Contemporary Logistics 12th Edition Murphy Solutions Manual

Contemporary Logistics 12th Edition Murphy Solutions Manual
Contemporary Logistics 12th Edition Murphy Solutions Manual
Contemporary Logistics 12th Edition Murphy Solutions Manual

1. Contemporary Logistics 12th Edition Murphy
Solutions Manual download
https://testbankdeal.com/product/contemporary-logistics-12th-
edition-murphy-solutions-manual/
Find test banks or solution manuals at testbankdeal.com today!

2. We believe these products will be a great fit for you. Click
the link to download now, or visit testbankdeal.com
to discover even more!
Contemporary Logistics 12th Edition Murphy Test Bank
https://testbankdeal.com/product/contemporary-logistics-12th-edition-
murphy-test-bank/
Contemporary Logistics 10th Edition Murphy Test Bank
https://testbankdeal.com/product/contemporary-logistics-10th-edition-
murphy-test-bank/
Contemporary Logistics 11th Edition Murphy Test Bank
https://testbankdeal.com/product/contemporary-logistics-11th-edition-
murphy-test-bank/
Social Psychology Canadian 6th Edition Myers Test Bank
https://testbankdeal.com/product/social-psychology-canadian-6th-
edition-myers-test-bank/

3. Social Psychology Canadian 5th Edition Myers Test Bank
https://testbankdeal.com/product/social-psychology-canadian-5th-
edition-myers-test-bank/
Principles of Electronic Communication Systems 4th Edition
Frenzel Test Bank
https://testbankdeal.com/product/principles-of-electronic-
communication-systems-4th-edition-frenzel-test-bank/
Abnormal Psychology Plus NEW MyPsychLab 15th Edition
Butcher Test Bank
https://testbankdeal.com/product/abnormal-psychology-plus-new-
mypsychlab-15th-edition-butcher-test-bank/
Understanding Human Behavior A Guide for Health Care
Professionals 9th Edition Honeycutt Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/understanding-human-behavior-a-guide-
for-health-care-professionals-9th-edition-honeycutt-solutions-manual/
Visualizing The Lifespan 1st Edition Tanner Test Bank
https://testbankdeal.com/product/visualizing-the-lifespan-1st-edition-
tanner-test-bank/

4. Business Communication Today 11th Edition Bovee Test Bank
https://testbankdeal.com/product/business-communication-today-11th-
edition-bovee-test-bank/

5. 1
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

PART II
ANSWERS TO END -OF-CHAPTER QUESTIONS

CHAPTER 7: DEMAND MANAGEMENT, ORDER MANAGEMENT , AND
CUSTOMER SERVICE

7-1. What is the relationship between demand management, order management, and
customer service?

There is a key link between order management and demand forecasting in that a firm
does not simply wait for orders to arrive in order to learn what is happening. Forecasts
are made of sales and of the inventories that must be stocked so that the firm can fill
orders in a satisfactory manner. There is also a key link between order management and
customer service because many organizations analyze customer service standards in
terms of the four stages of the order cycle.

7-2. Discuss the three basic demand forecasting models.

Judgmental forecasting involves using judgment or intuition and is preferred in situations
where there is limited or no historical data, such as with a new product introduction.
Judgmental forecasting techniques include surveys and the analog technique. An
underlying assumption of time-series forecasting is that future demand is solely
dependent on past demand. Time-series forecasting techniques include simple moving
averages and weighted moving averages. Cause and effect forecasting assumes that one
or more factors are related to demand and that the relationship between cause and effect
can be used to estimate future demand. Simple regression and multiple regression are
examples of cause and effect forecasting.

7-3. Discuss several demand forecasting issues.

Demand forecasting issues include the situation at hand, forecasting costs in terms of
time and money, and the accuracy of various forecasting techniques. With respect to the
situation at hand, judgmental forecasting is appropriate when there is little or no historical
data. As for time and money, survey research, for example, can cost a great deal of
money and/or take a great deal of time depending on the media. Forecasting accuracy
refers to the relationship between actual and forecasted demand. Accurate forecasts have
allowed some companies to reduce finished goods inventory; one company, for example,
had to carry nearly twice as much inventory as actually needed because of inaccurate
demand forecasts.

6. 2
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

7-4. Define and describe the order cycle. Why is it considered an important aspect of
customer service?

The order cycle is the elapsed time from when a customer places an order until the
customer receives the order. It is an important aspect of customer service in part because
the order cycle is frequently used to determine the parameters of customer service goals
and objectives. The order cycle is also being used by some firms as a competitive weapon
(generally, the shorter the better), and technological advances now make it extremely
easy (and fast) for customers to determine the exact status of their order(s).

7-5. What are some causes of order cycle variability? What are the consequences of order
cycle variability?

Order cycle variability can occur in each stage of the order cycle. For example, order
transmittal by mail sometimes results in the mailed item never reaching its intended
destination; variability, in the form of unreliable transit times, can occur during order
delivery. One consequence of order cycle variability might be an increase in inventory
levels to guard against stockouts. If inventory levels are not increased, then stockouts
could occur because of order cycle variability, or a company might be forced to use
expedited transportation to make sure orders arrive on time.

7-6. List the various methods of order transmittal and discuss relevant characteristics of
each.

• In person greatly reduces the potential for order errors, but it is not always
convenient or practical in situations where the supplier is geographically distant.
• Mail is more convenient than ordering in person, but mail is relatively slow and
there are occasions when the order never reaches the intended destination.
• Telephone is fast and convenient, but order errors may not be detected until the
order is delivered.
• Fax is fast, convenient, and provides hard copy documentation of an order.
However, there is the potential for junk (unwanted) faxes, and the quality of
transmission may be problematic.
• Electronic is fast, convenient, and potentially very accurate; the major concern is
the security of the data being transmitted.

7-7. What are some advantages and disadvantages to checking all orders for
completeness and accuracy?

It can be argued that all orders, regardless of transmission method, should be checked for
completeness and accuracy. Incomplete or inaccurate orders can negatively affect
customer satisfaction and increase costs in the sense of addressing order irregularities.
However, checking all orders for completeness and accuracy adds costs and time to the
order cycle.

7. 3
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

7-8. Define order triage and explain how it can affect order processing.

Order triage refers to classifying orders according to pre-established guidelines so that a
company can prioritize how orders should be filled. Companies that choose to do order
triage must decide the attribute(s) used to prioritize (e.g., first in, first served; customer
longevity). Although there is no one right attribute to use for order prioritization, the
chosen attributes are likely to delight some customers and disappoint other customers.

7-9. Discuss how the effectiveness and efficiency of order processing can be improved
without large expenditures.

One suggestion is to analyze order pickers’ travel time, in part because travel time
accounts for between 60 and 80 percent of total pick time. One way to reduce travel time
involves combining several orders into one larger order so that the order picker can make
one pick trip rather than several pick trips. Another low-cost suggestion for improving the
effectiveness and efficiency of the pick process is to match the picker to the order being
picked. For example, an order consisting of fragile items might be assigned to a picker
who exhibits a low percentage of damaged picks.

7-10. What is pick-to-light technology, and how can it improve order picking?

In pick-to-light technology, orders to be picked are identified by lights placed on shelves
or racks. Pick-to-light systems simplify the pick process because the worker simply
follows the light from pick to pick, as opposed to the worker having to figure out an
optimal picking path. Pick-to-light can yield impressive operational improvements with
respect to faster picking of orders and improved order accuracy.

7-11. Discuss the order delivery stage of the order cycle.

Order delivery refers to the time from when a transportation carrier picks up a shipment
until it is received by the carrier. Customers now have increasing power in terms of
delivery options, and companies such as UPS and FedEx offer prospective shippers a
diverse menu of transit time options. In addition, shippers are emphasizing both elapsed
transit time and transit time variability, and some companies are utilizing delivery
windows, or the time span within which an order must arrive. Another key delivery
change is that the overnight range for truck service has been pushed from 500 miles to
between 600 and 700 miles.

7-12. How can customer service act as a competitive weapon?

Customer service is more difficult for competitors to imitate than other marketing mix
variables such as price and promotion. The text cites an example of Nordstrom’s, a high-
end retailer that has a long-standing reputation for excellent customer service. Their
devotion to excellent customer service leads Nordstrom’s to do things that competitors
cannot or will not match.

