Download full ebook of Service Learning Loriene Roy instant download pdf

Visit https://ebookultra.com to download the full version and
explore more ebooks or textbooks
Service Learning Loriene Roy
_____ Click the link below to download _____
https://ebookultra.com/download/service-learning-loriene-
roy/
Explore and download more ebooks or textbooks at ebookultra.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
Service Learning in Literacy Education Possibilities for
Teaching and Learning 1st Edition Valerie Kinloch
https://ebookultra.com/download/service-learning-in-literacy-
education-possibilities-for-teaching-and-learning-1st-edition-valerie-
kinloch/
Service learning and environmental chemistry relevant
connections 1st Edition Benvenuto
https://ebookultra.com/download/service-learning-and-environmental-
chemistry-relevant-connections-1st-edition-benvenuto/
Building Partnerships for Service Learning 1st Edition
Jacoby And Associates
https://ebookultra.com/download/building-partnerships-for-service-
learning-1st-edition-jacoby-and-associates/
International Service Learning Engaging Host Communities
1st Edition Marianne Larsen (Editor)
https://ebookultra.com/download/international-service-learning-
engaging-host-communities-1st-edition-marianne-larsen-editor/

Chemical process safety learning from case histories 3rd
ed Edition Roy E. Sanders
https://ebookultra.com/download/chemical-process-safety-learning-from-
case-histories-3rd-ed-edition-roy-e-sanders/
Studying Service Learning Innovations in Education
Research Methodology 1st Edition Shelley H. Billig
https://ebookultra.com/download/studying-service-learning-innovations-
in-education-research-methodology-1st-edition-shelley-h-billig/
Crossing Boundaries Tension and Transformation in
International Service Learning 1st Edition Robert G.
Bringle
https://ebookultra.com/download/crossing-boundaries-tension-and-
transformation-in-international-service-learning-1st-edition-robert-g-
bringle/
The Clock Navkala Roy
https://ebookultra.com/download/the-clock-navkala-roy/
The Telephone Navkala Roy
https://ebookultra.com/download/the-telephone-navkala-roy/

Service Learning Loriene Roy Digital Instant Download
Author(s): Loriene Roy, Kelly Jensen, Alex Hershey Meyers
ISBN(s): 9780838909812, 0838909817
File Details: PDF, 1.23 MB
Year: 2009
Language: english

SERVICE LEARNING
LINKING LIBRARY EDUCATION AND PRACTICE
Loriene Roy, Kelly Jensen,
and Alex Hershey Meyers
American Library Association
50 East Huron Street
Chicago, IL 60611
1-866-SHOP ALA
(1-866-746-7252)
www.alastore.ala.org
Service Learning
Visit www.alastore.ala.org
You may also be interested in
Roy/Jensen/Meyers ALA
A
s concern grows over the relevance of a master’s degree to the
professional work of librarianship, more and more schools will
be looking to incorporate service learning into the student
experience. Roy brings together authors from the top-tier schools to
outline their programs and surrounding efforts and
Provides examples of how to incorporate service learning into •
library and information science education
Gives an overview of the history of service learning•
Outlines student, faculty, and field supervisor roles•
Service Learning is the rare educational resource that ties professional
and formalized education together.

Service Learning
Linking Library Education and Practice

American Library Associa tion
Chica go 2009
Edited by Loriene Roy, Kelly Jensen,
and Alex Hershey Meyers

While extensive effort has gone into ensuring the reliability of information appearing
in this book, the publisher makes no warranty, express or implied, on the accuracy or
reliability of the information, and does not assume and hereby disclaims any liability to
any person for any loss or damage caused by errors or omissions in this publication.
The paper used in this publication meets the minimum requirements of American
National Standard for Information Sciences—Permanence of Paper for Printed Library
Materials, ANSI Z39.48-1992. ∞
Library of Congress Cataloging-in-Publication Data
Service learning : linking library education and practice / edited by Loriene Roy, Kelly
Jensen, and Alex Hershey Meyers.
p. cm.
Includes bibliographical references and index.
ISBN 978-0-8389-0981-2 (alk. paper)
1. Library education—United States. 2. Service learning—United States. 3. Library
schools—Curricula—United States. 4. Library science—Fieldwork. I. Roy, Loriene.
II. Jensen, Kelly. III. Meyers, Alex Hershey.
Z668.S47 2009
020.710973—dc22 2008045377
Copyright © 2009 by the American Library Association. All rights reserved except
those which may be granted by Sections 107 and 108 of the Copyright Revision Act
of 1976.
ISBN-13: 978-0-8389-0981-2
Printed in the United States of America
13 12 11 10 09 5 4 3 2 1
Loriene Roy is professor in the School of Information of the University of
Texas at Austin, where she teaches graduate classes on public libraries, reference,
and library instruction/information literacy. She is founder and director of If
I Can Read, I Can Do Anything, a national reading club for Native children.
She is Anishinabe, enrolled on the White Earth Reservation, and is a member
of the Minnesota Chippewa Tribe. She was elected 2007–2008 president of
the American Library Association. Kelly Jensen finished her master’s degree
in information studies in December 2008 from the University of Texas at
Austin. Jensen is involved in numerous service projects in the Austin area,
and her professional interests include the use of web technology in the library
and in serving specialized population groups. Alex Hershey Meyers earned
her master’s of science in information studies in December 2008 from the
University of Texas at Austin. Meyers’s professional interests include reference,
library instruction, and digital collections.

Preface by Loriene Roy vii
1 A Brief History of Service Learning in LIS 1
Lorna Peterson
2 Human Rights as a Framework
for Reflection in Service Learning 5
“Para que Otro Mundo es Posible”
Kathleen de la Peña McCook
3 Beyond Service Learning 16
Toward Community Schools and Reflective
Community Learners
Ann Bishop, Bertram C. Bruce, and Sunny Jeong
4 Service Learning from
Three Perspectives 32
Administrative, Faculty, and Student
Rae-Anne Montague, Martin Wolske, and Beth Larkee
5 Experiential Education 47
The Student Role and Experience
Sara Albert and A. Arro Smith
6 The School Library Media Practicum
as Service Education 55
Johan Koren
Contents
iii

iv Contents
7 Service Learning and International
Students 66
Gilok Choi
8 Service Learning Connecting Diverse
Communities and LIS Students and Faculty 73
Loriene Roy
9 Puentes de la Comunidad 83
Exploring the Impact of LIS Service Learning
on Library Services to Latino Y outh in the Carolinas
Jamie Campbell Naidoo
10 Highlights of Service Learning Experiences
in Selected LIS Programs 95
Sara Albert
11 Working from Within 105
Critical Service Learning as Core Learning
in the MLIS Curriculum
Clara M. Chu
12 Cultural Heritage Initiatives at the
University of Michigan School
of Information 124
C. Olivia Frost
13 The Internet Public Library as
Service-Based Experiential Learning 133
Denise E. Agosto, Eileen G. Abels, Lorri Mon, and Lydia Eato Harris
14 A Road Map for Integrating Socially
Relevant Research Projects into a Required
Library and Information Science Course 142
From a Service Model to Community Engagement
Bharat Mehra

Contents v
15 LIS Students as Community Partners
in Elective Courses 153
Applying Community-Based Action
Research to Meet the Needs of
Underserved Populations
Bharat Mehra and Robert J. Sandusky
16 Virtual Worlds 169
New Spaces for Service Learning
Joe Sanchez
17 Evaluation of Field-Based Experiences
and Assessment of Student Learning 179
Gary Geisler and Elaine Yontz
18 Practicum and Internship
Experiences in LIS Education 185
A Perspective from ALA Emerging Leaders
Molly Krichten, Sarah Stohr, and Stefanie Warlick
Bibliography 191
Author Biographies 207
Index 213

Preface
Supporting LIS Education Through Practice
Highlights of an ALA Presidential Y ear
Loriene Roy
Each year the membership of the American Library Association (ALA) elects
one of its own to serve a year as president-elect. The president-elect continues
his or her service as president, immediate past president, and then past president
for life. Presidents do not have themes; instead, they support the key action
areas of the association.
The president will spend much of her service year responding to routine
presidential duties and new duties as they arise. Standing responsibilities
include responding to media requests, writing a monthly column for American
Libraries, orga nizing president’s programs for the ALA Midwinter Meeting
and Annual Conference, and chairing the meetings of the ALA Council, ALA
Executive Board, ALA Executive Committee, and the Council and Board
of the ALA–Allied Professional Association. New duties often emerge from
federal legislation alerts and the challenges that librarians face in their work.
In addition to these expected and new assignments, ALA presidents
usually orga nize one or more demonstration efforts related to their backgrounds,
campaign platforms, or in response to requests from the membership. Presidents
come to their role with years of professional service and connections to the
field of librarianship. The strongest connections are forged through workplace
environments.
Throughout my term as ALA president I sought to support initiatives
related to three task force areas, three demonstration projects, and several
new collaborations. The three task force areas were drawn from my career
as a librarian educator, my prior work as a medical imager in community
hospitals, and the service work my students and I conduct with schools that
enroll indigenous children. These were the task forces on the Circle of Literacy,
Workplace Wellness, and Supporting Library and Information Science (LIS)
Education Through Practice. The demonstration projects included producing
podcasts on meeting effectiveness, participating in discussions on hosting
national library camps for youth, and launching a national oral history project
capturing the life histories of library workers who were exiting the field
due to retirement. Collaborations were initiated with the Lance Armstrong
vii

viii Preface
Foundation and WGBH-Boston and its production of “We Shall Remain,”
the largest American Experience television series. Each task force, demonstration
project, and collaboration resulted in some tangibles—websites, discussions,
events, podcasts, and publications.
Along with the ALA’s Committee on Education, the presidential task
force on Supporting LIS Education Through Practice hosted several education
forums. One forum, held at the ALA’s 2008 Midwinter Meeting, focused on
the current research of LIS doctoral students. Students shared brief summaries
of their work, with practitioners providing feedback on the research. The forum
held at the 2008 ALA Annual Conference featured master’s students involved
in service learning.
The Contents of This Book
Service Learning: Linking Library Education and Practice is another product of
the task force on Supporting LIS Education Through Practice. This book serves
several purposes. First, it highlights the good news of what is taking place in the
curricula of LIS programs. There has been tension between practice and theory
since the inception of formalized LIS education. One only has to walk the
halls of an ALA conference or observe the discussion on the floor of an ALA
Council meeting to hear debate and disagreement over curricular offerings
and ongoing complaints about the perceived deficiencies among first-day
library employees. The reality is that preparing the next generation of librarians
is a shared responsibility. Students enter their graduate studies with wide-
ranging undergraduate preparation and sometimes without paraprofessional
library employment. They usually complete twelve graduate courses over one
to two years and graduate without personal credentials: they are graduates of
master’s-level programs accredited by the ALA and/or the National Council
for Accreditation of Teacher Education. While graduates emerge with a palette
of skills, knowledge, and personal attributes, they still need support in their
work environment to continue to learn and become acquainted with practices
at individual libraries. Through service learning, students address community
needs through the application of course content. They work in cooperation with
community members and reflect on the activity, gaining a deeper understanding
of course content. Service learning serves as one bridge, connecting students
with their need to learn, faculty members with their need to stay refreshed
and connected to today’s work environments, and librarians who need to help
prepare new librarians. Service learning is good news.
The content in this book explains my personal teaching philosophy in
creating communities of ser vice. My graduate students and I have engaged in
ser vice learning experiences over the past twenty years. Students in the advanced
humanities and social sciences reference classes have created pathfinders—
textual documents leading the user to selected resources on narrowly defined
topics—for clients around the world. Students in the library instruction and

