Economics for Social Workers Michael Anthony Lewis

Economics for Social Workers Michael Anthony Lewis
Economics for Social Workers Michael Anthony Lewis
Economics for Social Workers Michael Anthony Lewis

1. Economics for Social Workers Michael Anthony
Lewis pdf download
https://ebookfinal.com/download/economics-for-social-workers-
michael-anthony-lewis/
Explore and download more ebooks or textbooks
at ebookfinal.com

2. Here are some recommended products for you. Click the link to
download, or explore more at ebookfinal
Mathematics for Economics 2nd Edition Michael Hoy
https://ebookfinal.com/download/mathematics-for-economics-2nd-edition-
michael-hoy/
Research for Social Workers An Introduction to Methods 2nd
Edition Margaret Alston
https://ebookfinal.com/download/research-for-social-workers-an-
introduction-to-methods-2nd-edition-margaret-alston/
Quest for the Tower 1st Edition Michael Anthony Steele
https://ebookfinal.com/download/quest-for-the-tower-1st-edition-
michael-anthony-steele/
The Body Social Anthony Synnott
https://ebookfinal.com/download/the-body-social-anthony-synnott/

3. Compensation Mechanisms for Job Risks Wages Workers
Compensation and Product Liability Michael J. Moore
https://ebookfinal.com/download/compensation-mechanisms-for-job-risks-
wages-workers-compensation-and-product-liability-michael-j-moore/
Oral Medicine 2nd Edition Michael Lewis (Author)
https://ebookfinal.com/download/oral-medicine-2nd-edition-michael-
lewis-author/
Mathematics for Economics third edition The MIT Press
Michael Hoy
https://ebookfinal.com/download/mathematics-for-economics-third-
edition-the-mit-press-michael-hoy/
Economics 5th Edition Michael Parkin
https://ebookfinal.com/download/economics-5th-edition-michael-parkin/
Speaking of Economics Economics As Social Theory 1st
Edition Arjo Klamer
https://ebookfinal.com/download/speaking-of-economics-economics-as-
social-theory-1st-edition-arjo-klamer/

5. Economics for Social Workers Michael Anthony Lewis
Digital Instant Download
Author(s): Michael Anthony Lewis, Karl Widerquist
ISBN(s): 9780231116862, 0231116861
Edition: Kindle
File Details: PDF, 1.70 MB
Year: 2001
Language: english

7. Economics for Social Workers

8. This page intentionally left blank

9. ECONOMICS FOR
SOCIAL WORKERS
The Application of Economic Theory to
Social Policy and the Human Services
Michael Anthony Lewis and
Karl Widerquist
columbia university press
New York

10. columbia university press
Publishers Since 
New York Chichester, West Sussex
©Columbia University Press
All rights reserved
Library of Congress
Cataloging-in-Publication Data
Economics for social workers :
the application of economic theory to
social policy and the human services /
Michael Anthony Lewis and Karl Widerquist.
p. cm.
Includes bibliographical references and index.
isbn–––(cloth : alk. paper)
isbn–––X (pbk. : alk. paper)
. Social service—Economic aspects.
. Economics.
I. Lewis, Michael Anthony, 1965–
II. Widerquist, Karl.
HV.E 
'.'—dc 
Columbia University Press books
are printed on permanent and
durable acid-free paper.
Printed in the United States of America
c
p

11. For Laverne Brown, Richard Cloward,
and JoAnn and Allan Widerquist

12. This page intentionally left blank

13. Acknowledgments
ix
chapter
The Economic Perspective

chapter
Marginal Analysis

chapter
Perfect Competition and the Supply-and-Demand Model

chapter
Imperfect Competition

chapter
Market Failure and Government Intervention

chapter
Cost-Benefit and Cost-Effectiveness Analysis

Contents

14. chapter
Government Failure

chapter
The Economics of Labor

chapter
The Economics of Poverty

chapter
The Economics of Health Care

chapter
Economic Demography

Glossary

Notes

Index

contents
viii

15. ix
We would like to thank the following people for reading all or part of this
book during its “developmental stages” or for contributing to it in some
other manner. First, thanks to John Michel, editor at Columbia University
Press, for his support, encouragement, and reading of the entire manu-
script. Thanks to Frances Fox Piven, Joel Blau, Jared Bernstein, and Salva-
tore Brucia for agreeing to read the entire manuscript. A number of doc-
toral students also read the entire manuscript.Although their consent to do
so was a little different from that of the others (since one of the authors
made it an assignment), we want to thank them as well. Thanks to Candyce
Berger for agreeing to look over our health economics chapter. We would
also like to thank Eri Noguchi. Not only did she read part of the manu-
script, but she also provided very useful advice about how best to make a
point in a way practicing social workers would find accessible. Thanks also
to Jessica Godwin for reading part of the manuscript. We would like to
thank Gretchen and Miggle Buchenholz for allowing one of us to use the
“Hanson Room” during work on this book. Gail Viener was also helpful
with the Hanson Room; we would like to thank her as well. Thanks to Ron
Harris for his support toward the end of the process. Last, but certainly not
least, thanks to Polly Kummel for her excellent copyediting.
Acknowledgments

16. This page intentionally left blank

17. Economics for Social Workers

18. This page intentionally left blank

19. Economics is one of the five main branches of social science, along with
sociology, political science, cultural anthropology, and psychology.
Social work is considered an applied profession rather than a social sci-
ence. Social workers are probably more familiar with some of the other
branches of social science than with economics, and it might be best to
explain the novel by way of the familiar.
All social sciences study aspects of human behavior. One thing
humans do is interact with one another to form social systems such as
families, groups, organizations, communities, and nation-states. Sociol-
ogy is the study of social systems. Another thing humans do is act
according to systems of shared rules, values, and beliefs, known as cul-
tures and subcultures. Cultural anthropology is the study of cultures and
subcultures.
1
Human beings also create formal systems of governance
and authority called political systems. Political science is the study of
political systems. In addition to creating social systems, behaving in
accordance with cultural phenomena, and creating political systems,
humans engage in a host of other types of behaviors. For example, they
sleep, eat, make love, make war, and become depressed. Psychology stud-
ies human behavior in general.
Humans also interact in the marketplace. An oversimplified view of
economics would describe it as the study of the marketplace, but econo-
mists define their own discipline more broadly. Economics is the study
Chapter One
The Economic Perspective

