Where In The World Astrocartography Relocation Erin Sullivan

Where In The World Astrocartography Relocation
Erin Sullivan download
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-
astrocartography-relocation-erin-sullivan-46788766
Explore and download more ebooks at ebookbell.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
Where In The World Is The Philippines Debating Its National Territory
Rodolfo C Severino
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-is-the-philippines-
debating-its-national-territory-rodolfo-c-severino-51783512
Where In The World Is The Philippines Debating Its National Territory
Rodolfo Severino
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-is-the-philippines-
debating-its-national-territory-rodolfo-severino-22376218
Where In The World Is My Team Making A Success Of Your Virtual Global
Workplace Terence Brake
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-is-my-team-making-a-
success-of-your-virtual-global-workplace-terence-brake-1392568
Where In The World Is Carmen Sandiego With Fun Facts Cool Maps And
Seek And Finds For 10 Locations Around The World Houghton Mifflin
Harcourt
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-is-carmen-sandiego-
with-fun-facts-cool-maps-and-seek-and-finds-for-10-locations-around-
the-world-houghton-mifflin-harcourt-48830690

Where In The World Should I Invest An Insiders Guide To Making Money
Around The Globe 1st Edition K Rahemtulla
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-should-i-invest-an-
insiders-guide-to-making-money-around-the-globe-1st-edition-k-
rahemtulla-4574334
Where In The World Will We Go Today Heather Toner
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-will-we-go-today-
heather-toner-5070600
Where In The World Is The Berlin Wall Anna Kaminsky
https://ebookbell.com/product/where-in-the-world-is-the-berlin-wall-
anna-kaminsky-55481140
Whats Where In The World Planet Earth As Youve Never Seen It Before
Dorling Kindersley
https://ebookbell.com/product/whats-where-in-the-world-planet-earth-
as-youve-never-seen-it-before-dorling-kindersley-42605246
Where Is The Good In The World Ethical Life Between Social Theory And
Philosophy 1st Edition David Henig
https://ebookbell.com/product/where-is-the-good-in-the-world-ethical-
life-between-social-theory-and-philosophy-1st-edition-david-
henig-50586272

Where in the World?
Astro*Carto*Graphy
& Relocation
Erin Sullivan
The Wessex Astrologer

Published in English in 2020 by
The Wessex Astrologer Ltd
PO Box 9307
Swanage
BH19 9BF
For a full list of our titles go to www.wessexastrologer.com
© Erin Sullivan 1999
Erin Sullivan asserts her moral right to be recognised as the author
of this work
Cover design by Jonathan Taylor
A catalogue record for this book is available at The British Library
ISBN 9781910531440
First published in 1999 by the CPA Press in England under
ISBN 9781900869119
No part of this book may be reproduced or used in any form or by
any means without the written permission of the publisher.
A reviewer may quote brief passages.

Dedicated to Jim Lewis

Table of Contents
Part One:
Astro*Carto*Graphy
Introduction
Here and now: everywhere
Seeing the world
Being global, thinking local
Living all over the world
Astrology works differently “up there”
As above, so below
East or west of the line
The angles: orientation to life
Ascendant, Descendant, and MC lines
Orbs
Latitude and declination
The power of angularity
A Moon/Neptune story
More on the angles
IC lines
Crossings: all across the world
Parans
Zenith points
Moving right along: Cyclo*Carto*Graphy
“Real” movement
Changes in latitude, changes in attitude
As the world turns: the planetary lines
Sun lines

Moon lines
Mercury lines
Venus lines
A Venus family line
Mars lines
Shadowed planets, sleeping self
Latest degree planet as a “shadowed” planet
Unaspected planets as shadowed forces
Planetary lines continued
Jupiter lines
Saturn lines
Moving beyond the boundaries of ego
Uranus lines
Neptune lines
Pluto lines
Real lives, real lines
Pluto down under: hauntings of the Antipodes
Transits to lines
Andrew Cunanan: Mars on the loose
Rectification with A*C*G
Diana Spencer, Princess of Wales
Diana: Sagittarius rising
Diana’s A*C*G map for Sagittarius rising
Diana: Libra rising
The A*C*G map for Libra rising
Diana – creating the future
A woman’s work is never done
Manifestation of an archetype
Sans everything
Stories from the group

Christopher: ships ahoy!
Pluto/Descendant – mutiny
Moon/Pluto in mundo at sea
Jackie: healing the family lines
Roots – black and white
Opening the doors for the future
Post script
Susie: all over the map
Right lines, wrong place
The mutable dilemma – full Moon lines
Bibliography

Part Two:
The Astrology and Psychology of Relocation –
Finding Your Place In the World
Introduction
Relocating within Astro*Carto*Graphy lines
Thinking globally while living locally
Changing places: why move?
Subtle changes: same person, different perspective
Choices: heaven on earth
Sphere of influence: zodiac, ecliptic, equator
Pluto: what you see is not always what you get
Aspects recreated
Moving house: relocation
Solar return relocation charts
Planets in the relocated chart
The voice of an angle
Planets moving house
Relocating an event: the “long-distance phone call” charts
Global sympathy: feeling the world inside
Other places, other lifetimes
Moving with intent
Progressions and transits to relocated charts
Nita: Saturn on the move
Pluto in transition
The manifestation of illness
Work and play
Clearing the past
The progressed full Moon in the relocation chart

Living in two places
Mars out of hiding
Post script: Diana
Pars Fortuna: you can take it with you
Relocation stories
Ari: coming home
10th house change of tenants
House cusps
Aven: looking at a new place
Transits to the planetary story-line: first and latest degrees
Living lunar links
A grand fire trine looking for earth
In the spotlight: is that comfortable?
Fitting in with a country’s horoscope
Ulla: nature versus culture
Family of choice
Siblings
Françoise: relocation for a purpose
Pluto again: remote control
Coming home
Ancestral inheritance in the light
Growing into Pluto
Mysterium coniunctionis: the meeting of opposites
Maya: relocation and the family
Roots lost and found
A mutable grand cross on angles
Bibliography

Part One:
Astro*Carto*Graphy®
This seminar was given on 28 September, 1997 at Regents College,
London, as part of the Autumn Term of the seminar programme of
the Centre for Psychological Astrology.

Introduction
Good morning, everyone! Today, I won’t be talking about relocation
charts specifically, although the psychology and manifestation of
relocation are contained within the bigger picture of
Astro*Carto*Graphy®. It is in next week’s seminar that we will talk
about relocation – moving from one city to another. When we do
actual relocation charts for specific places – and those of you who
are coming next week should bring your Astro*Carto*Graphy maps
as well as relocation charts – we will focus on the relocation of your
natal horoscope to a place other than the birthplace.
However, this week I want to concetrate primarily on the global view
so elegantly illustrated by A*C*G – the big picture. For the diploma
students, please bring acetate horoscopes next week for any
relocations that you have found remarkable, and want to share with
the group. Literally, a move from London to Manchester would make
a difference, albeit slight. Many of you have come to London from
other cities, indeed, other countries, and have stories to tell, and that
is all part of the work for next Sunday’s session – for you to be
actively involved in the workshop as the afternoon moves on.
1
In today’s seminar on Astro*Carto*Graphy, I am not going to blind
you with science, but hopefully show how a complex astrological
technique is eloquently reflected in personal experience. There are
some explanations of the technical side of Astro*Carto*Graphy in
Jim Lewis’ book, The Psychology of Astro*Carto*Graphy.
2
This book
is a result of various notes of Jim Lewis’, collated and organised by
me from the extensive notes and tapes and various articles he had
written in the course of his twenty years working on
Astro*Carto*Graphy. The final book was written after Jim’s death,
when Ken Irving then took the bulk of Jim’s work and created the
book.

This book is an essential, as it offers not only a “cookbook”
interpretation of lines and crossings, but also some of Jim’s
fascinating mundane, personal and political stories. Today I will offer
some new ways of looking at maps, and later on we’ll hear some
unique and rather amazing experiences from those of you who have
been kind enough to volunteer your own stories about various lines
you have in your maps.
Now, I am not going to do a workshop on myself. However, because
I have travelled extensively, lived in several countries, and had
profoundly explicit experiences related to the lines upon which I have
lived and travelled, I am going to use my own A*C*G map in some
instances as an example. My most recent experience to date was
last weekend in Berlin, where I went to do a workshop. I had to
lecture for ten minutes or so, then be paraphrased in translation.
Fortunately, the man who did it was not only an excellent astrologer,
a highly intuitive person, and fluent in both English and German, but
we also had the advantage of my Mercury and his Moon being
conjoined, so there was a nice third house flow. A good translator is
a Sun/Descendant experience, and Berlin on is my Sun/Descendant
line.
Another odd aspect of this line manifested in tiredness; I thought to
myself, “This is a new take on Sun/Descendant.” It was rather like
feeling as if the Sun was setting all the time – hence it must be time
to go to sleep. I actually did spend quite a bit of time sleeping, in an
hotel called “Mercur” – the psychopompos at work. It was rather
nice. One way of perceiving your Sun/Descendant line is that it is
Vespers, time to sleep, time to enjoy the evening side of your life.
On a more serious note, the Sun/Descendant line is where one is
more responsive to the masculine side of one’s own nature, in
relationships and in the environment; more aware of the heroic,
adventurous and exploratory aspect of one’s own nature. I felt the
undercurrent of the history of Berlin. For all the rote interpretations
you might find about A*C*G lines, you must always incorporate the

knowledge of the condition of the natal horoscope – that is, a Sun
line is not “on its own”, but implicitly carries the condition of the natal
Sun in its manifestation.. Thus, if one has a Sun/Saturn square, then
the Sun line is coloured with that information. Similarly, if it is a
Sun/Jupiter opposition, then that too must be implicated into the
interpretation of the Sun line on the map.
While in Berlin, I was taken to a dance production – one which is
deeply meaningful to me. My host had no idea of my tastes in art,
music, or entertainment, yet he had booked tickets to a performance
by Ishmael Ivo, a Brazilian dancer portraying the paintings of Francis
Bacon – a notoriously “dark” figure. My host did not know the work of
Bacon, but I did, and very well. He was my hero when I was at the
Vancouver School of Art in the mid-1960’s. And many years later,
upon moving to London, I became somewhat familiar with him
because we frequented the same private club in Soho. The influence
of Bacon on my work as a young girl occurred on my Sun/Ascendant
line, my knowing him took place on the Moon/Neptune/Descendant
line (in a private club bar), and then, upon my first trip to Berlin, I
experienced the most stunning choreographed performance of
Francis Bacon’s work.
Clearly, there are many ways of looking at how we exist. That is
partly what drew me into astrology, well over thirty years ago – the
myriad ways in which individuals express their archetypal existence.
Even as a small child, I was deeply curious about how the human
mind worked and what motivated people. By the time I reached
adolescence, I was particularly intrigued by psychopathology and the
“invisible”, that is, the metaphysical and the unconscious seed-self,
as I now perceive it.
On the psychological level I was interested in multiple personality
phenomena, schizophrenia, and altered states of perception. I
enjoyed stories like The Three Faces of Eve – anything that
illustrated multiple dimensions of awareness or apparently
disassociated experiences. On the metaphysical, I found myself

gravitating instinctively toward authors such as Jung, Freud, R. D.
Laing, Richard Alpert (Ram Dass), Paul Reps, Aldous Huxley, Alan
Watts, and other futuristic thinkers. From an early age, I was
thoroughly convinced that the mind had the capacity to exist on more
levels than the obvious.
I began reading Freud and Jung quite early on, as well, and thought
Freud was especially interesting in relation to the subconscious. But
I thought Jung was particularly adept because he opened the doors
to a concept which, hitherto, had been unconsidered – that it was
possible for the entire collective of humanity to be unified by an
unconscious link, and that individuals were linked in their psyche to
every individual who lives and has ever lived.
At the quantum level, where energy and mass are one, we are all of
us connected, and astrology is unique in that it allows us to see
aspects of our nature as they are arrayed in the heavens (collective,
global) from a specific central viewpoint – a fixed locus – that being
one’s own self (individual, personal). When you look at someone’s
natal horoscope, you are looking at a global picture, as seen from a
local frame of reference. Simply stated, the natal chart is local,
whereas the A*C*G map is global.
Here and now: everywhere
Let’s open the door to thinking in a global context. As I sit here right
now, the Moon is in a particular place to the degree, minute and
second. In fact, the Moon is at 29° 30' Leo. But for my friend in
Melbourne, Australia, nine hours east of us here in London, the
Moon also is at 29° 30’ Leo.

Figure 1
28 September, 1997
London (51N19, 0W10)
10.28 am BST (09.28.00 GMT)
Placidus cusps

Figure 2
28 September 1997
Melbourne, Australia (37S58, 144E58)
7.28 pm AEST (09.28.00 GMT)
Placidus cusps
Right now the Moon is in that degree from every vantage point
around the globe. The global planetary view incorporates the entire
array of the planets at a single moment in time. However, when we
set a horoscope, we then “fix” it to a location. Thus, if we set a chart
right now for London at 10.28 am on the 28th of September, 1997, it
then fixes our own personal and local viewpoint. And it also freeze-
frames our consciousness, based upon how we are viewing the
world from that local point.

As we sit here in London, 11° 30' Scorpio is in the Ascendant and
26° 48' Leo is at the MC, and the Moon is in the MC/10th house.
Setting the chart for right now in Melbourne, we have the same
zodiacal longitude for the planetary positions exactly as they are
here. However, those planets are being seen in different sectors of
the sky. Thus, as we begin our day here in London, people in
Melbourne are out in their back gardens just after sunset, playing
with the dog and watering the bird-of-paradise and bougainvillaea.
As I speak, 19° 41' Aries is rising, and 22° 22' Capricorn is at the
MC. The Moon is in the 5th house, and as the Earth turns, the
angles are “moving” the Moon toward the 4th house, and the Sun
has just set and is seen in the 6th house. That is location.
Notice that, in London, the Moon is angular now – at the MC – while,
in Melbourne now, Saturn is angular – at the Ascendant. We are
feeling this concurrent time very differently in each place. Were these
natal birth charts, they each would cast very different figures in the
psyches of the individuals, resulting in very different subjective and
objective experiences of life. Even with the identical zodiacal
planetary degrees, those planets are found in places which charge
the soul and ego with vastly different tasks.
With A*C*G, it is fundamentally the same thing, in that the A*C*G
map is calculated based on the same data as a horoscope – date,
time, and place of birth – but, as we shall see, A*C*G focuses only
on angularity. A*C*G shows what is rising, setting, culminating and at
the IC all over the world at the same moment in time. Philosophically,
A*C*G is about being born in the world, not in London or in
Vancouver, BC or Durban. When we look at an A*C*G map, we
might be a bit daunted at this array of lines projected onto a map of
the world, but in fact it is as simple as a horoscope. There is a
minimum of forty lines. All eight planets and the luminaries are
represented at the four angles – MC, IC, Ascendant and
Descendant. If you include Chiron, there are then forty-four lines.
Increasingly, Chiron is being included, and should be, in my

estimation – and if the Moon’s nodes are included, it adds even
more.
At first glance, to the untrained eye, it might look a bit much.
However, it is much simpler than a horoscope, because it doesn’t
involve houses. As I said, A*C*G depicts only the four angles –
Ascendant, MC, Descendant, and IC. Those four places as we use
them in natal astrology are our local frame of reference. Projected on
the map of the world, they present a picture of what is rising, setting,
culminating, and at the nadir all over the world simultaneously. When
you are born, your horoscope is set in accord with the latitude and
longitude of the location. Although we start our life on earth
according to the time of the stars – sidereal time – we have to live it
out on Earth – local time and local space. These areas – MC, IC,
Ascendant, Descendant – are the only places in the house division
of the horoscope that are “real” points – observable astronomical
points of reference. The intermediate houses are mathematical
calculations or visualisations dependent upon the mathematics that
the various ancient astrologers derived.
3
I don’t really mind what
house system you use in calculating horoscopes.
Audience: What house system do you use?
Erin: Over the years, I have come to use Placidus exclusively for
natal charts.
The creator of the Astro*Carto*Graphy maps which you have in your
hands was Jim Lewis, although he was not the first to see this
concept. Jim was strongly influenced by Cyril Fagin and Donald
Bradley, both of whom were siderealist astrologers. In the 1950’s, for
mundane purposes only, Donald Bradley was already drawing maps
showing where the planets were as they rose and culminated, and,
based on these drawings, worked with various political and mundane
situations. Jim was impressed by this view of astrology, and though
he was deeply influenced by these fellows, he remained a tropical
astrologer. He was not a siderealist as were Fagan and Bradley. In

