Xusto Morteda Arracada Cor. 19850604.pdf

Catálogo Xusto Morteda Arracada Cor. 19850604.pdf

1. ング

レク を Vy
XUSTO MOREDA

3. XUSTO MOREDA

4. A MULLER TRANSPARENTE
OU NEFERTITE HERMAFRODITA
NUN CADRO DE XUSTO MOREDA

O bosque non está: pero hai o vento
que se move no fondo da pintura
con un rumor de follas, e o alento
dun cervo que respira na espesura.

Hai un ollo redondo, un firmamento
circunscrito, unha mirada pura

que fai eterno acaso ese momento

no que a muller se enleva e transfigura.

A boca forte e varonil, experta
en segredas caricias, tremelece
como unha fruta sabiamente aberta.

E cobra vida o ensoño, e aparece
ese outro ollo garzo sempre alerta
que é coma un mar que se dilata e crece.

Antón Avilés de Taramancos

6. DIANTE DO CORPO SEN VIDA DE INES DE CASTRO
(Oleo de Xusto Moreda)

Pois é hipócrita todo o que se concede con acenos
brindoi

Esta morte esvai-se na sabedoria

e no vento da derrota

nas músicas que se erguen e nos menceres miseráveis
nos desexos recónditos que queiman

nos lábios amadísimos

na fragáncia delicada e ácida do asasinato

na mentira

Esta morte será lexendária e brindo por ela
brindo por ela

coa doce balada das despedidas

resistindo no muro limpo

a permanéncia das copas e do ouro

Lembrar a negrura florecida

navegar nun leve vacio de violino e solpor

xacer na memória abrasados no transcorrer dos impérios
desaparecidos subitamente entre as sombras

dun ávido banquete

Esta morte é o impasivel renovar-se dos corpos serenos
un voltar inocente a propiciar descanso
alumear o calor submariño das sacudidas amargas

7. Contemplo esta morte

e cruzo a cavalo as esperas que a destrozan
o destino nun límite tristísimo

un quarto habitado de outonos e suspiros
con xanelas cara o parque

as estátuas caindo lentamente

nas encomendadas claridades

con redondeza e nobre transparéncia

os boscos como fronteirizas compañias
como cicatrices ou resplandor de ave
como enormes desterros

un voo en precipicio

perfumes tráxicos a praias e burdel

na lonxania da botella

Esta morte é converter as areias e árvores en deserto
envellecer na altura que desata o disfraz e o cinismo
08 últimos whiskies

enterros exóticos

transmigrazóns

desencanto

humida cinza da infáncia e calma devoradora
un alcoólico transitar de sol e água
neste cadáver apodrecido

por este cadáver
por esta morte

Brindo;

Lino Braxe

8. A Xusto Moreda, algo más
además de un artista

Eres el estallido del color en la aurora
una explosión, un 140, un optimismo
en un mundo oscuro y confuso por el llanto.

Eres la primavera prolongada y eterna,
el gozo de la vida, ausente de silencios,

Un final de locuras,
que dice realidades

Invades fantasías, trastocas vaguedades

Nos llenas de colores las casas sin ventanas
y nos pintas la luz en los ojos cegados

Tú siempre llevas flores prendidas de un recuerdo,
pinceles en el alma para olvidar nostalgias
y solamente recordamos la infancia.

Titina Ordóñez

9

9. DIANTE DOS OLLOS LOUCOS
DAS SENORAS DE XUSTO MOREDA

Por qué non hai mais ollos entre as oucas
da memoria, por qué se non constelan
de miradas altísimas e loucas

todas as bocanoites que nos velan.

Por qué nas espirás que se esmacelan
contra a escura paisaxe divisoria

o mundo non se apón, por qué non selan
estas voutas o río da memoria.

Por qué se non transforma cada cousa
na materia belísima e distante

deste ollo ourilucente que repousa.

Por qué non camiñar polos recintos
desta ingrave follaxe verdegante,

por qué se non perder nos labirintos..

22 Marzo 1984

Darío Xoán Cabana

10. MULLERES DE XUSTO MOREDA

De ollos grandes esplenden interiores de azul-
—estäncia en mariña soleada suave

ou verde-veiga clara en céu de cor,

espazos onde a chama é un século de luz
para viver no ar da flor e no vidral do ollar
alén de nós.

Mulleres pensativas
no sorriso de estar floridas neste tempo
que iluminades vós: sodes
todos os ollos dun desexo na altura de min.

Mulleres de algún soño
que a noite destinou à beleza en forma viva:
o corazón & eséncia misteriosa de signos
e a elegáncia é un xesto palpitado nos corpos,
porque a vosa presenza
avivece o sentido das matérias mais íntimas
para viver no espírito delicadas lembranzas
de poro perfumado, ondulados cabelos
para a seda do vento e no xardin das albas
unha dozura intensa

vosa para sempre

M. Anxo Fernan-Bello
Premio de la critica 1985

11. ETAINE

12. “FLOR E PEDRA”

Humildes flores esmorecidas
no sombrizo recanto do valado.

Abrolla musical o reiseñor

No lindeiro do bosque. Na janela
a luz grisácea da tardifia.

A soidade dos camifios...

Sob as follas das arvores

a frauta surda da chuva.

Como un bando de grandes aves
pasan as nuvens viaxeiras

en singular formazón outonal.

(Poema inspirado nunha pintura de X. Moreda)

Miguel D. Mato Fondo

13. ESTA E A CASA
(diante dunha pintura de Xusto Moreda)

Esta é a casa pálida que un dia

nun anco ou na distancia perdin,
aquela que un outono despedin,
que viña cada tarde e se esvaía.

Mais agora parece non ter fin.

Un ceo sen asas fai-na mais esguia,

un ceo de infáncia, un mar que se esvacia
no desamparo, en ondas sobre min

Casa que abandonou un labrador
e foi taberna, casa de costura,

a do correo vello ao pé da estrada.
E mesmo pode ser outra en maior
desagarimo: aquela que ainda dura
perto do faro, a ventos condenada.

Xavier R. Baixeras

(Fentos no mar)

14. Del 4 al 29 de Junio 1985

XUSTO MOREDA

Oleos
Dibujos
Ceramicas
Grabados
Esmaltes

Horario: Laborables
mañanas de 12 a 1,30

tardes de 6,30 a 9,30
Festivos cerrado

> acada
Zapateria, 4 - Telf. 20 92 70
(Ciudad Vieja)

LA CORUNA