Preface ix
information literacy classes have provided face-to-face training on the use of
electronic resources for police cadets, songwriters, and library staff employed at
small rural libraries in central Texas. They created websites, including a virtual
library of education resources for education majors at a tribal college, a bridge
to resources on WebJunction, and an instruction site on the use of statewide
databases for the Texas State Library and Archives. In 1998 my students and
I also orga nized a national reading club for Native children, working with the
librarians at tribal schools. Through the If I Can Read, I Can Do Anything
program, we have delivered over $100,000 in new books to tribal school
libraries and have assisted librarians in planning reading-promotion events
such as family reading nights and storytelling open microphone celebrations.
Over time, I have observed students gain experience in project management
and acquire other skills and self-analysis through the reflective process we
associate with service learning.
Service-based education has been a part of the LIS curriculum since its
origin. When Melvil Dewey designed the curriculum for the first School of
Library Economy at Columbia in 1896, he acknowledged that “lectures and
reading alone will not achieve the best results in training for librarianship
without the conference, problems, study of various libraries in successful
operation, and actual work in a library.”
1
Over time, many librarian educators
withdrew from the service model.
2
As a result, LIS programs find themselves
today on the fringes of the ser vice learning movement, although there is
evidence that this is changing. Authors of recent journal articles describe
student involvement in community engagement: students in the Special Library
Association student chapter at the School of Information and Library Science
of the University of North Carolina at Chapel Hill received a grant to build
and orga nize a library at a homeless shelter for women and their children.
3

Highly ranked LIS programs, including those at the University of Illinois,
University of Michigan, and University of Texas at Austin, provide students with
opportunities to incorporate service learning in their courses of study; in some
cases, community engagement is a requirement for graduation. Students involved
in such experiences may acquire socialization in their field, useful professional
connections, and a competitive edge in their job searches. Oberg and Samek
observed that a practice experience “strengthens students’ appreciation of their
LIS education and of how it prepares them for professional work.”
4
Some chapters in this text describe components of service learning.
Others describe the role of students, faculty, and field supervisors. A number
of contributions highlight the opportunities within specific LIS programs,
settings, or courses and discuss the role of service in engaging with specific
communities.
Lorna Peterson offers some highlights in the history of ser vice learning
within LIS, noting specifically the impact of the Library Ser vices and Con-
struction Act on the construction of new library facilities that served as
laboratories for student engagement.

x Preface
Ser vice learning has a number of components: it is site-situated, user-
centered, and employs reflection as a tool for personal understanding and
growth. Kathleen de la Peña McCook frames reflection, the hallmark of ser
vice learning, in the context of human rights. All partners in the educational
experience must incorporate a reflective position—including the faculty
member, field supervisor, and students in their beginning and summative
thoughts and assessment of their own work. She observes the increasingly
repressive milieu of higher education and calls on faculty to be more vocal
supporters of free speech. She identifies several indicators that librarians are
promoting an orientation toward engagement. These include the actions of
librarians from five ethnic library associations affiliated with the ALA to orga
nize the first Joint Conference of Librarians of Color, held in October 2006 in
Dallas, Texas; librarian attendance at the United States Social Forum; and the
writing and research of faculty, notably Toni Samek in the School of Library
and Information Studies at the University of Alberta.
Ann Bishop, Bertram C. Bruce, and Sunny Jeong begin with the concepts
underlying service learning and its place in participatory action research. They
introduce the role of the social entrepreneur and describe the Community
Informatics Initiative in the Graduate School of Library and Information
Science at the University of Illinois at Urbana-Champaign.
The roles of students, faculty, and site supervisors are centered in four
chapters. Although Rae-Anne Montague, Martin Wolske, and Beth Larkee
argue that service learning is tied to both institutional and LIS professional
goals, they are also aware of the need for flexibility, leadership, and dedication to
ensure success. They describe the process of incorporating a service component
involving students in an Introduction to Networked Systems class in community
technology centers in East St. Louis. Larkee, a student in this class, describes
the class activities and what led her to take what she learned in Illinois to a
service opportunity in Africa. Sara Albert and A. Arro Smith provide advice
for students on preparing for their ser vice learning experiences. They close by
contributing three scenarios that illustrate the benefits of engaging in ser vice
learning. Practica have long been incorporated into the professional preparation
of school librarians. Johan Koren gives examples of how coursework in this area
can build on a framework of theory, service, practical professional experience,
and reflection. Gilok Choi writes about the benefits and challenges facing
international students who are involved in service engagement during their
U.S.-based studies.
Although engagement with underserved populations is a recurrent
theme in much ser vice learning work, two chapters highlight activities with
communities of color. I provide background on issues of motivation for civic
engagement. I discuss the insider/outsider dichotomy when conducting work
in communities unlike one’s own, introduce the concepts of protocol and
etiquette, and present a draft protocol for working with tribal communities.
Jamie Campbell Naidoo’s chapter is placed within the demographic profile of

Preface xi
the Latino population of South Carolina. He describes how he addresses the
needs of preparing information professionals to serve this growing population
in a course he has designed, Library Materials and Services for Latino Youth,
and a resulting ser vice engagement project, SPLASH!
The authors of several chapters cover the ser vice learning options available
in their programs of study and in individual courses. Sara Albert provides a
summary of service learning curricular options at nine LIS programs. These
range from required courses to electives, practica, fieldwork, capstones,
internships, independent studies, directed readings, workshops, and research
classes. In some cases, the coursework is taken for credit, while in other examples
students are not evaluated or are assigned a pass/fail evaluation. A number of
programs require students to produce culminating graduation products such
as e-portfolios. Students in other programs summarize their service learning
experiences through recorded logs or journals, written midterm and end-of-
term reports, oral presentations, recordings of on-site performance, poster
session presentations, and exit interviews with their faculty supervisor.
Clara M. Chu reports on the service learning aspects of the first LIS-
required course on diversity, called Ethics, Diversity, and Change in the
Information Professions, at UCLA’s Department of Information Studies.
C. Olivia Frost provides the history of the many service learning options
available for students at the University of Michigan’s School of Information,
including a wide range of projects through the Cultural Heritage Initiative
for Community Outreach (CHICO) as well as student efforts focused on
building technological capacity in the United States and in Africa. Denise E.
Agosto, Eileen G. Abels, Lorri Mon, and Lydia Eato Harris involve students
in the Internet Public Library’s Ask a Question Service. In the next chapter, by
Bharat Mehra, we receive a road map or strategy for building ser vice into a core
or required graduate course. He and Robert J. Sandusky provide a supplemental
chapter describing three approaches to incorporating community-based
research in elective coursework. Joe Sanchez proposes placing service learning
into virtual environments, such as Second Life, as a way to add another
dimension to the service learning model, that of fun.
Two final chapters examine topics related to the evaluation of ser vice
learning. Gary Geisler and Elaine Yontz describe the difficulties in evaluating
the impact of service learning on students. They suggest the use of blogs for
monitoring individual and group reflective discussion. And they present an
evaluation rubric useful in both self-evaluation by students and evaluation by
professors.
Molly Krichten, Sarah Stohr, and Stefanie Warlick summarize the results
of a survey they conducted of recent graduates of LIS programs to assess
their involvement in service learning and their interest in the development
of a national database of ser vice opportunities. They found that while half (52
percent) of those responding to the survey were not required to complete a
practicum or internship, over half did participate in one or more experiential

activities during their graduate programs. Ninety-five percent of respondents
agreed that a field experience should be required. Recent graduates helped
conceptualize a possible national database but cautioned that such a product
would require constant updating to include fieldwork opportunities and reflect
curricular changes.
We are grateful to the contributors for helping us present not only parallel
definitions for service learning but also for providing examples of application,
in this world and in the world of the virtual.
Notes
1. Melvil Dewey, “School of Library Economy at Columbia College,” Library
Journal 9, no. 7 ( July 1894): 118.
2. Kathleen de la Peña McCook, “Reconnecting Library Education and the Mission
of Community,” Library Journal 125, no. 14 (September 1, 2000): 164–65.
3. Jennifer Burek Pierce, “Library Students Making a Difference,” American Libraries
36, no. 7 (August 2005): 83.
4. Dianne Oberg and Toni Samek, “Humble Empowerment: The LIS Practicum,”
PNLA Quarterly 63, no. 3 (Spring 1999): 20–22.
xii Preface

Chapter 1
A Brief History of Service Learning in LIS
Lorna Peterson
1
This chapter identifies selected resources on the history of ser vice learning and
briefly highlights several noteworthy examples. The author suggests that library
and information science programs that are starting to incorporate more service
learning opportunities are likely to flourish under stronger support nationally
and the development of evaluation tools.
History of Service Learning
A history and chronology of service learning in the United States is located
at the National Service-Learning Clearinghouse.
1
The brief historical time
line begins in 1903 with the Cooperative Education Movement founded at
the University of Cincinnati.
2
The “Annotated History of Service Learning”
provided at the clearinghouse begins with the 1862 Morrill or Land Grant Act.
It is important to remember that the Land Grant Act had an impact on service
learning under segregated conditions when it extended its support to founding
universities for blacks in 1890.
Although American higher education has a long history with service
learning, it is one where educators and policy makers have been unable to agree
on whether or not it is a worthwhile academic endeavor.
Definition of Service Learning
Service learning takes theory and the academic rigor of the classroom, applies
it to a community need, and works in cooperation with community agencies.
Waterman defines service learning as “an experiential approach to education that
involves students in a wide range of activities that are of benefit to others, and
uses the experiences generated to advance the curricular goals.”
3
Incorporating
service into the curriculum has a long tradition in American higher education
where ser vice is one of its distinguishing hallmarks. The Wisconsin Idea that
emphasizes that education should improve lives outside the university, land
grant universities, and, more recently, legislation such as the National and
Community Service Trust Act of 1993 all influenced our universities to not

