Philosophers Way Thinking Critically About Profound Ideas 5th Edition Chaffee Test Bank

Philosophers Way Thinking Critically About Profound Ideas 5th Edition Chaffee Test Bank
Philosophers Way Thinking Critically About Profound Ideas 5th Edition Chaffee Test Bank
Philosophers Way Thinking Critically About Profound Ideas 5th Edition Chaffee Test Bank

1. Visit https://testbankdeal.com to download the full version and
explore more testbank or solutions manual
Philosophers Way Thinking Critically About
Profound Ideas 5th Edition Chaffee Test Bank
_____ Click the link below to download _____
https://testbankdeal.com/product/philosophers-way-thinking-
critically-about-profound-ideas-5th-edition-chaffee-test-
bank/
Explore and download more testbank or solutions manual at testbankdeal.com

2. Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
Thinking Critically About Society An Introduction to
Sociology 1st Edition Russell Westhaver Test Bank
https://testbankdeal.com/product/thinking-critically-about-society-an-
introduction-to-sociology-1st-edition-russell-westhaver-test-bank/
Thinking Critically About Society An Introduction to
Sociology 1st Edition Russell Westhaver Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/thinking-critically-about-society-an-
introduction-to-sociology-1st-edition-russell-westhaver-solutions-
manual/
Economic Way of Thinking 13th Edition Heyne Test Bank
https://testbankdeal.com/product/economic-way-of-thinking-13th-
edition-heyne-test-bank/
Essentials of Accounting for Governmental and Not for
Profit Organizations 13th Edition Copley Test Bank
https://testbankdeal.com/product/essentials-of-accounting-for-
governmental-and-not-for-profit-organizations-13th-edition-copley-
test-bank/

3. Exploring Psychology 9th Edition Myers Test Bank
https://testbankdeal.com/product/exploring-psychology-9th-edition-
myers-test-bank/
Proofreading and Editing Precision 6th Edition Pagel
Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/proofreading-and-editing-
precision-6th-edition-pagel-solutions-manual/
Fundamentals of Business Law Summarized Cases 8th Edition
Miller Test Bank
https://testbankdeal.com/product/fundamentals-of-business-law-
summarized-cases-8th-edition-miller-test-bank/
Sonography Introduction to Normal Structure and Function
3rd Edition Curry Test Bank
https://testbankdeal.com/product/sonography-introduction-to-normal-
structure-and-function-3rd-edition-curry-test-bank/
Leadership Experience 6th Edition Daft Test Bank
https://testbankdeal.com/product/leadership-experience-6th-edition-
daft-test-bank/

4. Payroll Accounting 2016 26th Edition Bieg Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/payroll-accounting-2016-26th-edition-
bieg-solutions-manual/

5. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
Chapter 6
What Is Real? What Is True?
Further Explorations
CHAPTER SUMMARY
Various attempts have been made in the history of philosophy to give a general account of
human knowledge. Rationalists have contended that knowledge arises from the use of
reason, while empiricists have contended that it arises from experience. Both schools of
thought have had distinctive ways of dealing with the skeptical challenge—the question of
whether the outside world really exists, and if so, how we know. The “British empiricists,”
Locke, Berkeley, and Hume, considered the possibility that reality might not even exist.
Immanuel Kant tried to fuse the approaches of rationalism and empiricism into a unified
theory of empirical knowledge by a priori judgment. Kant argued that the mind is an active
agent in the construction of knowledge. Feminist perspectives on knowledge begin with
Perry’s stages of cognitive development and suggest that there are additional knowledge
perspectives pertaining to “women’s ways of knowing” that were not identified by Perry
LEARNING OBJECTIVES
At the completion of this chapter, you will be able to:
6.1 Explain why philosophers have questioned independent reality.
6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience and relate Leibniz’s
case against Locke.
6.3 Discus Berkeley’s view that reality depends on perception.
6.4 Explain Hume’s idea that understanding reality demands skepticism.
6.5 Explicate Kant’s view that we constitute our world
6.6 Explore feminist perspectives on epistemology.
DISCUSSION PROMPTS
1. How do you know what the “real” nature of things is? Why is this question important?
2. Can we have reliable knowledge about the future based on past experience? Why or
why not?
3. What does it mean to say that our minds “create” an intelligible world? To what
extent do you think this is so?
4. What is an “external world,” and what do we know about it?
5. Does all our knowledge arise from perception, or are there modes of knowledge that
are truly independent of perception?
6. Where does our idea of cause and effect come from? Is it derived from reason, or
experience? Why do you think so?
7. The authors of “Women’s Ways of Knowing” identified a stage of cognitive developed
they called “Silence.” Do you think that the stage of Silence is unique to women?
Why or why not?
Test Bank

6. The following assessment has been created for in-class use. This assessment is available
through Pearson’s MyTest website—allowing for easy access for creating your own tests.
Please contact your local Pearson sales representative to learn about the options available. Visit
http://www.pearsonhighered.com/replocator.
Multiple Choice Questions
Difficulty: 1 = Easy; 2 = Moderate; 3 = Difficult
Choose the best possible answer for each of the following.
TB_06_01_Questioning Independent Reality, Understand, LO_6.1
“Independent reality” means _______.
A. external reality that exists regardless of what we think about it
B. the most fundamental facts
C. those facts that do not depend on other facts
D. things that we can only find out through philosophical investigation
Answer: A
Learning Objective: LO 6.1 Explain why philosophers have questioned independent reality.
Topic: Questioning Independent Reality
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Easy
TB_06_02_Questioning Independent Reality, Understand, LO_6.1
Bertrand Russell said that the nature of reality is difficult to arrive at because
_______.
A. our senses can be unreliable
B. we do not really have sense-data
C. we might be deceived by someone
D. we can only perceive something using our senses
Answer: D
Learning Objective: LO 6.1 Explain why philosophers have questioned independent reality.
Topic: Questioning Independent Reality
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Moderate
TB_06_03_Reality Depends on Perception: Berkeley, Understand, LO_6.3
George Berkeley denied the existence of matter because _______.

7. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
A. he thought that matter is illusory
B. he did not think our senses are reliable
C. he thought that the only things in the universe that existed were minds and ideas experienced by
these minds
D. he thought that people should use their common sense
Answer: C
Learning Objective: LO 6.3 Discuss Berkeley’s view that reality depends on perception.
Topic: Reality Depends on Perception: Berkeley
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Moderate
TB_06_04_All Knowledge Comes from Experience: Locke, Understand, LO_6.2
Empiricism is the position that _______.
A. there is an external world
B. reality can be perceived through the senses
C. reality exists only in the world of forms
D. philosophy is the pursuit of knowledge
Answer: B
Learning Objective: LO 6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience
and relate Leibniz’s case against Locke.
Topic: All Knowledge Comes from Experience: Locke
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Easy
TB_06_05_All Knowledge Comes from Experience: Locke, Understand, LO_6.2

8. Locke believed that rationalism is false because _______.
A. there are many things that we cannot know
B. he did not believe in the existence of universal ideas
C. people disagree about a great many things
D. he believed it was always possible to show that knowledge arises from
experience
Answer: C
Learning Objective: LO 6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience
and relate Leibniz’s case against Locke.
Topic: All Knowledge Comes from Experience: Locke
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Easy
TB_06_06_All Knowledge Comes from Experience: Locke, Understand, LO_6.2
Leibniz believed that the human mind _______.
A. has innate knowledge of universal ideas
B. has innate tendencies to form universal ideas
C. learns everything by experience
D. is a blank slate at birth
Answer: B
Learning Objective: LO 6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience
and relate Leibniz’s case against Locke.
Topic: All Knowledge Comes from Experience: Locke
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Easy
TB_06_07_All Knowledge Comes from Experience: Locke, Remember, LO_6.2
According to Locke, qualities of objects that produce sensations in people are considered to
be _______.
A. impressionistic qualities
B. illlusory qualities
C. secondary qualities
D. primary qualities
Answer: C

9. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
Learning Objective: LO 6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience
and relate Leibniz’s case against Locke.
Topic: All Knowledge Comes from Experience: Locke
Skill Level:Remember the Facts
Difficulty Level: Easy
TB_06_08_Reality Depends on Perception: Berkeley, Remember, LO_6.3
Berkeley’s epistemology of subjective idealism is represented by which Latin phrase?
A. errare humanum est
B. de gustibus non est disputandum
C. cogito ergo sum
D. esse est percipi
Answer: D
Learning Objective: LO 6.3 Discus Berkeley’s view that reality depends on perception.
Topic: Reality Depends on Perception: Berkeley
Skill Level: Remember the Facts
Difficulty Level: Moderate
TB_06_09_Understanding Reality Demands Skepticism: Hume, Remember_6.4
David Hume used the word “impressions” to mean _______.
A. the illusory nature of sensory experience
B. the remembrance of things past
C. what we directly experience through the senses or emotions
D. the products of our memory or imagination
Answer: C

10. Learning Objective: LO 6.4 Explain Hume’s idea that understanding reality demands
skepticism.
Topic: Understanding Reality Demands Skepticism: Hume
Skill Level: Remember the Facts
Difficulty Level: Moderate
TB_06_10_Understanding Reality Demands Skepticism: Hume, Apply, LO_6.4
Which philosopher’s skepticism led him to conclude that there is no sound reason to believe
in the principles of cause and effect?
A. John Locke
B. David Hume
C. George Berkeley
D. Gottfried Wilhelm von Leibniz
Answer: B
Learning Objective: LO 6.4 Explain Hume’s idea that understanding reality demands
skepticism.
Topic: Understanding Reality Demands Skepticism: Hume
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Easy
TB_06_11_We Constitute Our World: Kant, Analyze, LO_6.5
Kant’s epistemology that describes truths about the world that are both necessary and
universal is known as his theory of _______.
A. a posteriori dualism
B. noumenal reality
C. subjective knowledge
D. transcendental idealism
Answer: D
Learning Objective: LO 6.5 Explicate Kant’s view that we constitute our world
Topic: We Constitute Our World: Kant
Skill Level: Analyze It
Difficulty Level: Moderate

11. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
TB_06_12_We Constitute Our World: Kant, Skill, LO_6.5
What was Kant’s relation to the rationalists and empiricists?
A. He wanted to synthesize the two theories together into a new, more compelling theory
B. He wanted to develop a better rationalism.
C. He wanted to develop a better empiricism.
D. He thought that both were completely wrong.
Answer: A
Learning Objective: LO 6.5 Explicate Kant’s view that we constitute our world
Topic: We Constitute Our World: Kant
Skill Level: Understand the Concepts
Difficulty Level: Easy
TB_06_13_Feminist Perspectives on Epistemology, Remember, LO_6.6
The authors of Women’s Ways of Knowing added an earlier stage to Perry’s four stages of
cognitive development. This stage is called
_______.
A. obedience
B. silence
C. reflection
D. subjugation
Answer: B
Learning Objective: LO 6.6 Explore feminist perspectives on epistemology.
Topic: Feminist Perspectives on Epistemology
Skill Level: Remember the Facts
Difficulty Level: Easy
TB_06_14_Feminist Perspectives on Epistemology, Apply, LO_6.6
In Women’s Ways of Knowing , the authors reported that the women they were interviewing
sometimes said, “You’re asking the wrong question!” They interpreted this to mean that
these women were in which of Perry’s stages of cognitive development?
A. Received Knowledge
B. Subjective Knowledge
C. Procedural Knowledge

12. D. Constructed Knowledge
Answer: D
Learning Objective: LO 6.6 Explore feminist perspectives on epistemology.
Topic: Feminist Perspectives on Epistemology
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Easy
TB_06_15_Feminist Perspectives on Epistemology, Remember, LO_6.6
Based on her study of interactions in mixed-sex professional meetings, Carol Edelsky
determined that women “came into their own” in which type of situation?
A. Turn-taking floor
B. Hierarchical floor
C. Collaborative floor
D. Cooperative floor
Answer: C
Learning Objective: LO 6.6 Explore feminist perspectives on epistemology.
Topic: Feminist Perspectives on Epistemology
Skill Level: Remember the Facts
Difficulty Level: Easy
Essay Questions
TB_06_16_Questioning Independent Reality, Apply, LO_6.1
What problem did Bertrand Russell point to regarding knowledge and sense-data?
•Russell used the term “sense-data” to mean things that are immediately perceived
through the senses, such as color, sound, smell, texture, etc. and the term
“sensation” to mean the experience of being aware of sense-data.
•Russell said, "What we directly see and feel is merely 'appearance,' which we believe
to be a sign of some 'reality' behind. But if the reality is not what appears, have we
any means of knowing whether there is any reality at all? And if so, have we any
means of finding out what it is like?"
Learning Objective: LO 6.1 Explain why philosophers have questioned independent reality.
Topic: Questioning Independent Reality

13. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Moderate
TB_06_17_Questioning Independent Reality, Apply, LO_6.1
What is the difference between rationalism and empiricism? Discuss two philosophers who
expounded each position.
•Rationalists believe that genuine, universal knowledge is discovered by using our
reasoning abilities, independent of sense experience. Plato and Descartes were both
rationalists.
•Empiricists believe that all human knowledge can ultimately be traced back to
experiences we have had, transmitted through our five senses. Locke, Berkeley, and
Hume were empiricists.
Learning Objective: LO 6.1 Explain why philosophers have questioned independent reality.
Topic: Questioning Independent Reality
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Moderate
TB_06_18_All Knowledge Comes from Experience: Locke, Analyze, LO_6.2
What were Locke’s criticisms of the rationalists? What was his theory about human
knowledge?
•For Locke and other empiricists, all human knowledge can ultimately be traced back
to experiences we have had, transmitted through our five senses. The mind is a
tabula rasa (blank slate) on which experience writes.
•Locke objected to the rationalist ideas that knowledge is innate and that true
knowledge can be achieved through “rational intuition” without recourse to sense
experience.
•Knowledge cannot be innate if not all humans share the same knowledge, which they
clearly do not.
•Locke’s four independent elements in the knowing process were related to Newton’s
mechanistic view of the universe; these are (a) the entity or object in the world, (b)
sensations emitted by the object to our senses, (c) ideas—images produced in our
minds by the sensations, and (d) the person or conscious mind who perceives and
reflects on the ideas.

14. Learning Objective: LO 6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience
and relate Leibniz’s case against Locke.
Topic: All Knowledge Comes from Experience: Locke
Skill Level: Analyze It
Difficulty Level: Difficult
TB_06_19_All Knowledge Comes from Experience: Locke, Analyze, LO_6.2
How did Leibnitz refute Locke’s idea of the tabula rasa? Does 20th century research support
Leibnitz’s view or Locke’s view?
•Leibniz was a rationalist with a very modern notion of innate ideas. Rather than
viewing them as being “stamped” on the human mind (Locke’s metaphor) in a static,
fully formed fashion, Leibniz believes that the human mind at birth contains
“inclinations, dispositions, tendencies, or natural potentials” to form these ideas.
•In the twentieth century, Jean Piaget’s work in developmental psychology; Noam
Chomsky’s work in linguistics; Claude Levi-Strauss’s work in anthropology, etc., have
developed exhaustive empirical evidence to suggest that humans come equipped
with a whole array of innate conceptual structures that develop and become
elaborated through their dynamic interaction with experience.
Learning Objective: LO 6.2 Describe Locke’s view that all knowledge comes from experience
and relate Leibniz’s case against Locke.
Topic: All Knowledge Comes from Experience: Locke
Skill Level: Analyze It
Difficulty Level: Moderate
TB_06_20_Reality Depends on Perception: Berkeley, Analyze, LO_6.3
Discuss George Berkeley’s ideas regarding the whether objects exist independently of our
perception of them.
•George Berkeley: subjective idealism (the belief that only ideas and conscious minds
have actual existence) expressed as esse est percipi (To be is to be perceived).
•Using the example of the table, Berkeley admits that there must be something which
continues to exist when we are not perceiving it, and seeing the table gives us
reason to believe that there is something that persists even when we are not seeing
it. But he thinks that this something cannot be radically different in nature from what
we see, and cannot be independent of seeing altogether, though it must be
independent of our seeing. He is thus led to regard the “real” table as an idea in the
mind of God.
•What the senses immediately tell us is not the truth about the object as it is apart
from us, but only the truth about certain sense-data which, so far as we can see,

15. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
depend upon the relations between us and the object. Thus what we directly see and
feel is merely “appearance,” which we believe to be a sign of some “reality” behind.
Learning Objective: LO 6.3 Discus Berkeley’s view that reality depends on perception.
Topic: Reality Depends on Perception: Berkeley
Skill Level: Analyze It
Difficulty Level: Difficult
TB_06_21_Understanding Reality Demands Skepticism: Hume, Apply, LO_6.4
David Hume is widely considered to be one of the greatest philosophical skeptics of all time.
Discuss the meaning of skepticism in epistemology.
•In epistemology, skepticism is a school of thought that casts doubt on the possibility
of achieving genuine knowledge.
•Skepticism includes positions such as doubting all assumptions until proved or
claiming that no knowledge is possible in any circumstances.
Learning Objective: LO 6.4 Explain Hume’s idea that understanding reality demands
skepticism.
Topic: Understanding Reality Demands Skepticism: Hume
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Moderate
TB_06_22_Understanding Reality Demands Skepticism: Hume, Analyze, LO_6.4
Hume divided human knowledge into two categories and insisted that every justifiable belief
must meet the standards of one or the other. This idea has come to be known as “Hume’s
fork” (i.e. “fork in the road”). What are these two categories and why are they important to
understanding Hume’s philosophy?
•Relation of Ideas: The principles of mathematics and logic as well as simple
tautologies; discoverable by reason, without reference to experience, and do not
permit logical contradictions.
•Matters of Fact: Can be confirmed (or disconfirmed) by appeal to our experience.
Necessarily involve sense experience. Permit logical contradictions

16. Learning Objective: LO 6.4 Explain Hume’s idea that understanding reality demands
skepticism.
Topic: Understanding Reality Demands Skepticism: Hume
Skill Level: Analyze It
Difficulty Level: Moderate
TB_06_23_We Constitute Our World: Kant, Analyze, LO_6.5
How did Kant try to synthesize the
views of rationalists and empiricists?
•Kant attempted to synthesize the two competing schools of the modern period,
rationalism and empiricism, by showing the important role both experience and
reason play in constructing our knowledge of the world.
•For Kant, the “self” is ultimately viewed as the synthesizing activity at the core of
each one of us that integrates all of the disparate elements of experience into our
experience, our world.
•Rationalists were convinced that genuine knowledge is best achieved through our
rational capacities, whereas empiricists were equally certain that all knowledge is
derived from sense experience.
•The cognitive processes of perceiving, developing beliefs, and constructing
knowledge involve both the data of sense experience and what Kant terms the
“faculties of the mind.” It is through the active interaction of these two elements that
we are able to “constitute” an orderly and intelligible world.
Learning Objective: LO 6.5 Explicate Kant’s view that we constitute our world
Topic: We Constitute Our World: Kant
Skill Level: Analyze It
Difficulty Level: Difficult
TB_06_24_We Constitute Our World: Kant, Apply, LO_6.5
How do Kant’s two versions of reality address the question of what we can actually know?
•Phenomenal reality: Kant’s term for the world as we experience (constitute) it.
Known through the senses.
•Noumenal reality: Kant’s term for the world that exists beyond our perceptions,
reality “in-itself.” Known only through the application of “pure reason,” which in
addition to confirming the existence of “objective reality” also gives us knowledge of