20. of how humans decide to use available resources to satisfy their wants.
Such decisions (whether made in markets, governments, homes, social
service agencies, or anywhere else) all fall within the field of economics.
In other words, economics is the study of the allocation of scarce
resources among competing ends.
2
Stated in this way, the definition of
economics probably does not say much to a reader who is new to the
field. One reason that understanding what economists say is so difficult
is that they often give familiar words technical definitions. We first will
define several terms that economists commonly use.
Goods, Resources, Scarcity, and Opportunity Cost
Social workers may not be aware of it, but they produce goods. The eco-
nomic definition of a good is anything that at least one person finds
valuable, useful, or desirable. It need not be a physical good; it may also
be a service. It need not be traded in the marketplace, either; so long as it
is useful to someone, it is a good. Thus, when social workers provide
individual counseling, group counseling, and community organizing,
they are producing goods, just as automobile workers produce goods
when they assemble cars and as professional basketball players produce
goods when they entertain audiences.
We find few goods lying around; we need to produce most of them,
using other goods. Any goods used in the production of other goods are
called resources,which are also known as inputs,or factors of produc-
tion.Social workers use resources such as their own time and skills,
along with physical goods such as computers and office space. Econo-
mists usually divide resources into the three broad categories: land,
labor, and capital.Labor includes not just workers’ time but also their
knowledge, ability, and skill. These attributes, which make workers more
productive, are also known as human capital, to emphasize that they are
products of past investments, although they still fall under the broad cat-
egory of labor.
3
Land includes both the land itself and natural resources
such as metals, oil, and coal that are taken from the land. The economic
definition ofcapitalis different from the common definition. Nonecon-
omists often use the term capital,or investment capital,to mean the
money that businesses use to buy the resources they need to facilitate
production. According to the economic definition, however,capitalis
material or physical resources used to facilitate production—for exam-
the economic perspective


21. ple, buildings, machines, paper, and desks. Thus an investor’s money is
not capital, but some of what it buys is. The money of a social worker
who is in private practice is not capital, but the couch on which her
clients lie during counseling is. Obviously, if you trace it back far
enough, all capital is made up of combinations of natural resources that
have been put together by labor in the past. But because capital was in its
present state before current production began, it may be best to think of
it as a separate factor of production.
Economists define scarcitydifferently from the way it is defined in
plain English. Understanding this concept is central to understanding
the economic perspective. If you walk into a store and see an aisle filled
with nothing but bread, you probably would not consider bread scarce,
because in plain English scarcity means rare or not plentiful. But from an
economic point of view, bread, and anything else you can buy, is scarce.
A good is scarce if not enough of it is available to put to every conceiv-
able use without sacrificing something else. If more of a good is available
than anyone needs or wants, or more of a good can be consumed with-
out sacrificing anything else, that good is abundant.If increasing the
total amount of consumption of a good requires some sacrifice, that
good is scarce.
For example, air is abundant (today). If a child is born, his family will
have to sacrifice consumption of some other goods to provide him with
food and clothing, but no one will have to sacrifice anything to obtain air
for him to breathe. We have more than enough air to go around, even
though every person on the planet consumes as much as necessary.
When Europeans first colonized the area that became Philadelphia, the
Delaware River offered an abundant supply of drinking water. Residents
could consume as much as they wanted, and enough remained for every-
one else. But thanks to pollution and an increase in population, this is no
longer the case; drinking water has become a scarce good nearly every-
where in the United States. In order to consume more water society has
to put more resources into sinking wells or building dams or controlling
pollution. Land is an example of a scarce good. If more land is used for
housing, less is available for social service agencies, shelters for victims of
domestic violence, and community centers. More land can be taken for
any oneuse but not without making less land available for other uses.
Isn’t it true that we are capable of producing more bread than anyone
on the planet can eat? Yes, we can but not without sacrificing something
else. The land and labor used to produce bread are not available to pro-
the economic perspective


22. duce anything else. Dedicating more land to growing wheat means less
land on which to build houses, domestic violence shelters, or social serv-
ice agencies. Dedicating more labor to bake bread means less time to
provide social services, build shelters for runaway children, or to stay
home and enjoy family life. Every good traded on the market is produced
with scarce land, labor, and capital.
Economics is the study of how humans use scarce resources to satisfy
competing wants, which are usually assumed to be unlimited. Would
you like to have more leisure time than you do now if you could do so
without sacrificing something else?
4
Would you like to consume more
goods than you do now if you could do so without sacrificing something
else? Economists assume that with rare exceptions—such as the very
rich—almost everyone would answer yes to both questions. But it is not
possible for everyone to have both more leisure time and consume more
goods. Consuming more goods means someone must spend more time
at work, which means less consumption of leisure time. Therefore, econ-
omists conclude that all goods that are bought and sold, no matter how
plentiful, are scarce. Abundant goods are free.
Because resources are scarce, agents (individuals, households, social
service agencies, firms, governments, etc.) must choose what they most
want to attain and allocate resources accordingly. If agents choose to
allocate resources to attain one desire, they cannot use those same
resources to attain some other desire. In other words, the scarcity con-
straint means that agents must make trade-offs; economics is, in short,
the science of trade-offs. Nonmarket goods, such as love and friendship,
arguably can be increased without any trade-off. Such goods are outside
the realm of economics, not because economists do not consider them
more important than most or all traded goods but because economists
study how humans use scarce resources to satisfy their wants. If no
trade-off is involved, the economist has no role.
Economists measure trade-offs using the concept of opportunity cost.
Theopportunity cost of a good is the goods forgone in order to obtain
that good. For example, a child has been given one dollar. She would like
a candy bar and a can of soda, but with that dollar she can buy only one
or the other. If she chooses the soda, she has sacrificed one candy bar.
Thus the opportunity cost of a can of soda is one candy bar. Or vice
versa: the opportunity cost of a candy bar is one can of soda. When a
firm invests money in a business, it must take into account not only the
money that it invests but also what it would have done with that money
the economic perspective


