassend fanatiek door laten meeslepen.
Hij speelt zijn autoritaire rol zo overtuigend dat hij de zaken niet langer onder controle kan houden. Of is
dat zijn keuze? Wat drijft hem het meest: de levensles voor zijn leerlingen of de macht die hem plots in
de schoot valt? Volgens zijn vrouw bevalt de leidersrol hem zodanig dat hij het experiment enkel volhoudt
omdat het zijn ego streelt.
In één scène speelt Jürgen Vogel (die de rol van Rainer Wenger uitstekend vertolkt) die dualiteit heel
sterk uit. Op zaterdag trekt hij voor het laatst zijn witte uniformhemd aan. Langdurig zien we zijn
gelaat in close up, maar we kunnen zijn blik niet ‘lezen’: in zijn ogen lees je zowel iets diabolisch, de
onaantastbaarheid van de leider maar ook een zweem van radeloosheid. Welk gevoel er overheerst,
kunnen we niet achterhalen.
Tijdens de slotmeeting vergaloppeert Wenger zich als een echte volksmenner aan opruiende taal. Is dit
de apotheose van het experiment of vindt Wenger hier de ultieme bevrediging van zijn machtswellust?
Jazeker, dit moment levert het bewijs van zijn stelling (fascisme kan steeds opnieuw opduiken), maar
ten koste van wat? Wengers grote gelijk wordt tevens zijn ondergang. Ondanks zijn verontschuldiging
kan hij de catastrofe niet voorkomen. Hij eindigt vertwijfeld, eenzaam… en schuldig.
| De rol van het onderwijs: verantwoordelijkheden
Rainer Wenger, de leraar
Rainer Wenger is het prototype van de jonge, vlotte leraar. Door de leerlingen is hij graag gezien; ze
spreken hem met de voornaam aan. Bij zijn collega’s valt hij minder in de smaak, maar daar maalt hij
niet om. Met zijn tatoeages en T-shirts van The Ramones en The Clash oogt hij als een ruige rocker. “Ik
leefde 5 jaar als kraker in Kreuzberg. Ik stond op de eerste rij bij 1 mei demonstraties. Niemand weet
meer over anarchie dan ik.”
Hij lanceert een gewaagd experiment waar zijn leerlingen zich verrassend fanatiek door laten meeslepen.
Hij speelt zijn autoritaire rol zo overtuigend dat hij de zaken niet langer onder controle kan houden. Of is
dat zijn keuze? Wat drijft hem het meest: de levensles voor zijn leerlingen of de macht die hem plots in
de schoot valt? Volgens zijn vrouw bevalt de leidersrol hem zodanig dat hij het experiment enkel volhoudt
omdat het zijn ego streelt.
In één scène speelt Jürgen Vogel (die de rol van Rainer Wenger uitstekend vertolkt) die dualiteit heel
sterk uit. Op zaterdag trekt hij voor het laatst zijn witte uniformhemd aan. Langdurig zien we zijn
gelaat in close up, maar we kunnen zijn blik niet ‘lezen’: in zijn ogen lees je zowel iets diabolisch, de
onaantastbaarheid van de leider maar ook een zweem van radeloosheid. Welk gevoel er overheerst,
kunnen we niet achterhalen.
Tijdens de slotmeeting vergaloppeert Wenger zich als een echte volksmenner aan opruiende taal. Is dit
de apotheose van het experiment of vindt Wenger hier de ultieme bevrediging van zijn machtswellust?
Jazeker, dit moment levert het bewijs van zijn stelling (fascisme kan steeds opnieuw opduiken), maar
ten koste van wat? Wengers grote gelijk wordt tevens zijn ondergang. Ondanks zijn verontschuldiging
kan hij de catastrofe niet voorkomen. Hij eindigt vertwijfeld, eenzaam… en schuldig.
39
Vragen over het onderwijs
Een leerkracht is ten alle tijde verantwoordelijk voor de invloed die hij / zij uitoefent op de leerlingen.
Dat is een verantwoordelijkheid die – net zoals bijvoorbeeld bij ouders – voortdurend moet overwogen
worden. Die invloed kan natuurlijk ten gunste worden aangewend. Een leerkracht kan zijn / haar
leerlingen motiveren voor de goede zaak. Maar... wie bepaalt wat ‘een goede zaak’ is?
Wenger wordt door zijn weinig populaire collega Wieland teruggefloten wanneer hij zich in het onderwerp
‘anarchie’ wil verdiepen. Hij heeft té veel voeling met de materie. “Je wilt het te graag.” Wieland legt zo
de vinger op een zere plek: de vermenging van de eigen socio-politieke voorkeur met de objectiviteit van
de lesinhoud. Met andere woorden: kan een leraar met sympathie voor het anarchisme ook onbevangen
les geven over dit onderwerp?
Anarchie en fascisme zijn natuurlijk sterk politiek gekleurde concepten. Maar diezelfde vraag kan op
1000 andere manier gesteld worden:
- Kan een leerkracht die bekommerd is over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd daar onbevangen les over
geven?
- Kan een leerkracht die bekommerd is om het eigen stedelijk erfgoed zijn leerlingen inschakelen in
monumentenzorg?
- Kan een leerkracht die bekommerd is om het milieu daar onbevangen les over geven?
- Kan je nog onderwerpen bedenken waarvan de grens discutabel is?
- Werd je zelf al ooit met dit dilemma geconfronteerd?
- Komt je eigen ideologische overtuiging soms in botsing met de leerstof, het schoolreglement of de
schoolcultuur? Hoe ga je daarmee om?
Wengers project is enkel te verwezenlijken dankzij het charisma van de leraar. Een leraar die geliefd is bij
zijn leerlingen kan veel van hen gedaan krijgen. Maar hoe ver mag een leraar daarin gaan?
- Wat kan / mag een leraar wel / niet doen om zich te verzekeren van zijn populariteit en van de
medewerking van zijn leerlingen?
- Hoe groot is de verleiding voor een leerkracht om zich zijn / haar populariteit te laten welgevallen?
- Kan die populariteit makkelijk leiden tot misbruik van zijn / haar machtspositie?
Regisseur Dennis Gansel: “Het is enorm gevaarlijk om op school ‘dictatortje te spelen’.
”
Wenger krijgt verschillende aanwijzingen dat de invloed van zijn project op sommige leerlingen te
diepgaand is. Keer op keer negeert hij die aanwijzingen.
- Het alarmerende gedrag van Tim. Van bij de eerste les is zijn begeestering groot.
Wanneer hij zich aan Wenger opdringt als lijfwacht kan die het overdreven engagement van Tim
niet langer negeren.
- Karo vraagt hem onder vier ogen om het experiment stop te zetten.
Wenger weigert en stapt boos weg.
- Zijn vrouw vraagt hem om de draagwijdte van zijn acties onder ogen te zien.
Tenslotte spreekt ze klare taal en uit ze niet mis te verstane beschuldigingen.
- Marco zoekt Wenger op en vertelt hoezeer Die Welle hem veranderd heeft.
Kan het experiment niet afgeblazen worden? Rainer vraagt bedenktijd. Nog meer bedenktijd…
- Welke signalen negeert Wenger?
- Op welk moment moest hij volgens jou definitief ingrijpen?
- Is de verlokking van macht en leiderschap zijn voornaamste reden om het project voort te zetten of
is het veeleer blind onbegrip?
- Was het hele experiment een goed idee? Was het te verantwoorden?
- Welk gevoel heb je tegenover Wenger? Boos? Bewondering? Medelijden? Verontwaardiging?
Waarom?
{
{
Op een bepaald moment wordt Wenger erg boos op zijn leerlingen. De actie
van Tim op de toren is hem in het verkeerde keelgat geschoten. Is hij dan toch tot
bezinning gekomen? Nee, Wenger maakt zich enkel boos vanwege het fysieke
risico, niet vanwege de actie an sich.
Vragen over het onderwijs
Een leerkracht is ten alle tijde verantwoordelijk voor de invloed die hij / zij uitoefent op de leerlingen.