17. © 2016, 2013, 2011 by Pearson Education, Inc. or its affiliates. All rights reserved.
the possibility of genuine personal freedom and the existence of a universal moral
law (the “categorical imperative”).
•Kant identified three other transcendental ideas that we use to synthesize (or “bridge
the gap”) between the phenomenal and noumenal realities: self, cosmos, and God.
These are universal a priori ideas that regulate and make possible the phenomenal
world, but because they refer to possibilities that exist in the noumenal world they
can never be empirically verified.
Learning Objective: LO 6.5 Explicate Kant’s view that we constitute our world
Topic: We Constitute Our World: Kant
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Difficult
TB_06_25_Feminist Perspectives on Epistemology, Apply, LO_6.6
What was unique about Kant’s philosophy, and how did he try to synthesize the
views of rationalists and empiricists together?
•How does the description of “real talk” in Women’s Ways of Knowing reflect the stage
of cognitive development that Perry called Constructed Knowledge? Compare and
contrast “real talk” to didactic talk.
•Constructed knowledge is characterized by a recognition of the interrelatedness of
knowledge, knowing and the knower. Based on intense self-reflection, women in this
stage view knowledge as a constant process of construction, deconstruction and
reconstruction, often in concert with others.
•Constructivists make a distinction between "really talking" and what they consider to
be didactic talk:
In didactic talk, each participant may report experience, but there is no
attempt among participants to join together to arrive at some new understanding.
"Real talk" requires careful listening; it implies a mutually shared agreement
that together you are creating the optimum setting so that half-baked or
emergent ideas can grow. "Real talk" reaches deep into the experience of each
participant; it also draws on the analytical abilities of each.
Learning Objective: LO 6.6 Explore feminist perspectives on epistemology.
Topic: Feminist Perspectives on Epistemology
Skill Level: Apply What You Know
Difficulty Level: Difficult

18. Another Random Scribd Document
with Unrelated Content

19. mylord, hertog van Buckingham, te Londen.”—„Die brief zal hem in
persoon worden ter hand gesteld.”—„Edelmoedig kind!” riep Anna
van Oostenrijk.
Juffrouw Bonacieux kuste de handen der koningin, verborg het
papier in haar boezem en verdween met de vlugheid eens vogels.
Tien minuten later was zij thuis. Zooals zij aan de koningin had
gezegd, had zij haar man, sedert zijn invrijheidstelling, niet gezien;
zij wist dus niets van de verandering, welke er bij hem in zijn
denkwijze omtrent den kardinaal was voorgevallen: een verandering,
die de vleitaal en het geld Zijner Eminentie hadden teweeggebracht
en welke de graaf de Rochefort in een paar bezoeken nog had
versterkt; deze toch was de beste vriend van Bonacieux geworden,
aan wien hij zonder veel moeite deed gelooven, dat niet één enkel
misdadig oogmerk de oorzaak der ontvoering zijner vrouw was
geweest, maar slechts een staatkundige voorzorg. Zij vond den heer
Bonacieux alleen; de arme winkelier stelde met zeer veel moeite een
weinig orde in zijn huis, waar hij bijna al het huisraad verbrijzeld en
de kasten ledig had gevonden, daar het gerecht niet een der drie
zaken is, welke koning Salomo aanduidt, als geen spoor van hun
doorgang achterlatende. De meid was reeds gevlucht, toen haar
meester in hechtenis werd genomen. De schrik had het arme kind
zoo erg bevangen, dat zij, zonder zich op te houden, den weg van
Parijs naar Bourgogne, haar geboorteland, achter elkander had
afgelegd.
De waardige winkelier had, zoodra hij zich weer te huis bevond,
aan zijn vrouw zijn gelukkige terugkomst gemeld, en zijn vrouw had
hem geantwoord, hem gelukwenschende en hem zeggende, dat het
eerste oogenblik, dat zij van haar dienst kon afnemen, geheel aan
een bezoek aan hem zou zijn gewijd. Dat eerste oogenblik had zich
vijf dagen laten wachten, hetgeen in elke andere omstandigheid
meester Bonacieux wel wat lang zou hebben toegeschenen; maar hij
had in het bezoek, door hem bij den kardinaal afgelegd en in de
bezoeken van Rochefort, oneindige stof tot nadenken gevonden; en
zooals men weet, niets verdrijft spoediger den tijd dan na te denken,

20. te meer daar de overwegingen van Bonacieux alle verguld waren.
Rochefort noemde hem zijn vriend, zijn waarden Bonacieux en hield
niet op hem te zeggen, dat de kardinaal zeer veel werk van hem
maakte. De winkelier meende reeds op weg te zijn om eer en fortuin
in te oogsten.
Ook van haar kant had juffrouw Bonacieux nagedacht, maar wij
moeten het zeggen, over geheel iets anders dan over eerzucht;
onwillekeurig vestigden zich haar gedachten uitsluitend op dien
schoonen, moedigen jongeling, die zoo verliefd scheen. Op haar
achttiende jaar met den heer Bonacieux in den echt getreden en
steeds geleefd hebbende te midden der vrienden van haar man, die
weinig geschikt waren aan een jonge vrouw hartstocht in te
boezemen, wier hart meer verheven was dan haar stand, was
juffrouw Bonacieux ongevoelig gebleven voor de gewone
verleidingsmiddelen; maar op dat tijdstip vooral had de titel van
edelman een grooten invloed op den burgerstand, en d’Artagnan
was edelman; daarenboven droeg hij de uniform der gardes, die, na
de uniform der musketiers, het meest de vrouwen bekoorde. Hij
was, wij herhalen het, schoon, jong, avontuurlijk; hij sprak over
liefde als iemand, die bemint en naar liefde smacht; er was dus in
hem meer dan genoeg, om een drie-en-twintig-jarig hoofd op hol te
brengen, en juffrouw Bonacieux was juist in dat gelukkig tijdperk
des levens getreden.
Beide echtgenooten, hoewel zij elkander in langer dan acht
dagen niet hadden gezien, terwijl gedurende die week ernstige
gebeurtenissen tusschen hen waren voorgevallen, ontmoetten
elkander met zekere verstrooidheid; echter legde de heer Bonacieux
een wezenlijke vreugd aan den dag en naderde zijn vrouw met open
armen. Mejuffrouw Bonacieux bood hem haar voorhoofd.
„Ik heb u wat mede te deelen,” zeide zij.—„Wat mede te deelen?”
zeide Bonacieux verwonderd.—„O ja, iets zeer gewichtigs.”—„Zoo, ik
heb u eenige tamelijk ernstige vragen te doen. Verklaar mij eens uw
ontvoering, als gij zoo goed wilt zijn.”—„Dat is voor het oogenblik de
zaak niet,” zeide juffrouw Bonacieux.—„En wat dan? mijn

21. inhechtenisneming?”—„Ik vernam die denzelfden dag, maar daar gij
niet schuldig waart aan eenige misdaad, noch deel hadt genomen in
een of andere samenzwering, kortom, dewijl gij volstrekt met alles
onbekend waart, wat u of iemand anders in gevaar had kunnen
brengen, hechtte ik aan die gebeurtenis slechts de waarde, welke zij
verdiende.”—„Gij spreekt er zeer gemakkelijk over, mejuffrouw!”
hernam Bonacieux, verstoord over de weinige belangstelling, die zijn
vrouw hem betoonde; „weet gij wel, dat ik een dag en een nacht in
een cachot der Bastille heb doorgebracht?”—„Een dag en een nacht
zijn spoedig voorbij; laat ons dus niet verder over uw
gevangenschap spreken en op hetgeen mij tot u voert
terugkeeren.”—„Hoe, wat u tot mij voert? Is het dan niet het
verlangen een echtgenoot weder te zien, van wien gij sedert acht
dagen gescheiden zijt geweest?” vroeg de winkelier gebelgd.—
„Vooreerst dat en dan wat anders.”—„Spreek!”—„Iets van het
grootste gewicht en van hetwelk onze toekomstige fortuin
afhangt.”—„Onze fortuin is zeer veranderd, sedert ik u het laatst heb
gezien, mejuffrouw Bonacieux! en het zou mij niet verwonderen, dat
zij binnen eenige maanden een aantal lieden afgunstig zal maken.”—
„Ja, vooral indien gij de voorschriften wilt volgen, die ik u geven
zal.”—„Aan mij?”—„Ja, aan u. Er is een goede en heilige zaak te
verrichten, mijnheer! en tegelijkertijd veel geld te verdienen.”
Juffrouw Bonacieux, over geld tot haar man sprekende, wist, dat
zulks was hem in zijn zwak te tasten. Maar iemand, al ware hij ook
winkelier, wanneer hij met een kardinaal de Richelieu slechts tien
minuten gesproken heeft, is dezelfde man niet meer.
„Veel geld te verdienen?” zeide Bonacieux, zijn lippen
vooruitstekende.—„Ja, veel.”—„Hoeveel ongeveer?”—„Duizend
pistolen misschien.”—„Wat gij van mij verlangt, is dan zeer
belangrijk?”—„Ja.” „Wat moet ik doen?”—„Oogenblikkelijk op reis
gaan; ik zal u een brief toevertrouwen, dien gij onder hoegenaamd
geen voorwendsel moogt afgeven en in persoon zult ter hand
stellen.”—„En werwaarts moet ik mij begeven?”—„Naar Londen.”—
„Ik! naar Londen?”—„Ten behoeve van anderen.”—„Wie zijn die
anderen? Ik zeg u van te voren, dat ik niets meer blindelings doe en