2 A Brief History of Service Learning in LIS
behave as ivory towers but to be engaged in American democracy by taking
research and knowledge into communities.
4
Tension has existed in U.S. higher education about the role of service
learning, and what we now call ser vice learning has had its supporters and
detractors over time. To some, ser vice learning is an appropriate part of the
higher education experience. To others, ser vice learning is anti-intellectual
work that detracts from knowledge for knowledge’s sake. Early critics such
as Robert Hutchins saw this involvement as tainting research and learning.
5

More recent scholars and pundits continue to debate service learning as either
an appropriate part of the higher education teaching process or as misguided,
anti-intellectual work.
6
It is not an exaggeration to state that service learning is
marginalized and misunderstood in the university and sometimes dismissed as
misplaced social work. But at the same time, national legislation has raised the
profile of service learning, and this includes ser vice learning in LIS education.
Service Learning Specific to LIS Education
Historically, LIS education has combined practical experiences with theoretical
and formal study, classroom lectures, and readings. Established, systematized,
programmatic service learning as action research can be identified from the
mid-1960s through the present. An example worthy of exploration by library
historians and policy analysts is the impact of the passage of the LSCA—the
Library Services and Construction Act of 1964.
7
The LSCA and its resultant
building of libraries in rural and urban areas combined with the 1960s social
milieu’s emphasis on relevancy and progressivism, and as a result LIS master’s
programs reached out to these communities being served by new libraries.
There are other examples of LIS service learning action from the 1960s
and 1970s that would contribute to our understanding of the continuing
importance of service in the field. For example:
High John Project, University of Maryland, School of yy
Library and Information Ser vices, 1969–1972. An $88,000
U.S. Department of Education grant received by Mary
Lee Bundy and Richard Moses sought to create a learning
laboratory in the field using an urban public library branch.
The name of the laboratory, High John, was drawn from the
black folk hero who outwitted whites.
8
Alternative Week and Sight, Sound, Society course, yy
University at Buffalo, State University of New York, School
of Library and Information Studies, 1971–1972. Professors
Don Roberts and John Ellison created opportunities for LIS
students to engage in the public library community in ways
that combined the theory of the classroom with action in
the field.

A Brief History of Service Learning in LIS 3
Seminar in creating a public library, Syracuse University, yy
Roger Greer, 1970s. Students participated in survey research
and needs assessment in a data-driven decision-making
model in order to assist in creating public libraries.
9
This period of service learning in LIS was not without its disappointments.
The High John Project ended, much to the sorrow of its creators. John C.
Colson, a University of Maryland SLIS faculty member, wrote of the experience
in his article “The Agony of Outreach.”
10
The University at Buffalo program
ended due to faculty disagreement over its efficacy. Some faculty commented
that students did not attend the sessions and instead saw opportunities to skip
classes.
American Library Association Policies
Where does the ALA stand on this type of learning? The ALA’s Handbook of
Organization includes policy 60.5, “Library Education to Meet the Needs of a
Diverse Society.” The policy supports service learning in this way: “Collabora-
tion between these programs [ALA-accredited master’s programs] and local
libraries and community-based orga nizations serving diverse populations is to
be encouraged.”
11
Evaluating Service Learning
Our colleagues in the field of education have a better grasp on evaluation
and research models for the study of service learning. It is recommended
that practitioners and educators consult the Ser vice Learning Research and
Development Center at the University of California, Berkeley, where evaluation
tools, release forms, and other research-based materials are deposited.
12
Where Are We Now in Service Learning?
The publication of this book shows that service learning and outreach are
concerns of both our practitioners and educators. From the ALA Office for
Literacy and Outreach Services’ publication, From Outreach to Equity: Innova-
tive Models of Library Policy and Practice, to the chapters in this volume, we see
that LIS education has merged theory and practice, advancing our discipline
and profession in a service learning way.
13
As our research on ser vice learning
and our recognition of it in the history and tradition of our profession
advances, there are sure to be many successes to continue to celebrate in the
LIS profession.
Notes
1. Learn and Serve, America’s National Service-Learning Clearinghouse, “What Is
Service-Learning? History,” www.servicelearning.org/what_is_service-learning/
history/index.php.

4 A Brief History of Service Learning in LIS
2. Peter Titlebaum and others, “Brief Historical Time Line” and “Annotated
History of Service-Learning: 1862–2002,” www.servicelearning.org/filemanager/
download/142/SL%20Comp%20Timeline%203-15-04_rev.pdf.
3. Alan S. Waterman, ed., Service-Learning: Applications from the Research (Mahwah,
NJ: Lawrence Erlbaum Associates, 1997), xi.
4. For more information about the Wisconsin Idea, see www.wisconsinidea.wisc
.edu; and Learn and Serve, America’s National Service-Learning Clearinghouse,
www.servicelearning.org.
5. Robert Maynard Hutchins, The Higher Learning in America (New Haven, CT:
Yale University Press, 1936); Donald R. Godwin, “Will They Heed the Call to
Service? A Different Look at the Service-Learning Question,” Educational
Horizons 81 (Fall 2002): 16–17; and Joseph P. Shapiro, “Do-Gooding: When It
Gets Complicated,” U.S. News and World Report 114, no. 3 ( January 25, 1993): 66.
6. Dan W. Butin, “Focusing Our Aim: Strengthening Faculty Commitment to
Community Engagement,” Change 39, no. 6 (November/December 2007): 34–37.
7. James W. Fry, “LSA and LSCA, 1956–1973: A Legislative History,” www.ideals
.uiuc.edu/bitstream/2142/6824/1/librarytrendsv24i1c_opt.pdf.
8. Anand Prahlad, ed., The Greenwood Encyclopedia of African American Folklore
(Westport, CT: Greenwood, 2006).
9. Relevant readings include the following: Mary Lee Bundy and Richard Moses,
A New Approach to Educational Preparation for Public Library Service: An
Experimental Program in Library Education to Work with a Specialized Clientele;
Interim Report, Project no. 7-1139, U.S. Department of Health, Education, and
Welfare, Office of Education, Bureau of Research (March 1969); Mary Lee
Bundy and Paul Wasserman, “A Departure in Library Education,” Journal of
Education for Librarianship 8, no. 2 (Fall 1967): 124–32; Mary Lee Bundy, The
Devil Has a Ph.D. (College Park, MD: Urban Information Interpreters, [1974?]);
Kathleen Weibel, “The Evolution of Library Outreach 1960–75 and Its Effect on
Reader Services: Some Considerations,” Occasional Papers, no. 156 (Champaign:
University of Illinois, Graduate School of Library and Information Science,
1982); “Don Roberts” file, University at Buffalo, University Archives; Roger Greer,
Anatomy of a Small Public Library, ERIC document ED115286 (Syracuse, NY:
School of Information Studies, 1974).
10. John C. Colson, “The Agony of Outreach: Some Reconsiderations Based on the
High John Project,” Library Journal 98, no. 17 (October 1, 1973): 2817–20.
11. American Library Association, ALA Handbook of Orga nization 2007–2008
(Chicago: American Library Association, 2007), 54.
12. University of California at Berkeley, Service Learning Research and Development
Center, http://gse.berkeley.edu/research/slc/.
13. Robin Osborne, ed., From Outreach to Equity: Innovative Models of Library Policy
and Practice (Chicago: American Library Association, Office for Literacy and
Outreach Services, 2004).

5
Whereas recognition of the inherent dignity and of the equal and
inalienable rights of all members of the human family is the foundation
of freedom, justice and peace in the world . . .
—Universal Declaration of Human Rights
“Reflection” is the most important aspect of the student service learning
experience in library settings. Through reflection, ser vice learning abides in
a larger context as part of librarianship’s broader connection to the public
sphere. Reflection allows students to realize “para que otro mundo es posible”
(another world is possible) and that through their commitment to the work of
librarianship they will have a role in bringing another world into existence. As
a framework for reflection, a model of library service based on human rights
provides the pathway to change the world by helping people develop their full
capabilities. What could be a better guide for reflection than the Universal
Declaration of Human Rights? Article 26 echoes the raison d’être for the
foundation of the public library in the United States and is a wise rationale for
the work of librarians: “Education shall be directed to the full development of
the human personality and to the strengthening of respect for human rights
and fundamental freedoms.”
1
The reflective aspect of service learning placements in librarianship requires
three components:
1. A faculty supervisor/mentor who is a reflective being
2. A placement that is an opportunity for reflection through
the work being done and interaction with other workers
3. The student’s preparation to encounter the service oppor-
tunity in a reflective manner and the student’s post-experience
assessment of the placement
Faculty as Reflective Beings
Before faculty can incorporate reflection as an aspect of service learning for
students, professors must be reflective beings themselves. In Oneself as Another
Chapter 2
Human Rights as a Framework
for Reflection in Service Learning
“Para que Otro Mundo es Posible”
Kathleen de la Peña McCook

6 Human Rights as a Framework for Reflection in Service Learning
the hermeneutic philosopher Paul Ricoeur has explained that “the autonomy
of the self . . . [appears] to be tightly bound up with the solicitude for one’s
neighbor and with justice for each individual.”
2
Or, as Saul Alinsky stated in
Reveille for Radicals, “In order to work with people we must first approach them
on a basis of common understanding.”
3
Faculty who supervise service learning
placements will provide successful oversight characterized by a reflective and
integrated worldview that values social justice and human rights. These first
years of the twenty-first century have been a difficult period for members of
the academy who hold concerns for human rights, intellectual freedom, and
social justice. Political considerations and conservative forces have discouraged
speaking out and dissent. After the tragic events of September 11, 2001,
Lynne Cheney, the vice president’s wife, and the orga nization she founded,
the American Council of Trustees and Alumni, took swift action to condemn
academics who questioned the government.
4
There was little resistance, as
noted by Emilios Christodoulidis in his presentation of Ronald Dworkin for
the 2007 Holberg International Memorial Prize, in which he observed that
Dworkin
has raised his voice eloquently and clearly against the American
Academy’s dubious complicity with its Administration’s harsh and
illiberal anti-terrorist “Patriot Act” and executive measures and
practices. In articles and speeches, and most recently in Is Democracy
Possible Here? he warns that such measures constitute a dangerous
compromise of the values that underpin US legality.
5
Library and information science educators must stand up on the side of human
rights as political participants if service learning is to have validity in the context
of intellectual freedom and civil liberties.
Today, the very essence of librarianship is threatened as the academy be-
comes more and more compromised. As teachers in universities, LIS faculty
must understand and debate efforts by authoritarian forces to neutralize
free speech within academe. There has been a post-9-11 McCarthyism to
remove from the university “all vestiges of dissent and to reconstruct it as an
increasingly privatized sphere for reproducing the interests of corporations
and the national security state.”
6
At my own place of work—the University of
South Florida, School of Library and Information Science—our free and open
student discussion list was shut down by administrators with no explanation in
March 2003 during a rigorous debate about the then upcoming U.S. invasion
of Iraq. The United Faculty of Florida’s union contract guarantees academic
freedom, but the issue had to be formally grieved for intellectual freedom to be
restored to the LIS commons.
Recognition of the increasingly repressive twenty-first-century academic
environment is the most important aspect of faculty reflection that can be
brought to our work with service learning. Library educators in the United