Dat is een verantwoordelijkheid die – net zoals bijvoorbeeld bij ouders – voortdurend moet overwogen
worden. Die invloed kan natuurlijk ten gunste worden aangewend. Een leerkracht kan zijn / haar
leerlingen motiveren voor de goede zaak. Maar... wie bepaalt wat ‘een goede zaak’ is?
Wenger wordt door zijn weinig populaire collega Wieland teruggefloten wanneer hij zich in het onderwerp
‘anarchie’ wil verdiepen. Hij heeft té veel voeling met de materie. “Je wilt het te graag.” Wieland legt zo
de vinger op een zere plek: de vermenging van de eigen socio-politieke voorkeur met de objectiviteit van
de lesinhoud. Met andere woorden: kan een leraar met sympathie voor het anarchisme ook onbevangen
les geven over dit onderwerp?
Anarchie en fascisme zijn natuurlijk sterk politiek gekleurde concepten. Maar diezelfde vraag kan op
1000 andere manier gesteld worden:
- Kan een leerkracht die bekommerd is over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd daar onbevangen les over
geven?
- Kan een leerkracht die bekommerd is om het eigen stedelijk erfgoed zijn leerlingen inschakelen in
monumentenzorg?
- Kan een leerkracht die bekommerd is om het milieu daar onbevangen les over geven?
- Kan je nog onderwerpen bedenken waarvan de grens discutabel is?
- Werd je zelf al ooit met dit dilemma geconfronteerd?
- Komt je eigen ideologische overtuiging soms in botsing met de leerstof, het schoolreglement of de
schoolcultuur? Hoe ga je daarmee om?
Wengers project is enkel te verwezenlijken dankzij het charisma van de leraar. Een leraar die geliefd is bij
zijn leerlingen kan veel van hen gedaan krijgen. Maar hoe ver mag een leraar daarin gaan?
- Wat kan / mag een leraar wel / niet doen om zich te verzekeren van zijn populariteit en van de
medewerking van zijn leerlingen?
- Hoe groot is de verleiding voor een leerkracht om zich zijn / haar populariteit te laten welgevallen?
- Kan die populariteit makkelijk leiden tot misbruik van zijn / haar machtspositie?
Regisseur Dennis Gansel: “Het is enorm gevaarlijk om op school ‘dictatortje te spelen’.
”
Wenger krijgt verschillende aanwijzingen dat de invloed van zijn project op sommige leerlingen te
diepgaand is. Keer op keer negeert hij die aanwijzingen.
- Het alarmerende gedrag van Tim. Van bij de eerste les is zijn begeestering groot.
Wanneer hij zich aan Wenger opdringt als lijfwacht kan die het overdreven engagement van Tim
niet langer negeren.
- Karo vraagt hem onder vier ogen om het experiment stop te zetten.
Wenger weigert en stapt boos weg.
- Zijn vrouw vraagt hem om de draagwijdte van zijn acties onder ogen te zien.
Tenslotte spreekt ze klare taal en uit ze niet mis te verstane beschuldigingen.
- Marco zoekt Wenger op en vertelt hoezeer Die Welle hem veranderd heeft.
Kan het experiment niet afgeblazen worden? Rainer vraagt bedenktijd. Nog meer bedenktijd…
- Welke signalen negeert Wenger?
- Op welk moment moest hij volgens jou definitief ingrijpen?
- Is de verlokking van macht en leiderschap zijn voornaamste reden om het project voort te zetten of
is het veeleer blind onbegrip?
- Was het hele experiment een goed idee? Was het te verantwoorden?
- Welk gevoel heb je tegenover Wenger? Boos? Bewondering? Medelijden? Verontwaardiging?
Waarom?
{
{
Op een bepaald moment wordt Wenger erg boos op zijn leerlingen. De actie
van Tim op de toren is hem in het verkeerde keelgat geschoten. Is hij dan toch tot
bezinning gekomen? Nee, Wenger maakt zich enkel boos vanwege het fysieke
risico, niet vanwege de actie an sich.
41
In Wengers klas geeft iedereen gehoor aan de autocratische dictatuur. Toch is er enige weerspannigheid
van sommige leerlingen. Is een klas zonder weerspannigheid – paradoxaal genoeg – een pedagogische
nachtmerrie? Misschien moet een klasgroep een zekere mate van verzet in zich dragen om actief en
dynamisch te blijven.
- Is dat een reden om rebellie en opstandigheid in de klasgroep aan te moedigen?
- Waar ligt de grens tussen kritisch besef van de leerlingen en weerspannigheid?
- Is volgzaamheid van de leerlingen de basis om goed werk te kunnen leveren?
- Kan kritisch gedrag de dynamiek in een klas aanwakkeren? In welke mate?
Door het schetsen van een context die het engagement van de leerlingen aannemelijk maakt, uit DIE
WELLE geen beschuldiging aan het adres van de jongeren die zich lieten meeslepen. Integendeel, de
film toont een klasgroep in al z’n creatieve en dynamische potentie. Daarom bevat deze film, ondanks
de pijnlijke afloop, toch een statement van hoop dat nauw aansluit bij de werkelijkheid: de toekomst is
aan de jongeren, voor democratie moet je voortdurend blijven vechten en het onderwijs kan leerlingen
helpen om zich een gezonde kritische geest eigen te maken.
Op de vraag wanneer hij besefte dat de zaken uit de hand liepen, antwoordt
Ron Jones (initiatiefnemer van het originele experiment): “Toen Robert me volgde
tot in de leraarskamer. Dat had ik niet voorzien. Daar stond hij plots... Mijn
collega Bonnie keek hem aan van over zʼn brilglazen en zei: ʻRobert, jij hoort
hier niet thuis. Dit is de leraarskamer. Die is enkel voor leerkrachten.ʼ Maar
Robert antwoordde: ʻIk ben geen student. Ik ben een lijfwacht.ʼ Toen wist ik dat
er een onzichtbare grens werd overschreden, dat het spel was veranderd in
werkelijkheid. En ik besefte dat ook ik die grens had overschreden. Ik was niet
langer aan het les geven over fascisme. Ik had er plezier in om een leider te zijn,
en dat was angstaanjagend.”
De directie tikt Wenger niet op de vingers. Integendeel, de directrice betuigt hem zelfs haar steun
vanwege de positieve reactie van Jens’ ouders. Pas op het laatste moment vraagt de directrice hem per
telefoon naar een volledigere stand van zaken.
- Schiet de directie hier te kort? Waarom (niet)?
- Zijn er nog andere organen op school die hier zouden kunnen ingrijpen?
- Hoe zit dat op jouw school?
- In hoeverre moet een directie ruimte laten voor individuele initiatieven van leerkrachten?
De film heeft een open einde. We weten niet wat er met Rainer Wenger gebeuren zal. Ongetwijfeld moet
hij zich verantwoorden.
- Is er een manier om deze zaak te verantwoorden?
- Heeft Wenger op een of andere manier het strafrecht overtreden?
- Heeft hij een morele code geschonden?
Heeft hij de naam van zijn school of van het onderwijs in het algemeen beschadigd?
- Moet hij gestraft worden? En zo ja, op welke manier?
In Wengers klas geeft iedereen gehoor aan de autocratische dictatuur. Toch is er enige weerspannigheid
van sommige leerlingen. Is een klas zonder weerspannigheid – paradoxaal genoeg – een pedagogische
nachtmerrie? Misschien moet een klasgroep een zekere mate van verzet in zich dragen om actief en
dynamisch te blijven.
- Is dat een reden om rebellie en opstandigheid in de klasgroep aan te moedigen?
- Waar ligt de grens tussen kritisch besef van de leerlingen en weerspannigheid?
- Is volgzaamheid van de leerlingen de basis om goed werk te kunnen leveren?
- Kan kritisch gedrag de dynamiek in een klas aanwakkeren? In welke mate?
Door het schetsen van een context die het engagement van de leerlingen aannemelijk maakt, uit DIE
WELLE geen beschuldiging aan het adres van de jongeren die zich lieten meeslepen. Integendeel, de
film toont een klasgroep in al z’n creatieve en dynamische potentie. Daarom bevat deze film, ondanks
de pijnlijke afloop, toch een statement van hoop dat nauw aansluit bij de werkelijkheid: de toekomst is
aan de jongeren, voor democratie moet je voortdurend blijven vechten en het onderwijs kan leerlingen
helpen om zich een gezonde kritische geest eigen te maken.
