Solution Manual for Issues and Ethics in the Helping Professions, 8th Edition

Solution Manual for Issues and Ethics in the Helping Professions, 8th Edition
Solution Manual for Issues and Ethics in the Helping Professions, 8th Edition
Solution Manual for Issues and Ethics in the Helping Professions, 8th Edition

1. Solution Manual for Issues and Ethics in the
Helping Professions, 8th Edition download
http://testbankbell.com/product/solution-manual-for-issues-and-
ethics-in-the-helping-professions-8th-edition/
Find test banks or solution manuals at testbankbell.com today!

2. We believe these products will be a great fit for you. Click
the link to download now, or visit testbankbell.com
to discover even more!
Test Bank for Issues and Ethics in the Helping
Professions, 8th Edition
http://testbankbell.com/product/test-bank-for-issues-and-ethics-in-
the-helping-professions-8th-edition/
Solution Manual for Issues and Ethics in the Helping
Professions, 10th Edition, Gerald Corey
http://testbankbell.com/product/solution-manual-for-issues-and-ethics-
in-the-helping-professions-10th-edition-gerald-corey/
Test Bank for Issues and Ethics in the Helping Professions
8th Edition by Corey
http://testbankbell.com/product/test-bank-for-issues-and-ethics-in-
the-helping-professions-8th-edition-by-corey/
Exploring Economics 7th Edition Sexton Test Bank
http://testbankbell.com/product/exploring-economics-7th-edition-
sexton-test-bank/

3. Solution Manual for CFIN 6th by Besley
http://testbankbell.com/product/solution-manual-for-cfin-6th-by-
besley/
Economics of Strategy 7th Edition Dranove Test Bank
http://testbankbell.com/product/economics-of-strategy-7th-edition-
dranove-test-bank/
Test Bank for Methods: Doing Social Research, 4/E 4th
Edition Winston Jackson, Norine Verberg
http://testbankbell.com/product/test-bank-for-methods-doing-social-
research-4-e-4th-edition-winston-jackson-norine-verberg/
Test Bank for Keys to Nursing Success, Revised Edition,
3/E 3rd Edition : 0137036841
http://testbankbell.com/product/test-bank-for-keys-to-nursing-success-
revised-edition-3-e-3rd-edition-0137036841/
Life-Span Development Santrock 14th Edition Test Bank
http://testbankbell.com/product/life-span-development-santrock-14th-
edition-test-bank/

4. Test bank for Social Media Marketing 0132551799
http://testbankbell.com/product/test-bank-for-social-media-
marketing-0132551799/

5. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
1
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.


Solution Manual for Issues and Ethics in the
Helping Professions, 8th Edition
Full download link at: https://testbankbell.com/product/solution-manual-for-issues-and-
ethics-in-the-helping-professions-8th-edition/


I. Technical Guidance

To maximize a student’s knowledge acquisition of this material, this book has been designed to
be read in conjunction with the post–Sarbanes-Oxley technical audit guidance. All of the
PCAOB Auditing Standards that are referenced in this book are available for free at
http://pcaobus.org/STANDARDS/Pages/default.aspx. In addition, a summary of the provisions
of the Sarbanes-Oxley Act of 2002 is available for free on the book’s website at
www.mhhe.com/thibodeau4e or at http://www.aicpa.org/Pages/Default.aspx.

II. Recommended Technical Knowledge

Conceptual Framework

The Expense Recognition Principle (sometimes referred to as the Matching Principle)

PCAOB Auditing Standard No. 5

Paragraph #2

PCAOB Auditing Standard No. 15

Paragraphs #5-6

III. Classroom Hints

This case provides students with an opportunity to appreciate the difficulty that can be
associated with auditing the application of depreciation rules to different types of assets at an
audit client. Since the computation of depreciation expense requires management to estimate the
salvage value and the estimated useful life for each asset depreciated, an auditor is often forced
to evaluate a number of subjective factors when completing his/her procedures. To properly do
so, students are able to see that an auditor must first understand the true economic substance of
management's estimates for both salvage value and the estimated useful life. After gaining this
understanding, the auditor must then determine whether the client has properly calculated and

6. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
2
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.


recorded depreciation expense in accordance with the economically appropriate estimates. Of
course, each of these judgments must be made based on sufficient and competent evidence. In

7. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
3
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




addition, the case provides a mechanism to illustrate the importance of identifying relevant
financial statement assertions and identifying the related control activities that are designed to
prevent and/or detect fraud in the post-Sarbanes audit environment. Finally, the case provides an
opportunity for instructors to highlight the responsibility of management and the board of
directors for an effective internal control system in the post-Sarbanes audit environment.
We believe it is essential for students to carefully read over the recommended technical
knowledge, along with this case reading. The educational psychology literature suggests that the
acquisition of technical/factual type knowledge increases dramatically when such knowledge can
be applied in a realistic context.
This case assignment will work best if it is used at the time when instructors cover the
purchasing process, the fixed asset process or the audit of depreciation expense. Alternatively,
the case can be used when instructors cover the audit evidence topic or when instructors discuss
the ways in which a management team can perpetrate a fraud. Indeed, because of the
subjectivity associated with the estimate of an asset’s useful life and salvage value, the account
can be used by management as a mechanism to help smooth earnings and/or perpetrate
fraudulent activity. As a result, we recommend that instructors spend time in class reviewing the
impact that an increase in salvage value and/or an increase in depreciable life can have on
reported earnings. This discussion should help students conceptualize how the application of
depreciation rules can be used as a mechanism to perpetrate fraudulent activity.
Importantly, the goal of the previous discussion is not necessarily to make sure that
students are experts in auditing recorded depreciation expense at an audit client with significant
investments in fixed assets. Rather, we believe that it is important to point out to students that
they will encounter difficult financial statement accounts to audit in their role as an auditor.

8. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
4
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




Therefore, when such an account is encountered, students must take the time to fully understand
the nature and economic substance of the account. The professional judgment that is involved in
auditing a difficult financial statement account also provides an opportunity for instructors to
remind students of the importance of being unbiased and objective when making their audit
judgments. Indeed, we believe that it is helpful to consistently remind students of their
responsibility to maintain an attitude of professional skepticism throughout the audit process.
Indeed, one of the primary goals of the Sarbanes-Oxley Act of 2002 was to take steps to improve
the independence and objectivity of the audit process (e.g., Section 201). As such, we encourage
instructors to take this opportunity to remind students of their responsibility.
This case also provides an opportunity for instructors to highlight the increased
responsibility that management now has for effective internal controls under the Sarbanes-Oxley
Act of 2002 (SARBOX). Under Section 404 of SARBOX, management is responsible for
establishing and maintaining an effective internal control system that is designed to support
reliable financial statement reporting. In addition, management must undertake a process
whereby they assess the effectiveness of their own internal control system each year. Given this
increased responsibility, it is amazing for students to see that the management team and Board of
Directors at Waste Management actually ignored the recommendation made by Arthur Andersen
to conduct a site by site analysis of their landfills. In the post-Sarbanes environment, this is
clearly a process that would have to be in place to insure reliable financial reporting.
Finally, this case provides an opportunity to highlight the importance of identifying the
relevant financial statement assertions about a significant financial statement account, a critically
important task in the post-Sarbanes environment. The discussion of student responses to
question #3 provides instructors with an opportunity to discuss this point. In addition, the

9. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
4
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




discussion of student responses to question #3 provides an opportunity for instructors to highlight
the importance of being able to identify an internal control activity that is explicitly designed to
support reliable financial statement reporting for a particular financial statement assertion. Once
again, the knowledge required to link an internal control activity to the financial statement
assertion is essential in the post-Sarbanes audit environment. Thus, we encourage instructors to
take the time to make this linkage explicit for students in the present context.
IV. Assignment Questions & Suggested Answers

1. Consider the principles, assumptions and constraints of Generally Accepted
Accounting Principles (GAAP). Define the expense recognition principle (sometimes
referred to as matching principle) and explain why it is important to users of financial
statements.
According to the expense recognition principle, costs need to be matched to the revenues that

they helped to generate. A key point is that expenses should not necessarily be recognized when

the work is completed or a product is produced. Rather, the costs should be recognized when the

costs can be “matched” to revenue that has been recorded. If a connection cannot reasonably be

made between a cost and revenue that has been recognized, an accountant still has a

responsibility to try to determine whether there is some type of relationship between the cost and

revenue generated. The absolute goal is to try as hard as possible for an accountant to provide

the best measure of the profitability and performance of a company. As a result, accountants

should attempt to identify as best as possible, how much it cost to generate revenue. This is the

basis of the expense recognition principle.


2. Based on the case information provided, describe specifically how Waste Management
violated the expense recognition principle. In your description, please identify a
journal entry that may have been used by Waste management to commit the fraud.