1957, in American Astrology magazine, Bradley published, for the
first time, the first sort of astrocartographical maps and ideas. In the
mid-1960’s and early 1970’s, Jim Lewis found himself in various
parts of the country and started to think, “My God, something
happens here in this part of the country that doesn’t happen to me
over there in that part of the country.” And he began to develop his
own responses and ideas.
For instance, he had a place in the US that he called his “flat tire
zone” – Salt Lake City, his Mars/MC line, unbeknownst to him at the
time. Whenever he went through this place, something ridiculous
would happen regarding his car. In other places it would be a
personal attack. He started to become aware, as any good Gemini
can, that it is possible to exist not only within yourself, but also in
other parts of the world at the same time, as if you are everywhere at
once. As I alluded to earlier today, I too knew this to be a
phenomenon, and often experienced myself in “different” places or
dimensions at a very early age. When I met Jim Lewis in 1974, I
understood instantly what he was on about with A*C*G.
That is the factor that really excites me about the A*C*G map. If
there is such a thing as proof, the maps show and declare that we
exist in all places at the same time. I think that is the most important
thing to remember: We don’t exist in our birth horoscope only, and
even if we never left our room for our entire life, we can still be alive
and dynamic in other parts of the world. The Cartesian subject-object
split disappears with A*C*G. We can not only subjectively
experience an objective event, but also objectively witness a
subjective episode. Astrology deals with subjective qualities of time;
one minute is not like any other minute, and our experience of that is
accurately quantified by astrology. The quality of any minute in time
is delineated by the aspects, signs and houses.
The other prevalent world-view that A*C*G demolishes is that
individuality is the only reality. This is patently untrue. The cult of
individuality is relatively new to consciousness, and to astrology. The

only people who were individuated in ancient times were kings,
pharaohs, and priests. Today, we all hope to achieve that goal. Two
thousand years ago, the king was the only person with a horoscope.
Today we all have one. Individuality only exists in the context, that is,
faced off against the collective. With A*C*G we join the collective
while still retaining our individuality, finding it expressed in as many
ways as we are capable. Aspects of our psyche emerge in different
place, at different times, and under various conditions. Wherever you
go, there you are, but more or less so. It doesn’t matter where I go, I
still have my natal Sun square Mars/Saturn/Pluto. However, that
aspect will manifest in different ways in various parts of the world. It
may also be more alive, more strengthened as an observable
characteristic. By “strength”, I mean either it can be on an angle,
such as rising at the Ascendant, or more “quietly placed”, as it is
natally, in the 9th house – where it will not register on my A*C*G map
as angular at my birth location, as we shall see later on.
Moving around may amplify the darker, shadowy side of my
Mars/Saturn/Pluto, or it could illuminate the more exalted side, where
it becomes a reconstructive, hard-working aspect as opposed to a
potential nuclear warhead. One might be able to manifest oneself in
a conscious way by drawing on oneself as one appears in different
parts of the world, and these maps are basically that simple. A*C*G
maps look a bit complicated at first glance, but if you look calmly and
sequentially, you shall see it differently.
Seeing the world
Has anyone seen an eclipse path, that is, a drawing of an eclipse
path? Raise your hands. Good. Every time there is a total eclipse,
the news media present this diagram in the papers. It is now pretty
familiar, as it depicts the path on Earth where the eclipse will be
visible. Simplistically, an eclipse path shows the path of the eclipse’s
umbra, its shadow, as it travels along a celestial longitudinal and
latitudinal path and curves according to the equivalent Earth
coordinates. The path of an eclipse describes an arc where the
umbra or shadow of the eclipse travels across a part of the world.

There are stories that the Romans used these eclipse paths to
march along, setting their armies forth to conquer in war.
Figure 3
a = NewOrleans b = Tibet c = Prime Meridian
d = International Date Line
Figure 3 is called a Solar Map©
4
, and it is an offspring of A*C*G.
Anyone can run off this diagram from their own PC if they have the
software. What this particular picture shows is half of the world in
darkness, while the other part of the world is in light. This is a picture
showing the perfect division of night and day on planet Earth at the
equinox, the period of balance of day and night in the world. Equi-
nox: equal night. It is set for 12 September 1997, a couple of weeks
ago, so it is pretty close to the equinox, and it is set for London, with
a Eurocentric world projection.

Now, you all know that as the Sun is setting somewhere in the world,
it is rising simultaneously somewhere else in the world, right? Where
the Sun is rising, for example, in New Orleans, USA (point a), it is
setting in Tibet (point b). New Orleans and Tibet are linked,
“twinned”, by latitude and longitude.
As the Sun rises, it also sets. Since this diagram is set for noon in
Greenwich, 12 September 1997, GMT, it is, as I said, fairly close to
the equinox date of the 21st. In Greenwich, at the Prime Meridian (0°
longitude), and all down that meridian, the Sun (tropically, zodiacally)
was at 19° Virgo at the MC – noon. And exactly opposite, at 180°
longitude, is the International Date Line (IDL), all down which the
Sun at 19° Virgo was at the IC – midnight. The Prime Meridian is at
point c. The International Date Line is at point d. This meridian
splits the world in half, into two hemispheres. Please think in terms of
spheres or globes, now, not circles. The Prime Meridian and the
International Date Line “split” the world into the two date-line
hemispheres, calibrating time. The divisions of time and space are
illustrated in this way.
Continuing on: see that, at noon along the Prime Meridian, it is
midnight at the IDL. The progression of an hour per 15° of longitude
works very conveniently in this way: if you telephone somebody in
France, it is one hour later on the clock than in London. If it is noon
in London, it is 1.00 pm on the clock in Paris. If you ring up
somebody in Greece, it’s 2.00 pm; somebody in Egypt, then it’s 3.00
p.m.; somebody in Baghdad, it’s 4.00 pm. We can carry this on until
we get to the point where the Sun is setting, and thence to the
International Date Line, where it is midnight, becoming the next day
from us here in London. (However, we do know this is merely a
convenience, and that the Local Mean Time is the solar time in real
measurement.)
If we were to pick up this acetate flat solar-map and curl it into a
cylinder, we would see that the GMT line (c) is directly opposite the
IDL line (d), and half the world (c) is lit and the other half is in

darkness (d). In fact, it is noon right now, in England, so this is a
graphic picture of what the world looks like relative to night and day.
Now, as the Sun rises in the east, this shadow or umbra moves from
the east toward the west. (See “sunrise” and directional arrows, and
“sunset” and directional arrows). Because the Earth is a sphere and
tilted on its axis, the North Pole is still experiencing a full twenty-four-
hour day in full light, while in Antarctica, at the south pole, it is still
perpetually dark.
As astrologers, that is how we need to see the world. To reiterate,
this solar map shows how we are experiencing day and night right
now. Simultaneously in the world, some of us are asleep at night,
and others are awake and conscious. In some ways, this picture is
like our individual consciousness. It also represents our global
collective consciousness. Even though we are up and running and
intellectually active at this time of day here, other people are at deep
levels of unconsciousness, asleep. That is not to say that some of us
are not at deep levels of unconsciousness whilst awake!
This demonstrates the path of the Sun and how it works as its light
moves across the surface of our globe, bringing dawn and sunset to
the world in the same moment. And, metaphorically, it epitomises us
as a collective, half awake and half asleep, and us as individuals in
our conscious and unconscious states.

Figure 4: Erin Sullivan
Astro*Carto*Graphy Map
Note: Due to the limitations of page size, this and other A*C*G maps
in the book have been split between two pages. The map should be
viewed as a single unit, with 0°E/W (Greenwich) at the centre.
*The SU/ASC line may be seen on the facing page, at the top of the
map, marked by an arrow. It curves southwest and on the “other
side” of the world appears at the bottom of the map on this page as

the SU/DSC line. The SU/MC line may be seen at the top of the map
on the facing page (MC=MH), just above Greenland. On the “other
side” of the world it appears as the SU/IC line, which may be seen
on this page at the top of the map.
Being global, thinking local
Now I am going to use an A*C*G map to demonstrate solar
movement in another way (see Figure 4). It is difficult to see the
cities in these maps as they are projected, but if you look at your
own maps, you can see the cities – unless you are over forty, in
which case you can’t even read the London A-to-Z, let alone the
A*C*G map. Also, you need fairly good geography to read this map
as you see it, so I shall speak the cities as we view them.
I happen to know this particular A*C*G map very well because it is
my own, and while it doesn’t reveal a whole lot about me as a
person, it does show that I was born at a time of day, in a part of the
world, where the Sun was actually rising, spot on the Ascendant. I
was born with the Sun 24’ into the 12th house. I have made the
sunrise line, now called the SU/ASC line, thicker in order to
demonstrate that fact more clearly. Although I was born in
Vancouver, British Columbia as the Sun was rising, it had not yet
risen in San Francisco, just slightly to the south. But it was rising just
west of San Francisco, in the Pacific Ocean. See the SU/ASC line
curving from the Pacific, through Vancouver and on up toward the
North Pole? When the Sun was rising in Vancouver, it was noon, so
the Sun was at the MC in Newfoundland, Canada, the very furthest
eastern point of North America. Thus, my SU/MC line is running all
the way down the meridian from pole to pole, through Newfoundland
(about 66°W), and so on down that meridian, through Montevideo in
South America. On the “other side” of the world, at midnight, the
SU/IC line is running down the meridian that passes through Russia,
Korea, the Philippines, Indonesia, and so on down the line.
As you already know, while I was born at dawn in Vancouver, the
Sun was setting in Berlin. See the SU/ASC line as it curves

“upward”? It actually begins to curve downward well above this map,
but if you look to the SU/MC line, that is where the SU/ASC line
becomes the SU/DSC line at the North Pole. At the intersection of
the vertical MC line and the curving ASC/DSC line we find the
absolute turning point of night and day. Note also on this map that at
the equator, the SU/ASC and the SU/DSC are exactly 180° apart.
This further demonstrates the previous example of the global solar
map at equinox, but in a personal fashion.
Now, as for Germany, my younger daughter lived in Hamburg for
many years, did very well in modelling, and was on the cover of
Birgitte many times. Now I have a German-born son-in-law, thence a
German grandson, and all my books seem to sell very well in the
German language translations – better than in any other foreign
editions. Interestingly, my mother had an inflation, a negative fixation
about “The Germans”, and it was part of her projected shadow –
some World War II colonial material in there somewhere.
Theoretically, if I am waking up in Vancouver, I am also going to
sleep in Berlin, all at the same time. On a subjective level, we could
say that my Sun/Ascendant-ness is well received in the land of
Sun/Descendant, where the solar purpose and identity is found in
the 7th house. On an objective level, the Sun was rising in
Vancouver (and simultaneously, all along the SU/ASC line) and it
was setting in Berlin (and simultaneously, all along the SU/DSC line).
One of Jung’s ideas was that there were periods of time in life when
one was more capable, inclined, or disposed to be more of oneself;
or when certain aspects of oneself were more alive at a particular
age. Astrologically, from infancy until around age two, a child is more
“in the Moon”, whereas solarism begins to emerge at the Mars return
at two years and two months, and so on.
With A*C*G, it is very similar, in that a sleeping characteristic can
“wake up” in a particular part of the world because it, or the planet
which agents the characteristic, has become angular or powerfully

positioned, bringing it to dominance in the personality or in the
environmental response. Thus we will experience ourselves in
another light. Perhaps a quiescent or suppressed aspect of our self
is enlivened in another part of the world.
As another example, using my own A*C*G, remember when I
mentioned my natal Mars,/Saturn/Pluto conjunction? It is not angular
at birth; it is in the 9th house. But it is angular elsewhere in the world.
It is angular in coastal Western Canada in the Queen Charlotte
Islands and the Alaskan Panhandle (MC lines) at 135°-140° west;
and also at the IC lines at 40°-45° east, down through Russia, the
Arab countries, and Eastern Africa. It is rising, as you see, up
through South America, deviating widely at both polar regions, and
then descending from the north polar region down through Central
Russia, Mongolia/Asia, Malaysia, and Western Australia. Note that
the crossings of MA/SA/PL occur at 30°N x 40°W and at 30°S x
140°E. That is where Pluto comes to meet Mars and Saturn exactly
at the MC and IC respectively, both in declination and zodiacal
longitude. This picture of the ascending and descending lines
illustrates the eccentricity of Pluto’s orbit relative to Saturn’s and
Mars’ orbits.
I have never been to the Great Artesian Basin of Queensland in
Australia, where my JU/VE/IC line crosses with the MA/SA/PL/ASC
line. Maybe someday, but it looks like a “hot spot” to me. As for the
other hemispheric manifestation, I don’t think I shall sail from the
Bahamas to Morocco any time soon, but I have been to the
Canaries, which is on the MC/DSC latitude crossing of all those
planets – Venus, Jupiter, Mars, Saturn and Pluto. But I won’t tell
about that!
Living all over the world
Astro*Carto*Graphy is that straightforward. For basic interpretations,
you can use keywords, and become increasingly more elaborate,
psychological, spiritual, or mundane as you progress in your facility
with the maps. If the Moon is about where feelings from the very

earliest, instinctual stages of life emerge and develop over time, then
the four lunar lines – MO/ASC, MO/DSC, MO/MC, and MO/IC – will
all accent the earliest emotional responses, matters that pertain to
nourishment, nurturing, instinctual/gut reactions, the collective mood
of the society, mothers, women, home, roots, and origins. However,
all the Moon-y experiences will be expressed through the medium of
the angle at which it is prominent.
The Moon at the MC brings your feelings and responses to the most
noticeable place, and thus you might become high-profile at that
location, in politics, business, and creativity. Public issues rise to
prominence. Conversely, the Moon at the IC would emphasize home
issues and matters of private concern; your inmost feelings would be
marked and significant in this place. Domestic matters rise to
prominence.
It is because the Earth is round that you see the curved lines for
ascending and descending angles for each planet. On the sphere of
the Earth, these lines would be circles. Further, you will notice that all
the MC/IC lines are perpendicular, running straight up and down the
map. Meridians clearly run from top to bottom (meridians divide up
our time zones very tidily). These lines also are circles on a spherical
globe, but they run through the polar regions, from top to bottom
around the Earth. The further north we go, the more distorted our
separation and distinction of time and space appears as the
meridians converge at the global Poles. Hence the
Ascendant/Descendant lines meet at the top of the map somewhere.
But at the equator, where 1° of longitude equals 60 miles perfectly,
notice that the lines are all balanced or equivalent.
Astrology works differently “up there”
Longitudinal measurements, as they converge at the polar regions,
become increasingly distorted. In the zone between 30°N and 30°S
latitude, there is quite a lot of similarity in distance and angle.
However, by the time we get up to 60°N or S, to the polar circles, you
get an increasingly distorted picture of our view of local celestial

space. This is where you see the great convergence of all ASC/DSC
lines. I call them vortices. It is at this vortex place that everything
meets, colliding together. It is as if the whole of your
Ascendant/Descendant self is converging in a central point – rather
akin to your navel, but an astrological one. It is as if the whole of
one’s horizonal planetary array meets at this part of the world. A
great confusion lies in the vortex region, and individuals who have
been there, worked there, or in some way had an experience there
have reported very weird things – a short story about this later.
Myself, I had the dubious opportunity to be in that part of the world,
right up in Norway, from Oslo to Tromsø. I have been there twice,
actually, once at the summer solstice in 1972 for the UN Conference
on Anti-Whaling with a group of alternative ecological planners.
However, the time I wish to tell you of relates to our work today.
Fortunately, I was there with other astrologers, so that we could
share the collective madness consciously and have frequent reality
checks. In the autumn of 1992 a whole bunch of us, including Jim
Lewis, who was dragged, kicking and screaming, went to a
conference in Norway. Weirdly, because it was so complicated an
itinerary, schedule, and venue arrangement, we all knew it was going
to fail. Everyone involved in the scheme began getting superstitious
and religious and phoning each other and saying things like, “I saw a
black cat out of the window, just as I was speaking to X (the
organiser).”
People were having horrid dreams about the trip, which involved four
separate cities as venues and a cruise down the fjords. At one point,
I was crying down the phone trying get the organiser to explain the
schedule, which I didn’t understand. We had to fly from Oslo to
Tromsø, then take a cruise ship and travel down through the fjords,
and do lectures on the boat, ending in Bergen at yet another
conference. It was an absolute nightmare.
Anyway, we all went. None of us were stupid – at least intellectually.
We were all expert astrologers. But the whole time we were there we

were asking ourselves, “What have we done, why are we here?” All
of our A*C*G lines were converging in Norway. The poor man who
ran it, notwithstanding all the fury we vented on him at various
stages of the trip, did very badly in the end. However, as these things
usually go, if one survives, it becomes a joke. I called it the Fjord
Follies. Indeed, we wormed a lot of good jokes out of it – for
instance, “We were bjorn again.”
But the actual “conference” itself was a total disaster. There were
between twelve and twenty speakers over the entire stretch of the
two weeks, but there were only eight of us that were actually on the
boat and in situ throughout the entire two-week experience. Over
those days on the ship, there were only three or four attendees.
There were about eight speakers and half as many attendees on the
boat. It was an absolute scream. We had all these lectures and
workshops set up to do for the hundreds of people who stayed away.
I won’t tell you some of the things we did to contain and relieve our
anxiety, but being troupers and rather self-amusing people, we did
manage to entertain ourselves much of the time. In the end, we filled
up each other’s lectures.
All four possible movements of the boat were happening: listing,
yawling, pitching and rolling. One morning, one of the speakers was
giving a very serious lecture, and his lectern was sliding across the
floor; and we were all listing and yawling. Suddenly a magnificent,
full-domed, multiple rainbow appeared at the stern of the ship.
Everybody (well, all fifteen or so) got up in a body, and darted away
from his lecture toward the stem, looking out the back of the boat,
talking about this rainbow. He was still up there attempting to lecture,
until he could get his sea-legs and join us. That is what it was like the
whole time. It was unbelievable.
By the time we got to the last venue in Oslo, a few other people had
arrived. Probably about twelve more attendees came, and by now
there were about twenty-one speakers. The ratio, of course,
remained the same. As speakers, we were trotting back and forth to

each others rooms, saying, “Okay, you’ve got three people, I’ve got
one. We’ll come over to your talk.” It actually turned out to be really
quite fun. But the catch-phrase for the entire experience was the
result of a thinly veiled, hostile meeting between the speakers and
the organiser. His explanation was, “Astrology works differently up
here.” So that’s what this means, we said. Aha! But of course
astrology works differently “up here”.
My advice is, if you want to have a very interesting time, go there –
go straight to your vortex and get to work. You will find that at certain
times of year and certain times of day, the MC is actually below the
Ascendant, because the Sun does not rise above the horizon at all in
the winter months. We had the opportunity of doing horoscopes for
individuals with this phenomenon – the same sign on the MC, 11th
house, 12th house, and Ascendant, but the MC just a few degrees
below the Ascendant.
In the same vein, a client of mine, a merchant mariner, found himself
on his vortex, just off the coast of the Alaska Panhandle, almost at
the Russian border. The ship’s boiler broke down. While they were
attempting to fix it, the sea started to freeze up – and if it starts to
freeze up in the north, that’s serious, because it means you could be
ice-blocked for the duration of winter. They were trying to get ice-
breakers in to aid the ship, and their boiler was broken. Helicopters
were flown in, dropping parts which fell into the sea rather than onto
the deck. Every attempt to repair the boiler was failing. It took six
weeks before the unit was repaired, and in the meantime, the
seamen had got bored and thought they would paint the boiler room
to kill some time and be productive. However, the paint wouldn’t dry
because it was too damp, too humid, yet beginning to freeze nightly.
This situation went on and on. When they managed to get everything
sorted out, six weeks had passed, and a hundred and fifty men had
been stuck in their vortices (I assume). Ice was beginning to form all
around them, inches of it by the hour, with all that incredible chaos.
That is the vortex. Indeed, astrology works differently “up there”.