Op de vraag wanneer hij besefte dat de zaken uit de hand liepen, antwoordt
Ron Jones (initiatiefnemer van het originele experiment): “Toen Robert me volgde
tot in de leraarskamer. Dat had ik niet voorzien. Daar stond hij plots... Mijn
collega Bonnie keek hem aan van over zʼn brilglazen en zei: ʻRobert, jij hoort
hier niet thuis. Dit is de leraarskamer. Die is enkel voor leerkrachten.ʼ Maar
Robert antwoordde: ʻIk ben geen student. Ik ben een lijfwacht.ʼ Toen wist ik dat
er een onzichtbare grens werd overschreden, dat het spel was veranderd in
werkelijkheid. En ik besefte dat ook ik die grens had overschreden. Ik was niet
langer aan het les geven over fascisme. Ik had er plezier in om een leider te zijn,
en dat was angstaanjagend.”
De directie tikt Wenger niet op de vingers. Integendeel, de directrice betuigt hem zelfs haar steun
vanwege de positieve reactie van Jens’ ouders. Pas op het laatste moment vraagt de directrice hem per
telefoon naar een volledigere stand van zaken.
- Schiet de directie hier te kort? Waarom (niet)?
- Zijn er nog andere organen op school die hier zouden kunnen ingrijpen?
- Hoe zit dat op jouw school?
- In hoeverre moet een directie ruimte laten voor individuele initiatieven van leerkrachten?
De film heeft een open einde. We weten niet wat er met Rainer Wenger gebeuren zal. Ongetwijfeld moet
hij zich verantwoorden.
- Is er een manier om deze zaak te verantwoorden?
- Heeft Wenger op een of andere manier het strafrecht overtreden?
- Heeft hij een morele code geschonden?
Heeft hij de naam van zijn school of van het onderwijs in het algemeen beschadigd?
- Moet hij gestraft worden? En zo ja, op welke manier?
43
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
| Macht en gehoorzaamheid
Leraar Rainer Wenger:
“Ihr seid also der Meinung, dass ‘ne Diktatur heute in Deutschland nicht mehr möglich wäre.”
Het is des mensen...
Hoewel wij er allen deel van uitmaken, schrikken we toch vaak van de gruwel waartoe de menselijke
soort in staat is: sadisme, pesterijen, bizar kuddegedrag, enzovoort. Sociaal psychologen hebben
deze vreemde gedragingen nader onderzocht: Hoe lang kan iemand aan groepsdruk weerstaan? Hoe
makkelijk laten wij ons door autoritair gezag overhalen om ons geweten te negeren? Hoe snel dreigen
we de ons gegeven macht te misbruiken?
Macht en groepsdruk: Stanford Prison Experiment
In 1971 voerde psycholoog Philip Zimbardo het ‘Stanford Prison Experiment’ uit. Hij selecteerde 24
studenten voor een grimmig rollenspel. De groep zou gedurende twee weken worden opgesloten in de
kelders van de faculteitsgebouwen, tijdelijk omgebouwd tot een cellencomplex. Een aantal studenten zou
de rol van gevangenen spelen, anderen mochten de bewakers spelen. Al snel leefden de proefpersonen
zich compleet in hun nieuwe rol in. Sommige bewakers stelden werkelijk sadistische handelingen.
Veel gevangenen liepen emotionele trauma’s op; twee van hen moesten vervroegd uit het experiment
verwijderd worden. Na zes dagen zag Zimbardo in dat iedereen, inclusief hijzelf, te zeer was opgegaan
in zijn rol. Hij besloot het experiment te beëindigen.
CONCLUSIE, BAND MET DE FILM!!
Blijkbaar zijn normale, gezonde jongens tot vreemde dingen in staat wanneer je hen wat macht geeft. Zelfs notoir
anarchist Rainer Wenger trapt in deze val: in een ‘spel’ krijgt hij een grote macht toebedeeld en hij geniet ervan om
die steeds extremer uit te spelen. Ook zijn leerlingen zwelgen in superioriteitsgevoel wanneer ze alle niet-leden van
Die Welle de toegang tot de school ontzeggen.
EXTRAATJES, MEER INFORMATIE:
Op www.prisonexp.org kun je meer details lezen over het ‘Stanford Prison Experiment’. Onderzoeker Philip Zimbardo
legt hier expliciet de link tussen zijn experiment en de mishandeling van Irakese gevangenen door hun bewakers in
Abu Ghraib.
De Duitse regisseur Oliver Hirschbiegel draaide in 2001 DAS EXPERIMENT, een verfilming van deze uit de hand
gelopen test.
“
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
| Macht en gehoorzaamheid
Leraar Rainer Wenger:
“Ihr seid also der Meinung, dass ‘ne Diktatur heute in Deutschland nicht mehr möglich wäre.”
Het is des mensen...
Hoewel wij er allen deel van uitmaken, schrikken we toch vaak van de gruwel waartoe de menselijke
soort in staat is: sadisme, pesterijen, bizar kuddegedrag, enzovoort. Sociaal psychologen hebben
deze vreemde gedragingen nader onderzocht: Hoe lang kan iemand aan groepsdruk weerstaan? Hoe
makkelijk laten wij ons door autoritair gezag overhalen om ons geweten te negeren? Hoe snel dreigen
we de ons gegeven macht te misbruiken?
Macht en groepsdruk: Stanford Prison Experiment
In 1971 voerde psycholoog Philip Zimbardo het ‘Stanford Prison Experiment’ uit. Hij selecteerde 24
studenten voor een grimmig rollenspel. De groep zou gedurende twee weken worden opgesloten in de
kelders van de faculteitsgebouwen, tijdelijk omgebouwd tot een cellencomplex. Een aantal studenten zou
de rol van gevangenen spelen, anderen mochten de bewakers spelen. Al snel leefden de proefpersonen
zich compleet in hun nieuwe rol in. Sommige bewakers stelden werkelijk sadistische handelingen.
Veel gevangenen liepen emotionele trauma’s op; twee van hen moesten vervroegd uit het experiment
verwijderd worden. Na zes dagen zag Zimbardo in dat iedereen, inclusief hijzelf, te zeer was opgegaan
in zijn rol. Hij besloot het experiment te beëindigen.
CONCLUSIE, BAND MET DE FILM!!
Blijkbaar zijn normale, gezonde jongens tot vreemde dingen in staat wanneer je hen wat macht geeft. Zelfs notoir
anarchist Rainer Wenger trapt in deze val: in een ‘spel’ krijgt hij een grote macht toebedeeld en hij geniet ervan om
die steeds extremer uit te spelen. Ook zijn leerlingen zwelgen in superioriteitsgevoel wanneer ze alle niet-leden van
Die Welle de toegang tot de school ontzeggen.
EXTRAATJES, MEER INFORMATIE:
Op www.prisonexp.org kun je meer details lezen over het ‘Stanford Prison Experiment’. Onderzoeker Philip Zimbardo
legt hier expliciet de link tussen zijn experiment en de mishandeling van Irakese gevangenen door hun bewakers in
Abu Ghraib.
De Duitse regisseur Oliver Hirschbiegel draaide in 2001 DAS EXPERIMENT, een verfilming van deze uit de hand
gelopen test.
“
45
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Extreme gehoorzaamheid: Milgram Experiment
Ook psycholoog Stanley Milgram voerde een huiveringwekkend wetenschappelijk experiment uit. Hij
vertelde zijn proefpersonen dat hij het effect van elektrische schokken op het leerproces onderzocht.
De proefpersoon zou aan een ‘leerling’ woordparen moeten aanleren. Als de leerling een fout maakte,
moest de proefpersoon hem een elektrische schok toedienen. Bij elke fout werd de elektrische spanning
opgedreven met 15 volt. In werkelijkheid was het slechts simulatie; er kwamen geen echte elektrische
schokken aan te pas.