GAAP requires that depreciation expense be determined by allocating the historical cost of
assets over the useful life of the asset less the salvage value. When the management team at

10. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
5
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




Waste Management made changes to the estimated useful life and salvage value of several assets,
they effectively reduced the depreciation expense, ultimately resulting in overstated income. The
reduction of depreciation expense in the current year essentially defers depreciation expense to a
future year. The expense recognition principle requires the depreciation expense of an asset to be
recognized over its useful life so that the associated expense is recorded in the year in which
related income is earned. The arbitrary changes made to the estimated useful lives and salvage
values directly violated the matching principle because the depreciation expense recognized in
future years would now be unrelated to the production of income in those related future years.
In essence, increases to the useful life of assets have the effect of writing up the value of an
asset and reducing expenses. This change can have a material impact on the financial statements.
These types of changes, that affect the way a user of financial statements values Waste
Management, must be properly disclosed as required by GAAP under the full disclosure
principle. This principle requires management to disclose sufficient information to allow the user
to make a judgment about the financial position of Waste Management.
3. Consult Paragraph 2 of PCAOB Auditing Standard No. 5. Do you believe that Waste
Management had established an effective system of internal control over financial
reporting related to the depreciation expense recorded in its financial statements?
Why or why not?

According to Paragraph #2 of PCAOB Auditing Standard No. 5, “effective internal control
over financial reporting provides reasonable assurance regarding the reliability of financial
reporting and the preparation of financial statements for external purposes.” Waste Management
did not have an effective system of internal control over financial reporting related to the
depreciation expense recorded in its financial statements. Stated simply, Waste Management’s

11. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
6
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




internal control system did not provide reasonable assurance that the transactions were recorded
fairly, accurately, and in accordance with GAAP.
4. Consult Paragraphs 5–6 of PCAOB Auditing Standard No. 15. As an auditor, what
type of evidence would you want to examine to determine whether Waste
Management’s decision to change the useful life and salvage value of its assets was
appropriate under GAAP?

A company is allowed to change the useful life and/or the salvage value of its fixed assets
under GAAP if events or circumstances reveal additional information that indicates that a change
to the useful life and/or salvage value will more accurately depict the current market situation.
Stated simply, there should be a legitimate basis to make any changes to these variables. In
addition, according to the SEC, changes to the variables used in estimating depreciation and the
resulting impact to investors should be disclosed in the financial statements to be in accordance
with GAAP.
1

Paragraphs #5-6 of PCAOB Auditing Standard No. 15 specifically highlight that an
auditor must obtain sufficient and appropriate evidence. Sufficiency “is the measure of the
quantity of evidence” needed. The quantity of evidence needed will depend upon the risk of
material misstatement and the quality of evidence obtained. The appropriateness of evidence
refers to whether the evidence obtained by the auditor is both relevant and reliable “in providing
support for the conclusions on which the auditor's opinion is based.” In this situation, an auditor
should examine relevant information about comparable useful lives used in the industry and
monitor the company’s actual experience for similar assets in the past to determine if the firm’s
decision to change the useful life and salvage value of its assets was appropriate under GAAP.
Overall, the rationale for changes must be well supported and reasonable. In making this



1
U.S. Securities and Exchange Commission. (26 March 2002). “Securities and Exchange Commission vs. Dean L.
Buntrock, Phillip B. Rooney, James E. Koenig, Thomas C. Hau, Herbert A. Getz, and Bruce D. Tobecksen.”
http://www.sec.gov/index.htm.

12. Case 1.1 - Waste Management: The Expense Recognition Principle
7
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




determination, interviews with managers and other relevant personnel would be essential, as each
of these estimates are subjective. Ultimately, the events or circumstances resulting in the need
for the changes would have to be critically evaluated and corroborated with sufficient and
competent evidence by the auditors. After considering all of the available evidence, if the
auditors are still unsure about the decision, they could use an independent third party to evaluate
the changes to the useful life and/or salvage value that are proposed.
5. Visit the PCOAB website (i.e., www.pcaobus.org), search for the “tip and referral
center” and review the guidelines. Can you report a violation to the PCAOB
anonymously? Assuming that the employee knew that the consolidating entries in the
fourth quarter recorded by upper management were fraudulent, do you believe that
the employee had a responsibility to report the behavior to the audit committee?
Why or why not?

Yes, according to the website, the PCAOB does allow you to report a violation in an
anonymous manner. However, according to the website, if you so wish to stay anonymous, the
PCAOB asks “that you please contact us again, within 24 hours, so that we may ask any
important follow-up questions in response to your tip or referral.”
Clearly, there are a number of allowable answers to the second part of this question. The
absolute key is for a student to try and justify his or her position. Consider the following
acceptable sample answer from a student:
Yes, the employee should have reported the fraudulent behavior to the audit committee.
Consistent with the notion that ethical behavior is that which conforms to moral rules and
principles, the moral action to be taken would have been to report the fraudulent behavior. In
fact, when an employee is thinking through his/her ethical decision process, he/she should realize
that in the long run, they may be held responsible for their role in helping to prepare fraudulent
financial statements. Clearly, the moral action is for the employee to tell the audit committee
about the fraudulent entries.

13. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
1
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




Case #1.2 – WorldCom: The Revenue Recognition Principle

I. Technical Guidance

To maximize a student’s knowledge acquisition of this material, this book has been designed to
be read in conjunction with the post–Sarbanes-Oxley technical audit guidance. All of the
PCAOB Auditing Standards that are referenced in this book are available for free at
http://pcaobus.org/STANDARDS/Pages/default.aspx. In addition, a summary of the provisions
of the Sarbanes-Oxley Act of 2002 is available for free on the book’s website at
www.mhhe.com/thibodeau4e or at http://www.aicpa.org/Pages/Default.aspx.

II. Recommended Technical Knowledge

Conceptual Framework

The Revenue Recognition Principle

PCAOB Auditing Standard No. 5

Paragraph #25
Paragraph A5 (in Appendix A)

PCAOB Auditing Standard No. 12

Paragraph #68

PCAOB Auditing Standard No. 13

Paragraphs #6-7

PCAOB Ethics Rule 102

Paragraphs #1-2

III. Classroom Hints

This case provides students with an opportunity to understand what is meant by company
level controls and recognize their importance in completing an audit of internal control over
financial reporting as mandated by Section 404 of SARBOX. By providing details about
WorldCom's upper management behavior, including their use of “top-side” adjusting journal
entries in the period-end financial reporting process, students are able to see the relationship

14. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
2
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




between an audit client's “tone at the top” and their audit testing strategy. In addition, this case
provides students with an opportunity to see the potential adverse impact that a CEO can have
(i.e., tone at the top) by fostering a culture of “meeting the numbers” at all costs. Finally, the
case questions provide an opportunity to discuss the role of the internal control system in helping
to prevent or detect material misstatements.
We believe it is essential for students to carefully read over the recommended technical
knowledge, along with this case reading. The educational psychology literature suggests that the
acquisition of technical/factual type knowledge increases dramatically when such knowledge can
be applied in a realistic context. Thus, we urge instructors to use this case as a mechanism to
impart the relevant post-Sarbanes technical audit knowledge, outlined above.
This case assignment will work best if it is scheduled to coincide with the internal
controls topic or at the beginning of an instructor’s discussion of the audit of internal control
over financial reporting as required by Section 404 of SARBOX. Importantly, in Auditing
Standard No. 5, the PCAOB stressed the importance of identifying, understanding and evaluating
the effectiveness of an audit client’s entity level controls (e.g., tone at the top and period-end
financial reporting process) as the first step in an audit of internal control over financial
reporting. Because of their pervasiveness throughout the internal control system, the PCAOB
believes it to be essential to carefully evaluate the entity level controls first in order to complete
an effective and efficient audit of internal control. Thus, one of the ways that the PCAOB
believes that the audit can be made more efficient (and effective) is to evaluate company level
controls first as a way to provide a foundation towards the understanding of a client’s system of
internal control.

15. Visit https://testbankbell.com
now to explore a rich
collection of testbank,
solution manual and enjoy
exciting offers!

16. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
3
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




Since the concept of company level controls is likely to be new to students, we believe
that instructors should allocate enough time to carefully explain this concept in class (see
paragraphs #22-27 of Auditing Standard No. 5). In particular, we recommend that instructors
spend ample time discussing the importance of the control environment and its importance to the
system of internal control. In addition, we recommend that instructors take the time to explain
the special importance of the period-end financial reporting process to students and the special
risks presented by “top-side” adjusting journal entries. The bottom line is that the upper
management team at WorldCom helped to perpetrate their fraud using "top-side" adjusting
journal entries at the end of the reporting process. Since these journal entries are typically not
generated at the business process level, they can often provide a mechanism for upper managers
to circumvent the internal control system and possibly perpetrate a fraud. Thus, auditors must
always pay close attention to these entries.
This case also provides an opportunity to focus on the auditor’s responsibility to help
prevent and/or detect fraud in the post-Sarbanes audit environment. For example, we
recommend that instructors point out that the PCAOB has made it clear that preventing and
detecting fraud MUST be the focus of the audit process (the term “fraud” was mentioned 19
times in their Auditing Standard No. 5).
IV. Assignment Questions & Suggested Answers

1. Consider the principles, assumptions and constraints of Generally Accepted
Accounting Principles (GAAP). Define the revenue recognition principle and explain
why it is important to users of financial statements.

