Yunnanburmabengal Corridor Geographies Protean Edging Of Habitats And Empires Dan Smyer Y

Yunnanburmabengal Corridor Geographies Protean
Edging Of Habitats And Empires Dan Smyer Y
download
https://ebookbell.com/product/yunnanburmabengal-corridor-
geographies-protean-edging-of-habitats-and-empires-dan-
smyer-y-34411432
Explore and download more ebooks at ebookbell.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.
Yunnana Chinese Bridgehead To Asia A Case Study Of Chinas Political
And Economic Relations With Its Neighbours 1st Edition Tim Summers
https://ebookbell.com/product/yunnana-chinese-bridgehead-to-asia-a-
case-study-of-chinas-political-and-economic-relations-with-its-
neighbours-1st-edition-tim-summers-5139236
Contact Exchange Historical Perspective On Yunnans Ethnic People And
Their Culture Limei Yang
https://ebookbell.com/product/contact-exchange-historical-perspective-
on-yunnans-ethnic-people-and-their-culture-limei-yang-54994380
Flowers In Yunnan China Zeng Xiaolian
https://ebookbell.com/product/flowers-in-yunnan-china-zeng-
xiaolian-2105322
China Yunnan Province 2nd The Bradt Travel Guide 2nd Edition Stephen
Mansfield
https://ebookbell.com/product/china-yunnan-province-2nd-the-bradt-
travel-guide-2nd-edition-stephen-mansfield-50597296

Across Yunnan A Journey Of Surprises 1st Edition Archibald John Little
https://ebookbell.com/product/across-yunnan-a-journey-of-
surprises-1st-edition-archibald-john-little-2224492
The Tai World A Digest Of Articles From The Thaiyunnan Newsletter
Nicholas Tapp And Andrrew Walker
https://ebookbell.com/product/the-tai-world-a-digest-of-articles-from-
the-thaiyunnan-newsletter-nicholas-tapp-and-andrrew-walker-49432600
The Transformation Of Yunnan In Ming China Christian Daniels
https://ebookbell.com/product/the-transformation-of-yunnan-in-ming-
china-christian-daniels-49170116
The Transformation Of Yunnan In Ming China From The Dali Kingdom To
Imperial Province Christian Daniels Jianxiong Ma
https://ebookbell.com/product/the-transformation-of-yunnan-in-ming-
china-from-the-dali-kingdom-to-imperial-province-christian-daniels-
jianxiong-ma-23767274
South Of The Clouds Tales From Yunnan Lucien Miller
https://ebookbell.com/product/south-of-the-clouds-tales-from-yunnan-
lucien-miller-48356918

“The unbroken yet dramatic ecologies and histories of the lands from the Brah-
maputra to the Mekong, long disintegrated in academic research, is finding a new
field today. Yunnan–Burma–Bengal Corridor Geographies is a valuable contribution
which brings trans-Himalayan studies and borderland studies into conversation.
It is a must for anyone interested in the long-term transitions, human-nonhuman
interconnections, and acute borderland politics of the region.”
Gunnel Cederl?f, Professor of History, Department of
Cultural Sciences and Centre for Concurrences in Colonial and
Postcolonial Studies, Linnaeus University, Sweden
“This highly original and challenging collection of essays on the ‘corridor geog-
raphies’ connecting Southwest China, northern southeast Asia, the Bangladesh
borderlands, and Northeast India, is essential reading for anyone who wishes
to consider how human diversity, biodiversity, and ecological history intersect
over time and space. The variety of the case studies, each exploring different
patterns of transregional connectivity in human and more than human contexts,
will pay immense rewards for scholars and students who seek a rich intellectual
engagement with the concept of bordered connectivity that ‘corridor geogra-
phies’ provide.”
Mandy Sadan, Associate Professor of Global Sustainable
Development, University of Warwick , UK
“This book contributes richly to building bridges between conceptions of areas,
countries and even broad Asian subregions, that are not normally thought to
have much in common. The beauty of its approach is, in my view, to take exam-
ple on diverse and often neglected upland societies in this particular corridor,
who are themselves transnational and do cross borders as a matter of routine. For
most, they were already occupying that space before the very advent of the said
borders. In this way, and beyond the flawed gaze of the Nation-State, past and
present meet again.”
Jean Michaud, Professor of Anthropology,
Université Laval, Canada

YUNNAN–BURMA–BENGAL
CORRIDOR GEOGRAPHIES
This volume explores the historical interconnections between Bengal, Burma, and Yunnan
(China) and views the corridor as a transregion that exhibits mobility, connectivity, and
diversity as well as place-based ecogeological uniqueness. With a focus on the concept
of corridor geographies that have shared human and environmental histories beyond
sharply demarcated territorial sovereignties of modern individual nation-states, it presents
the variety and complexity of premodern and modern pathways, corridors, borders, and
networks of livelihood-making, local political alliances, trade and commerce, religions,
political systems, and colonial encounters. The book discusses crucial themes including
environmental edgings of human-nonhuman habitats, transregional migratory routes and
habitats of megafauna, elephant corridors in the Yunnan–Myanmar–Bengal landscape,
framing spaces between India and China, Tibetan–Myanmar corridors, transboundary river
systems, narratives of a Rohingya jade trader, the cross-border flow of De’ang’s fermented
tea, householding in upland Laos, cultural identities, and transborder livelihoods.
Comprehensive and topical, with its wide-ranging case studies, this book will be of
interest to scholars and researchers of history, routes and border studies, sociology and social
anthropology, Southeast Asian history, South Asian history, Chinese studies, environmental
history, human geography, international relations, ecology, and cultural studies.
Dan Smyer Y? is Kuige Professor of Ethnology at the School of Ethnology and
Sociology and the National Centre for Borderlands Ethnic Studies in Southwest China
at Yunnan University, China. He specializes in religion and ecology, environmental
humanities, trans-Himalayan studies, sacred landscapes, and modern Tibetan studies. He
currently serves as a member of the advisory group of the Yale Forum on Religion and
Ecology and as an elected board member of the International Society for the Study of
Religion, Nature and Culture. He is the author of Mindscaping the Landscape of Tibet: Place,
Memorability, Eco-aesthetics (2015) and the co-editor of Environmental Humanities in the New
Himalayas: Symbiotic Indigeneity, Commoning, Sustainability (2021).
Karin Dean is Senior Researcher at the School of Humanities, Tallinn University, Estonia.
Trained as a political geographer at the National University of Singapore, her research
interests include boundaries, borderlands, practices of b/ordering, power topologies, and,
more recently, the spatial effects of large-scale infrastructure development in Yunnan
and Northeast India. She has worked in conf lict resolution and conducted extensive
academic fieldwork at most of Myanmar’s borderlands and published in multiple journals
and books, including Political Geography, Eurasian Geography and Economics, Surveillance and
Society, Ashgate Research Companion to Border Studies, and the Routledge Handbook on Asian
Borderlands.

YUNNAN–BURMA–
BENGAL CORRIDOR
GEOGRAPHIES
Protean Edging of Habitats
and Empires
Edited by Dan Smyer Y? and Karin Dean

First published 2022
by Routledge
2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon OX14 4RN
and by Routledge
605 Third Avenue, New York, NY 10158
Routledge is an imprint of the Taylor & Francis Group, an informa business
© 2022 selection and editorial matter, Dan Smyer Y? and Karin Dean;
individual chapters, the contributors
The right of Dan Smyer Y? and Karin Dean to be identified as the
authors of the editorial material, and of the authors for their individual
chapters, has been asserted in accordance with sections 77 and 78 of the
Copyright, Designs and Patents Act 1988.
Disclaimer: The international boundaries, coastlines, denominations,
and other information shown in any map in this work are solely used
for illustrative purposes and do not necessarily imply any judgement
concerning the legal status of any territory or the endorsement or
acceptance of such information. The views and opinions expressed
in this book are solely those of the individual authors and do not
necessarily ref lect those of the editors or the publisher. The analyses
based on research material are intended here to serve general educational
and informational purposes and not obligatory upon any party. The
editors have made every effort to ensure that the information presented
in the book was correct at the time of press, but the editors and the
publisher do not assume and hereby disclaim any liability with respect to
the accuracy, completeness, reliability, suitability, selection and inclusion
of the contents of this book and any implied warranties or guarantees.
The editors and publisher make no representations or warranties of any
kind to any person, product or entity for any loss, including, but not
limited to special, incidental or consequential damage, or disruption
alleged to have been caused, directly or indirectly, by omissions or any
other related cause.
All rights reserved. No part of this book may be reprinted or reproduced
or utilised in any form or by any electronic, mechanical, or other
means, now known or hereafter invented, including photocopying and
recording, or in any information storage or retrieval system, without
permission in writing from the publishers.
Trademark notice: Product or corporate names may be trademarks
or registered trademarks, and are used only for identification and
explanation without intent to infringe.
British Library Cataloguing-in-Publication Data
A catalogue record for this book is available from the British Library
Library of Congress Cataloging-in-Publication Data
A catalog record for this book has been requested
ISBN: 978-0-367-52868-3 (hbk)
ISBN: 978-0-367-55622-8 (pbk)
ISBN: 978-1-003-09436-4 (ebk)
DOI: 10.4324/9781003094364
Typeset in Bembo
by Apex CoVantage, LLC

CONTENTS
List of figures
Acknowledgements
List of contributors
ix
x
xiii
Perpendicular geospatiality of corridors and borderlands:
an introduction
Dan Smyer Y?
1
PART I
Conceptual thoughts
27
1 Framing spaces between India and China
Willem van Schendel
29
2 Environmental edging of empires, chiefdoms, and states:
corridors as transregions
Dan Smyer Y?
46
3 A conceptualization of Tibetan–Myanmar corridors
Guo Jianbin and Yang Liquan
68
PART II
Human-nonhuman corridors and commons
83
4 Understanding borderlands through elephant corridors
in the Yunnan–Myanmar–Bengal landscape
Ambika Aiyadurai and Sayan Banerjee
85

viii Contents
5 Rivers of mobility: multi-ethnic societies and ecological
commons in a fluvial Asia
Iftekhar Iqbal
105
6 Borderlines, livelihood, and ethnicity in the Yunnan–
Myanmar borderlands: a Rohingya jade trader’s narratives
Henrik Kloppenborg M?ller
122
PART III
Imperial frontiers, ethnopolitics, and
borderland livelihoods
143
7 Ethnonationalism in Northeast India: a case study of the
ban on Hindi movies and songs in Manipur
Malem Ningthouja (N.M. Meetei)
145
8 Constructing native chieftains as an imperial frontier
institution: endogamy and dowry land exchange among
the Shan-Dai chieftains in Yunnan–Burma borderland
since the thirteenth century
Jianxiong Ma
165
9 Beyond taste: the flow of De’ang’s fermented tea in the
Yunnan–Myanmar borderlands
Quanmin Li
191
10 Leaving the mountain: wage laborers and gendered yearnings
in a Northwest Lao border town
Yunxia Li
205
Conclusion: corridor geographies
Karin Dean
227
Index 251

FIGURES
2.1 Hengduan Mountains with six parallel rivers 57
4.1 Former and present distribution of the Asian elephant 96

ACKNOWLEDGEMENTS
The birth of this book celebrates the collaborative spirit among our contributors
from six disciplines and eight countries. Our common interest in transregional
and borderland studies is the node of our convergence to share diverse under-
standings of corridors, habitats, and borders. What brings all of us together and
materializes the publication of the book is the generous support from the Swed-
ish Research Council, the British Academy, the Alexander von Humboldt Foun-
dation, the China National Social Sciences Fund, the Qianren Fund of Qinghai
Minzu University, the Estonia Research Council, the Research Fund of the
Tallinn University School of Humanities, the Research Grants Council of Hong
Kong, the Yunnan University First-class Discipline Construction Planning Proj-
ect, the SSRC Transregional Research Junior Scholar Fellowship supported by
the Andrew W. Mellon Foundation, the SC Van Foundation, and the Presiden-
tial Conference Fund of Yunnan Minzu University. We are grateful for their
heartfelt patronages of our individual research projects and conference travels. In
particular, we would like to express our indebtedness to the Gunnel Cederl?f–
led India–China Corridor Project funded by the Swedish Research Council and
teamed with Willem van Schendel, Dan Smyer Y?, Mandy Sadan, and Arupjyoti
Saikia as the project core members. As the progenitor of the project, Gunnel
has been instrumental in leading this four-year transregional study project since
its inception in 2016. The design of the project highlights her strong commit-
ment to international collaborative research and thought exchanges. The proj-
ect’s annual international workshops, respectively held in Guwahati, Kunming,
London, and Stockholm, attest to her sustained collaborative leadership along
with the core members. As this book is the outcome of the project’s Kunming
workshop, our wholehearted thanks abundantly go to Gunnel and her team!
Held in Kunming in April 2018, our initial book workshop had 17 partici-
pants. Due to precommitted schedules, Mandy Sadan, Wen-Chin Chang, Joy

Acknowledgements xi
LK Pachuau, Arupjyoti Saikia, Shen Haimei, Wang Jianhua, and Bryce Beemer
were unable to join this book; however, their presentations, conceptual thoughts,
and peer support spirit have been invaluable in our bookmaking process. In par-
ticular, Arup’s conceptual discussion of river networks and Wen-Chin’s brilliant
work on the Chinese diaspora in Burma lent insights and inspirations to many
of us, particularly shown in the chapters by Iftekhar Iqbal, Dan Smyer Y?, and
Henrik Kloppenborg M?ller. Mandy’s continued support to early career scholars’
research and writing has made a huge difference. Her subsequent winning of a
British Academy grant with Dan Smyer Y? lent more support to the write-up
phase of this book. In many ways, our bookmaking process is an intellectual
corridor-building process for peer support and innovative approaches to transre-
gional and borderland studies. We are grateful for the contributions from those
of us whose works are not shown in this book but were with the bookmaking
process every step of the way!
We cannot highlight enough that from the workshop to the revision process
and publication, the birthing of the book is a testimonial to successful team-
work; however, without a strong, exemplary interdisciplinary leadership, it
would not have taken shape. In particular, we owe our profuse thanks to Wil-
lem van Schendel’s exemplary scholarship in borderland studies, which not only
tremendously helped us discern the diverse meanings of corridor and borderland
but also raises awareness of the modern cartographical consciousness that per-
manently overwrites local ethnolinguistic sense of dwelling place and bound-
ary as well as ecogeological continuity and transition. His practice of process
geographies allows us to recognize that the artificiality of modern borders and
borderlands has engendered lived realities of challenges and adaptions in the
cartographically sliced Asia. For this book project, we are especially addressing
the frustrated and fragmented inter-Asian environmental flows and megafauna’s
migratory routes due to the anthropogenic impacts of human border-making
and borderland development projects. As always, we are deeply grateful for Wil-
lem’s inspirational scholarship and his sustained support of all of us, especially
early career scholars, in this bookmaking process!
One successful collaborative project often leads to multiple new collabora-
tive opportunities and new interdisciplinary advancements. We would like to
thank the Linnaeus University Centre for Concurrences in Colonial and Postco-
lonial Studies, the Institute for South Asia Studies at the University of California
Berkeley, the Center for Asia-Pacific Area Studies (RCHSS), Academia Sinica
in Taiwan, the SOAS Centre of Southeast Asian Studies, the National Center for
the Study of Borderlands and Ethnic Minorities in Southwest China at Yunnan
University, the Institute for International and Area Studies (IIAS) of Tsinghua
University, the School of Life Sciences of Peking University, Duke University
Global Asia Initiative, the Center for the Study of Himalayan Nations at Qinghai
Minzu University, the Center for Trans-Himalayan Studies at Yunnan Minzu
University, the Mongolia & Inner Asia Studies Unit at Cambridge University,
the School of Humanities at Tallinn University, the School of Tibetan Studies at

xii Acknowledgements
Qinghai Minzu University, the Himalaya Program at the University of British
Columbia, the East Asian Studies Program at the University of California Davis,
and the Yale Himalaya Initiative for hosting many of our authors’ talks or invit-
ing them for conferences that were thematically relevant to our bookmaking.
The peer support from the greater community of Asian corridor and borderland
studies is equally overwhelming. We would like to give our heartfelt thanks
to Gunl?g Fur, Aihwa Ong, Laurence Cohen, Stéphane Gros, C. Patterson
Giersch, Martin Saxer, Erik de Maaker, He Ming, Bengt G. Karlsson, Prasenjit
Duara, Sara Shneiderman, Mark Turin, Tsering Shakya, Caroline Humphrey,
David Sneath, Hildegard Diemberger, Uradyn Bulag, Jelle JP Wouters, He
Ming, Guankai, Li Zhinong, L? Zhi, Zhang Jing, Alexander Horstmann, Tashi
Dawa, Tsebhe, Zhang Haiyun, David Ludden, Li Zhang, Katharine Burnett,
and Ralph Litzinger. We are truly fortunate to have this book project nested in
such a supportive environment!
Dan Smyer Y? and Karin Dean

CONTRIBUTORS
Ambika Aiyadurai is Assistant Professor in Humanities and Social Sciences at
Indian Institute of Technology Gandhinagar, India, and a transregional research
junior fellow of the Social Science Research Council (SSRC). Her research focuses
on the dynamics of human-animal relations in the Indian Himalayas. She holds
a PhD in anthropology from the National University of Singapore (2016). Her
ongoing and long-term research is to understand people-nature relations and how
local and global forces shape these relations, particularly concerning community-
based wildlife. Her recent publications are “The multiple meanings of nature con-
servation: Insights from Dibang Valley, Arunachal Pradesh” (Economic and Political
Weekly, 2018) and “Tigers Are Our Brothers: Understanding Human-Nature
Relations in the Mishmi Hills, Northeast India” (Conservation and Society 2016).
Sayan Banerjee is a graduate student at the National Institute of Advanced
Studies, Bengaluru, India. He is interested in bringing forward interdisciplinary
concepts and methods to wildlife conservation practice, policy, and research.
Presently, he is examining how behavioral interactions between humans and
Asian elephants impact the political ecology of elephant conservation in North-
east India and vice versa. He has previously carried out academic projects, all
in Northeast India, to understand the gender dimensions of human-elephant
conflict, the nature and pattern of local community participation in wildlife
conservation projects, and traditional hunting practices and cross-border wildlife
trade. His recent publication is “Bird Conservation from Obscurity to Popular-
ity: A Case Study of Two Bird Species from Northeast India” (co-authored with
Ambika Aiyadurai, GeoJournal 2019).
Karin Dean is Senior Researcher at the School of Humanities, Tallinn University,
Estonia. Trained as a political geographer at the National University of Singapore,

xiv Contributors
her research interests include boundaries, borderlands, practices of b/ordering,
power topologies, and more recently, the spatial effects of large-scale infrastructure
development in Yunnan and Northeast India. She has worked in conflict resolu-
tion and conducted extensive academic fieldwork at most of Myanmar’s border-
lands and published in multiple journals and books, including in Political Geography,
Eurasian Geography and Economics, Surveillance and Society, Ashgate Research Compan-
ion to Border Studies, and The Routledge Handbook on Asian Borderlands.
Iftekhar Iqbal is Associate Professor of History and International Studies at the
Universiti Brunei Darussalam, Brunei, with research interest in modern Asian
studies and environmental history. He received his PhD at the University of
Cambridge and has held fellowships with the British Academy and the Humboldt
Foundation while holding teaching or research appointments at the University
of Dhaka, King’s College London, and Humboldt University Berlin. Iqbal has
published in journals, including Modern Asian Studies, Journal of Asian Studies, and
Environment and History. Iqbal’s representative work in the field of environmental
history includes The Bengal Delta: Ecology, State and Social Change 1840–1945
(2010). He is currently working on a book project on the transregional history
of rivers across northeast South Asia, mainland Southeast Asia, and southwestern
China.
Guo Jianbin is Professor of Media Studies at the School of Ethnology and Sociol-
ogy, a senior researcher at the National Center for the Study of Borderlands and
Ethnic Minorities in Southwest China, and director of the Institute of Media
Anthropology at Yunnan University, China. His research focuses on televi-
sion programming and social media use among ethnic minorities in Yunnan
Province. His representative works are Televisions in Dulong River Region: Modern
Media and Everyday Life of Ethnic Minorities (2005), Basics of Journalist Interviewing
and Writing Skills (2009), and Cultural Adaptation and Communication (2007).
Quanmin Li is Associate Professor at Yunnan Provincial Institute for Ethnic
Studies, Yunnan Minzu University, China. She received her PhD in anthropol-
ogy from the Australian National University. Her research interest focuses on the
environment, tea, and cross-border ethnic groups, especially the De’ang people
between Southwest China and Southeast Asia. Her representative publications
include Order and Adjustment: The Study on the De’ang’s Traditionally Ecological Civi-
lization and Regionally Sustainable Development (2017), Identity, Relationships and
Difference: The Social Life of Tea in a Group of Mon-Khmer Speaking People along
China and Burma Frontier (2011), and numerous peer-reviewed journal articles
on tea in identity, rituals, gift exchange, and the market economy; social gover-
nance; and regional development.
Yunxia Li is a lecturer at the Department of Sociology, Yunnan Minzu Univer-
sity, China. She received her MPhil in social anthropology from the University

Contributors xv
of Bergen, Norway, and her PhD in anthropology from Macquarie University,
Australia. Her research focuses mainly on Southwest China, Northern Laos, and
the China-Lao border areas. Currently, her research interests include frontier
issues, Western and Chinese modes of aid and development, transborder capital
and human flows, agrarian studies, gender, social work, and ethnic policies. She
has been actively involved in several projects related to public health and gen-
der studies. She has published articles on gender, cosmologies, and the domestic
education of the Hani/Akha. Her more recent publications are on transboundary
studies, the China-Lao frontier and, the social change of Northwestern Laos.
Her ongoing research project focuses on ethnic social networks in the China-
Lao and China–Myanmar borderlands.
Yang Liquan is a researcher at the Chinese Language Strategy Research Centre
of Nanjing University and an associate professor at the Tea-Horse Ancient Road
Culture Research Institute, Yunnan University, China. His representative work
is A Chronological Study of Bai Language (2007).
Jianxiong Ma is Associate Professor of the Hong Kong University of Science and
Technology, Hong Kong. As an anthropologist, his recent research has focused
on cultural diversity and ecology in Southwest China and the historical forma-
tion of Sino-Southeast Asia borderlands. His representative publications include
The Lahu Minority in Southwest China: A Response to Ethnic Marginalization on the
Frontier (Routledge, 2013) and “Reinventing Ancestors: Ethnic Mobilization in
China’s Southwest Frontier and the Historical Construction of Lahu” (in Chi-
nese, 2013).
Henrik Kloppenborg M?ller is a Carlsberg visiting research fellow at Global
Sustainable Development, University of Warwick, UK. He is currently working
on a monograph based on his PhD dissertation Spectral Jade: Materiality, Conceptu-
alisation, and Value in the Myanmar-China Jadeite Trade and a study of development
in the China–Myanmar borderlands. M?ller’s research interests are contem-
porary Chinese society and the China–Myanmar borderlands, with a focus on
ethnic minorities, cosmology, extractive industries, development, markets, and
anthropological theory. Recent publications are “Frictions and Opacities in the
Myanmar-China Jade Trade” (forthcoming) and “Potentials of Feicui: Indeter-
minacy and Determination in Human-Jade Interactions in Southwest China”
(2017).
Malem Ningthouja (N.M. Meetei) is currently a member of the editorial board
of the journal Revolutionary Democracy, founder-cum-chairperson of the Cam-
paign for Peace and Democracy (Manipur), and an alternate member of the
International Coordination Committee of the International League of People’s
Struggle. He received his BA (Hons.) in history from Hindu College, Delhi,
and his MA, MPhil, and PhD in history from the University of Delhi. He is the

xvi Contributors
author of the books Freedom from India: A History of Manipur Nationalism (Spec -
trum 2011), India’s War on Democracy: The Debate on AFSPA 1958 (2014), and Dia-
metrical Nationalisms: Rulers, Rebels, and Masses in Manipur (2015). He was a fellow
at the Indian Institute of Advanced Study, Shimla, working on the topic “The
Armed Forces Special Powers Act 1958 and Protest in Manipur.”
Dan Smyer Y? is Kuige Professor of Ethnology, School of Ethnology and Sociol-
ogy and the National Centre for Borderlands Ethnic Studies in Southwest China
at Yunnan University, China. He specializes in religion and ecology, environ-
mental humanities, trans-Himalayan studies, sacred landscapes, and modern
Tibetan studies. He currently serves as a member of the advisory group of the
Yale Forum on Religion and Ecology and an elected board member of the Inter-
national Society for the Study of Religion, Nature and Culture. He is the author
of Mindscaping the Landscape of Tibet: Place, Memorability, Eco-aesthetics (De Gruyter
2015) and the co-editor of Environmental Humanities in the New Himalayas: Symbi-
otic Indigeneity, Commoning, Sustainability (Routledge 2021).
Willem van Schendel is a professor at the University of Amsterdam and the
International Institute of Social History. He works in the fields of history,
anthropology, and the sociology of Asia. Recent publications relating to the
theme of this edited volume include A History of Bangladesh (2nd ed., 2020); The
Camera as Witness: A Social History of Mizoram, Northeast India (2015; with Joy
L.K. Pachuau); The Bangladesh Reader: History, Culture, Politics (2013; ed. with
Meghna Guhathakurta); and “Fragmented Sovereignty and Unregulated Flows:
The Bangladesh-China-India-Myanmar Corridor” (2020).