23. had it not invested. Firms could always put money into a stable, safe
investment and make, say,percent interest. Thus the opportunity cost
of business investments includes not only the money invested but the
interest that money could have made in another investment.
The opportunity cost of a government decision is often a little harder
to determine. Construction of a battered women’s shelter requires the
allocation of a given amount of land, labor, and capital. The opportunity
cost of the shelter is not the resources needed to produce the shelter, nor
is it the money directly used to buy those resources, but the opportunity
cost of the shelter depends on what would be produced with those
resources if the shelter is not built. The money could be used for a tax cut
or to pay off the national debt or to build a CIA training center or many
other government projects. If the next best use of the resources is to
build the training center, the opportunity cost of one battered women’s
shelter is one CIA training center. Often the dollar cost of a government
project or program is the best available measure of its opportunity cost.
The opportunity cost of a resource allocation decision made by the
executive director of a nonprofit social service agency is similar to that
made by government. If the director decides to allocate five social work-
ers to providing services in the foster care division, and if the next best
use of these social workers’ time is counseling residents of the agency’s
shelter for the homeless, the opportunity cost of allocating these work-
ers to foster care would be the counseling of the homeless that must be
forgone. The sum of these social workers’ salaries might be the best
measure of this opportunity cost.
The Economic Problem
The scarcity of resources means that all human societies must decide how
to use the resources available in order to satisfy competing wants. Fol-
lowing the lead of the economics educator Ben Lewis, economists call this
“the economic problem.”
5
Lewis defined three aspects of this problem:
what to produce, how to produce, and for whom to produce. The answers
to any one of these questions affect each of the others. A company cannot
decide what goods to produce without knowing how those goods will be
produced and who will want them, but understanding the differences
between these questions is important in order to be able to answer them.
The “what” aspect of the economic problem is the question of what
the economic perspective


24. goods society will produce. Societies must decide which desires they
most want to satisfy and allocate their resources to the production of the
goods that will satisfy those desires. How many cherries will the society
produce? How many movies? How many social service agencies, domes-
tic violence shelters, community centers, or homeless shelters will it pro-
duce? The “how” aspect is the question of what production methods will
be used to produce those goods.What factors of production will the soci-
ety use? What transportation and energy systems? Will production be
more capital intensive or more labor intensive? Will inputs be recycled
materials or newly mined natural resources? The “to whom”aspect is the
question of who gets to consume the output and in what proportions.
On what basis does a person become eligible for a certain amount of
consumption? What portion of output goes to wage laborers, parents,
retirees, investors, landowners, or the unemployed?
All societies construct social systems called economies, or economic
systems, to resolve the economic problem. The two most common ways
to address this problem are market exchange or direct government
action. An economy in which exchanges between buyers and sellers in
markets determine all economic decisions (see chapters and) has
been called pure capitalism, a pure market economy, a laissez-faire econ-
omy, or even a system of natural liberty. An economy in which a govern-
ment makes all economic decisions has been called a centrally planned
economy, a command economy, socialism, or communism. Economies
that use both types of decision making are called mixed economies. In
practice, pure socialism or pure capitalism do not exist, and all
economies are mixed economies. Most capitalist economies require at
least some government involvement to define and protect property
rights before buyers and sellers can exchange goods. Economies that rely
primarily on exchanges between buyers and sellers to allocate resources
are called capitalist, although technically they are mixed economies.
The methodology of most economists is first to imagine the workings
of a hypothetical pure capitalist system, one of the more common forms
of economic systems in the world today, and then examine how govern-
ment can affect different aspects of such a system. This hypothetical
thinking explains why economists tend to talk about “before”and “after”
government intervention. Economists use this method to isolate the
effects of the two types of decision making.
The market plays a large part in resolving these three questions. Firms
largely address the “what”aspect as they decide what to produce by look-
the economic perspective


25. ing at what consumers are willing to pay for and how much they are will-
ing to pay and as consumers decide what to consume by looking at what
firms are willing to sell and for what prices. Companies address the
“how” aspect as they choose whatever production methods make the
largest profit. Customers address the “for whom” aspect as they reward
the producers of certain products by purchasing those products.
But the market is not the whole story; the government is involved in all
three aspects of the economic problem. The government is both directly
and indirectly involved in deciding what goods are produced. Government
or government contractors directly produce some goods such as national
defense, public hospitals, public schools, and child welfare services. The
government prohibits other goods, such as drugs and poisons. The gov-
ernment through its use of selective taxes or tax deductions encourages
other goods. For example, allowing people to deduct charitable contribu-
tions encourages them to give money to social service agencies, which
increases the production of various social services. The government affects
the “how” aspect by prescribing some production methods or prohibiting
others and also by encouraging research and development with tax breaks
and grants to firms and educational institutions.
The government is also heavily involved in the “to whom” aspect. It
taxes some individuals and subsidizes others through Social Security,
Temporary Assistance for Needy Families (TANF, the program that
replaced Aid to Families with Dependent Children following the wel-
fare reforms of), and other programs. It also gives substantial tax
breaks to individuals and corporations for a variety of reasons. But per-
haps the biggest aspect of government’s influence on the “to whom”
aspect is easily overlooked. The marketplace rewards individuals not
only for what they themselves produce but also for what their property
produces. What property people own now depends on what rewards
they received in the past, but this in turn depends on what property they
owned in the past. If property rights to natural resources are traced far
enough, all converge at the point at which a government decided to sell,
lend, rent, or give that property to an individual or a firm. Thus the
reward for every product sold in a market economy is partially deter-
mined by an earlier government decision about who should own the
resources with which that product was produced. The paper in this
book was produced from trees that the government leased or granted to
a paper company. Thus government decisions partially affect all aspects
of the economic problem.
the economic perspective