Human Rights as a Framework for Reflection in Service Learning 7
States have one central discussion list called JESSE.
7
JESSE is moderated and
censored. As I was preparing this essay, I was writing about the Vancouver
Public Library strike at the blog Union Librarian. Over 800 library workers
were on strike for pay equity in Vancouver. A simple post to the discussion list
about the strike was ruled unacceptable by the moderator of JESSE. Discussion
off the JESSE list found a number of professors who felt that the censored
nature of the JESSE list went against the values that ought to inform the
teaching of librarianship. A habit of reflection requires that educators have the
opportunity to carry on discussions in an uncensored fashion about issues that
affect the profession. To my way of thinking, any professor unwilling to stand
for intellectual freedom should not be permitted to supervise service learning.
How can students learn to stand up for their public when professors will not
stand up for them? These examples of suppression in the public sphere, first at
my own place of work where students were not allowed to discuss the war in
Iraq, and second, the JESSE list wherein educators were not allowed to discuss
a strike of library workers in Vancouver, indicate that threats to intellectual
freedom are close at hand in the academy. LIS educators must reflect on the
nature of discourse in our own discipline if we are to be effective advocates
for service learning. Additionally, LIS educators should consider themselves
as part of the university community at large and take into consideration the
American Association of University Professors’ 2007 report “Freedom in the
Classroom,” which concludes:
We ought to learn from history that the vitality of institutions of
higher learning has been damaged far more by efforts to correct
abuses of freedom than by those alleged abuses. We ought to learn
from history that education cannot possibly thrive in an atmosphere
of state-encouraged suspicion and surveillance.
8
Those supervising service learning must, above all, be reflective individuals.
The definition of reflection in the glossary of the National Service-Learning
Clearinghouse is at once applicable to those who supervise ser vice learning
experiences as well as those who enroll:
Reflection describes the process of deriving meaning and knowledge
from experience and occurs before, during and after a service-
learning project. Effective reflection engages both teachers and
students in a thoughtful and thought-provoking process that
consciously connects learning with experience. It is the use of critical
thinking skills to prepare for and learn from service experiences.
9
Library workers reflected on their role in the twenty-first century at two
historic events in 2006 and 2007: the Joint Conference of Librarians of Color
( JCLC) and the United States Social Forum (USSF). Faculty who participated
in these transformative events are prepared to work with students at a level

Other documents randomly have
different content

zoo lang over te praten op welken dag wij den aanval zullen
doen; dan is er geen kracht in al hunne verrichtingen.”
Maar nu begon Apollyon en sprak: „Mijn oordeel in deze
zaak is, dat wij zoo zoetjes aan moeten voortgaan en de
dingen niet te haastig behandelen. Laat onze vrienden
binnen Menschziel slechts voortgaan de stad te
verontreinigen en te besmetten door haar meer én meer in
de zonde te verstrikken; er is niets, dat haar zooveel kwaad
doet als de zonde. Indien dit wel gelukt, zal Menschziel
vanzelf wel nalatig zijn in het waken, in het aanbieden van
verzoekschriften en al het andere, dat tot hare vastigheid
dienen kan. Zij zullen hun Immanuel vergeten, en zijne
tegenwoordigheid niet begeeren. Kunnen wij hen tot zulk
een leven krijgen, zoo zal hun vorst niet licht tot hen komen.
Onze vertrouwde vriend Vleeschelijke-Gerustheid met éen
van zijne listen, dreef hem uit de stad; waarom zouden de
heeren Gierigheid en Onreinheid hem samen niet buiten de
stad kunnen houden? En dit zeg ik u, dat twee of drie
Diábolus-mannen, die in Menschziel worden opgenomen,
meer doen zullen om Immanuel buiten de stad te houden en
haar aan ons over te leveren, dan een leger van een legioen,
dat wij zouden kunnen uitzenden om tegen haar te strijden.

PROFAAN EN BOOS.

„Laat dus de onzen maar lustig voortgaan binnen
Menschziel met alle denkbare list en behendigheid, en laat
hen voortdurend onder deze of gene vermomming eenigen
van de hunnen uitzenden om zich met het volk van
Menschziel te vermaken, en het zal niet eens noodig zijn, dat
wij een oorlog met hen beginnen. En mocht dit toch het geval
zijn, dan verzeker ik u, dat hoe zondiger zij zijn, zij ook des te
onmachtiger zullen wezen. Daarenboven neemt eens het
ergste wat gebeuren kan, namelijk dat Immanuel tot hen
wederkeerde, waarom zou hij door diezelfde redenen nog niet
eenmaal kunnen worden uitgedreven? Waarom zou hij niet
voor eeuwig van hen kunnen scheiden, en gebeurt dat, dan
gaan immers ook zijne kapiteins, zijne soldaten, zijne
stormrammen weg, en Menschziel blijft naakt en bloot achter.
Zal de aldus beroofde stad dan niet vanzelf hare poorten voor
u openzetten als in de dagen van ouds? Maar dit is een werk
van tijd, niet van eenige dagen.”
Nauwelijks had Apollyon gedaan of Diábolus barstte in
groote woede en grimmigheid uit en bepleitte zijne zaak
aldus: „Mijne heeren en machthebbers van dezen afgrond,
oprechte en getrouwe vrienden, met groot ongeduld heb ik
naar uw lange redevoeringen geluisterd. Mijn gapende muil
en ledige buik verlangt zoo smachtend naar het weder in
bezit nemen van mijn beroemde stad Menschziel, dat wat er
ook van komen moge, het mij onmogelijk is den afloop van
zoo langdradige handelwijzen af te wachten. Ik moet zonder
uitstel trachten door alle mogelijke middelen mijn
onverzadelijken kolk des afgronds te vullen met ziel en
lichaam der stad Menschziel. Leent daarom uwe hoofden,
harten, handen, waar ik heenga om mijne stad te
herwinnen!”

Toen de edelen en vorsten van den put des afgronds de
brandende begeerte van Diábolus zagen om de ellendige
stad Menschziel te verslinden, hielden zij op met
tegenwerpingen te maken; maar het moet gezegd worden,
dat volgens den raad van Apollyon handelend, de
verwoesting der stad veel grooter zou geweest zijn. Maar nu
waren zij bereid hun opperheer met alle macht bij te staan,
daar zij hem later weder noodig konden hebben voor andere
ontwerpen. Zoo overlegde men dan met hoeveel en met
welke soldaten Diábolus zou optrekken tegen de stad
Menschziel om haar in te nemen. Na eenig beraadslagen
werd algemeen toegestemd dat het een leger van machtige
twijfelaars wezen zou. Tusschen de twintig en dertig duizend
scheen hun voldoende.
Het besluit van den breeden raad hield dus in, dat
Diábolus nu onmiddellijk den trom zou laten roeren om volk
aan te werven in het land van Twijfelzucht, dat niet verre
van Hellepoortsheuvel aflag; altemaal volk, dat hij
uitmuntend kon gebruiken tegen de ellendige stad
Menschziel. Ook werd vastgesteld, dat de heeren zelven hem
in den oorlog zouden bijstaan en te dien einde het leger
commandeeren en aanvoeren.
Zij stelden dan wederom een brief op en zonden dien aan
de Diábolus-mannen, die intusschen Menschziel begluurden
en op de terugkomst van Onheilig wachtten. Wij zullen
dezen brief maar niet in zijn geheel wedergeven. Wij weten
reeds hoe men daar in die nare en duistere hellespelonk
schreef. Zij ontkenden ook thans niet, dat zij bezield waren
met het allervergiftigste oogmerk en bedoelen tegen de stad
Menschziel. Al dat helsche gebroed verheugde zich in de
aanvankelijk goede uitkomst en maakte nu ook de verdere
pogingen bekend, die door hen zouden worden aangewend.
Dat het leger van Diábolus volgens den raad der Diábolus-

mannen uit de stad van enkel twijfelaars zou zijn
samengesteld, meer dan twintig duizend in getal. „Allen
wakkere mannen en van schrikbarend voorkomen,” aldus
stond in den brief, „lieden van ouds in den oorlog gewoon,
en die den trommel wel hooren mogen.” Het helsche
geschrift eindigde aldus:
„Wat den tijd onzer komst vóor Menschziel betreft, zoo is
nog niet bepaald of het een marktdag of wel een nacht, die
op een marktdag volgt, zal wezen. Houdt gij u in ieder geval
gereed bij het hooren van onzen trommelslag. De edele
heeren Lucifer, Beëlzebul, Apollyon, Legio en al de anderen
groeten u, gelijk ook Diábolus zelf, en wenschen u
denzelfden voorspoed, dien wij genieten.”
Onheilig had in het naar huis gaan weder een gesprek met
den portier Cerberus, die hem naar de boodschap vraagde,
welke hij had meêgekregen; waarop Onheilig antwoordde,
dat al de plannen der Diábolus-mannen in de stad waren
goedgekeurd.
„En,” vraagde Cerberus, „is het Diábolus’ voornemen om
zelf mee op te trekken?”
„Voorzeker,” was het antwoord „en dat wel met meer dan
twintig duizend man, altemaal twijfelaars, in den oorlog
geoefend.”
Toen werd Cerberus vroolijk en riep uit: „Als er zulke
maatregelen genomen zijn, dan zou ook ik wel mede
optrekken willen aan het hoofd van een duizendtal, om
mijne dapperheid te toonen.”
„Welnu,” zeide Onheilig, „waarom zou dat niet kunnen
geschieden? Maar ik heb nu haast en moet voort.”
„Ja, haast u, mijn vriend, en zeg aan de vrienden binnen
Menschziel, dat ook Cerberus hen laat groeten en van ijver
brandt om hen te hulp te komen.” Zoo namen dan die twee
afscheid en keerde Onheilig naar Menschziel terug, in de
legerplaats van den heer Boos, waar de Diábolus-mannen
hem reeds verwachtten, en met graagte den brief lazen en
alles vernamen wat Onheilig te zeggen had.