PERPENDICULAR
GEOSPATIALITY OF CORRIDORS
AND BORDERLANDS
An introduction
Dan Smyer Y?
1
Human interactions conceptualized through the idea of corridors are not new.
Diverse notions of corridors are showing new momentum and utility in the arena
of geo-economic policy making as well as in different disciplines of the social
sciences and humanities. The China-led, multilaterally conceived “Bangladesh-
China-India-Burma Economic Corridor” and India’s Project Mausam, which
attempt to reconstruct historical maritime intercultural routes shaped by the cli-
matic and environmental patterns of the Indian Ocean, for instance, typify the
geopolicy value of corridors. Multidisciplinary transregional studies of human
and nonhuman worlds are also yielding fresh understandings of historical and
current interactions directly or indirectly hinged on diverse conceptualizations
of corridors, such as “spaces of engagement” (van Schendel 2005, 38), “repack-
aging of ancient trade routes” (van Schendel 2020, 38), “multiple-layered net-
works” (Cederl?f 2015, 5), “the River Silk Route” (Iqbal 2014, 20), “elephant
corridor” (Kaul et al. 2010; Menon et al. 2017; Aiyadurai in this book), “the
middle ground” (Giersch 2006, 4), “multistate margins” ( Smyer Y? 2017, 11),
“pathways” (Saxer 2016), “circulatory histories” (Duara 2015, 53–90), and “zone
of convergence” (Gros 2016, 6). The conceptualizations of corridors among
policy engineers and scholars may diverge on their focal points, analyses, and
interpretations; however, they share a common interest in revisiting, rethink-
ing, and referencing historical patterns of transregional connectivity for their
respective current geopolicy making and conceptual advancements. While the
lexical meaning of “corridor” suggests a long, belt-shaped passage linking two
places together, its terrestrial reality is lodged in a paradoxical relationship with
borders; borders disconnect or restrict the connectivity of corridors. The notion
of corridor thus suggests a type of “bordered connectivity” ( Smyer Y? 2017, 12)
that is particularly pertinent to the modern geopolitical context of the highlands
of Southwest China, Southeast Asia, and Northeast India.
DOI: 10.4324/9781003094364-1

2 Dan Smyer Y?
As a contribution to the ongoing corridor studies, this book project is based on
a workshop held in Kunming in spring 2018, entitled Yunnan–Burma–Bengal
Corridor: Process Geographies in the Making of Modern Asia. The workshop
aimed to produce an interdisciplinary book woven together with inter-related
case studies and theoretical works on the connectivity between these regions.
The conceptual emphasis of the workshop was inspired by process geographies
initiated by Arjun Appadurai at the turn of the twenty-first century as a new
approach to area study and as practiced by interdisciplinary transregionalists such
as Willem van Schendel (2002, 649–50), C. Paterson Giersch (2006, 203), and
Dan Smyer Y? and Jean Michaud (2017). This processual approach to area studies
sees significant areas of human organization as precipitates of various kinds
of action, interaction, and motion—trade, travel, pilgrimage, warfare,
proselytization, colonization, exile, and the like. These geographies are
necessarily large scale and shifting, and their changes highlight variable
congeries of language, history, and material life.
(Appadurai 2000, 7)
Herein, process geographies are contrasted with trait geographies. The latter
treat “culture” or “society” as a substantive, landlocked, and fixed human group-
ing and thus overlook the movements of people, animals, knowledge, goods,
environmental flows, and weather patterns between artificially demarcated
nation-states, areas, and regions (van Schendel 2002, 658–64).
Against this backdrop, this book is introduced as a study of “corridor geog-
raphies,” a phrase coined here with the intent to reexamine and reconceptualize
both connectivity and disconnectivity between Yunnan, Burma, and Bengal.
The proposed corridor geographies conceptually overlap process geographies but
go beyond human geography by encompassing environmental flows and nonhu-
man aspects of transregionality—especially transboundary river systems, moun-
tain ranges, and megafauna such as elephants. Corridor geographies in this sense
can be also understood as more-than-human geographies. “More-than-human”
in this book signifies our intent to “connect the living with the material world”
( Barua 2014, 560) and to be “open to the agency of nonhumans and recognizes
the material and affective interlinkages that cross between humans and nonhu-
mans” (Lorimer 2009, 344) and, therefore, are positioned to recognize the “co-
constitution, the presencing of multiple species and multiple voices” (O’Gorman
and Gaynor 2020, 713). It resonates with the human diversity, the biodiversity,
and the ecogeological history of the Yunnan–Burma–Bengal region or a more-
than-human world. In it, humans, nonhumans, and the physical environment
interactively shape each other’s worlds. In their discussions of the concurrence
of connectivity, disconnectivity, and frustrated connectivity in the multifaceted,
changing geographies of modern Burma, Southwest China, and Northeast India,
chapters by Willem van Schendel, Dan Smyer Y?, Ambika Aiyadurai and Sayan
Banerjee, Henrik Kloppenborg M?ller, Iftekhar Iqbal, and Jianxiong Ma in

Geospatiality of corridors and borderlands 3
particular show that corridors are linkages, pathways, frontiers, and transitional
regions that weave together different human societies as well as animal habi-
tats. At the same time, corridors often perpendicularly intersect borderlands in
both geographical and geopolitical ways. The transregionality of either human
or animal corridors is not unimpeded but has undergone transformations when
it encounters human national borders.
This introduction recommends a reading perspective of what we call “the
perpendicular geospatiality of corridors and borderlands” as an important part of
our corridor geographies as more-than-human geographies inclusive of humans,
nonhumans, and the physical earth. It emphasizes the antithetical, tension-laden
but negotiated relationship of corridor and borderland in spatial terms. Each dis-
rupts or reorients the other when they intersect. At the same time, each brings to
the other a new set of geopolitical, geo-economic, and transboundary environ-
mental metrics of connectivity or disconnectivity when they crosscut one another.
The word “perpendicular,” as used in this book, is not entirely taken literally in
the geometrical sense. Sometimes, a border in the shape of a river or a valley
also functions as a corridor; however, the connectivity of this border-corridor is
often highly limited by the bilaterally antithetical geopolitics of the bordering
nations. In the context of the Yunnan–Burma–Bengal nexus, it is “border” in
the modern cartographical sense that constrains and frustrates the transregional-
ity of corridors, human or nonhuman, in the forms of territorial partitioning
( van Schendel 2004, 24–38) and borderland (re)ordering both domestically and
internationally (Dean and Viirand 2018, 220–23). This introduction lays out a
conceptual discussion of what this perpendicular geospatiality means by con-
versing with existing perspectives from borderland and transregional studies. It
comparatively revisits premodern and early modern imperial expansions relying
on corridors that entwined environmental and human flows—particularly in
the cases of British India’s commercial explorations of Burma and the Mongol
Empire’s invasion of Yunnan and part of Burma. Although the two empire-
building cultures came to the region more than 600 years apart, they neverthe-
less shaped the perpendicular relationship between corridors and borderlands
in the Yunnan–Burma–Bengal nexus. Regarding the ecogeological and animal
aspects of corridor geographies, this introduction takes the opportunity to pro-
vide a further discussion of elephant corridors in Aiyadurai and Banerjee’s chap-
ter as an example of how political borders frustrate transregional corridors and
induce artificial fragmentations of habitats. The goal of this introduction is thus
to make a point that the study of corridor geographies will remain partial if the
intersecting role of borderlands is overlooked or deemphasized.
Perpendicular intersections of corridors and borderlands
In The Bengal Borderland, van Schendel likens the birthing of postcolonial nation-
states in the mid-twentieth century to the collisions of “the world’s political tec-
tonic plates” (van Schendel 2004, 1), as demonstrated in his case study of how the

4 Dan Smyer Y?
partition of colonial India into the modern states of Bangladesh, India, and Paki-
stan begot new borderlands that are deep fissures that sever a landmass in carto-
graphical terms. The newness of the Bengal borderland suggests to van Schendel
that postcolonial South Asia has become a volatile region laden with tensions
and conflicts as new borderlines crosscut the pre-existing, centuries-old, tran-
sregional linkages once taken for granted for trade, ethnocultural interactions,
and environmental flows. Currently, the Bengal borderland “remains a sym-
bol of partition, reconfiguration, independence, nationhood, and uprootedness”
( van Schendel 2004, 363). Its previous incarnation, absent the crosscutting of the
border, was thus transformed into a zone split by the new nation-states as envi-
ronmentally contiguous but politically demarcated territorial margins (Ma 2004,
1–32). At the same time, the perceptual field of the political tectonic plates of
postcolonial South Asia has had extensive influence on borderland studies, par-
ticularly in the form of “methodological territorialism (the tendency to analyse
spatial forms as self-enclosed geographical units)” (van Schendel 2004, 8). This
state-centric approach treats borderlands as frontiers and peripheral territories of
sovereign states with little consideration of local histories, ethnolinguistic geog-
raphies, ecogeological continuities, and the transregional habitats of animals.
The same assessment can be made of the postcolonial Sino-Indian and Sino-
Burmese borders, with a total length of approximately 6,200 kilometers ( Shen
2012). These three newly founded states each had its historical claims to establish
borders with each other. While postcolonial India and Burma largely inherited
the British colonial cartographical boundaries with China as the bases of their
border demarcations, the new socialist China based its national border claim
on the geographical framework set by Tibetans’ traditional sense of borderlands
with their Himalayan neighbors and relied as well on the maps of the Mongol
Yuan (1271–1368) and the Manchu Qing (1636–1911) dynasties. In addition to
its historical claims, and since modern China was focused on anticolonialism,
it rejected India’s border claims based on the cartography of British India. Up
until this day, China and India have not yet settled their border disputes, as
shown in their border troops’ armed confrontations in 1962 and recent fistfights
between soldiers between 2016 and 2020 ( Smith 2020). At the same time, the
multicultural, multiethnolingustic, and multispecies geographies of the Hima-
layas, inclusive of the highlands of Southeast Asia and Southwest China, were
reoriented into the different sovereignties of the postcolonial, modern nation-
states. This postcolonial inter-state border complexity also contributes to the
sustained presence of methodological territorialism in the studies of borders,
borderlands, and frontiers in the Southeast Asian and Himalayan Massif. The
indigenous homelands of the Lepcha, the Bhutias, the Monpa, the Lisu, and the
Jingpo, to name a few of the regions’ peoples, are relegated to the territorial
margins or frontiers of these modern states. Or they are treated as the historical
subjects of the premodern imperial systems and, therefore, are made use of as
the historical bases and legal recourses for the current states’ territorial claims.
In this respect, borderland studies in the Himalayan and Southeast Asian Massif

Geospatiality of corridors and borderlands 5
(Michaud 2006) region tend to swing into the studies of bilateral international
relations—revealing human-centric methodological territorialism in practice.
Van Schendel writes, “borders not only join what is different but also divide
what is similar.” In the case of Burma, China, and India, borders divide what
is the same more than they join what is different. In most instances, differences
are the old, unsettled territorial scores between British India, British Burma,
historical Tibet, and the Manchu Dynasty, with the addition of new national
ideological orientations, such as Nehru’s Fabianist socialism and China’s Maoist
communism. A border in this context doesn’t just mark the sovereign ownership
of a given land. Its bilateral nature inevitably bifurcates a contiguous landmass
into the separate territories of two or more states in spite of the existing native
human, nonhuman, and environmental integrality or connectivity. Synonymous
with territory making, modern border-making is a political process of partition-
ing, reorienting, and peripheralizing a landmass between two or more sovereign
states. The connecting function of the border often comes later as bordered,
restricted, and reconfigured connectivity affecting humans and nonhuman
worlds and environmental flows such as rivers.
Iqbal’s discussion of ecological commons in his chapter best illustrates the
integrality of the Yunnan–Burma–Bengal nexus as an ecogeologically contigu-
ous region, regardless of human ethnolinguistic, cultural, and political differ-
ences and divisions. As with his peers in transboundary water studies ( Saikia
2019; Drew 2017), the warp and woof of the ecological commons in his vision
are the assorted transnational rivers originating in the Himalayas and the Tibetan
Plateau. These rivers weave together a contiguous flow across the superimposed
human geographical divisions of Inner Asia, South Asia, Southeast Asia, and
East Asia. Rivers, being unique environmental flows, are corridors for many
in this more-than-human world. What is most relevant to this book is that
rivers, as corridors, are insensitive to humans’ territorial claims. They force-
fully and strenuously string together human political differences by disregard-
ing superimposed human national geographies. The Brahmaputra, the Salween,
the Mekong, the Irrawaddy, and more crosscut different physical environments,
ethnolinguistic areas, and state borders. They transgress as well as create places,
as shown in the different names carried by individual rivers. For instance, the
Brahmaputra is Yarlung Tsangpo for Tibetans; the Salween is Rygal mo mgul chu
for Tibetans and the Nu Jiang for the Lisu, Dulong, Lahu, Bai, and Pumi people;
the Mekong is Rdza chu for Tibetans and Lancang for Dai, Bai, Buyi, Yi, and 12
other native peoples living between the Tibetan Plateau and Southeast Asia. If
the Yunnan–Burma–Bengal nexus is seen as a regional commons, as it is from
Iqbal’s perspective, it is a riverine commons that five nation-states and numerous
ethnolinguistic groups share. While the human languages within the commons
are not necessarily mutually intelligible, the human communities are ecologi-
cally related through their shared relationship with the rivers as sources of their
daily sustenance and interregional transportation. Modern borders not only cut
across these rivers but also generate environmental and geopolitical conflicts,

6 Dan Smyer Y?
such as the fragmentation of animals’ migratory paths, hydraulic damming, and
perceived future bilateral or multilateral water wars (Chellaney 2012).
In considering interregional human affairs, Jianxiong Ma’s narrative presents
the premodern caravan transportation system that was also a networking mecha-
nism tying together Yunnan, Burma, and Assam as a regional economic com-
mons. This network facilitated “social movements and commercial circulations”
(Ma in this book). Similar to the imagery of Iqbal’s riverine commons, humans
from different cultural and political constituencies within this commercial com-
mons did not necessarily meet each other in person but became connected by
the goods and ideas coming through trade corridors, such as the caravan routes
throughout Southwest China, Southeast Asia, and Northeast India before the
postcolonial era. The history of these regions is one of circulatory connections
that also found their presence at the advent of modern imperial encounters of the
British and the Manchu empires in Yunnan and Burma. C. Patterson Giersch’s
reconstruction of the cotton and copper trade in Southwest China and Southeast
Asia in the seventeenth and into the nineteenth centuries is a telling example of
how “long-distance circulation linked specific towns and mines to consumers
and producers far away in China and Southeast Asia” and of how “circulation
shaped historical change” (Giersch 2011, 39). However, modern cartographi-
cal practices of border-making since the mid-twentieth century formally nulli-
fied the locally based, transregional human networks and circulations. Yunnan’s
vibrant connectivity with Burma and beyond was shut down in the decades of
the 1940s and 1950s when Burma and China emerged as new modern republics.
This was a historical time when borders were cutting off corridors. Transbound-
ary connectivity thus began to enter a new geopolitical era in which neighboring
states set the limits to the concurrence of connectivity and disconnectivity—
whether unilaterally, bilaterally, or multilaterally.
From this perspective, borderlands and corridors geometrically intersect each
other in a perpendicular relationship. This perpendicular geospatiality of corridors
and borderlands signifies the paradoxical pairings of commons-fragmentation,
movement-fixity, flow-interception, connectivity-disconnectivity, and freedom-
confinement. While the use of the prefix “geo-” highlights the forceful changes
brought by the geopolitics involved with the modern nation-building processes
that have permanently changed the premodern, integral, and connected geogra-
phies, it is also intended to reaccentuate how the earth’s geology, geomorphol-
ogy, and environmental flows are inherently entwined with human place-based
dwelling and mobility. Along with human efforts, physical environmental factors
were persistent forces shaping transregional corridors between Southwest China,
Burma, and Bengal before they were severely frustrated by modern borders. In
this regard, geology, geomorphology, and ecology are equally critical factors in
the geospatiality of the antithetically entangled corridors and borderlands.
If we add more historical depth to our current perception of the Yunnan–
Burma–Bengal corridor, it is not too challenging to recognize that the hyphen-
ated linkage of the three different geographical designations is a consequence
of historical imperial encounters that fostered the vision of linking Yunnan,

Geospatiality of corridors and borderlands 7
Burma, and Bengal together in a more systematic and greater scale than simply as
a linear transport corridor. From the south, British India’s expansion into Burma
was intended to open commercial corridors linking India and China. From the
north, 600 years before the arrival of the British, the Mongols initiated imperial
efforts in Southwest China and parts of Southeast Asia to create a single pol-
ity. Both imperial expansions, in their different historical times, were entangled
with climate change and environmental f lows, as will be elaborated shortly. The
Mongol rulers never coincided with the British in this region; however, their
territorial legacy was nevertheless fully incarnated in the Qing Dynasty’s ten-
sions and conflicts with the British via Burma. The chapters by van Schendel,
Iqbal, Ma, and Smyer Y? all touch on the historical networks, trade routes, and
imperial ruling methods that contributed to the intersection of corridor expan-
sion and boundary making. What needs to be reemphasized is that the imperial
expansions from both the south and the north gave commercial and military pre-
cedence to corridor building rather than border demarcating. The latter came as
an aftereffect when each empire reached an impasse or a stand-off at the current
Yunnan-Burma borderland.
Revisiting the corridor geography of British India in Burma
When the first East India Company voyage, led by Sir James Lancaster, landed
in Surat, India, in 1601, the company’s geographical expansion into the Indian
subcontinent would head north- and northeastward toward Tibet and Burma
for the next three centuries. In its commercial incarnation, the British Empire
was always searching for new routes and networks to expand and strengthen
its global commerce. Local borderlands were hindrances to the empire reach-
ing its commercial horizon. In the Asian context, the East India Company was
at the forefront of corridor building and borderland demolishing or recon-
structing. Its political conversion of diverse native polities in the subcontinent
and its annexation of Burma into a single governing system attested to its
commercial and colonial abilities. When the company reached the border-
lands of Tibet and Yunnan, it had a head-on collision with the Manchu-led
Qing Dynasty, a continental empire interlinking territories of Inner Asia,
Northeast Asia, Central Asia, Southeast Asia, and East Asia. This historical
imperial encounter of the British and the Manchus set a precedent for post-
colonial states to prioritize the solidification of borders and borderlands at
the expense of the historical corridors and pathways of ethnolinguistic con-
nectivity, transregional trade, and cultural-religious networks that had existed
long before the presence of either ruling party in the region (Bergmann 2016;
Diemberger 2017). These postcolonial territorial politics inherited the impe-
rial perpendicular geospatiality of corridors and borderlands from the British
and the Manchu.
Starting in the late eighteenth century, British India became the formative
force systematically pressing up from the south in order to create a transregional
corridor linking India with China via Burma. Its south-north expansion carved

8 Dan Smyer Y?
out a formidable commercial corridor in Burma that would be extended into
Yunnan, a territory of the Manchu Empire. Burma, as a province of British
India, was an obvious trade route within the British imperial geography. Its use
as a corridor in this historical context was as a transport corridor consisting of a
set of transregional linear pathways and linkages (Saxer 2016, 105). It signified
the historical intent of the British Empire to establish commercial connectivity
between India, Burma, and the Manchu-ruled lands. To note, “empire” and
“dynasty” are used interchangeably to refer to the Manchu’s imperial adminis-
tration as a Sinicized dynasty. In a transregional sense, we understand the Qing
to have been an empire more than a localized dynasty because of its vast inter-
Asian territorial expansion, which combined all Han Chinese regions with Man-
churia, Mongolia, Tibet, eastern Central Asia, and a portion of Southeast Asia.
The Qing had its own sense of borders, borderlands, frontiers, and international
relations. Its imperium was unprecedented in the history of Asia. Like the Mon-
gol Empire, this non-Han dynasty reshaped China as an inter-Asian empire.
Its imperial bureaucracy was centralized but transculturally and trans-ethnically
implemented in non-Han territories. In the scheme of global commerce, the
Qing, like its predecessor, the Ming (1368–1644), continued to be “the ultimate
‘sink’ of the world’s silver” (Frank 1998, 115) through its trade surplus.
British India was eager to explore effective commercial routes to China from
India. The commercial aims were intended not only to acquire wealth to ease
Britain’s trade deficit with the Manchu Empire, but also to alleviate social issues
in England. In the course of its becoming the global empire and as a result
of rapid industrialization, England’s domestic problems grew, with the scale of
poverty significantly increasing in comparison to pre-industrial eras. Within
the century between 1780 and 1880, England’s population nearly doubled from
12.98million to 24.15 million (Harvie and Matthew 2000, 11), and it consisted
mostly of urban laborers. In the years between 1838 and 1842, England under-
went “the worst depression of the century” (Hopkins 2000, 18). During this
period, unemployment was widespread. The worst hit happened to iron found-
ers, boilermakers, and coal miners. People had to migrate to other parts of the
world to make a living. For instance, between 1861 and 1990, the number of
the British government–assisted migrants to Australia reached 990,000 (Beattie
et al. 2014, 7). In South Asia, the British East India Company was economically
and politically obligated to contribute its overseas revenue to alleviating pov-
erty in England, and so British colonists in India keenly felt England’s domestic
problems rippling all the way to South Asia. Brian Hodgson, a colonial offi-
cer stationed in the Himalayas, favored the foothills of the Himalayas as a new
European settlement and considered the wealth obtained through British trans-
Himalayan commerce as “a perfect god-send” to his starving compatriots at
home (Hodgson 1874, 89).
In this historical context, British-influenced corridor geography can be
understood as a frontier geography centered upon trade, wealth acquisition,
and exportation. The colonial meaning of “frontier” refers to the territories

Geospatiality of corridors and borderlands 9
and associated resources in far-off lands, “ahead of oneself” as the etymology
suggests and signifies that what is ahead of oneself awaits one’s exploration,
exchange, and acquisition. What was ahead of the British was the territory of the
Qing, an inter-Asian empire with a trade surplus gained from the Great Britain.
Seen from this colonial geographical perspective, the Himalayan Massif, Tibet,
and Burma were the geo-economically determined frontiers to be acquired and
converted into the new domains of the British Empire before it could reach
China proper. Tibet and Burma in particular were assessed as two intermediary
territories connecting British India’s north and northeast territories with China.
Their importance was expressed as “nodal lines,” (Cederl?f 2013) in an attempt
to link British India with China, and as buffer zones, absorbing the pressures
from the Manchu Empire.
In practice, the corridor geography utilized by British India was a transport-
based geography in which “transport corridors” (Rodrigue 2013, 5) functioned
as commercial conduits for overland trade. Transport corridors emphasize the
transportability of resources and goods with, ideally, the least physical friction or
interregional politics (Scott 2009, 45). They involve gateways as interfaces of dif-
ferent circulation systems and as hubs facilitating inbound and outbound traffic.
Although the emergence of transport geography as a subdiscipline of geography
began only in the mid-1990s, its conceptual relevance to an understanding of
colonial corridors lies in the sense that the British were keen on widening old
trading routes and pioneering new commercial pathways linking disparate parts
of Asia within new global imperial routes and networks. Transport geography’s
emphasis on mobility and flows thus affords conceptual reflections on the colo-
nial transport corridors that the British envisioned and partially implemented and
that eventually culminated in the political independence of India and Burma.
In their trans-Himalayan attempt to open an overland route via Tibet to the
interior of China, the British made both peaceful and forceful attempts to enter
Lhasa (Younghusband 2010, 224–303; Bell 1924 , 59–72 and 178–89); however,
the geopolitical and cultural conservatism of the Tibetan ruling class backed by
Qing military aid prompted the British to treat Tibet as a buffer only, and not as a
potential transport corridor into China. In the “frontier” region beyond North-
east India, the British were more successful in forcefully converting Burma into
a far eastern province of British India after three wars with the Burmese in
1824–1826, 1852, and 1885. In 1609, prior to these three Anglo-Burmese Wars,
the East India Company started a trading post in Bhamo (Christian 1940, 175).
In his expedition to upper Burma in 1795, Colonel Michael Symes documented
the cotton trade between Burma and China ( Symes 1800, 212). During the first
Anglo-Burmese war, John Crawfurd, a colonial administrator, recorded the
trans-Salween trade of cotton, jade, rubies, copper, medicines, and other goods
between Burma and Yunnan. Cotton constituted the greatest volume among all
goods traded (Crawfurd 1829, 436). In 1837, the first British explorer reached
Kianghung (Jinghong), Yunnan, by sailing the Salween (Yule 1880, 381). In
1921, the British began construction of their consulate in Tengchong, Yunnan.