8. 4
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

7-13. How are macroenvironmental factors causing organizations and individuals to
demand higher levels of customer service?

Macroenvironmental changes, such as globalization and advances in technology, are
causing organizations and individuals to demand higher levels of customer service.
Customer expectations continue to increase over time; if the associated performance
(service) levels fail to keep up, then customer dissatisfaction is a likely outcome. In
addition, reliable service enables a firm to maintain a lower level of inventory, especially
safety stocks, which provides lower inventory holding costs. Finally, the relationships
between customers and vendors can become dehumanized and the ability to offer a high
level of service, especially on a personal basis, could be quite valuable.

7-14. List and discuss the three elements of the dependability dimension of customer
service.

The three elements are consistent order cycles, safe delivery, and complete delivery.
Quite simply, inconsistent order cycles necessitate higher inventory requirements. Safe
delivery brings loss and damage considerations into play; a lost or damaged product can
cause a variety of negative ramifications for a customer, such as an out-of-stock situation.
One way of measuring the completeness of delivery involves the order fill rate or the
percentage of orders that can be completely and immediately filled from existing stock;
incomplete deliveries generally translate into unhappy customers.

7-15. What are some advantages and disadvantages of technological advances designed
to facilitate buyer–seller communications?

Cell phones, smart phones, and the Internet have certainly helped buyer–seller
communications. These technological advances allow for less costly and more frequent
contact between the two parties. Having said this, technology such as text messaging and
the Internet can depersonalize the communication process, which is why periodic
telephone interaction and even face-to-face contact between seller and customer are
recommended.

7-16. What is customer profitability analysis and how might it be used in logistics?

Customer profitability analysis (CPA) refers to the allocation of revenues and costs to
customer segments or individual customers to calculate the profitability of the segments
or customers. From a resource allocation perspective, an organization should pursue
different logistical approaches for different customer groups. With respect to product
availability, organizations might provide a substantial volume of product offerings for
their best customers, while limiting product selection among less desirable customers.

9. 5
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

7-17. Define and explain how organizations might engage in benchmarking.

Benchmarking refers to a process that continuously identifies, understands, and adapts
outstanding processes found inside and outside an organization. Well-run organizations
benchmark not only against competitors (where possible) but also against best-in-class
organizations. For maximum results, organizations should engage in performance
benchmarking, which compares quantitative performance (e.g., fill rate performance), as
well as process benchmarking, which is qualitative in nature and compares specific
processes (e.g., how organizations achieve their fill rates).


7-18. How do characteristics such as substitutability and product life cycle stage
influence the development of customer service goals and objectives?

If a firm has a near monopoly on an important product (i.e., few substitutes are available),
a high level of customer service is not required because a customer who needs the
product will buy it under any reasonable customer service standard. As for stage in the
PLC, a product just being introduced needs a different kind of service support than one
that is in a mature or declining market stage. When introducing a new product, companies
want to make sure that there is sufficient supply of it to meet potential customer demand,
and so companies might use expedited transportation to protect against out-of-stock
situations.

7-19. Describe some of the key issues associated with measuring customer service.

Ideally, an organization might want to collect measurement data from internal (e.g., credit
memos) and external sources (e.g., actual customers). Another key issue associated with
customer service measurement is determining what factors to measure. In addition, the
metrics that are chosen to measure customer service should be relevant and important
from the customer’s—and not the service provider’s—perspective.

7-20. What is meant by service recovery? How is it relevant to logistics?

Service recovery refers to a process for returning a customer to a state of satisfaction after
a service or product has failed to live up to expectations. Service failure, the precursor to
service recovery, is particularly relevant to the order cycle. Examples of order-related
service failures include lost delivery, late delivery, early delivery, damage delivery, and
incorrect delivery quantity.

10. 6
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

PART III
CASE SOLUTIONS

CASE 7-1: HANDY ANDY, INC.

Question 1: Is this a customer service problem? Why or why not?

The text defines customer service as the ability of logistics management to satisfy users
in terms of time, dependability, communication, and convenience. While there doesn’t
appear to be much of a customer service problem with the product itself (i.e., the
compactors seem to perform well), there do seem to be some problems with respect to
product-related attributes such as installation and post-sale support, particularly on the
part of the licensed retailers. More specifically, the licensed retailers regularly missed
delivery windows, which falls into the dependability area of customer service. In
addition, some installation personnel didn’t do a very good job of communicating with
certain customers.

Question 2: It appears that the factory distributors are exploiting the licensed retailers.
Yet from what we can tell, Handy Andy in St. Louis has heard no complaints from the
licensed retailers. Why wouldn’t they complain?

The smaller dealers might not complain because they are so dependent on the factory
distributors for product. Complaining about factory distributors might result in some
distributors “punishing” the complaining dealers, perhaps by being slow to process
orders, slow to pick and ship orders, and slow to deliver orders.

Question 3: What should Handy Andy’s marketing vice president do? Why?

Bixby is faced with multiple issues, namely, distributors exploiting licensed retailers as
well as inconsistent performance by the licensed retailers. Can both issues be addressed
simultaneously? If not, then Bixby needs to decide which issue to address first. Because
organizations can’t exist without customers, it can be argued that Bixby should first work
on the inconsistent performance by the licensed retailers. The problem may be more
complicated than the text indicates because the dealers and factory distributors likely
market other lines of appliances produced by other manufacturers. So the focus may be
on the marketing arrangements for all types of appliances, not just Handy Andy
compactors.

Question 4: In the case is the statement, “The factory distributors in these few cities
indicated that they, not Handy Andy, Inc., stood behind the one-year warranty.” Is this a
problem for Handy Andy? Why or why not?

In today’s business environment, which emphasizes clear, consistent, and compelling
messages from seller to buyer, this might be a problem for Handy Andy. For example, a
buyer might be confused (i.e., lack clarity) about whether Handy Andy or the factory
distributor is standing behind the product—or are both Handy Andy and the factory

11. 7
Copyright © 2018 Pearson Education, Inc.

distributor standing behind the product? Alternatively, might a buyer perceive that the
factory distributor is offering a service (one-year warranty) that Handy Andy is unwilling
or unable to provide (i.e., not compelling)?

Question 5: Bixby, Booher, and Ortega recognize that Handy Andy needs a better way to
learn about the buyer’s installation experience. One alternative is to add an open-ended
question, dealing with the installation experience, to the warranty activation form.
Another alternative is to email a brief survey about the installation experience within
three to five days of receiving a warranty activation form. Which of these alternatives
should Handy Andy choose? Why?

There are pros and cons to both alternatives. One advantage to adding an open-ended
question to the warranty might be that the one question isn’t likely to keep people from
returning the warranty form. One disadvantage is that open-ended questions can be
difficult to analyze because someone is needed to classify the responses. One advantage
to the brief survey is that Handy Andy might be able to collect more, as well as more
uniform, data than with one open-ended question. Alternatively, the email survey isn’t
likely to be completed and returned by all potential respondents.

Question 6: Discuss the pros and cons of allowing Handy Andy trash compactors to be
sold only through licensed retailers (i.e., factory distributors would no longer be able to
sell to consumers).

An initial issue that might be discussed involves determining the pros and cons from each
party’s perspective. For example, the licensed retailers are likely to have a different set of
pros and cons than the factory distributors. At minimum, allowing sales only through
licensed retailers would likely reduce, if not eliminate, the factory distributors’
exploitation of the retailers—which the retailers should really like. However, allowing
sales only through licensed retailers likely will reduce the sales potential of the factory
distributors—and what might these distributors do to recover the lost sales? Would some
distributors choose to altogether eliminate the Handy Andy brand? If so, how quickly—if
at all—would Handy Andy be able to add new factory distributors?

Question 7: Is it too late for Handy Andy to attempt service recovery with customers
who reported a less-than-satisfactory installation experience? Why or why not?