Leraar en leerling werden van elkaar gescheiden. Bij het begin van het experiment bedroeg de
‘strafspanning’ 45 volt. Vanaf de spanning tot 135 werd opgedreven, kreeg de proefpersoon vanuit de
aanpalende kamer pijnschreeuwen te horen – in werkelijkheid afkomstig van een opgenomen bandje. Op
dit punt begonnen veel proefpersonen vragen te stellen over de bedoeling van het experiment. Maar ze
gingen verder wanneer de proefleider hen ervan verzekerde dat de leerling geen schade zou ondervinden
en hen voldoende aanspoorde.
Uit de resultaten bleek dat 65% van de deelnemers bereid was aan hun ‘leerling’ een fatale schok van
450 volt toe te dienen, hoewel allen zich daar erg ongemakkelijk bij voelden. Geen enkele proefpersoon
zette het experiment stop vóór hij een schok van 300 volt had toegediend.
CONCLUSIE EN BAND MET DIE WELLE!
Mensen blijken bereid om hun eigen gewetensgrenzen ver te overschrijden, als hen dat wordt opgedragen door een
persoon met autoriteit. Zoals dat heel frappant gebeurt in de slotscène in DIE WELLE. Wenger beveelt: “Breng de
verrader naar voren!” Marco wordt hardhandig beet gegrepen en weggedragen. Wanneer Wenger aan Bomber vraagt
waarom hij dat deed, komt hij niet verder dan: “Omdat u dat gevraagd hebt.” Dat doet wel erg denken aan het
gehoonde “Befehl ist Befehl.”
Sociaal psycholoog Stanley Milgram (1974) in zijn boek ‘Obedience to Authority: An Experimental View’:
“Ordinary people, simply doing their jobs, and without any particular hostility on their part, can become
agents in a terrible destructive process. Moreover, even when the destructive effects of their work
become patently clear, and they are asked to carry out actions incompatible with fundamental standards
of morality, relatively few people have the resources needed to resist authority.”
Macht door discipline | Macht door gemeenschap | Macht door actie
Impulsief zet ook Rainer Wenger een sociaal experiment op, niet als wetenschapper in zeer gecontroleerde
omstandigheden, maar gewoon in zijn eentje op school. De vraag die alles in gang zet: is een dictatuur
vandaag nog mogelijk in Duitsland?
Geleidelijk slaagt hij erin de massa als schaapjes mee te voeren op zijn golf van macht door discipline,
macht door gemeenschap en macht door actie. Deze drie kernideeën benadrukken en verheerlijken
zelfs het concept ‘macht’. Macht is het streefdoel, maar niemand stelt de vraag waar die macht dan wel
goed voor is.
Het begint onschuldig met het handhaven van een discipline die heel wat strenger is dan voorheen:
iedereen moet rechtop zitten en kernachtige antwoorden geven. Tegelijk speelt de leerkracht voor het
eerst zijn gezag uit: voortaan wil hij aangesproken worden met “Herr Wenger”. Hoewel de jongeren wat
lacherig doen over de nieuwe regels, passen ze zich snel aan: leerlingen zitten veel aandachtiger in de
les en werken ongelooflijk goed mee.
In een volgende stap overtuigt Wenger zijn leerlingen van het nut én plezier van een hechte
gemeenschapszin: iedereen is gelijk, zonder onderscheid. Die samenhorigheid van gelijken willen ze tot
uitdrukking brengen door uniformiteit in kleding: iedereen draagt een wit hemd en jeans. Dat heeft een
praktisch voordeel: je hoeft ’s morgens je hoofd niet langer te breken over wat je zal aantrekken. Maar er
zijn ook gevolgen op emotioneel niveau: vroegere buitenbeentjes worden nu opgenomen in de groep. Voor
velen is het de eerste keer in hun leven dat ze samen ergens voor gaan. Het gevoel van samenhorigheid
bezorgt hen een overweldigende energie; ze barsten van de ambitieuze plannen. Wanneer ze ’s avonds
de stad behangen met hun logo, sleuren ze elkaar mee in een opwindende roes.
“
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Extreme gehoorzaamheid: Milgram Experiment
Ook psycholoog Stanley Milgram voerde een huiveringwekkend wetenschappelijk experiment uit. Hij
vertelde zijn proefpersonen dat hij het effect van elektrische schokken op het leerproces onderzocht.
De proefpersoon zou aan een ‘leerling’ woordparen moeten aanleren. Als de leerling een fout maakte,
moest de proefpersoon hem een elektrische schok toedienen. Bij elke fout werd de elektrische spanning
opgedreven met 15 volt. In werkelijkheid was het slechts simulatie; er kwamen geen echte elektrische
schokken aan te pas.
Leraar en leerling werden van elkaar gescheiden. Bij het begin van het experiment bedroeg de
‘strafspanning’ 45 volt. Vanaf de spanning tot 135 werd opgedreven, kreeg de proefpersoon vanuit de
aanpalende kamer pijnschreeuwen te horen – in werkelijkheid afkomstig van een opgenomen bandje. Op
dit punt begonnen veel proefpersonen vragen te stellen over de bedoeling van het experiment. Maar ze
gingen verder wanneer de proefleider hen ervan verzekerde dat de leerling geen schade zou ondervinden
en hen voldoende aanspoorde.
Uit de resultaten bleek dat 65% van de deelnemers bereid was aan hun ‘leerling’ een fatale schok van
450 volt toe te dienen, hoewel allen zich daar erg ongemakkelijk bij voelden. Geen enkele proefpersoon
zette het experiment stop vóór hij een schok van 300 volt had toegediend.
CONCLUSIE EN BAND MET DIE WELLE!
Mensen blijken bereid om hun eigen gewetensgrenzen ver te overschrijden, als hen dat wordt opgedragen door een
persoon met autoriteit. Zoals dat heel frappant gebeurt in de slotscène in DIE WELLE. Wenger beveelt: “Breng de
verrader naar voren!” Marco wordt hardhandig beet gegrepen en weggedragen. Wanneer Wenger aan Bomber vraagt
waarom hij dat deed, komt hij niet verder dan: “Omdat u dat gevraagd hebt.” Dat doet wel erg denken aan het
gehoonde “Befehl ist Befehl.”
Sociaal psycholoog Stanley Milgram (1974) in zijn boek ‘Obedience to Authority: An Experimental View’:
“Ordinary people, simply doing their jobs, and without any particular hostility on their part, can become
agents in a terrible destructive process. Moreover, even when the destructive effects of their work
become patently clear, and they are asked to carry out actions incompatible with fundamental standards
of morality, relatively few people have the resources needed to resist authority.”
Macht door discipline | Macht door gemeenschap | Macht door actie
Impulsief zet ook Rainer Wenger een sociaal experiment op, niet als wetenschapper in zeer gecontroleerde
omstandigheden, maar gewoon in zijn eentje op school. De vraag die alles in gang zet: is een dictatuur
vandaag nog mogelijk in Duitsland?
Geleidelijk slaagt hij erin de massa als schaapjes mee te voeren op zijn golf van macht door discipline,
macht door gemeenschap en macht door actie. Deze drie kernideeën benadrukken en verheerlijken
zelfs het concept ‘macht’. Macht is het streefdoel, maar niemand stelt de vraag waar die macht dan wel
goed voor is.
Het begint onschuldig met het handhaven van een discipline die heel wat strenger is dan voorheen:
iedereen moet rechtop zitten en kernachtige antwoorden geven. Tegelijk speelt de leerkracht voor het
eerst zijn gezag uit: voortaan wil hij aangesproken worden met “Herr Wenger”. Hoewel de jongeren wat
lacherig doen over de nieuwe regels, passen ze zich snel aan: leerlingen zitten veel aandachtiger in de
les en werken ongelooflijk goed mee.