22. ik wil weten, niet alleen waaraan ik mij blootstel, maar ook voor
wien ik mij blootstel.”—„Een voornaam persoon zendt en een
voornaam persoon wacht u; de belooning zal uw verwachting
overtreffen, ziedaar al wat ik u kan zeggen.”—„Al wederom intrigues,
altijd intrigues, ik dank u, ik zal er mij in het vervolg voor wachten;
de kardinaal heeft mij hieromtrent eenige inlichtingen gegeven.”—
„De kardinaal!” riep juffrouw Bonacieux, „hebt gij den kardinaal
gesproken?”—„Hij heeft mij doen komen,” antwoordde de winkelier
trotsch.—„En gij hebt aan zijn uitnoodiging beantwoord,
onvoorzichtige! die gij zijt.”—„Ik moet u zeggen, dat mij de keuze
niet overbleef om te weigeren of te gaan; want ik bevond mij
tusschen twee gerechtsdienaars. Het is bovendien nog waar dat ik,
Zijne Eminentie niet kennende, mij van dat bezoek gaarne zou
hebben zien vrijgesteld, indien zulks mogelijk ware geweest.”—
„Heeft hij u dan mishandeld of bedreigd?”—„Hij heeft mij de hand
geboden en mij zijn vriend genoemd.”—„Zijn vriend!”—„Verstaat gij,
juffrouw! ik ben de vriend van den grooten kardinaal!”—„Van den
grooten kardinaal!”—„Zoudt gij hem bijgeval dien naam betwisten,
mejuffrouw!”—„Ik betwist hem niets, maar ik zeg u, dat de gunst
des kardinaals wankelbaar is en men gek moet zijn, zich aan een
minister te hechten; er bestaan machten, die de zijne overtreffen en
die niet van de grilligheid eens menschen of van den uitslag der
gebeurtenissen afhangen; het is aan die machten, dat men zich
moet hechten.”—„Het doet mij leed, mejuffrouw, maar ik ken geen
andere macht dan die van den grooten man, dien ik de eer heb te
dienen.”—„Dient gij den kardinaal?”—„Ja, mejuffrouw! en als zijn
dienaar zal ik niet veroorloven, dat gij u in complotten mengt tegen
de veiligheid van den staat en dat gij, gij! de plannen dient eener
vrouw, die geen Fransche is en een Spaansch hart omdraagt.
Gelukkiglijk is de groote kardinaal aanwezig, zijn waakzaam oog
dringt door alles heen en bespiedt het diepste van de harten.”
Bonacieux herhaalde woord voor woord een zinsnede, die hij van
den graaf de Rochefort had gehoord; maar de arme vrouw, die op
haar man had gerekend en in die hoop zich bij de koningin voor hem
verantwoordelijk had gesteld, beefde niet alleen om het gevaar,

23. waarin zij zich bijna had begeven, maar ook over de onmacht, in
welke zij zich bevond. Intusschen, de zwakheid en vooral de
geldzucht van haar man kennende, wanhoopte zij niet hem toch nog
tot haar oogmerk over te halen.
„Ha, gij zijt kardinalist; mijnheer!” riep zij. „Ha! gij dient de partij
van hen, die uw vrouw mishandelen en de koningin beleedigen!”—
„De bijzondere belangen komen niet in aanmerking tegenover de
belangen van het algemeen. Ik ben de partij toegedaan van hen, die
den staat redden!” zeide Bonacieux op hoogdravenden toon. Dat
was een andere zinsnede van den graaf de Rochefort, die hij
onthouden had en welke hij nu gelegenheid vond te bezigen.
„En weet gij wat het is, die staat van welken gij spreekt?” vroeg
juffrouw Bonacieux, de schouders ophalende. „Stel u tevreden, een
burger zonder de minste arglistigheid te zijn, en schaar u aan die
zijde, waar het meeste voordeel is te behalen.”—„Nu, nu!” zeide
Bonacieux op een gevulden zak slaande, die een zilverklank van zich
gaf; „wat zegt gij van dit, mejuffrouw de predikster!”—„Van wien
hebt gij dat geld?”—„Gij raadt het niet.”—„Van den kardinaal?”—„Van
hem en van mijn vriend, den graaf de Rochefort.”—„Van den graaf
de Rochefort? maar hij is het, die mij heeft ontvoerd!”—„Dat is wel
mogelijk, mejuffrouw!”—„En gij ontvangt geld van dien man?”—
„Hebt gij mij niet gezegd, dat die ontvoering alleen uit staatkunde
was gepleegd?”—„Ja; maar die ontvoering had tot doel mij mijn
meesteres te doen verraden, mij door folteringen bekentenissen af
te persen, die de eer en wellicht het leven van mijn doorluchtige
meesteres konden bedreigen.”—„Mejuffrouw!” hernam Bonacieux,
„uw meesteres is een verraderlijke Spaansche vrouw, en wat de
kardinaal doet is welgedaan.”—„Mijnheer!” zeide de jonge vrouw, „ik
wist, dat gij gierig, lafhartig en dom waart, maar ik wist niet, dat gij
een eerlooze waart.”—„Mejuffrouw!” zeide Bonacieux, die nooit zijn
vrouw in toorn had gezien en voor huiselijken twist bang was,
„mejuffrouw! wat zegt gij?”—„Ik zeg, dat gij een ellendeling zijt,”
ging mejuffrouw Bonacieux voort, die bemerkte, dat zij eenigen
invloed op haar man begon te herwinnen. „Wel zoo, gij bemoeit u
met staatkunde, gij? en nog wel met de staatkunde van den

24. kardinaal! Ha! ha! gij geeft u voor geld met ziel en lichaam den
duivel over!”—„Neen, maar den kardinaal.”—„Dat is hetzelfde!” riep
de jonge vrouw. „Die Richelieu noemt, noemt satan.”—„Zwijg, zwijg,
mejuffrouw! men zou u kunnen hooren.”—„Ja, gij hebt gelijk, uw
laagheid zou mij doen blozen.”—„Maar wat wilt gij dan van mij, laat
hooren?”—„Ik heb het u reeds gezegd, van dadelijk te vertrekken,
mijnheer! en waardiglijk de zending te vervullen, die ik mij
verwaardig u op te dragen, en op die voorwaarde wil ik alles
vergeten; en wat meer is (en zij reikte hem de hand), geef ik u mijn
vriendschap weder.”
Bonacieux was lafhartig en gierig, maar hij beminde zijn vrouw;
hij werd verteederd. Een man van vijftig jaren is niet lang verstoord
op een vrouw van drie en twintig. Mejuffrouw Bonacieux zag zijn
weifeling.
„Welaan,” zeide zij, „zijt gij tot een besluit gekomen?”—„Maar,
mijn beste lieve! overweeg toch eens wat gij van mij vergt? Londen
is ver van Parijs, zeer ver, en wellicht is de boodschap, waarmede gij
mij belast, niet zonder gevaar.”—„Wat doet het er toe, indien gij dat
gevaar vermijdt.”—„Luister, mejuffrouw!” zeide de winkelier, „luister,
ik weiger volstrekt, ik weiger, ik ben bang voor intrigues. Ik, ik heb
de Bastille gezien. Brrr!.... dat is allerakeligst, de Bastille! Ik krijg
kippenvel, als ik er slechts aan denk. Men heeft mij met de pijnbank
bedreigd. Dan wringt men je beenen tusschen planken, totdat de
splinters uit het vleesch komen! Neen, op mijn woord, ik zal niet
gaan.... En, morbleu! waarom gaat gij zelve niet? want waarlijk, ik
geloof, dat ik mij tot hiertoe in u heb bedrogen; ik geloof, dat gij een
man, en nog wel een der ongemakkelijkste zijt.”—„En gij zijt een
vrouw, een ellendige, domme en lage vrouw. O! gij zijt bang! Welnu,
indien gij niet onmiddellijk vertrekt, laat ik u op bevel der koningin in
die Bastille werpen, welke gij zoozeer vreest.”
Bonacieux verzonk in een diepe overweging; hij overwoog
rijpelijk beide gramschappen, die van den kardinaal en die der
koningin; die des kardinaals overtrof de andere grootelijks.

25. „Laat mij op bevel der koningin in hechtenis nemen,” zeide hij, „ik
zal mij op Zijne Eminentie beroepen.”
Juffrouw Bonacieux bemerkte nu eerst, dat zij te ver was
gegaan, en scheen hierover beangst. Zij beschouwde een oogenblik
verschrikt dat dom gelaat, waarop een onwrikbaar besluit stond
uitgedrukt, als dat eens dwazen, die bang is.
„Welnu dan, het zij zoo!” zeide zij, „bij slot van rekening hebt gij
gelijk; een man weet meer van staatkunde dan een vrouw, en gij
vooral, mijnheer Bonacieux! daar gij met den kardinaal hebt
gesproken; echter is het voor mij zeer hard,” vervolgde zij, „dat mijn
man, iemand, op wiens vriendschap ik meende te kunnen
vertrouwen, mij zoo onbeleefd behandelt, en aan mijn begeerten
niet wil voldoen.”—„Uw begeerten zouden iemand te ver kunnen
brengen, en ik wantrouw ze,” hernam Bonacieux zegevierend.—„Ik
zal er dan van afzien,” zeide de jonge vrouw zuchtende; „het is wel,
laat ons er niet meer van spreken.”—„Indien gij mij ten minste
zeidet, wat ik te Londen moest doen,” zeide Bonacieux, die zich een
weinig te laat herinnerde, dat Rochefort hem had aanbevolen
pogingen te doen, ten einde de geheimen zijner vrouw te
ontdekken.—„Het is niet noodig, dat gij het thans weet,” antwoordde
de jonge vrouw, die als door ingeving wantrouwend werd en thans
terugtrad; „het betreft eene dier kleinigheden, naar welke de
vrouwen zoo dikwijls begeerte koesteren, een aankoop, waaraan
veel te verdienen was.”
Maar hoe meer de jonge vrouw zich terugtrok, te meer
verbeeldde zich Bonacieux, dat het geheim, hetwelk zij weigerde
hem mede te deelen, belangrijk was. Hij besloot dus oogenblikkelijk
den graaf de Rochefort te gaan spreken, om hem te zeggen, dat de
koningin een boodschapper zocht, om dien naar Londen te zenden.
„Vergeef mij, indien ik u moet verlaten, mijn lieve!” zeide hij;
„maar niet wetende, dat gij mij heden een bezoek zoudt komen
brengen, had ik een samenkomst met een mijner vrienden bepaald;
ik kom dadelijk weer terug, en indien gij mij slechts een oogenblik
wilt wachten, kom ik, zoodra ik met mijn vriend heb afgehandeld, u

26. afhalen en dewijl het laat wordt, zal ik u naar het Louvre
vergezellen.”—„Ik dank u, mijnheer!” antwoordde juffrouw
Bonacieux; „gij zijt niet moedig genoeg, om mij in welk opzicht ook
van dienst te kunnen zijn, en ik zal wel alleen naar het Louvre
terugkeeren.”—„Zooals gij verkiest, mejuffrouw,” hernam de ex-
winkelier. „Zie ik u spoedig terug?”—„Wel zeker, de aanstaande
week, ik hoop, dat mijn werkzaamheden mij eenige verpoozing
zullen schenken en dan zal ik er van gebruik maken, om een weinig
orde op onze zaken te stellen, die deerlijk in de war moeten zijn.”—
„Goed, ik zal u wachten. Gij zijt op mij niet verstoord?”—„Ik? in het
geheel niet.”—„Dan tot weerziens.”—„Tot weerziens.”—En Bonacieux
kuste de hand zijner vrouw en verwijderde zich overhaast.
„Welaan,” zeide juffrouw Bonacieux, toen haar man de voordeur
had gesloten en zij zich alleen bevond, „dien dwaas ontbrak het nog
kardinalist te zijn. En ik, die mij voor hem bij de koningin
verantwoordelijk heb gesteld, ik, die mijn arme meesteres heb
beloofd.... Ach, mijn God! mijn God! Zij zal mij beschouwen als een
dier ellendelingen, van welke het paleis wemelt en die haar
omringen om haar te bespieden.... Ach, mijnheer Bonacieux! ik heb
u nooit veel bemind; maar thans is het erger, ik haat u en op mijn
woord, gij zult het mij betalen.”
Terwijl zij deze woorden sprak, deed een slag tegen de zoldering
haar het hoofd opheffen en een stem, die haar door de planken in
de ooren klonk, riep haar toe:
„Lieve mejuffrouw Bonacieux! open mij de kleine gangdeur, dan
zal ik bij u komen.”