10 Dan Smyer Y?
The corridor geography of British India progressed in a linear fashion as a
transfrontier project linking Northeast India with Yunnan via Burma, connect-
ing different geographically specific commercial centers, gateways, and hubs.
Physically linear, the corridor also symbolized the linear progress and expansion
of the British Empire through trade and transportation. On the ground, the Brit-
ish effort to develop modern, overland commercial routes into China began with
their utilization of the existing local transportation routes shaped mostly by rivers.
Rivers express the linear movement of water. The “Asian river-network” (Ced-
erl?f 2015, 5) played a crucial role in materializing British commercial activities,
even as the British were envisioning more efficient transport corridors connecting
British-held Burma and India with China as “the greatest market in the world”
( Christian 1940, 180). The idea of the Burma-China railway was one result of such
colonial visions. Had it been completed, this envisioned colonial transport cor-
ridor would have been a pipeline for commodities and revenues flowing between
Burma, China, and British India. It was economic in nature, concerned as it was
with integrating the frontier status of Burma and Yunnan into the regional and
global commercial gateways and networks of the empire. Moving in a south-to-
north direction, the corridor ultimately collided with Yunnan, an east-to-west
borderland territory under the Manchu rule. In the end, the border’s perpendicu-
lar intersection with the corridor frustrated the corridor’s trajectory.
Changing Yunnan-Burma borderlands since
the Mongol conquest
The southwest domain of the Manchu Empire, inclusive of the eastern Tibetan
Plateau and Yunnan, was a “hand me down” from the Mongols via its prede-
cessor, the Ming Dynasty (1368–1644). The fundamental roots of the currently
hardened Sino-Indian and Sino-Burmese borderlands are all traceable to the
Mongol Empire, known in Chinese history as the Yuan Dynasty. The modern
geographical formation of the frontiers and borderlands of Southwest China and
Southeast Asia would not have taken place without the initial intrusion of the
Mongol Empire from the north into these regions. The distance between the
homeland of the Mongols and the Southeast Asian Massif is over 2,000 miles,
without factoring in topographical conditions; however, the historical fact is
that the Mongols overcame this vast distance to conquer Southwest China and a
portion of Southeast Asia in the thirteenth century. Since then, its Ming, Qing,
and modern republic successors have relied heavily on its imperial geography to
assert their own territorial sovereignties. Therefore, it is not possible to have a
reasonable understanding of the Yunnan–Burma–Bengal corridor without con-
sidering the historical force of the Mongols in shaping a variety of inter-Asian
corridors as well as borderlands. Both the British and the Mongols threaded
together different ethnolinguistic groups and civilizational systems on an inter-
Asian scale in different historical times but their outcomes met in the current
Yunnan-Burma borderlands. As Smyer Y?’s chapter addresses local details of the

Geospatiality of corridors and borderlands 11
Mongols’ transregional movements, this section gives a larger historical picture
of how the Yuan Dynasty, a continental empire, took hold of the Southeast
Asian Massif by exerting its version of imperial corridors and borderlands in
comparison with the British Empire 600 years later. By situating our study of the
Yunnan–Burma–Bengal corridor in a deeper historical and a larger geographi-
cal context, we have a better chance of circumventing the “territorial trap” of
methodological territorialism (van Schendel) and recognizing the limitations of
state-centric geographies of borders and borderlands, which are hindrances to
transregional corridor studies.
What motivated the Mongols to leave their grassland and build a continen-
tal empire when their traditional mode of subsistence, pastoral folklore, indig-
enous beliefs, and affective bond with the steppe ecology all point to the unlikely
nature of such a move?
In the last six years, historians and climatologists have joined forces to reex-
amine the birth and demise of the Mongols’ Eurasian empire. The focal point
of their studies is the Little Ice Age, which lasted from approximately the early
1200s until the mid-1800s (Matthews and Briffa 2005, 17); Berglund 2003, 10),
as the primary nonhuman motivator of the Mongols’ imperial expansion. The
estimated beginning of the Little Ice Age coincided with the Mongols’ westward
invasion of Central Asia and eastern Europe and their southward movement into
the agricultural heartland of China, as well as the Tibetan Plateau and the high-
lands of Southwest China and Southeast Asia. The climate event’s average 2°C
temperature drop, a reduction in rainfall, and an extension of the snowline to
lower latitudes threatened the Mongols’ survival and triggered social unrest. The
question posed earlier is a continuation of Nicola Di Cosmo’s historical inquiry:
“How could the Mongol warriors be so successful in mounting large military
operations given that the economy and society were supposedly in shambles?”
( Di Cosmo 2014, 15). Based on Smyer Y?’s recent work, the Mongols, at the start
of their move from the steppe, were more akin to climate refugees than imperial
expansionists (Smyer Y? 2020, 30) due to the carrying capacity of their ecologi-
cally fragile steppe environment being severely debilitated by the environmental
impacts and social consequences of the Little Ice Age.
The 1200s were marked by a large southward migration of Mongolian civil-
ians into adjacent agricultural regions of China before Mongol troops formally
overthrew the Southern Song and established the Yuan Dynasty. Kangjilu (康济录 ),
or Hunger Rescue Chronicles, by the Qing writer Lu Zengyu documented some
868,000 Mongol households migrating from the north into China (Lu 2004,
225). Continued mass migration of Mongolian civilians, likely due to climate
change, persisted into the era of Emperor Taiding (Borjigin Toq-Temur 1293–
1328), the eighth Yuan emperor. The compilation of Yuan court records—The
History of Yuan: Emperor Taiding’s Chronicle—describes the consequence of natural
disasters: “Wild grasses ignited themselves. Nine out of ten livestock perished.
People were reduced to dreadful poverty” (Song 1368). At the same time, the
Han Chinese populations and their economic center were also shifting from

12 Dan Smyer Y?
northern China to the Yangzi River region (Zhu 1973, 170–2). The Mongols
were very likely migrating climatic refugees in addition to being the most feared
warriors in the history of Asia.
In retrospect, it can be seen that, prior to the arrival of the Little Ice Age, the
territories of the Mongols and the Chinese naturally reflected the Gobi Desert as
their natural borderland. Its southern end was marked by the Great Wall region
demarcating Mongol from Han territory. The two civilizations’ ancient relation-
ship before the 1200s is often characterized as agro-nomadic conflict ( Su et al.
2016). In their actual interactions in the forms of trade and war, they were more
symbiotic than diametrically opposed. Thomas Barfield deems the nomadic north
a type of “mirror empire,” which “rose and fell in tandem with native Chinese
dynasties because they were parasitically attached to them” (Barfield 2001, 34).
Peter Turchin emphasizes their mutual dependency by proposing “feedback loops”
between the nomadic north and the agricultural south and by pointing out that
they rose together but also fell together (Turchin 2009, 199–200, 2007, 211, 229).
The 1200s marked the fall of both the nomadic and the agricultural polities as
they merged into a third political system that was neither nomadic nor agricultural
but combined both within a continental empire. The Mongols played the primary
role in this imperial transformation (Smyer Y? 2020, 4) by shifting their political
and economic center from the steppe to the heart of the agricultural south as their
steppe mode of subsistence was on the verge of collapse, likely due to the environ-
mental impacts brought about by the Little Ice Age.
The Mongols’ historical route from north to south took place along what
China-based ethnologists have named the “Tibetan–Yi Corridor,” which is dis-
cussed extensively in the chapters by Smyer Y? and Guo Jianbin and Yang Liquan.
This so-called “corridor” is, in fact, an entire region known as the Hengduan
Mountain Range, or the Six Rivers Region, located on the eastern Tibetan
Plateau. Geologically, the range was shoved by the colliding tectonic forces of
the Indian Plate and the Eurasian Plate so that it runs north-south, in contrast to
the Himalayas’ general east-west direction. Because of this shift in direction, the
range connects Northwest China with Southwest China and northern Burma.
As Smyer Y? discusses in his chapter, the riverine valleys between the mountains
were the pathways followed by the Mongol troops and civilians moving from
the north to the south into Yunnan. Upon their conquest of Yunnan and part
of northern Burma, the Mongols initiated an indirect rule known as the local
chieftain system. In his chapter, Ma narrates the mutually beneficial outcomes of
this indirect rule system. On the one hand, the Mongol Empire found a way to
solidify control of its newly conquered territories; on the other hand, the native
populations had relative political autonomy over their own affairs as long as they
pledged their loyalty to the empire.
After the demise of the Mongol Yuan Dynasty, this system of indirect rule
was continued by the Ming and then the Qing until 1726, when Qing Emperor
Yongzheng formally began to replace the local chieftain system with direct rule
measures. By the time the British reached the Yunnan-Burma borderlands, the

Geospatiality of corridors and borderlands 13
Qing’s direct rule over the region had already been in place for nearly a century.
The British commercial intent for a land route into China via Yunnan was forced
to stop at the border of Yunnan, which was under Qing direct rule. In com-
parison, the early periods of British expansion into Bengal and Burma and the
Mongol Yuan and the (Han-ruled) Ming Dynasties’ conquests of Yunnan were
all concentrated on territorial expansion. For this reason, corridor and network
building were preferred over restrictive borderlands. However, when the British
and the Chinese imperial domains became continental territorial systems, their
borderlands started to frustrate their transregional commercial corridors and net-
works. Restrictions, constraints, and disconnectivity became a geopolitical norm
in the Yunnan-Burma borderlands from the mid-1800s onward.
After the region’s transition into the postcolonial era in the mid–twentieth
century, border demarcation became the political priority of Bangladesh, Burma,
China, and India. Terrestrial corridors were severely discouraged by borders.
The borderland relations in the region evolved into what Juan Zhang and Martin
Saxer call “neighboring relations” (2014, 11). In the case of the Yunnan–Burma–
Bengal nexus, the neighboring process suggests a set of bilateral state-to-state
relations—e.g., Sino-Burma and Sino-India relations—rather than everyday
forms of neighboring on the individual and community levels. In other words,
the actual practice of neighboring is fence building, line drawing, and border
solidifying. The neighbors are not necessarily the human communities tradi-
tionally residing in the borderlands but rather the political centers of the neigh-
boring nation-states that are thousands of miles away from the border: e.g., New
Delhi, Beijing, and Yangon. On the ground level, the borderlines and border
disputes have contributed to the splitting of ethnolinguistic communities into
separate settlements under different national politics: e.g., the Akha, the De’ang,
the Lahu, the Lisu, the Jinpo, and the Wa, as shown in the chapters by Yunxia
Li and Quanmin Li. It is not surprising that pre-existing land corridors between
Yunnan, Burma, and India that had been used to transport and trade tea, horses,
jade, cotton, and imported British products ceased to be operational in the late
1940s (Li 2017, 3).
Postcolonial borders and borderlands add much political friction and frustration
to both traditional and modern transport corridors in Southwest China, South-
east Asia, and South Asia. As the twenty-first-century conversation on corridors
is increasingly framed in inter-state geo-economic initiatives, such corridors as
defined are far removed from local realities and yet have a disproportionate effect
on borderland societies. Current multistate-sanctioned geo-economic corridors
include the Bangladesh-China-India-Myanmar Economic Corridor (BCIM),
the India-Nepal-China Corridor (INCC), the Lancang-Mekong Cooperation
(LMC), and the China-Pakistan Economic Corridor (CPEC). Traditional ter-
restrial corridors without state sanctions have become illegal or illicit venues
of transborder exchange (van Schendel 2005, 38–68; 2020 , 37–64). Crossing
these corridors in a manner unsanctioned by states requires adaptive skills and
a reliance on experience, as shown in the case studies by Yunxia Li and Henrik

14 Dan Smyer Y?
Kloppenborg M?ller in this book. The premodern imperial and modern colo-
nial corridors are now dead. They gave way to the inter-state infrastructural
constructions that have been technocratically designed and implemented for
purposes of moving national resources and products globally. In essence, post-
colonial borderlands are new gateways of inter-state transport corridors, which
require merchants and trading companies to comply with states’ national inter-
ests, geopolitical agendas, and global ambitions.
Anthropogenicity of nonhuman corridors
Nonhuman-defined corridors like rivers and megafauna migration routes, either
appropriated or impacted by humans, are under-researched in contemporary
corridor studies. Their relationships with local human societies, continental
empires, and states deserve full attention. Aiyadurai and Banerjee’s chapter on
Asian elephant corridors sets a precedent in this regard. Inspired by it, this sec-
tion of the introduction takes the opportunity to further illustrate the perpen-
dicular geospatiality of corridors and borderlands in the case of Asian elephants
as megafauna residents across Yunnan, Burma, and Bengal.
Elephant corridors, conceived as a modern human conservation measure
( Lowe and M?nster 2016, 132), were initially designed with linear character-
istics derived from the general notion of a wildlife corridor as “a linear two-
dimensional landscape element that connects two or more patches of wildlife
(animal) habitat that have been connected in historical time; it is meant to func-
tion as a conduit for animals” and as a human-made “[bandage] for a wounded
natural landscape” (Soulé and Gilpin 1991, 3, 8). As a human-devised, linear
landscape element, its function is to connect two or more isolated habitats and,
in this case, to facilitate elephant movements in support of higher rates of spe-
cies survival and continuation. “Corridor” in this sense connotes “passageway,”
“gallery,” “landscape linkages,” and “greenways” (Menon et al. 2017, 24; Ben-
nett 2003) that reflect “human ingenuity” in response to the separations imposed
by human encroachment upon nonhuman habitats. The emphasis on landscape
connectivity highlights elephant corridors as linkages between broken, threat-
ened, isolated, and discrete patches of elephant territory resulting from human
livelihood making and economic development in the forms of logging, cash
crop or monoculture agriculture, subsistence farming, urbanization, and human
transport corridor construction.
Historically, the contiguous Asian elephant habitat comprised an area of over
nine million square kilometers (Barua 2013, 76), reaching an area archeologi-
cally confirmed to be as far north as the Yellow River region and as far east as
the lower reaches of the Yangtze River in China, as far west as Western Asia, and
as far south as the Indonesian islands (Zhang 2011, 43; Sukumar 2006, 1). Con-
temporary scholars continue to reaffirm that “Asian elephants are long ranging
species with extensive habitat and nutritional requirements” (Menon et al. 2017,
27). One example of the size of the home ranges of Asian elephants in India can

Geospatiality of corridors and borderlands 15
be found in the Anamalai Hills (Baskaran et al. 2013, 477), where they vary from
250 to 1,000 square kilometers (Aiyadurai and Banerjee in this book; Suku-
mar 2006, 4). Hypothetically speaking, if Asian elephant habitats had remained
intact, without human-induced fragmentation, and if the elephants were not
saddled with human national identities, as revealed by the terms “Indian ele-
phants,” “Burmese elephants,” and “Chinese elephants,” they would be simply
elephants, continuing their long-ranging, interconnected lifestyle in one integral
geographical region that could be plainly called “an elephant nation” (also in
Aiyadurai and Banerjee’s chapter).
No doubt, the human conception of the Yunnan–Burma–Bengal corridor
is part of a fragmented Asian-elephant homeland. By conceptually connecting
elephant corridors with human borderlands, we can discern that the scale of the
anthropogenic impact of modern borderland making and livelihood making is
both local and transregional. This suggests a multiplicity of edge effects that
crosscut and shatter habitats and their connecting pathways in a perpendicular
fashion. In ecology, an “edge” refers to the junction zone of two or more eco-
logical communities. The effect is that this “edging process” allows for increased
biodiversity because of the symbiotic contacts between the different ecosystems
that share edges (Zurita et al. 2012, 503–4). To complicate the matter, human
influences in these edge zones do not necessarily increase diversity; instead, they
advance human monocultural, mono-economic, and mono-directional political
practices that work against diversity and connectivity. Examples are plentiful—
the advancement of human monocultural practices into a neighboring forest
reduces biodiversity; artificial edge effects from the excessive impoundment of
water by dam building endangers the terrestrial ecological diversity; and modern
borders and borderlands fragment the same ecosystems, ethnolinguistic commu-
nities, and traditional habitats and migratory routes of megafauna like elephants.
Edge effects produced by modern human environmental behaviors and politi-
cal borderlands are often detrimental to the natural environment and the shared
habitats of humans and nonhumans. They are “dominant drivers of change in
many fragmented landscapes” and “have serious impacts on species diversity and
composition, community dynamics, and ecosystem functioning” (Laurance
et al. 2007, 1). The fragmented habitats and patches relegated to Asian elephants
in Yunnan, Burma, Laos, and India are a result of the edge effects caused by
the expansion of agriculture, the increase in cash-crop plantations such as those
for tea and rubber, infrastructural developments, and solidifying borderlines.
The initially vast, contiguous home ranges of Asian elephants—from Yunnan
to Assam—have been severed into isolated habitats or enclosed natural parks.
Human-elephant conflicts across Southwest China, Southeast Asia, and North-
east India are human-induced edge effects. “Edging” in this context signifies a
self-serving, invasive, and fragmenting process. Ironically, since the advent of the
postcolonial era, it is not uncommon for one human group to superimpose this
type of anthropogenic edge effects on other human groups as well as on nonhu-
man habitats.

16 Dan Smyer Y?
The modern fate of terrestrial corridors in the Yunnan–Burma–Bengal nexus,
which traditionally networked diverse native human and nonhuman communi-
ties, instigated radical changes through their imperial appropriations and expan-
sions for purposes of continental trade and empire-building, with those changes
ending with postcolonial borders and borderlands that are defined by individ-
ual national territorial sovereignties. In their perpendicular geospatial relations
with corridors, modern human borders and borderlands, besides having political
effects, produce anthropogenic environmental edge effects on both human and
nonhuman habitats. They indifferently cut across human and nonhuman dwell-
ing spaces. Domestically determined or foreign-invested domestic hydrologi-
cal projects are implemented on rivers without factoring in the transboundary
nature of the rivers crossing into and through multiple nations. In the case of the
fragmented Asian elephant habitats and migratory routes, human boundary and
livelihood making present ample cases of anthropogenic edge effects in the forms
of human-to-human and human-to-animal conflicts. A recent case is the wild
elephants’ killing of over a dozen people at the Kutupalong Rohingya refugee
camp, which blocked the elephants’ traditional transboundary migration routes
between Burma and Bangladesh (Daly 2018). In Yunnan, human-elephant con-
flicts have become the norm where cash-crop agriculture has expanded into
elephant habitats. Modern borders and borderlands disrupt, fragment, regulate,
frustrate, and reshape corridors and habitats, and these anthropogenic tensions,
conflicts, and stresses are costly.
Nonhuman corridors, whether they are rivers or elephant passageways,
deserve more in-depth, interdisciplinary research, not merely in the field of
environmental studies but also in corridor-borderland studies. Our book takes
the initiative to start with river corridors and elephant corridors in both empiri-
cal and conceptual terms. The nonhuman-corridor geography, which this book
promotes as a more-than-human geography, pertains to an antithetical but sym-
biotic world of humans and nonhumans grounded in land and environmental
flows and intertwined with nonhuman species. As a geological and an ecological
container, a physical environment evolves, changes, and moves in vertical or
horizontal directions. A continent can drift from its current location, a mountain
or a plateau can grow taller, a river can shift its course or erode its banks, and
a grassland can evolve into a desert due to geological, ecological, and climatic
forces of change. As a “body” fused with biotic and abiotic entities, a physical
environment also co-evolves with organic beings who are themselves capable
of altering the earth’s geo-ecological formations for specific purposes. When
human activities take place on a transregional scale, their environmental edge
effects are not necessarily only the ecotonal outcomes of the encounter of two
or more edged ecosystems. Such edge effects might also include human-induced
processes that reshape a physical environment according to human political
senses of territories, boundaries, and controlled connectivity.
The perspectives of nonhuman corridor geography expressed in the chap-
ters by Aiyadurai and Banerjee, Iqbal, and Smyer Y? suggest a transregionality

Geospatiality of corridors and borderlands 17
concerned with the biotic-abiotic connectivity that links different habitats that
are currently artificially “boundaried” into separate modern human nation-
states or the disputed territories between them. In this transregional geographi-
cal perspective, “nonhuman” refers to nonhuman species and abiotic entities
such as mountains and rivers. A nonhuman corridor thus possesses a twofold
meaning. On the one hand, it refers to a structure of relatively narrow physical
routes and pathways connecting two or more ecologically similar habitats or
different ecosystems and climatic zones and a function that entails the inter-
habitat movements of nonhuman species for foraging, hunting, and reproduc-
tion. A nonhuman corridor in this respect could be naturally shaped or (re)
built by humans. On the other hand, as proposed in the chapter by Smyer Y?,
a nonhuman corridor is understood as a transregion that edges larger regions
with relatively uniform ecogeological characteristics such as steppes, plateaus,
and plains. This twofold characteristic of nonhuman corridor geography allows
us to rethink the idea of a corridor as both a narrow linear transport linkage
and a large, ecogeological, multispecies region indifferent to modern human
conceptions of national geographies, though it is affected by human practices of
frontier making, state building, and resource extraction. To illustrate our points,
we consider elephant migration pathways and rivers as examples of nonhuman
corridors relevant to the topical coverage of this book and to an inclusive under-
standing of corridor geographies currently overwhelmed with human-centric
geographical perspectives.
Thematizing the chapters
The chapters of this book are thematized under three headings, namely, “Con-
ceptual thoughts,” “Human-nonhuman corridors and commons,” and “Impe-
rial frontiers, ethnopolitics, and borderland livelihoods.” Under the first theme,
the chapters by Willem van Schendel, Dan Smyer Y?, and Guo Jianbing and
Yang Liquan provide more concentrated conceptual discussions of corridors. Ini-
tially a keynote lecture of our bookmaking workshop, van Schendal’s chapter—
“Framing spaces between India and China” —sets the conceptual tone of this
book by proposing “structured, liquid, spatial, and sensory metaphors” to address
the spatial understanding of the connectivity between Yunnan, Burma, and the
Bay of Bengal. It emphatically points out that these three regions are on the
political margins of larger geopolitical areas and national polities, while they
are unique in their own terms regarding their biodiversity and human ethno-
linguistic and cultural diversity. By conversing with the works of Erik Wolf,
Mandy Sadan, Jianxiong Ma, and Gunnel Cederl?f, van Schendel continues to
emphasize the importance of process geographies (Appadurai 2000; van Schen-
del 2002), as opposed to trait geographies, for the studies of corridors. The four
metaphors in his chapter afford us multiperspectival and integral understandings
of corridors, networks, regions, and borderlands of modern nation-states not
only from the geopolitical viewpoint but also from affective, environmental, and