26. Discovering Diverse Content Through
Random Scribd Documents

30. The Project Gutenberg eBook of De zilveren
schaatsen

31. This ebook is for the use of anyone anywhere in the United
States and most other parts of the world at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this ebook or online at www.gutenberg.org. If you
are not located in the United States, you will have to check the
laws of the country where you are located before using this
eBook.
Title: De zilveren schaatsen
Author: P. J. Andriessen
Mary Mapes Dodge
Illustrator: Joh. Braakensiek
Jan Sluijters
Release date: November 24, 2019 [eBook #60777]
Most recently updated: October 17, 2024
Language: Dutch
Credits: Produced by Jeroen Hellingman and the Online
Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/ for Project
Gutenberg
*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK DE ZILVEREN
SCHAATSEN ***

32. DE ZILVEREN SCHAATSEN

36. DE ZILVEREN SCHAATSEN
NAVERTELD DOOR
P. J. ANDRIESSEN
GEÏLLUSTREERD DOOR
JOH. BRAAKENSIEK EN J. SLUYTERS
TIENDE DRUK
A. W. SIJTHOFF’S
UITGEVERSMAATSCHAPPIJ—LEIDEN

38. INHOUD.
EERSTE HOOFDSTUK.
       Bladz.
Waarin verhaald wordt, hoe men, ook zonder schaatsen, toch het ijsvermaak
genieten kan        1
TWEEDE HOOFDSTUK.
Waarin wij verscheidene nieuwe kennissen ontmoeten        9
DERDE HOOFDSTUK.
Hoe een paar schaatsen en een dokter in één hoofdstuk kunnen vereenigd
worden        15
VIERDE HOOFDSTUK.
Hoe echt Hollandsche jongens zich goed houden onder tegenspoed        22
VIJFDE HOOFDSTUK.
Ongelukken in de hut van Rolf Brinker        35
ZESDE HOOFDSTUK.
Wat de jongens zoo al in Haarlem zagen        45
ZEVENDE HOOFDSTUK.
Hoe goed het kan zijn, als men in een kouden winternacht zonder dek ligt
       57
ACHTSTE HOOFDSTUK.

39. Wat onze knapen al zoo in Leiden zagen        74
NEGENDE HOOFDSTUK.
Hoe onze reizigers in den Haag ontvangen werden        83
TIENDE HOOFDSTUK.
De gevaarlijke operatie        96
ELFDE HOOFDSTUK.
De verborgen schat        106
TWAALFDE HOOFDSTUK.
De toovergodin        118
DERTIENDE HOOFDSTUK.
Het geheimzinnige horloge        128
VEERTIENDE HOOFDSTUK.
De hardrijderij        142
VIJFTIENDE HOOFDSTUK.
Wat de zilveren schaatsen al uitwerken        152
ZESTIENDE HOOFDSTUK.
Besluit        163

40. VOORBERICHT.
Toen de geachte Uitgever mij eenige jaren geleden dit boek ter hand stelde,
om daarover een oordeel te vellen, beviel het mij zoodanig, dat ik er
volgaarne in toestemde, het voor de Nederlandsche jeugd om te werken. Ik
zeg omwerken, want er is van het oorspronkelijke weinig meer
overgebleven dan het geraamte. Had ik het boek van Mary Mapes Dodge
vertaald, ik zou tal van dwaasheden hebben moeten debiteeren, waarvoor
mijn jeugdige lezeressen en lezers mij zeker op de vingers zouden hebben
getikt en die men in den vreemde voor goede munt opneemt, daar men ’t
natuurlijk niet beter weet. En toch is er veel in, waardoor de Schrijfster haar
landgenooten met vrij wat bijzonderheden van ons land en ons volk
bekendmaakt. Ik twijfel er ook geenszins aan, of deze zilveren schaatsen
zullen mijn jongen vriendinnen en vrienden wèl bevallen. Het werk kan hun
tot een aangename afwisseling strekken van de meer ernstige lectuur mijner
historische verhalen.
Dat dit boek in zoo betrekkelijk korten tijd telken male herdrukt moest
worden, heeft mij niet verwonderd. De goede manier van uitgeven, het echt
nationale, dat er in het schaatsenrijden is, en de vriendelijke inhoud van het
verhaal stonden mij daarvoor borg.
P. J. Andriessen.

42. EERSTE HOOFDSTUK.

43. Waarin verhaald wordt, hoe men, ook zonder
ëchaatëen, toch het ijëvermaak genieten kan.
Wanneer gij, mijn lieve lezeressen en lezers, eenige jaren geleden op een
helderen December-ochtend de vaart van ’t Schouw naar het
Noordhollandsche dorp Broek waart opgewandeld, dan zoudt gij aan den
kant van het bevroren water twee dun gekleede kinderen op hun knieën
hebben zien liggen.
’t Was heel vroeg in den morgen: de zon was zooeven eerst opgegaan en de
horizon zag rood door den nevel, die nog moest optrekken voor den gloed
van haar stralen. De meeste bewoners van Broek en zijn omtrek waren nog
warm in het dons hunner bedden gedoken en schrikten er voor om uit de
veeren te komen: want het was aardig koud en had dien nacht geducht
gevroren. Slechts een enkele boer of boerin, die naar de stad ging, of een
werkman, die wat ver van huis op karwei moest zijn, reed op de gladde
spiegelvlakte en wierp een vriendelijken blik op het tweetal, dat daar aan
den kant geknield lag en zich bezighield met iets aan te binden, hetwelk
schaatsen moesten verbeelden en dat bestond uit stukken hard hout, die naar
onderen spits toeliepen en waarin gaten waren geboord, om ze met touwen
aan de voeten te bevestigen.
Die schaatsen waren het fabrikaat van Hans, den oudste der twee: want zijn
moeder was een arme boerenvrouw, die geen schaatsen bekostigen kon; en
daarom had onze knaap, die zeer behendig in het snijden van hout was, er
een paar voor zich en zijn zuster Griete vervaardigd, op welke zij reeds
menig gelukkig uurtje op het ijs hadden gesleten. Met hun van de kou roode
vingers trokken zij aan de touwen, terwijl hun gezichten zoo ernstig
stonden, als moesten zij zich het beste paar Friesche schaatsen aanbinden.
„Kom, Griete,” zei Hans, toen hij opstond en een prachtige streek op de
vaart maakte, niet zonder beide armen geducht te bewegen.