Aldus was nu de tegenwoordige toestand der ongelukkige
stad Menschziel; zij had haren vorst beleedigd en hij was
heengegaan; zij had de machten der hel aangemoedigd door
hare dwaasheid, en tot haar eigen verderf hen tot zich
gelokt. Wel had de stad hare zonde leeren beseffen, maar de
Diábolus-mannen roerden zich in hare ingewanden; zij riep,
maar Immanuel was heengegaan en hare kreten bereikten
niet meer zooals vroeger zijn oor. Bovendien wist zij niet
wanneer en of hij wel ooit zou terugkeeren. Daarbij kende zij
de listige aanslagen van den vijand niet en hoe gereed deze
stond om tegen haar op te trekken met het gansche komplot
der hel.

KRIJGSRAAD IN MENSCHZIEL.
Wel zond zij voortdurend verzoekschriften naar den vorst,
maar hij beantwoordde die met stilzwijgen. Zij verzuimde
zich te hervormen en dat was Diábolus naar den zin; want
hij wist, dat, indien zij de ongerechtigheid in haar hart
toeliet, haar koning haar gebed niet hooren zou; daarom

werd zij nu al zwakker en zwakker en was als een rollend
blad voor den wind. Zij riep tot haren koning om hulp en
duldde Diábolus-mannen in haren boezem: wat kon daarom
haar koning voor haar doen? Ja, daar scheen nu wel eene
vermenging plaats te hebben in Menschziel, want de burgers
der stad en de Diábolus-mannen wandelden samen langs de
straten. Zelfs dachten de mannen van Menschziel er aan om
met hen vrede te sluiten, daar de krankheid binnen de stad
zoo doodelijk was geweest, en zij zoodanig daardoor waren
gedund en verzwakt, dat het toch tevergeefs zou wezen
tegen hen te vechten. De zwakheid van Menschziel was de
kracht van hare vijanden,
[37]
en de zonde van Menschziel in
het voordeel der Diábolus-mannen. Zoo begonnen dan reeds
deze lieden zich te verbeelden, dat zij de stad in eigendom
konden krijgen; beiden schenen nu reeds het bezit daarvan
met elkander te deelen. Ja, de Diábolus-mannen groeiden
aan en namen toe, terwijl de stad zelf verminderde. Meer
dan elfduizend mannen, vrouwen en kinderen waren aan de
ziekte gestorven.
[37] De zwakheid van Menschziel was de
kracht harer vijanden. Bunyan beschrijft meesterlijk den
ellendigen toestand der ziel, die buiten Gods gemeenschap in
Christus leeft, omdat zij die heeft verzondigd. Alles is
krachteloos; ’t is vorm wat er nog overblijft van godsdienstige
verrichtingen, een vorm der godzaligheid, maar die de kracht
daarvan verloochent.

HOOFDSTUK XI.
HET COMPLOT ONTDEKT.
olgens het welbehagen van El-Schaddaï was daar
iemand in de stad, die Toezicht heette, een groot
vriend der inwoners en die Menschziel liefhad.
Deze man had tot gewoonte aangenomen om
overal in de stad te luisteren en op te letten, of hij ook iets
te hooren of te zien kreeg, dat kwade gevolgen hebben kon.
Hij vertrouwde de Diábolus-mannen evenmin binnen als
buiten de stad. Nu gebeurde het eens, dat deze heer
Toezicht op eene plaats, genaamd Kwaadheuvel, kwam,
waar de vrienden van Diábolus plachten saam te komen; zoo
hoorde hij eenig gemompel, (gij moet weten, dat het nacht
was), en sloop zachtkens naderbij om beter te kunnen
luisteren wat daar besproken werd. Al dadelijk ving hij een
gesprek op, waarin iemand verklaarde, dat het niet lang
meer duren zou of Diábolus was meester van de stad
Menschziel, en dat dan al de burgers met het zwaard zouden
worden gedood, al ’s konings kapiteins verjaagd en al zijne
soldaten uit de stad gedreven. Hij voegde daarbij, dat er
reeds een leger van twintig duizend strijdbare mannen bij
Diábolus gereed stond om dit voornemen tot werkelijkheid te
brengen; het zou geen maand meer duren, of dit alles was
gebeurd.
Nauwelijks had Toezicht dit gehoord of hij begaf zich naar
het huis van den Burgemeester en stelde er dezen mede in
kennis. De Burgemeester zond dadelijk naar den heer
Geweten, die het ambt van tweeden prediker waarnam,
opdat hij alarm zou roepen in de stad. De Oppersecretaris
was nog ongesteld.
[38]
Zoo liet dan ook even spoedig de
heer Geweten de klok luiden en kwam het volk samen,

waarop hij hen dadelijk eene korte vermaning gaf om toch
waakzaam te wezen, en tevens het nieuws, dat Toezicht
bracht, bekend maakte. „Een vreeselijke samenzweering is
tegen ons gesmeed,” zeide hij; „de heer Toezicht, die er de
man niet naar is om iets leugenachtigs bekend te maken,
heeft het ons ontdekt. Ik zal hem roepen, dan kunt gij hem
zelf hooren.”
Dit gebeurde en Toezicht verhaalde nauwkeurig al wat hij
op Kwaadheuvel van de Diábolusmannen vernomen had.
Ieder moest er de waarheid van inzien, vooral nadat de
prediker gezegd had: „Het is volstrekt niet bevreemdend, dat
de Diábolus-mannen zulke ontwerpen smeden; want door
onze eigen schuld hebben wij El-Schaddaï beleedigd, zijn
zoon Immanuel aanleiding gegeven onze stad te verlaten en
ons zeer verzwakt; terwijl wij in veel te vriendschappelijke
verstandhouding met dat slechte volk leven. De krankheid,
die in onze stad is, verzwakt ons; menig dapper en goed
burger is gestorven en de Diábolus-mannen worden hoe
langer hoe sterker. Bovendien heb ik van Toezicht vernomen,
dat er verscheidene brieven heen en weer geschreven zijn
naar en van Diábolus, die niets liever ziet dan den
ondergang der stad.”
[38] De oppersecretaris was nog ongesteld.
De Heilige Geest was bedroefd en daarom geweken. De ziel
ondervond de kracht des Geestes niet, echter niet omdat de
Geest „ongesteld” wezen zou; maar omdat er geene
gemeenschapsoefening met hem is.

BEGEERLIJKHEID WORDT GEVANGEN GENOMEN.
Toen Menschziel dit alles hoorde hief zij hare stem op en
weende. Toezicht stemde daarmede in. Intusschen
beraamden zij plannen om een nieuw verzoekschrift aan El-
Schaddaï en zijn zoon op te zenden.
[39]
Ook zochten zij de
kapiteins op en verzochten hen toch goed wacht te houden
en gereed te zijn tegen een mogelijken overval; hunne
wapenrusting na te zien, en vooral goeden moed te hebben.
Toen de kapiteins dit hoorden, zij die allen Menschziel in
waarheid liefhadden, schudden zij zich uit evenals Simson
toen hij van de hinderlaag der Filistijnen hoorde, en kwamen
zij dadelijk samen om te beraadslagen wat er te doen stond.
Zij besloten tot het volgende.

Jer. 2 : 34; 5 : 26.
Ezech. 16 : 52.
Joël 1 : 14; 2 : 15, 16.
1 Cor. 16 : 13.
Klaagl. 3 : 40.
1
e
. Dat de poorten zouden worden gesloten en met bouten
en grendelen voorzien, en dat alle in- en uitgaande lieden
nauwkeurig zouden worden onderzocht. Daardoor
meenden zij te kunnen ontdekken wie de personen waren,
die met Diábolus in verbintenis stonden.
Hebr. 12 : 15, 16.
2
e
. Vervolgens zou een nauwkeurig onderzoek worden
ingesteld binnen de stad; huiszoeking gedaan bij iederen
burger of daar ook Diábolus-mannen verborgen
waren.
[39] Plannen om een nieuw verzoekschrift op te
zenden. Nood leert bidden; maar dat gebed voldeed niet aan de
vereischten van een ootmoedig geloofsgebed, dat verhooring vindt. Ook
de Christelijke deugden werden weder beoefend met meer ijver, terwijl
de waakzaamheid toenam. Dit alles is prijzenswaard, maar ’t kan werk
zijn in eigen kracht en eigengerechtigheid kweeken. Het geestelijk leven
is een nauw leven.
3
e
. Verder, dat ieder bij wien een Diábolus-man gevonden
werd, om het even wie het ook wezen mocht,
die huisvesting en voedsel aan dat gespuis
verleend had, op een openbare plaats tot zijn groote
schaamte en schande zou worden te pronk gezet.
4
e
. Dat een openbare vast- en bededag zou worden
uitgeroepen, opdat de gansche stad Menschziel zich
verootmoedigde wegens hare overtredingen tegen haar
grooten Vorst en Heere. Allen, die daar
niet mede instemden en voortgingen met hunnen arbeid op
den bededag, zouden voor Diábolus-mannen gehouden
worden en hunne ongerechtigheid dragen.