18 Dan Smyer Y?
social perspectives. These four metaphors re-emphasize the fluidity, liminality,
and borderworlds of individual national landscapes and highlight the continuous
spatial formation and transformation of the movement of humans, commodities,
and knowledge. Van Schendel’s chapter is the conceptual landmark of this book.
Inspired by this metaphoric approach, in particular the spatial metaphor,
Smyer Y?’s chapter proposes corridors as transregions in the examples of Burma
in the colonial vision of British India and the Tibetan–Yi Corridor in the nation
building process of modern China. While it reaffirms the integrality of these
regions, it emphasizes their interconnecting characteristics as shown in ethno-
linguistic and imperial histories and modern borderland dynamics. It brings the
physical environmental conditions of these transregions to the forefront of a
spatial reconceptualization of corridors as transitional regions in the imperial
histories of the Mongols, the Ming, the Manchu, and the British. In particu-
lar, the geomorphological structures and environmental flows in these transre-
gions favored human transregional mobility in the forms of imperial conquests
and human commercial activities. In many ways, these transregions are critical
spatial zones interlinking one region with another in both human and nonhu-
man terms. Smyer Y?’s chapter recalibrates the domestically conceived ethno-
geography of the Tibetan–Yi Corridor in the Hengduan Mountain region of
the Gansu, Sichuan, and Yunnan Provinces of China to an international scale
by reconnecting it with its southern ecogeological extension in the territory of
northern Burma. In the process, the chapter highlights rivers and mountains
primarily as the transregional physical features of the region, recognizing the
aid they afforded the Mongols’ imperial expansion into Southwest China and
Southeast Asia, and considers the modern implications.
“A conceptualization of Tibetan–Myanmar corridors” by Guo and Yang
builds the conceptual case of international corridors ethnolinguistically link-
ing Tibet and Burma. Guo and Yang elaborate the late Fei Xiaotong’s idea of
“the Tibetan–Yi Corridor” (Fei 2006) as the basis of their conceptualization of
the Tibetan–Myanmar corridors. At the same time, like their contemporaries,
they also point out the limitation of Fei’s conceptualization of “corridor” as
an intra-China, inter-ethnic connectivity and an important part of the territo-
rial formation of China. Guo and Yang’s transboundary understanding of the
Tibetan–Yi corridor allows them to propose the Tibetan–Myanmar corridors.
Setting the ethnolinguistic familial relations of the Tibetan and Burmese peoples
and their cultures as the foundation of the corridors, Guo and Yang lay out
the historical routes connecting Southwest China, South Asia, and Southeast
Asia by highlighting the ancient network of trade roads, such as the Sichuan-
Yunnan-Myanmar-India Road and the Yunnan-India-Myanmar Ancient Road.
As an outcome of their argument against the “Han-Tibetan corridor networks”
proposed by Li Hui, Song Xiufeng and Jin Li (2002, 104), Guo and Yang pro-
pose that the Tibetan–Myanmar corridors are a set of international ethnic cor-
ridors connecting China, Burma, and India. These corridors triangulate the
three modern nation-states and are expressed in three characteristics: namely,

Geospatiality of corridors and borderlands 19
the natural geographical, the geopolitical, and the ethnolinguistic. In essence,
these transnational corridors are not linear transportation routes but rather are
composed of multiple places, regions, and ethnolinguistic societies. Guo and
Yang’s corridor perspective is among the emerging new transregional studies
based in China that are making an effort to re-establish complex transnational
ethnolinguistic connectivity.
Consisting of the chapters by Aiyadurai and Banerjee, Iqbal, and M?ller, the
second theme of this book— “Human-nonhuman corridors and commons” —
emphasizes corridors and corridor regions as spaces by of humans and nonhumans.
What ties humans and nonhumans together is their common habitats and the “vital
materiality” (Bennet 2010, 14) of the earth’s minerals and environmental flows,
such as jade and rivers. Aiyadurai and Banerjee’s chapter, “Understanding bor-
derlands through elephant corridors in the Yunnan-Myanmar-Bengal landscape,”
presents a nonhuman perspective on corridor, connectivity, and the fragmentation
of shared human-nonhuman habitats in the case of Asian elephants. The authors
raise questions about the impacts of human borderlands on nonhumans’ traditional
inter-habitat pathways and corridors: “Can borders divide nature? Can borders
stop animals from crossing territories, rivers from flowing across the state lines and
birds from flying across nation-states?” Their comparative case study highlights
the shared history of Asian elephants and human communities in the Yunnan–
Burma–Bengal corridor regions and sheds new light on how we can reconceptual-
ize frontier, borderland, and habitat from more-than-human perspectives as Iqbal,
Smyer Y?, and M?ller do in this book. Conceptually, the discussion of corridors in
Aiyadurai and Banerjee’s chapter begins with “middle ground” (Giersch 2006, 4),
“contact zones” (Pratt 1991, 34), and “non-state space” ( Scott 2009, 11–13). When
these human-oriented political terms are recontextualized in the lifeworlds of
Asian elephants and their habitats that overlap with those of humans, the meanings
of “corridor” become multifaceted. “Corridor” then signifies how elephants stub-
bornly continue to walk on their ancient, transregional pathways, regardless of the
habitat fragmentations brought upon them by humans. It also discusses how the
human-reconstructed elephant corridors in India show a vast historical elephant
nation encompassing India, Burma, China, Laos, Cambodia, and other human-
defined territories. As a consequence, the ecological principle of the elephant corri-
dor could be rejected in the course of applying human sociological principles and vice
versa. Aiyadurai and Banerjee’s contribution presents a shared human-nonhuman
process geography of habitats, livelihoods, migrations, and borderlands.
Iqbal’s chapter proposes a “fluvial Asia” that combines northeastern South
Asia, mainland Southeast Asia, and Southwest China. Transboundary riv-
ers whose sources are in the Himalayas and the Tibetan Plateau are the pri-
mary threads linking together a large number of diverse ethnolinguistic groups
and modern nation-states. While Iqbal emphasizes the cultural and livelihood
uniqueness of the region’s individual cultural constituencies, he nevertheless
regards this vast fluvial Asia as an ecological commons. In his articulation of the
ecological commons, rivers subvert the territorial uniqueness of ethnolinguistic

20 Dan Smyer Y?
communities and modern nation-states. The rivers are indifferent to artificial
boundaries as well as to ecologically different habitats. They are the agents of
the environmental edging process discussed in the chapter by Smyer Y?. What
the rivers thread together includes not only human communities but also count-
less mountain folds, starting from the Himalayas and the Tibetan Plateau to the
diverse riverine landscapes in the lower reaches of the Brahmaputra, Salween,
Irrawaddy, and Mekong river systems. This riverine Asia is what Iqbal calls a
“lifeworld,” in which different human societies have interacted with one another
since ancient times via the rivers that serve as economic and communication
corridors. Mobility and stability have concurrently taken place among the river-
based cultures and economic systems.
M?ller’s chapter is an ethnographic study of a transboundary, nonhuman mov-
ing matter—jade—which links together a wide range of human matters. Jade is
strip-mined in Burma but mostly marketed and sold in China. Thus, Yunnan is one
of the most important gateways relaying Burmese jade into the global market. Jade
attracts migrant transporters, vendors, and entrepreneurs from Burma to border-
land towns such as Ruili and Tengchong. As the major distribution centers of jade
are mostly located in Yunnan, open jade markets are a visible part of the Yunnan-
Burma borderland landscapes. Offering a life-story approach, M?ller’s chapter nar-
rates the complex borderland biography of interlocutor Hamid, a Rohingya man
whose livelihood is built on the cross-border jade trade. Although he was born
and raised in Arakan State, Hamid’s adulthood as a student, a pilgrim, and a jade
trader embodies his transboundary life experiences between Bangladesh, Saudi
Arabia, and China. Centered on the jade trade, Hamid’s biographical account is a
most informative account shedding light on the robust presence of Rohingya jade
traders in Yunnan. Hamid’s cross-border trails of livelihood making and emo-
tionally reflective thoughts are illustrative of personal experiences of inter- and
intra-ethnic conflicts and the dichotomized affective experience of homeland and
hostland, borderland identity, and transnational migration in the context of Sino-
Burmese jade trade. M?ller’s ethnographic account affords us a deeper conceptual
conversation on the meanings of “corridor,” “mobility,” and “ethnic heritage”
and the tensions of ethnic distinctions based on ethnolinguistic, religious, and/or
ideological grounds. One of the high points of the chapter is M?ller’s conceptual
application of Descola’s animist principle of similar interiorities (soul or essence)
breaching the bounds of dissimilar exteriorities (body or form) in his interpretative
discussions on the relational ontology of humans, animals, and physical matter.
Thus, the jade trade is not merely a commercial transaction but also expresses a
thicker humanist meaning of borderland livelihood making.
The third theme of this book—“Imperial frontiers, ethnopolitics, and border-
land livelihoods”—features the chapters by Malem Ningthouja (N.M. Meetei),
Jianxiong Ma, Quanmin Li, and Yunxia Li. Its focal point shows larger-scale,
modern, transformative changes taking place in Northeast India and the Yunnan-
Burma-Laos borderlands. The formation of frontiers and borderlands and the
corresponding changes to local modes of living find their roots in historical and

Geospatiality of corridors and borderlands 21
current methods of governing and development, as well as in indigenous peoples’
struggles for the autonomy of their ancestral lands and the continuity of their
cultural identities. Ningthouja’s chapter features his case study of the politics of
ethnonationalism in Manipur, India, in the entertainment arena. Music and films
in ethnically diverse worlds like Northeast India, Northern Myanmar, and Tibet
are not merely spontaneous cultural expressions and entertainment products;
instead, the representation politics of ethnic identity are integral in their produc-
tion and consumption processes. “Who consumes whose songs and films?” “In
what languages are they being promoted?” and “What are their political orien-
tations?” are politically common questions that draw the attention of the local
public. Ningthouja’s study of how the Meeteis’ indigeneity is contended with
in music and cinema demonstrates the political liveliness of trait geographies
practiced by both the leading Meetei ethnonationalists and the Indian state. The
former emphasizes their land-based ancestral heritage while the latter promotes
the unity of multiple nations within its political sovereignty. The sense of bor-
derland and ethnic autonomy in his case is heightened in the mediascape more
than in the physical sense as is found in the chapters by his peer authors in this
book. Border and borderland are thus concurrently mobile in and restrictive to
individual consciousness and everyday life. Ningthouja regards the contending
trait geographies of the Meetei ethnonationalists and the Indian state as what he
calls “identity geographies” accentuating “clear-cut national boundaries, ethnic
identities, and/or primordial histories as the foundations of the claimed collec-
tive identities” (see more in his chapter).
In his chapter, Ma lays out how Yunnan was transformed into an impe-
rial frontier of the Mongol, Ming, and Manchu dynasties through his study of
dowry-fulfilling land exchange among the Shan-Dai chieftains. The making
of the Yunnan-Burma frontier and borderland by these three imperial polities
contributed to the political split of the Shan-Dai people into two constituencies
separated by the political border between China and Burma. Chiefdoms in Ma’s
work were historically imperially sanctioned local administrative units. On the
one hand, the chieftains were given autonomy, and, on the other hand, they
were bound by the strict imperial frameworks of the Ming and the Qing (in
particular). They were local but highly centralized. This is where Ma unfolds his
discussion of “persistent frontier for exchange,” a conceptual phrase developed
from his critical reading of Giersch’s notion of a “persistent frontier” (Giersch
2006, 9–10), which emphasizes the changing nature of the Sino-Southeast Asian
borderlands, contingent on the imperial agenda of the Qing Dynasty. Intended
to go beyond Giersch’s idea of frontier, Ma’s “persistent frontier for exchange”
signifies both interregional commercial activities and the political negotiations
between local chieftains and the imperial courts of China and Burma. Against
this historical and conceptual backdrop, the endogamous dowry-land exchange
between the Shan-Dai chieftains in Ma’s chapter was once an important frontier
institution mediating local chieftain relationships during the Ming and the Qing
dynasties.

22 Dan Smyer Y?
In Quanmin Li’s chapter “Beyond taste: the flow of De’ang fermented tea in
Yunnan–Myanmar borderlands,” the De’ang on the Yunnan side and the Palaung
on the Burma side of the border belong to the same ethnolinguistic group. The
border-making process begun in the Yuan Dynasty split the dwelling place of
the local people in two. In spite of this bifurcation, the tradition of fermented tea
continues to connect related people. Fermented tea leaves, a local delicacy, are
both a commodity and a cross-border thread reconnecting the De’ang and the
Palaung. Li considers its role as a commodity, sold beyond the borderlands, that
economically links De’ang tea cultivation and processing with the greater world.
As an intra-ethnic and kinship thread, the tea crosses the China-Burma political
borderline and plays a critical role in the cultural identity making of the De’ang
with their Palaung kin in Burma. Here, political boundaries condition and frag-
ment cultural boundaries even as cultural boundaries are maintained by com-
munity members through their intra-ethnic products and associated symbols.
As the final chapter of the book, Yunxia Li’s ethnographic work documents a
downhill migration of people in the area of Muang Sing and Muang Long in con-
temporary Laos. Muang Sing and Muang Long were once the nodal points of pre-
modern tea, opium, and salt caravan trade routes that linked Yunnan and Laos. With
increasing investments from China, the area is economically booming again and,
therefore, demands an increased labor force. Akha peoples from upland areas in the
vicinity are enticed to seek new sources of income in lowland towns and cities. Based
on her fieldwork, Yunxia Li regards this downhill movement of people as a type
of engendered mobility based on what she calls the “gendered yearnings” among
young Akha women. While most cases of this downhill movement are unidirec-
tional, Yunxia Li presents an opposite case study. Her ethnographic interlocutor is
Aye, a young Akha woman who, unlike most of her peers who do not return home
after leaving the hills, has returned home with skills learned from being a waitress,
a supervisor at a rubber plantation, and a Chinese language translator. According to
Yunxia Li’s findings, Aye’s professional skills lend her social advantages to overcome
the patriarchal social structure of her native culture, which often puts women in a
powerless position. Her knowledge of the Chinese society across the border in Yun-
nan also allows her to be a local expert who can advise those who intend to work or
do business in Yunnan. Conceptually, Yunxia Li’s chapter enters a deep conversation
with existing studies of patriarchal power, feminization of labor (Barney 2009), sub-
alternity, gendered agency, and borderland movements as found in the texts of Appa-
durai (1996 ), Lisa Rofel (2007), Smyer Y? (2013), van Schendel (2002), and Giersch
(2010). These conversations sustain her argument regarding context, and why and
how this gendered downhill-uphill loop takes place in the borderlands of Laos.
Note
1 The research and write-up of this chapter were supported by the Swedish Research
Council, China Social Science Fund (15BMZ070), and Qinghai Qianren Scholar Fund
at the School of Tibetan Studies, Qinghai Minzu University.

Geospatiality of corridors and borderlands 23
References
Appadurai, Arjun. 1996. Modernity at Large: Cultural Dimension of Globalization. Minne-
apolis: University of Minnesota Press.
Appadurai, Arjun. 2000. “Grassroots Globalization and the Research Imagination.” Pub-
lic Culture 12 (1): 1–19.
Barfield, Thomas. 2001. “The Shadow Empires: Imperial State Formation along the
Chinese-Nomad Frontier.” In The Shadow Empires: Imperial State Formation along the
Chinese-Nomad Frontier, edited by Susan E. Alcock, Terence N. D’Altroy, Kathleen D.
Morrison, and Carla M. Sinopoli. Cambridge: Cambridge University Press.
Barney, Keith. 2009. “Laos and the Making of a ‘Relational’ Resource Frontier.” Geo -
graphical Journal 175 (2), Special Issue: Re-thinking Frontiers in Southeast Asia, June:
146–59.
Barua, Maan. 2013. “Between Gods and Demons: The Asian Elephant as a Flagship for
Conservation in India.” Seminar India 651: 75–79.
Barua, Mann. 2014. “Circulating Elephants: Unpacking the Geographies of a Cosmo-
politan Animal.” Transactions of the Institute of British Geographers 39 (4): 559–73.
Baskaran, Nagarajan, Govindarajan Kannan, Uthrapathy Anbarasan, Anisha Thapa, and
Raman Sukumar. 2013. “A Landscape-Level Assessment of Asian Elephant Habitat,
Its Population and Elephant: Human Conf lict in the Anamalai Hill Ranges of South-
ern Western Ghats, India.” Mammalian Biology 78: 470–81.
Beattie, James, Emily O’Gorman, and Matthew Henry. 2014. “Introduction.” In Climate,
Science, and Colonization: Histories from Australia and New Zealand, edited by James
Beattie, Emily O’Gorman, and Matthew Henry. New York: Palgrave.
Bell, Charles. 1924. Tibet: Past and Present. Oxford: Oxford University Press.
Bennet, Jane. 2010. Vibrant Matter: A Political Ecology of Things. Durham, NC: Duke
University Press.
Bennett, Andrew F. 2003. Linkages in the Landscape: The Role of Corridors and Connectivity
in Wildlife Conservation. Gland, Switzerland: IUCN-The World Conservation Union.
Berglund, Bjorn E. 2003. “Human Impact and Climate Changes: Synchronous Events
and a Causal Link?” Quaternary International 105: 7–12.
Bergmann, Christoph. 2016. “Conf luent Territories and Overlapping Sovereignties:
Britain’s Nineteenth-Century Indian Empire in the Kumaon Himalaya.” Journal of
Historical Geography 51: 88–98.
Cederl?f, Gunnel. 2013. “Rule against Nature: Founding an Empire on India’s North-
Eastern Frontiers.” NMML Occasional Paper: History and Society, New Series 20. Nehru
Memorial Museum and Library, New Delhi.
Cederl?f, Gunnel. 2015. “Corridors, Networks, and Pathways in India’s Colonial North-
east.” Fourth Jayashree Roy Memorial Lecture. North East India Studies Programme,
Jawaharlal Nehru University, New Delhi.
Chellaney, Brahma. 2012. From Arms Racing to “Dam Racing” in Asia: How to Contain
the Geopolitical Risks of the Dam-Building Competition. Washington, DC: Transatlantic
Academy.
Christian, John L. 1940. “Trans-Burma Trade Routes to China.” Pacific Affairs 13 (2),
June: 173–91.
Crawfurd, John. 1829. Journal of an Embassy from the Governor-General of India to the Court
Ava. London.
Daly, Natasha. 2018. “Endangered Elephants Trapped by World’s Largest Refugee Camp.”
National Geographic, November 27. Accessed July 24, 2019. www.nationalgeographic.
com/animals/2018/11/rohingya-refugee-crisis-elephants-bangladesh/ .

24 Dan Smyer Y?
Dean, Karin, and Mart Viirand. 2018. “Multiple Borders and Bordering Processes in
Kachin State.” In Routledge Handbook of Asian Borderlands, edited by Alexander Horst-
mann, Martin Saxer, and Alessandro Rippa, 218–29. London: Routledge.
Di Cosmo, Nicola. 2014. “Climate Change and the Rise of an Empire: Did an Unusually
Favorable Climate Create Conditions for a New Political Order under Chinggis Khan?”
The Institute Letter, spring, 1–15. Princeton: Institute for Advanced Studies, Princeton
University.
Diemberger, Hildegard. 2017. “Buddhist Books on Trans-Himalayan Pathways: Materi-
als and Technologies Connecting People and Ecological Environments in a Transna-
tional Landscape.” In Trans-Himalayan Borderlands: Livelihoods, Territories, Modernities,
edited by Dan Smyer Y? and Jean Michaud, 105–24. Amsterdam: Amsterdam Uni-
versity Press.
Drew, Georgina. 2017. River Dialogues: Hindu Faith and the Political Ecology of Dams on the
Sacred Ganga. Tucson: The University of Arizona Press.
Duara, Prasenjit. 2015. The Crisis of Global Modernity: Asian Traditions and a Sustainable
Future. Cambridge: Cambridge University Press.
Fei, Xiaotong. 2006. New Collection of Fei Xiaotong’s Ethnological Studies. Vol. 1 [费孝通民
族研究文集新编 ] . Beijing: Minzu University of China Press.
Frank, Andre Gunther. 1998. ReOrient: Global Economy in the Asian Age. Berkeley: Uni-
versity of California Press.
Giersch, C. Patterson. 2006. Asian Borderlands: The Transformation of Qing China’s Yunnan
Frontier. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Giersch, C. Patterson. 2010. “Across Zomia with Merchants, Monks and Musk: Process
Geographies, Trade Networks, and the Inner-East-Southeast Asian Borderlands.”
Journal of Global History 5: 215–39.
Giersch, C. Patterson. 2011. “Cotton, Copper, and Caravans: Trade and the Transforma-
tion of Southwest China.” In Chinese Circulations: Capital, Commodities, and Networks
in Southeast Asia, edited by Eric Tagliacozzo and Wen-Chin Chang. Durham, NC:
Duke University Press.
Gros, Stéphane. 2016. “Introduction to Frontier Tibet: Trade and Boundaries of Author-
ity in Kham.” Cross-Currents: East Asian History and Culture Review (19), June. http://
cross-currents.berkeley.edu/e-journal/issue-19.
Harvie, Christopher, and H.C.G. Matthew. 2000. Nineteenth-Century Britain: A Very
Short Introduction. Oxford: Oxford University Press.
Hodgson, Brian H. 1874. Essays on the Languages, Literature, and Religion of Nepal and Tibet.
London: Trubner & Co.
Hopkins, Erik. 2000. Industrialisation and Society: A Social History, 1830–1951. London:
Routledge.
Iqbal, Iftekhar. 2014. “Reclaiming the Crossroads between India and China: A View
from the River.” Economic & Political Weekly 49 (51), December 20: 2–23.
Kaul, Rahul, Sandeep Kumar Tiwari, Sunil Kyarong, Ritwick Dutta, and Vivek Menon,
eds. 2010. Conserving the Forests of Garo Hills with Elephants and Gibbons as Flagships.
New Delhi: Wildlife Trust of India.
Laurance, William F., Henrique E. M. Nascimento, Susan G. Laurance, Ana Andrade,
Robert M. Ewers, Kyle E. Harms, Regina C. C. Luizao, and Jose E. Ribeiro. 2007.
“Habitat Fragmentation, Variable Edge Effects, and the Landscape-Divergence
Hypothesis.” PLoS One 2 (10): e1017.
Li, Hui, Xiufeng Song, and Li Jin. 2002. “Genetic Interpretation of Human Pedigree.”
Twenty-First Century (Hong Kong) 6 (71): 98–108. 李辉，宋秀峰，金力，“人类谱系的
基因解读 .”《二十一世纪》 (香港) 2002年6月号（总第七十一期） .

Geospatiality of corridors and borderlands 25
Li, Yi. 2017. Chinese in Colonial Burma: A Migrant Community in a Multiethnic State. New
York: Palgrave.
Lorimer, Hayden. 2009. “Caught in the Nick of Time: Archives and Fieldwork.” In
The SAGE Handbook of Qualitative Geography, edited by Dydia DeLyser, Steve Her-
bert, Stuart Aitken, Mike Crang, and Linda McDowell, 248–73. London: SAGE
Publications.
Lowe, Celia, and Ursula M?nster. 2016. “The Viral Creep: Elephants and Herpes in
Times of Extinction.” Environmental Humanities 8 (1): 118–42.
Lu, Zengyu. 2004. “Hunger Rescue Chronicles of Qing Dynasty.” In Book of Famines
and Disasters in China, edited by Li Wenhai and Xia Mingfang. Beijing: Beijing Clas-
sics Press.
Ma, Jianxiong. 2004. “‘Luo Bandits’ to ‘Lahu Nationality’: Ethnic Identity in the Process
of Border Formation.” Historical Anthropology 2 (1), April: 1–32.
Matthews, John A. and Keith R. Briffa. 2005. “The ‘Little Ice Age’: Re-Evaluation of an
Evolving Concert.” Geografiska Annaler 87 (1): 17–36.
Menon, V., S.K. Tiwari, K. Ramkumar, S. Kyarong, U. Ganguly, and R. Sukumar, eds.
2017. Right of Passage: Elephant Corridors of India. 2nd ed. Conservation Reference
Series No. 3. New Delhi: Wildlife Trust of India.
Michaud, Jean. 2006. Historical Dictionary of the Peoples of the Southeast Asian Massif.
Toronto: The Scarecrow Press.
O’Gorman, Emily, and Andrea Gaynor. 2020. “More-Than-Human Histories.” Environ-
mental History 25: 711–35.
Pratt, Mary Louise. 1991. “Arts of the Contact Zone.” Profession 91: 33–40.
Rodrigue, Jean-Paul with Claude Comtois, and Brian Slack. 2013. The Geography of
Transport Systems. 3rd ed. London: Routledge.
Rofel, Lisa. 2007. Desiring China: Experiment in Neoliberalism, Sexuality, and Public Culture.
Durham, NC: Duke University Press.
Saikia, Arupjyoti. 2019. The Unquiet River: A Biography of the Brahmaputra. Oxford:
Oxford University Press.
Saxer, Martin. 2016. “Pathways: A Concept, Field Site and Methodological Approach to
Study Remoteness and Connectivity.” Himalaya: The Journal of the Association for Nepal
and Himalayan Studies 36 (2): 104–19.
Scott, James C. 2009. The Art of Not Being Governed: An Anarchist History of Upland South-
east Asia. New Haven, CT: Yale University Press.
Shen, Wenwen. 2012. “China and Its Neighbours: Troubled Relations.” EU-Asia Centre,
March 1. www.eu-asiacentre.eu/pub_details.php?pub_id=46 .
Smith, Jeff. 2020. “Fistfighting in the Himalayas: India and China Go Another Round:
The Indo-Chinese Borderlands Are Rumbling again.” The Diplomat, May 15.
https://thediplomat.com/2020/05/fistf ighting-in-the-himalayas-india-and-
china-go-another-round/.
Smyer Y?, Dan. 2013. “Subaltern Placiality in Modern Tibet: Critical Discourses in the
Works of Shogdong.” China Information 27 (2): 155–72.
Smyer Y?, Dan. 2017. “Introduction: Trans-Himalayas as Multistate Margins.” In Trans-
Himalayan Borderlands: Livelihoods, Territories, Modernities, edited by Dan Smyer Y? and
Jean Michaud, 11–44. Amsterdam: Amsterdam University Press.
Smyer Y?, Dan. 2020. “Climatic Roots of Ethnopolitics in Modern China from the
1200s: Shifting Ecological Borderlands, Mass Migrations and Paradox of Diversity.”
[unpublished].
Smyer Y?, Dan, and Jean Michaud, eds. 2017. Trans-Himalayan Borderlands: Livelihoods,
Territories, Modernities. Amsterdam: Amsterdam University Press.