44. „Ach, Hans!” riep Griete op verdrietigen toon. „De touwen hebben mij
gisteren zoo geducht gekneld, en nu kan ik ze niet op dezelfde plaats
velen.”
„Bind ze dan wat hooger,” gaf Hans ten antwoord, terwijl hij op zijn manier
een sierlijken zwaai maakte.
„Dat kan ik niet doen: want het touw is te kort.”
Hans had toch deernis met zijn zusje en reed naar haar toe.
„Waarom heb je ook die dunne schoenen aan je voeten, malle meid?” zeide
hij. „Wie trekt zulk dun schoeisel aan, als hij er dikker heeft? Had dan
liever je klompen aangehouden.”
„Maar, Hans! Weet je dan niet, dat vader mijn beste schoenen in ’t vuur
heeft gegooid? Eer ik nog wist, wat hij gedaan had, waren ze al heelemaal
omgekruld en bedorven. Met die schoenen kon ik wel rijden, maar niet met
mijn klompen.”
Hans had intusschen een touw uit zijn zak gehaald en knielde voor Griete,
terwijl hij zijn best deed om haar schaats vast te maken.
„O, je doet me zeer!” riep zij uit.
Hans werd bijna boos, maar hij zag een traan in Griete’s oog en bedwong
zijn toorn. Integendeel hernam hij op vriendelijken toon:
„Ik kan ’t niet helpen, Griete. Maar ik moet de schaats toch vastmaken. En
je weet zelf, dat we weinig tijd hebben: want moeder zal ons wel gauw
roepen.”
Hierop keek hij rond of hij niets zag, waarmede hij zijn zuster kon helpen,
bedacht zich even, nam zijn pet af, haalde uit de gescheurde voering een
dotje watten, legde dat op de plaats, waar hij het touw moest binden, en
bond toen de schaats vast, zoo schielijk als hij ’t met zijn van kou verstijfde
vingers doen kon.

45. „Kijk, nu zal ’t je geen pijn meer doen, Griete,” zeide hij, „want nu zal je
wel eenige drukking kunnen velen.”
Griete beet
zich op de
lippen, als
wilde zij
zeggen: „’t
doet mij
toch nog
zeer,” maar
zij zweeg en
liet hem
begaan.
Eenige
oogenblikke
n later reden
zij lachend
en vroolijk,
hand aan
hand over
de vaart,
zonder zich
er over te
bekommere
n, of hun
schaatsen al
dan niet met
ijzer beslagen waren. Maar eensklaps begonnen de schaatsen van Hans een
raar soort van geluid te geven, zijn streken werden al korter en korter, flap!
daar lag hij zoo lang als hij was op het ijs te spartelen.
„Ha, ha,” riep Griete lachend. „Daar ben je mooi te land gekomen.” Maar
even snel kwam het liefderijke zusterhart weer boven, en met een fikschen
omzwaai stond zij, ofschoon nog altijd lachend, vóór haar gevallen broeder.

46. „Je hebt je toch niet bezeerd, Hans?” vroeg zij medelijdend. „O, je lacht.
Dan is ’t niets.” En terwijl zij weer voortreed met wangen, gloeiend van de
warmte, die de beweging haar had gegeven, en oogen, schitterend van
genoegen, riep zij: „Hans je kunt mij niet krijgen!”
Hans sprong weer op de beenen, maar ’t was geen gemakkelijke zaak om
Griete in te halen: want zij was hem reeds een heel eind vooruit. Toch was
zij nog niet ver, toen zij voelde, dat ook haar schaatsen begonnen te krassen.
Daar zij nu de eer aan zich wilde houden, keerde zij zich om en reed haar
vervolger in de armen.
„Gevangen!” riep Hans, terwijl hij haar stevig in zijn armen pakte.
„Ik heb jou gevangen,” antwoordde Griete, die poogde zich uit zijn armen
los te maken.
Juist op dit oogenblik klonk er een luide stem over de vaart: „Hans!
Griete!”
„Moeder roept ons,” zeide Hans, terwijl hij zijn zusje losliet.
Op dat oogenblik werd de vaart door de nu geheel en al opgekomen zon
beschenen en begonnen er al meer schaatsenrijders te komen. ’t Was een
hard gelag, om nu juist te moeten uitscheiden. Maar Hans en Griete waren
gehoorzame kinderen. Terstond bonden zij hun schaatsen af en lieten de
vaart aan de liefhebbers over. Statig liep Hans met zijn breede schouders en
zijn weerbarstig blond haar naast zijn blauwoogige zuster voort, terwijl zij
huiswaarts togen. Hij was vijftien en Griete twaalf jaar. Hij was een stevige,
vriendelijke jongen met een hart van goud en een paar oogen, die hij nooit
neersloeg, als hij u aankeek. Griete was een klein, tenger ding, met een paar
levendige blauwe oogen, die u zoo vriendelijk konden aankijken, en zulk
een lief gezichtje, dat gij, als gij haar aanzaagt, heur armoedig en
verschoten gewaad schier vergeten zoudt hebben.
Toen de kinderen thuis kwamen, was moeder Brinker weer binnen en zat
hun vader bij het vlammende vuur. Die vader was in vroegeren tijd een
stevig werkman geweest, die voor vrouw en kinderen een eerlijk stuk brood