As above, so below
Audience: How do you read a horoscope for 60°N if there is the
same sign on the MC and Ascendant and all the intermediate
houses in that quadrant? What happens to the person who is born
there with such a distorted chart?
Erin: If you set a chart for the dead of winter in Reykjavik, Iceland,
let’s say for 1 January, you could end up with a horoscope –
visualise this — with the MC, the zenith of the ecliptic, under the
horizon. The Sun never rises above the horizon in the winter months.
It travels a little oval path just below the visible horizon. Now, what is
the Ascendant? Don’t all speak at once, please.
Audience: Where the Sun rises in the east; it is the point in space
where the extended horizon of the birth location intersects the
zodiac.
Erin: Good enough. Well done. So where is the Ascendant found?
Audience: In the east, where the Sun would rise, when it does. In
the horoscope, it is the left-hand or eastern part of the “line” which
bisects the chart, forming the upper heavens and the lower heavens,
creating the two halves of the chart. It is the eastern point on the
horizon of the chart.
Erin: Perfect. The proper use of the term comes from the Greek,
horoscopes, which is the actual degree rising over the eastern
horizon. Technically, the Ascendant is determined by finding where
the eastern point of the horizon intersects the ecliptic at a particular
time and place.
At the solstices in the far north (and south), the Sun either never
rises or never sets. As I said earlier, the Sun will either describe an
oval just above the horizon in the course of twenty-four hours, or just
below the horizon over twenty-four hours. This means that the Sun

never rises in the winter months and never sets in the summer
months. This makes for very odd horoscopes, from our common
viewpoint. While in Norway, we set charts for these dates, and found
that, indeed, there is the possibility of having the MC below the
Ascendant.
One way of dealing with this is to measure an equal house system
based on the MC degree. This is a false picture, but it makes it
easier for an astrologer to use. Naturally, the planets all have the
same aspects as they do in any other chart set for other latitudes at
the equivalent time of day, so there is that consistency. Personally, I
tend to value aspects more than houses, or signs for that matter.
However, to carry on with the second part of your question, you are
right. If you look at my A*C*G map again (Figure 4, pp. 14-15), I
have a JU/VE/DSC line in Norway, and I had a pretty good time,
regardless. My vortex is just above the UK, but at about 68°N.
Everybody else is going to look at their own maps to see where their
mess is, their vortex. As we get closer and closer to the equator, we
start to get a kind of perfection in angularity, because that is where
the Sun rises at dawn and sets at 6.00 pm, always. At the top of the
world, at the Poles, it never rises in the winter and it never sets in
summer. When we derive the spaces between the angles, that is,
create intermediate houses, the closer we get to the equator, the
more equal are the angles, and subsequently so are the intermediate
houses. Thus, when you set a horoscope for the equator, you always
end up with an exact 90° angle between MC and Ascendant.
The problem with the computer age, and new astrologers coming in
at that level, is that they have never learned to actually calculate a
horoscope, and have never studied the Tables of Houses and
experienced – visually and intellectually at least – the elegance and
flow between what changing latitudes present at the same sidereal
time. Some of you may find it exceptionally hard to visualise this. I do
recommend getting a good, basic astronomy book. Astronomy for
Astrologers by Filby and Filby is an excellent one.
5
As an exercise,

you can take a sidereal time, look in a Table of Houses, run your eye
down the latitudes, and notice how the MC changes.
Audience: So you can’t make a chart for somebody born in
Norway?
Erin: Well, we did, and they do. And we looked at them, with the MC
below the Ascendant and things like that. What some astrologers
have done is try to rationalise ways of dealing with it – as I said
earlier, by creating an equal house diagram based on the MC
degree. However, as I said at the beginning of the seminar, I do not
want to blind you with science. The distortion of houses is a
phenomenon that I’m sure you must have run into. Have you not ran
into it? People bora in Scotland, for example, will often have, say, a
Sagittarius MC, Sagittarius 11th house, Sagittarius 12th house, and
Capricorn rising. It is not unheard of. London can also produce very
distorted results. Any northern latitude can; at certain times of
season and day, moderate latitudes can have very large 1st/7th
houses or 6th/12th houses. That’s where the whole concept of
intercepted houses came in, which the creation of the equal house
system dissolved.
Audience: How do you interpret intercepted signs or houses?
Erin: I don’t perceive the horoscope with “intercepted” signs. I just
see big houses that involve two or more signs. This is the visually
accurate view, using the European wheel. And I don’t use equal
house system at all. However, I might if I were doing a lot of
astrology “up there”. Intercepted houses are a result of the old-
fashioned 30° divided wheel with the mid-sign squeezed into it. The
European wheel does not do this – it is visually accurate with the
house represented by its size in degrees. And with houses, “size” is
equivalent to “duration” when you consider a transit moving through
the house. A transit spends more time, more duration in a larger
house. There is more emphasis in that house after years of such a
habitual experience.

Productive and creative people do live in Iceland and Greenland,
and in the Northwest Territories and the far north of Russia, and
there are tribes that live on the fringe of the polar cap. However, not
many of them have as much in the way of opportunity or latitude for
change and choice as the moderate latitudes offer. Houses
represent the realms of human experience, and when the houses
are either non-existent or very small or exceptionally large, then the
opportunities represented in the house realm are relative to size. For
instance, if there is a magnified 6th/12th house axis, then
symbolically they spend a lot of time in the dark, in their
imaginations, and a lot of time working.
Audience: There is a very high suicide rate.
Erin: Indeed, there is a very high suicide rate in all extreme latitudes.
In the major cities in the north, life proceeds according to the laws of
cultural progress, but there are still limitations of latitude of
expression – time, weather, and travel. The more moderate and
temperate latitudes have more opportunity, theoretically.
East or west of the line
As I said initially, angularity is extraordinarily important in natal
horoscopy, but particularly significant in A*C*G. For instance, if you
were born with Mars right at the MC or Saturn at the IC, then you
have those planets angular natally. Many of us do not have
angularity in the horoscope, but can find it on the A*C*G map. There
is an orb allowed, in A*C*G maps as in natal astrology. Let’s think
natally for a minute to get a grip on the concept. Let’s say you have a
planet 10° into the 12th house. Then it is an applying aspect – that
is, applying to the Ascendant by transit or secondary progression.
Now, if that planet is 10° into the 1st house, it is a separating aspect,
that is, separating from the Ascendant by transit or progression.
The applying aspect is always more powerful than the separating
aspect. This is basic stuff. With respect both to A*C*G and natal

horoscopes, a greater orb is allowed for planets behind an angle,
that is, in a cadent house. The difference is this: with A*C*G, if the
location you are concerned with is east of the line, it is a stronger
influence and is allowed a greater orb, whereas a location west of
the line is being “left behind” by the line as it transits.
With Astro*Carto*Graphy, the planetary line itself is doing the
transiting and progressing toward the eastern location, and by the
same reasoning, the line is separating from the western location.
The orbs, therefore, are greater when the location being considered
is east of the line, and smaller when west of the line.
Audience: If the planet is retrograde in the natal chart, how does
that affect its symbolic motion as an A*C*G line?
Erin: If the natal planet is retrograde, and thus the planet line is
“retrograde”, then it is separating from the angle natally, and is
“moving” back to the west. What would be happening in that case,
especially if it is Mercury or Venus in their faster retrograde periods,
is that the planet line is moving away by secondary progression from
the location considered. The inner planets and Mars are symbolically
“moved” by progression in Cyclo*Carto*Graphy®, while the planets
from Jupiter to Pluto are graphed in transit.
However, if it were Uranus, Neptune, or Pluto we were looking at, I
would still consider that the location is stronger if it is east of the line,
and less so if west of the line. Even if these outer planets do move
station-direct by progression, the apparent motion is virtually nil in a
lifetime, so the rule of “east of the line is stronger than west of the
line” still prevails. However, the planets from Jupiter to Pluto are
“moved” in Cyclo*Carto*Graphy by transit only. Therefore we still
would use the standard rule of east of the line being stronger than
east of the line.
Has everybody been looking at their map and making sense of it,
and noting where they’ve been or where they’re going, or where

they’ve always wanted to go? That plays a huge role. Why do people
long to go to Southeast Asia, or the Falklands, or anywhere, for that
matter? Look at the world and see where you are aligned through
the power of angularity. Angles are the enlivening part of our lives.
This is where I move into some basic astrology, and get away from
the technical material for a while.

The angles: orientation to life
The angles – MC, IC, Ascendant, and Descendant – are our
orientation to life experience. They are the four stations of
incarnation, and as such, are the most personal of points in the
horoscope.
6
The angles in the natal chart not only demarcate precise
places and times in which major turning points occur, but they also
give us a chronology in our lives.
7
This is another reason why the
angles are so important in the A*C*G map.
We are born with an innate astrolabe which gives us our extreme
points on the horizon, toward which we reach and look back upon
where we have been. In celestial navigation, the “guiding point” is
called meridian passage. In mid-ocean, a navigator will look at the
sextant to find the MC or, in nautical terms, meridian passage. The
meridian or MC, as you all learned in basic astrology, is a consistent
measurement. Every four minutes a new degree crosses the MC, no
matter where you are on the planet.
That is not always the case with the Ascendant and Descendant.
The Ascendant’s relationship with the MC is dependent on the
latitude of your birth. In the natal chart we have four angles only.
They are derived from the precise time of birth. They “fix” the
planetary picture – once the sidereal time is achieved, and the Table
of Houses looked at, we find the degrees rising and culminating
according to that sidereal time at the latitude of birth. Once done, the
intermediate houses are inserted, and then the planets, in accord
with that framework. But in your A*C*G map, there are forty angles,
or forty-four if you include Chiron – one for every planetary body.
8
Lots of angles: lots of life direction in many places.
If we consider our natal charts, our MC/IC axis is our point of
orientation, from the base of the Earth where you stand, to the
heavens. Literally, it is your roots and your results. We think in terms

of those angles being important for the establishment of security,
whereas the Ascendant symbolises our outreach, and the
Descendant our receptivity to others and the influences around us.
The Descendant is that to which you are both extremely sensitive
and visible, and on which you may project your own inner vision or
image. A great deal of the Descendant material is projected outward
until one becomes conscious of it. It is not necessarily the “partner
that you attract”, but of course it concerns that too, in that we attract
that which is familiar to our soul. Fortunately we know that astrology
is as multi-levelled as people are, so the Descendant might well be
your marriage partner; but on a deeper level it is what you are most
responsive to on an unconscious level. If you are aware of this, then
you might gauge some of your responses to life more consciously,
even though those responses may be surfacing from deep layers of
the unconscious.
Ascendant, Descendant, and MC lines
When I said that I was on my SU/DSC line in Berlin, and I wanted to
sleep, well, that’s humorous and true. But also, my experience on my
SU/DSC line was a deep response to the layers of energy of the
place itself. However, remember that wherever you go, there you
are. If you are a Libran on your SU/DSC line, you are going to be
responding to Libra energy. If you are a Scorpio on your SU/DSC
line, you are picking up Scorpio undercurrents.
The Descendant isn’t always about, “This is where I am going to
meet my life partner.” It is about what you are going to pick up in the
collective around you. And the Ascendant is going to be what you
drive out toward, and what you want, and also how you are received
by your environment. The MC/IC meridian is about the deep roots of
the self, and the visible presentation of that. All the things that you
want or aspire towards at the MC will also be apparent on your
maps, only these lines will be straight up and down. Your MC and IC
lines run vertically, whereas your Ascendant and Descendant lines
curve, because at one part of the world one is rising, as you saw in
the Solar Map, and the other is setting. They are really connected,

Ascendant/Descendant, in this interesting way. And your MC lines
are exactly 180° from the IC lines. The Ascendant and Descendant
lines curve, and exactly in the middle is the meridian. See how, right
at the apex of the curvature of the Ascendant/Descendant line, one
becomes the other, and exactly 180° from the MC is the IC.
Orbs
Audience: Could you tell me how close you have to be to a line for it
to be effective?
Erin: You’re really asking about orbs. That’s what I was saying
earlier. If you are east of the line, then the influence is greater,
because the once-natal planet, an A*C*G planetary line, will begin its
trek from west to east (by transit or progression). We would allow
700 miles east of the line as maximum geographical orb, or about a
quarter of an inch on the map. West of the line, the orb is smaller,
because if you are west of the line, the line has “separated” already
from the location, which means that you would use about one-eighth
of an inch of orb of influence. That is quite big – it would be about
400 miles.
Audience: Looking at your A*C*G map, my question is this: if you
had been born 30 miles west of Vancouver, where the SU/ASC line
is exact, would you have noticed a difference?
Erin: Indeed, I did experience that. I spent eleven very happy years,
very productive years, in Victoria, BC, where my SU/ASC line is
exact. I lived there from 1978 through 1989, when I moved over
here, to London. Victoria is 30-ish miles west of Vancouver, and thus
is 1/2° of longitude west of it. And my sun is 24’ into the 12th house,
so I was born “east of the line” by 1/2° of arc, or 30 miles. Thus, by
moving only 30 miles or 1/2° of longitude, I moved smack onto my
SU/ASC line. A planet is at its most powerful when it is right on the
line. But the further east you go from the line, it remains relatively
strong until you leave the orb of influence. Jim Lewis thought you

could be as far as 700 miles east of the line and it would still be
effective, and about 400 miles maximum orb if the location is west of
the line.
Latitude and declination
Audience: Does A*C*G bring in declination?
Erin: A*C*G accounts for declination and latitude in the calculation
of the planetary lines. Declination and latitude are implicit in
planetary line placement, unlike in a natal chart, which only
demonstrates zodiacal longitude based along the ecliptic. You have
to look up latitude or declination in a separate table when setting a
horoscope. Normally it is not considered when doing horoscopes
anyway.
Audience: You mean you can see declination on that map there?
Erin: Well, yes, implicitly. The fact that it is Astro*Carto*Graphy
already incorporates all three dimensions. Literally, you have quite a
lot of latitude, longitude and declination! Declination and latitude are
similar, but different. It is the same measurement north and south,
but based relative to different circles. Latitude is measured according
to the Ecliptic Circle – the distance a planet is north or south of the
ecliptic – while declination is measured relative to the Equatorial
Circle – the distance a planet is north or south of the Celestial
Equator. The zodiac is a band or belt which extends about 8°-9° on
either side of the ecliptic, within which the Sun, Moon and planets
are always found, with the exception of the aforementioned Pluto,
which is inclined to the ecliptic as much as 17°.
Now, the ecliptic and the equator intersect at the equinoctial or zero
points – 0° Aries and 0° Libra – whereas at the solstice points the
Sun is at its maximum distances north or south of the Celestial
Equator. This is why the Ascendant/Descendant lines of natal
planets that are in Libra or Aries are much more vertical than planets