The text defines service recovery as a process for returning a customer to a state of
satisfaction after a service or product has failed to live up to expectations, and also
indicates that there is no set formula for service recovery. There is no right or wrong
answer to Question 7, and answers are likely to reflect a student’s opinion on how far a
company should go to satisfy customers who have experienced a service failure of some
type. For example, one argument is that Handy Andy might be better off not attempting
service recovery in the sense that the company’s efforts might rekindle unpleasant
memories for some customers. An alternative argument is that it’s never too late to
attempt service recovery—even if it rekindles unpleasant memories—because superior
service recovery can result in increased customer loyalty.

12. Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:

13. „Hoelang, Rachel, is het te denken dat zij zoo blijven zal?”
„De dokter zeide, dat zij misschien morgen weder bij hare zinnen zou komen.”
Zijne oogen vielen weder op de flesch en eene siddering liep door al zijne leden. Zij
dacht, dat hij van koude verkleumd was. „Neen,” zeide hij, „dat was het niet. Hij had een
schrik gehad.”
„Een schrik?”
„Ja, toen ik binnenkwam. Toen ik zoo ronddwaalde. Toen ik aan het denken was. Toen ik
—”
Het tastte hem weder aan; en hij stond op, zich aan den schoorsteenmantel
vasthoudende, terwijl hij zijne koude, klamme haren gladstreek met eene hand, die
beefde alsof hij de koorts had.
„Stephen!”
Zij kwam naar hem toe, maar hij strekte zijn arm uit om haar tegen te houden.
„Neen! Och neen, doe dat niet. Laat ik u maar bij het bed zien zitten. Laat ik u maar
zien, zoo goed en barmhartig. Laat ik u zien zooals ik u zag toen ik binnenkwam. Ik kan
u nooit beter zien dan zoo. Nooit, nooit, nooit!”
Hij begon nog sterker te beven en zonk toen op zijn stoel neder. Na eene poos bedwong
hij zich, en kon, met den eenen elleboog op eene knie en zijn hoofd op die hand, naar
Rachel opzien. Met zijne vochtige oogen voorbij het flauwe kaarslicht gezien, was het
alsof zij een blinkenden stralenkrans om het hoofd had. Hij had kunnen gelooven, dat het
zoo was. Hij geloofde het werkelijk, toen het gerucht van buiten het venster schudde, de
deur beneden deed klapperen en huilend door het huis gierde.
„Als zij beter wordt, Stephen, is het te hopen, dat zij u weder alleen zal laten en u niet
meer plagen. In allen gevalle, wij willen nu zoo maar hopen. En nu zal ik mij stilhouden,
want ik zou u gaarne zien slapen.”
Hij sloot zijne oogen, meer om haar genoegen te geven dan om zijn vermoeid hoofd te
laten rusten; maar terwijl hij naar het geloei van den wind luisterde, hoorde hij dit
langzamerhand niet meer, of het kwam hem voor, dat het overging in het geraas van zijn
weefgetouw, of in de stemmen, welke hij dien dag had gehoord (zijne eigene ingesloten),
en die weder zeiden wat er werkelijk gezegd was. Zelfs deze onvolkomene bewustheid
verdween eindelijk, en hij droomde een langen, onrustigen droom.

14. Hij dacht, dat hij en eene vrouw, op welke hij lang zijn hart had gezet—maar het was
Rachel niet en dit verwonderde hem, zelfs te midden van zijn ingebeeld geluk—in de
kerk stonden om zich te laten trouwen. Terwijl de plechtigheid verricht werd, en terwijl
hij onder de getuigen sommige menschen herkende, die hij wist dat nog leefden, en
velen, die hij wist dat reeds dood waren, kwam er eene duisternis, opgevolgd door den
glans van een schrikkelijk licht. Dit licht straalde van een regel in de tafel der tien
geboden af en verspreidde den glans dier woorden door de geheele kerk. Zij klonken
door het gebouw, alsof elk dier vurige letteren eene stem had gekregen. Daarop
veranderde alles om hem heen en niets bleef gelijk het geweest was, behalve hij zelve en
de geestelijke. Zij stonden in het daglicht voor een volkshoop zoo groot, dat, naar hij
dacht, indien alle menschen in de wereld op ééne plek bij elkander hadden gestaan, het
getal hem niet grooter had kunnen voorkomen, en zij allen verafschuwden hem, en er
was geen enkel medelijdend of vriendelijk oog onder al de millioenen, die op zijn gelaat
gevestigd waren. Hij stond op eene verhevene stellage onder zijn eigen weefstoel; en
toen hij opzag naar de gedaante, welke de weefstoel aannam, en duidelijk den lijkdienst
hoorde lezen, begreep hij, dat hij daar was om den dood te ondergaan. In een oogenblik
zonk datgene, waarop hij stond, onder hem weg en hij was dood.
Uit welken geheimzinnigen toestand hij tot het gewone leven en de hem bekende
plaatsen terugkeerde, kon hij niet nagaan; maar hij keerde op eene of andere wijze
daarheen terug, met dezen vloek beladen, dat hij nooit, in deze wereld of de volgende,
door alle eeuwen der eeuwigheid heen, het aangezicht van Rachel weder zou zien of hare
stem hooren. Zonder rust en zonder hoop heen en weder dwalende, en zoekende naar hij
wist niet wat (hij wist alleen dat hij gedoemd was het te zoeken), werd hij gekweld door
een onbeschrijfelijken, gruwelijken angst, eene doodelijke vrees voor zekere bijzondere
gedaante, welke alle dingen aannamen. Al wat hij aanzag, herschiep zich vroeger of later
in dat voorwerp. Het doel van zijn ellendig aanzijn was, te verhoeden dat dit voorwerp
aan een der verschillende personen, welke hij ontmoette, bekend werd. Hopelooze
arbeid! Indien hij het uit de kamer bracht waar het was, indien hij de kas sloot waar het
stond, indien hij de nieuwsgierigen van de plaats verwijderde waar hij wist dat het
verborgen was, en hen buiten op straat voerde, namen zelfs de schoorsteenen der
fabrieken die gedaante aan, en was het gedrukte woord daaromheen te lezen.
De wind loeide weder, de regen kletterde, en de uitgestrekte ruimte, door welke hij had
omgedwaald, kromp ineen tot de plek tusschen de vier muren zijner kamer. Behalve dat
het vuur was uitgegaan, was zij nog eveneens als toen hij zijne oogen had gesloten.
Rachel scheen op den stoel voor het bed te zijn ingesluimerd. Zij zat in haar omslagdoek
gewikkeld onbeweeglijk stil. De tafel stond op dezelfde plaats, dicht naast het bed, en
daarop, in hare werkelijke grootte en met alle werkelijke eigenschappen, stond het
voorwerp dat hij overal had gezien.

15. Hij meende de gordijn te zien bewegen. Hij keek nog eens en was er nu zeker van dat zij
zich bewoog. Hij zag eene hand te voorschijn komen en zoekend rondtasten. Toen
bewoog de gordijn zich nog duidelijker; eene vrouw, die in het bed lag, sloeg haar open
en kwam overeind.
Met hare jammervolle oogen, zoo woest en wanhopig, zoo groot en zoo dof, zag zij in de
geheele kamer rond, en haar blik gleed over den hoek heen waar hij op zijn stoel zat te
slapen. Hare oogen keerden naar dien hoek terug, en zij hield hare hand als een scherm
er boven, terwijl zij er in tuurde. Nogmaals dwaalden zij door de kamer rond, maar
zonder bijna op Rachel te letten, en keerden weder naar dien hoek terug. Terwijl zij zoo
weder met de rechterhand boven de oogen zat te turen—niet zoozeer hem aanziende, als
wel naar hem zoekende, met een dierlijk instinct dat hij daar wezen moest—dacht hij bij
zich zelven, dat er in die misvormde trekken en in den geest, dien ze afspiegelden, geen
spoor meer bestond van de vrouw, die hij achttien jaren geleden getrouwd had. Indien hij
haar niet stap voor stap zoover had zien komen, had hij nooit kunnen gelooven dat zij
dezelfde was.
Al dien tijd bleef hij als door een toovermacht geboeid, roerloos en machteloos zitten,
zonder iets anders te kunnen doen dan op haar te letten.
Dof suffende of mijmerende, zonder zelve te weten waarom, bleef zij eene poos met het
hoofd tusschen de handen zitten. Daarna begon zij weder starend in de kamer rond te
kijken, en nu vielen hare oogen voor het eerst op de tafel met de twee flesschen daarop.
Aanstonds keerde zij hare oogen weder naar zijn hoek, met den uitdagenden blik van den
vorigen nacht, en zeer langzaam en voorzichtig stak zij hare gretige hand uit. Zij haalde
eerst een tinnen beker naar zich toe, en bedacht zich toen eene poos, welke van de twee
flesschen zij zou kiezen. Eindelijk greep hare verstandelooze hand de flesch, die een
snellen, onvermijdelijken dood bevatte, en voor zijne oogen trok zij met hare tanden de
kurk er af.
Het mocht een droom of werkelijkheid zijn, hij had geene stem en geen vermogen om
zich te bewegen. Als dit eene werkelijkheid, en haar bestemde tijd nog niet gekomen is,
ontwaak dan, Rachel, ontwaak!
Zij dacht ook daaraan. Zij keek naar Rachel en schonk zeer langzaam en voorzichtig den
inhoud der flesch in den beker. Zij had het vocht aan hare lippen. Nog een oogenblik, en
zij was buiten bereik van alle hulp, al ontwaakte ook de geheele wereld om haar met alle
macht bij te staan. Maar op dat oogenblik sprong Rachel met een gesmoorden gil
overeind. Het schepsel worstelde, sloeg naar haar, greep haar bij de haren; maar Rachel
had den beker.
Stephen ontrukte zich aan zijn stoel.