47. verdiende. Maar jaren geleden, toen er midden in den nacht gevaar voor
overstrooming was en de man zich aan het werk had bevonden aan den dijk,
die dreigde te bezwijken, was hij gevallen, en bewusteloos thuis gebracht.
Sedert dat oogenblik had hij niet meer gewerkt, en, ofschoon hij nog leefde,
waren zijn verstand en geheugen weg.
Griete kende hem niet anders dan als „den zonderlingen, stillen man”,
wiens oogen haar volgden, waar zij ook ging; maar Hans herinnerde zich
nog een hartelijken, vroolijken vader, die hem zoo pleizierig op zijn
schouder kon dragen en die zoo mooi kon zingen, als hij ’s avonds wakker
lag en naar hem luisterde.
De arme vrouw Brinker had sedert dien tijd hard gewerkt. Zij toch moest
den kost verdienen voor haar zelf, haar hulpeloozen man en haar niet
minder hulpelooze kinderen. Met spinnen en breien trachtte zij daarin te
voorzien, zelfs had zij zich tusschenbeide verhuurd, om in het zeel te
loopen voor een schuit; maar sedert Hans sterk genoeg was geworden, had
hij haar plaats vervuld. En het was ook wel noodig, dat vrouw Brinker thuis
bleef: want, hoe hulpbehoevend Brinker ook was, hoewel hij niet meer
verstand bezat dan een kind van drie of vier jaar, had hij toch de kracht van
een man, en het kostte der arme vrouw vrij wat moeite, om hem in bedwang
te houden.
„Ach, kinderen,” zeide zij somtijds, „hij was zoo goed en zoo verstandig!
Zoo knap als een advocaat! Zou je wel willen gelooven, dat de
burgemeester hem soms staande hield, om hem het een of ander te vragen.
En nu, ach, lieve Hemel! nu kent hij zijn vrouw en kinderen niet meer! Jij
kunt je uw vader nog wel voorstellen, niet waar, Hans, toen hij nog de
goede Rolf Brinker was, hè? Wat een ferm, knap man! Weet je ’t nog wel?”
„Ja, moeder,” antwoordde Hans. „En wat wist hij alles, en wat kon hij mooi
zingen! Ik weet het nog best, hoe gij wel eens zeidet, dat hij door zijn stem
alleen al de windmolens aan het draaien zou hebben gemaakt.”
„Ja, dat heb ik dikwerf gezegd. Wat die jongen toch een geheugen heeft!
Griete, kindlief, neem je vader die breinaald af, anders steekt hij er mee in

48. zijn oog. Doe
hem zijn slof
aan, want zijn
voeten zijn zoo
koud als ijs, en
ik kan ze niet
warm houden,”
en dan liet
vrouw Brinker
haar spinnewiel
weer snorren,
als gaf dat
geluid afleiding
aan haar smart.
Hans en Griete
deden al wat zij
konden, om
hun arme
moeder in haar
zware taak te
ondersteunen.
Waar het lieve
kind in het
huishouden
hielp en den
kleinen
moestuin
bebouwde, die bij het huisje lag, waar zij reeds menig paar sokken breide en
al de boodschappen deed, die er noodig waren, verdiende Hans geld met het
jagen der paarden voor de pakschuiten en kleine vrachtschepen, die door de
vaart kwamen; ook was hij vrij bekwaam in het houtsnijden, in hetwelk hij,
als men de slechte werktuigen, welke hij bezat, en het volslagen gemis aan
onderricht daarbij in aanmerking neemt, al een heel aardige hoogte bereikt
had. En niet alleen in deze werktuigelijke kunst muntte Hans uit. Ook op de
school kon geen enkele hem bijhouden. Hoe hard hij soms moest blokken,

49. eer hij iets wist, hij rustte niet, vóór hij het onder de knie had, en menigeen,
die zijn neus optrok voor zijn armoedige plunje en zijn gelapte broek, moest
voor hem de vlag strijken en aan den jongen uit de hut de hoogste plaats
afstaan. Jammer genoeg, dat hij nu sedert een jaar niet meer had kunnen
schoolgaan, daar, bij de verergering van Brinker’s toestand, de behoeften
van het gezin waren toegenomen en Hans geld moest verdienen om in die
behoeften te voorzien. Griete was zoo vlug niet in het leeren. Als ’t op
zingen aankwam, kon zeker niemand haar overtreffen, en als zij een liedje
tweemaal hoorde, zong zij het zonder fout; maar—boeken waren haar een
gruwel, het schoolbord een verdriet en de school zelf een soort van
gevangenis, die zij met looden schoenen betrad. Des te meer jammer voor
het lieve kind, dat moeder ook haar moest thuis houden: want wat moest er
van haar worden, als zij op lateren leeftijd niet zou kunnen lezen of
schrijven?
Terwijl onze beide kinderen druk bezig waren, hun moeder binnenshuis te
helpen, kwam er een vroolijke hoop meisjes en jongens over de vaart rijden.
Daar waren goede rijdsters en rijders onder, en als men hen in hun bonte
kleeding op een afstand zag komen aanrijden, dan zou men zich verbeeld
hebben, dat het ijs eensklaps gesmolten was en er een veelkleurig bed met
tulpen op den stroom kwam aandrijven.
Voorop rijdt Hilda, de dochter van burgemeester De Bruyn, in haar
fluweelen, met bont omzet jacketje en haar met pels omboorde jurk, en
naast haar Annie Bouman, de dochter van een rijken boer, met haar
scharlaken rood jacketje, van stevige wol gebreid, en haar keurig blauw
rokje, kort genoeg om haar nette voetjes te doen zien. Verder de trotsche
Truida Korbes, de dochter van den rijken aannemer te Broek, Karel
Schimmel, Peter en Lodewijk van den Helm, Jacob Poot en een heel kleine
jongen, die den naam van Frans van Bree voert. Er waren ruim twintig
jongens en meisjes bij elkander, en zij maakten vrij wat pret, dat kan ik u
verzekeren.
Zij reden herhaalde malen de vaart op en neder, en het was wèl te zien, dat
er flinke schaatsenrijders onder hen waren. Menigen vriendelijken groet
wisselden zij met andere dorpelingen, die hen voorbijreden, om zich naar