26 Dan Smyer Y?
Song, Lian. 1368. “Annals of Emperor G?y?k.” In Song Lian, History of Yuan Dynasty
91. Nanjing: Ming Court. Online version. www.guoxue.com/shibu/24shi/yuanshi/
yuas_002.htm.
Soulé, Michael E., and Michael Gilpin. 1991. “The Theory of Wildlife Corridor Capa-
bility.” In Nature Conservation 2: The Role of Corridors, edited by Denis A. Saunders and
Richard J. Hobbs, 3–8. Chipping Norton, NSW: Surrey Beatty & Sons.
Su, Y., L. Liu, X.Q. Fang, and Y.N. Ma. 2016. “The Relationship between Climate
Change and Wars Waged between Nomadic and Farming Groups from the Western
Han Dynasty to the Tang Dynasty Period.” Climate of the Past 12: 137–50.
Sukumar, R. 2006. “A Brief Review of the Status, Distribution and Biology of Wild
Asian Elephants.” International Zoo Year Book 40 (1): 1–8.
Symes, Michael. 1800. An Account of an Embassy to the Kingdom of Ave Sent by the Governor-
General of India in the Year 1795. London: W. Bulmer and Co.
Turchin, Peter. 2007. War and Peace and War: The Rise and Fall of Empires. New York:
Penguin Group.
Turchin, Peter. 2009. “A Theory for Formation of Large Empires.” Journal of Global His-
tory 4: 191–217.
van Schendel, Willem. 2002. “Geographies of Knowing, Geographies of Ignorance:
Southeast Asia from the Fringes.” Environment and Planning D: Society and Space 20
(6): 647–68.
van Schendel, Willem. 2004. The Bengal Borderland: Beyond State and Nation in South Asia.
London: Anthem Press.
van Schendel, Willem. 2005. “Spaces of Engagement: How Borderlands, Illegal Flows,
and Territorial States Interlock.” In Illicit Flows and Criminal Things: States, Borders,
and the Other Side of Globalization, edited by Willem van Schendel and Itty Abraham,
38–68. Bloomington: Indiana University Press.
van Schendel, Willem. 2020. “Fragmented Sovereignty and Unregulated Flows.” In
Shadow Exchanges along the New Silk Roads, edited by Eva P.W. Hung and Tak-Wing
Ngo, 37–73. Leiden: IIAS.
Younghusband, Francis. 2010. India and Tibet: A History of the Relations Which Have Sub-
sisted between the Two Countries from the Time of Warren Hastings to 1910 with a Particular
Account of the Mission to Lhasa of 1904. London: John Murray.
Yule, H. 1880. “Obituary.” Proceedings of the Royal Geographical Society and Monthly Record
of Geography. New Monthly Series 2 (6), June: 379–82.
Zhang, Juan, and Martin Saxer. 2014. “Neighbouring in the Borderworlds along China’s
Frontiers.” In The Art of Neighbouring: Making Relations across China’s Borders, edited by
M. Saxer and J. Zhang, 11–32. Amsterdam: Amsterdam University Press.
Zhang, Li. 2011. “Current Status of Asian Elephants in China.” Gajah 35: 43–6.
Zhu, Kezhen. 1973. “Preliminary Research on the Climate Change in China over the
Last Five Thousand Years.” Scientia Sinica 3(2): 168–89.
Zurita, Gustavo Zurita, Guy Pe’er, M. Isabel Bellocq, and Miriam M. Hansbauer. 2012.
“Edge Effects and Their Inf luence on Habitat Suitability Calculations: A Continu-
ous Approach Applied to Birds of the Atlantic Forest.” Journal of Applied Ecology 49:
503–12.

PART I
Conceptual thoughts

1
FRAMING SPACES BETWEEN
INDIA AND CHINA
Willem van Schendel
How can we think productively about the sweep of land connecting China’s south-
west, Myanmar’s north, India’s northeast, Bangladesh, and the Bay of Bengal? In
its entirety, this region is rarely the focus of academic inquiry, even though the
production of knowledge about some parts has been increasing rapidly. Stretching
from the waterlogged environment of the world’s largest river delta to the snow-
topped slopes of the world’s highest mountain range, and from the exceptionally
heavy monsoons in the west to much lower—and long-term declining (Tan et al.
2017)—rainfall in the east, it is the home of a range of agro-ecological topogra-
phies and the meeting point of three of the earth’s biodiversity hotspots.
1
So what is the point of considering this physically and environmentally varied
zone as a single region, tentatively referred to as the “India–China corridor”?
2
Paradoxically, it is its persistent diversity that sets it apart from surrounding
regions. First, the region’s environmental variety has contributed to its always
having been politically fractured. It was never under single common rule—
although, for a short while, British imperial designs came close.
3
As a result, local
forms of sovereignty and territoriality developed out of long histories of political
fragmentation and cultural variation, and these persist today. Second, the post-
colonial states—India, Bangladesh,
4
Burma/Myanmar, and China—view their
sections of it primarily in terms of security. After the mid–twentieth century,
they interdicted economic connections across their borders, thwarting infra-
structural upgrading and regional growth.
5
And third, the region has long been
marginalized geopolitically. State elites considered it to be a problematic and
unmanageable periphery in which local wars, ethnic confrontations, and drug
lords flourished; where resources were hard to exploit; and where state control
was haphazard and expensive. As a result, it turned into a political geography of
silence and erasure (Grundy-Warr and Sidaway 2006).
DOI: 10.4324/9781003094364-3

30 Willem van Schendel
In recent years, however, many policy makers have stopped framing these
spaces as backwaters. Strategic planning and unprecedented engineering feats
have begun to transform the region, and even greater plans are on the drawing
board.
6
These initiatives follow on earlier ones, but the latest, the “New Silk
Road,” promises to pack an altogether more forceful punch. This clearly indicates
that the region may see a sea change. Therefore, its discursive construction—as
the “India–China corridor” or otherwise—links up with an ongoing geopo-
litical shift. There is a growing awareness that such a construction—however
tentative, temporary, and pragmatic—may assist in overcoming generations of
academic neglect, not just in terms of the conceptual marginalization of the
region and the disjointedness of empirical knowledge production about it, but
also in terms of how best to imagine this entity in historical and social terms.
7
In other words, how can we think with these spaces? Which approaches can
scholars offer to understanding processes of human life on this slice of the earth’s
surface? How can we make these spaces contribute to scholarly critiques of state
centrism and methodological nationalism? To be effective, we need to undo
much of what we have learned about them, both in classrooms and in everyday
life, but especially as a result of being trained in academic conventions that drive
home the primacy of bounded states, societies, cultures, and histories. Decades
ago anthropologist Eric R. Wolf made this point forcefully:
By turning names into things we create false models of reality. By endow-
ing nations, societies or cultures, with the qualities of internally homoge-
neous and externally distinctive bounded objects, we create a model of the
world as a global pool hall in which the entities spin off each other like so
many hard and round billiard balls.
( Wolf 1982, 6)
Weaning ourselves off a billiard-ball perception of these spaces is difficult but
essential. Social theorists have developed a plethora of concepts to help us do
just that. But which ones are the most helpful? Replacing the billiard balls with
celebratory globalism is not the answer. And Wolf’s warning that turning names
(such as “India,” “China,” and “India–China corridor”) into things creates false
models of reality is well taken. We also have to guard against what Mandy Sadan
has called “historical ventriloquism”—imposing ideological and political per-
spectives on communities whose internal discourses seem to be “impervious to
traditional historical enquiry” (Sadan 2013, 459). The only way to dodge such
ventriloquism is to opt for approaches that combine local sources of knowledge,
different ethnographic styles, and sustained dialogue between insiders and out-
siders. At the same time, such approaches should be sensitive to the “extralocal”
and the larger intersections of space, subjectivity, and agency ( Anderson 2012).
In this chapter, I survey a few selected approaches to spatial imagination that
have been applied to the region and might, in some measure, serve as antidotes to
billiard-ball fragmentation. As in so much theorizing in the social sciences, these

Framing spaces between India and China 31
approaches rely on metaphors from the material world to frame social processes.
8
By way of shorthand, I call these metaphors structured, liquid, spatial, and sensory.
Structured metaphors
A popular way of conceptualizing human activities across space is to frame them
as constituting networks. Social networks are assumed to have structure (even
though this structure is mutable and may be short lived) and to consist of inter-
connected units. These units can be persons but also localities, nodes, hubs,
or organizations. The interlinkages are often imagined as resembling biologi-
cal systems. Parallels with the human body (the capillary system, the nervous
system, and synaptic connections in the brain) are common, and so are parallels
with plants (rhizomes and ramified and dendritic forms). Other natural patterns
(webs, geometrical patterns, and fractals) can also help in thinking about human
activities across space.
What such metaphors allow us to see is the architecture of connections that
the billiard-ball perception obscures. They make it easier to understand cross-
border connections and the social, cultural, and economic links that transcend
national territories and sovereign control. Not surprisingly, scholars working
on the spaces between India and China often use this approach. It is impor-
tant to realize, however, that they have studied cross-border connections more
extensively for the eastern end (China–Myanmar) than for the western reaches
(Myanmar-India and India-Bangladesh). Thus, Ma Jianxiong applies a network
perspective to secret societies, Wen-chin Chang to the jade trade, Karin Dean to
kinship ties, Li Yunxia to rubber planting, Pum Khan Pau to ethnic identities,
and Alexander Horstmann to ritual geographies (Ma 2011; Chang 2004; Dean
2005; Li 2017; Pau 2018; Horstmann 2012). Gunnel Cederl?f surveys “multiple
layered networks” linking colonial Northeast India to wider commercial circu-
lations (Cederl?f 2015). The network metaphor also structures Adam Simpson’s
study of cross-border activism, Chyvette Williams et al.’s study of drug use,
and studies by Sang Kook Lee and Sahana Ghosh on communication among
refugees and migrants (Simpson 2013; Williams et al. 2011; Lee 2012; Ghosh
2015). Research on the region’s economy sometimes foregrounds the value
chain, a widely used network image that highlights how natural resources get
transformed into manufactured commodities (Dong and He 2018). Other cur-
rently popular structured imagery among social theorists—such as “assemblage,”
“collage,” “bricolage”—does not figure prominently in writings on the spaces
between India and China (but see Dean 2020).
Liquid metaphors
Occasionally, social scientists use another image to capture human activities that
involve movement. It is the image of fluidity or liquidity. They speak of streams
of migrants, a trickle of investments, goods flooding a market, or a supply of

32 Willem van Schendel
labor that has dried up (van Schendel 2005, 39–40). Fluidity is associated with
spatial elusiveness, improvisation, and tactical maneuvering, and it is often jux-
taposed with social structure, order, and territorial control. In this approach, it
is not so much the architecture and geometry of network nodes as the dynamic
connections themselves that are foregrounded. These are harder to grasp because
of their volatility, but the strength of this approach is that it helps us “go with
the flow” and that it invites us to consider the direction of physical movement
across space in tandem with the meanings attached to that movement. This does
not imply that social relations are seen as entirely liquid or disembodied but
that the focus is on momentum and tempo rather than on structural design and
how flows are moored to infrastructure. In other words, liquid metaphors are
more about melody and rhythm than about grammar and syntax. They embrace
moments of turbulence and flux as well as moments of stillness and stasis.
9
Liquid metaphors have not been as popular as structured metaphors in the
study of the spaces between India and China, but they can be elucidating. Thus,
Gunnel Cederl?f, Kuntala Lahiri-Dutt, and Debjani Bhattacharyya apply them
to the study of environments, describing these as “fluid landscapes” (Cederl?f
2009; Lahiri-Dutt 2014; Bhattacharyya 2018). Jason Cons and Rajib Nandi pro-
vide case studies of upstream-downstream politics.
10
A study of the timber trade
between Myanmar and China portrays logs in liquid terms.
11
And Liu et al. speak
of the coupling of “multiple streams” in their analysis of policy making with
regard to the Myanmar-China energy pipeline (Liu et al. 2017).
Spatial metaphors
In contemporary social science, one of the most popular new ways of framing
human activities is to insist on “process geographies” (Appadurai 2000, 6–7).
Scholars imagine regions afresh by abandoning what they describe as relatively
immobile, essentializing “trait geographies”—“values, languages, material prac-
tices, ecological adaptations, marriage patterns, and the like” (Vink 2007, 52)—
and by replacing them with process geographies characterized by “various kinds
of action, interaction, and motion (travel, trade, marriage, pilgrimage, warfare,
proselytization, colonization, exile, and so on), in which regions can be con-
ceptualized as both dynamic and interconnected” (Vink 2007, 52; Appadurai
1999, 232). Such mental remapping has created whole new fields of inquiry:
for example, Indian Ocean studies and trans-Himalaya studies. Historians Pat-
terson Giersch and Bérénice Guyot-Réchard, working on spaces between India
and China, have found the concept of process geographies a useful tool (Giersch
2010; Guyot-Réchard 2017).
But spatial metaphors take other forms as well. These are often based on the
example of the landscape: for example, the “fluid landscape” that we encountered
earlier (Cederl?f 2009; Lahiri-Dutt 2014), the “sovereigntyscape,”
12
the “sutured
landscape” (Sen 2018), the “liminal landscape” (Wittekind 2016), the “cres-
cent,”
13
the “bridgehead” ( Marshall 1988; Su 2013), the “gateway” (McDuie-Ra

Framing spaces between India and China 33
2016), the “remote” (Harms et al. 2014), or the “contact zone.”
14
Studies that
apply the lens of “borderlands,” “border space,” or “borderworlds” also make use
of the landscape metaphor ( Sadan 2013; Smyer Y? and Michaud 2017; Jackson
2016; Misra 2011; Ghosh 2015; Guyot-Réchard 2015; Sturgeon 2005). The same
is true of studies on the spaces between India and China that frame this expanse
in terms of “frontiers.” For example, Xiaobo Su describes Yunnan as a military,
economic, and cultural frontier ( Su 2013; also Steinberg and Fan 2012). Arupjy-
oti Saikia employs the term in the same way, as an unfixed zone of encounter,
antagonism, and exchange, to analyze land reclamation ( Saikia 2008). A recent
repackaging of the frontier concept as the “resource frontier” is overtaking this
more conventional understanding. Resource frontiers are frontiers to capitalism:
Rainer Einzenberger understands resource frontiers in Northern Myanmar as
capitalist state spaces formed by land enclosure and resource extraction, which,
in turn, stimulate discourses of indigeneity (Einzenberger 2016; also Imamura
2015b; Cons and Eilenberg 2019). In the same vein, Aparajita Majumdar uses
“resource frontier” to demonstrate how, in Northeast India, the colonial state’s
appropriation of rubber involved both disruption and dialogue (Majumdar 2016).
In recent years, socio-spatial theory has influenced conceptualizations of the
region in many ways. For example, Jason Cons speaks of “sensitive space,” Iftekhar
Iqbal of “crossroads,” Karin Dean of “Thirdspace” and “territorialities,” Patter-
son Giersch of “geographical scales,” Willem van Schendel of “place-making,”
and Galen Murton of a “spatial fix” (Cons 2016; Iqbal 2014; Dean 2005; Giersch
2010; van Schendel 2015; Murton 2013). Such attempts share a concern about
space and place as social concepts, as human constructions rather than as physical
givens, and understand them as historical and political processes. Part of a wider
“spatial turn” in the social sciences and humanities, these approaches show that
there is a growing sense that the spaces between India and China should be inter-
rogated in a more spatially sophisticated way than is conventionally done. The
idea of a “corridor,” used in this chapter, is yet another spatial metaphor—and we
will explore its usefulness in some detail.
Sensory metaphors
Most social scientists frame the spaces linking Yunnan to the Bay of Bengal in
terms of structured, liquid, and spatial metaphors. A fourth way to interpret
these spaces, however, is to think of them in terms of sensory experience. The
best-known example of this approach, which plays on the sense of touch, is
the metaphor of friction that has recently been enjoying considerable popular-
ity.
15
Anna Tsing uses spatial metaphors when she speaks of “zones of awkward
engagement [and] cultural friction [that] are transient; they arise out of encoun-
ters and interactions” (Tsing 2004, xi). But her argument goes beyond the idea
of the resource frontier. She makes the case for studying the universal in these
encounters.
16
Rather than assuming that global change radiates from world cen-
ters, she argues that global change is co-produced in the friction of myriads of

Discovering Diverse Content Through
Random Scribd Documents

avond, die hem het uitzicht hadden geopend op de vervulling zijner
wenschen, gevoelde hij zich neerslachtig en bedrukt. De
morgenhymnen uit den Amonstempel drongen als eene vermanende
stem tot zijn vertrek door, en hij zette alle zondige gedachten van
zich, met het voornemen de beslissing van zijn lot weder aan de
goden over te laten en zich van alle tooverkunsten te onthouden. Als
naar gewoonte daalde hij af in het voor hem gereed gemaakte bad.
Terwijl het lauwe water hem omspoelde, dacht hij met klimmende
levendigheid aan Nefert en aan den tooverdrank, dien hij haar eerst
niet had willen inschenken, maar dien hij haar toch werkelijk had
toegereikt, en die nu reeds kon gewerkt hebben. De liefde tooverde
rooskleurige, de haat bloedroode beelden voor zijne oogen. Hij
spande zijne krachten in om zich los te maken uit het net van
verzoekingen, dat hem al vaster en vaster scheen te omklemmen;
doch het ging hem als den man, die in een moeras is geraakt en
dieper zinkt, hoe meer moeite hij doet om zich uit den modder te
werken. Met het klimmen der zon steeg ook zijn levensmoed en zijn
zelfvertrouwen. Toen hij zich gereed maakte in zijn kostbaarst kleed
zijn huis te verlaten, was hij weder gestemd als gisteren avond, en
stond zijn besluit vast, zonder, en als het zijn moest zelfs in weerwil
van de goden, zijn doel na te streven.
De Mohar had zijn weg gekozen, en hij keerde nooit om, als hij
eene wandeltocht was begonnen.
74) Dit erfdeel van den Mohar is beschreven naar de
voortreffelijke voorstellingen van tuinen en huizen van Egyptische
grootte in de groeven van Tel-el-Amarna, afgebeeld door Lepsius
in zijne Denkmäler aus Aegypten und Aethiopien.
Abth. III. Het werd voor een bijzonder voorrecht gehouden, een
tuin te bezitten. In den papyrus IV uit het museum van Boelaq,
door Mariëtte uitgegeven, wil de schrijver aantoonen, dat elke
aardsche bezitting tot verzadiging leidt, en hij kiest tot voorbeeld
het huis met een tuin. „Gij hebt voor u,” zegt hij, „een stuk land
aangelegd met water doorsneden. Gij hebt uw tuingrond
omheind; sykomoren hebt gij in kringen geplant, ze keurig
schikkende over het gansche erf van uw huis. Gij vult uw hand
met alle bloemen die uw oog aanschouwt. Toch gebeurt het, dat
gij ten laatste van alles verzadigd wordt.”

75) De afgestorvene, die gerechtvaardigd is, wordt na zijn dood
Osiris, dat is: hij komt tot volledige eenheid (Henosis) met de
godheid. De Osiris-mythe vindt men in al hare onderdeelen weder
in de letterkundige nalatenschap der Egyptenaars. Plutarchus
deelt haar volledig mede. De inhoud is, met voorbijgang van
hetgeen niet tot de hoofdzaak behoort, de volgende: Isis en
Osiris beheerschen gelukkig en zegen verspreidend het Nijldal.
Typhon (Seth) verleidt Osiris om in een kist te gaan liggen; hij
sluit die met zijn zeventig helpers en zet haar in den Nijl, die haar
noordwaarts in zee voert. Zij landt aan den oever van Byblos. Isis
zoekt die kist weeklagende, vindt haar en brengt haar naar
Egypte terug. Terwijl zij haar zoon Horus opzoekt, vindt Typhon
het lijk, snijdt het in veertien deelen en strooit die over het land.
Intusschen is Horus opgegroeid; deze bestrijdt en overwint
Typhon, zonder hem te dooden, en geeft aan zijne moeder haar
echtgenoot en aan zijn vader, die gedurende zijn schijnbaren
dood in de onderwereld heeft geheerscht, zijn troon op aarde
weder. Deze zinrijke mythe was een beeld van den cirkelloop der
natuur, van de loopbaan der zon en van het lot der menschelijke
ziel. De scheppende kracht der natuur en de volheid van den Nijl
worden door de droogte, het zonlicht door de duisternis, de
mensch door den dood, het goede beginsel door het booze, de
waarheid door den leugen schijnbaar vernietigd, hoewel zij allen
in de lente (de tijd waarop de Nijl begint te wassen), aan den
morgen, in een ander leven en op den dag der wedervergelding
zegepralen, evenals Osiris door Horus de overwinning op Typhon
heeft behaald.
76) Grieken en Romeinen berichten, dat de Egyptenaars zoo
verzot waren op satyre en bijtende scherts, dat zij goed en leven
op het spel zetten, om aan hun lust tot spot bot te kunnen vieren.
De aanstootelijke afbeeldingen in de zoogenaamde kiosk van
Medinet Haboe, caricaturen op een papyrus, enz. bevestigen deze
getuigenis. Merkwaardig is eene plaats bij Flavius Vopiscus (Ed.
Peter II, p. 208 c. 7), een Latijnschen geschiedschrijver uit den
tijd van Diocletianus, die de Egyptenaars bijna met de Franschen
vergelijkt. „Zij toch zijn,” zegt hij „gelijk men genoeg weet,
winderig, lichtgeraakt, opgeblazen, beleedigend en zeer ijdel, vrij,
uitermate begeerig naar nieuwtjes, makers van verzen en
stekelige gezegden, sterrenduiders, wichelaars, geneeskundigen.”
77) Thans Fajoem, alwaar bij den tempel van den god Sebek te
Krokodilopolis, versierde heilige krokodillen onderhouden en
rijkelijk gevoed werden.