27. HOOFDSTUK XVIII.
Minnaar en echtgenoot.
„O, lieve juffrouw!” zeide d’Artagnan, door de deur
binnenkomende, welke de jonge vrouw voor hem opende,
„veroorloof mij het u te zeggen; gij bezit al een raren echtgenoot.”—
„Hebt gij dan ons gesprek gehoord?” vroeg juffrouw Bonacieux
haastig, d’Artagnan met ongerustheid beschouwende.—„Geheel en
al.”—„Maar op welke wijze, mijn God!”—„Door een aan mij alleen
bekend middel, en door hetwelk ik ook het meer geruchtmakend
gesprek van u met de gerechtslieden des kardinaals hoorde.”—„En
wat hebt gij verstaan van hetgeen wij zeiden?”—„Duizenderlei
zaken: vooreerst, dat uw man een zot, een dwaas is; gelukkig, dat
gij in verlegenheid zijt, waarover ik zeer verheugd ben, immers dit
stelt mij in de gelegenheid u van dienst te zijn, en God is het
bekend, hoe ik er naar streef, om voor u door het vuur te loopen, en
eindelijk dat de koningin een moedigen, verstandigen en trouwen
dienaar behoeft om voor haar een reis naar Londen te doen. Ik heb
ten minste twee der hoedanigheden, die er vereischt worden, en ik
ben gereed.”
Juffrouw Bonacieux antwoordde niet; maar haar hart klopte van
blijdschap en een heimelijke hoop schitterde in haar oogen.—„En
welken waarborg zult gij mij geven, indien ik u met deze zending
belast?” vroeg zij.—„Mijn liefde voor u. Welaan! spreek, beveel, wat
moet ik doen?”—„Mijn God! mijn God!” mompelde de jonge vrouw,
„moet ik u een dergelijk geheim toevertrouwen, mijnheer, gij zijt nog
zoo jong.”—„Nu, ik zie, dat gij iemand verlangt, die voor mij
verantwoordelijk blijft.”—„Ik beken, dat zulks mij zou gerust
stellen.”—„Kent gij Athos?”—„Neen.”—„Porthos?”—„Neen.”—
„Aramis?”—„Neen; wie zijn die heeren?”—„Musketiers van den

28. koning. Kent gij den heer de Tréville, hun kapitein?”—„O ja, hem ken
ik, wel niet persoonlijk, maar door dikwijls de koningin over hem te
hebben hooren spreken, als van een moedigen en trouwen
edelman.”—„Gij vreest niet, dat hij u aan den kardinaal zal verraden,
niet waar?”—„O, neen, volstrekt niet.”—„Welnu, openbaar hem uw
geheim en vraag hem of gij, hoe gewichtig, hoe vreeselijk, hoe
kostbaar dit geheim ook zij, het mij kunt vertrouwen.”—„Maar dat
geheim behoort mij niet; en ik mag het zoo maar niet openbaren.”—
„Gij wildet het wel aan den heer Bonacieux mededeelen,” zeide
d’Artagnan gebelgd.—„Zooals men een brief aan de holte van een
boom, aan den vleugel eens vogels, of aan den halsband van een
hond toevertrouwt.”—„En echter gij ziet wel, dat ik u bemin.”—„Gij
zegt het.”—„Ik ben een man van eer.”—„Ik wil het gelooven.”—„Ik
ben moedig.”—„O, hiervan ben ik overtuigd.”—„Welnu, stel mij dan
op de proef.”
Juffrouw Bonacieux beschouwde den jongeling met een laatste
weifeling. Maar in zijn oogen schitterde een zoo vurige gloed, in zijn
stem lag zooveel overtuiging, dat zij zich eindelijk overgehaald
voelde op hem te vertrouwen. Bovendien bevond zij zich in een dier
omstandigheden, waarin men alles moet wagen. De koningin was
even goed verloren door een te ver gedrevene achterhoudendheid,
als door een al te groot vertrouwen. Vervolgens, wij moeten het
bekennen, de onwillekeurige gewaarwording, die zij voor dien
jongen beschermer gevoelde, noopte haar te spreken.
„Luister,” zeide zij. „Ik geloof uw betuigingen en onderwerp mij
aan uw verzekering.... Maar ik zweer u voor God, die ons hoort, dat,
indien gij mij verraadt en mijn vijanden mij al mochten vergeven, ik
mij echter het leven zal ontnemen en u van mijn dood
beschuldigen.”—„En ik zweer u voor God, mejuffrouw!” zeide
d’Artagnan, „dat indien ik gevangen word genomen, terwijl ik de
bevelen zal ten uitvoer brengen, welke gij mij geeft, ik liever zal
sterven, dan iets te zeggen of te doen, wat iemand in gevaar zou
kunnen brengen.”

29. Toen deelde de jonge vrouw hem het verschrikkelijke geheim
mede, waarvan het toeval hem reeds een gedeelte vóór de
Samaritaine had geopenbaard. Het was een wederzijdsche
liefdesverklaring. D’Artagnan’s gelaat blonk van vreugde en
hoogmoed. Dat geheim, hetwelk hij bezat, die vrouw, welke hij
beminde, het vertrouwen en de liefde maakten hem tot een reus.
„Ik vertrek,” zeide hij, „ik vertrek oogenblikkelijk.”—„Hoe, gij
vertrekt!” riep juffrouw Bonacieux, „en uw kompagnie? uw
kapitein?”—„Op mijn eer, gij hebt mij dat alles doen vergeten, lieve
Constance! ja, gij hebt gelijk, ik heb een verlof noodig.”—„Wederom
een hinderpaal,” lispte juffrouw Bonacieux smartelijk.—„O, dien!” riep
d’Artagnan, na een oogenblik van overweging, „dien zal ik weten te
overkomen, wees gerust.”—„Op wat wijze?”—„Ik zal nog heden
avond den heer de Tréville een bezoek brengen, ik zal hem belasten,
die gunst voor mij van zijn schoonbroeder, den heer des Essarts, te
verzoeken.”—„Maar nu iets anders!”—„Wat?”—„Gij hebt misschien
geen geld.”—„Misschien, is te veel,” zeide d’Artagnan glimlachende.—
„Dan,” hernam juffrouw Bonacieux, een kast openende en daaruit
den zak halende, dien een half uur te voren haar echtgenoot met
zooveel teederheid streelde, „neem dien zak.”—„Dien van den
kardinaal!” riep d’Artagnan, in gelach uitbarstende, want zooals men
zich zal herinneren, was hem, tengevolge der uitgehaalde plaveien,
geen woord ontgaan van het gesprek des winkeliers met zijn vrouw.
—„De zak van den kardinaal,” antwoordde juffrouw Bonacieux; „gij
ziet wel, dat hij zich onder een tamelijk achtenswaardig uiterlijk
voordoet.”—„Pardieu!” riep d’Artagnan, „het zal voor mij dubbel
vermakelijk zijn, de koningin te redden met het geld Zijner
Eminentie.”—„Gij zijt een beminnelijk en bevallig jongeling,” zeide
juffrouw Bonacieux, „geloof, dat Hare Majesteit niet ondankbaar zal
zijn.”—„O, ik ben al rijkelijk beloond!” riep d’Artagnan; „ik bemin u,
gij veroorlooft mij u zulks te zeggen, dat is al meer geluk dan ik
durfde hopen....”—„Stil,” zeide juffrouw Bonacieux verschrikt.—
„Wat?”—„Men spreekt op straat. Het is de stem van mijn man. Ja, ik
heb haar herkend.”