16. „Rachel, ben ik wakker of ben ik dezen ganschen akeligen nacht aan het droomen?”
„Het is alles wel, Stephen. Ik ben zelf in slaap geweest. Het is haast drie ure. Stil, ik hoor
de klok.”
De wind voerde hun den klank der kerkklok toe. Zij luisterden en het sloeg drie. Stephen
keek haar aan en zag hoe bleek zij was, lette op de wanorde harer haren en de roode
sporen van vingers op haar voorhoofd, en was nu overtuigd, dat zijn gehoor en gezicht
wakker waren geweest. Zij had zelfs den beker nu nog in hare hand.
„Ik dacht wel, dat het bij drieën moest wezen,” zeide zij, terwijl zij met bedaardheid het
vocht uit den beker in de kom schonk en het linnen daarin doopte. „Ik ben blij dat ik
zoolang ben gebleven. Het is nu gedaan, als ik er dit heb opgelegd. Daar! En nu is zij
weer stil. Ik zal het weinigje, dat nog in de kom is, weggieten, want het is gevaarlijk
goed om te laten staan, al is het nog zoo weinig.” En zoo sprekende goot zij de kom in
de asch ledig en sloeg de flesch op het haardijzer aan stukken.
Zij had toen niets meer te doen dan zich met haar omslagdoek te dekken, eer zij in den
regen en wind naar buiten ging.
„Gij zult mij toch met u mee laten gaan nu het zoo laat is, Rachel?”
„Neen, Stephen. Ik ben in een oogenblik thuis.”
„Gij zijt niet bang,” zeide hij met eene zachte stem, toen zij de kamerdeur uitgingen,
„om mij met haar alleen te laten?”
Zij zag hem aan en zeide: „Stephen!”
Hij zonk op zijne knie voor haar neer, op de morsige trap, en bracht een tip van haar
omslagdoek aan zijne lippen.
„Gij zijt een engel! God zegene u!”
„Ik ben, gelijk ik u gezegd heb, Stephen, uwe arme vriendin. Engelen gelijken niet naar
mij. Tusschen hen en eene arme vrouw vol gebreken is nog eene diepe kloof. Mijn zusje
is onder de engelen, maar zij is veranderd.”
Zij sloeg hare oogen even naar omhoog toen zij dit zeide; en toen werden zij, met al
hunne vriendelijkheid en zachtmoedigheid, weder op hem gevestigd.
„Rachel! gij verandert mij van kwaad in goed. Gij doet mij nederig verlangen om meer
naar u te gelijken, en vreezen om u te verliezen als dit leven voorbij is en die geheele

17. warboel is opgeruimd. Gij zijt een engel; het kan wel zijn dat gij mijne levende ziel
behouden hebt.”
Zij zag hem aan, gelijk hij daar voor haar op zijne knie lag met een tip van haar doek in
zijne hand, en de woorden van berisping stierven op hare lippen, toen zij in zijne trekken
zijne ontroering opmerkte.
„Ik kwam wanhopig naar huis. Ik kwam naar huis zonder eenige hoop, en dol van de
gedachte, dat ik voor een onredelijk onvergenoegd mensch werd gehouden, als ik maar
een enkel woord klaagde. Ik zeide u, dat ik een schrik had gehad. Dat was de flesch met
vergif op de tafel. Ik heb nog nooit een levend wezen kwaad gedaan; maar toen ik dat
zoo kort daarop zag, dacht ik: Hoe kan ik zeggen wat ik mij zelven, of haar, of ons
beiden had kunnen doen?”
Zij legde, met een gezicht vol schrik, hare beide handen op zijn mond om hem te
beletten iets meer te zeggen. Hij vatte hare handen met de hand, die hij vrij had, en
terwijl hij nog den rand van haar doek vasthield, vervolgde hij haastig:
„Maar ik zag u zoo bij het bed zitten, Rachel. Ik heb u dezen geheelen nacht gezien. In
mijn onrustigen slaap wist ik toch, dat gij daar nog waart. Altijd zal ik u daar zoo zien.
Nooit zal ik haar meer zien of om haar denken, of gij zult naast haar wezen. Ik zal nooit
iets zien of om iets denken, dat mij kwaad maakt, of gij, die zooveel beter zijt dan ik,
zult er naast wezen. En zoo zal ik mijn best doen om te wachten naar den tijd, en op dien
tijd vertrouwen, wanneer gij en ik eindelijk vereenigd zullen zijn ver van hier, aan den
overkant van die diepe kloof, in het land waar uw zusje nu al is.”
Hij kuste nog eens den rand van haar doek en liet haar gaan. Zij wenschte hem met eene
haperende stem goedennacht en ging de straat op.
De wind waaide met kracht van den kant waar spoedig de dag zou aanbreken. De lucht
was aan dien kant opgehelderd, en de regenwolken hadden zich geledigd of waren
verder gedreven. Hij stond blootshoofds op straat en zag haar na tot zij verdween. Gelijk
de helder blinkende sterren bij de duister brandende kaars voor het venster, zoo was
Rachel, voor de onbeschaafde verbeelding van dien man, bij de gewone ervaring van
zijn leven.

18. XIV.

19. DE GROOTE FABRIKANT.
De tijd liep te Coketown voort gelijk eene machine in eene fabriek:—zóóveel
grondstof verwerkt, zóóveel brandstof verteerd, zóóveel kracht versleten en zóóveel geld
gewonnen. Doch minder onbarmhartig dan ijzer, staal en koper, bracht die tijd ook de
afwisselende jaargetijden mede, zelfs in die woestenij van rook en baksteenen, en hij
alleen bestond den kamp tegen de akelige eentonigheid, die de stad beheerschte.
„Louisa wordt haast een volwassen meisje,” zeide mijnheer Gradgrind.
De tijd, met zijne onberekenbare paardekracht, werkte voort, zonder er zich aan te storen
wat iemand zeide, en weldra bleek het dat de jonge Thomas een voet langer was dan de
laatste maal toen zijn vader bijzonder op hem had gelet.
„Thomas,” zeide mijnheer Gradgrind, „wordt haast een volwassen jongmensch.”
De tijd werkte aan Thomas voort, terwijl zijn vader er over dacht, en daar stond hij, met
zijn rok met lange panden en stijve boordjes.
„Waarlijk,” zeide mijnheer Gradgrind, „het is tijd geworden dat Thomas naar Bounderby
behoort te gaan.”
De tijd bleef met Thomas bezig, schoof hem voort in Bounderby’s kantoor, maakte hem
een bewoner van Bounderby’s huis, noodzaakte hem tot het koopen van zijn eerste
scheermes en oefende hem vlijtig in zijne berekeningen betrekkelijk nommer een.
Dezelfde groote fabrikant, altijd met eene ontzaglijke verscheidenheid van werk
onderhanden, bleef ook met Sissy bezig en maakte haar waarlijk tot een heel aardig
dingetje.
„Ik vrees, Jupe,” zeide mijnheer Gradgrind, „dat het nutteloos zou zijn u langer te laten
schoolgaan.”
„Dat vrees ik ook, mijnheer,” antwoordde Sissy, voor hem nijgende.
„Ik kan het u niet ontveinzen, Jupe,” hervatte mijnheer Gradgrind, zijn voorhoofd
fronsende, „dat de uitslag van uw proeftijd op school mij teleurgesteld heeft—mij
grootelijks teleurgesteld heeft. Gij hebt onder mijnheer en mevrouw Choakumchild lang
niet zoovele nuttige kundigheden verkregen als ik verwacht had. Gij zijt nog zeer
achterlijk in de kennis van feiten, en uwe wetenschap van cijfers is zeer beperkt. Gij zijt
over het geheel zeer achterlijk en staat lang niet met anderen gelijk.”