In een volgende stap overtuigt Wenger zijn leerlingen van het nut én plezier van een hechte
gemeenschapszin: iedereen is gelijk, zonder onderscheid. Die samenhorigheid van gelijken willen ze tot
uitdrukking brengen door uniformiteit in kleding: iedereen draagt een wit hemd en jeans. Dat heeft een
praktisch voordeel: je hoeft ’s morgens je hoofd niet langer te breken over wat je zal aantrekken. Maar er
zijn ook gevolgen op emotioneel niveau: vroegere buitenbeentjes worden nu opgenomen in de groep. Voor
velen is het de eerste keer in hun leven dat ze samen ergens voor gaan. Het gevoel van samenhorigheid
bezorgt hen een overweldigende energie; ze barsten van de ambitieuze plannen. Wanneer ze ’s avonds
de stad behangen met hun logo, sleuren ze elkaar mee in een opwindende roes.
“
47
Machtsmisbruik
Discipline, samenhorigheid, gelijkheid, gezamenlijke actie… het klinkt mooi. Maar waartoe dienen ze?
Alleen met ijzersterke discipline kan je een toneelstuk instuderen. Maar discipline kan ook evolueren
naar blinde gehoorzaamheid. Een sterke gemeenschapszin stimuleert tot geweldige sportieve prestaties,
maar ook tot vijandigheid tegenover alle ‘anderen’. Gelijkheid is een fundamentele menselijke waarde,
maar kan ook resulteren in het uitvlakken van iedere individualiteit.
Ieder gedrag dat afwijkt van de normen van Die Welle wordt bedreigend en moet bestreden worden. Dat
ondervinden de vijandige ‘anarchisten’, de waterpolospelers en ook mensen uit de eigen geledingen,
zoals Marco, wanneer hij zich van de beweging afkeert.
Waartoe leidt deze groepsgeest en discipline? Die Welle heeft geen eigen ideologie en stelt geen
gemeenschappelijk doel in het vooruitzicht. Het doel is eigenlijk een middel an sich: discipline,
gemeenschap, dadendrang. Maar waarom is discipline noodzakelijk? En waarom verenigen we ons? Wat
willen we eigenlijk bereiken?
Jürgen Vogel: “Eenmaal je de mensen zo ver hebt dat ze jouw discipline en hiërarchie accepteren, is de
vraag: wat doen we er mee? Hoe moeten we dit systeem aanwenden? Je kan verschillende kanten uit. Je
kan naar links, je kan naar rechts... Maar in alle gevallen is het manipulatie en machtsmisbruik. En dat
is een gevaar, wat ook de achterliggende ideologie mag zijn.”
Misbruik in politiek
Pas tijdens de finale, tijdens de slotspeech, spreekt Wenger over een ideologie, een doel voor Die Welle.
Hij heeft het over nationale waarden en voordelen voor Duitsland. Niemand gaat hier tegen in. Een
dergelijke algemene geestdrift laat zich immers voor elke kar spannen, of het nu om massaal egoïsme of
om heimelijke doelstellingen van de machthebbers gaat. Precies daar zit het gevaar van die zogenaamde
autocratie: ze aanvaardt geen van de drie grondrechten, geen vrijheid, gelijkheid noch broederlijkheid.
Dictatuur gaat om onbeperkte heerschappij en pure macht. In de film wordt ‘autocratie’ accuraat
gedefinieerd door Karo: “Dat is wanneer een individu of een groep de massa regeert.”
autocraat (de (m.); vgl. -craat), autocrate (de (v.)) 1. heerser die alle staatsmacht in zich verenigt, syn.
alleenheerser, monocraat 2. (fig.) iem. die alleen zijn eigen wil tracht te doen gelden, eigenmachtig
optredend persoon.
autocratie (de (v.); vgl. -cratie) 1. alleenheerschappij 2. door een autocraat geregeerd land.
Die huiveringwekkende realiteit komt pas tot uiting in Wengers slotrede..
“Sinds jaren gaat het met Duitsland bergaf. Wij zijn de slachtoffers van de globalisering. Politici willen
ons wijsmaken dat een doorgedreven efficiëntie de enige weg is uit de crisis. Maar de politici zijn de
marionetten van de big business. Ze zeggen dat de werkloosheid daalt, dat we een succesvol exporterende
natie zijn. In werkelijkheid worden de rijken steeds rijker en de armen steeds armer. De enige bedreiging
vandaag is terreur. Een terreur die we zelf gezocht hebben. Door de onrechtvaardigheid in de wereld,
die wij zomaar accepteren. En terwijl we langzaam maar zeker de planeet vernietigen, waarop wij allen
leven. De superrijken wrijven in hun handen en bouwen ruimtecapsules om ons van bovenuit in de gaten
te houden. Die Welle is het enige antwoord. Samen kunnen we alles aan! Wij hebben vandaag de kans
om geschiedenis te schrijven. Van hieruit zal Die Welle heel Duitsland overrompelen. En iedereen die in
onze weg staat, zal door Die Welle platgewalst worden.”
Op dat moment is de associatie met het Duitse verleden onvermijdelijk. Herinneringen aan de toespraken
van Hitler of Goebbels zijn niet veraf. Stemgeluid en ritme worden door Wenger perfect gebruikt om een
massahysterie te creëren. Het publiek luistert met ingehouden adem, applaudisseert laaiend enthousiast
en voelt zich als groep uitgroeien boven iedere buitenstaander.
Andere elementen die onwillekeurig verwijzen naar het nazisme van de jaren ’30 en ’40:
- Het witte hemd, de paramilitaire groet en de mix van eigenliefde en agressie.
- Wanneer Karo stiekem haar pamfletten drukt en uitdeelt, wordt de Duitse verzetsstrijder in
herinnering gebracht.
- De ‘zuivering van het vaderland’ (gedragen door de nazistische ‘Blut-und-Boden’-ideologie - ‘eigen
ras en land’) is niet veraf wanneer men niet-leden begint uit te sluiten en toegangscontroles houdt.
De pers moet de waakhond zijn van de democratie. Dat is een van haar belangrijkste functies. Je kan van
een schoolkrant niet verwachten dat ze de toon aangeeft op het vlak van media-deontologie. Maar de
houding van de schoolkrantredactie ligt volledig in het verlengde van de gerespecteerde nationale media,
die in alle omstandigheden voorrang geven aan trivialiteiten en entertainment boven fundamentele,
kritische berichtgeving.
Wanneer de pers haar waakhondfunctie niet vervult, geeft ze vrij spel aan één van de belangrijkste
kenmerken van een autocratisch regime: de censuur. Dat is precies wat er gebeurt in DIE WELLE. De
laksheid van de schoolkrant dwingt Karo tot een kleinschalige, individuele actie. Die kan door de massale
Welle-beweging makkelijk gedwarsboomd worden. De film toont een microversie van wat er op grote
schaal in ‘medialand’ kan gebeuren wanneer de pers haar democratische taak verwaarloost.
“
{ {
Machtsmisbruik
Discipline, samenhorigheid, gelijkheid, gezamenlijke actie… het klinkt mooi. Maar waartoe dienen ze?
Alleen met ijzersterke discipline kan je een toneelstuk instuderen. Maar discipline kan ook evolueren
naar blinde gehoorzaamheid. Een sterke gemeenschapszin stimuleert tot geweldige sportieve prestaties,
maar ook tot vijandigheid tegenover alle ‘anderen’. Gelijkheid is een fundamentele menselijke waarde,
maar kan ook resulteren in het uitvlakken van iedere individualiteit.
Ieder gedrag dat afwijkt van de normen van Die Welle wordt bedreigend en moet bestreden worden. Dat
ondervinden de vijandige ‘anarchisten’, de waterpolospelers en ook mensen uit de eigen geledingen,
zoals Marco, wanneer hij zich van de beweging afkeert.
Waartoe leidt deze groepsgeest en discipline? Die Welle heeft geen eigen ideologie en stelt geen
gemeenschappelijk doel in het vooruitzicht. Het doel is eigenlijk een middel an sich: discipline,
gemeenschap, dadendrang. Maar waarom is discipline noodzakelijk? En waarom verenigen we ons? Wat
willen we eigenlijk bereiken?
Jürgen Vogel: “Eenmaal je de mensen zo ver hebt dat ze jouw discipline en hiërarchie accepteren, is de
vraag: wat doen we er mee? Hoe moeten we dit systeem aanwenden? Je kan verschillende kanten uit. Je
kan naar links, je kan naar rechts... Maar in alle gevallen is het manipulatie en machtsmisbruik. En dat
is een gevaar, wat ook de achterliggende ideologie mag zijn.”