78) De godin van den overvloed.
79) Het was voor Germanicus eene voorspelling van zijn
aanstaanden dood, toen de Apis weigerde uit zijne hand te eten.
80) Phoenicië.
81) Een gebod uit de heilige schriften, dat telkens wederkeert.
Wij vinden het reeds op gedenkteekenen uit het oude rijk, bijv. te
Beni Hassan (12e dynastie).
82) Eene plaats in de nabijheid van de trappenpyramide van
Saqqarah in de Nekropolis van Memphis, waar reeds in de
oudheid druiven moeten zijn geteeld, want van rooden wijn van
Kakem (Kochome?) wordt meer dan eens gewaggemaakt.
NEGENDE HOOFDSTUK.
De zon stond ter middaghoogte. Hare stralen vonden geen
toegang tot de nauwe schaduwrijke straten van de woonstad Thebe,
maar zij brandden met verzengende hitte op den breeden weg van
den dijk, die naar het koninklijk paleis voerde en in den regel op dit
uur niet zeer bevolkt was. Maar op dienzelfden weg verdrongen zich
heden wagens en voetgangers, ruiters en dragers van draagstoelen.
De wandelaars kwamen niet enkel uit de stad, maar ook van de
havenzijde, waar de booten gewoonlijk de bewoners der Nekropolis
aan wal zetten. Op sommige plaatsen goten negers uit lederen
zakken water op den weg, maar er was zoo geweldig veel stof, dat
de straat en al wat zich daarop bewoog in een drogen nevel werd
gehuld.
De residentie van den pharao verkeerde in buitengewone
beweging, want als een loopend vuur, door een stormwind
aangeblazen, had zich een gerucht verbreid, dat de hutten der

armen zoowel als de paleizen der aanzienlijken met hoop en vrees
vervulde. Vroeg in den morgen waren drie boden te paard met
zwaar beladen briefzakken
83)
uit het leger des konings gekomen, en
vóor het paleis van den stadhouder afgestegen. Evenals de
dorpsbewoners na lange droogte naar de zwarte onweerswolken
zien, die zich boven hun hoofd samenpakken, waaruit verkwikkende
regen, maar ook de vernielende bliksem en de verpletterende hagel
te voorschijn kunnen komen, zoo verkeerden de burgers in angstige
spanning en in blijde verwachting, zoo vaak er tijdingen kwamen van
het oorlogstooneel, iets wat maar zelden en met onregelmatige
tusschenpoozen gebeurde. Er was toch geen huis in de reusachtige
stad, dat niet een vader, een zoon of een bloedverwant had
gezonden naar het leger, dat in het verre noordoosten onder den
koning streed. Wel is waar brachten de boden uit het kamp meer
droeve dan blijde berichten over. De schriftrollen die zij bij zich
droegen, hielden gewoonlijk kennisgevingen in van dood en
verwonding, maar zelden van bevorderingen, koninklijke geschenken
en behaalden buit. Dit nam niet weg, dat zij toch met smachtend
verlangen werden te gemoet gezien en met gejuich ontvangen. Na
de aankomst snelden groot en klein naar het paleis van den
stadhouder; men verdrong zich om de schrijvers, die de ontvangen
brieven uitdeelden, en de berichten voor openlijke mededeeling
bestemd, alsmede de lijsten der gevallenen, of die op eene andere
wijze bezweken waren, voorlazen. Er is voor een mensch niets
pijnlijker dan de onzekerheid, en meestal ziet hij de slechte tijding
met grooter spanning dan de goede te gemoet. Ongeluksboden
rijden ook sneller, dan zij die goede dingen te verkondigen hebben.
De stadhouder Ani hield zijn verblijf in een zijgebouw van het
koninklijk paleis. Zijne bureelen omgaven een onafzienbaar ruim
plein. In de talrijke vertrekken, die allen op het plein uitkwamen,
zaten een menigte schrijvers onder opzichters te werken. Aan de
achterzijde van den open hof zag men eene overdekte, door zuilen
gedragene en van voren geopende ruimte, die veel op eene veranda
geleek. Hier was Ani gewoon recht te spreken, beambten, boden en
smeekelingen te ontvangen. Ook heden zat hij in deze vestibule,

zichtbaar voor alle aanwezigen, omgeven door een talrijk gevolg, op
een kostbaren troon. Hij liet zijn oog gaan over de volksmenigte, bij
troepen door de hooge poort in den hof toegelaten door wachters
met lange staven, die ze ook weder uitgeleide deden. Wat hij zag en
hoorde was niet zeer opwekkend, want uit elke groep, die een
schrijver omgaf, hoorde hij weeklachten opgaan. Zij die te vertellen
hadden van buit, aan hunne bloedverwanten ten deel gevallen,
waren wel te tellen. Een onzichtbare band, uit jammer en tranen
geweven, scheen het grootste deel van die hierheen gekomen waren
te verbinden. Hier stonden weeklagende mannen, die stof over hun
hoofd wierpen, daar scheurden vrouwen hare kleederen, terwijl zij
bitter schreiden en onder het zwaaien met den sluier uitkreten: »Ach
mijn man!” »Ach mijn vader!” »Ach mijn broeder!” — Ouders, die het
bericht ontvingen van den dood van hun zoon, vielen elkander
weenend om den hals; grijsaards rukten zich de baard- en
hoofdharen uit; jonge vrouwen sloegen zich op het hoofd en den
boezem, of vielen den voorlezenden schrijver op ’t lijf, om met eigen
oogen de namen te lezen der geliefden, die van hen waren
weggerukt. Hartstochtelijke zielsaandoeningen, hetzij dat ze uit
vreugde of uit smart worden geboren, dekken wij met een sluier,
waaraan men in dien tijd geene behoefte gevoelde.
Ter plaatse waar de klachten het luidst werden vernomen,
vertoonde zich een mannetje, dat rusteloos van de eene groep naar
de andere liep. Het was Nemoe, de dwerg van Katoeti, dien wij
reeds kennen. Hij stond nu naast eene vrouw uit den aanzienlijken
stand, die baadde in haar tranen, omdat haar echtgenoot in den
laatsten slag gesneuveld was. »Kunt gij lezen?” vroeg hij haar. »Daar
boven aan de architraaf staat de naam van Ramses, met al zijne
titels. Schenker des levens noemt hij zich! Nu ja! hij weet wat
nieuws te maken: weduwen bedoel ik, wier mannen hij laat
slachten.”
Eer de verbaasde vrouw hem antwoorden kon, stond hij bij een
diep bedroefd man, en zeide, terwijl hij hem aan zijn kleed trok:
»Flinker jongen dan uw gevallen zoon heeft men nooit in Thebe
gezien. Laat uw jongste verhongeren of sla hem kreupel, anders

slepen ze hem ook naar Syrië, want Ramses heeft veel gezond
Egyptisch vleesch noodig voor de Syrische gieren.”
De oude, die tot dusver daar had gestaan in stille berusting, balde
de vuist; maar de dwerg vervolgde, terwijl hij op den stadhouder
wees: »Wanneer die dáar den schepter zwaaide, zouden er geene
weezen en bedelaars meer zijn aan den Nijl. Heden is het heilige
water van den stroom nog zoet, maar weldra zal het ziltig smaken
als de noordelijke zee, van al de tranen, die aan zijne oevers worden
vergoten.”
Het was alsof de stadhouder deze woorden had gehoord, want hij
stond van zijn troon op, en hief als een weeklagende zijne handen
omhoog. Velen der aanwezigen merkten deze beweging op, en luide
jammerkreten vervulden het plein, dat de soldaten weder deden
ontruimen, om plaats te maken voor andere volksscharen, die zich
aan de poort verdrongen.
Terwijl deze zich opnieuw rondom de schrijvers groepeerden, zat
de stadhouder Ani met kalme waardigheid op zijn troon, door zijn
gevolg en zijne schrijvers omgeven, en verleende audientie. Hij was
een man van ruim veertig jaren en ’s konings eigen neef. Ramses I,
de grootvader van den tegenwoordigen pharao, had het wettig
koningshuis doen vallen, en zich door overweldiging van de kroon
der pharao’s meester gemaakt. Hij was gesproten uit een Semitisch
geslacht, dat na de verdrijving der Hyksos
84)
in Egypte was
gebleven, en onder Thotmes en Amenophis zich door dapperheid
had onderscheiden. Na zijn dood volgde zijn zoon Seti hem op, die
zich het wettig recht op den troon zocht te verzekeren door Toeaä,
de kleindochter van Amenophis III, tot vrouw te nemen. Zij schonk
hem een eenigen zoon, dien hij naar zijn vader Ramses heette. Deze
prins kon zich met alle reden op de legitimiteit beroepen, omdat
zijne moeder aldus uit het rechtmatig koningshuis afstamde; want in
Egypte kon een adellijk geslacht, zelfs dat der pharao’s, in
vrouwelijke linie voortbestaan. Seti benoemde Ramses tot zijn
mederegent
85)
, om daardoor allen twijfel aan de rechtmatigheid
zijner heerschappij weg te nemen. Den jongen neef zijner gemalin
Toeaä, den stadhouder Ani, die weinige jaren jonger was dan

Ramses, liet hij in het Seti-huis opvoeden; hij beschouwde hem als
zijn eigen zoon, terwijl andere leden van het onttroonde koningshuis
uit den weg geruimd of van hunne goederen beroofd werden.
Ani toonde zich een getrouw dienaar én van Seti én van diens
zoon. De oorlogzuchtige en grootmoedige Ramses vertrouwde hem
als een broeder, hoewel hij zich niet ontveinzen kon, dat in zijne
eigene aderen minder zuiver koningsbloed vloeide, dan in die van
zijn neef. Het Egyptische koningshuis heette van den zonnegod Ra af
te stammen, en de pharao kon zich alleen door zijne moeder, Ani
daarentegen door zijne beide ouders op zoo hooge afkomst
beroemen. Doch Ramses zat op den troon, hij voerde de teugels van
het bewind met vaste hand, en dertien zonen verzekerden zijn huis
de heerschappij over Egypte naar het scheen voor eeuwig. Toen hij
na den dood van zijn krijgszuchtigen vader naar het noorden toog,
om nieuwe lauweren te plukken op het oorlogsveld, benoemde hij
Ani, die als gouverneur van de provincie Koesch
86)
reeds de proef
had doorgestaan, tot stadhouder van het rijk.
Iemand van een sanguinisch temperament overschat vaak den
man van een kalmer natuur, in wiens karakter hij zich niet
verplaatsen en wiens voortreffelijke hoedanigheden hij zich niet
toeëigenen kan. Vandaar dat de neef, die zeer matig was in zijne
eischen en geen hartstocht bleek te kennen, op den oorlogzuchtigen
vurigen Ramses zulk een indruk maakte. Ani scheen vrij te zijn van
alle eerzucht en ondernemingsgeest. Hij nam de hem opgedragen
waardigheid aan, na tot het uiterste zich er tegen verzet te hebben,
en er was te minder reden om hem voor gevaarlijk te houden, daar
hij vrouw en kinderen had verloren, en dus geene nakomelingen
bezat. Wat zijn uiterlijk aangaat, was hij van meer dan middelbare
grootte. Zijne trekken waren buitengewoon regelmatig, zelfs fijn
geteekend, maar zijn gelaat overigens effen en weinig beweeglijk.
Zijne heldere grijze oogen en dunne lippen deden niet blijken, dat
zijn hart van zekere neigingen was vervuld. Veeleer had hij zich
gewend zijn gezicht tot een glimlach te plooien, die nu eens wat
sterker, dan weder wat minder, over het geheel voor verschillende
wijziging vatbaar was, maar toch nooit geheel werd gemist.

Met vriendelijke welwillendheid had hij de klacht van een
grondbezitter aangehoord, wiens vee voor het leger des konings was
weggehaald, en hem beloofd deze zaak te zullen onderzoeken. De
berooide man verwijderde zich vol hoop; toen echter de schrijver, die
aan de voeten van den stadhouder zat, vroeg, aan wien het
onderzoek van deze daad der beambten moest worden
toevertrouwd, zeide Ani: »ieder heeft voor den krijg zijn offer te
brengen; het blijft bij het gebeurde.”
De nomarch
87)
van Soean, in het zuidelijk gedeelte des rijks,
verlangde de middelen tot nieuwe en noodzakelijke versterkingen
van den rivieroever. De stadhouder hoorde ’s mans levendige
schildering met welgevallen, ja met eene uitdrukking van
deelneming aan, maar hij gaf hem de verzekering, dat de oorlog alle
middelen verslond en de kassen dus ledig waren. Toch was hij
geneigd een deel zijner eigene inkomsten, wanneer deze ten minste
ook niet uitbleven, ten offer te brengen tot bescherming van het
bedreigde bouwland in zijne getrouwe provincie Soean, die hij van
zijnentwege liet groeten. Zoodra de nomarch vertrokken was, beval
hij eene aanzienlijke som uit de staatskas te nemen en den
verzoeker achterna te zenden. Midden in het gesprek nu stond hij
van tijd tot tijd op, om de houding van een weeklagende aan te
nemen, opdat de bedroefden mochten weten, dat hij ook deel nam
in de verliezen die hun aangingen.
Reeds had de zon hare middaghoogte overschreden, toen men
zekere onrust bespeurde onder de volksgroepen rondom de
schrijvers op het plein, waarbij het geschreeuw van allerlei stemmen
werd gehoord. Vele mannen en vrouwen stroomden naar éen punt
samen, en ook de opmerkzaamheid der minst beweeglijke bewoners
van Thebe werd getrokken door een op deze plaats gansch
ongewoon voorval. Een soldaat van de wacht dreef de menigte uit
elkaar, om doorgang te verleenen aan eene afdeeling Libysche
politie-agenten, die een gevangene over het plein naar eene zijpoort
brachten. Eer zij daar kwamen, was er reeds een bode van den
stadhouder bij hen, om te vernemen wat er gebeurd was. De
overste der veiligheidsbeambten volgde, en berichtte Ani, die op

hem wachtte, onder levendig gebaar, dat een klein mannetje, het
dwergje van vrouwe Katoeti, reeds uren lang in den hof had
rondgeloopen, overal de gemoederen der burgers vergiftigende met
zijne oproerige taal.
Ani beval »den verblinde” in den kerker te werpen. Zoodra de
overste echter weg was, gebood hij zijn schrijver den dwerg vóor
zonsondergang bij hem te brengen.
Terwijl hij deze bevelen gaf, ontstond er weder eene beweging van
gansch anderen aard onder de saamgevloeide menigte. Evenals de
zee, naar het oud verhaal, ter rechter- en ter linkerzijde voor de
Hebreën week, opdat geen golf den voet der vervolgden zou
bevochtigen, zoo trad het verzamelde volk, vrijwillig maar als op
hooger last, onder eerbiedige buiging uiteen, en vormde een
breeden doorgang voor den opperpriester van het Seti-huis, die in
vol ornaat, vergezeld van eenige heilige vaders, recht op den
stadhouder toeging, terwijl hij de menigte zegende. Ani kwam hem
te gemoet, boog zich voor hem en zonderde zich terstond met hem
af op den achtergrond van de zuilengaanderij.
»Zoo is dan het ondenkbare toch gebeurd,” zeide Ameni. »Onze
onderhoorigen moeten den heerban volgen.”
»Ramses heeft soldaten noodig om te kunnen overwinnen,” gaf de
stadhouder ten antwoord.
»En wij brood om te leven,” riep de priester.
»Nochtans werd mij bevolen terstond, dus nog vóor den zaaitijd,
de tempelboeren te lichten. Ik betreur dit bevel, maar de koning wil
het, en ik ben de hand die moet uitvoeren.”
»De hand, waarvan hij zich bedient om te spotten met
eeuwenoude rechten, om voor de woestijn den weg te banen tot het
bouwland”
88)
.
»Uwe akkers zullen niet lang onbebouwd blijven. Ramses zal
nieuwe overwinningen behalen door de uitbreiding van het leger en
met de hulp der goden.”
»Der goden, die hij beleedigt!”
»Als de vrede gesloten is, verzoent hij de hemelsche goden
ongetwijfeld met driedubbel rijke gaven. Hij verwacht stellig, dat de

oorlog spoedig ten einde zal zijn, en hij schrijft mij, dat hij
voornemens is, na den eersten slag dien hij wint, den Cheta een
verdrag voor te slaan. Men spreekt ook van een plan des konings
om, na het sluiten van den vrede, weder in het huwelijk te treden,
en wel met de dochter van Chetasar den koning Cheta.”
Tot hiertoe had de stadhouder zijne oogen naar beneden gericht,
thans sloeg hij ze op, met een glimlach, als wilde hij zich wijden aan
de vreugde, die deze berichten bij Ameni moesten verwekken.
»Wat,” vroeg hij, »zegt gij van deze plannen?”
»Ik zeg,” gaf Ameni ten antwoord, en er lag iets schalksch in zijne
anders zoo ernstige stem, »ik zeg dat Ramses het bloed van uwe
tante en zijne moeder, dat hem recht geeft op den troon van dit
land, voor onveranderlijk rein schijnt te houden.”
»’t Is het bloed van den zonnegod!”
»Dat echter half in zijne en geheel in uwe aderen stroomt.”
De stadhouder maakte eene afkeurende beweging, en zeide zacht,
met een lachje als op het gelaat van een doode: »Wij zijn niet
alleen.”
»Hier is niemand, die ons hooren kan,” hernam Ameni, »en wat ik
zeide weet zelfs ieder kind.”
»Doch zoo het den koning ter oore kwam,” fluisterde Ani, »dan....”
»Dan zou hij ondervinden hoe onverstandig het is, de oude
rechten dergenen te minachten, aan wie het vrijstaat de reinheid
van het bloed der beheerschers van dit land te onderzoeken.”
»Nog zit Ramses op den troon van Ra; hem bloeie leven, heil en
kracht”
89)
!
De stadhouder boog en vroeg dan: »Denkt gij aan het verlangen
van den pharao gehoor te geven?”
»Hij is de koning. Onze Raad, die binnen weinige dagen vergadert,
kan alleen beslissen hoe, niet of wij dit bevel ten uitvoer zullen
leggen.”
»Gij wilt met het afzenden der onderhoorigen nog toeven, en toch
heeft Ramses ze terstond noodig. Het bloedige handwerk van den
krijg vordert nieuwe werktuigen.”

»En de vrede wellicht een nieuwen meester, die de zonen van dit
land weet te gebruiken ten beste van het land zelf, een echten zoon
van Ra!”
De stadhouder stond onbeweeglijk tegenover den opperpriester,
als een standbeeld uit metaal gegoten, en zweeg. Ameni deed zijn
schepter voor hem als voor een god ter neder zinken, en trad daarop
naar den voorgrond van de galerij. Om Ani’s mond speelde het
gewone glimlachje, toen hij hem volgde en zich weder vol
waardigheid op den troon nederzette.
»Zijt gij aan het einde uwer mededeelingen?” vroeg hij den
opperpriester.
»Mij blijft alleen nog te berichten,” antwoordde deze met luider
stem, zoodat hij door al de hier verzamelde
grootwaardigheidsbekleeders verstaan kon worden, »dat de dochter
des konings Bent-Anat, zich gisteren zwaar bezondigd heeft, en de
goden in alle tempels van dit land met offers zullen worden
aangeroepen, om de onreinheid van haar weg te nemen.”
Wederom trok eene schaduw heen over den zonneschijn op het
gelaat van den stadhouder. Nadenkend zag hij voor zich, en zeide:
»Morgen zal ik het Seti-huis bezoeken, tot zoolang bid ik u deze
aangelegenheid te laten rusten.”
Ameni boog en de stadhouder verliet de galerij, om zich terug te
trekken in den door hem bewoonden vleugel van het koningshuis.
Op zijn schrijftafel lagen verzegelde schriftrollen. Hij wist dat zij zeer
gewichtige tijdingen voor hem inhielden, maar het was zijne
gewoonte zijne begeerten in bedwang te houden, zijne onthouding
op de proef te stellen, en als een lekkerbek het beste gerecht het
laatst te laten opdragen. Zoo las hij dan ook nu eerst de minst
gewichtige brieven. Een stomme bediende, die aan zijne voeten zat,
verbrandde op een bekken met kolen de papyrus-rollen, die zijn
meester hem overgaf, en een beambte teekende kort de
hoofdpunten op, die Ani hem toeriep en straks moesten dienen voor
de verschillende antwoorden. Op een teeken van den stadhouder
verliet de beambte het vertrek, waarna Ani langzaam een brief des
konings opende. Uit het opschrift: »Aan mijn broeder Ani,” bleek, dat

hij over geene algemeene maar private aangelegenheden handelde.
Van deze regels, dit wist de stadhouder, hing het af, welke richting
zijn leven in de toekomst zou nemen. Met een lachje, dat ditmaal de
onrust van zijn gemoed voor hemzelf scheen te moeten verbergen,
maakte hij het zegelwas los, waarmede de brief, met ’s konings
eigene hand geschreven, was gesloten.
»Wat Egypte betreft,” dus schreef de pharao, »en de zorg voor
mijn land, en de hoop op een gelukkig einde van den krijg,
dienaangaande liet ik u door mijn schrijver onderrichten. Maar deze
woorden gelden den broeder, die verlangt mijn zoon te worden, en
daarom schrijf ik die zelf. De goddelijke geest van den gebieder, die
in mij leeft, legt mij zoo gaarne een onverwijld ja of neen op de
lippen, dat beslist wat het beste is. Gij nu verlangt mijn meest
geliefd kind, Bent-Anat, tot vrouw, en ik zou Ramses niet zijn, indien
ik niet ronduit bekende, dat, eer ik het laatste woord van uw brief
gelezen had, een onbepaald neen mij van de lippen wilde. Ik liet
de sterren ondervragen, en de ingewanden der offerdieren
onderzoeken, doch zij waren tegen uw bede. Toch vermag ik haar
niet af te wijzen, want gij zijt mij dierbaar, en uw bloed is even
koninklijk als het mijne. Het is nog koninklijker, zeide mij een oud
vriend, en hij waarschuwde mij voor uw eerzucht en uwe verheffing.
Toen veranderde mijn hart, want ik zou geen zoon van Seti zijn,
wanneer ik uit ijdele bezorgdheid een vriend wilde krenken. En wie
zoo hoog staat, dat de menschen vreezen, of hij misschien ook
beproeven zal Ramses boven het hoofd te groeien, deze schijnt mij
Bent-Anat waardig te zijn. Wil haar vragen, en wanneer zij vrijwillig
er in toestemt uwe vrouw te worden, dan mag de bruiloft gevierd
worden op den dag van mijne tehuiskomst. Gij zijt nog jong genoeg
om eene vrouw gelukkig te maken. Uwe meerdere rijpheid en
wijsheid zullen mijn kind voor ongeluk bewaren. Bent-Anat mag
weten, dat haar koninklijke vader uw aanzoek ondersteunt. Offer gij
echter aan de Hathors, opdat zij het hart van Bent-Anat, aan welker
beslissing wij beiden ons onderwerpen willen, gunstig voor u
stemmen.”