The revenue recognition principle of GAAP states that revenue must be both earned and
realized before it is recognized and is supported by the FASB Statement of Financial Concepts
No. 5. For example, in order for revenue to be considered earned, the product must have been

17. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
4
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




delivered or the services must have been provided to the customer. In addition, the amount of
the sale needs to be fixed and determinable. Also, the recognition of revenue is dependent on an
assumption that the cash will be collected from the customer in a timely manner.

2. Provide one specific example of how WorldCom violated the revenue recognition
principle in this situation.

WorldCom violated the revenue recognition principle because they recorded revenue entries
(with top-side adjusting journal entries) that had no valid economic activity underlying the
entries. Rather, the entries were merely a tool to close the gap between the revenue forecast and
the actual revenue earned. The principal tool used to generate the entries was the monthly
revenue report (“MonRev”) prepared and distributed by the revenue reporting and accounting
group. The MonRev included dozens of spreadsheets detailing actual revenue data from all of the
company’s channels and segments.
WorldCom maintained a fairly automated process for closing and consolidating operational
revenue numbers on the MonRev. By the tenth day after the end of the month, the revenue
accounting group prepared a draft, referred to as the “Preliminary” MonRev. In general, this
preliminary report was compared to the targeted revenue numbers and the difference was used as
the basis for a top-side adjusting journal entry to close the gap. In essence, by booking revenue
entries with no underlying business activity, WorldCom violated the revenue recognition principle.
3. Consult Paragraph A5 (in Appendix A) of PCAOB Auditing Standard No. 5 and
Paragraph 68 of PCAOB Auditing Standard No. 12. Do you believe that WorldCom
had established an effective system of internal control over financial reporting
related to the revenue recorded in its financial statements?

According to Paragraph A5 (in Appendix A) of PCAOB Auditing Standard No. 5, the
internal control system is a process that is ultimately designed to “provide reasonable assurance

18. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
5
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




regarding the reliability of financial reporting and the preparation of financial statements for
external purposes in accordance with GAAP.” The professional standards also place special
emphasis on the risk of fraud related to revenue recognition in Paragraph #68 of PCAOB
Auditing Standard No. 12. As a result, an auditor has to take great care to insure that the controls
around the recognition of revenue are designed and operate effectively.
WorldCom did not have an effective system of internal control over financial reporting
related to the recording of revenue in its financial statements. Rather, the system allowed top-
side adjusting journal entries to be recorded without any underlying business activity. By
allowing these invalid entries to occur, WorldCom’s system of internal control was not effective.
Overall, a key premise of this book is to help simplify the relationship between a company’s
internal control system and the financial statement account balances. Section 404 of SARBOX
made clear that this relationship is paramount.
This case provides an opportunity to highlight the importance of being able to identify an
internal control activity that is explicitly designed to support reliable financial statement
reporting for a particular financial statement assertion. For example, one relevant financial
statement assertion related to the revenue account for this activity is occurrence. It is relevant
because there is some question as to whether there was real economic activity to support the
revenue transactions that were recorded in the financial statements, especially those transactions
recorded at the corporate level. It is important to highlight that this economic activity was
booked at the corporate level as top-side adjustments, detached from the actual economic activity
at the business process level. And, there was no control system in place to prevent such an entry
from occurring.

19. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
6
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




4. Consult Paragraph 25 of PCAOB Auditing Standard No. 5. Define what is meant
by control environment. Next explain why the control environment is so important
to effective internal control over financial reporting at an audit client like
WorldCom.

The control environment sets the tone for the organization and provides a platform or a
foundation for the entire internal control system. The control environment is influenced heavily
by a company’s management team and is therefore often referred to as “the tone at the top”.
With respect to the control environment, the absolute key for management is to try and impact
the attitudes towards internal controls throughout the organization by setting the proper example
for the organization to follow. Paragraph #25 of Auditing Standard No. 5 outlines the auditor’s
responsibilities to understand the control environment. Indeed, “because of its importance to
effective internal control over financial reporting, the auditor must evaluate the control
environment at the company.”
Stated simply, the control environment has a “pervasive” effect on the reliability of financial
reporting at WorldCom and all audit clients because it impacts ALL other components of an
organization’s internal control system. The lack of an appropriate control environment sends a
message to all employees that management does not believe internal controls are important for
efficiency and effectiveness of financial reporting.
While a complete evaluation of the control environment at WorldCom is not possible with
only the case information, students should at least point out that Ebbers’ compensation
philosophy (with its focus on double digit revenue growth) should raise serious concerns about
their control environment. In fact, the WorldCom case provides a terrific context to illustrate
that an organization’s compensation policy can also be used as a mechanism to foster an
excellent control environment. However, it does not appear that WorldCom has taken advantage

20. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
7
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




of this opportunity. Overall, by the end of class discussion, it should be clear that a proper
control environment provides a foundation for the entire internal control system.
5. Consult Paragraphs 6–7 of PCAOB Auditing Standard No. 13. If you were auditing
WorldCom, what type of documentary evidence would you require to evaluate the
validity and propriety of a top-side journal entry made to the revenue account?

Top-side journal entries are adjustments that are typically made by top management at the
corporate level. According to the AICPA, these adjustments are typically made at the end of the
financial reporting period and are not always posted to the general ledger.
1
Often, these entries
are not directly associated with actual economic activity as they do not emanate from the
business operations of a division or a business unit. These types of entries have been used
frequently in the past by upper managers as a manner in which to perpetrate fraud. As a result,
they often result in a fraud risk that must be addressed in a skeptical manner by auditors. Indeed,
Paragraph #7 of PCAOB Auditing Standard No. 13 explicitly states that the “auditor's responses
to the assessed risks of material misstatement, particularly fraud risks, should involve the
application of professional skepticism in gathering and evaluating audit evidence.”
In evaluating the propriety of a top-side journal entry, an auditor would want to first
interview management and review any set policies and procedures related to top-side journal
entries. The auditors would also want to vouch the supporting documentation for economic
substance and ensure that it has been properly entered in the financial statements. If, for
instance, the top-side entries resulted in decreased depreciation due to increasing the salvage
value of the trucks, the auditor may want to obtain written confirmation from an appraiser, or
other evidence from a third party. Students may discuss various examples and types of evidence
that would be required to evaluate the propriety of a “top-side” journal entry. Students’ answers




1
AICPA. “Journal Entries and Other Adjustments.” The CPA Letter/Public Accounting Firms. June 2003.

21. Case 1.2 - WorldCom: The Revenue Recognition Principle
8
Copyright © 2014 McGraw-Hill Education. All rights reserved. No reproduction or distribution without the prior written consent of McGraw-Hill
Education.




should support their examples as in the example above. The absolute key for the auditor is to
evaluate the economic substance of the entry with sufficient and competent evidence.
6. Consult Paragraphs 1–2 of Ethics Rule 102 (ET 102). Next, consider the roles of Ron
Lomenzo and Lisa Taranto. Assume that these employees knew that the entries
being proposed by Scott Sullivan were fraudulent; do you believe that Lomenzo and
Taranto should have recorded the journal entries as directed by Sullivan? Why or
why not?

Ethics Rule 102 makes clear that a CPA must not “knowingly misrepresent facts” when
completing his/her work. Indeed, according to Paragraph #1 of Ethics Rule 102 (ET 102), “in
the performance of any professional service, a member shall maintain objectivity and integrity,
shall be free of conflicts of interest, and shall not knowingly misrepresent facts or subordinate his
or her judgment to others.” This rule extends to situations where the CPA knows another person
is making the false journal entries. Consider that Paragraph #2 states that a “member shall be
considered to have knowingly misrepresented facts” when he/she “makes, or permits or directs
another to make, materially false and misleading entries in an entity’s financial statements or
records.”
As a result, for CPAs, the standards are entirely clear. If Lomenzo and Taranto knew that the
entries were fraudulent, the ethical decision would be to not record the entries. While the easier
decision may be to follow Sullivan’s orders, it is clearly not the right decision. The consequences
of their actions in the long run would be far worse than the consequences of Lomenzo and
Taranto refusing to enter the journal entries.

22. Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:

23. heerschte de stilte des doods. Het was werkelijk de rust des grafs,
die hen omgaf.
„In dezen nacht,” zei Pericles, „en in deze omgeving dringt zich de
gedachte aan vergankelijkheid en vernietiging schier in lichamelijke
gestalte met Titanisch geweld aan mij op. Hoe zwak en wisselvallig
schijnt al het levende, en hoe hecht en sterk trotseert de tand des
tijds datgene wat wij het doode plegen te noemen! Atreus en
Agamemnon zijn sinds lang niet meer en wij zuigen misschien de
onzichtbare atomen van hun stof in met onzen adem. Deze doode
muren echter, welke die menschen opgebouwd hebben, omringen
ons nog heden en zullen wellicht ook hen nog omsluiten, die de
atomen van ons stof over duizend jaren zullen inademen!”—
„Ik ben het niet geheel met u eens, Pericles,” hernam Aspasia, „om
het onvernietigbaar bestaan van het doode te verheffen boven het
vluchtige leven van den mensch. Het neerstortende rotsblok begraaft
de bloemen, maar de bloemen keeren terug met iedere lente en
slingeren hare stengels om den steen en ten laatste verteert na
duizende jaren de steen, terwijl de bloemen er echter altijd nog zijn.
Zoo ligt het leven ook begraven onder puinhoopen van steden, maar
tusschen de puinhoopen kruipt het zachtkens te voorschijn en
omstrengelt den steen, die toch eens verbrokkelen zal: ’s levens
krachtig groen wast zelfs door de rots en doet ze springen, en zoo is
ten laatste toch alleen het schijnbaar vluchtige en vergankelijke
waarachtig eeuwig.”
„Gij hebt gelijk,” zeide Pericles, „het leven zou weldra vermoeiend en
vervelend worden, als daaraan de onveranderlijkheid van het doode
beschoren was. Onvergankelijk is reeds één met het doode, alleen
afwisseling is leven.” [100]
„Herleeft niet,” sprak Aspasia, „de heldenzin van Agamemnon in
duizend helden? En de liefde van Paris en Helena, wordt zij niet in

24. tallooze verliefde paren opnieuw gevoeld?”
„Ongetwijfeld, het leven komt en gaat,” hernam Pericles, „en in
eeuwige verandering keert het weder. Zijn wij echter zeker, dat het
bij dit komen en gaan ten laatste niet iets van zijne oorspronkelijke
kracht verliest? Zou het groote in de wereld niet eenigszins op de
steenkringen gelijken in het gewelf dezer groeve, die van boven wel
is waar aan elkander sluiten, maar steeds enger worden?—De
heldengeest van Agamemnon schijnt teruggekeerd te zijn: wij
hebben de Perzen verslagen, maar toch komt het mij voor, dat wij
tegenover de helden van Homerus een weinig ingekrompen zijn.”
„Vele dingen,” hervatte Aspasia, „mogen zwakker worden als ze
herhaald worden; maar ontkent gij, dat veel nog krachtiger en
heerlijker zich vernieuwt? De kunst, die met deze bouwvallen
onderging, is teruggekeerd en heeft de met beelden prijkende,
marmeren tinnen van het Parthenon gebeiteld!”
„Wanneer echter,” zei Pericles, „ook die met beelden prijkende tinnen
eens in stof zullen zijn verkeerd—wanneer het heerlijke vierspan van
Pallas wellicht van den gevel van het Parthenon naar beneden
stortend, met donderend geraas op de rotshelling wordt verbrijzeld,
zijt gij dan zeker, dat de kunst nog eens en steeds heerlijker zal
wederkeeren? Of zal er een tijd komen, welks roem alleen nog teert
op het vertoon van onsterfelijke bouwvallen?”
„Dit zij eene zorg voor de latere geslachten!” antwoordde Aspasia.
„Gij hebt ook van de liefde van dat schoonste paar uit den voortijd
gesproken,” vervolgde Pericles, „en hoe die in tallooze paren zich
hernieuwt?”
„Twijfelt gij daaraan?” zei Aspasia. [101]

25. „Neen!” riep Pericles, „en ik geloof, dat de liefde en juist alleen de
liefde, steeds bestaat met dezelfde kracht, met dezelfde
levensfrischheid, met dezelfde bron van zaligheid!”
„De liefde en het genot!” viel Aspasia hem met een betooverenden
glimlach in de rede.
„Ja, zeker!” sprak Pericles. „Wel is waar, moet ik met een gevoel van
schaamte op deze plaats wandelen en wellicht ben ik niet waardig
zelfs één enkelen nacht boven het stof van Homerische helden te
rusten. Maar schoon ik ook met smartelijke benijding afstand moet
doen van den heldenroem van Achilles, deel ik toch het geluk van
Paris: het bezit van de schoonste Helleensche vrouw!”—
De gelaatstrekken van Pericles waren niet in volkomen
overeenstemming met de woorden zelve. Zijn gelaat scheen twijfel
uit te drukken of het den man wel betaamde afstand te doen van
den roem van Achilles, en zich te vreden te stellen met het geluk van
Paris.—
Doch met de betoovering van de schoonste Helleensche vrouw wist
Aspasia de gedachten in slaap te wiegen, die in de manlijke ziel van
Pericles oprezen. Haar oog verspreidde een magischen glans in de
sombere rotsgroeve, van hare wangen scheen een rozenrood
schijnsel door het geheele vertrek te lichten. De fakkel, die zooeven
flauw had geflikkerd, evenals wellicht die, welke eens bij de
begrafenis van den vermoorden Agamemnon haar licht had
verspreid, scheen eensklaps vroolijk op te vlammen als eene
bruiloftsfakkel. Door den glans der schoonheid, die in de donkere
diepte schoot, scheen zelfs de groeve nu in een bruidsvertrek
herschapen en de eeuwige frischheid des levens en der liefde
verkreeg de overhand boven de huivering des doods en der
vergankelijkheid, boven het duizendjarig stof der Atriden.—

26. Toen Pericles en Aspasia de plaats hunner nachtelijke rust verlieten
en uit de sombere groeve naar buiten traden, straalde hun de
morgen, met zijn [102]verkwikkenden dauw op alle velden en
heuvels, vroolijk tegen. Maar ’t was ook in ’t schitterend licht van
den dag niet minder eenzaam en doodstil dan onder de bouwvallen
van den Atriden-burg. Alleen een gier zweefde onbeperkt met wijd
uitgespreide vleugels boven Mycenae, hoog in de blauwe lucht.
Terwijl daarop de reizigers van den medegebrachten voorraad en
den wijn, dien een slaaf in een geitelederen zak droeg, een en ander
voor een ontbijt nuttigden, vroeg Pericles aan Aspasia, of zij niet
gedroomd had gedurende haar slaap in de Atriden-groeve.
„Inderdaad,” hernam Aspasia, „heeft mij in den ochtendstond een
droom midden onder het gewoel der helden voor Ilium verplaatst. Ik
heb Achilles in levenden lijve gezien en hij zweeft mij nog steeds
voor oogen. Zijne gestalte was die van een onbeteugelden,
schoonen jongeling, schier daemonisch was zijn uiterlijk, hoog en
slank, het volkomen eironde gelaat door donkere lokken omgolfd, de
oogen koolzwart en bijna rond, wat zijn gelaat bij al den adel der
trekken iets Gorgonen-achtigs, iets huiveringwekkends gaf; de mond
buitengewoon klein, de lippen echter krachtig ontwikkeld—overal de
trekken van jeugdige schoonheid met de uitdrukking van woeste,
bijna bovenmenschelijke heldenkracht vereenigd. Zóó zag ik hem bij
de schepen staan, het hoofd in een lichtgloed gehuld, door zijn
oorlogskreet alleen reeds ontzetting aanjagend binnen de muren van
Ilium.”
„Ook mij,” zeide Pericles, „heeft een droom ter zelfder tijd naar de
Homerische wereld gevoerd, maar zonderling, niet onder de helden;
integendeel: ik zag Penelope; en wat nog vreemder is, ik zag haar
niet zooals Homerus haar schildert, als Odysseus’ trouwe en
geduldig wachtende gade, maar als jeugdige bruid in het licht eener

27. sage, die mij nog zinrijker voorkomt, dan alles wat Homerus van
haar gezongen heeft. Ge kent zeker de overlevering omtrent de
omstandigheden van Odysseus’ [103]vrijen: hoe de Spartaansche
koning Icarius zijne dochter Penelope aan Odysseus had beloofd, in
de hoop hem daardoor te bewegen zich in Lacedaemon neder te
zetten. Toen dit hem echter niet gelukte trachtte hij de
teedergeliefde dochter van haar minnaar afkeerig te maken, en toen
Odysseus de bruid naar Ithaca wegvoerde, volgde haar vader hen
met tranen en gebeden, zoodat Odysseus haar ernstig afvroeg of zij
hem vrijwillig volgen of liever met haar vader naar Sparta wilde
terugkeeren. Toen Penelope niets antwoordde, maar zedig den sluier
voor het gelaat trok, liet Icarius haar ongehinderd gaan en richtte op
de plaats, waar dit voorgevallen was, een beeld op gewijd aan de
maagdelijke schaamte. Wat een liefelijk beeld is deze zwijgende
blozende Penelope; in maagdelijke schaamte het hoofd omhullende!
En juist in deze jonkvrouwelijke gestalte heb ik haar dezen nacht in
den droom gezien.”
Zoo vertelden Pericles en Aspasia elkander de droomen, die hun
verschenen waren boven het stof der Atriden, en zij overwogen half
schertsend, half ernstig of er soms een voorteeken, een verborgen
zin in deze droomgezichten verscholen mocht zijn.
Nog één blik wierpen zij van de puinhoopen van Mycenae op de
Inachus-vlakte en het oude Archos. Daarna maakten zij zich gereed
om hun weg te vervolgen en hun zwerftocht uit de Argolische
bergen naar de Arcadische aan te vangen.
Pericles en Aspasia schepten er vermaak in, groote afstanden te voet
af te leggen en, als voor hun genoegen wandelend, op de paden van
het groene woudgebergte vertrouwelijke gesprekken te voeren.
Aspasia was tot dusverre gewoon alleen op kussens en tapijten te
rusten: nu ondervond zij, dat het mogelijk was ook op groene zoden,