Misbruik in politiek
Pas tijdens de finale, tijdens de slotspeech, spreekt Wenger over een ideologie, een doel voor Die Welle.
Hij heeft het over nationale waarden en voordelen voor Duitsland. Niemand gaat hier tegen in. Een
dergelijke algemene geestdrift laat zich immers voor elke kar spannen, of het nu om massaal egoïsme of
om heimelijke doelstellingen van de machthebbers gaat. Precies daar zit het gevaar van die zogenaamde
autocratie: ze aanvaardt geen van de drie grondrechten, geen vrijheid, gelijkheid noch broederlijkheid.
Dictatuur gaat om onbeperkte heerschappij en pure macht. In de film wordt ‘autocratie’ accuraat
gedefinieerd door Karo: “Dat is wanneer een individu of een groep de massa regeert.”
autocraat (de (m.); vgl. -craat), autocrate (de (v.)) 1. heerser die alle staatsmacht in zich verenigt, syn.
alleenheerser, monocraat 2. (fig.) iem. die alleen zijn eigen wil tracht te doen gelden, eigenmachtig
optredend persoon.
autocratie (de (v.); vgl. -cratie) 1. alleenheerschappij 2. door een autocraat geregeerd land.
Die huiveringwekkende realiteit komt pas tot uiting in Wengers slotrede..
“Sinds jaren gaat het met Duitsland bergaf. Wij zijn de slachtoffers van de globalisering. Politici willen
ons wijsmaken dat een doorgedreven efficiëntie de enige weg is uit de crisis. Maar de politici zijn de
marionetten van de big business. Ze zeggen dat de werkloosheid daalt, dat we een succesvol exporterende
natie zijn. In werkelijkheid worden de rijken steeds rijker en de armen steeds armer. De enige bedreiging
vandaag is terreur. Een terreur die we zelf gezocht hebben. Door de onrechtvaardigheid in de wereld,
die wij zomaar accepteren. En terwijl we langzaam maar zeker de planeet vernietigen, waarop wij allen
leven. De superrijken wrijven in hun handen en bouwen ruimtecapsules om ons van bovenuit in de gaten
te houden. Die Welle is het enige antwoord. Samen kunnen we alles aan! Wij hebben vandaag de kans
om geschiedenis te schrijven. Van hieruit zal Die Welle heel Duitsland overrompelen. En iedereen die in
onze weg staat, zal door Die Welle platgewalst worden.”
Op dat moment is de associatie met het Duitse verleden onvermijdelijk. Herinneringen aan de toespraken
van Hitler of Goebbels zijn niet veraf. Stemgeluid en ritme worden door Wenger perfect gebruikt om een
massahysterie te creëren. Het publiek luistert met ingehouden adem, applaudisseert laaiend enthousiast
en voelt zich als groep uitgroeien boven iedere buitenstaander.
Andere elementen die onwillekeurig verwijzen naar het nazisme van de jaren ’30 en ’40:
- Het witte hemd, de paramilitaire groet en de mix van eigenliefde en agressie.
- Wanneer Karo stiekem haar pamfletten drukt en uitdeelt, wordt de Duitse verzetsstrijder in
herinnering gebracht.
- De ‘zuivering van het vaderland’ (gedragen door de nazistische ‘Blut-und-Boden’-ideologie - ‘eigen
ras en land’) is niet veraf wanneer men niet-leden begint uit te sluiten en toegangscontroles houdt.
De pers moet de waakhond zijn van de democratie. Dat is een van haar belangrijkste functies. Je kan van
een schoolkrant niet verwachten dat ze de toon aangeeft op het vlak van media-deontologie. Maar de
houding van de schoolkrantredactie ligt volledig in het verlengde van de gerespecteerde nationale media,
die in alle omstandigheden voorrang geven aan trivialiteiten en entertainment boven fundamentele,
kritische berichtgeving.
Wanneer de pers haar waakhondfunctie niet vervult, geeft ze vrij spel aan één van de belangrijkste
kenmerken van een autocratisch regime: de censuur. Dat is precies wat er gebeurt in DIE WELLE. De
laksheid van de schoolkrant dwingt Karo tot een kleinschalige, individuele actie. Die kan door de massale
Welle-beweging makkelijk gedwarsboomd worden. De film toont een microversie van wat er op grote
schaal in ‘medialand’ kan gebeuren wanneer de pers haar democratische taak verwaarloost.
“
{ {
49
| Maatschappelijke tendensen
Hoe kunnen brave burgers (het nazisme) of leerlingen (Die Welle) zich voor de kar laten spannen van een
verderfelijk systeem? Steeds speelt de maatschappelijke context een grote rol in het tot stand komen
van hun massahysterie. Bij de opkomst van het fascisme in de jaren ’30 verkeerde Duitsland in crisis. De
economie zat in de knoei, velen leefden in armoe en de hele natie voelde zich vernederd.
Maar ook de jongeren van vandaag, met hun twijfels en onzekerheden, zijn bereid om een idool te
verheerlijken dat hen een antwoord biedt op hun vele vragen. In een tijd waarin alle zekerheden verloren
zijn gegaan, zoeken zij naar hulp bij het vormen van hun identiteit. Zoals Dennis zegt: “Waartegen
kunnen we vandaag nog rebelleren? We willen enkel nog maar lol maken. Onze generatie mist een doel
dat ons verenigt.” Als er dan iemand opstaat die antwoorden geeft, die een doel lijkt te hebben, blijkt de
verleiding groot.
Ron Jones: “Het experiment werkt omdat de meeste van ons eenzaam zijn. Omdat ze geen familie
hebben, geen gemeenschap, geen verbondenheid met een groep.”
Je merkt dat de scholieren het moeilijk hebben met de vrijheid die hen geboden wordt. Karo vindt haar
ouders té hip. En Marco wil zijn geboortestreek niet verlaten om te gaan studeren. Hij droomt nu al van
een traditioneel leven met een huisje, een tuintje en twee of drie kinderen.
“
| Maatschappelijke tendensen
Hoe kunnen brave burgers (het nazisme) of leerlingen (Die Welle) zich voor de kar laten spannen van een
verderfelijk systeem? Steeds speelt de maatschappelijke context een grote rol in het tot stand komen
van hun massahysterie. Bij de opkomst van het fascisme in de jaren ’30 verkeerde Duitsland in crisis. De
economie zat in de knoei, velen leefden in armoe en de hele natie voelde zich vernederd.
Maar ook de jongeren van vandaag, met hun twijfels en onzekerheden, zijn bereid om een idool te
verheerlijken dat hen een antwoord biedt op hun vele vragen. In een tijd waarin alle zekerheden verloren
zijn gegaan, zoeken zij naar hulp bij het vormen van hun identiteit. Zoals Dennis zegt: “Waartegen
kunnen we vandaag nog rebelleren? We willen enkel nog maar lol maken. Onze generatie mist een doel
dat ons verenigt.” Als er dan iemand opstaat die antwoorden geeft, die een doel lijkt te hebben, blijkt de
verleiding groot.
Ron Jones: “Het experiment werkt omdat de meeste van ons eenzaam zijn. Omdat ze geen familie
hebben, geen gemeenschap, geen verbondenheid met een groep.”
Je merkt dat de scholieren het moeilijk hebben met de vrijheid die hen geboden wordt. Karo vindt haar
ouders té hip. En Marco wil zijn geboortestreek niet verlaten om te gaan studeren. Hij droomt nu al van
een traditioneel leven met een huisje, een tuintje en twee of drie kinderen.
“
51
Enkele cultuurcritici aan het woord
Britse documentairemaakster Lisa Keddie: “It is a sad reflection on today’s youth that lives in an
environment (especially a school one) where strict discipline has been slowly eroded over the years, who
crave boundaries to bump up against, that with all the greater information, freedom and individuality
made available to them today, they actually respond willingly to totalitarian ideals and embrace these as
the more ‘comforting’ option. It highlights the pressure we all feel to be socially included, even though
individuality and free-thinking is encouraged in Western society, but is not always an easy lifestyle choice
for everyone to follow.”