50. Amsterdam of elders te begeven, en ook diegenen, aan wie zij ten eenen
male onbekend waren, konden niet nalaten, met genoegen naar het vroolijke
troepje te zien en het een groet toe te werpen. Ook van den wal af hadden
zij bekijks genoeg van de kinderen, die te voet naar school gingen, en bij
wie zich de meesten van hen straks zouden voegen.
Eensklaps echter scheen hen iets in hun vaart te belemmeren en allen
bleven stilstaan rondom een klein aardig meisje, dat er allerliefst uitzag en
van den kant van Monnikendam was komen aanrijden.
„Waar moet jij zoo vroeg reeds heen, Kato?” riep de een.
„Wat kom je hier jagen?” vraagde de ander.
„Je doet toch ook mee met den wedstrijd op den dertigsten?” zeide een
derde.
„Je moet stellig meedoen, Kato,” bevestigde een vierde.
„Maar, lieve vrienden,” zeide de aardige Kato. „Je brengt me heelemaal in
de war. Spreekt als het u belieft één voor één: want als je allen te gelijk
praat, kan ik je onmogelijk antwoorden.”
„Je doet toch mee met den wedren op den dertigsten?” herhaalde Truida
Korbes, die ’t eerst het woord nam.
„Een wedren? Denk je, dat ik paard kan rijden, Truida?” vroeg Kato
glimlachend.
„Nu, dat begrijp je toch wel beter, Kato.”
„Kom, zij weet er even goed van als wij,” zeide Annie Bouman. „Zoo ver
woont ze niet van Broek af, dat ze het niet zou weten.”
„Inderdaad, ik heb niets van een wedren gehoord,” verzekerde Kato met het
onnoozelste gezicht ter wereld.

51. „Welnu,” hernam Truida, „als je ’t dan werkelijk niet weet, zal ik ’t zeggen.
Mevrouw De Bruyn van Broek is op den dertigsten van deze maand veertig
jaar en heeft besloten dien dag feestelijk te vieren. Daartoe zal zij een
wedren op schaatsen geven, waaraan al de kinderen van Broek en den
omtrek, mits ze beneden de zestien jaren zijn, mogen deelnemen. Dat is
alles het werk van Hilda.”
„En zullen er mooie prijzen zijn?”
„Een paar beeldige mooie Engelsche schaatsen,” riepen wel zes stemmen te
gelijk.
„Met zilver ingelegd,” voegde een ander er bij.
„En met zilveren neuzen en hielstukken,” vervolgde een derde.
„En er zijn zilveren belletjes ook aan,” voegde Frans van Bree er bij.
„Hoor me zoo’n kleinen betweter eens aan!” riep Jacob Poot uit. „Bellen
aan schaatsen! Dan zou een mensch veel van een paard voor een Narreslede
hebben.”
„Of van een katje, dat men niet wil trappen,” meende Truida.
„Je hebt je wat laten wijsmaken, Frans,” zeide Lodewijk van den Helm,
terwijl hij het kleine kereltje medelijdend aanzag.
„Hij heeft het toch zoo geheel en al niet mis,” verzekerde Hilda. „Er zijn
twee paren schaatsen, één voor de meisjes en één voor de jongens. Het paar
van de meisjes is met zilveren plaatjes aan de hielstukken, die bij het
stampen een rammelend geluid maken als belletjes.”
„En wie zullen er rijden?” vroeg Kato.
„Wel, wij allen,” gaf Truida ten antwoord. „’t Zal een pret zijn! Je doet toch
ook mee, Kato? Maar het is nu tijd, om naar school te gaan. Kom, ga mee,
dan zal ik ’t je onderweg verder vertellen.”

52. En zonder zich om de overigen te bekommeren, maakte zij een sierlijken
zwaai en reed, door Kato vergezeld, naar de school met een vlugheid, dat de
anderen werk hadden om haar te volgen.

54. TWEEDE HOOFDSTUK.

55. Waarin wij verëcheidene nieuwe kenniëëen
ontmoeten.
’t Was op den namiddag van dien zelfden dag, dat onze jongelieden, na
afgeloopen arbeid, weder een uurtje op het ijs reden.
„Kijk eens,” riep Karel Schimmel spottend tegen Hilda, die vlak naast hem
stond. „Kijk eens, welk een mooi paar daar over het ijs komt aanrijden. ’t
Zijn zeker de voddenrapers uit de hut. Hun schaatsen zijn zeker een
geschenk van Hare Majesteit de Koningin in eigen persoon.”
„Foei, Karel,” zeide Hilda. „Je moest je schamen, dat je zoo over hen
spreekt. ’t Zijn arme kinderen en de schaatsen, op welke zij rijden, heeft de
knaap misschien zelf gemaakt.”
Karel keek mal op zijn neus.
„Ik weet niet wat zij met zulk tuig op de baan doen,” bromde hij, terwijl
Hilda naar de beide kinderen toereed, „maar ik zou, dunkt mij, even goed
op een oud verroest mes kunnen rijden als op zoo’n paar schaatsen.”
Deze uitval wekte het gelach van verscheidene andere der rijders. Hilda
stoorde zich daaraan niet en vroeg aan Griete:
„Hoe heet je, kindlief?”
„Griete, juffrouw,” antwoordde het kind, min of meer verlegen, dat de
juffrouw van den burgemeester haar aansprak, al was die dan ook nog geen
twee jaar ouder dan zij.
„En hoe heet je broer?”
„Hans, juffrouw!”

56. „Nu, ’t is een ferme jongen, die Hans. Die heeft zeker een warm kacheltje
in zijn lijf; want hij ziet er zoo gezond uit als een visch. Maar jij bent koud.
Waarom kleed je je ook niet wat warmer, klein ding?”
Griete deed haar best om te glimlachen.
„Ik ben zoo klein niet als u wel denkt,” zeide zij. „Ik ben ruim twaalf jaar
oud.”
„Nu, je zult wel grooter worden,” hervatte Hilda, meesmuilende over het
antwoord van Griete. „Maar dan moet je je ook wat warmer kleeden.
Meisjes, die kou lijden, worden nooit groot.”
Hans kreeg een kleur als bloed, toen hij zag, dat er waterlanders in Griete’s
oogen kwamen.
„Hoor eens, juffrouw! Mijn zuster heeft nog nooit over de kou geklaagd.
Maar ’t vriest nu ook zoo hard.”
„O,” zeide Griete. „Ik ben dikwijls heel warm, dikwijls al te warm, als ik
schaatsen rijd. ’t Is al heel lief van u, juffrouw, om daaraan te denken.”
„Ik wou je wat anders vragen, Griete,” zeide Hilda, min of meer boos op
zich zelf, omdat zij vreesde de arme kinderen beleedigd te hebben.
„Kan ik de juffrouw van dienst zijn?” vroeg Hans.
„O neen, ik wou je alleen iets vragen over den grooten wedstrijd. Je zult
toch meedoen, niet waar? Je kunt allebei aardig rijden en iedereen mag
meedingen.”
Griete zag Hans zwijgend aan; deze trok verlegen aan zijn buis en
antwoordde op eerbiedigen toon:
„Ach! juffrouw, al konden wij ook meedingen, dan nog zouden wij geen
tien slagen met de overigen doen. Zie maar,” en hij liet haar een zijner