20. „Het spijt mij zeer, mijnheer,” antwoordde zij; „maar ik weet wel, dat het de waarheid is.
En toch heb ik mij veel moeite gegeven, mijnheer.”
„Ja,” zeide mijnheer Gradgrind, „ja, ik geloof wel dat gij u veel moeite hebt gegeven. Ik
heb op u gelet en ik kan in dat opzicht niet over u klagen.”
„Ik dank u wel, mijnheer. Maar ik heb wel eens gedacht” (Sissy sprak nu zeer
schroomvallig) „dat ik misschien al te veel poogde te leeren, en dat, als ik vergunning
had gevraagd om het met wat minder te beproeven, ik misschien...”
„Neen, Jupe, neen,” zeide mijnheer Gradgrind, op zijne diepzinnigste en stelligste
manier zijn hoofd schuddende. „Neen. De cursus, dien gij hebt gevolgd, was naar het
systeem ingericht—naar het systeem—en daarop is dus niets te zeggen. Ik kan alleen
onderstellen, dat de vroegere omstandigheden van uw leven al te ongunstig waren voor
de ontwikkeling uwer redelijke vermogens, en dat wij te laat begonnen zijn. Maar toch,
gelijk ik reeds gezegd heb, ik ben teleurgesteld.”
„Ik wenschte, dat ik meer erkentelijkheid had kunnen bewijzen, mijnheer, voor uwe
goedheid voor een arm, ongelukkig, meisje, dat geene aanspraak op uwe bescherming
had.”
„Schrei maar niet,” zeide mijnheer Gradgrind. „Schrei maar niet. Ik klaag niet over u.
Gij zijt een goed, ijverig en hartelijk meisje, en—en daarmede moeten wij maar tevreden
zijn.”
„Ik dank u wel, mijnheer, dat ge dit zegt,” zeide Sissy met werkelijke dankbaarheid en
ootmoedig voor hem nijgende.
„Gij zijt nuttig bij mevrouw Gradgrind, en gij zijt ook (zoo in het algemeen) aan de
familie van dienst; zoo hoor ik van Miss Louisa, en ik heb het ook zelf opgemerkt. Ik
hoop dus,” ging mijnheer Gradgrind voort, „dat gij u in deze betrekkingen kunt tevreden
stellen en vergenoegd zijn.”
„Ik zou niets meer te wenschen hebben, mijnheer, als...”
„Ik begrijp u,” zeide mijnheer Gradgrind, „gij doelt weer op uw vader. Ik heb van Miss
Louisa gehoord, dat gij nog altijd dat fleschje bewaart. Nu, als uwe opleiding in de
redeneerkunde beter geslaagd was, zoudt gij in dit opzicht wijzer zijn geweest. Ik wil er
niets meer van zeggen.”
Hij hield inderdaad te veel van Sissy om verachting voor haar te koesteren; anders hield
hij haar redeneervermogen voor zoo uiterst gering, dat hij tot die gevolgtrekking had
moeten geraken. Hij was, hoe dan ook, op het denkbeeld gekomen, dat dit meisje iets in

21. zich had, dat moeielijk in eene tabel gebracht kon worden. Hare vatbaarheid voor
definitiën kon men gemakkelijk als zeer gering opgeven; hare mathematische
kundigheden als nul; en toch twijfelde hij er aan, of hij, indien hij haar bij voorbeeld in
de kolommen eener statistieke opgaaf had moeten becijferen, wel recht zou geweten
hebben, onder welke hoofden hij haar moest verdeelen.
Op sommige trappen van zijn fabriekarbeid met den mensch werkt de tijd zeer snel
voort; en daar de jonge Thomas en Sissy zich juist op zulk een trap bevonden, werden
deze snelle veranderingen in een jaar of twee bij hen tot stand gebracht, terwijl mijnheer
Gradgrind zelf op zijne baan scheen te blijven stilstaan en geene verandering onderging
—ééne uitgezonderd, die echter met zijne overige noodzakelijke bewerking in de fabriek
des tijds in geen verband stond. De tijd stopte hem in eene kleine, veel gerucht makende
en tamelijk smerige machine, die in een hoek achteraf stond, en maakte hem tot lid van
het Parlement voor Coketown: tot een der hooggeachte vertegenwoordigers van
maten, gewichten en cijfers, een dier honourable gentlemen, die voor alle
andere dingen doof, stom, blind, lam en dood zijn. Waarvoor leven wij ook anders in een
Christelijk land, achttienhonderd en ettelijke jaren na onzen Meester?
Al dien tijd was Louisa blijven voortleven zoo stil en afgetrokken, zoo gewend om in de
schemering naar de gloeiende vonken te turen, die door den haardrooster vielen en in de
asch wegstierven, dat zij van den dag af, toen haar vader had gezegd, dat zij haast een
volwassen meisje werd—en dit scheen pas gisteren te zijn geweest—nauwelijks zijne
aandacht wederom getrokken had, tot hij bevond dat zij geheel een volwassen meisje
was geworden.
„Geheel een volwassen meisje,” zeide mijnheer Gradgrind peinzende. „Wel, wel!”
Kort na deze ontdekking werd hij eenige dagen lang meer nadenkend dan gewoonlijk, en
scheen hij zich geheel in één onderwerp te verdiepen. Op zekeren avond toen hij uitging
en Louisa vóór zijn vertrek goedennacht kwam zeggen—daar hij eerst laat zou thuis
komen en zij hem niet voor den volgenden ochtend zou terugzien—sloot hij haar in zijne
armen, zag haar op zijne vriendelijkste manier aan, en zeide:
„Mijne lieve Louisa, gij zijt nu eene volwassene vrouw.”
Zij antwoordde met den scherpen, uitvorschenden blik van dien avond, toen zij bij het
paardenspel werd betrapt. Daarna sloeg zij hare oogen neer en zeide: „Ja, vader.”
„Kindlief,” hervatte mijnheer Gradgrind, „ik moet eens alleen en ernstig met u spreken.
Kom morgenochtend na het ontbijt in mijne kamer. Zult gij?”
„Ja, vader.”

22. „Uwe handen zijn eenigszins koud, Louisa. Zijt gij niet wel?”
„Heel wel, vader.”
„En vroolijk?”
Zij zag hem weder aan en glimlachte op hare eigenaardige manier. „Ik ben zoo vroolijk,
vader, als ik gewoonlijk ben, of gewoonlijk ben geweest.”
„Dat is goed,” zeide mijnheer Gradgrind.
Zoo gaf hij haar een kus en ging heen, en Louisa keerde terug naar het vroolijke vertrek,
dat zoo naar de kamer van een haarsnijder geleek, liet haar elleboog in hare hand rusten
en tuurde weder naar de vonken, die zoo kort leefden en zoo spoedig tot asch werden.
„Zijt gij daar, Louisa?” zeide haar broeder, zijn hoofd binnen de deur stekende. Hij was
nu een echte lichtmis geworden en niet zeer innemend van voorkomen en manieren.
„Beste Tom!” antwoordde zij, terwijl zij opstond en hem omhelsde. „Hoelang is het
geleden, dat ge mij niet eens hebt opgezocht?”
„Och, ’s avonds heb ik andere dingen te doen, en over dag houdt oude Bounderby mij
tamelijk vast. Maar ik maak hem bang met u, als hij te lastig wordt, en zoo blijven wij
op een goeden voet. Zeg eens! Heeft vader u vandaag of gisteren iets bijzonders gezegd,
Louisa?”
„Neen, Tom. Maar van avond heeft hij mij gezegd, dat hij dat morgenochtend wilde
doen.”
„Juist! Dat is het wat ik meen,” zeide Tom. „Weet gij wel waar hij van avond heen is?”
En daarbij zette hij een zeer slim gezicht.
„Neen!”
„Dan zal ik het u zeggen. Hij is naar ouden Bounderby. Zij hebben eene ernstige
onderhandeling aan het kantoor. En waarom aan het kantoor zoudt ge denken? Wel, dat
kan ik u ook zeggen. Om de ooren van mevrouw Sparsit op een goeden afstand te
houden, geloof ik.”
Met hare hand op haar broeders schouder bleef Louisa in het vuur staan turen. Haar
broeder zag haar met meer belangstelling dan gewoonlijk in de oogen, sloeg zijn arm om
haar middel en trok haar liefkoozend naar zich toe.
„Gij houdt veel van mij, niet waar, Louisa?”