Regisseur Dennis Gansel: “Toen ik jong was, wenste ik altijd dat er iets was om mij mee te identificeren.
Ik benijdde mijn ouders die als studenten de sixties-beweging hadden meegemaakt, met het gezamenlijk
doel om de wereld te veranderen en het verschil te maken. Ik groeide op in de jaren ’80 en ’90 toen er
duizend politieke bewegingen waren, maar geen duidelijke richting. Niks om echt opgewonden over te
raken. Dat heb ik gemist. En ik denk dat jongeren vandaag hetzelfde voelen. We kunnen onszelf niet enkel
profileren door muziek en kledij. Ik denk dat mensen een diepe nood hebben aan iets substantiëler en
die nood groeit voortdurend. De trend van het individualisme en het uiteenspatten van de samenleving in
kleine groepjes kan zich niet blijven verder zetten. Op een zeker moment zullen we in een enorm vacuüm
belanden. En dan bestaat het gevaar dat één of andere ‘isme’ opduikt om de leegte op te vullen.”
Auteur en filmcriticus Kim Newman: “It’s no longer news that teenagers can become monstrous through
peer pressure -- the most unusual aspect of DIE WELLE is that the kids actually listen to an adult
authority figure before going down that route.”
Hoofdacteur Jürgen Vogel: “Ik denk dat deel uitmaken van een groep ook vandaag nog heel belangrijk
is. Vooral in tijden waarin families uit elkaar vallen. Nu de traditionele, ruime familiebanden met groot-
ouders, vaders, moeders, kinderen, kleinkinderen, ooms en tantes niet langer bestaan, voelt men een
diepe drang om ergens bij te horen. Niet om je individualiteit op te geven, maar om iets of iemand te
vinden met wie je je kan identificeren. Iemand voor wie je bereid bent om je ego naar de achterbank te
verwijzen. Het individu is uniek en heeft een eigen persoonlijkheid, maar wil deel uitmaken van iets dat
groter is dan jezelf. Dat is een primaire menselijke nood die uiteraard misbruikt kan worden. Maar fun-
damenteel is het niet slecht of kwaadaardig.”
“
“
“
“
Enkele cultuurcritici aan het woord
Britse documentairemaakster Lisa Keddie: “It is a sad reflection on today’s youth that lives in an
environment (especially a school one) where strict discipline has been slowly eroded over the years, who
crave boundaries to bump up against, that with all the greater information, freedom and individuality
made available to them today, they actually respond willingly to totalitarian ideals and embrace these as
the more ‘comforting’ option. It highlights the pressure we all feel to be socially included, even though
individuality and free-thinking is encouraged in Western society, but is not always an easy lifestyle choice
for everyone to follow.”
Regisseur Dennis Gansel: “Toen ik jong was, wenste ik altijd dat er iets was om mij mee te identificeren.
Ik benijdde mijn ouders die als studenten de sixties-beweging hadden meegemaakt, met het gezamenlijk
doel om de wereld te veranderen en het verschil te maken. Ik groeide op in de jaren ’80 en ’90 toen er
duizend politieke bewegingen waren, maar geen duidelijke richting. Niks om echt opgewonden over te
raken. Dat heb ik gemist. En ik denk dat jongeren vandaag hetzelfde voelen. We kunnen onszelf niet enkel
profileren door muziek en kledij. Ik denk dat mensen een diepe nood hebben aan iets substantiëler en
die nood groeit voortdurend. De trend van het individualisme en het uiteenspatten van de samenleving in
kleine groepjes kan zich niet blijven verder zetten. Op een zeker moment zullen we in een enorm vacuüm
belanden. En dan bestaat het gevaar dat één of andere ‘isme’ opduikt om de leegte op te vullen.”
Auteur en filmcriticus Kim Newman: “It’s no longer news that teenagers can become monstrous through
peer pressure -- the most unusual aspect of DIE WELLE is that the kids actually listen to an adult
authority figure before going down that route.”
Hoofdacteur Jürgen Vogel: “Ik denk dat deel uitmaken van een groep ook vandaag nog heel belangrijk
is. Vooral in tijden waarin families uit elkaar vallen. Nu de traditionele, ruime familiebanden met groot-
ouders, vaders, moeders, kinderen, kleinkinderen, ooms en tantes niet langer bestaan, voelt men een
diepe drang om ergens bij te horen. Niet om je individualiteit op te geven, maar om iets of iemand te
vinden met wie je je kan identificeren. Iemand voor wie je bereid bent om je ego naar de achterbank te
verwijzen. Het individu is uniek en heeft een eigen persoonlijkheid, maar wil deel uitmaken van iets dat
groter is dan jezelf. Dat is een primaire menselijke nood die uiteraard misbruikt kan worden. Maar fun-
damenteel is het niet slecht of kwaadaardig.”
“
“
“
“
53
Veel jongeren geven hun thuissituatie op als reden om te geloven in Die Welle: gebroken gezinnen, ou-
ders voor wie de carrière primeert, afwijzing door de vader,...
- Herinner je je nog de thuissituaties van enkele leerlingen? Op welke manier beïnvloedden ze het
gedrag van de jongeren?
- Denk je dat jongeren op zoek zijn naar een vorm van ‘surrogaatgezin’? Waar vinden ze die?
Kan / mag / moet het onderwijs daarin een rol spelen? Hoezo?
- In hoeverre is een leerkracht op de hoogte van de gezinssituatie van zijn / haar leerlingen?
In hoeverre kan / moet je daar rekening mee houden?
- Hebben jongeren vandaag nog idealen waarvoor ze willen vechten?
Voelen zij de behoefte om zich te engageren? Waaraan merk je dat?
Het gedrag van jongeren wordt vast en zeker beïnvloed door de stabiliteit van de omgeving waarin zij
opgroeien. De normen en waarden in de samenleving veranderen snel en voortdurend; het gezin kan
daarin een veilig en stabiel nest leveren.
- Merken jullie als leerkracht een wijziging in het normbesef van hedendaagse jongeren?
- Zien jullie een verandering in de behoeften van hedendaagse jongeren?
Voelen jullie waar jongeren vandaag naar op zoek zijn? In hoeverre kunnen / moeten scholen
een helpende hand bieden in die zoektocht?
- Zijn de jongeren van vandaag zo kritisch en mondig als beweerd wordt?
- In hoeverre dragen leerkrachten de gevolgen van de manier waarop jongeren thuis worden
opgevoed?
- Is opvoeden zowel binnen de gezinsomgeving als binnen de schoolmuren veranderd
de afgelopen jaren of is voor jou alles hetzelfde gebleven als aan het begin van je carrière als ouder
of leerkracht of toen je zelf op de schoolbanken zat? Hoezo?
- Kunnen scholen eventueel voor de nodige structuur zorgen die jongeren thuis ontberen?
- Zijn de scholen pleitbezorgers voor een strengere opvoeding? En de jongeren zelf?
- Moeten de scholen zelf ook strenger optreden?
Hoe passen jullie dit toe of hoe zien jullie dat binnen jullie school toepasbaar?
Veel jongeren geven hun thuissituatie op als reden om te geloven in Die Welle: gebroken gezinnen, ou-
ders voor wie de carrière primeert, afwijzing door de vader,...
- Herinner je je nog de thuissituaties van enkele leerlingen? Op welke manier beïnvloedden ze het
gedrag van de jongeren?
- Denk je dat jongeren op zoek zijn naar een vorm van ‘surrogaatgezin’? Waar vinden ze die?
Kan / mag / moet het onderwijs daarin een rol spelen? Hoezo?
- In hoeverre is een leerkracht op de hoogte van de gezinssituatie van zijn / haar leerlingen?
In hoeverre kan / moet je daar rekening mee houden?
- Hebben jongeren vandaag nog idealen waarvoor ze willen vechten?
Voelen zij de behoefte om zich te engageren? Waaraan merk je dat?
Het gedrag van jongeren wordt vast en zeker beïnvloed door de stabiliteit van de omgeving waarin zij
opgroeien. De normen en waarden in de samenleving veranderen snel en voortdurend; het gezin kan
daarin een veilig en stabiel nest leveren.