Jes. 37 : 4 .
5
e
. Ook werd nog besloten, met hunne dringende
smeekschriften om hulp, tijding naar het hof te zenden van
hetgeen de heer Toezicht had ontdekt en openbaar
gemaakt.
6
e
. Terwijl eindelijk den heer Toezicht uit naam der stad
werd dank gezegd voor hetgeen hij had gedaan en hem de
post van schout bij nacht werd opgedragen.
Volgens deze besluiten werd nu ook gehandeld en de
nieuwe schout bij nacht bekleedde zijn post met grooten
ijver en opoffering van eigen rust en gemak. De man was
altijd ijverig in de weer, en lag op zijn loer wanneer hij
vermoeid was van het omzwerven. Inderdaad, Menschziel
had dien post aan niemand beter kunnen opdragen dan aan
dezen persoon. Niet vele dagen daarna als hij zijne
onderzoekingstochten ook tot ver buiten de stad voortzette,
kwam hij bij Hellepoortsheuvel in het land der Twijfelaars,
waar hij tot zijn schrik vernam, dat Diábolus reeds alles
gereed had om op te trekken. Daarom kwam hij met haast
terug en riep de oudsten van Menschziel samen, en deed
hun verslag van hetgeen hij vernam, in het bijzonder ook dat
Diábolus den ouden heer Ongeloof tot opperbevelhebber van
zijn leger had aangesteld, dat dit leger uit meer dan twintig
duizend man bestond, die allen Twijfelaars waren. Diábolus
had het voornemen alle voorname vorsten van den helschen
afgrond tot kapiteins aan te stellen, en vele prinsen van het
Zwarte Woud stonden met den hellevorst in betrekking. De
Twijfelaars hadden zich ook verpraat, niet wetende met welk
doel onze Schout bij nacht hen uithoorde en aan den heer
Toezicht verteld, dat de reden waarom de oude heer
Ongeloof veldmaarschalk was geworden hierin bestond, dat
niemand aan Diábolus trouwer was dan hij, en hij sedert
zijne ontvluchting uit Menschziel deze stad doodelijk was
blijven haten, naar niets vuriger verlangende dan zich op
haar te kunnen wreken wegens den smaad hem aangedaan.
Ook is niemand beter dan hij met de stad bekend omdat hij

er eertijds heerschte. Dit alles deelde de trouwe schout bij
nacht mede.
Toen nu de kapiteins van Menschziel met de oudsten der
stad dit alles vernamen,
[40]
begrepen zij dat niets beter was
dan onmiddellijk de wetten uit te voeren, die hun Vorst
tegen de Diábolus-mannen had uitgevaardigd. In het huis
van den heer Gemoed en van den grooten heer Vastewil
woonden nog twee daarvan. Bij den eerste woonde
Begeerlijkheid, maar die zijn naam veranderd had in
Spaarzaam. Bij den laatste vond men Onreinheid, maar die
zich Geoorloofd Vermaak liet noemen. De kapiteins en
oudsten namen nu deze twee gevangen en gaven hen over
aan den stokbewaarder Getrouwe, die hen zwaar met
ketenen belaadde en zoo nauw opsloot, dat ze de tering
kregen en in de gevangenis stierven. Hunne meesters
moesten ook in het openbaar boete doen, dat wil zeggen: in
eene openbare plaats zich vertoonen om volledige
schuldbelijdenis af te leggen.
[41]
Daarna trachtten de kapiteins en oudsten nog meerdere
Diábolus-mannen machtig te worden en in hunne kuilen en
spelonken na te speuren; maar ofschoon zij de afdruksels
hunner voetstappen duidelijk zagen, zoo was het hun
onmogelijk hen te grijpen, zelfs waar zij hun onaangenamen
geur roken. Dat gebroed wist zich wonderwel te verschuilen.
Toch heerschte nu Menschziel met een sterken arm over de
Diábolisten, zoodat het hun geraden was zich schuil te
houden. Er was een tijd geweest, dat ze op klaarlichten dag
langs de straten durfden wandelen, maar die tijd was
voorbij. Ze vlogen nu als nachtuilen in het duister. Alle
burgers zagen hen nu voor hun doodvijanden aan, zoo goed
had de heer Toezicht zijn werk verricht.
[40] Toen nu de kapiteins van Menschziel dit
alles vernamen. Bij de zonden der ziel voegde zich nu de
listen des satans, die het op den ondergang van het kind Gods

gemunt heeft. Maar uit hetgeen hier medegedeeld wordt, blijkt,
dat zijne listen ons niet onbekend zijn.
[41] Schuldbelijdenis afleggen. De ziel begint alles
te onderzoeken en alles te belijden, en wat beleden is wordt
vergeven.
VERDEDIGINGSWERKTUIGEN IN MENSCHZIEL.

Omtrent dezen tijd nu had Diábolus zijn leger volkomen
gereed. Hij zelf was opperheer, Ongeloof veldmaarschalk; van
de generaals zullen wij later spreken; maar hier zijn de
namen van de kapiteins met hunne vaandrigs en wapenen.
Openb. 12 : 3, 4, 13, 15-17.
1
e
. Kapitein Woede; deze was een hoofdman over de
Twijfelaars aan de Verkiezing. Hij
voerde eene roode vlag, die gedragen werd door vaandrig
Vernieler, en een groote roode draak was zijn wapen.
Num. 21 : 6.
2
e
. Daarna kwam kapitein Uitzinnig, deze was gesteld over
de Twijfelaars aan de Roeping. Zijn vaandeldrager heette
Donkerheid; zijn vaandel was vaal en zijn wapen
prijkte met drie vurige slangen.
Matth. 22 : 13.
Openb. 9 : 1.
3
e
. Toen volgde kapitein Verdoemenis; deze was een
hoofdman over de Twijfelaars aan de Genade. Ook zijne vlag
was rood en werd gedragen door Geen-Hoop-op-
pardon, terwijl een duister hol zijn wapen was.
Spreuk. 27 : 20.
4
e
. Nu kwam kapitein Onverzadelijk, een hoofdman over de
Twijfelaars aan het Geloof. Zijn vaandel was rood en
Verslinder droeg het, terwijl een paar
opgesperde kaken zijn wapen vertoonden.
Ps. 11 : 6
Openb. 14 : 11.
5
e
. Ook was een kapitein Zwavel, gesteld over de
Twijfelaars aan de Volharding der heiligen. De heer Vuurbrand
droeg het roode vaandel, terwijl een blauwe en
stinkende vuurvlam zijn wapenschild sierde.
Mark. 9 : 44 .
6
e
. Kapitein Torment, die een hoofdman was over de
Twijfelaars aan de Opstanding. Zijn vaandel was bleek en de
heer Knagend droeg het met een zwarte worm in
zijn wapen.

Openb. 14 : 11, 6 : 8.
Jer. 5 : 16.
1 Tim. 4 : 2. R om. 2 : 5.
1 Petr. 5 : 8.
7
e
. Kapitein Zonder-rust, een hoofdman over de
Twijfelaars aan de Zaligheid, voerde het roode vaandel met
een afzichtelijk doodsbeeld tot wapen, dat
Rusteloos droeg.
8
e
. De achtste kapitein heette de heer Graf. Hij was
gesteld over de Twijfelaars aan de heerlijkheid; had een vaal
en bleek vaandel, dat vaandrig Verderf droeg, en zijn
wapenschild prijkte met een bekkeneel en gekruiste
doodsbeenderen.
9
e
. Eindelijk was er ook nog een kapitein Wanhoop, die
een aanvoerder was van de Twijfelaars aan de
gelukzaligheid. Zijn vaandrig heette Vertwijfeling, die een
roode vlag droeg met een gloeiend ijzer en een hard hart tot
wapen.
Dit waren zijne kapiteins, met hunne manschappen en
wapens en vlaggen. Zeven generaals stonden boven die
kapiteins, namelijk de heer Beëlzebul, de heer Lucifer, de
heer Legioen, de heer Apollyon, de heer Python, de heer
Cerberus en de heer Belial, en veldmaarschalk Ongeloof was
hun overste. Nog waren daar vrijwilligers uit het Zwarte
Woud, die tot hoofdlieden van honderd werden aangesteld.
De verzamelplaats van deze strijdmacht was
Hellepoortsheuvel. Vandaar braken zij op en marcheerden
rechtstreeks op de stad Menschziel aan. Gelukkig, dat
tengevolge van Toezichts waarschuwing de poorten waren
gesloten en met dubbele wachten bezet; de slingers stonden
op hunne standplaatsen, en alles was gereed.
Ook konden de Diábolus-mannen in de stad niet zooveel
kwaad doen als zij zich hadden voorgenomen, want
Menschziel was nu ontwaakt. Maar ach, het arme volk werd
zeer verschrikt, toen de vijanden zich eerst
vertoonden en vooral toen zij hun trom roerden.
[42]
Deze
was dan ook ijselijk om te hooren; de lieden beefden voor

Jak. 4 : 7 .
Jes. 5 : 30.
dit geluid wel zeven mijlen ver, althans voor zoover zij
wakker waren. Ook zwaaiden de vaandrigs onophoudelijk
met hunne afgrijselijke vaandels.
Toen Diábolus voor de stad kwam sloeg hij zijne
legermacht op voor de Oorpoort en deed daarop een
geduchten aanval, meenende, dat zijne vrienden in
Menschziel gereed waren ook iets te beginnen, maar
daarvoor was gezorgd door de kapiteins. Dit viel hem tegen;
hulp kreeg hij niet, maar wel leed zijn leger veel schade van
de slingersteenen, die de dappere kapiteins moedig op de
zijnen wierpen; daarom zag hij zich genoodzaakt
achteruit te trekken, buiten het bereik van de slingeraars.
In den omtrek wierp hij nu vier sterkten tegen de stad op,
waarvan de eerste, naar zijn eigen naam, Diábolus heette,
om daardoor de arme stad nog meer te verschrikken. Hij
meende haar te bespringen als een leeuw zijn buit, en
verwachtte, dat zij van schrik voor hem zou nedervallen.
Maar de kapiteins en soldaten hielden zich zoo flink, dat hij
wijken moest, waardoor de inwoners moed grepen.
Op de hoogte aan de noordzijde der stad opgeworpen,
plantte de tiran zijn standaard, ijselijk om aan te zien; want
hij had door eene satanische kunst daarin een wapen
aangebracht bestaande uit een vurige vlam, waarin een
afbeeldsel der stad Menschziel brandde. Hij gaf ook bevel,
dat zijn tamboer alle nachten de muren der stad zou
naderen
[43]
en daar den trommel slaan ten einde met de
lieden over de overgave te onderhandelen. Overdag durfde
hij niet wegens de slingers, maar ’s nachts meende hij hen
door dien afgrijselijken trommelslag uit den slaap te houden
en zoo bang te maken, dat zij eindelijk bevende van angst
hem inlieten. Deze tamboer deed zooals hem geboden was,
en als hij dat akelig geluid maakte was er duisternis en
benauwheid in de stad en scheen zelfs het licht des hemels
verduisterd te worden. Nooit hoorde men op aarde
zulk een oorverdoovend geluid, alleen de stem van El-
Schaddaï wanneer hij spreekt, uitgezonderd. Menschziel

meende dan ook niet anders dan verslonden te zullen
worden.
[42] De trom van Diábolus, die Menschziel zoo zeer
verschrikte, beduidt de aanvechtingen en verschrikkingen des
satans als hij op de wet wijst, die den zondaar veroordeelt, en
van dood en verdoemenis gewaagt als rechtvaardig door de ziel
verdiend. Dit zijn de verschrikkingen des Boozen.
[43] Zijn tamboer moest des nachts de
muren der stad naderen. „Dit is uwe ure en de macht
der duisternis,” zeide Jezus. Alle boos werk is in den nacht het
meest voorspoedig. De schrik des nachts is voor den Christen
anders niet zoo ijselijk als hij maar nabij zijn God leeft. Maar
juist in zulke dagen van afval en achteruitgang, wanneer dan de
ziel is ontwaakt, zoo wordt zij des nachts maar al te vaak
vreeselijk gekweld door visioenen en droomen, waarin de booze
de hand heeft.