28. op mos, kruiden en pijnboomnaalden zich ter ruste te vlijen.
Wanneer zij zich soms op eene liefelijke plek nederlieten, bracht een
slaaf op bevel van Pericles een der [104]boekrollen, die de zangen
van Homerus bevatten, en Aspasia las haar echtgenoot op zijn
verzoek plaatsen daaruit voor met hare welluidende, heldere stem.
Niet zonder deze zangen hadden zij de overblijfsels van het oude
Atriden-rijk willen bezoeken, en inderdaad, sinds zij deze puinhoopen
hadden gezien, begrepen zij den dichter eerst ten volle.
Van tijd tot tijd rees er wel een kleine woordenstrijd wanneer
Pericles al te opgewonden den lof van den aartsvaderlijken
heldentijd prees, terwijl Aspasia het ideaal van het menschelijk leven
liever in den tegenwoordigen tijd of zelfs in de toekomst zocht.
„Bij Homerus,” zei Pericles eens, „geloof ik eene merkwaardige leer
te vinden; dat namelijk de mensch eens dier geweest en
langzamerhand mensch geworden is. Men ziet bij hem, namelijk in
de Odyssee, hoe die menschwording allengs heeft plaats gegrepen.
Hij legt overal het zwaartepunt op de zegepraal van de
menschelijkheid over het ruwe en dierlijke. Overal treft gij dezen
strijd der menschheid aan met de nog niet volkomen verwonnen
overblijfsels der dierlijkheid. Hij toont ons in de wilde Laestrygonen
en Cyclopen, wat wij eens geweest zijn. Hij schildert dan vol diepen
zin deze wilde halfmenschen tegenover het menschelijk edel gevoel,
stelt de menscheneters tegenover de gastvrije Phaeäken, en om het
menschelijke voor den terugkeer tot het dierlijke te bewaren, knoopt
hij het zoo innig mogelijk aan het goddelijk vast. Pallas Athene, de
Godin van menschelijk verstand en beleid, van de door
menschelijkheid geadelde geestkracht, is de trouwe geleidsvrouw en
hulpe zijner helden. Menschelijkheid is het wat hij predikt,
menschelijkheid in tegenoverstelling van dierlijkheid. Bij hem is de
reine menschelijkheid uitgedrukt in reine poëzie. In den reinen,
helderen aether zweven bij hem alle voorwerpen. Welsprekender

29. heeft de verheven eenvoud uit geen mond gesproken dan uit den
zijnen.” [105]
Hier stuitte Aspasia Pericles in zijn lofrede.
„Met uw verlof,” zeide zij, „er is u een woord ontvallen, dat ik niet
onopgemerkt mag laten voorbijgaan en dat gij zelf wellicht gaarne
zult willen terugnemen. Homerus, is toch eenvoudig noch
ongekunsteld, ten minste niet in dien zin, als bij voorbeeld de
beeldhouwers vóór Phidias waren. Met Homerus sprong, om een oud
beeld te gebruiken, de poëzie in volkomen rijpheid uit het hoofd van
Zeus. Zijne taal is breed, rijk, vol. Zijne schilderingen zijn soms even
prachtig als levendig, en er zijn plaatsen in de Ilias en Odyssee, die
geen later dichter in rhetorische pracht en uitdrukking zal
overtreffen. En zijne welsprekendheid! Zijn de woorden, waarmede
de toornende Achilles9 bewogen moet worden om terug te keeren
tot den strijd, en het antwoord, dat hij geeft, geen meesterstukken?
En dit toch niet door hun verhevenheid alleen; maar ook, door de
schikking en de treffende kracht der bewijsvoering, blijven zij
modellen der hoogste welsprekendheid.”
„Wat gij daar te berde brengt, is waar,” hernam Pericles.
„Maar toch bezit Homerus in een zekeren zin weder datgene, wat ik
verheven eenvoud noem. Wellicht bestaat het geheim der hoogste
kunst daarin, dat zij, door den prachtigen stijl heen, toch dien
hoogen eenvoud laat doorschemeren, met de rijpheid van het
tegenwoordige de natuurlijke frischheid van den voortijd vereenigt.”
Na hun tocht eenige dagen te hebben voortgezet, bevonden de
reizigers zich te midden van de ruwe bergachtige streken van het
herdersland Arcadië. Zij togen onder een geleide van inheemsche
herders, die hun niet alleen als gidsen dienden maar ook, met
knotsen en sterke lansen gewapend, te [106]gelijk als beschermers

30. en verdedigers. Zij zagen in de eenzame bergen boven zich de
adelaars in de wolken zweven, zij zagen andere vogels met scherpe
klauwen en kromme snavels op steile rotsen onder luid gekras
elkander bestrijden, zij zagen zwermen kraanvogels, spreeuwen en
kraaien voor den havik vluchten, die van de toppen der bergen op
hen nederschoot. Hier en daar dreunden bijlslagen uit de diepte van
het woud en het gekraak van eeuwenoude stammen onder de
handen der houthakkers. Van verscheurende dieren, die meestal
alleen des nachts hunne holen verlaten, ontmoetten zij niet één op
hun pad. Alleen vonden zij den bodem van Arcadië’s wouden met
schildpadden bedekt, die moeilijk tusschen de kruiden en steen
voortwaggelden of in de zon zich koesterden.
Zoo zwierven Pericles en Aspasia door de stille dreven, en terwijl zij
het vreemde en nieuwe met kalmte als iets toevalligs en
voorbijgaands meenden te moeten opnemen, oefende toch alles op
hen een beslissenden, onmerkbaren invloed uit en voegde het zich
als eene vooraf bepaalden schakel in hun bestaan; zonder het te
bemerken of te vermoeden gingen zij groote veranderingen en
gebeurtenissen in hun leven en lot te gemoet.—
Over bergvlakten, die tot aan de wolken reikten, voorttrekkend,
hadden de reizigers dikwijls zeldzame gezichten op de geheele
uitgestrektheid van Hellas. Aan den versten gezichtseinder zagen zij
soms de kruinen van met sneeuw bedekte bergen glinsteren. Op
zekeren dag waren zij vóór het krieken van den morgen opgebroken
en trokken over het nog in nacht gehulde gebergte.
„Gij rilt van den koelen morgenwind?” vroeg Pericles aan Aspasia,
die huiverde.
„Ik ril voor die donkere, ledige eenzaamheid der bergen,”
antwoordde zij. „Mij is het te moede, alsof wij niet meer op

31. Helleenschen bodem wandelen en alsof wij door alle Goden van
Hellas verlaten zijn.”
Op dit oogenblik vestigde het oog van Pericles [107]zich op een
gouden wolkje, dat aan den rand van den horizon in het verre
noorden zichtbaar werd. Hij wees ook Aspasia daarop. Het gouden
wolkje nam grootere afmetingen aan, maar bleef onveranderd op
zijne plaats en stak zonderling af bij de overige, grauwe tint van den
nachtelijken hemel. Langzamerhand verkreeg de oppervlakte van het
wolkje eene merkwaardige duidelijkheid en bepaalder omtrekken,
die in het geheel niet meer als die van eene wolk schenen. Het zag
er uit als eene gouden landouwe in de verte, waarop zalige Goden
zich vermeiden. En inderdaad, toen de morgen grauwde en de lijnen
van bergketens in de verte zichtbaar werden, verbreidde die glans
zich sterker en de wandelaars bemerkten, dat het niet eene
onbewegelijke lichte wolk geweest was, wat zij gezien hadden, maar
de besneeuwde kruin van een verren berg in het noorden,
beschenen door de stralen van de nog niet zichtbare zon.
„Het is, geloof ik, de top van den Thracischen Olympus, den
Godenberg!” zeide Pericles opgewekt tot Aspasia. „Ziet ge, dat de
Goden van Hellas ons nog niet verlaten hebben? Verre weg van den
zetel, waar zij in eeuwige zaligheid tronen, zenden zij door eene
spleet van het hooggebergte ons een groet in deze onverkwikkelijke
eenzaamheid.”
„Zij willen ons zeggen,” hernam Aspasia glimlachend: „vergeet ons
en al het schoone niet geheel in het sombere land der Doriërs!”
Weldra echter geraakten de reizigers van de kale bergvlakten in het
boom- en bronrijke westen van het Arcadische land. Hier storten zich
talrijke beekjes, bekoorlijk om te zien, nu eens ruischend, dan weder
zacht murmelend van de boschachtige hellingen naar beneden. Op
de weilanden stond, zelfs in den zomergloed, het weelderig