- Merken jullie als leerkracht een wijziging in het normbesef van hedendaagse jongeren?
- Zien jullie een verandering in de behoeften van hedendaagse jongeren?
Voelen jullie waar jongeren vandaag naar op zoek zijn? In hoeverre kunnen / moeten scholen
een helpende hand bieden in die zoektocht?
- Zijn de jongeren van vandaag zo kritisch en mondig als beweerd wordt?
- In hoeverre dragen leerkrachten de gevolgen van de manier waarop jongeren thuis worden
opgevoed?
- Is opvoeden zowel binnen de gezinsomgeving als binnen de schoolmuren veranderd
de afgelopen jaren of is voor jou alles hetzelfde gebleven als aan het begin van je carrière als ouder
of leerkracht of toen je zelf op de schoolbanken zat? Hoezo?
- Kunnen scholen eventueel voor de nodige structuur zorgen die jongeren thuis ontberen?
- Zijn de scholen pleitbezorgers voor een strengere opvoeding? En de jongeren zelf?
- Moeten de scholen zelf ook strenger optreden?
Hoe passen jullie dit toe of hoe zien jullie dat binnen jullie school toepasbaar?
55
| Bibliografie
Wat aan de film voorafging:
histoforum.digischool.nl/lesmateriaal/wave.htm
en.wikipedia.org/wiki/The_Third_Wave
findarticles.com/p/articles/mi_m1510/is_n79/ai_13805356
www.geniebusters.org/915/05a_wave.html
politiek.wordpress.com/2008/03/12/fuhrer-befehl-wir-folgen/
Over Die Welle:
persmap Paradiso
www.welle.film.de/
www.thewavemovie.co.uk/
www.imdb.com/title/tt1063669/
www.hollywoodreporter.com/hr/film/reviews/article_display.jsp?&rid=10564
muziek-en-film.infonu.nl/filmrecensies/18860-the-wave-nu-door-de-duitsers-zelf-verfilmd-in-die-
welle.html
www.sundance.org/festival/film_events/SFF08_Film%20Guide.pdf
eu.real.com/video/movie_review/2008/09/15/the-wave-die-welle
entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/film/film_reviews/article4620115.ece
www.guardian.co.uk/film/2008/sep/19/drama.worldcinema1
www.guardian.co.uk/education/2008/sep/16/schoolsworldwide.film
www.rottentomatoes.com/m/further_reading_by_kim_newman/news/1757356/2/further_reading_
making_waves_as_die_welle_arrives
| Bibliografie
Wat aan de film voorafging:
histoforum.digischool.nl/lesmateriaal/wave.htm
en.wikipedia.org/wiki/The_Third_Wave
findarticles.com/p/articles/mi_m1510/is_n79/ai_13805356
www.geniebusters.org/915/05a_wave.html
politiek.wordpress.com/2008/03/12/fuhrer-befehl-wir-folgen/
Over Die Welle:
persmap Paradiso
www.welle.film.de/
www.thewavemovie.co.uk/
www.imdb.com/title/tt1063669/
www.hollywoodreporter.com/hr/film/reviews/article_display.jsp?&rid=10564
muziek-en-film.infonu.nl/filmrecensies/18860-the-wave-nu-door-de-duitsers-zelf-verfilmd-in-die-
welle.html
www.sundance.org/festival/film_events/SFF08_Film%20Guide.pdf
eu.real.com/video/movie_review/2008/09/15/the-wave-die-welle
entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/film/film_reviews/article4620115.ece
www.guardian.co.uk/film/2008/sep/19/drama.worldcinema1
www.guardian.co.uk/education/2008/sep/16/schoolsworldwide.film
www.rottentomatoes.com/m/further_reading_by_kim_newman/news/1757356/2/further_reading_
making_waves_as_die_welle_arrives
- DIE WELLE -
EEN FILM VAN DENNIS GANSEL
VANAF 22 OKTOBER IN DE BIOSCOOP
STELT VOOR:
- HUNGER -
EEN FILM VAN STEVE MCQUEEN
VANAF 12 NOVEMBER IN DE BIOSCOOP
- W. -
EEN FILM VAN OLIVER STONE
VANAF 29 OKTOBER IN DE BIOSCOOP
PARADISO FILMED ENTERTAINMENT
Noordkustlaan 18
1702 Groot-Bijgaarden
[email protected]
www.paradisofilms.eu
WWW.PARADISO FILMS.EU
Open Doek vzw, Warandestraat 42, 2300 Turnhout, 014 47 23 30, [email protected], www.opendoek.be
FILM KIJKEN
FESTIVAL!
wereldfilms en docu’s
en buiten de filmzaal
muziek, tentoonstelling
en theater.
DE DINSDAGEN
elke dinsdag het beste
uit de recente arthouse
cinema.
FILM DELEN
PROJECTEN
met film naar wijken,
gevangenissen, muziek-
festivals, ... Open Doek
op verplaatsing
SAMENWERKEN
met andere culturele
actoren, van Borgerhout
tot Zuid-Afrika.
FILM LEREN
JONGEREN
workshops, jury’s &
redactiewerk leren film
smaken in de vrije tijd.
SCHOLEN
filmselectie op maat,
lesmappen, een vor-
mingsaanbod en film-
visiedagen voor leer-
krachten.
FILM SPREIDEN
DISTRIBUTIE
verspreiden van kwali-
teitsfilms en dvd’s.
BIBLIOTHEKEN
vinden hun weg in het
grote filmaanbod dank-
zij het dvd-label van
Open Doek.
EEN FILM VAN DENNIS GANSEL
VANAF 22 OKTOBER IN DE BIOSCOOP
STELT VOOR:
- HUNGER -
EEN FILM VAN STEVE MCQUEEN
VANAF 12 NOVEMBER IN DE BIOSCOOP
- W. -
EEN FILM VAN OLIVER STONE
VANAF 29 OKTOBER IN DE BIOSCOOP
PARADISO FILMED ENTERTAINMENT
Noordkustlaan 18
1702 Groot-Bijgaarden
[email protected]
www.paradisofilms.eu
WWW.PARADISO FILMS.EU
Open Doek vzw, Warandestraat 42, 2300 Turnhout, 014 47 23 30, [email protected], www.opendoek.be
FILM KIJKEN
FESTIVAL!
wereldfilms en docu’s
en buiten de filmzaal
muziek, tentoonstelling
en theater.
DE DINSDAGEN
elke dinsdag het beste
uit de recente arthouse
cinema.
FILM DELEN
PROJECTEN
met film naar wijken,
gevangenissen, muziek-
festivals, ... Open Doek
op verplaatsing
SAMENWERKEN
met andere culturele
actoren, van Borgerhout
tot Zuid-Afrika.
FILM LEREN
JONGEREN
workshops, jury’s &
redactiewerk leren film
smaken in de vrije tijd.
SCHOLEN
filmselectie op maat,
lesmappen, een vor-
mingsaanbod en film-
visiedagen voor leer-
krachten.
FILM SPREIDEN
DISTRIBUTIE
verspreiden van kwali-
teitsfilms en dvd’s.
BIBLIOTHEKEN
vinden hun weg in het
grote filmaanbod dank-
zij het dvd-label van
Open Doek.
Tags
Categories
GeneralDownload
Download Slideshow Get the original presentation fileQuick Actions
Statistics
- Views 5,153
- Slides 31
- Favorites 1
- Age 3874 days
Related Slideshows
22
Pray For The Peace Of Jerusalem and You Will Prosper
RodolfoMoralesMarcuc
30 views
26
Don_t_Waste_Your_Life_God.....powerpoint
chalobrido8
32 views
31
VILLASUR_FACTORS_TO_CONSIDER_IN_PLATING_SALAD_10-13.pdf
JaiJai148317
30 views
14
Fertility awareness methods for women in the society
Isaiah47
28 views
35
Chapter 5 Arithmetic Functions Computer Organisation and Architecture
RitikSharma297999
26 views
5
syakira bhasa inggris (1) (1).pptx.......
ourcommunity56
28 views