Onder het lezen van dezen brief was de stadhouder meermalen
van kleur veranderd. Schouderophalend legde hij dien thans op de
tafel, stond op, plaatste zich met de armen op den rug tegen een
der zuilen, die de zolderbalken van het vertrek schraagden, en keek
peinzend naar den grond. Hoe langer hij nadacht, des te minder
vriendelijk werden zijne trekken. »Eene pil met honig zoet gemaakt,
zooals men die aan vrouwen geeft”
90)
, prevelde hij in zich zelf.
Wederom ging hij naar de tafel, doorlas den koninklijken brief
andermaal en zeide: »Men kan van hem leeren, hoe men weigert
onder den schijn van toe te stemmen, en daarbij niet vergeet zijne
edelmoedigheid te doen uitkomen. Ramses kent zijne dochter; zij is
een meisje als alle andere, en zal er zich wel voor wachten een man
te kiezen, die eens zoo oud is als zij, en die haar vader zou kunnen
zijn. Ramses wil zich onderwerpen. Ik moet mij onderwerpen! Maar
aan wien? Aan het oordeel en de keus van een eigenzinnig kind!”
Met deze woorden schoof hij den brief zoo wild op de tafel, dat hij
er overheen gleed op den grond. De stomme slaaf nam hem op en
legde hem weder voorzichtig op tafel. Zijn meester wierp intusschen
een kogel in een zilveren bekken. Verschillende beambten stoven
naar binnen, wien Ani beval den gevangen dwerg van vrouwe
Katoeti vóor hem te brengen. In zijne ziel was hij boos op den
koning, die daar ginds in zijn legertent waande, hem door een
bewijs zijner hoogste gunst gelukkig gemaakt te hebben. Wien men
zelf kwalijk gezind is, dien is men geneigd voor zijn vijand te
houden, en wanneer zoo iemand ons eene roos aanbiedt, dan
gelooven wij, dat hij ons die bloem niet toereikt om haar geur, maar
om haar doornen.
De dwerg Nemoe werd voor den stadhouder gebracht en wierp
zich voor hem ter aarde. Nadat Ani den beambte had bevolen heen
te gaan, riep hij den kleine toe: »Gij hebt mij gedwongen u in de
gevangenis te laten werpen; sta op.”
De dwerg stond op en zeide: »Heb dank, ook daarvoor dat gij mij
liet opsluiten!”
De stadhouder keek hem verwonderd aan; Nemoe ging echter half
ondeugend, half deemoedig voort: »Ik werd benauwd voor mijn

leven. Gij hebt het echter niet alleen niet verkort maar verlengd,
want in dien eenzamen kerker is de tijd mij lang gevallen en zijn de
minuten uren voor mij geworden.”
»Spaar uwe aardigheden voor de vrouwen,” hernam de
stadhouder. »Als ik niet wist, dat gij het goed meendet en handeldet
in den geest van uwe meesteres Katoeti, dan zou ik u naar de
steengroeve zenden.”
»Mijne handen,” zeide de dwerg al meesmuilende, »zouden toch
niet veel meer dan steenen voor het damspel kunnen breken. Doch
mijne tong is als water, dat den eenen boer rijk maken en den
anderen zijne akkers wegspoelen kan.”
»Men zal haar weten te beteugelen.”
»Voor mijne meesteres en voor u volgt zij toch den goeden weg,”
zeide de dwerg. »Ik bracht de klagende burgers aan het verstand,
wie hun vleesch en bloed naar de slachtbank voert, en van wien zij
vrede en geluk hebben te verwachten. Ik goot loog in de wonde en
prees den arts.”
»Maar ongeroepen en onvoorzichtig!” viel de stadhouder hem in
de rede. »Overigens hebt gij getoond, dat ge bruikbaar zijt, en ik zal
u voor later tijd sparen. Al te ijverige vrienden zijn waarlijk
schadelijker dan verklaarde vijanden. Als ik u noodig heb, zal ik u
roepen. Vermijd tot zoo lang alle praatjes. Ga nu naar uwe
meesteres en breng haar dezen brief, die voor haar is aangekomen.”
»Heil den zoon van den zonnegod, Ani!” riep de dwerg, terwijl hij
den voet van den stadhouder kuste. »Heb ik geen brief over te
brengen aan mijne meesteres Nefert?”
»Breng haar mijn groet,” antwoordde de stadhouder. »Zeg Katoeti,
dat ik haar na den maaltijd een bezoek zal brengen. De
wagenmenner des konings heeft niet geschreven, toch is hij
welvarend, zoo ik hoor. Pak je nu weg en bedwing je tong!”
De dwerg verliet het vertrek en Ani begaf zich naar eene luchtige
galerij, waar hem zijn weelderig maal werd opgedragen, bestaande
uit vele met bijzondere zorg toebereide gerechten. Zijn eetlust was
bedorven, toch proefde hij van alle schotels en gaf over elke aan den
hofmeester, die hem bediende, zijn oordeel ten beste. Onderwijl

dacht hij aan den brief des konings, aan Bent-Anat, en of het
geraden zou zijn zich aan eene afwijzing van hare zijde bloot te
stellen. Na den maaltijd leverde hij zich over aan zijn kamerdienaar,
die hem zorgvuldig schoor, blankette, aankleedde en opsierde, en
hem dan den spiegel voorhield. Hij beschouwde zijn beeld met
gespannen opmerkzaamheid, en toen hij zich in de draagstoel zette,
om zich naar zijne vriendin Katoeti te laten dragen, kwam hij tot de
overtuiging, dat hij toch nog altijd den naam verdiende van een
schoon man.
Wanneer hij nu eens aanzoek deed om de hand van Bent-Anat, en
zij hem verhoorde, wat dan? Dit was het juist wat hem bewoog tot
Katoeti te gaan, die altijd het rechte woord wist te vinden, wanneer
hij in verwarring gebracht door alles wat er voor en wat er tegen
was te zeggen, aarzelde een beslissenden stap te doen. Op haar
raad had hij de prinses tot vrouw begeerd, als een nieuw eerbewijs,
als eene verhooging van zijn inkomen, als een pand, dat zijn
persoon zou beschermen. Zij had nooit meer of minder indruk op
zijn hart gemaakt, dan iedere andere schoone vrouw in Egypte.
Thans stond de fiere edele persoon voor zijne verbeelding, en het
was hem als moest hij tot haar opzien als tot een wezen, dat hoog
boven hem verheven was. Hij had er spijt van Katoeti’s raad gevolgd
te hebben, en hij begon te wenschen, dat zij het aanzoek mocht
afslaan. Een huwelijk met Bent-Anat kwam hem bezwarend voor. Hij
was te moede als een man, die een schitterend ambt tracht te
verwerven, hoewel hij weet, dat zijne krachten niet berekend zullen
zijn voor de eischen die het hem stelt. Hij had het gevoel van een
eerzuchtige, wien de koninklijke waardigheid wordt aangeboden
onder voorwaarde, dat hij de zware kroon nooit van zijn hoofd mag
nemen. Doch ja, wanneer eens wat anders gelukte — en zijne oogen
fonkelden levendig bij deze gedachte — wanneer het noodlot hem
eens op de plaats van Ramses zette, dan verloor die verbintenis met
de prinses al dat schrikwekkende, dan was hij ook haar onbeperkte
koning, heer en gebieder, en niemand had hem rekenschap te
vorderen van hetgeen hij voor haar zijn zou en haar deed
ondervinden.

83) De schrijflustige Egyptenaars schreven vele brieven,
waarvan er een groot aantal voor ons bewaard bleven. Zij kenden
ook eene vereeniging van briefbestellers en hadden daarvoor in
hunne taal het woord „faï sjaat.” Vgl. het voortreffelijk geschrift
van Maspero, Du genre épistolaire chez les anciens
Egyptiens de l’époque pharaonique.
84) Stammen die uit het oosten kwamen, toen zij door eene
Aziatische volksverhuizing naar Egypte werden verdrongen. Zij
maakten zich meester van het Nijldal, dat zij bijna 500 jaren
beheerschten, totdat zij door de nakomelingen van het oude
wettige geslacht der pharao’s, die gedurende dien tijd zich tot
Opper-Egypte beperkt zagen, na langdurigen strijd verjaagd
werden.
85) Reeds bij zijne geboorte. In een opschrift te Abydus, door
Mariëtte uitgegeven en door Maspero verklaard, beroemt Ramses
zich, „dat hij reeds koning was in het ei.” Hij is de Sesostris der
Grieken. Zijn bijnaam Seseroe-Ra is op de gedenkteekenen
bewaard gebleven. Wanneer de Grieken van de groote daden van
Sesostris spreken, dan bedoelen zij wat Seti en Ramses te zamen
hebben verricht.
86) Ethiopië.
87) Hoofd van een nomos of provincie.
88) „Bij eene goede cultuur,” zeide Napoleon I, „bereikt de Nijl
de woestijn, bij eene slechte de woestijn den Nijl.”
89) Eene formule, die zelfs in particuliere brieven van
Egyptenaars achter den naam van den pharao voorkomt.
90) In de medische papyrussen zijn tweeërlei recepten voor
pillen bewaard, zonder honig voor mannen, met honig voor
vrouwen.
TIENDE HOOFDSTUK.

Terwijl dit alles gebeurde, had het niet stil gestaan van bezoekers
in het huis van den wagenmenner Mena. Uitwendig geleek het op
Paäkers belendend erfgoed, maar de gebouwen waren hier wat
ouder, de kleuren van het schilderwerk op zuilen en wanden waren
verbleekt, en de groote tuin werd blijkbaar niet met zooveel zorg
onderhouden. Alleen in de nabijheid van het woonhuis had men
eenige rijke bloembedden aangelegd, die er keurig uitzagen, en de
opene galerij, waarin Katoeti zich met hare dochter ophield, was
inderdaad vorstelijk gemeubeld. Daar stonden sierlijk bewerkte
elpenbeenen stoelen en eene ebbenhouten tafel, die evenals de
rustbedden door vergulden voeten werd gedragen. Men zag er op de
schenktafel, de kleine tafeltjes en consoles, Syrische drinkschalen
van kunstrijken arbeid. Overal waren prachtige vazen met bloemen
gevuld, neergezet. Heerlijke geuren stegen er op uit albasten
schalen, en de vloer was bedekt met een mollig wollen tapijt, waarin
de voet bijna wegzonk. Ofschoon al deze kostbaarheden hier zonder
orde schenen bijeengebracht, lag er over het geheel toch een waas
van bekoorlijkheid, iets onbeschrijfelijk lieflijks.
De schoone Nefert lag op een rustbed uitgestrekt, spelende met
eene witte zachtharige kat. Een negerinnetje was bezig haar met
een waaier af te koelen, terwijl hare moeder Katoeti nog een
afscheidsgroet gaf aan hare zuster Setchem en diens zoon Paäker,
die de galerij verlieten. Beide hadden voor het eerst sedert vier
jaren, dat was sedert Mena’s huwelijk met de schoone Nefert, dezen
drempel overschreden, en het scheen dat de oude vijandschap zou
plaats maken voor eene nieuwe hartelijke verstandhouding en
samenleving. Nadat de gids met zijne moeder verdwenen waren
achter de granaatstruiken aan den ingang van den tuin, wendde
Katoeti zich tot hare dochter en zeide: »Wie had dat gisteren
gedacht? Ik geloof dat Paäker u nog altijd liefheeft.”
Nefert bloosde en sprak zacht, terwijl zij haar zijden katje met den
waaier sloeg: »Moeder!”
Katoeti lachte even. — Zij was eene flinke vrouw van edele
houding, die met hare scherpe maar toch fijne gelaatstrekken en
levendige oogen nog altijd aanspraak mocht maken op vrouwelijke

schoonheid. Zij droeg een lang gewaad van kostbare stof, dat tot
over hare enkels reikte, maar waarvan de eenvoudige donkere kleur
met opzet scheen gekozen te zijn. In de plaats van arm- en
enkelbanden, oor- en vingerringen, van een halsketen en gouden
sloten, waarvan de Egyptische dames en ook hare dochter en zuster
zich rijkelijk plachten te bedienen, had zij zich getooid met frissche
bloemen, die in den tuin van haar schoonzoon nooit vruchteloos
werden gezocht. Een gladde, gouden diadeem alleen, het teeken
harer koninklijke afkomst, bedekte van den vroegen morgen tot den
laten avond haar, voor eene schoone vrouw wel wat al te hoog maar
toch edel gevormd voorhoofd. Deze diadeem hield tevens hare lange
blauw-zwarte haren samen, die ongevlochten, alsof zij de kunstige
schikking van dit hoofdtooisel een ijdel werk achtte, over haar rug
nedervielen. Doch in het uiterlijk van deze vrouw was niets zonder
berekening, en de draagster van deze diadeem, al was haar kleed
eenvoudig en zonder kostbaar sieraad, kon er, dank zij hare
koninklijke gestalte, zeker van zijn, dat zij werd opgemerkt, dat
anderen haar kleederdracht, ja zelfs hare bewegingen zouden
navolgen.
Toch had Katoeti langen tijd behoeftig geleefd; ja op het oogenblik
waarop wij haar leeren kennen, kon zij weinig haar eigendom
noemen. Immers zij leefde op het goed van haar schoonzoon als zijn
gast en bestuurderes van zijne bezittingen, terwijl zij vóor het
huwelijk van hare dochter, met hare kinderen had gewoond in een
huis, dat aan hare zuster Setchem toebehoorde. Zij was de gade
geweest van haar eigen jong gestorven broeder
91)
, die door zijne
toomelooze praalzucht het gansche vermogen had verkwist, dat het
nieuwe koningsgeslacht hem gelaten had. Als weduwe was zij met
hare kinderen door Paäkers vader, haar zwager, als eene zuster
opgenomen. Zij bewoonde een eigen huis, genoot de inkomsten van
een landgoed, dat de oudere Mohar haar had geschonken, en liet
aan haar zwager de zorg over voor de opvoeding van haar zoon, die,
zich onderscheidende door zijne schoonheid en zijn overmoed, alle
aanspraken deed gelden van een jongeling van aanzienlijke
geboorte.

Zulke groote weldaden zouden de trotsche Katoeti hebben
neergedrukt en beschaamd, wanneer zij er mede tevreden was
geweest en zich had kunnen voegen naar den aard en de
handelwijze der gevers. Dit was echter in geenen deele het geval.
Veeleer meende zij aanspraak te kunnen maken op eene
schitterender positie. Zij voelde zich beleedigd, wanneer men haar
lichtzinnigen jongen, terwijl hij nog op school was, vermaande zich
met meer ernst op zijn werk toe te leggen, daar hij later geheel op
eigene wieken zou moeten drijven. Ook had het haar gegriefd, zoo
vaak haar zwager als het te pas kwam op zuinigheid aandrong, en
haar openhartig als hij was, herinnerde aan haar beperkte middelen
en aan de onzekere toekomst harer kinderen. Bovendien wilde zij
zich gaarne gekrenkt achten, want zij begreep op dien grond te
mogen beweren, dat hare bloedverwanten met al hunne gaven de
beleedigingen haar aangedaan toch niet goed konden maken. Bij
haar bevestigde zich de ervaring, dat wij op niemand gemakkelijker
boos worden dan op een weldoener, wien wij het goede, dat hij ons
gedaan heeft, niet vergelden kunnen.
Nochtans, toen haar zwager voor zijn zoon aanzoek deed om de
hand harer dochter, gaf zij gaarne hare toestemming. Nefert en
Paäker waren te zamen opgegroeid, en door deze verbintenis werd
hare eigene toekomst en die harer kinderen, verzekerd. Kort na den
dood van den ouden Mohar, vroeg de wagenmenner Mena Nefert ten
huwelijk. Zij zou hem echter hebben afgewezen, wanneer de koning
zelf niet het aanzoek van zijn bijzonderen vriend ondersteund had.
Na de bruiloft nam zij haar intrek in Mena’s huis, en belastte zich,
toen hij ten krijg trok, met de zorg voor zijn aanzienlijke, maar reeds
door zijn vader met eenige schulden bezwaarde goederen. Het lot
gaf haar nu een middel aan de hand, om zich en hare kinderen
schadeloos te stellen voor lange ontberingen. Zij maakte er dan ook
gebruik van, door toe te geven aan hare aangeborene neiging om
opgemerkt en bewonderd te worden. Haar zoon deed zij schitterend
uitgerust opnemen onder eene afdeeling van de aanzienlijke jonge
wagenstrijders, en hare dochter omringde zij met vorstelijke pracht.

Toen de stadhouder, een vriend van haar overleden gemaal, het
paleis der pharao’s te Thebe betrok, knoopte hij met haar
betrekkingen aan, en de scherpzinnige vrouw, die zich bewust was
van hetgeen zij wilde, wist zich bij den besluiteloozen man eerst
aangenaam; eindelijk onontbeerlijk te maken. Zij maakte behendig
gebruik van de omstandigheid, dat zij evenals hij gesproten was uit
het oude koningshuis, ten einde zijne eerzucht te prikkelen en hem
uitzichten te openen, waaraan hij, vóor zijn vertrouwelijken omgang
met haar, zelfs niet gedacht zou hebben, zonder zich als misdadig te
beschouwen. Dat Ani pogingen in het werk stelde om de hand der
prinses Bent-Anat te verkrijgen, was Katoeti’s werk. Zij hoopte in
stilte, dat de pharao den stadhouder afwijzen, ja persoonlijk
beleedigen zou. Het zou hem gemakkelijker den gevaarlijken weg
doen inslaan, die zij bezig was voor hem te effenen.
Bij dit alles was de dwerg Nemoe haar gehoorzaam werktuig. Zij
had hem met geen enkel woord in hare plannen ingewijd. Toch
sprak hij hare gemoedsaandoeningen in ronde woorden uit, die
alleen door een tik met den waaier bestraft werden. Nemoe had het
gisteren voor het eerst gewaagd te zeggen, dat, als de pharao eens
niet Ramses maar Ani heette, Katoeti dan geene koningin zou zijn,
maar eene godin. Want zij zou den pharao, die zelfs tot de
hemelsche goden behoorde, niet moeten gehoorzamen, maar hem
veeleer besturen. —
Katoeti had het blosje van hare dochter niet opgemerkt, want zij
keek in gespannen verwachting naar de tuindeur, en zeide: »Waar
blijft Nemoe? Er zullen toch voor ons wel tijdingen uit het leger zijn
gekomen?”
»Mena heeft in zoolang niet geschreven,” zeide Nefert. »Ha, daar
is de hofmeester!”
Katoeti richtte zich tot den beambte, die door een zijdeur der
veranda was binnengekomen, met de vraag: »Wat nieuws brengt
gij?”
»De koopman Abscha,” luidde het antwoord, »dringt op betaling
aan. De nieuwe Syrische wagen en de purperstof....”
»Verkoop koren!” beval Katoeti.

»Onmogelijk, want de belastingen voor den tempel zijn nog niet
voldaan, en er is reeds zooveel aan de kooplieden geleverd, dat er
ter nauwernood genoeg overblijft voor de huishouding en den
zaaitijd.”
»Betaal dan met runderen.”
»Maar meesteres,” gaf de hofmeester angstig ten antwoord, »wij
hebben eerst heden weder een kudde aan den Mohar verkocht, en
de schepraderen moeten in beweging gehouden, het koren moet
gedorscht worden; voorts hebben wij offervee noodig, en melk,
boter en kaas voor het huishouden en mest om te stoken”
92)
.
Katoeti zag nadenkend vóor zich, en zeide toen: »Er moet toch
geld zijn. Rijd naar Hermonthis, en zeg den opzichter van de
stoeterij, dat hij tien van Mena’s geelvossen hierheen laat brengen.”
»Ik heb reeds met hem gesproken,” hernam de hofmeester; »hij
zegt echter dat Mena hem streng verboden heeft een enkel van zijne
paarden, op welk ras hij zeer trotsch is, prijs te geven. Alleen voor
den wagen van onze meesteres Nefert...”
»Ik verlang gehoorzaamheid,” sprak Katoeti op beslissenden toon,
terwijl zij den beambte belette verder te spreken, »en verwacht
morgen de paarden!”
»Maar de opzichter van de stoeterij is een koppig man, dien Mena
voor onontbeerlijk houdt, en die...”
Nefert was onder dit gesprek uit hare gemakkelijke houding
opgerezen. Op de laatste woorden van Katoeti verliet zij het rustbed
en zeide zóo bepaald, dat zelfs hare moeder er van schrikte: »Men
moet de bevelen van mijn echtgenoot gehoorzamen. De paarden,
die Mena lief heeft, blijven in hunne stallen. Neem dezen armband,
die de koning mij schonk, hij is meer waard dan twintig paarden.”
De hofmeester monsterde het met edelgesteenten rijk bezette
kleinood en zag Katoeti vragend aan. Zij haalde de schouders op,
gaf met een knikje hare toestemming en zeide: »Abscha mag dit
sieraad als onderpand bewaren tot Mena’s buit hier zal zijn
aangekomen. Sedert een jaar zond uw man niets van eenige
beteekenis.”

Zoodra de beambte zich verwijderd had, strekte Nefert zich weder
op haar rustbed uit en zeide vermoeid: »Ik dacht dat wij rijk waren.”
»Wij zouden het kunnen zijn,” antwoordde Katoeti bitter. Toen zij
echter bespeurde, dat Nefert’s wangen op nieuw begonnen te
gloeien, vervolgde zij vriendelijk: »Onze hooge rang legt ons groote
plichten op. In onze aderen vloeit vorstelijk bloed en de oogen des
volks zijn gericht op de gemalin van den roemrijksten held in ’s
konings leger. Men mag niet zeggen, dat gij door uw echtgenoot
veronachtzaamd wordt. — Wat blijft die Nemoe toch lang uit!”
»Ik hoor gerucht in den hof,” zeide Nefert. »De stadhouder zal
komen.”
Katoeti zag weder naar den tuin. Daar zag zij een slaaf, die buiten
adem kwam aanloopen met de tijding, dat Bent-Anat, de, dochter
des konings, vóor de poort van het huis uit haar wagen gestegen en
in aantocht was met prins Rameri. Nefert verliet het rustbed, en ging
met Katoeti de hooge gasten in den tuin tegemoet. Zoodra moeder
en dochter zich neerbogen, om het kleed der prinses te kussen,
weerde Bent-Anat haar af en zeide: »Blijft op een afstand van mij;
de priesters hebben de onreinheid nog niet geheel van mij
weggenomen.”
»In weerwil hiervan zijt gij rein als het oog van Ra,” riep de prins,
die haar begeleidde, terwijl hij haar kuste, eer zij het beletten kon.
Het was haar zeventienjarige broeder, die in het Seti-huis werd
opgevoed, dat hij echter binnen weinige weken verlaten zou.
»Ik zal den wildzang bij Ameni aanklagen,” zeide Bent-Anat
lachend. »Hij wilde mij volstrekt begeleiden. Uw gemaal heeft hij
zich ten voorbeeld genomen, Nefert. Maar ook ik had te huis geen
rust, want wij komen om u eene goede boodschap te brengen.”
»Van Mena?” vroeg de jonge vrouw, de hand tegen haar hart
drukkende.
»Van hem!” antwoordde Bent-Anat. »Mijn vader prijst zijne
dapperheid en schrijft, dat hij bij de verdeeling van den buit vóor
allen zal mogen kiezen.”
Nefert sloeg op hare moeder een zegevierenden blik, en Katoeti
haalde ruimer adem. Bent-Anat streelde Nefert’s wangen, alsof zij

een kind was. Toen wendde zij zich tot Katoeti, nam haar mede in
den tuin en bad haar, die zoo vroeg hare moeder had moeten
missen, in eene gewichtige aangelegenheid te willen raden. »Mijn
vader,” zeide zij, na eenige inleidende woorden, »deelt mij mede, dat
de stadhouder Ani mij tot vrouw vraagt, en raadt mij de trouw van
den waardigen man met mijne hand te beloonen. Hij raadt, versta
mij wel, hij beveelt niet.”
»En gij?” vroeg Katoeti.
»En ik,” antwoordde Bent-Anat beslist, »moet hem afwijzen.”
»Moet gij dat?”
Bent-Anat gaf een teeken van toestemming en voegde er bij: »Ik
ben mij volkomen bewust van hetgeen ik doe. Ik kan niet anders.”
»Dan hebt gij mijn raad niet meer noodig, want ik weet dat
niemand, zelfs niet uw vader, u van een besluit kan afbrengen.”
»Zelfs geene godheid,” zeide Bent-Anat op vasten toon. »Maar gij
zijt Ani’s vriendin, en daar ik hem hoogacht, wil ik trachten hem
eene vernedering te besparen. Beproef of gij hem bewegen kunt van
zijn aanzoek af te zien. Wanneer ik hem ontmoet, wil ik mij houden
als wist ik niets van zijn brief aan mijn vader.”
Katoeti zag weder peinzend naar den grond. Daarna zeide zij: »De
stadhouder brengt zijne uren van uitspanning gaarne bij mij door,
pratende of aan het dambord: doch ik weet niet of ik het durf wagen
over zulke gewichtige zaken met hem te spreken.”
»Huwelijksplannen zijn vrouwenzaken,” hernam Bent-Anat met
een lachje.
»Doch het huwelijk van eene prinses is eene
staatsaangelegenheid,” zeide de weduwe op haar beurt. »En in dit
geval vraagt een neef de hand zijner nicht, die hem dierbaar is, en
hem, gelijk hij hoopt, de tweede meest gevreesde helft zijns levens
tot de schoonste kan maken. Ani is goed en niet hard. Gij zult in
hem een echtgenoot ontvangen, die zorgvuldig op elk uwer wenken
zal letten en zich gaarne voegen naar uw vasten wil.”
Bent-Anat’s oogen helderden op en vol vuur riep zij uit: »Dat is
het juist wat mij een beslist en onveranderlijk neen op de lippen
legt. Omdat ik fier ben als mijne moeder, en weet wat ik wil, gelijk

mijn vader, meent gij misschien dat ik een echtgenoot begeer, dien
ik beheerschen en in alles leiden kan? Hoe weinig kent ge mij nog.
Mijne honden, mijne dienaars, mijne beambten, en zoo de godheid
zulks wil, mijne kinderen mogen mij gehoorzamen.
Onderworpelingen, die mij de voeten kussen, zijn overal op straat te
vinden, en kan ik, als ik wil, bij honderden op de slavenmarkt
koopen. Wel twintigmaal is mijne hand gevraagd en wel twintig
vrijers wees ik af, niet omdat ik vreesde, dat zij mijn trots en mijn wil
konden buigen, maar omdat ik voelde tegen hen opgewassen te zijn.
De man, wien ik mijn hart wil schenken, moet hooger staan, moet
grooter, beter, sterker zijn dan ik ben. Ik wil trachten hem achterna
te fladderen, waar zijn machtige geest de wieken uitslaat, en daarbij
lachen over mijne zwakheid en vol bewondering zijne meerderheid
prijzen.”
Katoeti hoorde de jonkvrouw aan met het goedig lachje, waardoor
de man van ervaring zoo gaarne den dweper zijne meerderheid doet
gevoelen, en zeide: »In vroeger eeuwen mag er zulk een man
geleefd hebben, maar zoo gij in onze dagen op hem wachten wilt,
moet gij de lok der jeugd
93)
dragen tot zij grijs wordt. Onze denkers
zijn geen helden en onze helden geen wijzen. — Daar komt uw
broeder aan met mijne Nefert.”
»Wilt gij Ani bewegen zijn plan te laten varen?” vroeg de prinses
dringend.
»U ten gevalle wil ik het beproeven,” gaf Katoeti ten antwoord.
Daarop keerde zij zich half tot den jongen Rameri half tot zijne
zuster en zeide: »De man die aan het hoofd staat van het Seti-huis,
Ameni, was in zijn jeugd juist gelijk gij hem hebt geschilderd, Bent-
Anat. — Zeg ons, gij zoon van Ramses, die onder de jonge
sykomoren opwast, bestemd om eens dit land te overschaduwen,
wien schat gij ’t hoogst onder uwe metgezellen? Is er iemand onder
hen, die alle anderen verre overtreft in edelen zin en geestkracht?”
De jonge Rameri zag de vraagster aan met levendige oogen en
antwoordde lachend: »Wij zijn allen zooals wij zijn, en doen meer of
minder gaarne wat wij doen moeten, en liefst alles wat wij niet doen
mogen.”

