Poemario de José María L..opez-Dafonte Sanjuán

JosMaraLpezDafonteSa 13 views 5 slides Oct 24, 2025
Slide 1
Slide 1 of 5
Slide 1
1
Slide 2
2
Slide 3
3
Slide 4
4
Slide 5
5

About This Presentation

Este poemario es un viaje íntimo por los paisajes del recuerdo, donde la pérdida, el amor y el silencio dialogan entre sí. Con un lenguaje claro y a veces crudo, los versos buscan reconstruir la identidad desde las ruinas de lo vivido. Cada poema es una tentativa de nombrar lo que duele y lo que ...


Slide Content

Poemario de José María López-Dafonte Sanjuán


Ti, amor meu
Ti es o latexo que esperta o amencer,
a razón por que o mundo respira.
Cando che miro, o ceo aprende a sorrir,
e o mar esquece o seu sal.
As túas mans son camiños de luz,
onde a miña alma atopa repouso.
Cada bico teu é un idioma novo
que só o corazón entende.
Se te teño preto, o tempo cala,
se te perdo, o vento chora.
Mais sempre, sempre,
ti serás o meu lar,
o lugar onde o amor non morre nunca.
A don Antonio Machado
Camiñante, ti que fixeches do tempo un canto,
do pó do camiño, poesía,
hoxe o vento leva o teu nome
polos campos de Castela e de Galicia.
As túas verbas, brandas e sabias,
seguen a florecer nos corazóns que soñan.
Ti ensináchesnos que o camiño faise andando,
que a alma é un río que non se detén.
Na túa sombra vive a saudade,
no teu lume, a verdade máis pura.
E cando o sol se apaga no horizonte,
a túa voz ergue o seu eco:
“Camiñante, non hai camiño,
fáise o camiño ao andar.”
Machado, irmán da terra e da dor,
hoxe Galicia tamén che di:
segue a camiñar connosco, poeta,
que o teu verso non morre,
só se transforma en luz.

A Rosalía de Castro
Na túa voz, Rosalía, canta Galicia enteira,
coa súa choiva mansa e o seu mar sen fin.
Ti fixeches do pranto melodía,
e do silencio, un lume sutil.
Falaches polas almas sen nome,
polas mans que labran e calan,
pola muller que soña na sombra
mentres o vento lle leva a esperanza.
Os teus versos son sementes de brétema,
que nacen no peito do pobo.
E cando o corazón doe,
é o teu eco quen o consola.
Rosalía, luz da terra e da néboa,
nai de todas as palabras tristes,
nos teus ollos o ceo é saudade,
e nas túas mans florece Galicia.

Brillo de coraxe
Pequenos valentes, estrelas que camiñades,
o voso sorriso é sol que rompe a néboa.
Cada bico, cada agarimo, cada xesto,
é un lume que espalla forza e esperanza.
A vida baila ao voso redor,
e cada día trae cores novas,
flores que medran nos corazóns,
e cancións que acenden a alegría.
A vosa coraxe é un arco da vella,
que ilumina a noite máis escura.
E aínda que a sombra tente achegarse,
vós brillades, valentes, sempre adiante.
Pequenos héroes, nunca esquezades:
o mundo é máis fermoso porque existides,
e cada instante de luz que compartides
é un poema que nunca se apaga.
A Ricardo Segura
Pintor de mil formas e cores,
ti que soubeches facer da luz un lenzo,

hoxe o ceo é a túa galería,
onde as estrelas levan o teu nome.
Perdóame, amigo, se traizoéi a túa confianza,
se o silencio pesou máis ca a palabra.
Levo no peito a ferida da ausencia,
e o desexo de volver a ser digno do teu recordo.
Agora que pintas noutro horizonte,
onde a dor xa non alcanza,
sinto que o tempo é un río que nos xunta,
e que axiña, nun recuncho de luz,
volveremos compartir pinceladas e risas.
Durme tranquilo, Ricardo,
pintor da alma e da amizade.
A túa arte queda connosco,
e o meu corazón —aínda arrepentido—
segue a buscar o teu cor.
Aliento del Alba
El viento murmura tu nombre en el valle,
recorre mi piel, me busca, me halla;
en cada suspiro del campo despierto,
te siento tan cerca, aunque estés lejos.
La luz del amanecer, suave y callada,
teje en el rocío tu forma soñada,
y el oro del sol sobre el verde temprano
me lleva tu risa en su brillo temprano.
Las hojas suspiran al verte venir,
la bruma se aparta, te deja latir;
mi alma se vuelve un espejo rendido,
que guarda tu rostro entre luz y rocío.
Y cuando el día se abre en su canto,
mi pecho florece de tanto encanto;
pues en cada aurora que al mundo ilumina,
renace mi amor, y tu sombra camina.

A mi hermano Andrés
Vigoroso en el pulso del mundo,
tu paso deja huellas de fuego.
Valiente, sí, pero no de hierro:
valiente del alma, del que siente y sueña.

Andrés, hermano mío,
tu nombre suena a río y a trueno,
a tierra fértil que resiste la tormenta
y florece al alba, sin miedo.
Gozo de ti,
de tu aliento en la batalla de la vida,
de esa mirada que no se rinde,
que abraza incluso la herida.
Eres raíz y viento,
espada y canto,
la fuerza que sostiene
y la ternura que salva.
Que el tiempo no apague tu fuego,
ni la rutina tu esencia.
Porque en ti —hermano—
la vida misma encuentra su valentía.
A Enrique Líster
Esencia de acero y tierra,
en la aurora roja de España
tu nombre suena —Líster—
como un clarín de dignidad humana.
Del Quinto Regimiento al viento
se alzó tu paso firme,
la intrepidez no fue palabra,
sino cuerpo, sangre, frente.
Jarama te vio resistir,
Guadalajara fue tu canto,
y el Ebro —río de lágrimas—
tu espejo de mando y quebranto.
Jefe del Quinto, del Quinto Ejército,
pero sobre todo del pueblo,
guerrero de ideales altos,
que soñó una España despierta, libre, nueva.
Te cantó Machado,
porque en tu rostro vio el temple
de quienes defienden la aurora
aunque el cielo se nuble de muerte.
Ay, Líster, esencia republicana,
estandarte de lo posible,

cuando Franco y sus sombras heladas
quisieron volvernos al miedo y al silencio.
Mas tú, entre el humo y el fragor,
seguías siendo semilla de futuro,
fuego en la nieve, voz en la metralla,
recordándonos que no muere
quien lucha por la justicia.