that are in Capricorn and Cancer, which are the most curved on the
A*C*G map. You see, a horoscope “assumes” that all the planets are
in the same plane of the ecliptic, which they are not. Planets are
placed in the horoscope according to their degree along the zodiac.
The A*C*G lines also take latitude into account, which explains the
mysterious position of Pluto.
In A*C*G, the picture is more accurate than a horoscope, in that it
accounts for the fact that all the planets do not revolve around the
Sun on the same plane, nor are they in a consistent declination.
Pluto is about 17° from the plane of the other planetary orbits, and
Venus deviates by about 7°. The A*C*G map shows this graphically.
Horoscopes do not. These planets (Pluto and Venus) operate on
oblique ascension, which means that they are not rising (or setting)
on the horizon, as the other planets are, but are rising (or setting)
obliquely above or below the horizon.
This is the seasonal effect of the ASC/DSC lines as well. At the
equinoxes you will notice that the SU/ASC/DSC lines are not curved
in the fashion of the SU/ASC/DSC lines at the solstices. The Earth’s
23° tilt on its axis causes it to “see” various planets on the ecliptic
from a “seasonal” viewpoint and, depending on the season (i.e. if the
planet is in Libra or in Cancer), we see it high or low in the sky. In
mid- to north/south latitudes, we see the Sun higher in the sky in the
summer, and lower in the sky in the winter. That is declination. The
zenith points, the little circles on the MC lines, are where the planet
is at its highest point in the sky from the observer — where on earth
it is directly overhead at the time of birth on the A*C*G map. The
degree of terrestrial latitude at which you find the zenith point is the
exact degree of the declination of that planet.
To get a personal picture in your mind, all of you with Neptune in
Libra, look at your map, and you will see that your NE/ASC/DSC
lines are perpendicular by comparison to, say, your PL/ASC/DSC
line in Leo. If you have any planets in Libra/Aries, check your map’s
ASC/DSC lines, and you will see them running more up and down

rather than widely curved around, as other planets are that are
nearer the solstice signs. You can approximate by the “up and down-
ness” of your planetary ASC/DSC lines what sign they are in.
The power of angularity
There are lots more technical questions, but I really want to explain
more about the psychological and manifest power of angularity.
Audience: So it doesn’t make a difference that I come from Paris, as
it is so near to London?
Erin: No, that isn’t true, actually. To get to the finer points of the
difference between London and Paris, we would do a relocation
chart, which we will do in the seminar next weekend. Because Paris
is about 49° N and London is 53°N30’, the Ascendant will change
and so will the MC. Paris is also a whole time-zone east from
London. From Paris to London, you are moving slightly west and
north, and hence both angles will be affected by this change. This is
the fine-tuning. We look at the A*C*G map and see the global
location of angular lines, and then set local charts to have the actual
horoscope in the new place, replete with aspects and houses. You
will see this when I show you Princess Diana’s horoscope and her
Astro*Carto*Graphy.
There is a level at which all of this is very elastic, but my tendency is
to go for precision, and it has to run through the exact place on the
map. Jim actually allowed quite a large orb, which is fine, but if you
want to rectify a chart or find minutiae, then you need absolute
precision and exactitude. Experience from Jim’s vast client files,
however, shows that this orb of influence – 400 miles if you are west
of the line and 700 miles if you are east of the line – works. I have
experienced the same thing at my own MO/NE crossing. I have
Neptune running right through the dot of London, and the Moon just
slightly east of it, because the Moon and Neptune are only 3° apart.
But they cross precisely, and so become angular apparent, over

Majorca. My experience there brought the MO/NE/DSC line to its
absolute possible extreme.
A Moon/Neptune story
Audience: What extreme was that?
Erin: Okay, more stories. I became a perfect screen for a lot of
projection and imagination from others. I ceased to be “real”, in the
sense of making any true contact with others. In December of 1992 I
moved to Majorca, thinking it would be the “winter place” while living
in London from spring to winter. I was a wandering thing on the limb
of the world in the coastland of Robert Graves. I didn’t exist, except
as a figment of colour in other people’s minds. In Deia I became their
projicient of the collective Neptune – and it is a Neptunian place. Of
course, it was my own MO/NE/DSC, so I must take responsibility for
that.
It was the ultimate rootless, expatriate exile’s state of being. Many of
the people who lived there year round were lost souls, the usual kind
of remittance-type individuals – lots of drinking, bad art, and worse
writing going on. It was a very romantic and almost surreal time in
the foggy calle below Deia, the home of one of my favourite poets
and persons, Robert Graves, which remains now the base of his
family concerns. Ah, yes, Moon and Neptune – I lived in a rock
house in a sheltered bay, the Calle de Deia, trying to finish a book
which never happened. In the end, I cancelled the contract and
dumped the idea, giving back the advance.
I loved Deia, and, still love it in my soul, but my life and mind could
not be there. It was there, I think, that I finally realised that I didn’t
want to be in voluntary exile much longer. But it took me three more
years, and yet another Pluto transit, to shift me from the
Moon/Neptune experience of eight years “over here” on GMT. While
in Majorca, I amused myself by identifying with George Sand, who
had spent a miserable winter in Majorca with Chopin, who was ill and

dysfunctional his entire time in paradise – a hauntingly beautiful
place in which I almost disappeared. I shall write a novel titled
Diabolo en Paradiso, and dedicate it to Poseidon. And that won’t
happen, either.
More on the angles
Audience: You were talking about different angles, and didn’t
mention what the IC was.
Erin: Right. I rely on you to reel me in. Let me go on with this
interpretive section. If you have got questions, please write them
down and get me in between these interpretive bits, because this
rote material will help you settle more into what you are seeing on
the maps.
The Descendant is a response to our human environment. Also, it is
where other people might perceive you in a way which is more
revealing than you would ever dream. Other people will see you
through your Descendant and tell you in various ways who you are,
whether it is implicit in their behaviour toward you or explicit through
words, overt action, or environmental situations. This occurs in a
tangible fashion wherever you have a planet or planets descending.
A planet on the Descendant is at its greatest potential for external
manifestation, so you do see your insides on the outside.
Audience: With the exception of Neptune, you said.
Erin: Gad, back to Neptune again. What I meant was, when living on
a Neptune line you can become everyone’s fantasy and lose your
sense of identity. However, it means that your inner core identity is
not terribly strong. If you go to a NE/DSC line when in a state of
transition, liminality, or extreme vulnerability, then you are very likely
to experience the negative facets of it. Now, “losing” your ego is not
always a bad thing. Indeed, it may be necessary in the stages of
transition called liminality – when one is in the threshold of change or

in transit, and the ego becomes a non-functional deterrent to
change. In the Odyssey, Odysseus discovered this after his
confrontation with the Cyclopes, when he reassumed his ego against
the ancient laws of the traveller, and was thence persecuted by
Poseidon (Neptune) for the duration of the journey to Ithaca.
The Descendant is not your “personality” in the same way as is the
Ascendant. However, it is your personality in the collective sense. In
other words, the part of you that others are attracted to is often a
dormant characteristic, and not conscious except through projection.
It needs someone else, or a group situation, to act as a hook or a
screen. Thus, on some deep level, you don’t see me at all; you just
see the part of you that is like me, or as you imagine it to be. But
remember, this is not natal astrology per se. It is a collective, global
view of who you are in the world. A*C*G is the big picture – not the
local you, but the global you. When you deign to live on a specific
planetary line, then that unique part of you rises more fully to
consciousness. It is very significant to work with the agency of the
planetary line you are living on or have travelled to.
Thus there is a greater magnitude to who you “are”, who you could
be, if you existed in all places at once. As I started out saying today,
you actually do – your psyche is huge, as big as the universe, but
your psychology has limits within the confines of the world, those
being the power-lines, the angularity of your natal planets. The
points of identity, the angles of your natal horoscope, are the fated or
karmic aspects of being incarnate here on the planet. No matter
where you go, there you are, but how that is demonstrated is terribly
more complex. You will have to consider culture, ethos, economics,
religious biases, opportunity, and so on. Astrology is not the whole
picture, but a very rich framework through which the whole picture is
focussed. Your VE/MC line is going to be very differently
experienced in Algeria, Mali, or the Gambia than in Paris (all are
connected by meridian). Although the archetype and nature of Venus
and the MC remain the same, they are experienced through you in
your own way and then, within that, they will be contained and bound
within the ethos of the culture. Similarly, your SU/IC line will be very

differently experienced in New York City than in Lima, Peru. Your
solar-ness, your spirit and sense of liveliness, will find appropriate
ways to root, to sink into the culture.
IC lines
The MC is how you are seen in the public eye, and the aspirations
you might have toward the future of yourself – your ego/Self-future.
Thus the MC lines are your global aspiration lines – that is, who you
are in a way which attracts attention in that particular place. That is
basic astrology right there. The IC is your home, but if we consider
the world, if we consider ourselves global citizens of the world, that
means that we are at home wherever the IC is. We can transform
our interior “family”, how we experience our family, and our earliest
experiences, even those intrauterine preverbal essences. When an
IC line is running down a meridian, it is along that line where we
experience the archetype of “home”, and we are responsive on the
IC line to what goes on there as if the inhabitants were our family or
tribal members.
The planet associated with that IC line will further delineate the more
defined aspect of the archetypal “home”. For instance, if it is a MO/IC
line, it will feel very familiar and very comfortable, but if it is a PL/IC
line, there will be deep undercurrents of process that will always nag
at you, reminding you that there is “something under the rug” to be
cleaned out, or work to be done that involves secret things, private
issues. People who live on their Pluto/IC lines seem always to be
finding out something new about themselves, something deep and
resourceful. It is a place of inexhaustible information, but this can be
tiring. Offhand, I know two people who did their medical degrees and
internships under Pluto lines, and another woman who did her M.D.
under the Pluto progressed line. As Jim Lewis pointed out, John
Kennedy, president of the US, was assassinated under a Pluto line,
and indeed, it can bring danger and death, or threat of same.
Of the ten or eleven IC lines, all will describe the kind of connection
you have to the collective ancestral lineage in that area of the world.

In the natal chart, the 4th house cusp is the personal ancestral
lineage stemming from the family of origin, but it is extrapolated out
into the global family with maps – how your personal family origins
relate to other cultural and social origins. In other words, are you “at
home” here?
The difficulty with the IC itself is that it is the most mysterious part of
the horoscope, and often what lies buried in the IC is not made
manifest until a transit activates a memory or an event. The IC is
both archival and future. It contains our entire DNA family history and
the potential for our own progeny, on every level. Melanie Reinhart
and I were discussing the IC one day, and she said to me at one
point, “Oh, I get it, it is the ‘I don’t see!’”
Audience: What about NE/IC?
Erin: We’ll get into some specifics later, when I delineate planets
and we start looking at maps. Blast Neptune! I wonder why everyone
is on about Neptune today? Must be something I ate.
You see what I mean about the IC and it being home in its most root
astrological symbolism. Natally, it symbolises our biological and
familial origins with Mum and Dad. But with A*C*G it is the
archetypal imago of Mother and Father, on back through the
ancestral line of humanity. Astro*Carto*Graphy IC lines show in
which way you are in touch with the roots, the ancestral and “tribal”
lineage, of the lands where the line(s) run down through. You may
well be quantally connected to all cultures and peoples along the IC
lines, according to the planetary agency/archetype that is that IC
line.
Angularity was shown as being very important in Gauquelin’s work,
wasn’t it? When Michel and his wife, Françoise, did all their research
on famous or successful individuals, it was seen that angular planets
produced strong representations of archetypes – Mars for
athletes/warriors, Jupiter for judges, Moon for writers. Naturally the

research is limited, because statistics always limit whatever you
discover to whatever it was that you were looking for. However, it
remains valid for that specific thing, even in that very small and very
narrow way.
The Gauquelins did manage to come up with startling statistical and
probability theories that demonstrated that planets culminating or
rising – less so descending and at the IC – are powerful.
Interestingly, he found them to be more powerful when slightly
cadent – in other words, just into the 12th or just into the 9th or just
after sunset. That is east of the angles or, Astro*Carto*Graphically
speaking, east of the line. (Angular “houses” of the planet line are
west of the A*C*G line). This figuring gives an orb of about 10° into
the 9th and 12th houses, which then gives an “orb” of about 600-700
miles in the moderate latitudes, when the city of your choice is east
of the line – and halving that if the city of your choice is west of the
line, to about 5° or 300 miles.
We have tried, as astrologers and not statisticians, to figure out why
this is so. Basically, it is pretty evident to me that it is because the
planet is fixed in time and space and will immediately “turn into” a
transit and progression which then heads toward the angle(s). You
do get powerful influences just into the 12th and 9th house sides of
your lines, which would obviously be east of the line if it is an
Ascendant line and east of the line if it is an MC line, because the
Sun rises in the east and applies itself around the apparent motion of
the world from east to west. East of the line is stronger, west of the
line is weakening in effect.
Audience: I guess, if you went to a SU/IC line, you would feel
happy.
Erin: If you have a self-realised Sun, and you are happy anyway,
and if you are not living in denial, yes, you would “feel happy”. Happy
is relative. What is happy? Living in a place which has a planet on
the IC line would feel “at home” in the sense of the planet, but the

Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:

CHINEESCHE KUNST
Er is van Chineesche kunst veel te weinig bekend, en dit is de schuld van de
sinologen, of eigenlijk ook weer niet hun schuld, omdat er zoo veel
werkelijk heel groote geleerden, en zoo uiterst weinig artistieke, wat de
Grieken zouden noemen „musische” menschen onder hen waren. Toch is
het een heel groote dwaling als men zich verbeeldt, een volk te kennen
zonder zijn kunst te begrijpen, en dit beteekent: te doorvoelen; want het is
juist in de kunst dat de cultuur van een volk, de hoogste bloei ook van de
volksziel, zich uit. Wij kunnen ons de Grieken b.v. niet denken zonder hun
prachtige beeldhouwkunst en hun poëzie, wij kunnen de Egyptenaren niet
begrijpen zonder hun pyramiden, hun Sphinxen, hun kolossale beelden, en
evenmin is het mogelijk, de Romeinen te kennen zonder hun kunst. Juist in
de kunst vond de cultuur dier volken haar hoogste uiting.
Maar nu heeft zich het merkwaardige geval voorgedaan, eigenlijk eenig in
de studie van een oud volk, dat men tot voor kort gemeend heeft, China en
de Chineezen wèl te kunnen begrijpen zonder hun kunst. Dit is zelfs zóó
sterk, dat een sinoloog, die wèl artistiek voelt, en die juist in de kunst der
Chineezen de eigenlijk diepste studie zoekt—want immers de studie van de
innerlijke ziel van het volk—door de sinologen wel eens niet voor „vol”
wordt aangezien, en in géén geval voor een geleerde. Dit is nu weer juist
dáárom zoo eigenaardig, omdat men zich in China geen geleerde kan
voorstellen, die géén kunstenaar is. Een geleerde, een z.g. „poh sz” is in
China altijd iemand die ook een „musisch” mensch is en die, behalve in de
geleerdheid, óók nog, en voorál zelfs, doorgedrongen is in de poëzie, de
literatuur, de schilderkunst en andere kunsten. Zelfs in de meest diepzinnige
filosofie, b.v. die der „Yih King”, in de meest moeilijk te bevatten
beschouwing over abstracties, als b.v. de primordiale oorzaken van al het
bestaan in ’t Heelal, in de wiskunstige verhoudingen zelfs van alle mystieke
z.g. „principes en ademen” in den Kosmos, kwamen de Chineezen altijd tot
een leer van getallen tot de z.g. „Shoe”, die in den grond niets anders is als
de leer van het groote Rythme, dat de bron is van alle kunst en poëzie. Het