57. schaatsen zien, „onze schaatsen zijn slechts van hard hout, zij worden gauw
vochtig en dan willen zij niet meer voort, of wij rollen.”
Griete kon niet nalaten te lachen, toen zij om het ongeval van Hans van dien
morgen dacht, en zeide:
„Neen, juffrouw, meerijden kunnen wij niet; maar wij zullen er wel bij zijn
om te kijken.”
„Natuurlijk,” antwoordde Hilda. „Maar je moet meedoen ook.”
Zij haalde haar beursje uit en zag, dat er nog een gulden en twee kwartjes in
waren. ’t Speet haar, dat zij niet wat zuiniger op haar weekgeld was
geweest, en daarom keek zij met een zucht naar de twee paar voeten, die
zoo ongelijk van grootte waren.
„Zeg, wie van je beiden is de beste rijder?”
„Griete,” antwoordde Hans snel.
„Hans,” was het antwoord van Griete.
Hilda glimlachte.

58. „Hoort eens,” hernam zij. „Ik kan voor jelui elk geen paar schaatsen
koopen, zelfs niet enkel een goed paar. Maar hier heb je een daalder. Maak
’t nu onder je beiden uit, wie ’t best kan rijden en de meeste kans heeft om
bij den wedstrijd te winnen, en koop dan voor die een paar schaatsen, zoo
goed als je ze voor een daalder kunt krijgen. ’k Wou, dat ik geld genoeg had
om je ieder een paar betere te koopen.”

59. En terwijl zij hen vriendelijk toeknikte en den verwezen Hans het geld in de
hand stopte, reed zij snel weg om zich weer bij haar gezelschap te voegen,
dat in dien tijd een heel eind vooruitgereden was.
„Juffrouw! Juffrouw De Bruyn,” riep Hans, terwijl hij haar achterna
strompelde, want hij had een zijner schaatsen losgebonden, om haar die te
laten zien.
Hilda keerde zich om en was in een oogenblik weer bij hen.
„Wat is het?” vroeg zij.
„Wij mogen dit geld niet behouden, juffrouw,” zeide hij. „Ofschoon wij u
hoogst dankbaar zijn voor uw goedheid.”
„Kom, waarom niet?”
„Omdat wij ’t niet verdiend hebben.”
Hilda’s snelle bevatting wist terstond raad.
„Welnu, snijd voor mij dan zoo’n ketting als je zuster draagt.”
„Heel gaarne, juffrouw,” antwoordde Hans. „Wij hebben beeldig wit hout in
huis en gij zult er morgen een hebben, zoo wit als ivoor.” Dit zeggende,
wilde hij haar het geld teruggeven.
„Neen, zoo is ’t niet gemeend,” antwoordde Hilda. „Dat geld is voor den
ketting. ’t Is wel wat weinig zelfs.” En zonder verder een woord te spreken,
snelde zij weg en was spoedig bij de andere schaatsenrijders.
Hans keek haar met tranen in de oogen na.
„Een edel meisje, Griete,” zeide hij. „En zij zal den ketting morgen hebben,
al moet ik er ook den halven nacht voor opzitten; als moeder ten minste wil
hebben, dat ik zoo lang licht brand. Morgen is de ketting af en dan mogen
wij het geld houden.”

60. „En dan ga je naar Amsterdam om de schaatsen te koopen,” zeide Griete.
„Daar kun je ze zeker beter en goedkooper krijgen dan in Monnikendam.”
Hans schudde zijn hoofd.
„De juffrouw wilde ons het geld geven om schaatsen voor te koopen. Dit
hadden wij ook moeten doen. Maar nu ik het verdien, zal ik er wol voor
koopen. Je moet een warm jacketje hebben, Griete.”
„Hé!” riep Griete treurig uit. „En je zoudt er geen schaatsen voor koopen?
Kom, ik heb ’t zoo koud niet als je denkt. Ik ben jong en gezond.”
En er stonden haar tranen in de oogen bij de gedachte, dat Hans de
schaatsen niet zou koopen.
Hans zag haar zwijgend aan. Tranen kon hij niet zien, vooral niet in de
blauwe kijkers van zijn zuster. Griete bemerkte haar voordeel.
„Begrijp eens,” ging zij voort, „hoe jammer zou ’t zijn, zoo’n schoone
gelegenheid te verzuimen. ’t Zou me zoo spijten, als je de schaatsen niet
kocht. Niet voor mij; ik wil ze niet eens hebben. Maar voor jou; dan kun je
er nu op rijden, en als ik grooter ben, dan zijn ze voor mij.”
Hans klemde het geld krampachtig in zijn hand. Nooit in zijn leven had hij
zoo vurig naar een paar schaatsen verlangd; want ook hij had van den
wedstrijd gehoord en zoo gaarne een kans mede gewaagd. En dat wist hij,
als hij maar een paar goede schaatsen had, dan zou hij een menigte van
jongens, die op de vaart reden, de loef afsteken. En dan Griete’s aanbod!
Maar als zij, dat vlugge ding, zich eens een week op een paar goede
schaatsen oefende, dan zou zij Truida Korbes en zelfs Kato Lammers
gemakkelijk voorbijhalen. Zoodra die laatste gedachte bij hem opkwam,
stond zijn besluit vast. Als Griete het jacketje niet wilde hebben, zou hij
haar een paar schaatsen geven.
„Neen, Griete,” antwoordde hij eindelijk. „Ik kan wel wachten. Ik zal geld
opsparen, en dan zal ’t zoo lang niet duren, of ik kan er ook een paar
koopen. Deze zullen voor jou zijn.”

61. Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade
Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.
Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and
personal growth!
ebookfinal.com