23. „Dat doe ik waarlijk, Tom, hoewel gij zulk een langen tijd laat verloopen, zonder mij
eens te komen zien.”
„Wel, zusje,” hervatte Tom, „als gij dat zegt, zijt ge niet ver van mijne gedachten. Wij
zouden veel meer bij elkander kunnen wezen, niet waar? Het zou mij veel goed doen, als
gij besluiten kondt tot iets dat ik weet, Louisa. Het zou een heerlijk ding voor mij zijn.
Het zou allerpleizierigst voor mij wezen.”
Haar peinzenden blik verijdelde zijne listige nasporing. Hij kon uit haar gezicht niets
opmaken. Hij drukte haar in zijn arm en gaf haar een kus op de wang. Zij beantwoordde
den kus, maar bleef nog naar het vuur staren.
„Zeg eens, Louisa. Ik dacht dat ik eens moest aankomen en u even een wenk geven van
wat er omgaat; hoewel ik dacht, dat gij het wel raden zoudt, al wist gij het niet zeker. Ik
kan niet blijven, omdat ik van avond afspraak heb met eenige vrienden. Gij zult niet
vergeten hoeveel gij van mij houdt?”
„Neen, lieve Tom, dat zal ik niet vergeten.”
„Gij zijt een best meisje,” zeide Tom. „Goedennacht, Louisa.”
Zij wenschte hem hartelijk een goedennacht en ging met hem naar de deur, waar men de
fornuizen van Coketown kon zien, die den hemel in de verte met een rooden gloed
kleurden. Zij bleef daar staan, strak naar dat licht starende en naar zijne voetstappen
luisterende. Zij verwijderden zich snel, alsof hij blijde was dat hij Stone Lodge
achter den rug had; en zij bleef nog daar staan toen zij niets meer hoorde. Het scheen
alsof zij, eerst in het vuur in haar eigen huis, en toen in den vurigen nevel in de verte,
poogde te ontdekken, welk soort van webbe de oude Tijd, de grootste en langst
gevestigde fabrikant van allen wel weven zou van de draden, die hij reeds tot eene
volwassene vrouw gesponnen had. Maar zijne fabriek is eene geheime plaats, zijn werk
maakt geen gerucht en zijne arbeiders zijn stom.

24. XV.

25. VADER EN DOCHTER.
Hoewel mijnheer Gradgrind niet naar Blauwbaard aardde, had men zijne kamer toch wel
de blauwe kamer mogen noemen, zulk eene menigte van blauwe boeken (de welbekende
Parlements-rapporten met hunne blauwe omslagen) lag daar altijd voor de hand. Wat
deze blauwe boeken maar konden bewijzen (en gewoonlijk is dit al wat men maar wil),
bewezen zij daar in een leger, dat gedurig door de aankomst van nieuwe recruten werd
versterkt. In dat betooverde vertrek werden de ingewikkeldste maatschappelijke
quaestiën becijferd, tot juiste totale sommen gebracht en voorgoed afgedaan—als zij, die
er in betrokken waren, het maar hadden willen gelooven. Alsof men een sterrenkundig
observatorium zonder vensters had gemaakt, en de sterrenkundige daarbinnen het
sterrenheelal enkel met pen, papier en inkt naar zijn zin in orde had gebracht, zoo
behoefde mijnheer Gradgrind in zijn observatorium (en er zijn vele dergelijke) geen oog
te werpen op de door elkander wemelende millioenen van menschelijke wezens om hem
heen, maar kon al hunne aangelegenheden op een lei uitcijferen en al hunne tranen met
een vochtig stukje spons wegvegen.
Naar dit observatorium dus—een sombere kamer, met eene doodelijke statistieke klok er
in, die elke seconde aftelde met een tik, alsof men op het deksel eener doodkist klopte—
begaf zich Louisa op den bepaalden ochtend. Het venster zag naar Coketown uit; en
toen zij zich aan de tafel van haar vader neerzette, zag zij de hooge schoorsteenen en de
lange rookwimpels, die in de benevelde lucht zwaarmoedig voortkronkelden.
„Lieve Louisa,” zeide haar vader, „ik heb er u gisteren op voorbereid om mij uwe
ernstige aandacht te verleenen onder het gesprek, dat wij nu met elkander zullen houden.
Gij zijt zoo wel onderwezen, en gij doet, tot mijn genoegen, zooveel eer aan de
opvoeding, die gij ontvangen hebt, dat ik het volste vertrouwen stel in uw gezond
verstand. Gij zijt niet hartstochtelijk, gij zijt niet romanesk; gij zijt gewend om alles uit
het onpartijdig en onbevooroordeeld oogpunt van redeneering te beschouwen. Uit dat
oogpunt alleen, weet ik wel, dat gij datgene, wat ik u nu ga mededeelen, zult
beschouwen en overwegen.”
Hij wachtte alsof hij gaarne had gewild dat zij iets zeide; maar zij sprak geen woord.
„Louisa, kindlief, gij zijt het onderwerp van een huwelijksvoorstel, dat mij gedaan is.”
Wederom wachtte hij, en wederom antwoordde zij geen enkel woord. Dit verraste hem
zoozeer, dat hij zachtjes herhaalde: „Een huwelijksvoorstel, kindlief.” Waarop zij, zonder
eenige zichtbare aandoening hoegenaamd, antwoordde:

26. „Ik hoor u wel, vader. Ik luister met aandacht, dat verzeker ik u.”
„Wel!” zeide mijnheer Gradgrind, tot een glimlach overgaande, nadat hij een oogenblik
verlegen had gestaan, „gij zijt nog minder hartstochtelijk dan ik verwacht had, Louisa.
Of misschien zijt gij niet onvoorbereid op het bericht, dat ik belast ben u te geven?”
„Dat kan ik niet zeggen, vader, eer ik het hoor. Voorbereid of niet, ik wensch het alles
van u te hooren. Ik wensch het u te hooren uiteenzetten, vader.”
Hoe vreemd het luidde, mijnheer Gradgrind was op dit oogenblik niet zoo bedaard als
zijne dochter. Hij nam een papiermes in de hand, draaide het om en om, legde het neer,
nam het weer op, en moest het toen nog een poos bekijken, terwijl hij zich bedacht hoe
hij zou voortgaan.
„Wat gij zegt, Louisa, is volkomen redelijk en billijk. Ik heb op mij genomen u te doen
weten, dat—dat mijnheer Bounderby mij kennis heeft gegeven, dat hij uwe ontwikkeling
langen tijd met bijzondere belangstelling en genoegen heeft gadegeslagen, en lang
gehoopt heeft, dat eindelijk de tijd zou komen, wanneer hij u zijne hand ten huwelijk zou
kunnen aanbieden. Die tijd, dien hij zoolang, en voorzeker met groote standvastigheid,
heeft afgewacht, is nu gekomen. Mijnheer Bounderby heeft mij zijn huwelijksvoorstel
gedaan, en hij heeft mij verzocht het u mede te deelen en zijne hoop te kennen te geven,
dat gij het in gunstige overweging zult nemen.”
Beiden zwegen—het tikken der doodelijk-statistieke klok klonk luid en hol—de rook in
de verte dwarrelde woest en zwart.
„Vader,” zeide Louisa, „denkt gij, dat ik mijnheer Bounderby liefheb?”
Mijnheer Gradgrind werd door deze onverwachte vraag zeer uit het veld geslagen.
„Wel, mijn kind,” antwoordde hij, „dat zou ik—waarlijk niet durven zeggen.”
„Vader,” hervatte Louisa, met juist dezelfde stem als te voren, „eischt ge van mij, dat ik
mijnheer Bounderby zal liefhebben?”
„Neen, lieve Louisa, neen, ik eisch niets.”
„Vader,” hernam zij weder, „eischt mijnheer Bounderby, dat ik hem zal liefhebben?”
„Inderdaad, melieve,” antwoordde mijnheer Gradgrind, „het is moeielijk die vraag te
beantwoorden...”
„Moeielijk om er ja of neen op te antwoorden, vader?”