Rythme van de Poëzie, van de kunst, is tenslotte hetzelfde als het
mathematische rythme van den Kosmos, en ook van de wetenschap in
China. Wiskunde, sterrekunde, physica, chemie, muziek, literatuur en alle
kunsten hebben dit Rythme. Hoe vreemd dit ook moge klinken voor een
Westerling, voor een ontwikkelden, beschaafden, geleerden Chinees zijn
juist wetenschap en poëzie en kunst één en hetzelfde, mits die wetenschap
niet tot de uiterlijke phenomena beperkt wordt, maar beschouwd tot in het
ondoorgrondelijk geheim waarop ten slotte alle wetenschap stuit (en hier
gaat het tegenwoordig onvermijdelijk naar toe met de verschillende stralen,
de electronen en zoo). In mijn hoofdstuk over de „Yih King” toonde ik dit
reeds aan.
Achter alle kunst, als achter alle wetenschap, weet de Chinees het Rythme;
het Rythme, dat als een dans van getallen door al ’t geopenbaarde gaat (ook
Plato kende dit) en waardoor alle verschijnselen en alle uitingen, zichtbaar
en onzichtbaar, worden bewogen. Dit Rythme is altijd het hoogste goed
geweest van den geleerde, en ook van den kunstenaar in China. De Geest
van China is van dat Rythme doordrongen.
Zoowel de Chineesche filosofie als de Chineesche literatuur, zoowel de
Chineesche kunst als de Chineesche wetenschap—hoe gebrekkig deze ook
moge zijn voor zoover het de studie der zichtbare, uiterlijke verschijnselen
betreft—zijn altijd geweest een niet uitsluitend logische geleerdheid (want
voor de diepste wereldraadselen staat de logica ten slotte machteloos) maar
óók een suggestieve intuïtie, een zich omhoog doen rijzen boven de grens
van het met gedachten vatbare, een bewustworden in het, wat de Duitschers
noemen „Jenseits”,—Gene zijde—boven het Diesseits—Déze zijde—van
tastbare, zichtbare dingen, een verzinking in het groote „Niets” van
filosofen als Lao Tsz’ en Choe Hie, alléén mogelijk voor wie musisch
genoeg is, om zich op het groote Rythme er toe op te laten stijgen. Zooiets
als dorre geleerdheid, boeken-geleerdheid, enkel nuchter verstandelijke
uitpluizing van verschijnselen, zonder het musische, rythmische—dat altijd
ook in den grond mystiek is—is in China onbekend. De groote Chineesche
geleerden en de groote Chineesche filosofen—in China zijn dit geen
tegenstellingen—waren ook altijd musische menschen of poeëten. Een van
de hoogst geschatte middelen van opvoeding en onderwijs was dan ook in

de Chineesche Oudheid de Muziek, de kunst bij uitnemendheid, die tóch in
haar diepsten grond van trillingen één is met de wetenschap van getallen,
met alle Wiskunde.
En nu is het juist het groote ongeluk geweest in de Europeesche studie van
China en de Chineezen, dat de sinologen, op enkele zeldzame
uitzonderingen na, gemeend hebben met enkel droge geleerdheid en
philologie—hoe uitnemend en eerbiedwaardig die op zich zelve ook mogen
zijn—niet alleen de taal, maar ook de filosofie en de literatuur, en zelfs de
eigenlijke cultuur van dit wonderbare oude land te kunnen doorgronden, die
met énkel verstand, hoe eminent dit ook zij, niet te doorgronden zijn, als het
rythmische en musische er niet bij komt. Is over literatuur en filosofie nog
veel geschreven en bestudeerd—hoewel bijna altijd op een droge, enkel
westersch-geleerde manier—over Chineesche kunst hebben tot voor kort
zelfs de grootste sinologen zich nooit druk gemaakt en als ze eens bij
uitzondering hier en daar er hun aandacht aan schonken, dan was het van uit
een archeologisch, maar niet van uit een kunstoogpunt, terwijl het uit beide
zijn moet. Ik zeide zooeven al: Griekenland, en ’t Romeinsche rijk zijn
ondenkbaar zonder hun kunst, die er één mede is. Welnu, China is dit
evenzeer, maar toch bemoeide de sinologie zich tot voor weinig jaren zoo
goed als niet met de Chineesche kunst, en zij verbeeldde zich, China zonder
die kunst te kennen en haar cultuur te begrijpen.
De ware geschiedenis van China’s hooge cultuur staat voor ons te lezen in
schilderijen, poëzie en plastiek, in bronzen, porselein en lakwerk, dáárin is
de ware cultuur in haar fijnste volkomenheid weerspiegeld, en zonder deze
kan niemand, ook de grootste geleerde niet, de Chineesche volksziel
begrijpen.
De Schoonheid is ten alle tijde voor den ontwikkelden Chinees een
toevlucht geweest, die hem openstond voor alle ellende en verdriet in het
leven en hem er boven verhief.
Een groot Chineesch dichter heeft eens gezegd dat geen verdriet op aarde
de artistieke bekoring weerstaan kon van een mooi stuk gele zijde. In dit
gezegde ligt een karakteristiek van de Chineesche volksziel opgesloten. De

schoone kunsten zijn in China onafscheidelijk van beschaving. Er is een
Chineesch woord „Shih” dat door de sinologen meestal met „geleerde”
wordt vertaald, en met de bijvoeging dat het in oude tijden ook „krijgsman”
beteekende, maar Chineesche sinologen—die zijn er heusch óók—hebben
mij uitgelegd dat het èn „geleerde” en „dappere”, „ridderlijke” beteekent en
tevens onafscheidelijk hiermede een voor kunst diep voelende, wat de
Grieken een „musisch mensch” noemden.
In de laatste jaren doet zich het gelukkig verschijnsel voor, dat er ook
sinologen opstaan, al zijn het er nog niet veel, die besef toonen van hoeveel
gewicht de Chineesche kunst is voor de studie van China, en die er eene
studie van maken, niet enkel uit een oudheidkundig maar ook uit een kunst-
oogpunt. Hier en daar verschijnen er werken over, en in China worden de
laatste jaren, vooral in Shanghai, lezingen over Chineesche kunst gehouden,
en tentoonstellingen van Chineesche kunst. Zoowel het „International
Institute” te Shanghai als de Noord-China tak van de „Royal Asiatic
Society” maken zich in dit opzicht verdienstelijk. Dat vroeger nooit
tentoonstellingen van kunst in China werden gehouden is daaraan toe te
schrijven, dat een Chinees, en over ’t algemeen elke oosterling, zijn mooie
dingen, die hem heilig zijn, juist verbergt, en alleen aan heel intieme
vrienden laat zien, om er dan samen, meer zwijgend dan sprekend, van te
genieten. Mooie, heilige dingen voor het publiek ten toon stellen is òn-
oostersch. Thans, nu de invloed van het Westen hoe langer hoe meer door
dringt komen Chineezen er eerder toe, hun kunstschatten voor eene
tentoonstelling af te staan en zóó zijn de laatste jaren tentoonstellingen in
Shanghai, Tientsin en andere steden kunnen gehouden worden van bronzen,
porseleinen en schilderingen. Het is een verblijdend teeken dat zelfs een
wetenschappelijk genootschap als de „Royal Asiatic Society” thans de
Chineesche kunst, niet alleen uit een archeologisch maar ook uit een kunst-
oogpunt onder zijn vleugelen heeft genomen. Prof Ernest Fenollosa, eertijds
hoogleeraar in de filosofie aan de Universiteit te Tokio, heeft er eindelijk in
zijn boek „Epochs of Chinese and Japanese Art” (1912) op gewezen, dat al
hetgeen tot nu toe over Chineesche kunst is geschreven, meer een studie
van antiquarischen en archeologischen aard is geweest dan van kunst zelf.

Tot voor kort meende de oningewijde Europeaan de hoogste uitingen van
Chineesche kunst te zien in porseleinen borden, vazen en pullen, in lakwerk
en grillige „curios” of „bibelots”, maar het is nu tijd geworden dat het
Westen eindelijk eens wete, hoe de allerschoonste uiting van den Geest van
China in kunst de Chineesche schilderkunst geweest is.
In China is onder alle kunsten de schilderkunst altijd het hoogste in aanzien
geweest, en zij nam de plaats in van de muziek bij ons in Europa, De wel-
opgevoede Chinees was altijd min of meer schilder, zooals bij ons een wel-
opgevoed mensch gewoonlijk piano speelt of zingt of aan andere muzikale
kunst doet. Schilderingen zien was voor een Chinees wat voor ons is het
gaan naar een opera of concert. Een Chinees bekijkt een oude schildering
uit de Soeng-dynastie in denzelfden geest als een echte Germaan in
Bayreuth naar Wagner gaat luisteren.
De Chineesche schilderkunst is eigenlijk afgeleid van de calligrafie.
Calligrafie was een schoone kunst omdat ze niet, als in ’t Westen, een
enkele reproductie was van klanken, maar van ideeën. Chineesche
schriftteekens, of zooals men ze gewoonlijk noemt: karakters, waren
immers oorspronkelijk symbolisch en ideographisch, het werd zóó
beschouwd dat het daarin uitgedrukte idee iets van de schoonheid in zich
had van de kleine teekening, die haar voorstelde.
Daarom was een literair mensch trotsch op zijn calligrafie, en dit is nòg zoo
in China. Een literair mensch is altijd óók een beetje een schilder.
Schilderen was vroeger geen apart beroep, ieder ontwikkeld mensch
schilderde. De hoogste beschaving werd het in China geacht de gevoelens
uit te kunnen drukken zoowel in poëzie als met penseel op zijde. Teekenen
werd geleerd zooals bij òns schrijven. Hét schriftteeken voor teekenen, in ’t
Chineesch „hoá”, in ’t Japansch „kaku” is ’t zelfde als voor schrijven, zeide
ik reeds.
De vroegste Chineesche karakters waren teekeningen van voorwerpen of
voorstellingen. Dit wordt al aangeduid door het karakter voor schriftteeken:
„wên”, d.i. lijnen, omtrekken van een voorwerp. De schilderachtige natuur
van ’t Chineesche schrift eischt een langdurigen studie-cursus, en dezelfde

fijne oefening van oog en hand als de studie van het teekenen. Het schrijven
van Chineesche karakters wordt in China bepaald als een echte, edele kunst
beschouwd, even verdienstelijk als het maken van een mooie teekening.
Men ziet dan ook in China veel kakemono’s met niets dan één of zeer
weinige karakters er op, waarvan de lijnen en bogen, het rythme, evenzeer
bewonderd worden als die in eene schildering of teekening. In de
Chineesche schilderkunst is de lijn altijd van veel gewicht, van méér
gewicht dan de kleur.
De natuur van het gebruikte materiaal, zooals lichtelijk absorbeerend papier,
gebleekte zijde en dunne waterkleuren geven aan het Chineesche schilderen
een apart karakter. Men stelle zich de enorme moeilijkheid voor, die een
Europeaan zou hebben, om een teekening te maken op een soort vloeipapier
met een penseel met dunne, waterige Chineesche kleuren. Er is daarbij geen
kwestie van overdoen, wat er staat is met één penseelstreek gedaan, en moet
blijven staan. Het is alles „aus einem Gusz” neêrgepenseeld, niets kan
overgedaan of uitgevlakt worden. De Chineesche schilder denkt en voelt
eerst een schildering dagen of maanden uit, dát is het groote werk, en als
het rijp voldragen is, eerder niet, penseelt hij het neer, dikwijls in zéér
korten tijd.
De kleur is in een goede Chineesche schildering niet voldoende voor de
waardebepaling, al kan zij er een zekeren glans aan geven, maar het lijnen-
rythme maakt de schildering tot een kunstschepping. In den grootsten
bloeitijd der Chineesche schilderkunst werden voornamelijk monochrome
schilderijen geschilderd.
Wanneer wij Chineesche of Japansche schilderkunst zien—deze twee zijn
zeer na aan elkander verwant—moeten wij ons verplaatsen in de ziel van
den Oosterling, en niet alles van een Westersch standpunt blijven
beschouwen.
Raphaël Petrucci heeft de onsterfelijke verdienste gehad, om de geheele
Chineesche kunst te verklaren uit de Chineesche filosofie. Zijn prachtig
werk „La Philosophie de la Nature dans l’Art d’Extrême Oriënt” is het
monument daarvan. De magische visie van den Kosmos, de diepste

beschouwingen over de kosmische wetten en verschijnselen, vinden wij
weerspiegeld in de Chineesche kunst.
„On part d’un bibelot très accessible”, schrijft Petrucci, „où l’attitude, le
mouvement, la structure, dégagent un charme pénétrant, et l’on finit par
découvrir, derrière l’œuvre peinte ou sculptée, la vision magique de
l’univers”.
Zonder de filosofie van de „Yih King”, die van Lao Tsz’, en zonder het
Boeddhisme is de Chineesche kunst niet te begrijpen.
Ik heb in dit boek „de Geest van China” het Boeddhisme niet apart
behandeld, omdat het een godsdienst—juister: een wijsbegeerte—is, die
niet oorspronkelijk in China ontstaan is, maar van buiten in China is
gekomen. Aparte behandeling van het Boeddhisme zou dit werk te lijvig
maken; ik moet dus de voornaamste leerstellingen er van bij den lezer
bekend veronderstellen.1
Met een enkel woord zal ik hier enkel den invloed van het Boeddhisme op
de Chineesche kunst aangeven.
Het Boeddhisme heeft op het leven en dus ook op de kunst—de hóógste
uiting van dat leven—in China en Japan een invloed gehad, die
overweldigend groot als hij is, nog nooit ten volle beschreven is geworden.
Al te veel Europeesche geleerden die over China schreven hebben, zooals
terecht door Prof. Fenollosa in zijn in 1912 verschenen werk „Epochs of
Chinese and Japanese Art” is opgemerkt, den indruk gekregen en in hun
geschriften gegeven, alsof het Boeddhisme in China een ontaarde en
verachte godsdienst is, die geen vat heeft op de ontwikkelde klassen en die
genegeerd kan worden in ’t beschrijven van de Chineesche maatschappij.
Nu is het zeker waar dat de Chineezen niet zulke zuivere, devote
Boeddhisten zijn als b.v. de bewoners van Ceylon, en ook, dat de echte
Confucianistische literatoren, waartoe ook het geheele hoogere
mandarijnendom zoowat behoort, dikwijls—en vooral van de 8e eeuw af—
zeer vijandig tegen het Boeddhisme geageerd hebben. Maar toch is het even

waar, dat een belangrijk deel van de schoonste gedachten en zelfs van de
levensstandaarden in China, en een zeer belangrijk, ja het allerschoonste
deel van de geheele Chineesche kunst zéér sterk getint is met
Boeddhistische invloeden. Over Chineesche kunst te spreken en ’t
Boeddhisme er buiten laten, zou een even onmogelijk te maken fout zijn,
als over Europeesche kunst te spreken zonder ’t Christendom.
Het Chineesche Boeddhisme behoort bijna geheel, zoo verklaren de
geleerden, tot het z.g. „Grootere Voertuig”, het Mahayana. Onze meeste
informatie over ’t Boeddhisme komt uit Zuidelijke bronnen, in Pali-
geschriften en de geheele Ceyloneesche informatie, en die wordt geacht
dichter te liggen bij de oorspronkelijke bron van Shakyamuni. Daarom
wordt Noordelijk Boeddhisme, Mahayana, meestal gedacht eene
revolutionnaire ontaarding en corruptie daarvan te zijn. Men vergeet hierbij
te veel dat het Boeddhisme—evenals trouwens het Christendom—een
godsdienst (juister ware eigenlijk eene religieuze wijsbegeerte) is met
evolutionair karakter, die niet hardnekkig aan oud formalisme vasthoudt,
maar zich steeds aanpast, adapteert en re-adapteert aan de behoeften van de
natuur der verschillende volken waarmede het in contact komt. Zóó paste
het oorspronkelijke, Zuidelijke Boeddhisme zich aan de sterkere
Noordelijke rassen van N.W. Indië, en werd het meer positie, sociaal en
humaan onder de groote, practische rassen van China en Japan. Deze
aanpassing is daarom echter volstrekt nog geen ontaarding.
De introductie van ’t Boeddhisme in de Chineesche kunst is bovendien
langzaam gegaan, en liep over eeuwen, samengaande met eene reeks
revolutionnaire hervormingen in ’t universeele Boeddhisme. Er wordt wel
eens aangenomen dat reeds in 120 v. C. de Chineesche keizer Woe Ti van
de Han dynastie, van Chang Ch’ien, een zijner gezanten en generaals, die
de z.g. Yueh Chi, de Hunnen, in ’t Westen bezocht, een gouden beeld
medegebracht kreeg, 3 M. hoog, dat een Boddhisattva zou hebben
voorgesteld, maar, indien dit al zoo was, werd hiermede toch nog niet het
Boeddhisme ingevoerd. Eerst in ’t jaar 61 n. C., onder keizer Ming Ti, kan
met zekerheid eene missie worden getraceerd die hij, tengevolge van een
droom, naar ’t Westen zond om daar inlichtingen en boeken te gaan zoeken
over Boeddha.

Deze missie kwam tot Magadha, in Centraal-Indië, N. van de Ganges en
kwam terug met reliquien en boeken, en met 2 boeddhistische leeraars uit
Indië. Van dien tijd af werd het Boeddhisme in China bestudeerd en werden
boeddhistische werken vertaald, maar het was niet vóór de Th’ang-dynastie,
dat de eigenlijke expansie van ’t Boeddhisme in de Chineesche kunst op
werkelijk groote schaal begon, die toen al eeuwen geleden nu en dan
sporadisch de aanraking had gevoeld van de Indische kunst. Deze Indische
kunst was gedeeltelijk eene Greco-Boeddhistische, waarin Perzische
invloeden zich met Helleensche elementen vermengd hadden.
Het was deze Greco-Boeddhistische kunst, oorspronkelijk uit de verte
dateerende van de veroveringen van Alexander den Groote, die ook in
China zijn intrede deed, later in Korea, en in Japan, en het eerste karakter
gaf aan de Chineesche Boeddhistische kunst. Het klink wel wat vreemd dat
de Grieksche kunst, zij ’t vermengd met andere, werkelijk doorgedrongen is
tot China en Japan, vooral als men zoo dikwijls Chineesche en Japansche
kunst als e.g. „romantisch” heeft hooren noemen in tegenstelling met het
Grieksche klassicisme. De bekende versregels van Rudyard Kipling:
„East is East and West is West
And never the twain will meet”
lijken dit ook wel tegen te spreken, maar in de kunst hebben Oost en West
elkaar al lang ontmoet, want de Boeddhistische kunst van China en Japan
heeft nog altijd voor een deel westersche invloeden in zich die er zich in
hebben opgelost. Er zijn zelfs Boeddha- en Boddhisattva-beelden in China
en Japan, waarvan niet alleen de draperie van het gewaad volkomen
Grieksch is, maar waarvan het gezicht een beslist klassieke Helleensche
schoonheid heeft. De oprijzing van de Chineesche en Japansche
Boeddhistische kunst onder die verre Grieksch-klassieke invloeden uit het
Westen ging opmerkelijker wijze gepaard met de volkomen depressie van
die klassieke kunst in Europa. De specifiek christelijke kunst van de
gothiek, die uit de ruïnen van het Helleensche klassicisme in Europa
ontstaan is, kwam veel later dan de specifiek Boeddhistische kunst onder
invloeden van dat Hellenisme in China en Japan.