30. D’Artagnan liep naar de deur en schoof den grendel er op.—„Hij
zal niet eer binnenkomen, alvorens ik mij verwijderd heb,” zeide hij,
„en dan kunt gij hem de deur openen.”—„Maar ik had ook moeten
vertrokken zijn; en hoe de verdwijning van dien zak gelds te
verklaren, indien ik er nog ben?”—„Gij hebt gelijk, gij moet ook van
hier.”—„Maar hoe, hij zal ons zien uitgaan.”—„Dan moet gij in mijn
kamer gaan.”—„O!” riep juffrouw Bonacieux, „gij zegt mij dit op een
toon, die mij verschrikt.”
Juffrouw Bonacieux sprak deze woorden uit met tranen in de
oogen. D’Artagnan zag die tranen en ontroerd, verteederd, wierp hij
zich voor haar op de knieën.—„In mijn kamer zult gij zoo zeker als in
een tempel zijn, op mijn woord van edelman!”—„Laat ons dan gaan,”
zeide zij, „ik vertrouw mij aan u, mijn vriend!”
D’Artagnan schoof wederom den grendel van de deur en beiden,
licht als schimmen, slopen door de binnendeur in de gang, klommen
stil de trap op en traden de kamer van d’Artagnan binnen. Zoodra zij
in de kamer waren, grendelde de jongeling tot meer zekerheid de
deur; vervolgens naderden beiden het venster en door een reet van
het luik zagen zij den heer Bonacieux, die met een man in een
mantel gewikkeld in gesprek was. Op het zien van den mantel
sprong d’Artagnan op, en zijn degen ten halve uittrekkende, snelde
hij naar de deur. Het was de man van Meung.
„Wat wilt gij doen?” riep juffrouw Bonacieux; „gij zult ons in het
verderf storten!”—„Maar ik heb gezworen, dien man om het leven te
brengen!” zeide d’Artagnan.—„Uw leven is op het oogenblik aan den
dienst van een andere gewijd en behoort u niet. In naam der
koningin, verbied ik u volstrekt, u in eenig gevaar te begeven, dat
vreemd aan uw reis is.”—„En beveelt gij niets uit uw naam?”—„In
mijn naam,” zeide juffrouw Bonacieux met levendige aandoening, „in
mijn naam smeek ik u er om. Maar luister, het schijnt dat zij over mij
spreken.”
D’Artagnan naderde het venster en luisterde. De heer Bonacieux
had de deur geopend, maar het vertrek ledig ziende, was hij naar

31. den man met den mantel teruggekeerd, welken hij een oogenblik te
voren verlaten had.
„Zij is vertrokken,” zeide hij, „zij zal naar het Louvre zijn
teruggekeerd.”—„Gij zijt immers zeker,” antwoordde de vreemdeling,
„dat zij betreffende het oogmerk van uw uitgaan niets heeft
vermoed?”—„Neen,” antwoordde Bonacieux vol vertrouwen, „zij is
een al te onnoozele vrouw.”—„Is de kadet der gardes te huis?”—„Ik
geloof neen; zooals gij ziet is het raam zijner kamer gesloten, en
men ziet niet het minste licht door de reten schijnen.”—„Dat doet er
niet toe, wij moeten er ons van overtuigen.”—„Op wat wijze?”—
„Door aan zijn deur te kloppen, terwijl ik zijn knecht zal
ondervragen.”—„Goed.”
Bonacieux keerde in huis terug, ging dezelfde deur binnen, door
welke de beide vluchtelingen waren vertrokken, klom de trap op tot
aan de kamer van d’Artagnan en klopte. Niemand antwoordde.
Porthos had, om meer pracht ten toon te spreiden, Planchet dien
avond in zijn dienst genomen. Wat d’Artagnan betreft, deze zorgde
er wel voor niet het minste teeken van leven te geven. Op het
oogenblik, dat de vinger van Bonacieux op de deur klonk, voelden
de jongelieden hun harten kloppen.
„Er is niemand in zijn kamer,” zeide Bonacieux.—„Het doet er niet
toe, gaan wij liever in huis, wij zullen daar vertrouwelijker kunnen
spreken dan voor de deur.”—„Ach, mijn God!” lispte juffrouw
Bonacieux, „wij zullen nu niets meer hooren.”—„Integendeel,” zeide
d’Artagnan, „wij zullen nu te beter kunnen hooren.”
D’Artagnan lichtte de drie of vier vloersteenen op, wat van zijn
kamer een soort van oor van Dionysius maakte, spreidde een tapijt
over den grond, ging op de knieën liggen en wenkte juffrouw
Bonacieux, om zich over de opening te buigen, zooals hij deed.
„Gij zijt zeker, dat ons niemand kan beluisteren?”—„Niemand, dat
verzeker ik u,” antwoordde Bonacieux.—„En gij denkt, dat uw vrouw
naar het Louvre is teruggekeerd, zonder iemand anders gesproken
te hebben dan u?”—„Daarvan ben ik zeker.”—„Gij begrijpt, dat het

32. een gewichtig punt is.”—„Dus heeft het nieuws, dat ik u heb
medegedeeld, eenige waarde?”—„Een zeer groote, mijn waarde
Bonacieux! dat ontveins ik u niet.”—„Dan zal de kardinaal ook zeker
tevreden over mij zijn?”—„Daar twijfel ik niet aan.”—„Die groote
kardinaal!”—„Zijt gij zeker, dat uw vrouw, met u sprekende, zich
geen namen heeft laten ontvallen?”—„Ik meen van neen.”—„Heeft
zij mevrouw de Chevreuse, noch den hertog van Buckingham of
mevrouw de Vernet genoemd?”—„Neen, zij heeft mij niets anders
gezegd, dan dat zij mij naar Londen wilde zenden met een
boodschap van een doorluchtig personage.”
„De verrader!” mompelde juffrouw Bonacieux.—„Stil,” zeide
d’Artagnan, haar hand nemende, die zij hem gedachteloos overliet.
„Wat er van zij,” ging de man met den mantel voort, „gij hebt
dwaas gehandeld, den schijn niet aangenomen te hebben, die
boodschap te willen doen, dan zoudt gij thans den brief hebben; de
staat, die bedreigd is, zou gered zijn, en gij....”—„En ik?”—„Wel, de
kardinaal zou u brieven van adeldom hebben verleend.”—„Heeft hij
het u gezegd?”—„Ja, ik weet, dat hij u hiermede wilde verrassen.”—
„Wees gerust,” hernam Bonacieux, „mijn vrouw aanbidt mij, en het is
nog tijd.”
„Die zot!” mompelde juffrouw Bonacieux.—„Stil,” herhaalde
d’Artagnan, haar nog sterker de hand drukkende.
„Hoe! is het nog tijd?” hernam de man met den mantel.—„Ik keer
naar het Louvre terug en vraag om juffrouw Bonacieux te spreken,
aan wie ik zal zeggen, dat ik van gedachten veranderd ben; ik knoop
de zaak weder aan, verkrijg den brief en spoed mij naar den
kardinaal.”—„Welnu, haast u dan; ik zal fluks terug zijn, ten einde te
vernemen hoe de zaak is afgeloopen;” en de vreemdeling vertrok.
„Die eerlooze!” zeide juffrouw Bonacieux, wederom haar man
dien naam gevende.—„Stil!” herhaalde d’Artagnan, haar hand nog
vuriger drukkende.
Een afgrijselijk gebrul brak op dat oogenblik de overwegingen
van d’Artagnan en van juffrouw Bonacieux af. Het kwam voort van

33. haar man, die, bemerkt hebbende dat zijn zak met geld was
verdwenen, begon te roepen: „Houdt den dief! houdt den dief!”
Bonacieux schreeuwde een geruime poos maar dewijl naar
dergelijke kreten niemand in de Doodgraversstraat luisterde, en
daarenboven het huis van den winkelier sedert eenigen tijd in geen
goede faam stond en hij niemand zag verschijnen, liep hij het huis
uit, al schreeuwende, terwijl men zijn stem hoorde, die in de verte,
in de richting der straat du Bac, wegstierf.
„En thans, nu hij weg is,” zeide juffrouw Bonacieux, „is het uw
beurt, u ook te verwijderen; moed, maar vooral voorzichtigheid, en
wees indachtig, dat gij der koningin behoort.”—„U en haar!” riep
d’Artagnan. „Wees gerust, schoone Constance! ik zal harer
erkentelijkheid waardig worden; maar zal ik, wederkeerende, uw
liefde waardig zijn?”—De jonge vrouw antwoordde slechts door een
levendigen blos, die haar wangen kleurde.
Eenige oogenblikken later verwijderde d’Artagnan zich op zijn
beurt, ook in een wijden mantel gehuld, die van onder werd
opgeheven door de scheede van een langen degen. Juffrouw
Bonacieux volgde hem met de oogen en met dien smachtenden
liefdeblik, dien de vrouw, welke voor een man liefde voelt ontstaan,
op dezen werpt, wanneer hij zich verwijdert; maar toen hij om den
hoek der straat verdween, viel zij op de knieën, en de handen
vouwende, riep zij: „O, mijn God! bescherm de koningin! bescherm
mij!”

34. HOOFDSTUK XIX.
Reisplan.
D’Artagnan begaf zich rechtstreeks naar den heer de Tréville. Hij
overwoog, dat de kardinaal na weinige oogenblikken door dien
vervloekten onbekende, die zijn agent scheen te zijn, zou verwittigd
worden, en bedacht, dat er geen oogenblik te verliezen was. Het
hart des jongelings vloeide over van vreugd. Het was een avontuur,
dat hem èn roem te verwerven, èn geld te winnen aanbood, en dat
hem als eerste aanmoediging met een vrouw, die hij aanbad, in
nauwere aanraking bracht. Het toeval schonk hem reeds bij den
aanvang meer dan hij van de Voorzienigheid had durven vragen.
De heer de Tréville was in zijn salon met zijn gewoon gezelschap
edellieden.... D’Artagnan, dien men als een vriend des huizes kende,
begaf zich rechtstreeks naar zijn kabinet en deed hem verwittigen,
dat hij hem over iets zeer gewichtigs te spreken had.
D’Artagnan was nauwelijks vijf minuten daar, toen de heer de
Tréville binnentrad. Bij den eersten aanblik de vreugd opmerkende,
die op zijn gelaat blonk, begreep de waardige kapitein, dat er
werkelijk iets nieuws moest wezen. Den geheelen weg langs had
d’Artagnan bij zich zelven overlegd, of hij alles den heer de Tréville
zou toevertrouwen, dan wel dezen alleen zou vragen hem het
noodige verlof te geven ter uitvoering eener geheime zending. Maar
de heer de Tréville was steeds zoo uitermate goed jegens hem
geweest, hij was den koning en de koningin zoo genegen, terwijl hij
den kardinaal zoozeer vijandig was, dat de jongeling besloot hem
alles te zeggen.
„Gij hebt mij laten roepen, mijn jonge vriend?”—„Ja, mijnheer!”
zeide d’Artagnan, „en gij zult mij verschoonen, hoop ik, u gestoord
te hebben, wanneer gij het gewicht der zaak zult kennen, waarvan