DE VREEZELIJKE KAPITEIN GRAF EN ZIJN STANDAARD-DRAGER VERDERF.
Nu hield hij ook deze toespraak: „O Menschziel! Mijn
meester heeft mij bevolen u te zeggen, dat zoo gij u gewillig
onderwerpt, gij het goede dezes lands zult genieten; maar
zoo gij hardnekkig weigert, zal hij u met geweld aantasten!”
Echter niemand gaf hem antwoord, want al het volk liep

naar de kapiteins in het kasteel, zoodat zij hem kwalijk
hoorden spreken. Zoo keerde hij dan tot zijn meester terug.
Diábolus ziende, dat hij op deze wijze Menschziel niet aan
zich onderwerpen kon, zond den volgenden nacht nogmaals
een tamboer, maar zonder trommel om de burgers te laten
weten, dat hij genegen was eene overeenkomst te sluiten.
Dit onderhoud liep echter ook op niets uit, want alles
bestond hierin, dat hij de stad opeischte. De burgers gaven
hem niet eens antwoord, want zij herinnerden zich wat het
hun de eerste maal gekost had naar hem te hooren.
Toen zond hij voor de derde maal een bode, dien
schrikkelijken kapitein Graf, welke voor de muren van
Menschziel deze toespraak tot haar hield:
„O, gij ingezetenen van de rebelleerende stad Menschziel!
ik eisch in den naam van den prins Diábolus, dat gij zonder
tegenstreven de poorten uwer stad openzet en den grooten
heer toelaat daarbinnen te komen. Maar zoo gij blijft
rebelleeren en wij de stad met geweld komen in te nemen,
dan zullen wij u als het graf verslinden. Derhalve zegt het
nu, of gij naar ons hooren wilt of niet. De reden van dezen
eisch is omdat mijn heer zonder twijfel uw prins en overste
is, waarvoor gij hem ook zelf erkend hebt. En de schande,
die mijn heer aangedaan is toen Immanuel hem zoo
verachtelijk behandelde, zal toch niet kunnen uitwerken, dat
hij zijn recht op u verliezen zou. Overweegt dan nu wat ge
wilt. Geeft ge u dadelijk over, dan wordt onze oude
vriendschap vernieuwd; maar weigert ge nog en rebelleert
gij, verwacht dan niets anders dan vuur en zwaard.”
Toen de machtelooze stad Menschziel dezen parlementair
en zijnen eisch vernomen had, werd zij wel des te meer
verslagen, maar gaf toch aan dien kapitein geen antwoord;
daarom moest hij heengaan gelijk hij gekomen was.
Zij overlegden samen wat te doen en besloten eindelijk
opnieuw bij den Oppergeheimschrijver om raad te vragen.
Ofschoon hij nog niet geheel hersteld was zoo ontving hij
hen toch en zij verzochten hem om de volgende drie zaken.

1
e
. Dat hij hen weder in gunst wilde aannemen, zich niet
langer zoo aan hen onttrekken, en hun nu wilde gehoor
geven waar zij hunne ellende hem bekend maakten.
Maar hij antwoordde daarop als vroeger, dat hij nog
ongesteld was en daarom niet kon doen als tevoren.
2
e
. Dat zij hem verzochten hun toch te willen raad geven
in deze gewichtige zaak, daar Diábolus voor de stad
gekomen was met meer dan twintig duizend Twijfelaars, en
dat hij en zijne veldoversten zeer wreed waren, waarom zij
hen ook zeer vreesden.
Maar hij antwoordde: „Gij moet de wet van uwen Vorst
maar eens inzien, om te weten wat u daarin wordt bevolen.”
3
e
. Dat hij hen toch helpen mocht om een verzoekschrift
aan El-Schaddaï op te stellen en dat hij er zijne hand onder
zetten mocht als een teeken, dat hij het hierin met hen eens
was. „Want Hoogedele Heer,” zeiden zij, „wij hebben reeds
verscheiden verzoekschriften opgezonden, doch kunnen
geen bevredigend antwoord krijgen; maar als gij er uw hand
onder zet dan zal alles ten gunste der stad Menschziel
uitloopen.”
Maar ook hierop antwoordde hij, dat zij hunnen vorst
Immanuel hadden beleedigd en bedroefd, en dat zij nu maar
moesten handelen, zooals zij zelf het best konden.
[44]
[44] Handelen zooals zij zelf het best
konden. De ziel moet de geopenbaarde waarheid in het Woord
raadplegen en daarnaar handelen. Eerst gehoorzaamheid en dan
offeranden. De Heilige Geest bezielt alleen het gebed, dat in
volkomen ootmoed en onderwerping en uit gehoorzaam geloof
wordt opgezonden. Bunyan heeft dit willen voorstellen in de
schijnbare wederstreving des Heiligen Geestes. De Heere heeft
een twist met de inwoners des lands.

NEDERLAAG VAN DIÁBOLUS EN ZIJN LEGER VOOR IMMANUEL.
HOOFDSTUK XII.

Klaagl. 1 : 3.
HET SMEEKSCHRIFT VAN MENSCHZIEL.
et antwoord, dat de Oppergeheimschrijver hun
gaf, viel als een molensteen op de harten der
burgers, ja het bedroefde hen zóo, dat zij niet
wisten wat te doen; toch durfden zij geenszins
het verlangen van Diábolus bevredigen. Ook
wisten zij niet, of hunne kapiteins nu den eenig goeden weg
volgden. De arme stad Menschziel was nu van tweeën
gedrongen; hare vijanden vielen op haar aan en hare
vrienden wezen het af haar te helpen.
Toen stond de burgemeester op, wiens naam was
Verstand, en hij begon het antwoord van den
Geheimschrijver te overleggen tot hij eindelijk nog troost
putte uit de schijnbaar harde woorden van dien edelman.
„Eerstens”, zeide hij, „dit volgt onvermijdelijk uit zijne
woorden, dat wij om onze zonden nog moeten lijden. Toch
straalt er in door, dat wij eindelijk van onze vijanden zullen
verlost worden, en dat Immanuel na deze groote
verdrukking ons helpen zal.” De reden waarom de
burgemeester die woorden van den Oppergeheimschrijver
zoo fijn onderzocht was hierin gelegen, dat deze meer dan
een profeet was en al zijne woorden stellig kwamen.
Zoo namen zij dan afscheid van hem en keerden tot
hunne kapiteins terug, die nadat zij alles gehoord hadden
het met den burgemeester eens waren. Zoo spraken zij dan
ook den burgers moed in en raadden hen aan zóo moedig
tegen Diábolus en zijn aanhang te strijden als hun maar
eenigszins mogelijk was. Ieder begaf zich daarop naar zijn
post, de kapiteins, de burgemeester, de gewezen secretaris
en de heer Vastewil. De kapiteins waren begeerig voor hun
vorst te strijden en handteerden het krijgsgeweer met
vermaak. Het eerste antwoord kreeg Diábolus met de
slingers, des morgens vroeg toen de zon opging. De reus

Zach. 9 : 15.
1 Petr. 5 : 8.
Openb. 12 : 10.
Matth. 4 : 8, 9.
Luk. 4 : 6, 7 .
had het gewaagd nader te komen, maar o, de
slingersteenen vlogen hem en zijn volk als horselen om de
ooren. En evenals er voor Menschziel niets verschrikkelijker
was dan zijn trom, zoo was er voor hem niets gevaarlijker
dan Immanuels slingers. Daarom was hij
genoodzaakt verder van de stad te wijken. Toen liet de
burgemeester de klok luiden en beval, dat men den
Oppergeheimschrijver zou gaan bedanken, omdat door zijne
woorden de stad was bemoedigd, hetgeen de onderleeraar
ook deed.
Toen Diábolus bemerkte, dat zijne kapiteins, soldaten en
machtige edelen verschrikt en verslagen waren door de
gouden slingers van den vorst der stad Menschziel, zoo
bedacht hij iets anders, en zeide: „Ik zal hen door vleierij en
pluimstrijkende woorden in mijne macht zien te krijgen.”
Derhalve kwam hij spoedig terug, maar nu niet met zijn
trommel, noch met kapitein Graf, maar zijne lippen
suikerzoet gemaakt hebbende, deed hij zich voor als een
lieftallig vorst, die vreedzaam was en zich volstrekt niet
wreeken wilde, maar slechts het welzijn der stad beoogde.
Hij hield, nadat hij zich vertoond had de volgende rede:
„O, gij beminde mijns harten, beroemde stad Menschziel!
Hoeveel nachten heb ik doorgebracht om te overleggen hoe
ik u ten goede mocht wezen. Verre, zeer verre
zij het van mij, dat ik begeeren zou u den
oorlog aan te doen, indien gij maar handelbaar waart en u
gewillig aan mij overgaaft. Gij weet, dat gij van ouds de
mijne waart, en dat zoolang gij mij voor uwen
heer erkendet en ik u als mijne onderdanen
beschouwde, u niets ontbroken heeft van al wat u
aangenaam was en vermaak kon bezorgen. Bedenk toch, dat
zoolang gij de mijne waart, gij nooit zulke bange, nare en
moeielijke uren hebt doorgebracht als sedert gij tegen mij
zijt opgestaan. Ook zult ge voortaan geen rust meer
genieten voordat wij het weder samen zijn eens geworden.
Laat mij nu zooveel op u vermogen, dat gij mij weder

inhaalt, en ik zal u al uwe oude voorrechten teruggeven, en
nog vele nieuwe bovendien, zoodat gij weder de vrijheid zult
hebben om te bezitten en te genieten al wat van Oost en
West aanlokkelijk voortkomt. Nooit zal ik iemand iets
vergelden wat gij mij ook hebt aangedaan. Ook zullen nooit
mijne vrienden binnen in u, die op u loeren en zich
versteken, u eenigszins meer schadelijk zijn. Integendeel zij
zullen uwe dienaren wezen en u alles geven wat gij van hen
begeert. Ik behoef hier niets meer bij te voegen, gij kent
hen en zijt dikwijls in hun gezelschap vroolijk geweest.
Waarom zouden wij dan in zulk eene vijandschap leven?
Laat ons de oude vriendschap vernieuwen. Weest het eens
met uwe vrienden; ik durf vrijmoedig tot u spreken omdat ik
u innige liefde toedraag. Mijn hart klopt voor u. Lieve
vrienden, doet mij derhalve geen meerdere moeite aan en
uzelven geen angst en vreeze. Vlei u niet met de macht
uwer kapiteins en denk niet, dat Immanuel spoedig komt. Ik
ben tegen u opgetrokken met een sterk en onverschrokken
leger; al de vorsten van den afgrond staan aan het hoofd
daarvan. Mijne kapiteins zijn vlugger dan arenden, sterker
dan leeuwen en roofzuchtiger dan avondwolven. Wat is Og
van Bazan? Wat is Goliath van Gath? Ja, wat zijn honderd
zulke reuzen tegen een mijner minste kapiteins? Hoe zou
Menschziel dan ooit kunnen denken, dat zij mijne macht
ontkwame!”