Het is in de kunst, de Boeddhistische kunst, dat Oost en West elkaar reeds
eeuwen en eeuwen hebben ontmoet, en te zamenkomend schoonheid
hebben geschapen.2 Het is een huwelijk geweest, dat zeer mooie kinderen
heeft voortgebracht, en die kinderen, scheppingen van Boeddhistische kunst
in China, Japan en ook Korea, zijn dus eigenlijk geestelijke kleurlingen,
halfbloeden, uit een Griekschen voor-vader en een Aziatische moeder, of
althans verre Grieksche voor-vaderen, daar eerst die Helleensche invloeden
weer door Perzische en Bactrische kunst waren gegaan.
Men wachte zich wel, die Graeco-Boeddhistische invloeden te
overschatten. Terecht hebben kunstkenners als Strzygowski, Fenollosa en
Petrucci er op gewezen, dat de Graeco-Boeddhistische strooming maar kort
van duur was, door den Saracenen-inval, die er kort op volgde. Een zekere
nobele gratie, aan verren Griekschen invloed toe te schrijven, is in de
geheele later volgende Boeddhistische kunst blijven bestaan, maar zoowel
uit het verleden, vooral de Han-dynastie, als in de volgende eeuwen der
Th’ang-dynastie kwamen groote spiritueele, echte Chineesche elementen de
kunst beïnvloeden, en, evenals het Boeddhisme zelf zich adapteerde aan
den geest van het Chineesche volk, kwamen in de Chineesche
Boeddhistische kunst echt Chineesche elementen, invloeden en proportiën,
die deze kunst tot iets echt, geheel apart Chineesch maakten. Dat nu en dan
hier en daar sporadisch een Helleensche karaktertrek weer doorbrak, doet
tot dat feit niets af.
Om nu tot het begrijpen en genieten van Chineesche kunst te komen, waarin
zich China’s Geest zoo schoon openbaart, moeten wij, alvorens een
Chineesche kunstschepping te gaan beschouwen, eerst onze geheele
exclusief westersche levensbeschouwing en aesthetica ter zijde zetten, en
ons in de ziel verplaatsen van den Chineeschen kunstenaar. Deze ziet de
wereld en de dingen geheel anders aan dan een nuchtere, in de empirische
wetenschap—maar ook niets meer—opgevoede Europeaan.
Het „gek” of „vreemd” vinden van Oostersche, en dus ook Chineesche
kunst, berust meestal daarop, dat we haar vanuit onze Westersche ziel
aanzien.

Neem een gewoon geval: een bloem, of een vogel. Die ziet een westerling
over ’t algemeen nogal nuchter, als iets buiten zijn eigen leven om, al vindt
hij ze mooi of merkwaardig. Zelden voelt hij iets voor ’t innerlijk
geheimzinnige leven er in. De Chineesche Taoïst, de Chineesche Boeddhist
en ook de Japansche Shintaoïst ziet de Natuur overal gelijkmatig door één
Al-Ziel bezield. Hij vergelijkt zelfs niet eens een dier met een mensch,
zooals Dr. Curt Glaser in zijn „Ost-Asiatische Kunst” zoo juist zegt, maar
ook zal hij geen menschenziel in een dierenlijf zoeken, of geen elf uit een
bloem laten komen, want dier en mensch en bloem en de geheele schepping
zijn hem één. Het „Seelenhafte”—ik weet er geen mooi Hollandsch woord
voor,—het „Seelenhafte” in het dier, in de bloem te begrijpen, hun
lichaamsvorm niet als lagere mogelijkheid van openbaarwording van de
levens-stof, maar als onmiddelbaar deelachtig aan de Al-bezieldheid, van
welke de mensch óók een deel is, dàt vast te leggen is het doel van een
groot deel der Chineesche en Japansche kunst. De plant is voor zoo’n
kunstenaar geen ornamentaal vormbeeld, ook niet een bonte kleurenvlek,
maar een levend wezen, het is niet „nature morte”, ook niet stil-leven, maar
juist héél innig leven, zinnebeeld van leven en bezield leven, een stuk van
de ál-bezieling, die ook in ons, menschen is. Het begrip „doode stof” kent
het Oosten eigenlijk niet.
In een zéér mooi boek over Japan, van André Bellesort „La Société
Japonaise” heb ik eens gelezen: „Het kleine Japansche meisje dat een
vlinder naloopt en dit mooie stukje licht aanlokt om op haar hand te komen
zitten, ziet daar niet, als onze kinderen, een stuk speelgoed in, teerder en
brozer dan het andere, maar zij sympathiseert al op naïeve wijze met dat
geheimzinnige leven, waar zij ook maar een deeltje van is.” De ziel van den
Oosterling is als ’t ware maar een droppel in den maalstroom van zielen, die
in het leven wemelt.
De Oost-Aziaat verlost niet een Dryade uit een boom, de boom zèlf is een
verheven wezen voor hem, waard om vereerd te worden.
De Grieksche dichter of ander kunstenaar leende, zegt Dr. Glaser terecht,
als ’t ware een ziel aan een boom en gaf die ziel dan tegelijk een
menschelijke gestalte, hij schildert dus een wezen af, dat tijdelijk een thuis

in den boom vindt. De stam wordt dan behuizing voor een wezen dat van
buiten is gekomen. Maar voor den Oost-Aziaat is de boom en zijn ziel
hetzelfde. De groote Chineesche schilders, beeldden niet af uit enkel
vreugde over den schoonen schijn der dingen, het oppervlak van een bloem,
het toevallige licht op een landschap of een koeienrug. Zij drukten de ziel
dezer dingen, een stuk der àl-bezieldheid met hun kunstwerk uit.
Nu wil ik nog even verwijzen naar een prachtig artikel van Yoshio
Markino in de „Fortnightly Review” van Juli 1910 j.l. Deze Yoshio
Markino haalt o. a. een’ brief aan van één zijner goede vrienden, die een
zéér bekend Japansch schilder is van den tegenwoordigen tijd, Busho
Hara. In dezen brief noemt Busho Hara, die jarenlang in Londen
Europeesche kunst heeft bestudeerd, de Oostersche kunst, tenminste de
oùde Oostersche kunst, subjectief, en de westersche objectief en hij legt dit
op de volgende wijze uit: „De oude Japansche kunst—en dit geldt ook voor
Chineesche—is de zuiverste „Subjectieve”. Dat wil zeggen, de artiesten
hadden diepe sympathie met de Natuur, zij bestudeerden zorgvuldig hoe
alles bestond in deze wereld en, na véél beschouwing en vele
verbeeldingen, probeerden de kunstenaars te voelen of ze zélf beesten,
bloemen, of wàt ook, dat zij probeerden te schilderen, waren. Al de
schilderingen werden alleen dán gemaakt als de artiesten deze hoogte
bereikt hadden. Daarom waren noch achtergrond, noch perspectief voor hun
schilderingen noodig. Oók het kleuren was zéér simpel, en zij hadden niet
zulke ingewikkelde plannen voor kleuren noodig als de Westersche kunst.
De lijn, niet de kleur, was eigenlijk altijd hoofdzaak in China en Japan.
De Westersche kunst, zooals ge weet, is geheel verschillend van de
Japansche kunst. Dat wil zeggen, de Westersche artiesten schilderen alles,
zooals het hun toeschijnt. Daarom moet de Westersche kunstenaar studeeren
over licht en schaduw, perspectief en tonen en allerlei wetenschappen.
We zien dan ook dikwijls in de Westersche kunst te veel techniek, en zij
verliest het sympathieke gevoel voor de Natuur, hetgeen de fout is van het
„Objectieve”, terwijl Japansche kunst de fout heeft van het „Subjectieve” en
de uitwendige vormen der natuur wel eens uit het oog verliest.

Aan den anderen kant, als deze Westersche „objectieve” artiesten het
hóógste punt van uitstekendheid bereiken, moeten zij vanzelf op dezelfde
plaats aankomen als deze Oostersche „subjectieve” artiesten, dat Tenturiki
is.
Tenturiki is een Japansch woord-begrip voor „het ideale verkeer met de
Natuur”.
Yoshio Markino zegt, na deze aanhaling van zijn’ vriend Busho Hara, zélf
nog: „Ik zeg altijd dat de Westersche beschaving wetenschappelijk is,
terwijl de Oostersche beschaving poëtisch is. Inderdaad, de Westersche
beschaving is zéér hoog, maar zij is net als de Eiffeltoren. Zij heeft de
trappen en de liften, die ik de wetenschappen noem, zoodat iedereen den
top kan bereiken, als hij gebruik maakt van die trappen en die liften. De
Oostersche beschaving is anders. Zij is als een berg, half verborgen in
wolken; er zijn vele afgronden, maar geen trappen. Alleen zij, die naar
boven kunnen klimmen bereiken den top.”
Hij vergelijkt ook de opvoeding van de kinderen in Japan met die van
kinderen in Europa. Als kinderen in Europa met hun vader of hun
leermeester wandelen, en zij vragen: „wat is dat voor een bloem” of „wat is
dat voor een beest”, dan krijgen zij een wetenschappelijk antwoord, die en
die soort, die en die klasse, enz, Maar de eerste les voor Japansche kinderen
is het opzeggen van de „Hiaknin shoe” of honderd beste gedichten, en ’t
geliefkoosde gedicht van kinderen is van Saru Marudaya, uit het Chineesch
vertaald, dat luidt: „O! Als wij de herten hooren schreeuwen en op de
vallende bladeren hooren stappen in de diepe berg, dan voelen we, hoe
droef de Herfst is.”
De droefheid van de herten was alzoo dezelfde als de droefheid in de
menschenziel.
Ikzelf, zegt Yoshio Markino, hield erg veel van dit gedicht, toen ik een kind
was, en ik dacht heusch, dat de herten precies hetzelfde gevoel hadden als
wij, menschen.

Of neen, niet alleen dieren en vogels, maar ook de boomen, de steenen, de
bergen en de rivieren werden gedacht zielen te hebben. Er is een ander
beroemd Chineesch vers, waar al de Japansche kinderen veel van hielden:
„Al de vogelen zijn hóóg boven weggevlogen, en een gespikkelde witte
wolk verlaat mij nu ook. Maar o! gij berg van Keitei! Gij en ik worden het
nooit moe, elkander aan te zien!”
Na zúlk een opvoeding werden de Japansche- en de Chineesche artiesten
natuurlijk „subjectief”. Zij trachtten gemeenschap te krijgen met de „zielen”
der Natuur, en dan hun gevoelens uit te schilderen. Maar ’t eerst van alles
oefenden zij de behandeling van hun penseelen. Deze oefening was de
gewichtigste voor hun. De Japanneezen en Chineezen zijn daar het
handigste in, omdat zij letters en karakters schrijven met penseelen, en van
hun vierde of vijfde jaar af oefenen de kinderen zich allen in ’t behandelen
van penseelen. Er is een voorgeschreven, formeele manier, hoe de penseel
vast te houden, en hoe te teekenen. Als Chineezen en Japanneezen dit
heelemaal meester zijn, voelen zij de punt van het penseel als een stuk van
hun eigen hand. En dan is hun ambitie om de „zielen” van de natuur op de
zijde of op het papier te brengen.
Als men de zooeven aangehaalde woorden van Yoshio Markino goed
begrijpt, voelt men dat een goede Chineesche of Japansche schilder niet
enkel den schoonen, uitwendigen vorm van een bloem, een vogel, of een
mensch, of een berg wil geven, maar dat hij dien vorm slechts gebruikt voor
zoover hij middel is om het inwendige leven, dát wat hij noemt „de ziel der
dingen” te geven, of juister, niet de persoonlijke, individueele ziel, maar
meer den „Geest” (the Spirit), den Al-Geest, die in alles en allen één is.
Een zéér groote invloed op de Chineesche wereldbeschouwing, en dus ook
de Chineesche kunst, heeft gehad de Boeddhistische „Shên” (in ’t Japansch
geheeten „Zen”) sekte. In 520 n. C. was deze sekte gesticht door een
patriarch uit Indië, genaamd Boddhidarma (in ’t Chineesch „Ta Mo”
geheeten), en die tijdens de regeering van keizer Woe Ti in China was
gekomen. Deze sekte leerde de leer van „Dhyani”, van contemplatie en
meditatie. Zij verkondigde, dat de absolute Waarheid transcendent is aan de
begrippen goed en kwaad, dat de ware Boeddha zelfs buiten de begrippen

kennis en onwetendheid ligt, en dat noch door woord, noch door boeken, de
Waarheid ooit kan worden erkend, maar alleen door meditatieve verzinking
in zich zelf en in de natuur. Niet het handelen in de wereld, maar het
geestelijke inzicht in zichzelf en in den kosmos leidt tot de erkentenis der
Waarheid, zoo leerde deze secte, en dus ook tot de oplossing van den eigen
Geest in den universeelen Geest. Deze leer kwam de leer van Lao Tsz’ en
Chuang Tsz’ al zéér naderbij.
De contemplatie van en de meditatieve verzinking in de natuur, zooals
geleerd door deze „Shên” sekte, welker invloed op de schilderkunst onder
keizer Huän Tsung (713–743 n. C.) der Th’ang-dynastie begon, maar die in
de latere Soeng-dynastie eerst haar hoogsten bloei zou bereiken, is het
innige wezen van de schoonste Chineesche landschap-schilderingen. Onder
de grootste Chineesche landschapschilders waren priesters en monniken
van de Shên-sekte van ’t Boeddhisme. De door hun geschilderde
landschappen ademen allen deze contemplatie, het zich verzinken in de
natuur, die zij identiek voelden met het eigen zelf. Eigenlijk is hun
levensbeschouwing, zich uitend in hun kunst, eene samenvloeiing van het
Boeddhisme met het Taoïsme van den Chineeschen wijsgeer Lao Tsz’. Ook
hier is weer een voorbeeld van de aanpassing van ’t Boeddhisme aan
inheemsche wereldbeschouwing.
De groote Chineesche landschap-schilderkunst is niet eene
impressionistische, ook niet eene naturalistische weergeving van
landschappen, maar eene geestelijke, de weergeving van de innerlijke,
geestelijke essence der natuur achter de uiterlijke verschijning.
Om Boeddhistische kunst, ook de landschap-schilderkunst te doorgronden
moet men zich altijd goed bewust zijn van de Boeddhistische
levensbeschouwing. Het Boeddhisme, ook het Chineesche Boeddhisme,
gelooft niet aan de werkelijkheid der zichtbare wereld. Het heelal is eene
illusie, eene begoocheling, ontstaan door den z.g. sluier van Maya, en alle
vormen zijn transitoir. In de z. g. zes werelden der begeerten (de werelden
der dieren, der menschen, der dewas’s, der asuras of reuzen, der prêtas,
dwalende geesten-monsters, en der hellen) evolueeren de schepselen en
dingen van de smart en den dood. De zielen doorloopen een cyclus in de

schijn-werkelijkheid onder verschillende vorm-verschijningen. Een steen,
een plant, een insect, een mensch, een dewa, zijn maar illusoire
verschijningen met—zooals Raphaël Petrucci het uitdrukt in zijn „Les
Peintres Chinois”—een „identieke ziel” (juister ware „een identieken
Geest”) die naar de bevrijding dier illusie heen evolueert door de
gevangenissen heen van dwalingen en begeerten. Alle levensvormen zijn
gevangenissen, waarin de pure geest-essence is opgesloten, die bevrijd moet
worden. De deernis van de Boeddhistische levensbeschouwing strekt zich
niet enkel uit tot de menschen, maar tot de totaliteit van alle schepselen en
dingen. Het innerlijke karakter van alle schepselen en dingen is hetzelfde,
hun noodlot en hun toekomst óók. Achter de wisselende vormen en
verschijningen van het Heelal is dezelfde reden van bestaan, dezelfde
zuivere essence van geest, die ieder schepsel, ieder ding in zich draagt. De
natuur is voor den „Shên”-artiest de suggestie van een geestelijk beeld
achter het stoffelijke uiterlijk. Daardoor geeft dit Boeddhisme een zekere
vertrouwelijkheid, een familiariteit en verwantschap met al het bestaande
zooals géén andere godsdienst, gelijk Raphaël Petrucci zoo schoon
opmerkt.
In de kunst, zoowel de schilderkunst als de plastiek, is dit sentiment van
verwantschap óók doorgedrongen. De natuur-weergave zelfs, in deze kunst,
heeft iets innig intiems en verwants.
Ik heb zooeven de „Shên” sekte genoemd, en ook het Boeddhisme in ’t
algemeen, die invloed uitoefenden op deze grootste Chineesche
schilderkunst, welke tevens—dit zullen de komende jaren uitmaken—de
allergrootste, diepst geestelijke der geheele wereld is, maar men moet zich
daarbij vooral niet wegdenken den invloed van de in China vóór de intrede
van ’t Boeddhisme reeds bestaande filosofische, echt Chineesche systemen
vooral die van de „Yih King” en van Choe Hie.
Eeuwen vóór ’t Boeddhisme kwam hadden zich in China filosofische
systemen ontwikkeld, gedeeltelijk langs zuiver intellectueelen weg,
gedeeltelijk b. v. dat van Lao Tsz’, ook langs metaphysische en intuïtieve.