32. uitspruitend groen altijd frisch en onverdord. Hemelhoog verhieven
de olmen, de beuken, platanen en eiken hun groenende takken en
statige stammen omhoog. Van het geloei der kudden runderen
[108]weerklonken de dalen. Overal bemerkten de reizigers, dat zij in
het gebied van den forsch gebouwden God10 zich bevonden, om
wiens schouders het vel van den los hing, ter wiens eere op alle
hoogten in den omtrek het purperen offerbloed schuimde uit de
harige borst van den ram.
Overal vond men zijn eenvoudig beeld opgericht, uit het hout van
den olmboom gesneden, overal trof men sporen van hem aan. Hier
was een borstelig evervel te zien, hem ter eere aan een plataan
gehangen, daar het forsch getakt gewei van een hert, uit
dankbaarheid voor hem aan een beuk gespijkerd. Aan de bronnen
echter zag men nimfenbeelden, door de herders opgericht,
daarnaast wijgeschenken opgehangen.
Pericles en Aspasia wandelden door hooge eikenwouden, die de op-
en ondergaande hemellichten met eene zee van gouden glans
overtogen, en waar de zon door de kruin van een boom als een
karbonkel glinsterde, lange stralen werpend, die men wanen zou
met de handen te kunnen grijpen. Dat alles was hun zoo nieuw, zoo
verrassend. Zij hadden op dergelijke zaken nooit hunne aandacht
gevestigd.
Op zekeren dag vernamen de pelgrims, terwijl zij een woud,
waardoor hun weg vele uren leidde, doortogen, een ongewoon en
sterk ruischen in de takken.
„Ik herinner mij,” merkte Pericles op, „van een Arcadisch eikenbosch
gehoord te hebben, dat Pelagos11 genoemd wordt, wegens het
sterke ruischen zijner tallooze kruinen, evenals de zee. Het is
wellicht dit woud waar wij thans doortrekken.”

33. De inheemsche gidsen echter, de begeleiders der zwervelingen,
verklaarden dat dit ruischen in het diepe woud geen gewoon
verschijnsel was en wezen te gelijk naar den hemel boven hen, die
straks nog geheel helder was geweest en thans zoo dof was als
beslagen staal. De Arcadiërs voorspelden [109]een naderenden storm.
De reizigers verhaastten hunne schreden, om nog voor het losbreken
daarvan de plaats te bereiken, waar zij voornemens waren te
overnachten. Weldra echter ging het ruischen van het woud over in
een wild huilen en de toppen begonnen te kraken. Enkele kleine,
doch gitzwarte en van regen zwangere wolken joegen, door den
wind gezweept, door het donkergrijze zwerk. De straks nog gouden
zon stond vaalgeel boven de kruinen der bergen, die nog schitterden
in haar bleek schijnsel. Van de toppen der boomen schoten
rukwinden op den grond en zweepten loof, stof en kleine takken
dwarlend voor zich op. Nu begonnen enkele droppels te vallen en
weinige oogenblikken later stortte een regenvloed, in den beginne
met hagelsteenen vermengd, kletterend neder. IJlings vluchtten de
reizigers onder het breede beschuttend dak van een reusachtigen
eik. Plotseling deed een vreeselijke donderslag het gebergte
dreunen. En van toen af volgde bliksemstraal op bliksemstraal; de
van onweer zwangere wolken schenen van verschillende
hemelstreken tegen elkander te botsen. De rosse bliksemstralen
kruisten elkander boven de hoofden der verschrikte zwervelingen en
de donderslagen werden door de honderden dalen en bergen
weerkaatst. Daarbij plaste de regen onophoudelijk in stroomen
neder, de storm loeide, de roofvogels krijschten en uit de verte
weerklonk het gehuil van den wolf.
Met angstige blikken aanschouwden de reizigers uit hunne
schuilplaats onder het bladerdak van den eik het vreeselijk onweer,
dat rondom hen van alle kanten woedde.

34. Daar sloeg plotseling voor hunne oogen uit een zwarte wolk, die
boven den kam van eene puntige rots hing, de bliksem in een der
hoogste boomen van het woud. In huiveringwekkende pracht
baadde de reuzenstam zich in een zee van vuur en was in één
oogwenk tijds van de kruin tot den voet in vlammen gehuld: een
vonkenregen spatte neder [110]uit de knetterende takken. Een
zwavellucht doortrok den aether. Van den brandenden eik echter
kronkelden de vlammen zich naar andere boomtoppen en bedreigde
weldra de schuilplaats der reizigers. De Arcadische mannen
beloofden de zwervelingen naar de naaste hoeve te voeren, waar zij
zouden overnachten. Voorwaarts langs ongebaande wegen
spoedden zij zich, hunne gidsen volgend.
Na eenigen tijd had de geweldige regen uitgewoed; maar men
hoorde het doffe gebruis van gezwollen beken, die van de hoogten
zich nederstortten in de dalen en kloven, puin en zand, gebroken
takken en rotsblokken zelfs, door de woudstroomen weggespoeld, in
den afgrond met zich sleepend.
Intusschen was de avond gevallen en terwijl de reizigers door het
woud in allerijl hun weg vervolgden, bedaarde het onweder. Weldra
werden de wolken door de winden uiteen gedreven en de maan ging
rustig op over het woud en de hoogten, die nog zooeven hadden
gedaverd van den wilden strijd der elementen.
Nu bereikten de vluchtelingen eene groote opene plek in het bosch,
eene met kruiden bewassen vlakte, die over eene zachte helling zich
naar beneden uitstrekte. Een groot verrassend panorama deed zich
hier in de stilte van den nacht aan hunne blikken op. Heinde en ver
verhieven zich de toppen der bergen en puntige kruinen in het
zilveren schijnsel der maan, die nu eens geheel helder aan den
reinen hemel stond, dan weder beneveld door voorbij drijvende
wolkjes haar licht verspreidde. Het oog had veel te aanschouwen en

35. de vermoeiden wandelden als in een wakenden droom voort.
Daartusschen bruisten de woudstroomen met machtig geweld.
Midden in die open plek lagen eenzaam de hoeve en hof van een
herder. Toen de reizigers zich gereed maakten daarop toe te treden,
trad hun plotseling een man in den weg, die gewapend en met
dierenhuiden bedekt was en die klaarblijkelijk het erf tegen de
nachtelijke aanvallen van wilde dieren bewaakte. Een paar geweldige
[111]honden liepen blaffend aan zijne zijde.
Spoedig brachten de inheemsche gidsen hem op de hoogte van de
zaak. Zij verlangden gastvrijheid voor de Atheensche reizigers. De
wachter voerde de vreemdelingen, nadat hij de blaffende honden
met steenen tot rust had gebracht, achter den met hagedoorn
omschutten muur, die de hoeve omgaf en eene ruime plaats vormde,
waar in het midden een wachtvuur brandde. De eigenaar der hoeve,
een eenvoudig herder, naderde en heette de gasten welkom, zonder
naar hun afkomst of naam of naar het doel hunner reis te vragen.
Hij liet een hamel slachten, om dien voor het onthaal zijner gasten
bij het vuur te braden.
Nadat hij de reizigers alzoo had verkwikt, wees hij de slaven hun
nachtleger in de schuren aan; aan Pericles en Aspasia echter stond
hij de kamer van zichzelven en van zijne vrouw af en liet voor hen
een helder leger spreiden, terwijl hij rijshout en dorre kruiden op
den grond strooide en dit met zachtwollige schapenvachten bedekte.
Tot dek gaf hij hun eenige geitenvellen en bovendien zijn mantel.
De afwisselende wederwaardigheden, de kleine avonturen, ja zelfs
de ongemakken eener reis vermeerderen het genot van reizenden,
in plaats van dit te verminderen. De onophoudelijke afwisseling van
beelden en gebeurtenissen verschaft ten laatste een onuitsprekelijk
genoegen en uit de vrije lucht des hemels stroomt den vermoeiden