27. „Zeker, melieve, omdat” (hier was iets te demonstreeren en dit hielp hem weder op weg)
„omdat het antwoord geheel afhangt, Louisa, van den zin waarin men die uitdrukking
gebruikt. Nu doet mijnheer Bounderby u zooveel onrecht niet aan, en ook zich zelven
niet, om iets romanesks of hersenschimmigs, of (ik gebruik die woorden als
synoniemen) of sentimenteels van u te verlangen. Mijnheer Bounderby zou u met zeer
weinig nut onder zijne oogen hebben zien opgroeien, indien hij zoo ver kon vergeten wat
hij aan u, om niet te zeggen aan zijn eigen gezond verstand, verschuldigd is, om u op
zulk een voet aan zich te willen verbinden. Derhalve zal misschien de uitdrukking zelve
—ik geef u dit maar in bedenking, lieve—een weinig misplaatst wezen.”
„Welk woord zoudt ge mij raden, in plaats daarvan te gebruiken, vader?”
„Wel, mijn lieve Louisa,” zeide mijnheer Gradgrind, die zich nu geheel hersteld had,
„daar ge mij dit vraagt, zou ik u raden om dit onderwerp eenvoudig in het licht van een
tastbaar feit te beschouwen, gelijk ik u alle andere dingen heb leeren beschouwen.
Onkundige en ijlhoofdige jongelieden mogen zulke onderwerpen met onwezenlijke
hersenschimmen en andere ongerijmdheden, die geen werkelijk bestaan hebben,
verdonkeren, maar het is geen compliment u te zeggen, dat gij beter weet. Wat zijn nu de
feiten in dit geval? Gij zijt, wij zullen maar een rond getal nemen, twintig jaren oud;
mijnheer Bounderby, wij nemen wederom maar een rond getal, is vijftig. Er bestaat
eenige ongelijkheid in uwe jaren, maar in uwe positie en middelen bestaat deze
ongelijkheid niet; integendeel, daarin past alles zeer wel bij elkander. Dan komt de
vraag: Is zulk eene ongelijkheid genoegzaam, om een beletsel voor zulk een huwelijk uit
te maken? Bij het beschouwen dezer vraag is het niet ongewichtig, de statistiek van het
huwelijk, gelijk men die in Engeland en Wallis heeft opgemaakt, in overweging te
nemen. Ik vind, wanneer ik de cijfers naga, dat een groot getal dezer huwelijken wordt
aangegaan tusschen personen van zeer ongelijke jaren en dat bij meer dan drie vierden
dezer voorbeelden de oudste der twee contracteerende partijen de bruidegom is. Het is
opmerkelijk—daar het de uitgebreide heerschappij van dezen regel aantoont—dat de
beste middelen van berekening, die ons nog door reizigers zijn geleverd, ook onder de
inboorlingen der Engelsche bezittingen in Indië, in een aanzienlijk gedeelte van
China, en bij de Kalmukken in Tartarije, dergelijke uitkomsten geven. De
ongelijkheid, die ik vermeld heb, houdt dus bijna op eene onmogelijkheid te zijn, is om
zoo te zeggen als verdwenen.
„Wat raadt gij dan, vader,” zeide Louisa, zonder dat hare strakke bedaardheid in het
minst door die streelende uitkomsten werd geschokt, „dat ik in de plaats zal stellen voor
de woorden, die ik zoo even heb gebruikt—voor die misplaatste uitdrukking?”
„Louisa,” antwoordde haar vader, „het komt mij voor, dat niets duidelijker kan wezen.
Als gij u stiptelijk bij de feiten bepaalt, is het feitelijke, dat gij u zelve afvraagt, dit:
Vraagt mijnheer Bounderby mij om hem te trouwen? Ja, dat doet bij. De eenige

28. overblijvende vraag is dan: Zal ik hem trouwen? Mij dunkt, dat niets duidelijker kan zijn
dan dit.”
„Zal ik hem trouwen?” herhaalde Louisa met groote bedaardheid.
„Juist. En het is eene gerustheid voor mij, als uw vader, mijne lieve Louisa, te weten, dat
gij die vraag niet in overweging gaat nemen met die dwaze aanwensels van denk- en
levenswijze, die vele jonge vrouwen eigen zijn.”
„Neen, vader,” antwoordde zij, „dat doe ik niet.”
„Ik laat u nu voor u zelve oordeelen,” hervatte mijnheer Gradgrind. „Ik heb de zaak
voorgesteld, gelijk zulke zaken gewoonlijk tusschen practische menschen voorgesteld
worden; ik heb ze voorgesteld, gelijk de zaak tusschen uwe moeder en mij indertijd
voorgesteld werd. Het overige, mijne lieve Louisa, staat aan u te beslissen.”

29. „LOUISA, KINDLIEF, GIJ ZIJT HET ONDERWERP VAN EEN
HUWELIJKSVOORSTEL, DAT MIJ GEDAAN IS.” (Blz. 46).
Van het begin af had zij hem strak zitten aanzien. Terwijl hij nu in zijn stoel achterover
leunde en op zijne beurt zijne diepliggende oogen op haar vestigde, had hij misschien
een weifelend oogenblik bij haar kunnen waarnemen, waarin zij eene aandrift gevoelde
om zich aan zijne borst te werpen en het opgekropte vertrouwen van haar hart voor hem
uit te storten. Maar om dit te zien, had hij zich met een sprong over de kunstmatige
scheidsmuren moeten heenzetten, welke hij sedert vele jaren tusschen zich zelven en de
fijne roerselen van het menschelijk gemoed, die alle rekenkunst teleurstellen, had
opgericht. De scheidsmuren waren te veel en te hoog voor zulk een sprong. Hij zag het

30. niet. Met zijn strak rekenaarsgezicht verhardde hij haar weder; en het oogenblik snelde
voorbij en stortte in de peillooze diepte van het verledene, om zich te vermengen met al
de verlorene gelegenheden, die daar verdronken liggen.
Hare oogen van hem afwendende, zat zij zoo lang in stilte naar de stad te turen, dat hij
eindelijk zeide: „Raadpleegt gij de schoorsteenen van de fabrieken te Coketown,
Louisa?”
„Daar schijnt niets te wezen dan trage, eentonige rook. En toch, wanneer de nacht komt,
barst het vuur uit, vader,” antwoordde zij, zich snel naar hem omkeerende.
„Dat weet ik waarlijk wel, Louisa. Ik zie het toepasselijke van die aanmerking niet.” Om
hem recht te doen, hij deed het waarlijk niet.
Zij wuifde even met hare hand, alsof zij daarmede van de zaak wilde afstappen, en
wederom hare aandacht op hem vestigende, zeide zij:
„Vader, ik heb dikwijls gedacht, dat het leven zeer kort is.”
Dit punt was zoo bepaald een der onderwerpen zijner studie, dat hij er dadelijk op inviel:
„Het is kort zonder twijfel, melieve. Maar toch is het bewezen, dat de duur van het
menschelijk leven over het algemeen in de laatste jaren verlengd is. De berekeningen
van verschillende levensverzekerings-maatschappijen en kantoren van lijfrenten, onder
andere cijfers, die niet kunnen missen, hebben dat feit bevestigd.”
„Ik spreek van mijn eigen leven, vader.”
„Ei zoo?” zeide mijnheer Gradgrind. „Maar ik zal u toch niet behoeven te zeggen,
Louisa, dat dit beheerscht wordt door dezelfde wetten, die het leven in het algemeen
beheerschen.”
„Zoolang het duurt, zou ik wenschen dat weinige te doen wat ik kan en waartoe ik
geschikt ben. Wat maakt het uit?”
Mijnheer Gradgrind scheen niet wel te weten hoe hij de vier laatste woorden moest
verstaan, en antwoordde: „Hoe uitmaken? Wat uitmaken, kindlief?”
„Mijnheer Bounderby,” vervolgde zij op hare strakke, stroeve manier, zonder hierop te
letten, „vraagt mij ten huwelijk. De vraag, die ik mij zelve te doen heb, is: Zal ik hem
trouwen? Zoo is het, vader, niet waar? Gij hebt mij zoo gezegd, vader, hebt ge niet?”
„Zekerlijk, kindlief.”