Er bestonden reeds zeer diepzinnige Chineesche leerstellingen en systemen
over de structuur van het Heelal. Het Taoïsme b. v. van Lao Tsz’ zag, in de
wisselende veelheid der verschijningen de transitoire vormen van een
universeelen Geest Tao. Aan al die reeds bestaande Chineesche
intellectueele en metaphysische beschouwingen, en systemen kwam het
Boeddhisme toevoegen, zegt Petrucci zoo terecht, wat er tot nu toe aan
ontbroken had: de deernis, de chariteit voor al het bestaande.
Zeer schoon zegt Petrucci „Aan de wellust van het intellect, zich
verlustigend in haar eigen natuur, voegt het Boeddhisme toe die cultuur aan
het hart, die in zekere perioden van de menschelijke geschiedenis noodig is
en die, in ons Westen, het fortuin heeft gemaakt van het Christendom. Maar
de groote religie van Azië (’t Boeddhisme H. B.) zou geenszins de
verovering der gedachte verduisteren; zij kon enkel eenigen van haar
karaktertrekken doen afwijken en de zielen medevoeren tot een meer
emotioneel begrip van de uiterlijke wereld. Menigen der principes van het
Taoïsme zijn de hare, en de goden van de populaire godsdiensten
adopteerende, en in zijn pantheon opnemende, wemelend van nieuwe
beelden, heeft het Boeddhisme een weg gevolgd, evenwijdig aan de
evolutie van het Taoïsme dat langzamerhand een godsdienst werd”.
Indien men de Taoïstische werken, b.v. Lao Tsz’ en Chuang Tsz’ bestudeert,
zal men telkens getroffen worden door vele zuiver Boeddhistische
karaktertrekken van hun wijsbegeerte. Aan deze kwam het Boeddhisme nu
toevoegen wat er aan ontbrak: de eindelooze deernis met al het bestaande,
zich uitstrekkend tot de totaliteit der dingen, de plicht om alle mede-
schepselen van de bestaans-ellende te verlossen, een Boeddhistisch geloof
„dat in een universeele liefde de faculteiten van het intellect zoo wel als van
’t hart doet verzinken”. En tegelijkertijd was de Boeddha-figuur volkomen
in overeenstemming met den „Shêng Jên, den Heiligen, volmaakten
Mensch van Confucius en Choe Hie, in wien al de goddelijke, hemelsche
eigenschappen van den mensch tot de perfectie ontwikkeld zijn, en dien
deze filosofen steeds als ideaal-mensch in hun filosofie verheerlijkten.
De Boeddhistische filosofie paste zich aan, vermengde zich met de
oorspronkelijk Chineesche, met wie zij al veel punten van verwantschap

had; de Boeddhistische kunst paste zich aan de oud-Chineesche aan, die al
sinds eeuwen bloeide, en voegde er nieuwe elementen aan toe.
Totdat eindelijk in de Zuidelijke Soeng-dynastie, in de 12e en 13e eeuw, in
de filosofie, en ook in de kunst, zelfs volbracht werd wat Prof. Fenollosa in
zijn standaardwerk: „Epochs of Chinese and Japanese Art” terecht noemt
„het grootste intellectueele feit, door de Chineesche gedachte volbracht
gedurende de 5000 jaar van haar bestaan”, n.l. het doen samenvloeien van
Confucianisme, Taoïsme en Boeddhisme (vooral de „Shên”-sekte daarvan)
in één systeem. Dit was, zegt hij, „alsof een Leibnitz, een Kant, en een
Hegel opstonden om droge Europeesche formules te reduceeren met
wetenschappelijke en idealistische oplossingsmiddelen.”
In de Chineesche kunst is deze geheele filosofische evolutie weerspiegeld.
Ik kan in dit hoofdstuk geen volledige geschiedenis van de ontwikkeling der
Chineesche kunst, zelfs niet alleen van de Chineesche schilderkunst geven;
hiervoor zou een apart, dik folio noodig zijn. Ik verwijs hier dus voor een
meer uitvoerige studie naar de reeds meermalen door mij genoemde werken
van Petrucci en Fenollosa. In het voortreffelijke „Ost-Asiatische
Zeitschrift”3 kan men tevens veel schoons en leerrijks op dit gebied vinden,
en in het door Goloubew uitgegeven tijdschrift „Ars Asiatica”.4 Het in
Japan uitgegeven „Kokka” bevat op dit gebied ook onschatbare publicatie
en reproducties.
De bloeitijd van de Chineesche schilderkunst was onder de Soeng-dynastie
(960–1280 n. C.), en aan ’t einde der voorafgaande Th’ang-dynastie.
Ik wil er nog even op wijzen, dat in dezen bloeitijd van China’s kunst,
evenmin trouwens als tegenwoordig, de verschillende kunsten niet
angstvallig als ’t ware in vakjes verdeeld werden, zooals thans in Europa.
Een schilder was niet uitsluitend schilder, een dichter niet uitsluitend dichter
en meer niet, het kunstenaar zijn berustte in het Oosten meer op een
algemeene cultuur, en zoo goed als alle groote kunstenaars waren filosofen

en geleerden. De groote Chineesche kunst staat in onverbreekbaar verband
met de Chineesche filosofie.
De drie Stichters der drie in China beleden Leeren,
Lao Tsz’ (de kleinste figuur, vooraan), Confucius (in ’t

midden) en de Boeddha Shakyamuni. Samen
broederlijk één.
(door den Japanschen schilder Kano Motonobu, geb.
1480)
Dit moet vooral goed in ’t oog worden gehouden, dat het begrip
„kunstenaar” voor den ontwikkelden Chinees tevens eene algemeene
filosofische cultuur in zich sluit. In Europa, zooals Petrucci zoo terecht
heeft opgemerkt, zijn de kunstenaars die zich—zooals b.v. Leonardo da
Vinci—door hun cultuur hebben opgeheven tot den rang van geleerde en
wijsgeer, zeldzaam, maar in China, in den bloeitijd der kunst, waren alle
groote schilders tevens geletterden en filosofen. Er is bijna geen groot
Chineesch schilder bekend, die niet tevens was filosoof, of dichter, of
staatsman, of Boeddhistisch dan wel Taoïstisch priester. Er waren zelfs
astronomen onder, en onder de grootste schilders waren ook keizers.
De schilder die voor een landschap in contemplatie was gezeten, had niet
enkel oog voor het zoogenaamd „mooie” van het geval, voor toevallige
licht-effecten of bizondere kleurnuances, maar hij trachtte, door den toover
van den schijn heen de twee kosmische oer-principes, Yang en Yin, met zijn
geest aan te raken, en het rythme, waarop zij zich verhielden en
samenvloeiden—door de „ch’i”—in zijn schildering te doen trillen. Hoe
vreemd het ook klinke, het onzichtbare, geestelijke, in het kunstwerk, is van
meer belang dan het zichtbare van kleur en vorm en lijn. Het is het
„Niets”—men denke hier aan Lao Tsz’ in zijn Tao Teh King—dat den vorm
voortbrengt.
Shên Kua, een schilder en criticus uit de 11e eeuw heeft eens geschreven:
„In de calligraphie zoowel als in de schilderkunst beteekent de ziel (de
Geest) meer als de vorm. De goede luitjes, die een schildering bekijken,
kunnen meestal wel foutjes in vorm, compositie en kleur ontdekken, maar
verder komen zij niet. Tot de diepere principes dringen maar weinigen
door”.

Die diepere principes zijn te vinden in den Geest van het landschap, het
mystieke Wezen van het onzichtbare, dat zich in de vormen van het
zichtbare openbaart.
Geen wonder, dat ten slotte in deze geestelijke schilderingen de kleur, als
nog te stoffelijk, verworpen werd, en het ideaal een schilderen in zwart en
wit werd. De diepste geestelijke kunst uit de Soeng-dynastie is, zooals Dr.
Glaser het zoo terecht zegt „een taal der ingewijden”. Hare werking „gaat
niet in de breedte, maar in de diepte”. Haar ontwikkeling is geen
ontvouwing, maar verzinking, concentratie. „Voltooien” werd in dezen zin
„terugvoeren”, op het alleressentieelste, beperken tot het allerinnigste en
wezenlijkste. Precies zooals het met den stijl ging van groote filosofen als
Lao Tsz’, die niet hun breed-logisch uit-ontwikkelde filosofie gaven, maar
de essentie, het in de diepste diepten bezonkene.
Ik heb zooeven het mystieke woord „Ch’i” genoemd, dat ik in mijn
hoofdstuk over de „Yih King” heb trachten te omschrijven, en thans gebruik
ik dit kosmische begrip met betrekking op de kunst.
In dat Hoofdstuk over de filosofie der „Yih King” heb ik op het mysterieuze
kosmische fluïde, de „Ch’i” gewezen, die als ’t ware de vitale adem is van
al het levende, en die, door zijn kracht de beide kosmische principes Yang
en Yin doet vloeien en bewegen.
Het verheven karakter der Chineesche kunst, en daardoor ook alweer van
den Geest van China kan niet beter aangetoond worden dan door die
alleréérste vereischte voor een Chineesch kunstwerk die „Ch’i Yün” heet,
d.i. „het Rondgaan” (er in) van de „Ch’i”.
Ik heb reeds doen uitkomen, dat dit kosmische begrip „Ch’i” eigenlijk
onvertaalbaar is, al kunnen wij het met „Vitale Adem” of „Vitaal Fluïde”
eenigszins benaderen. Raphaël Petrucci in zijn juweel van een werkje over
Chineesche schilderkunst: „Kie Tseu Yuan Houa Tchouan”5 vertaalt het met
„Esprit” en „Ch’i Yün” met „La Révolution de l’Esprit”, maar dit vind ik
niet geheel correct, omdat men immers Tao zoowel als T’ai Ki ook „Esprit”
zou kunnen noemen. Het is daarom voorzichtiger, het onvertaald te laten.

Evenals geen enkel schepsel of ding in het Heelal kan leven zonder die
mystieke adem-fluïde „ch’i”, die de beide kosmische principes er in doet
vloeien en bewegen, evenzoo is een waar kunstwerk, volgens de
Chineesche ethische aesthetica onmogelijk bestaanbaar zoo deze „ch’i” er
niet in rondgaat.
De beroemde schilder Sië Ho (479–501 n. C.) heeft indertijd de „Zes
Wetten” der schilderkunst vastgesteld, die oorspronkelijk enkel betrekking
hadden op figuurschilderen, maar die later, met eenige veranderingen, ook
op landschapschilderen van toepassing zijn gemaakt.
Ik zal, aan de hand van Petrucci, maar met voorbehoud om niet, als hij het
„ch’i” door „esprit” te vertalen, en om dus te dien opzichte mijn eigen
opvatting hieromtrent te volgen, deze wetten hieronder nader omschrijven.6
I. Het Rondgaan van de „Ch’i” doet het Leven bewegen.
De circulatie van de „ch’i” is het trillen, door het kunstwerk heen, van den
goddelijk-kosmischen Adem, die het kosmische principe, of juister de beide
kosmische principes, die geopenbaard zijn uit het opperste, raadselachtige,
onvatbare en ondenkbare goddelijke Geest-Wezen, dat met T’ai Ki en Tao
vaag aangeduid wordt, doen „vloeien en bewegen”. De reusachtige,
periodieke circulatie van de „ch’i” doet dien Geest in het Heelal, en dus ook
in elk schepsel en ding van de natuur bewegen. Die eeuwige vervloeiing
van den goddelijk-kosmischen Geest, door middel van de „ch’i” is het
Rythme, waarop alles klopt en ademt.
De schilder—en over ’t algemeen elke kunstenaar—moet dus vóór alles,
door de bewegingen van de vormen heen, dit Rythme openbaren, het
kosmische principe—dat, zooals we uit de „Yih King” weten eigenlijk twee
op mystieke wijze identieke kosmische principes zijn—dat het door hem
geschilderde openbaart. Boven den uiterlijken schijn, of liever er achter
door, moet hij den Zin van ’t Universeele vatten en uitdrukken.
Alleen zij, die het Genie hebben, kunnen dit. Men wordt er mee geboren,
het wordt niet aangeleerd. De Japansche kunstkenner Kakasu Okakura in

zijn „Ideals of the East” zegt: „In de Zes Wetten van de Schilderkunst komt
het trouwe afbeelden van de natuur pas in de derde plaats, de éérste is het
„Ch’i Yün”, de levende beweging van den Geest door het Rythme der
Dingen. Want kunst is hier de groote stijl van het Heelal, her- en derwaarts
bewegende te midden van die harmonische wetten der natuur, die Rythme
zijn.”
Indien in een kunstwerk „Ch’i Yün” d.i. het „ch’i circuleert,” dan volgt van
zelf dat „Shêng tung” d.i. „het leven beweegt”. Het eerste slaat dus meer op
den geest van den kunstenaar, en het tweede is daar de uiterlijke realiteit
van. De scheppende geest daalt neder in het kunstwerk en doet er het leven
in bewegen. Een kunstwerk maken wordt hierdoor dus eene magische,
mystieke creatie.
„Ch’i Yün” slaat meer op de ziel, den geest van den schilder, en „shên tung”
(’t leven beweegt) is daar de uiterlijke realiteit van en slaat op de
schildering zelve. De scheppende geest daalt neder in de pictorale conceptie
en doet er het leven in bewegen.
II. De wet der beenderen door middel van het penseel.
Als de schilder het principe van Geest gegrepen heeft door het fluïde te
doen trillen, dat de vormen bezielt, onzichtbaar er achter, moet hij
doordringen in de plooien en schuilhoeken waarin die geest, Tao, zich
verbergt. Hij moet dan de essentieele structuur bepalen, die aan ’t ding of ’t
wezen den transitoiren vorm geeft waarin die eeuwige Geest zich tijdelijk
uitdrukt. Het gaat hier dus niet enkel om de anatomische structuur maar
om iets hoogers waarin men nog een reflex voelt van de oude magische
conceptie van een teekening. Het penseel, de wet van de inwendige
structuur oproepende, leent een zeker mystiek leven aan den vorm. Het
resultaat van ’t penseel dat teekent of schildert moet niet een geleerde,
exacte voorstelling of imitatie zijn, maar geeft een diepere werkelijkheid en
openbaart den algemeenen, eeuwigen zin van het voorgestelde.
III. Conform aan de dingen (of wezens) de vormen teekenen.