WREED EN PIJNIGER.

Diábolus had nauwelijks deze bedriegelijke rede
geëindigd of de burgemeester antwoordde daarop:
„O, Diábolus, vorst der duisternis en leermeester van
alle bedrog! Uwe pluimstrijkende, leugenachtige
woorden hebben wij gehoord, en wij kennen u bij
ondervinding.
[45]
Reeds al te diep proefden wij uit den
beker des verderfs, zouden wij dan weder naar u
hooren en ons aan u verbinden, terwijl wij de wetten
verbreken van onzen El-Schaddaï? Zou dan onze vorst
ons niet voor eeuwig verstooten? En als wij van hem
verworpen zijn, kan dan de plaats, die hij voor u bereid
heeft, eene rustplaats voor ons wezen? Bovendien, gij
zijt van alle waarheid ontbloot en hebt die voor goed
van u afgeschud; wij voor ons zijn eerder bereid door
uwe hand te sterven dan ons door u te laten
verstrikken.”
Toen nu de tiran zag, dat er met onderhandelen
weinig voor hem bij den burgemeester viel te winnen,
verviel hij in een helsche woede en voerde weder zijn
leger Twijfelaars op de stad aan.
[45] Diábolus vleiende taal wordt nu beter doorzien dan in
het eerst. Zijne listen zijn ons niet onbekend, is het nu. Toen de satan
voor het eerst kwam was Menschziel onbewust van wat haar te wachten
stond als zij luisterde en toegaf. Nu wist zij het ten volle uit lange
smartelijke ondervinding. Zij was door schade wijs geworden.

Opnieuw liet hij den trommel roeren opdat zijn volk
gereed zou zijn tot den strijd, hetgeen Menschziel deed
beven, en rukte met zijne krijgsmacht voorwaarts. Kapitein
Wreed en kapitein Pijniger plaatste hij aan de Voelpoort en
beval, dat zij zich daar zouden nederslaan om zich tot den
aanval gereed te houden. Ook zorgde hij dat kapitein
Zonder-rust te hulp zou komen.
[46]
Voor de Neuspoort
plaatste hij de kapiteins Zwavel en Graf; maar aan de
Oogpoort zette hij dat grijnzend aangezicht van kapitein
Wanhoop. Daar plantte deze ook zijn afgrijselijke standaard.
Kapitein Onverzadelijk zou Diábolus ter zijde staan en moest
zorg dragen voor de te rooven buit, zoo van menschen als
goederen.
Mondpoort hielden de burgers om uitvallen te doen,
daarom bewaarden zij die zeer krachtig. Ook was dat de
weg waarlangs hunne verzoekschriften naar den koning
gingen. Van den top dezer poort speelden de kapiteins met
hunne slingers op den vijand. Nu was het Diábolus’
voornemen om Mondpoort met slijk te versperren. Waar de
reus aldus allerlei toebereidselen maakte om de stad van
buiten aan te vallen, waren de kapiteins en soldaten bezig
zich van binnen te verdedigen, zij bereidden hunne slingers,
richtten hunne banieren op, bliezen op hunne bazuinen en
ordenden zich in afdeelingen naar zij het noodig keurden.
Ook kregen de soldaten bevel zich bij het geluid der
bazuinen tot den strijd gereed te houden. De heer Vastewil
nam den post op zich om tegen de rebellen daar binnen te
waken, en te doen wat hij kon om hen voor den dag te
halen en te verworgen. En inderdaad sedert hij boete
gedaan had over zijn bedreven kwaad, toonde hij grooten
ijver en liefde voor den koning. Hij greep onder anderen
zekeren Vroolijk en zijn broeder Dartel, de twee zoons van
dien Geoorloofd Vermaak, welke in de gevangenis kwijnde,

die nog in wezen waren, en nagelde ze met zijne eigen
handen aan het kruis. De reden, waarom hij hen ophing,
was deze: nadat hun vader in handen van den cipier
Getrouwe was overgeleverd, begonnen deze zonen huns
vaders rol te spelen en met de dochters van hunnen heer te
gekken en te boerten. Ja, zelfs was er een sterk vermoeden,
dat zij de grenzen der betamelijkheid overschreden. Dit was
den huisvader ter oore gekomen. Om billijk te wezen, wilde
hij hen niet op losse geruchten vatten. Hij zette zijne twee
knechts, Naspeurder en Alverteller, op den uitkijk; deze
betrapten hen aldra, en deelden dat aan hunnen heer mede.
Toen nu de heer Vastewil ten volle van de waarheid
overtuigd was, nam hij de twee jonge boeven en voerde hen
naar de Oogpoort, waar hij hen aan zeer hooge kruisen
hing,
[47]
in het gezicht van kapitein Wanhoop en Diábolus’
standaard.
Deze flinke daad van den moedigen Vastewil diende tot
groote beschaming van kapitein Wanhoop, ontmoedigde het
leger van Diábolus, en deed de aanhangers van den reus
binnen de stad sidderen, terwijl de kapiteins van den Prins
er zeer door werden bemoedigd. Diábolus zag nu duidelijk,
dat de burgers der stad genegen waren tegen hem te
strijden en dat hij op zijne vrienden daarbinnen niet hopen
kon. Nog meer proeven gaf de edele Vastewil van zijn
oprechte gehechtheid aan zijn vorst, zooals weldra zal
blijken.
De kinderen van Spaarzaam, die bij den heer Gemoed
inwoonden, heetten Afnijper en Inhalig. Een daarvan was
zelfs getrouwd met eene dochter van Gemoed, wier naam
was Houd-het-kwade-vast. Toen deze bemerkten hoe de
heer Vastewil met Vroolijk en Dartel gedaan had, trachtten
zij te vluchten; maar de heer Gemoed zette hen in zijn huis
gevangen, en gedachtig aan de wet, dat alle Diábolus-
mannen moesten sterven, liet hij hen in ketenen naar de
markt slepen en hing hen eveneens op.

[46] De kapiteins Wreed, Pijniger en Zonder-
rust. Nu dreigementen niet hielpen en pluimstrijkende woorden
vruchteloos bleven, gaat hij tot dadelijkheden over. Nu komen de
vervolgingen en het onthouden van rust ook op den dag des
Heeren.
[47] Waar hij hen aan zeer hooge kruisen
hing. Nu blijkt dat het Menschziel ernst wordt. De zonde wordt
aangegrepen en gekruist, zelfs de boezemzonde in eigen
binnenste. Het vleesch wordt gekruist met de begeerlijkheden.
Eene heerlijke vrucht van het lijden!

DE KAPITEINS ZETTEN DE VERDEDIGING VOORT.
De burgers werden hierdoor aangemoedigd nog
nauwkeuriger onderzoek te doen; maar het gebroed van
Diábolus hield zich nu zóo schuil, dat men het onmogelijk
vinden kon.

Openb. 22 : 2.
Ps. 38 : 5.
Eerst was Diábolus met zijn leger op het gezicht van deze
kloeke daden wel een weinig ontmoedigd, maar aldra
veranderde zijne kleinmoedigheid in woedende dolheid en
brieschend als een leeuw vloog hij op tot den strijd. Den
stedelingen en kapiteins was een hart onder den riem
gestoken; en daar zij stellig geloofden, dat zij nog eenmaal
zouden triomfeeren, vreesden zij niet. De Onderleeraar hield
eene predikatie over den tekst uit Gen. 49 : 19. „Aangaande
Gath, eene bende zal hem aanvallen, maar hij zal haar
aanvallen aan het einde.” Daarin toonde hij aan, dat
ofschoon Menschziel er nu zeer ellendig aan toe was; zij
toch voorzeker zou overwinnen.
Diábolus liet weder zijn trom roeren; maar de kapiteins
der stad, dat hoorende, bliezen op hunne zilveren
trompetten. Trommen waren in Menschziel niet. Toen kwam
Diábolus leger op de stad aan om die in te nemen, terwijl de
kapiteins op Mondpoort de slingers lieten werken en de
slingeraars van den muur het hunne deden. In Diábolus
leger hoorde men niet anders dan vervaarlijk tieren en
lasteren; maar in de stad verstandige redeneeringen,
gebeden en psalmen. De vijanden braakten allerlei
scheldwoorden uit op het geluid van hun trom; maar die van
de stad bliezen voortdurend op hunne heerlijke trompetten
en wierpen met slingersteenen. Zoo hield deze strijd aan
vele dagen achtereen. Alleen hielden zij nu en dan een
weinig rust, opdat de soldaten zich konden verkwikken en de
kapiteins zich tot een nieuwen aanval gereed maken.
De kapiteins van Immanuel waren gekleed in zilveren
wapenrusting en die der soldaten was van wel beproefd
metaal. De soldaten van Diábolus waren in het ijzer gekleed,
dat zoo was ingericht, dat het Immanuels schoten kon
weerstaan. In de stad waren sommigen licht gewond en
anderen vrij ernstig. Het ergste van alles was, dat er geen
geneesmeester in Menschziel was omdat
Immanuel afwezig was.
[48]
Toch werden zij door
de genezende bladeren van een boom van sterven bewaard,

Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade
Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.
Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and
personal growth!
ebookultra.com

Download full ebook of Service Learning Loriene Roy instant download pdf

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Download full ebook of Service Learning Loriene Roy instant download pdf

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 5

Slide 6

Slide 7

Slide 8

Slide 9

Slide 10

Slide 11

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 24

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 28

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 43

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 49

Slide 50

Slide 51

Slide 52

Slide 53

Slide 54

Slide 55

Slide 56

Slide 57

Slide 58

Slide 59

Slide 60

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

TLE-9-Prepare-Salad-and-Dressing.pptxkkk

LESSON 1 ABOUT MEDIA AND INFORMATION.pptx

GRADE-8-AQUACULTURE-WEEKQ1.pdfdfawgwyrsewru

Feelings PP Game FOR CHILDREN IN ELEMENTARY SCHOOL.pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech_Template.pptx [Autosaved].pptx

Jeopardy_Figures_of_Speech.pptxvdsvdsvsdvsd