36. niet alleen nieuwe kracht en verfrissching toe, maar ook eene
blijmoedige stemming.
Pericles had zich nooit opgewekter gevoeld dan hier in de hut van
den herder bij het gezicht van dat armoedig leger. De zilveren klank
van Aspasia’s lach mengde zich zelfs eigenaardig bij het idyllisch
geloei der runderen uit de dampende stallen.…
„Hoe veel zonderlings bescheren ons de Goden, aan wie wij ons op
onzen zwerftocht hebben toevertrouwd!” zeide Pericles. „Vóór
weinige dagen [112]hadden wij tot slaapvertrek eene eeuwen-oude
koningsgroeve, die ons midden in de Ilias verplaatste, en heden
schijnt het, dat wij de avonturen der Odyssee zullen beleven. Die
geest van Homerus omzweeft ons, sinds wij den Isthmus hebben
overschreden; ik denk, dat wij door ons zwerven geheel zullen
veranderen en als wij teruggekeerd zijn kwalijk meer passen bij de
verfijnde, schier verwijfde Atheners!”
Toen Pericles en Aspasia, vroegtijdig gewekt door het geblaf der
honden en het krachtig geloei der runderen, van hun leger verrezen
en in den ruimen hof naar buiten traden, zagen zij de boersche
herdersknechten zich naar de stallen begeven. Een groote,
ruigharige hond speelde met eene schildpad, die hij in het nog natte
gras had gevonden. Hij greep haar onder luid geblaf en allerlei
sprongen nu eens met den poot, dan eens met den bek en trok haar
om en om, tot zij dood op den rug lag. Een andere hond vocht of
liever speelde met een bok. De bok stiet hem met de horens, de
hond echter hapte naar den baard van den bok en trachtte hem te
bijten. Aan de bron zat een naakt kind en wierp met steentjes naar
de schitterende zonneschijf, die zich in de oppervlakte van het water
spiegelde.
Nu kwam uit de stallen de kudde runderen met zwaren tred
aanwaggelen: vooraan, fier in het bewustzijn zijner kracht, de

37. springstier; de kalveren sprongen blatend om hunne moeder. Twee
knechts volgden met kromme herdersstaven in de hand, van twee
geduchte honden vergezeld. Vervolgens kwamen de blatende geiten,
door jongens geleid. Den vooraan loopenden geitebok vatte de
herder bij zijn harigen kin en streelde hem. „Deze trouwe bok,” zei
hij tot Pericles en Aspasia, „kondigt in donkere nachten den wolf of
den los, die het erf besluipt, aan, zelfs wanneer de honden slapen en
verzuimen het roofdier te bespringen.”
De blatende kudde lammeren echter vereenigde zich om een
donkerbruin meisje, wier hoofd door een breedgeranden hoed
overschaduwd werd en die [113]een herdersstaf in de hand hield. Het
meisje had iets over zich, wat in het eerste oogenblik de aandacht
trok en een indruk te weeg bracht, waarvan men zich niet
onmiddellijk rekenschap kon geven. Zag men echter nauwkeurig toe,
monsterde men hare gestalte en het schamel gewaad, dat haar
bedekte, dan bemerkte men, dat het een herdersmeisje was, zich ter
nauwernood van andere onderscheidende, en men zag niets
bijzonders aan haar, dan blonde haarvlechten en oogen van eene
vreemde soort. Deze oogen namelijk waren merkwaardig diep en
mijmerend, en schenen zelfs in deze, haar welbekende en
alledaagsche omgeving met eene soort van kinderlijke verbazing
rond te staren.
De lammeren verdrongen zich blatend om haar en sprongen tegen
haar op. Een der jongste, glinsterend wit, likte liefkozend de
uitgestrekte hand van het meisje.
Toen de geheele kudde lammeren de poort van den hof, door het
meisje geleid, uitgetrokken was, naderde de gastvrije herder Pericles
en Aspasia en zij vernamen van hem, dat de jonge herderin zijne
dochter was, zijn eenig kind, en dat zij Cora12 heette. Hij zette hun
nu verscheidene versnaperingen uit zijn landelijken voorraad tot een

38. ontbijt voor, waarin zijne vrouw Glycaena hem de behulpzame hand
bood.
Pericles vroeg den herder of hij wilde toestaan met de zijnen een
dag lang bij hem rust te houden, omdat zij na de inspanning van
den laatsten tocht zeer vermoeid waren.
Met blijdschap willigde de herder dit verzoek in, liep naar zijne
vrouw en zeide met geheimzinnig gebaar:
„Glycaena, ik geloof bepaald, dat die beide vreemdelingen die in
onze hoeve gekomen zijn, geen stervelingen zijn. Wat hun uiterlijk
en schoonheid van gestalte betreft, schijnen zij mij verkleede Goden
toe, zooals die toch menigmaal bij arme [114]herders hun intrek
hebben genomen. Ook roeren zij bijna de spijzen niet aan, die men
hun voorzet.”
„En de slaven,” vroeg Glycaena, „houdt gij die ook voor Goden?”
„Neen,” zei de herder, „die eten en drinken als gewone menschen.
Maar die beiden—nu om het even! Onthaal ze maar, zoo goed gij
kunt.”
Daarop keerde de herder tot zijne gasten terug, leidde hen overal
rond, toonde hun zijne stallen en zijne graanzolders, benevens zijne
gladgeboende melkemmers, de tot den rand toe met melk gevulde
vaten en de korven, met kaas gevuld. Hij voerde hen ook naar de in
hun kotten achtergebleven zeugen en biggen met hun glinsterend
witte tanden, prees hun malsch vleesch en voederde ze voor hunne
oogen met steeneikels en roode kornoeljes. Nauwelijks gaf Aspasia
te kennen, dat zij vermoeid was en wel eens wilde rusten of de
herder was aanstonds met een gespikkeld gemzenvel gereed, om
het voor haar uit te spreiden en lachte daarbij met eene sluwe
uitdrukking op zijn gelaat, alsof hij wilde doen merken, dat hij wel

39. wist, welke behandeling verkleede Godinnen van de stervelingen
vereischten.
Huiden en koppen van gedoode roofdieren waren aan de omheining
van den hof, alsmede aan de boomen, die hem omgaven, in grooten
getale opgehangen, en nadat Pericles en Aspasia ook deze
beschouwd hadden, ademden zij, in de vrije natuur wandelend en
aan zichzelven overgelaten, ruimer de geurige lucht der kruiden op
de berghelling in. In het frissche groen, als door de geweldige regen
schoongewassen, glinsterde de berg in de stralen der morgenzon.
De bedauwde grashalmen schitterden op hunne naar de zon
gekeerde zijde als blank geslepen klingen. Een zwerm kraaien vloog
in volle vaart over de dreven, streek op een eenzaam staanden
boom neder, vloog na weinige oogenblikken even haastig weder op
en verloor zich in den blauwen aether. Over de verwijderde
[115]bergtoppen zag men herders met hunne kudden trekken. De
valleien daartusschen waren geheel met een witten nevel en damp
gevuld, die als de zee golfde, en waarin de van de hoogte wijdende
kudden schenen ondergedompeld te worden en te verdwijnen.
Lammeren en runderen zag men in alle dalen grazen en vlugge
geiten klauterden tegen de rotshellingen op. Hier en daar klonk de
toon der syrinx13, alsmede gezang, het tijdverdrijf der herders op het
veld. Van zekeren kant vernamen de beide wandelaars tonen, die
hun bijzonder liefelijk in de ooren klonken. Zij sloegen den weg in,
vanwaar het geluid kwam en vonden eene groep herders, die
luisterend zich om den voortreffelijken fluitspeler hadden geschaard.
Weldra echter trad uit het midden der luisterende schaar een herder,
die zich met hem in een wedstrijd wilde meten. Toen Pericles en
Aspasia naderden, viel beiden fluitblazers de schalmei uit den mond,
ja bijna uit de handen, en alle herders rondom stonden getroffen
door de vreemde verschijning. Toen Pericles echter hen vriendelijk
verzocht hun wedstrijd voort te zetten en hun zeide, dat zijne
gemalin en hij Atheners waren, die, op hunne reis naar Elis, door

40. een geweldig onweder overvallen, hier eene schuilplaats hadden
gezocht, begonnen de beide kunstvaardige herders met nog grooter
ijver dan straks hun wedstrijd opnieuw en verzochten den Athener
en zijne gemalin het rechtersambt te vervullen.
Pericles en Aspasia waren opgetogen over de verrukkelijke tonen der
herdersfluiten. Zij verbaasden zich dat onder zulke ruwe,
onbeschaafde menschen, als deze bergbewonende Arcadiërs, eene,
zij het ook gebrekkige kunst tot zulk eene hoogte en volkomenheid
kon geraken.
Aspasia vroeg de herders, of zij ook niet in nimische dansen met
elkander konden wedijveren. Toen wezen zij op den jongste onder
hen, een slanken [116]knaap, die op Pericles’ verzoek te voorschijn
trad en half koddig, half bekoorlijk een landelijken dans ten beste
gaf, waarin hij verschillende werkzaamheden van het landleven in
nimische dansen wist voor te stellen.
„Zoudt gij ook niet eens een dans met uw tweeën kunnen
uitvoeren?” vroeg Aspasia den knaap.
„Als Cora maar wilde—” sprak hij op bijna treurigen toon en met
zwaarmoedige oogen voor zich uit ziende.
„Cora?” riepen de andere herders lachend. „Malle jongen! wat
spreekt ge van Cora? Cora wil niets van u weten!”
De knaap zuchtte en sloop weg.
Verder wandelend bereikten Pericles en Aspasia eene lammerweide,
die aan het oog onttrokken door boomen aan alle kanten omgeven
was. Hier vonden zij Cora te midden van hare lammeren zittend.
Eenige der jonge witwollige schaapjes vergaten het malsche gras en
lieten, liever om Cora liggend, hunne koppen op hare knieën rusten.