Na alzoo de beteekenis van de verschijningen te hebben ontdekt in den
band die ’t Rythme van den Geest bindt aan de Beweging van ’t leven, na
het essentieele van de inwendige structuur ook te hebben ontdekt, moet de
schilder de vormen voorstellen, conform aan de dingen of wezens die deze
wereld bevolken. Deze formule correspondeert met een zeer oude conceptie
der Chineesche filosofie. De volmaakte conformiteit van een wezen met
zijn natuur, of met het principe van universeele orde dat in hem is stelt, als
het zich toepast op den mensch, het Chineesche idee van Heiligheid daar.
Het is door deze conformiteit dat de geschilderde vorm meer waarde heeft
dan een enkele representatie. Zij wordt daardoor een werkelijke creatie en
realiseert in een kunstwerk het principe van Tao. Want als ieder wezen of
ding dat voorgesteld is in een kunstwerk, conform is aan zijn eigen natuur,
wordt dit werk het beeld van een volmaakte wereld waar de essentieele
principes in evenwicht zijn in eene harmonieuze proportie. Men ziet hier
dus in philosophischen zin de oude opvatting van de magische waarde van
een teekening, die de ontwikkeling der Chineesche schilderkunst kenmerkt,
en de grondwetten der Chineesche esthetiek.
Door zulke ideeën kwam de schilder er toe niet den onmiddellijken
uiterlijken schijn te imiteeren maar om de synthese los te maken van de
vormen, en met één schematischen penseelstreek somtijds te suggereeren
dát, wat het diepe, innerlijke karakter van den natuurlijken vorm is
waardoor de wetten dier synthese zich uitdrukken. Dit genie van de
synthese karakteriseert trouwens de geheele kunst van het Oosten.
IV. Volgens de gelijksoortigheid (der dingen en wezens) de kleuren
verdeelen en verschikken.
Dit principe is eene voortzetting van het vorige, en brengt het idee mede,
van de werkelijke kleuren der voorwerpen te „propageeren” door hun te
transporteeren op den geteekenden vorm. Hier is weer opnieuw het idee van
de magische waarde van pictorale voorstellingen. De kleur van de
schildering is even levend als de dingen; zij wordt gedistribueerd volgens
de essentieele gelijkvormigheid van de wezens of de dingen; zij bekleedt
met haar eigen leven een structuur, waarvan reeds de eeuwige principes en

de actie van Tao uitstralen. De kleur voltooit de diepe operatie van den
schilder en brengt hem dichter bij de oppervlakkige verschijningen,
waaraan het oog gewoon is.
V. De lijnen distribueeren en hun hiërarchische plaats toebedeelen.
Als al de vorige principes in acht genomen zijn komt de compositie van het
ensemble. Men moet dit echter niet te veel beschouwen van het standpunt
onzer westersche esthetiek. Dit 5e principe is n.l. verbonden aan het
principe van de calligraphie dat een bizonder leven en een bepaalden zin
toekent aan de streek van het penseel; het identifieert deze streek met de
sentimenten of ideeën die het vertolkt; dit principe stelt een band daar
tusschen de streek die iets uitdrukt en den algemeenen zin der schildering,
waarin die streek zich beweegt. De lijnen, die de geschilderde oppervlakte
bedekken, moeten ook de immanente wetten van Tao in acht nemen. Er is
een philosofische ondergeschiktheid van de eene lijn tot de andere in de
compositie van ’t geheel; één zekere plaats en géén andere past aan een
gegeven uitdrukking van den Geest. En die posities van de penseelstreken
of de vormen die zij uitdrukken, worden noodzakelijk opgelegd volgens de
relaties, die de elementen van het ensemble aan elkander ondergeschikt
maken. Hierdoor wordt eene hiërarchie bepaald, die niets anders is dan de
uitdrukking van het principe van Harmonie in het Heelal.
VI. De vormen zich doen ontwikkelen onder het aanbrengen in de
teekening.
De schilder-kunstenaar, die een waar werk doet van creëeren, van scheppen,
en den Geest, Tao, realiseert in zijn werk, doet de vormen der wereld zich
propageeren, ontwikkelen, in zijn kunstwerk, en hij werkt mede aan de
algemeene beweging van ’t heelal naar de volmaaktheid toe, door aan de
gerealiseerde dingen nog volmaakter beelden toe te voegen, die er ’t
principe van doen zien en de mysterieuze essence er van loslaten. De
teekening of ’t schilderij krijgen hierdoor een hoogere waarde dan een enkel
plastische. Zij krijgen er iets verhevens, gewijds door. Zij leveren een beeld
van de wereld op, zooals men zich die in een zin van ideale volmaaktheid
zou denken.

Als wij de 6 principes van Sië Ho nader beschouwen, zien we dat zij geen
technischen voorrang beteekenen in hun volgorde, maar een filosofische
conceptie.
Als wij ze van achteren naar voren nemen, van VI naar I zien we dat het
VIe toepasselijk is op ’t feit dat de schilder een gegeven werk uitvoert, het
toont aan ’t werkelijk karakter van zijn werk, dat hij de vormen
ontwikkelt, propageert van een ideale, volmaakte wereld. Het Ve principe
bepaalt de algemeene compositie op de schildering waarin de schilder zich
uitdrukt en geeft de noodzakelijkheid aan, om zijn groote systematische
verdeelingen in acht te nemen. Het IVe leidt ons verder dan die algemeene,
voorbereidende voorwaarden en loopt (in een mystieken, magischen zin van
creatie) over de transpositie van de kleur, zooals het IIIe loopt over de
transpositie van de vormen. Het IIe principe doet ons doordringen in de
inwendige structuur, in ’t geheime principe van die vormen, waarvan we
zooeven maar de uiterlijke verschijning hadden, en het Ie principe, het
„Ch’i Yün” in die mystieke, geestelijke structuur, die het in-wezen betreft
van het Eeuwige Principe van Geest, het Tao. Zóo de principes van VI
achteruit naar I nemende komen wij dus van de véélvormige verschijningen
tot den Eénen Geest, en als we de volgorde van I naar VI van Sië Ho nemen
komen wij van den Eénen Geest uitgaande tot de véélvormige dingen, die
de werken van den schilder zijn.
Zooals ik al zeide: de principes II tot en met VI kunnen geleerd worden; het
eerste, „Ch’i Yün”, niet. Dit is nl. wat het genie bepaalt, dat mysterieuze,
machtige genie, waarmede de kunstenaar wordt geboren, het goddelijke.
Zonder dat „Ch’i Yün” is geen ware kunst mogelijk.
Er valt hier nog iets bij te zeggen, dat alweder teekenend is voor den Geest
van China. Als eenige vrienden samen komen om een mooie schildering te
bekijken, zullen zij wel ’t een en ander opmerken over de schoone techniek,
de bizonder goed geslaagde kleur-verdeeling of lijnen-harmonie, of iets
dergelijks, maar over het „Ch’i Yün” mag niet gesproken worden. Dat is te
heilig om iets over te durven zeggen. Ieder neemt het zwijgend in zich op.

Wat aangaat de kwaliteiten, die aan kunstenaars in China worden
toegekend, het zijn twee dier hoedanigheden, genaamd „Yi” en „Shên”, die
slechts aan de groote genieën worden gegeven. „Yi” beteekent in ’t
algemeen ongeveer: „weg gaan, vèr gaan”, maar hier meer: „wat vèr gaat
van ’t gewone”, en „Shên” is het mystieke Chineesche schriftteeken voor
„goddelijke geest” dus hier „wat van de Goden is,” een soort goddelijke
inspiratie. Dit „Yi” en dit „Shên” is wat het genie bij de geboorte
medekrijgt.
Al het andere is niet meer dan „Nêng”, d.i. „kunnen”, dat wat aangeleerd
kan worden, de knapheid van techniek enz.
Zooals Petrucci terecht opmerkt zijn het juist de werken uit het Oosten op
welke het „Nêng” toepasselijk is, die door het grootste deel der Europeanen
het hoogste geapprecieerd worden. Alles, wat voor zoogenaamde „export
voor het Westen” in China en Japan opzettelijk gemaakt wordt, is slechts
„Nêng”. De soort reverente angst, waarmede de kunstkennende Chinees
zijn zorgvuldig weggehouden heilige kunstvoorwerpen voor den Europeaan
verborgen houdt, wordt veroorzaakt door het weten, dat de doorsneê-
Europeaan wèl het „Nêng” erkent, maar niet het „Yi” en het „Shên”. Het is
slechts op het oogenblik dat hij den Europeaan hoog genoeg schat om het
„Ch’i Yün” van een kunstwerk te doorvoelen, dat hij het hem durft toonen.
Inderdaad, mogen wij, Westerlingen, het niet van den Chinees leeren, dat
een kunstwerk zonder „Ch’i Yün” onmogelijk een kunstenaar zijn kan?
Zoo noemt de Chineesche literator, zooals ik reeds in mijn hoofdstuk over
de taal zeide, ook alle literatuur, waardoor niet de adem der Goddelijke
Wijsheid gaat „siao shwoh”, d.i. „klein gepraat”. De Wijsheid, die zich
rythmisch uit in Schoonheid, het literaire kunstwerk, waardoor „Ch’i Yün”,
d.i. de kosmische Adem rondgaat, op het goddelijke rythme, dát alleen is
Literatuur. En àl het andere is in China „siao shwoh”....
Ik heb in dit hoofdstuk speciaal de Chineesche schilderkunst behandeld,
omdat in deze de Geest van China zich zoo zuiver en schoon afspiegelt,
evenals hij dit deed in de Chineesche filosofie van de „Yih King”, van

Confucius, en Choe Hie, en Lao Tsz’, en Chuang Tsz’. Wellicht behandel ik,
in een ander werk, de Chineesche schilderkunst uitvoeriger, en dan ook de
andere Chineesche kunsten, de poëzie, de plastiek, de porseleinkunst, de
architectuur.
Ik heb in dit hoofdstuk er den nadruk op willen leggen, dat men den Geest
van China, en dus ook China’s cultuur, niet kan doorvoelen en begrijpen,
zonder China’s kunst te kennen. Kan men over de cultuur van Europa
schrijven zonder de namen Rembrandt, Leonardo da Vinci, Michel Angelo,
Botticelli, van der Weyden, Dürer, en andere grooten te noemen? En komt
het dan te pas, zooals bekende sinologen als b.v. Prof. de Groot gedaan
hebben, het Chineesche volk voor „half-barbarous” en „semi-civilised” uit
te maken, zonder een flauw denkbeeld te hebben van de grootheid der
kunstenaars, die dit volk voortbracht, van begenadigde filosofen-dichters-
schilders als Wu Tao Tsz’, Wang Wei, Hui Tsung, Ku K’ai Chih, Ma Yuan,
Mu Ch’i, Ch’ao Meng Fu, Li Lung Mien, Yen Li Pen en zooveel anderen?
Het feit, dat deze in geheel China en Japan beroemde namen bij het groote
publiek in Europa nog geheel onbekend zijn, bewijst reeds, hoezeer de
Europeesche sinologie tot voor enkele jaren te kort geschoten is in het
begrijpen en verklaren der ware Chineesche cultuur.
Kunsthistorici van naam in Europa hebben, zooals o.a. André Michel,
Professeur à l’Ecole du Louvre in zijn „Histoire de l’Art” durven verklaren:
„l’Histoire de l’Art laisse également de côté les arts extra-européens, art
musulman, art chinois, art japonais”, en M. Reinach, Membre de l’Institut,
schrijft in zijn „Apollo (1904): „Si je ne dis rien ici de l’Art de l’Inde ni de
celui de la Chine, c’est que la haute antiquité qu’on leur attribue est une
illusion. L’Inde n’a pas eu d’art avant l’époque d’Alexandre le Grand et
quant à l’art chinois, il n’a commencé à produire ses chefs d’oeuvre qu’au
cours du moyen-âge européen”.
Dit klinkt wel zeer merkwaardig in een werk, dat met de quaternaire
periode begint, en tot Whistler en Manet loopt, zooals Herbert A. Giles
terecht opmerkt7, er bijvoegend, dat vóór in de 19e eeuw het naturalisme,
impressionisme en „plein-airisme” in ’t Westen hun intrede deden, en wel
minstens 1000 jaar vroeger, nadat de groote geestelijke kunst der Soeng-

tijden reeds weer vervallen was, deze drie in China reeds hun
propagandisten hadden gevonden.
Gelukkig, dat in de laatste jaren mannen als Petrucci, Goloubew, Fenollosa
en enkele anderen de hooge waarde der Chineesche kunst zijn gaan
verkondigen, die kunst, waarin de Geest van China zich zoo subliem heeft
geuit. Er zal spoediger dan men denkt een tijd komen, dat Europa in
verrukking staat voor deze kunst.
Ik moet nog even waarschuwen tegen het verkeerde gebruik, dat door vele,
in de laatste jaren in de mode gekomen Chineesche kunsthandels van bet
begrip „Chineesche kunst” wordt gemaakt. Er is, door den invloed dier
kunsthandels, een zeker taaltje ontstaan, dat men „collectie-jargon” zou
kunnen noemen. Men hoort tegenwoordig menschen, die geen flauw idee
van de Chineesche Geschiedenis hebben, praten van „Soeng”, „Ming”,
„Khang Hsi”, „Kien Lung” enz., zonder dat zij ook maar ’t minste weten
van de cultuur van China in die tijden.
De fijne Chineesche kunstkenner Bernard Laufer, in een artikel in den 2en
jaargang van het „Ost-Asiatische Zeitschrift” over de collectie Pierpont
Morgan, schreef hierover zeer juist:
„Het ruwe en holle barbarisme van onze beschaving kon niet beter
geïllustreerd worden dan door het feit, dat wij de gelegenheid verzuimd
hebben, de Chineesche ziel te grijpen in de keramische meesterstukken.
Géén verzamelaar, jagend naar deze stukken, heeft ooit de moeite genomen,
studie te maken van hun bedoeling, hun artistieke en sociale functie. De
verzamelaars zijn tevreden als zij den naam weten van een dynastie,
waartoe een voorwerp behoort, en kunnen een soort collectioneurs-jargon
spreken over glazuren en zoo, maar de kostbaarste beteekenis der stukken
weten zij niet. Wat is nu eigenlijk wijsheid waard, die determineert b.v. dat
een stuk porselein niet tot de Kien Lung- maar tot de Khang Hi-periode
behoort? De gedachte, en dikwijls het symbool voelen achter een
porseleinen kunstvoorwerp kunnen maar weinigen”.

Ook in de porseleinkunst, evenals in trouwens geheel de oude Chineesche
kunst openbaart zich hetgeen Laufer zoo terecht noemt „the triumph of
spirit over matter”. Ik wil hier nog even de woorden aanhalen, die de kunst-
gevoelige Edmond de Goncourt8 over het Chineesche porselein schreef:
„Het porselein van China! dat porselein, superieur aan alle porseleinen van
de aarde! dat porselein, dat sedert eeuwen, en op den ganschen aardbol
krankzinniger „passionnés” heeft gemaakt dan al de andere takken bij
elkaar der verzamelwoede van „curiosités”! Dat porselein, waarvan de
Chineezen het volmaakte welslagen toeschreven aan een god van den oven,
die het baksel beschermde van de porselein-bakkers, voor wien hij liefde
gevoelde! Dat flauw doorschijnende porselein, vergeleken met Jaspis! Dat
blauwe porselein, dat volgens de uitdrukking van den dichter „blauw als de
hemel, dun als papier, schitterend als een spiegel” was! Dat porselein van
Chow, waarvan een ander dichter, Tan Chao Ling zeide, dat zijn glans dien
van de sneeuw overtrof, en waarvan hij de klagende sonoriteit roemde, dat
product van een industrieele kunst, door de poëzie van het uiterste Oosten
bezongen, zooals men bij ons een mooi landschap bezingt, een stuk
goddelijke creatie, kortom, een aarde-achtige stof, door menschelijke
handen vervormd tot een voorwerp van licht, van zacht coloriet, in een
schittering van edelsteen! Ik ken niets dat daarmede vergeleken kan
worden, om op een wand betoovering te hangen voor de oogen van een
kleurenliefhebber.... En wáár heeft ooit de keizer geregeerd, die genoeg
artiest was om eens, zooals keizer Chi Tsung te zeggen: „dat in de toekomst
het porselein in gebruik in ’t paleis blauw zij als de hemel, dien men na
regen ziet, in de tusschenruimten tusschen wolken? En waar is ooit, na zulk
een mensch en zulk een bevel, een pottenbakker gevonden, die dadelijk
daarop het porselein leverde: „Yü kwo thien ts’ing” (hemel-blauw na den
regen)?”
Zelfs al ware nog niets van die grootste aller Chineesche kunsten, de
schilderkunst, bekend geweest, dan ware de toch reeds eeuwen bekende
Chineesche porselein-kunst reeds voldoende geweest om de minachtende
qualificatie van halve barbaren en heidenen te logenstraffen, die vele
beroemde sinologen op de Chineezen hebben toegepast.

1
2
3
4
5
6
7
8
De Geest van China is door de meeste Sinologen niet gevoeld, omdat hij, te
subtiel om door het gewone intellect alléén te worden aangevat, dat véél
fijnere hoogere intellect, dat intuïtie heet, behoeft om zich kenbaar te
maken. Nog eens: de intuïtie is het, die naast het intellectueele, ook het
geestelijke inzicht geeft.
Men zie het werkje van Kern-Mannoury over Boeddhisme, in de „Wereld-
Bibliotheek” verschenen. ↑
Eerder dan ’t populaire versje van Kipling is het woord van Goethe waar: „Orient und
Occident sind nicht mehr zu trennen”. ↑
Verlag Oesterheld & Co. Berlijn. ↑
Bij Van Oest, Brussel, uitgegeven. ↑
Leiden. E. J. Brill. ↑
Uit Vetrucci’s „Kie Tseu Yuan Houa Tchouan”. Leiden. E. J. Brill. ↑
H. A. Giles: Introduction to the History of Chinese Pictorial Art. ↑
Edmond de Goncourt: La Maison d’un Artiste. ↑

Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
ebookbell.com

Where In The World Astrocartography Relocation Erin Sullivan

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Where In The World Astrocartography Relocation Erin Sullivan

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 6

Slide 7

Slide 8

Slide 9

Slide 10

Slide 11

Slide 12

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 24

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 43

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 49

Slide 50

Slide 51

Slide 52

Slide 53

Slide 54

Slide 55

Slide 57

Slide 58

Slide 59

Slide 60

Slide 61

Slide 62

Slide 63

Slide 64

Slide 65

Slide 66

Slide 67

Slide 68

Slide 69

Slide 70

Slide 71

Slide 72

Slide 73

Slide 74

Slide 75

Slide 76

Slide 77

Slide 78

Slide 79

Slide 80

Slide 81