»Kent gij dan in het Seti-huis,” vroeg de weduwe verder, »geen
jongeling met een grootschen aanleg, die een Snefroe
94)
, een
Thotmes, of ook maar een Ameni belooft te worden?”
»Voorzeker!” riep Rameri dadelijk, zonder aarzelen.
»En die is?” vroeg Katoeti.
»Pentaoer, de dichter!” hernam de jongeling.
Bent-Anat’s wangen werden hoog rood, terwijl haar broeder zijne
woorden nader toelichtte: »Hij is edel, verheven van geest, en alle
goden wonen in hem als hij spreekt. Dikwijls gevoelen wij veel lust
om in de schoolhoven te slapen, maar zijne woorden slepen ons
mede, en al vatten wij niet altijd wat er in zijne verhevene
denkbeelden ligt opgesloten, toch weten wij dat zij waar zijn en
grootsch.”
Bent-Anat haalde bij deze woorden sneller adem, en hare oogen
hingen aan de lippen haars broeders.
»Gij kent hem, Bent-Anat,” sprak Rameri verder. »Hij was met u bij
den Paraschiet en in den voorhof des tempels toen Ameni u onrein
verklaarde. Zijn uiterlijk is schoon en indrukwekkend als dat van den
god Menth
95)
, en ik geloof dat hij behoort tot zeker soort van
menschen, die men niet vergeten kan, als men ze eens heeft gezien.
Gisteren, toen gij den tempel had verlaten, sprak hij als nimmer te
voren. ’t Was of hij vuur uitgoot in onze zielen. Lach niet, Katoeti. Ik
voel het nog branden. Heden morgen deelde men ons mede, dat hij
uit den tempel was overgeplaatst, wie weet waar heen, en dat hij
ons vaarwel liet zeggen. Men acht het altijd overbodig ons de
gronden van zulke handelingen mede te delen; wij weten echter
meer dan de heeren denken. Hij moet u niet streng genoeg de les
gelezen hebben, Bent-Anat, en daarom zal hij uit het Seti-huis
gebannen zijn. Wij hebben echter besloten gezamenlijk zijne
terugroeping te verzoeken. De jonge Anana schrijft aan den
opperpriester een brief, dien wij allen zullen onderteekenen. Als éen
het alleen deed, zou hem dit slecht bekomen, maar als we allen
tegelijk opkomen, kunnen zij niets doen. Mogelijk zijn zij ook wel zoo
verstandig om hem terug te roepen. Zoo niet, dan beklagen wij ons
allen bij onze vaders, die tot de eersten des lands behooren!”

»Dat heeft iets van een volledigen opstand,” zeide Katoeti.
»Heertjes, neemt u in acht! Ameni en de andere profeten laten niet
met zich spotten.”
»Wij ook niet,” antwoordde Rameri lachend. »Blijft Pentaoer
gebannen, dan vraag ik mijn vader, of hij mij naar de school van
Heliopolis of Chennoe wil verplaatsen en de anderen zullen mijn
voorbeeld volgen. — Kom, Bent-Anat! Ik moet vóor zonsondergang
weder in den val zijn. Vergeving, Katoeti, zoo noemen wij de school.
— Daar komt ook uw kleine Nemoe aan!”
Broeder en zuster verlieten den tuin. Zoodra de vrouwen, die hen
uitgeleide deden, haar den rug hadden toegekeerd, drukte Bent-
Anat de hand haars broeders met buitengewone warmte en zeide:
»Pas op, dat ge niet onvoorzichtig handelt! Maar uw eisch is billijk,
en gaarne help ik u.”
91) Huwelijken tusschen broeders en zusters waren in het oude
Egypte geoorloofd. Ofschoon dit in strijd was met de
Macedonische zeden, namen Ptolemaeën deze gewoonten toch
over. Toen Ptolemaeus II Philadelphus, zijne zuster Arsinoë
huwde, schijnt men het echter noodig geacht te hebben dit te
verontschuldigen door den stand van de planeet Venus met
betrekking tot Saturnus en den onvermijdelijken invloed van deze
constellatie.
92) In het aan hout zoo arme Egypte is heden nog gedroogde
koemest de voornaamste brandstof. — Ook in sommige gedeelten
van ons land wordt deze brandstof (bijv. de plaggen in ’t Gooi)
door arme lieden gebruikt. Vert.
93) Eene naar beneden gebogen haarvlecht, die alle jonge
leden van vorstelijke huizen droegen. Ook de jeugdige Horus
wordt er mede afgebeeld.
94) De eerste koning van de 4e dynastie, die ook in later tijd
nog in eere werd gehouden. Van hem heet het op meer dan ééne
plaats: „een dergelijke is niet gezien sedert de dagen van
Snefroe.” Voor de vereering zijner nagedachtenis waren ook later
priesters aangewezen. De gedenkteekenen van zijn tijd zijn de
oudste van alle die tot ons kwamen.
95) De krijgsgod der Egyptenaars.

ELFDE HOOFDSTUK.
Zoodra Bent-Anat Mena’s erf verlaten had, kwam de dwerg Nemoe
met een brief in den tuin, en vertelde kort maar op zulk eene
komische manier al wat hem was wedervaren, dat de beide vrouwen
wel moesten lachen, en Katoeti met zekere uitgelatene vroolijkheid,
die haar anders vreemd was, zijne bekwaamheid prees, hoewel zij
hem tevens waarschuwde wat voorzichtiger te zijn. »Dat was een
kostelijke dag, die groote dingen bracht en nog grootere in de
toekomst doet verwachten,” zeide zij, terwijl zij het zegel van den
brief beschouwde.
Nefert ging zoo dicht mogelijk naast haar staan en vroeg: »Open
toch den brief, en zie of er niets in staat over hem?”
Katoeti maakte het was los, doorliep het schrijven met een
vluchtigen blik, streelde de wangen harer dochter en zeide
troostend: »Wellicht heeft uw broeder voor hem geschreven; ik zie
geen regel van zijne hand.”
Nefert keek nu ook eens in den brief, niet zoozeer om te lezen, als
wel om naar het haar welbekende handschrift van haar man te
zoeken. Evenals alle Egyptische vrouwen van goeden huize, zoo
verstond ook zij de kunst om te lezen, en zij had in de beide eerste
jaren van haar huwelijk zeer dikwijls gelegenheid gehad zich te
verwonderen en toch te verheugen over de gebrekkige letters, die
de ijzeren hand van den wagenmenner op den papyrus had
gekrabbeld voor haar, die met hare teedere vingers vast en zeker het
schrijfriet wist te hanteeren. Opmerkzaam gluurde zij in den brief en
zeide eindelijk, met tranen in de oogen: »Niets! — Ik ga naar mijne
kamer, moeder!”

Katoeti kuste haar en zeide: »Hoor toch eens wat uw broeder
schrijft.”
Maar Nefert schudde het hoofd, wendde zich zwijgend af en
verdween in het huis.
Katoeti was haar schoonzoon niet bijzonder genegen, maar zij
hing met geheel haar hart aan haren schoonen lichtzinnigen zoon,
het evenbeeld van haar gestorven gemaal, den lieveling der
vrouwen, den vroolijksten jongeling onder de jonge edelen, die de
koninklijke garde van wagenstrijders uitmaakten. Hoe uitvoerig had
hij, die zoo moeielijk met het schrijfriet kon omgaan, ditmaal
geschreven! Anders was hij gewoon in korte woorden te vragen om
nieuwe middelen tot bevrediging van zijne spilzucht, maar dit was nu
eens een degelijke brief. Heden mocht zij ook eene dankzegging
verwachten, want nog kort geleden had hij eene aanzienlijke toelage
ontvangen, die zij weder had afgezonderd van de inkomsten der
goederen, die haar schoonzoon haar had toevertrouwd. — Zij begon
nu te lezen. De blijdschap waarmede zij den dwerg had ontvangen
was geveinsd geweest, en niet ongelijk aan de fraaie regenboog-
kleuren, die de sombere oppervlakte van een moeras bedekken:
Werp een steen in den poel, de glans zal verdwijnen; troebele
wolken borrelen op en verven het water met onreine donkere tinten.
Zoo vielen de berichten, die de brief van haar zoon inhield, als zware
rotsblokken in Katoeti’s ziel. De diepste smart welt voor ons altijd op
uit dezelfde bron, die ons met vreugde kan verzadigen, en die
wonden branden het heetst, die eene geliefde hand ons slaat. Hoe
meer Katoeti zich verdiepte in de moeilijk te ontcijferen volzinnen
van haar lieveling, die jammerlijk vol fouten waren, des te bleeker
werd haar gelaat, dat zij telkens bedekte met de bevende handen,
waaraan ten laatste het blad ontviel.
Nemoe zat tegenover haar neergehurkt op den grond en volgde
elke harer bewegingen. Toen zij eindelijk opsprong met een gil, die
door merg en been drong, en haar voorhoofd drukte tegen een
ruwen palmstam, kroop hij naar haar toe, kuste hare voeten, en riep
zoo hartelijk, dat het Katoeti zelfs verraste, zij die enkel gewoon was

jolige of scherpe woorden uit den mond van haar dwerg te
vernemen: »Meesteres, meesteres! Wat is er toch gebeurd?”
Katoeti kwam weer tot zich zelve, keerde zich om en trachtte te
spreken; maar haar doodsbleeke lippen bleven gesloten, en hare
oogen staarden zoo dof in de ruimte, als ware zij door doodskramp
overvallen.
»Meesteres, meesteres!” sprak de dwerg op nieuw, en steeds
hartelijker. »Wat deert u toch? Zal ik uwe dochter roepen?”
Katoeti maakte eene ontkennende beweging met de hand en riep
halffluisterend uit: »Die ellendigen, die laaghartigen!”
Haar adem begon sneller te gaan; het bloed steeg haar naar
wangen en oogen. Zij vertrapte den brief, en snikte zoo luid en
hevig, dat de dwerg, die nog nooit tranen in hare oogen had gezien,
angstig opstond en zacht berispend durfde zeggen: »Katoeti!”
Zij begon hierop bitter te lachen en sprak met bevende stem:
»Waarom roept gij dezen naam zoo luid? Hij is onteerd,
geschandvlekt. Hoe zullen de heeren en vrouwen zich nu verheugen!
Nu kan de nijd zijn geliefd kind, den spot, tegen ons in ’t harnas
jagen. En ik heb dezen dag zooeven nog geprezen! Men zegt:
vertoon uw geluk op de straten en verberg uw ongeluk. Omgekeerd!
omgekeerd! Den goden mag men zelfs niet laten blijken, dat men
zich verblijdt en hoopt, want ook zij zijn naijverig en hebben
vermaak in ons leed.”
Andermaal liet zij haar hoofd tegen den palmboom rusten.
»Gij spreekt van schande en niet van dood,” zeide Nemoe, »en
toch heb ik van u geleerd, dat men niets verloren moet achten,
behalve de afgestorvenen.”
Deze woorden misten hare krachtige uitwerking niet op de vrouw,
die bijna vertwijfelde. Driftig en onstuimig wendde zij zich tot den
dwerg en sprak: »Gij zijt verstandig en zeker wel te vertrouwen.
Hoor dan! Doch al waart gij Amon zelf, er is geene redding meer
mogelijk; neen, geene!”
»Toch moet men een middel trachten uit te denken,” hernam
Nemoe, en zijne slimme oogen ontmoetten die van zijne meesteres.

»Spreek toch! en geef mij uw vertrouwen. Mogelijk kan ik u helpen.
Gij weet dat ik de kunst versta om te zwijgen.”
»Weldra zullen de kinderen elkaar op straat vertellen, wat deze
brief mij heeft gemeld,” zeide Katoeti met bittere ironie. »Nefert
alleen mag van het gebeurde niets weten, niets, hoort gij! — Wat is
dat? De stadhouder komt! Ga dadelijk tot hem! Zeg hem dat ik
plotseling ongesteld ben geworden, zeer erg! Ik kan hem niet zien,
nu althans niet! — Niemand mag toegelaten worden, niemand!
Verstaat ge?”
De dwerg verdween terstond. Toen hij zijn last had volbracht en
terugkwam, vond hij zijne meesteres nog altijd in koortsachtige
overspanning. »Hoor dan,” zeide zij. »Eerst wat van minder
beteekenis is, dan het verschrikkelijke, het onuitsprekelijke. Ramses
overlaadt Mena met gunstbewijzen. Men is overgegaan tot de
verdeeling van den krijgsbuit van dit jaar. Voor elken aanvoerder
lagen groote schatten gereed, en de wagenmenner mocht vóor allen
kiezen.”
»Welnu?” vroeg de dwerg.
»Welnu?” herhaalde Katoeti. »Welnu? Hoe zorgde de waardige
huisheer voor de zijnen in het vaderland; hoe eerde hij zijne arme
verlatene vrouw; hoe zocht hij zijn bezwaard erfdeel van schulden te
ontheffen? Het is schandelijk, afschuwelijk! Het zilver, het goud, de
edelgesteenten ging hij met een glimlach voorbij, en hij nam de
schoone krijgsgevangene dochter van den vorst der Danaërs en
voerde haar naar zijne tent.”
»’t Is schandelijk!” prevelde de dwerg.
»Arme, arme Nefert!” riep Katoeti, en zij verborg haar aangezicht
met beide handen.
»En het andere?” vroeg Nemoe somber.
»Dat,” zeide Katoeti, »dat is... Maar ik wil kalm blijven, dood
bedaard en koel. Gij kent mijn zoon. Hij is lichtzinnig, maar hij heeft
mij lief en zijne zuster meer dan alles in de wereld. Dwaze die ik
was! Om hem tot spaarzaamheid te bewegen, had ik hem onze
benarde omstandigheden geschilderd. Toen nu die schandelijke daad
door Mena was bedreven, dacht hij aan ons en onze zorgen. Zijn

aandeel in den buit was gering en kon ons niet helpen. Zijne
kameraden dobbelden om de gewonnen deelen; hij zette het zijne
op ’t spel, om meer voor ons te winnen. Alles verloor hij, alles!
Eindelijk — het is afgrijselijk, schier niet om uit te spreken —
eindelijk zette hij tegenover eene ongehoorde som, altijd aan ons
denkende en aan ons alleen, de mummie van zijn afgestorven
vader
96)
. Hij verloor! Lost hij dit heilig onderpand niet in vóor het
einde van de derde nieuwe maan, dan wordt hij eerloos
verklaard
97)
, en de mummie valt den winner ten deel. Verachting en
verbanning uit de samenleving zullen dan zijn en mijn deel zijn.”
Katoeti drukte de handen stijf tegen het gelaat. De dwerg
prevelde echter bij zichzelf: »Die speler en huichelaar!” Toen zijne
meesteres wat bedaarde, zeide hij overluid: »Dat is ontzettend;
maar toch is alles nog niet verloren. Hoeveel bedraagt de schuld?”
Het klonk als een zware vloek, toen Katoeti antwoordde: »Dertig
Babylonische talenten”
98)
!
De dwerg sprong op met een gil, als had hem een adder gebeten,
en vroeg: »Wie waagde het tegen zulk een waanzinnigen inzet?”
»Antef, de zoon van vrouw Hathor,” antwoordde Katoeti, »die
reeds in Thebe het erfgoed zijns vaders heeft verspeeld.”
»Die laat geen graankorrel van zijne vordering vallen!” riep de
dwerg. »En Mena?”
»Hoe kon mijn zoon, na al het gebeurde, zich tot hem wenden?
Het arme kind smeekt mij de hulp van den stadhouder in te roepen.”
»Van den stadhouder?” vroeg de dwerg, terwijl hij zijn groot hoofd
schudde. »Onmogelijk!”
»Ik weet hoe het met hem gesteld is; maar zijn stand, zijn naam!”
»Meesteres!” sprak de dwerg, en in zijne woorden lag hooge
ernst, »bederf de toekomst niet ter wille van het tegenwoordige.
Wanneer uw zoon zijne eer verliest onder koning Ramses, kan zij
hem door den toekomstigen pharao Ani teruggegeven worden!
Bewijst de stadhouder u thans zulk een ongehoorden dienst, dan zal
hij meenen met u afgerekend te hebben, wanneer dat werk gelukt
en hij den troon beklimt. Op dit oogenblik laat hij zich geheel door u
leiden, terwijl gij hem niet noodig hebt en enkel om zijnentwil voor

zijne verheffing schijnt te werken. Zoodra gij nu zijne hulp inroept en
hij u redt, verliest gij de vrijheid en belangeloosheid, waarin
tegenover hem uw kracht is gelegen. Hij zal met te meer onwil
bemerken dat gij van hem denkt partij te trekken, naarmate het hem
moeielijker vallen zal zulk eene groote som in korten tijd bijeen te
brengen. Gij weet toch in welke omstandigheden hij verkeert.”
»Hij steekt in schulden,” zeide Katoeti, »dat weet ik.”
»Dat moet gij ook weten,” ging de dwerg voort, »want gij zelve
drijft hem tot ongehoorde uitgaven. Door schitterende feesten aan
te richten, heeft hij de bevolking van Thebe voor zich gewonnen; als
verzorger van den heiligen Apis heeft hij te Memphis schatten
uitgegeven
99)
; de aanvoerders der door hem uitgeruste troepen, die
naar Ethiopië bestemd zijn, heeft hij met duizenden begiftigd; en
gijzelve weet wat zijne geheime agenten kosten in het koninklijk
leger. Van de meeste rijken hier te lande heeft hij sommen geleend,
en dat is goed, want zoovele schuldeischers zijn tevens zoovele
bondgenooten. De stadhouder Ani is volgens hunne berekening een
slecht schuldenaar, maar koning Ani zal een dankbaar betaler zijn.”
Katoeti zag den dwerg verbaasd aan en kon niet nalaten te
zeggen: »Gij kent de menschen.”
»Helaas, ja!” antwoordde de dwerg. »Wend u niet tot den
stadhouder. Eer gij het werk van jaren afbreekt en de toekomstige
grootheid van u en de uwen opoffert, moet gij liever de eer van uw
zoon prijsgeven.”
»En die van mijn gemaal en mijne eigene?” vroeg Katoeti. »Maar
gij weet niet wat dat beteekent! Eer is een woord dat de onvrije
wel kan nastamelen maar nimmer begrijpen. Gij wrijft de eeltplekken
die men u geslagen heeft; mij zal elke vinger, die met minachting op
mij wijst, verwonden als eene lans van essenhout met eene
vergiftigde koperen punt. O eeuwige goden, wie kan hier helpen?!”
De gefolterde vrouw bedekte hare oogen weder met de handen,
als wilde zij hare eigene smaadheid niet aanschouwen. De dwerg
zag haar medelijdend aan en zeide op zachter toon: »Herinnert ge u
den diamant, die uit Nefert’s schoonsten ring was gevallen? Wij
zochten dien maar vonden hem niet. Den volgenden dag liep ik door

de kamer en trapte op iets hards. Ik bukte en vond den steen. Wat
aan het edele gezichtsorgaan, het oog, was ontsnapt, dat had de
verachte eeltachtige voetzool gevonden. Wellicht gelukt het den
onvrijen kleinen Nemoe, die niet weet wat eer is, een redmiddel uit
te denken, dat zich aan den verheven geest zijner meesteres niet
voordoet.”
»Waaraan denkt gij dan?” vroeg Katoeti.
»Aan redding!” antwoordde de dwerg. »Is het waar dat uwe
zuster Setchem u heeft bezocht en dat gij u met elkander hebt
verzoend?”
»Zij bood mij de hand, en ik nam haar aan.”
»Ga dan tot haar. De menschen zijn nooit dienstvaardiger dan na
eene verzoening. De vijandschap die werd uitgedelgd beschouwen
zij als eene pas geheelde wond, die men met voorzichtigheid moet
aanraken. Setchem is van uw bloed en zij heeft een gevoelig hart.”
»Zij is niet rijk,” gaf Katoeti ten antwoord. »Elke palm in haar tuin
komt van haar echtgenoot en behoort aan hare kinderen.”
»Was ook Paäker niet bij u?”
»O ja, maar op verlangen zijner moeder,” zeide Katoeti. »Gij weet,
hij haat mijn schoonzoon.”
»Ik weet het,” zeide de dwerg, half binnen ’s monds; »doch als
Nefert hem wilde verbidden....”
De trotsche weduwe schrikte. Zij gevoelde dat zij den dwerg te
veel vrijheid had gegeven, en beval haar alleen te laten.
Nemoe kuste haar gewaad en vroeg schuchter: »Zal ik vergeten
wat ge mij hebt toevertrouwd, of veroorlooft ge mij, dat ik verder
over middelen peins om uw zoon te redden?”
Katoeti bleef eenige oogenblikken besluiteloos staan, en zeide
toen: »Gij hebt zeer verstandig uiteengezet wat ik laten moet:
mogelijk openbaart eene godheid u wat ik doen zal. Laat mij nu
alleen!”
»Hebt ge mij morgen vroeg ook noodig?” vroeg het manneke.
»Neen!”
»Dan rijd ik naar de Nekropolis om te offeren.”

Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
ebookbell.com

Yunnanburmabengal Corridor Geographies Protean Edging Of Habitats And Empires Dan Smyer Y

About This Presentation

Slide Content

Tags

Categories

Download

Quick Actions

Statistics

Related Slideshows

Yunnanburmabengal Corridor Geographies Protean Edging Of Habitats And Empires Dan Smyer Y

About This Presentation

Slide Content

Slide 1

Slide 2

Slide 3

Slide 6

Slide 8

Slide 10

Slide 11

Slide 12

Slide 13

Slide 14

Slide 15

Slide 16

Slide 17

Slide 18

Slide 19

Slide 20

Slide 21

Slide 22

Slide 23

Slide 24

Slide 25

Slide 26

Slide 27

Slide 28

Slide 29

Slide 30

Slide 31

Slide 32

Slide 33

Slide 34

Slide 35

Slide 36

Slide 37

Slide 38

Slide 39

Slide 40

Slide 41

Slide 42

Slide 43

Slide 44

Slide 45

Slide 46

Slide 47

Slide 48

Slide 50

Slide 51

Slide 52

Slide 53

Slide 54

Slide 55

Slide 56

Slide 57

Slide 58

Slide 59

Slide 60

Slide 61

Slide 62

Slide 63

Slide 64

Slide 65

Slide 66

Slide 67

Slide 68

Slide 69

Slide 70

Slide 71

Slide 72

Slide 73

Slide 74

Slide 75

Slide 76

Slide 77

Slide 78

Slide 79

Slide 80

Slide 81

Slide 82