35. er sprake is.”—„Spreek dan, ik luister.”—„Het betreft niets minder,”
zeide d’Artagnan, zijn stem verzachtende, „dan de eer en misschien
wel het leven der koningin.”—„Wat zegt gij daar?” vroeg de heer de
Tréville, rondziende om zich te verzekeren of zij wel alleen waren en
daarna zijn vragenden blik weder op d’Artagnan vestigende.—„Ik zeg
u, mijnheer! dat het toeval mij in het bezit heeft gesteld van een
geheim.”—„Dat ik hoop, jongeling, dat gij uw leven lang zult
bewaren.”—„Maar dat ik aan u, mijnheer, moet toevertrouwen, want
gij alleen kunt mij helpen in de zending, die mij van wege Hare
Majesteit is opgedragen geworden.”—„Behoort u dat geheim?”—
„Neen, mijnheer, het behoort aan de koningin.”—„Is u door Hare
Majesteit vergunning verleend het mij toe te vertrouwen?”—„Neen,
mijnheer! integendeel, de grootste geheimhouding is mij
aanbevolen.”—„En waarom wilt gij het dan aan mij mededeelen?”—
„Omdat ik, ik herhaal het, zonder u niets kan doen en bevreesd ben,
dat gij mij de gunst zult weigeren, die ik u kom verzoeken, indien gij
niet weet, met welk oogmerk ik u die vraag doe.”—„Bewaar uw
geheim, jongeling! en zeg mij wat gij verlangt.”—„Ik verlang, dat gij
voor mij van den heer des Essarts een veertiendaagsch verlof
verkrijgt.”—„Voor wanneer?”—„Voor nog dezen nacht.”—„Verlaat gij
Parijs?”—„Ik moet een zending volbrengen.”—„Kunt gij mij zeggen
waar?”—„In Londen.”—„Heeft iemand er belang bij, dat gij uw doel
niet bereikt?”—„De kardinaal, geloof ik, zou alles ter wereld geven,
om mijn reis te beletten.”—„En vertrekt gij alleen?”—„Ik vertrek
alleen.”—„In dat geval zult gij Bondy niet voorbij komen! dat zeg ik
u, zoo waar ik Tréville heet.”—„Waarom dat?”—„Men zal u
vermoorden.”—„Ik zal sterven in het vervullen van mijn plicht.”—
„Maar uw zending zal niet vervuld zijn.”—„Dat is waar,” zeide
d’Artagnan.
„Geloof mij,” vervolgde de Tréville, „in dergelijke ondernemingen
moet men een viertal zijn, opdat er één het doel bereike.”—„O! gij
hebt gelijk, mijnheer!” zeide d’Artagnan; „maar gij kent Athos,
Porthos en Aramis, en gij weet of ik over hen kan beschikken.”—
„Zonder hun het geheim te vertrouwen, dat ik niet wil kennen?”—
„Wij hebben elkander eens voor altijd een blind vertrouwen en

36. onverbreekbare trouw gezworen; buitendien, gij kunt hun zeggen,
dat gij volkomen vertrouwen in mij stelt, en zij zullen niet minder
geloovig zijn dan gij.”—„Ik kan aan elk hunner een verlof van
veertien dagen doen geworden, dat is al; aan Athos, wiens wonde
hem nog steeds doet lijden, om naar de baden van Forges te gaan;
aan Porthos en Aramis, om hun vriend te volgen, dien zij in een zoo
smartelijken toestand niet willen verlaten. Het zenden hunner
verlofpassen zal ten bewijze strekken, dat ik in hun reis toestem.”—
„Ik dank u, mijnheer! voor uw zoo groote goedheid.”—„Ga hen dus
oogenblikkelijk zoeken, en dat nog dezen nacht alles worde
uitgevoerd. Ha! maar schrijf mij eerst uw verzoek aan den heer des
Essarts. Een spion zou wellicht uw schreden gevolgd kunnen
hebben, en uw bezoek, dat in dat geval reeds aan den kardinaal
bekend is, wordt hierdoor verklaard.”
D’Artagnan stelde het verzoek op, en de heer de Tréville, het uit
zijn handen ontvangende, verzekerde, dat vóór twee uur des
ochtends de vier verlofpassen aan de huizen der belanghebbenden
zouden zijn bezorgd.
„Wees zoo goed, mijnheer! den mijnen aan het huis van den heer
Athos te doen afgeven,” zeide d’Artagnan. „Ik vrees, naar huis
gaande, een slechte ontmoeting te hebben.”—„Wees gerust, vaarwel
en goede reis!.... A propos!” zeide de heer de Tréville, hem
terugroepende.—D’Artagnan keerde op zijn schreden terug.—„Hebt
gij geld?”—D’Artagnan liet den geldzak klinken, dien hij bij zich had.
—„Genoeg?” vroeg de heer de Tréville.—„Driehonderd pistolen.”—
„Goed, met zooveel doet men een reis rondom de wereld; vaarwel
dan!”
D’Artagnan groette den heer de Tréville, die hem de hand reikte.
D’Artagnan drukte ze met eerbied en dankbaarheid. Sedert hij te
Parijs was gekomen, was deze voortreffelijke man voor hem steeds
goed geweest, en had hij hem nooit anders dan achtenswaardig,
trouw en grootmoedig gevonden.
Zijn eerste bezoek gold Aramis; hij was bij zijn vriend, sedert
dien gewichtigen avond, op welken hij juffrouw Bonacieux was

37. gevolgd, niet teruggekeerd. En wat meer zegt, nauwelijks had hij
den jongen musketier weergezien, en telkens, wanneer hij hem
ontmoette, meende hij een diepe treurigheid op zijn aangezicht te
zien uitgedrukt. Ook dezen avond vond hij Aramis wakende, in
treurige droomerijen verzonken. D’Artagnan deed hem eenige
vragen omtrent deze langdurige droefgeestigheid; Aramis
verontschuldigde zich met een uitlegging van het achttiende kapittel
van den Heiligen Augustinus, dat hij in het Latijn voor de volgende
week moest gereed hebben en dat hem veel hoofdbrekens
veroorzaakte.
Terwijl de beide vrienden eenige oogenblikken aldus gesproken
hadden, trad een dienaar des heeren de Tréville met een verzegeld
pakket binnen.—„Wat is dat?” vroeg Aramis.—„Het verlof, waarom
mijnheer heeft verzocht,” antwoordde de lakei.—„Ik? ik heb geen
verlof gevraagd.”—„Zwijg en neem aan!” zeide d’Artagnan. „En
ziedaar, mijn vriend! hebt gij een halve pistool voor uw moeite; gij
zult den heer de Tréville zeggen, dat de heer Aramis hem van harte
laat bedanken. Ga!”—De lakei maakte een diepe buiging en vertrok.
„Wat beteekent dat?” vroeg Aramis.—„Neem het noodige voor
een reis van veertien dagen en volg mij.”—„Maar ik kan Parijs voor
het oogenblik niet verlaten, zonder te weten....”—Aramis zweeg.—
„Wat er van haar geworden is, niet waar?” vroeg d’Artagnan.—„Van
wie?” hernam Aramis.—„Van de vrouw, die hier was, de vrouw met
den geborduurden zakdoek.”—„Wie heeft u gezegd, dat hier een
vrouw is geweest?” vroeg Aramis, als een doode verbleekende.—„Ik
heb haar gezien.”—„En gij weet wie zij is?”—„Ik vermoed het.”—
„Welnu,” zeide Aramis, „dewijl gij zooveel zaken weet, weet gij dan
ook wat er van die vrouw geworden is?”—„Ik veronderstel, dat zij
naar Tours is teruggekeerd.”—„Tours? ja, dat is het, gij kent haar!
Maar hoe komt het, dat zij naar Tours teruggekeerd is, zonder mij te
verwittigen?”—„Omdat zij vreesde te worden aangehouden.”—
„Waarom heeft zij mij niet geschreven?”—„Omdat zij vreesde u in
ongelegenheid te brengen.”—„D’Artagnan, gij geeft mij het leven
weder!” riep Aramis. „Ik meende verraden te zijn; ik was zoo
gelukkig haar weder te zien! ik kon niet gelooven, dat zij haar

38. vrijheid voor mij zou wagen, en toch, voor welke andere reden zou
zij te Parijs zijn gekomen?”—„Voor dezelfde reden, die ons naar
Engeland doet gaan.”—„En wat is die reden?” vroeg Aramis.—„Gij
zult het eenmaal weten, Aramis! maar voor het oogenblik zal ik de
stilzwijgendheid in acht nemen omtrent de nicht van den doctor in
de godgeleerdheid.”
Aramis glimlachte, want hij herinnerde zich het sprookje, dat hij
op zekeren avond aan zijn vrienden had verhaald.—„Welnu, dewijl zij
Parijs heeft verlaten en gij er zeker van zijt, d’Artagnan! houdt mij
niets meer terug en ik ben bereid u te volgen. Gij zegt, dat wij
gaan....”—„Voor het oogenblik naar Athos, en als gij wilt medegaan,
verzoek ik u haast te maken, want wij hebben reeds veel tijd
verloren. A propos! neem Bazijn mede.”—„Moet Bazijn ons
vergezellen?” vroeg Aramis.—„Misschien; in alle geval is het
noodzakelijk, dat hij ons nu naar Athos volgt.”
Aramis riep Bazijn, en na hem bevolen te hebben ten huize van
den heer Athos zich bij hem te voegen, zeide hij: „Laat ons
vertrekken,” en hij nam zijn mantel, zijn degen en zijn pistolen; toen
trok hij drie of vier laden open, om te zien of er niet een of ander
vergeten geldstuk in verscholen was. Vervolgens, toen hij zich
overtuigd had, dat deze nazoeking vruchteloos was, volgde hij
d’Artagnan, zich zelven afvragende, hoe de jonge kadet der garde
even goed wist als hij, wie de vrouw was, aan welke hij de
gastvrijheid had aangeboden en beter dan hij wist, wat er van haar
geworden was.
Toen zij de kamer verlieten, legde Aramis zijn hand op den arm
van d’Artagnan en hem strak aanziende, vroeg hij: „Hebt gij aan
niemand over die vrouw gesproken? Aan niemand ter wereld, zelfs
niet aan Athos of Porthos?”—„Ik heb er geen woord van gezegd.”—
„Des te beter!”—En omtrent dit gewichtig punt gerustgesteld,
vervolgde Aramis zijn weg met d’Artagnan en beiden kwamen dra bij
Athos.
Zij vonden hem in de eene hand zijn verlofpas, in de andere den
brief van den heer de Tréville houdende.—„Kunt gij mij verklaren,