31. „Laat het dan zoo zijn. Daar het mijnheer Bounderby behaagt mij te nemen, ben ik
genegen om zijn voorslag te aanvaarden. Zeg hem, vader, zoo spoedig als het u belieft,
dat dit mijn antwoord was. Breng het hem woord voor woord over, als ge kunt, want ik
had gaarne dat hij wist wat ik zeide.”
„Het is zeer goed, kindlief,” antwoordde haar vader weltevreden, „zeer goed om
nauwkeurig te zijn. Ik zal uw zeer gepast verzoek in acht nemen. Hebt gij eenig
verlangen, mijn kind, wat den tijd van het huwelijk betreft?”
„Neen, vader. Wat maakt dat uit!”
Mijnheer Gradgrind had zijn stoel een weinig naderbij geschoven en haar bij de hand
gevat; maar de herhaling dezer woorden scheen hem wanluidend in het oor te klinken.
Hij zag haar met bevreemding aan, en haar nog steeds bij de hand houdende, zeide hij:
„Louisa, ik heb het niet van belang geacht u ééne vraag te doen, omdat de mogelijkheid,
die zij vooronderstelde, mij al te ver verwijderd voorkwam. Maar misschien behoor ik
haar toch te doen. Hebt gij ooit in het geheim eenig ander voorstel aangenomen?”
„Vader,” antwoordde zij, bijna met verachting, „welk ander voorstel kon mij gedaan
zijn? Wie heb ik gezien? Waar ben ik geweest? Welke ervaring heeft mijn hart gehad?”
„Mijne lieve Louisa,” hervatte mijnheer Gradgrind gerustgesteld en tevreden, „gij hebt
gelijk, dat ge mij zoo terecht wijst. Ik wenschte alleen aan mijn plicht te voldoen.”
„Wat weet ik, vader,” zeide Louisa op haar bedaarden toon, „van smaak en verbeelding,
van verlangens en neigingen, van eene plaats in mijn gemoed, waar zulke beuzelachtige
dingen konden aangekweekt zijn? Wanneer ben ik ooit vrij geweest van problema’s, die
men demonstreeren, en werkelijkheden, die men tasten kan?” Terwijl zij dit zeide, sloot
zij onwillekeurig hare hand, alsof zij een tastbaar voorwerp greep, en opende ze weder
langzaam, alsof zij er stof en asch uit liet vallen.
„Zeer waar, kindlief, zeer waar,” zeide haar uitnemend practische vader.
„Wel, vader,” vervolgde zij, „welk eene zonderlinge vraag dan om mij te doen! Zelfs de
kinderlijke voorkeur, die ik gehoord heb dat bij kinderen gewoon is, heeft nooit hare
onschuldige rustplaats in mijne borst gehad. Gij hebt zoo goed op mij gepast, dat ik
nooit een kinderhart gehad heb. Gij hebt mij zoo goed onder tucht gehouden, dat ik nooit
een kinderdroom heb gedroomd. Gij hebt zoo verstandig voor mij gezorgd, vader, dat ik,
van mijne wieg af tot op dit uur, nooit kinderlijk geloof of kinderlijke vrees heb gekend.”

32. „DIT, MIJNHEER,” ZEIDE BOUNDERBY, „IS MIJNE VROUW, MEVROUW
BOUNDERBY.” (Blz. 62).
Mijnheer Gradgrind was opgetogen en aangedaan over den gelukkigen uitslag van zijn
opvoedingsstelsel en deze getuigenis daarvan.
„Mijne lieve Louisa,” zeide hij, „gij beloont mij rijkelijk voor al mijne zorg. Geef mij
een kus, meisjelief.”
Zijne dochter gaf hem een kus. En haar in zijne armen houdende, vervolgde hij:

33. „Ik mag u nu verzekeren, mijn geliefkoosd kind, dat het verstandige besluit, waartoe gij
gekomen zijt, mij gelukkig maakt. Mijnheer Bounderby is een uitstekend man: en welke
kleine ongelijkheid men ook tusschen u kan vinden—indien er eenige bestaat—zij wordt
meer dan opgewogen door de stemming, die uw gemoed heeft verkregen. Het is altijd
mijn doel geweest u zoo op te voeden, dat gij, terwijl gij nog in uwe prille jeugd waart
(als ik mij zoo mag uitdrukken) bijna stokoud zoudt wezen. Geef mij nog een kus,
Louisa. En laten wij nu uwe moeder gaan opzoeken.”
Zij gingen naar het salon, waar de achtenswaardige dame, die van geene malligheid wist,
volgens gewoonte op eene sofa lag, terwijl Sissy bij haar zat te werken. Toen zij
binnenkwamen, gaf zij eenige flauwe teekenen van herleving, en weldra kwam het
schemerachtige damesportret overeind.
„Mevrouw Gradgrind,” zeide haar echtgenoot, die met eenig ongeduld naar het
volbrengen van dit kunststuk had gewacht, „laat ik u mevrouw Bounderby mogen
presenteeren.”
„Zoo!” zeide mevrouw Gradgrind; „dus hebt gij het in orde gebracht? Nu, Louisa, ik
hoop, dat gij eene goede gezondheid moogt houden; want als uw hoofd begint te splijten
zoodra gij getrouwd zijt, gelijk met het mijne gebeurd is, kan ik u niet benijdenswaardig
vinden, hoewel gij dat nu zeker doet, evenals alle meisjes. Evenwel, ik feliciteer u,
kindlief,—en ik hoop, dat gij nu nut zult hebben van al uwe ologische studiën, dat doe
ik. Ik moet u een felicitatie-kus geven, Louisa; maar raak mijn rechterschouder niet aan,
want het is mij al den geheelen dag alsof er ik weet niet wat langs loopt. En nu, ziet ge,”
vervolgde zij op een jammerenden toon, terwijl zij na den afloop der aandoenlijke
plechtigheid hare shawls weder terecht schikte, „zal ik mij zelve nacht en dag, ochtend
en avond moeten martelen, om te weten hoe ik hem zal moeten noemen!”
„Mevrouw Gradgrind,” zeide haar echtgenoot op plechtigen toon, „wat meent gij?”
„Hoe ik hem zal moeten noemen, mijnheer Gradgrind, als hij met Louisa getrouwd is. Ik
moet hem toch iets noemen. Het is onmogelijk,” vervolgde mevrouw Gradgrind, met
eene mengeling van beleefdheid en wreveligheid, „hem gedurig aan te spreken en hem
nooit een naam te geven. Ik kan hem geen Josiah noemen, want die naam is mij
onuitstaanbaar. Gij zoudt niet van Joe willen hooren, dat weet ge zelf wel. Zal ik mijn
eigen schoonzoon dan mijnheer moeten noemen? Ik geloof van neen, of de tijd moet
gekomen zijn, dat ik als eene arme zieke door mijne betrekkingen vertrapt moet worden.
Hoe zal ik hem dan moeten noemen?”
Daar geen der aanwezigen in deze buitengewone verlegenheid eenigen raad had aan te
bieden, liet mevrouw Gradgrind zich voorshands weder in hare levenloosheid verzinken,
nadat zij bij het reeds gezegde nog het volgende codicil had gevoegd:

34. Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
testbankdeal.com