41. Cora zelve echter zat met gebogen hoofd geheel en al verdiept in de
beschouwing van eene schildpad, die op haar schoot lag en die het
meisje met hare schoone, heldere en schrandere oogen aankeek.
„Waar hebt gij dit dier gevonden?” vroeg Pericles, die met Aspasia
genaderd was. Het meisje was zoo geheel in gedachten en
mijmering verzonken, dat ze de beide vreemdelingen eerst
bemerkte, toen zij voor haar stonden. Nu keek zij op, mat beide met
een blik uit hare groote, ronde, kinderlijke oogen en zeide:
„Uit het bosch hier nabij komen deze dieren van zelf tot mij kruipen.
Vooral deze hier komt altijd terug en is zoo weinig schuw, dat zij
haar hals en kop, in plaats van ze in te trekken, altijd zoo ver
mogelijk uitsteekt en mij onophoudelijk met hare heldere oogen
aankijkt. De oude Baubo zegt, dat Pan soms zelf in de gedaante van
eene schildpad zich verbergt. Ik geloof,” ging het meisje zacht voort,
„dat ook deze iets geheimzinnigs in [117]zich verbergt; want sinds zij
altijd tot mij uit het bosch komt en den dag bij mij en de lammeren
doorbrengt, vermeerdert en gedijd de geheele kudde op een
wonderlijke wijze.”
Toen zij eenmaal aan het praten was, liet het Arcadisch meisje zich
gaarne door Aspasia’s vragen verleiden voort te gaan met haar
zonderling en kinderlijk gesnap. Liefelijk was het te hooren, hoe het
herdersmeisje met hare ernstige oogen van den woud- en
herdersgod Pan vertelde, hoe zijn fluitspel uit de verte in de
eenzame bergen weerklonk, hoe hij zich nu eens genadig, dan weer
luimig toonde. Zij verhaalde ook van de Satyrs, met hunne
bokspooten, die de wouden doorzwierven, niet alleen de Nimfen,
maar ook de herdersmeisjes plagend vervolgden, en van éénen, die
ook haar had nagezet, tot zij hem met een brandend hout verjoeg,
dat zij uit een wachtvuur in het bosch had genomen; voorts van de
Nimfen, die zich evenals de Satyrs in de wouden ophouden en die

42. soms den mensch bij het maanlicht ontmoeten; wat echter een
ongeluk is, want wie eene Nimf in het woud ziet, wordt met waanzin
geslagen en is voor altijd verloren.
De ziel van het meisje was geheel vervuld van de wonderlijken
sagen en sprookjes van haar Arcadisch geboorteland. Zij sprak van
diepe poelen en huiveringwekkende bergkloven, van door de Goden
gevloekte meren in het woud, in welker wateren geen visch kon
leven, van holen, waarin booze geesten hunne schuilhoeken hadden,
van merkwaardige heiligdommen van Pan op eenzame, sombere
berghoogten. En hoe huiveringwekkender de verhalen van het
meisje waren, des te wijder zette zij hare kinderlijk beangstigde
oogen open.
„Op den Stymphalos,” zeide ze, „daar hangen onder het tempeldak
de doode Stymphalische vogels, zooals de held Heracles14 ze had
geveld. [118]Mijn vader zelf heeft ze gezien. Achter in den tempel
staan marmeren beelden van jonkvrouwen met vogelpooten. Die
doode Stymphalische vogels zijn zoo groot als kraanvogels en zij
vlogen op de menschen aan, toen zij nog leefden en verbrijzelden
hun de hoofden met hunne snavels en aten hen dan op. Hunne
snavels waren zoo sterk, dat zij zelfs koper daarmede konden
doorbijten.”
Van de door de Goden vervloekte meren in het woud, waarin geen
visch kon leven en waarin zelfs de vogels, die er toevallig over heen
vlogen, dood neervielen, kwam zij op het verschrikkelijke water van
den Styx, dat in de somberste bergkloof van Arcadië hoog van de
woeste rotsen neerdruipt; en van de akelige wateren op de wilde
dieren der bergwouden en de jachten, die de Arcadische mannen
daarop maakten. Toen echter verloor haar oog de kinderlijk angstige
uitdrukking en eene moedige ziel straalde uit haar blik. Zij verhaalde,
hoe de herders, wanneer een roofdier in de nabijheid der hoeve zich

43. ophield, menigen stormachtigen nacht onder den blooten hemel
moesten doorbrengen, hoe men op grooten afstand schitterende
vuren in de hoeven onderhield, hoe men het luide gebrul van het
hongerige roofdier in de stilte des nachts van verre uit het woud kon
hooren en hoe dan alles zich opmaakt om zijn spoor te vervolgen, of
hoe men het in eene hinderlaag opwacht, en, wanneer het zijn
sprong over den ringmuur van het erf wagen wil, men plotseling uit
den schuilhoek op het dier losgaat met het werpen van speren en
steenen en brandende houten, totdat het bezwijkt, overweldigd door
de schaar zijner bespringers.
Pericles en Aspasia waren verrast over de uitdrukking van moed en
belangstelling, die bij deze verhalen uit de blikken en gebaren van
het herdersmeisje [119]sprak, in wier gemoed zooeven nog, buiten
het bijgeloof en de verhalen en sprookjes van haar geboortegrond,
voor niets anders ruimte scheen overgelaten.
„Het komt mij voor,” zeide Aspasia, „dat gij aan zulke gevechten niet
ongaarne deel zoudt willen nemen.”
„O, dol graag!” riep het meisje. „Ik heb behalve dien boozen,
overmoedigen Satyr ook reeds tweemaal een wolf, die mijn kudde
wilde bespringen, met een brandend hout verjaagd.”
„Het meisje herinnert mij,” zeide Pericles tot Aspasia, „zooals zij in
dit oogenblik voor ons staat, aan die beroemde dochter van het
Arcadische land, Atalante15 die, door haar vader als kind te vondeling
gelegd, omdat hij geene dochters, alleen zonen wilde hebben, door
eene berin gezoogd en door jagers opgevoed werd en vervolgens in
de Arcadische wouden met speer en boog gewapend rondzwierf, een
schrik der wilde dieren, een stoute, maagdelijke jageres, die van
geen zachtere aandoening iets weten wilde.”

44. „Zijt gij altijd zoo alleen bij uwe lammeren?” vroeg Aspasia. „Is er
niets, waar ge van houdt en wat ge altijd om u zoudt willen
hebben?”
„Wel zeker!” riep Cora en zag de vraagster weder met die kinderlijk
verbaasde uitdrukking harer oogen in het gelaat. „Ik houd veel van
deze schildpad, met hare schrandere oogen, die mij altijd aankijkt en
die misschien plotseling eens van gedaante verandert en met mij
begint te spreken, want ik droom soms ’s nachts van haar en dan
spreekt zij altijd. Ik houd ook veel van de lammeren; en ook die
welbekende, ritselende boomen rondom mij heb ik lief en uren lang
hoor ik naar hun geritsel. Ik houd ook van den zonneschijn; doch de
op de bladeren kletterende regen is mij insgelijks lief, als mede de
donder, die zoo statig [120]door het gebergte rolt. Ook van de vogels
houd ik, zoowel de grootere, de adelaars en de kraanvogels, die
hoog boven mijn hoofd vliegen, als van de kleinere die op de takken
zingen. Het meest echter heb ik de verre bergen lief, vooral des
avonds, als de ondergaande zon hen met eene rooskleurige tint
overdekt, of in den nacht, als hunne toppen, terwijl alles stil,
doodstil is, zoo rustig daar staan door het witte maanlicht
omschenen.”
Pericles en Aspasia glimlachten. „Het schijnt, dat wij ons op nieuw
hebben vergist,” zeide Pericles, „daar wij een herdersmeisje, dat van
zoovele dingen houdt, onvatbaar hielden voor alle zachtere
aandoeningen.”
Aspasia trok Pericles ter zijde en sprak:
„Wat voor oogen zou dit eenvoudig, Arcadische herdersmeisje
opzetten, dat met de schildpad op den schoot zit en meent, dat het
dier zich in een God zal herscheppen, wanneer men haar plotseling
in Athene verplaatste! Hoe koddig zou zij zich aanstellen, als ik haar
bij die beide, mij toevertrouwde meisjes bracht, die ik tot mij heb

45. Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
testbankbell.com