39. wat dat verlof en die brief beteekenen, welke ik zooeven ontvang?”
vroeg Athos verbaasd:
„Mijn waarde Athos! ik wil wel, dewijl uw gezondheid zulks
volstrekt vereischt, dat gij een paar weken uitrust. Ga dus
naar Forges de baden nemen, of elders, waar gij het moogt
goedvinden, en herstel spoedig.
Uw toegenegen
Tréville.”
„Wel, dat verlof en die brief beteekenen, dat gij mij moet volgen,
Athos!”—„Naar de mineraalbronnen van Forges?”—„Dáár of
elders.”—„Voor den dienst des konings?”—„Des konings of der
koningin. Zijn wij geen dienaren van beiden?”
Op dat oogenblik trad Porthos binnen.—„Pardieu!” zeide hij,
„ziedaar iets zonderlings; sedert wanneer is het de gewoonte onder
de musketiers geworden, de lieden verlof te geven, zonder dat zij er
om vragen?”—„Sedert zij vrienden hebben, die het voor hen vragen,”
antwoordde d’Artagnan.—„Zoo!” zeide Porthos, „het schijnt dat er
wat nieuws is voorgevallen.”—„Ja, wij vertrekken,” zeide Aramis.—
„Naar welk land?” vroeg Porthos.—„Op mijn woord, ik weet het niet,”
zeide Athos, „vraag het aan d’Artagnan.”
„Naar Londen, mijne heeren!” zeide d’Artagnan.—„Naar Londen?”
riep Porthos; „en wat moeten wij te Londen doen?”—„Dat kan ik u
niet zeggen, mijne heeren! en gij moet in mij vertrouwen stellen.”—
„Maar om naar Londen te gaan is er geld noodig, en ik heb het
niet.”—„Noch ik,” zeide Aramis.—„Noch ik,” zeide Athos.—„Maar ik
heb het!” zeide d’Artagnan, zijn schat uit zijn zak halende en dien op
tafel leggende. „Er zijn in dezen zak driehonderd pistolen; nemen wij
er elk vijf en zeventig; dat is genoeg om naar Londen te gaan en
weer terug te keeren. Maar weest gerust, allen komen wij toch niet
te Londen.”—„En waarom niet?”—„Omdat, volgens alle
waarschijnlijkheid, eenigen onzer onderweg zullen blijven.”—„Maar
gaan wij dan een veldtocht beginnen?”—„Ja, en wel een zeer
gevaarlijken, dat zeg ik u vooruit.”—„Doch hoor eens,” zeide Porthos,

40. „indien wij het leven wagen, wilde ik ten minste weten, waarom?”—
„Daarmede zoudt gij ver gevorderd zijn,” hernam Athos.—„Echter,”
zeide Aramis, „ben ik van het gevoelen van Porthos.”—„Heeft de
koning de gewoonte u rekenschap te geven? Neen, hij zegt u
eenvoudig: Mijne heeren! men strijdt in Gaskonje of in Vlaanderen;
gaat ten oorlog! en gij gaat. Waarom? gij bekommert u hierover niet
eens.”—„D’Artagnan heeft gelijk,” zeide Athos. „Ziedaar onze drie
verlofpassen, die ons de heer de Tréville zendt, en ziedaar
driehonderd pistolen, die komen, ik weet niet van waar. Gaan wij
den dood tegemoet, waar men ons zegt te gaan. Is het leven
zooveel vragen waard? D’Artagnan! ik ben bereid u te volgen.”—„En
ik ook!” zeide Porthos.—„En ik ook!” herhaalde Aramis. „Daarbij, het
doet mij geen leed Parijs te verlaten. Ik moet ontspanning
hebben.”—„Welnu, gij zult ontspanning hebben, mijne heeren! weest
gerust,” zeide d’Artagnan.
„En wanneer vertrekken wij?” vroeg Athos.—„Onmiddellijk,”
antwoordde d’Artagnan; „er is geen minuut te verliezen.”
„Hola! Grimaud, Planchet, Mousqueton, Bazijn!” schreeuwden de
vier jongelingen, hun lakeien roepende, „poetst onze laarzen en
haalt de paarden uit het hotel,” want elk musketier liet in het hotel
der musketiers, als in een kazerne, zijn paard en dat van zijn lakei
staan.—Planchet, Grimaud, Mousqueton en Bazijn vertrokken in
allerijl.
„Maken wij thans een plan van den veldtocht,” zeide Porthos;
„werwaarts gaan wij het eerst?”—„Naar Calais,” zeide d’Artagnan,
„dat is de naaste weg om naar Londen te gaan.”—„Welnu,” zeide
Porthos, „ziehier mijn plan.”—„Spreek!”—„Vier mannen, te zamen
reizende, zullen achterdocht opwekken; daarom moet d’Artagnan elk
onzer zijn voorschriften geven. Ik zal den weg van Boulogne nemen
als voorhoede; Athos zal, twee uren later, dien van Amiëns nemen,
en Aramis zal ons langs dien van Noyon volgen; wat d’Artagnan
betreft, deze zal den weg nemen, dien hij verkiest, in de kleederen
van Planchet, terwijl Planchet ons zal volgen in die van d’Artagnan,
in de uniform der gardes.”—„Mijne heeren! naar mijn inzien is het

41. niet betamelijk, lakeien in dergelijke zaken te mengen; een geheim
kan toevalligerwijze door een edelman worden verraden, maar door
lakeien wordt het gewoonlijk verkocht.”—„Het plan van Porthos
schijnt mij onuitvoerbaar te zijn,” zeide d’Artagnan, „daar ik zelf niet
weet, welke voorschriften ik u zou kunnen geven. Ik ben met een
brief belast, dat is alles. Ik heb geen afschriften van dezen brief,
noch kan die er van maken, dewijl hij verzegeld is; wij moeten dus,
naar mijn gedachte, in gezelschap reizen. Die brief is hier, in dezen
zak;” en hij toonde den zak, waarin zich de brief bevond. „Indien ik
gedood word, zal een uwer er zich mede belasten; en gij zult uw
weg vervolgen; indien hij gedood wordt, dan is het de beurt van een
anderen, en zoo vervolgens; als er slechts één aankomt, dat is
genoeg.”
„Bravo, d’Artagnan! ik ben met u van hetzelfde gevoelen,” zeide
Athos. „Buitendien, men moet zich gelijk blijven; ik ga de baden
gebruiken, en gij vergezelt mij; in plaats van de bronnen van Forges
ga ik de zeebaden gebruiken; hierin ben ik vrij. Indien men ons wil
aanhouden, dan vertoon ik den brief van den heer de Tréville, en gij
vertoont uw verlofpassen; wanneer men ons aanvalt, verdedigen wij
ons; wanneer men ons veroordeelt, houden wij staande, dat wij
geen ander voornemen hadden, dan om ons een zeker getal keeren
in zee te dompelen; men kan gemakkelijk vier afzonderlijk reizenden
overweldigen, maar vier mannen, die vereenigd zijn, vormen een
kleine bende; wij zullen onze vier lakeien met pistolen en musketten
wapenen, indien men een leger op ons afzendt, zullen wij den slag
leveren, en de overblijvende, zooals d’Artagnan zegt, zal zich met
den brief belasten.”—„Goed!” riep Aramis. „Gij spreekt niet dikwijls,
maar wanneer gij spreekt, is het als Jan Goudmond. Ik keur het plan
van Athos goed, en gij Porthos?”—„Ik ook,” zeide Porthos, „als het
d’Artagnan bevalt. D’Artagnan, als bewaarder van den brief, is
natuurlijk het hoofd der onderneming; dat hij besluite, en dat wij ten
uitvoer brengen.”—„Welnu,” zeide d’Artagnan, „ik besluit, dat wij het
plan van Athos moeten aannemen en binnen een half uur
vertrekken.”—„Aangenomen!” herhaalden eenstemmig de drie
musketiers.

42. En allen de hand naar den zak uitstrekkende, nam elk voor zich
vijf en zeventig pistolen, waarna ieder zijn toebereidselen maakte
om op het bepaalde uur te vertrekken.

43. HOOFDSTUK XX.
De reis.
Te twee uur verlieten onze vier avonturiers Parijs door de poort
van Saint Denis; gedurende den geheelen nacht spraken zij geen
woord; onwillekeurig ondervonden zij den invloed, dien de duisternis
op hen uitoefende, en zij meenden in alles hinderlagen te zien. Bij
de eerste stralen des dageraads geraakten hun tongen los; met de
zon kwam hun vroolijkheid terug; het was als voor den dag van een
veldslag, wanneer het hart klopt, de oogen glimlachen en men
gevoelt, dat het leven, hetwelk men misschien gaat verliezen, bij slot
van rekening toch een goede zaak is. De aanblik op de karavaan was
overigens zeer ontzaginboezemend: de zwarte paarden der
musketiers, hun krijgshaftige houding, de gewoonte, in gelederen te
zijn geschaard, deed die fiere makkers van den soldaat
voortschrijden op een wijze, dat zij het stiptst bewaarde incognito
verraden zouden hebben.—De knechts volgden van top tot teen
gewapend.
Alles ging goed tot aan Chantilly, waar men tegen acht uur des
ochtends aankwam. Men wilde ontbijten. Men steeg af voor een
herberg, welke zich aanbeval door een uithangbord, St. Martinus
voorstellende, de helft van zijn mantel aan een arme gevende. Men
gelastte de knechts de paarden niet af te zadelen en zich gereed te
houden onmiddellijk weder te vertrekken. Men trad de gelagkamer
binnen en zette zich aan tafel. Een edelman, die den weg van
Dammartin was afgekomen, zat aan dezelfde tafel en ontbeet. Hij
ving het gesprek aan met over regen en zonneschijn te spreken; de
reizigers antwoordden; hij dronk op hun gezondheid, de reizigers
beantwoordden zijn beleefdheid.

44. Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade
Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.
Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and
personal growth!
testbankdeal.com